15 research outputs found

    A case of a patient treated with percutaneous edge-to-edge mitral valve repair, percutaneous left atrial appendage occlusion and implantable cardioverter-defibrillator

    Get PDF
    The article presents the case of a 55-year-old woman who suffered from anterior myocardial infarction andchronic complications of the underlying disease, heart failure with reduced left ventricular ejection fraction,severe secondary mitral regurgitation, and paroxysmal atrial fibrillation. Due to the severity of symptoms,which persisted despite the optimal pharmacotherapy, after exclusion of reversible causes, the patient wasqualified for different advanced percutaneous treatment methods. Within two years from the onset of thedisease, three percutaneous procedures were performed: mitral valve correction with the MitraClip system,left atrial appendage occlusion using the Watchman system, and implantation of cardioverter-defibrillator

    Reduction of defibrillation threshold and safety of usage of a new model of subcutaneous defibrillation lead

    Get PDF
    This study was designed to evaluate the performance of a new single coil model of a subcutaneous defibrillation lead (Medtronic, 6996S) by assessing its capability to lower the defibrillation threshold. The 6996S lead is a permanent unipolar subcutaneous lead with a short (15 cm) defibrillation coil. Additionally, the safety of the lead and its chronic stability were evaluated. The investigation was performed in patients who underwent implantation of an ICD system consisting of a single coil RV lead with a left sub-clavicular Active Can ICD. In these patients, the DFT was determined twice during the implantation procedure with a binary search protocol, once with an ICD system which included the 6996S lead (RV → Can + SQ), and once without the 6996S lead (RV → Can). The order in which the implanted system configurations were tested was randomised. Between June 2004 and February 2006, 32 patients were enrolled into the study. Post-implantation follow-up was of at least three-month duration. The DFT test results of 31 patients have been analysed. The average DFT of (Can → RV) and (Can + 6996S → RV) were respectively 14.3 ± 9.9 J and 10.5 ± 6.2 J (p = 0.007). The addition of the 6996S lead with 15 cm coil reduced the average DFT by 27%, which is about 80% of the DFT reduction obtained with the 6996 lead with 25 cm coil. Adverse events, predominantly related to progression of heart failure, were observed in eight (26%) patients during the study and were related neither to the particular 6996S lead model, nor to the implant procedure. The short-coil (6996S) SQ lead significantly reduced mean DFT. The implant procedure is safe, but the 6996S lead requires / warrants long-term surveillance / observation due to retraction of the tip of the lead, ranging from 1 to 4 cm, found in eight of 14 patients (57%) implanted with this lead model

    Prediction of left ventricular function in patients after acute myocardial infarction treated with primary angioplasty

    Get PDF
    Background: Despite a substantial reduction in in-hospital mortality, the long-term outcomes of patients with acute ST-elevation myocardial infarction (STEMI) undergoing primary percutaneous transluminal coronary angioplasty (PTCA) remain uncertain. The main causes include progressive left ventricle (LV) remodelling and impaired LV systolic function with a decreased ejection fraction (EF). B-type natriuretic peptide testing has recently emerged as an innovative approach that might enhance the echocardiography-based risk stratification after STEMI. The aims of the study included long-term echocardiographic assessment of LV function and remodelling in patients with STEMI treated with PTCA. Additionally, evaluation of the N-terminal pro-brain natriuretic peptide (NT-proBNP) plasma level utility was performed to identify factors at patient discharge which would enable to predict LV dysfunction and remodelling after STEMI at 6-month follow-up. Methods: Echocardiography was performed in 98 patients at discharge and at 6-month follow-up. The diameters of the heart chambers and indices of LV systolic and diastolic function were measured. Plasma levels of NT-proBNP were measured before PTCA and at 6 months. Results: Primary PTCA successfully restored normal epicardial blood flow in the infarctrelated Artery (IRA) in 96 patients. At 6 months preserved LV systolic function (median EF 47.5%), decreased LV diastolic function with relaxation abnormalities (E/A < 1.0 and IVRT > 105 ms) and no significant increase in left ventricular end-diastolic diameter (LVEDD) were observed in study population. Multivariate analysis identified low baseline NT-proBNP level, low peak creatine phosphokinase (CPKmax) activity and high EF at discharge as powerful independent predictors of preserved EF at 6 months. LVEDD at discharge, baseline NT-proBNP level and CPKmax correlated with LVEDD at 6 months in the multiple regression model. In multivariate analysis a high NT-proBNP level on admission and low LVEDD at discharge were independent predictors of LVEDD change. Patient groups with reperfusion obtained 3.2 h from symptom onset (the median delay) did not differ with respect to IRA blood flow, infarct size assessed as CPKmax and LVEDD at 6 months. A significant increase in EF was noted only in patients with chest pain duration < 3.2 h. Time-to-treatment correlated with NT-proBNP level at 6 months. Conclusions: Successful primary PTCA in STEMI influences LV systolic function improvement and effectively prevents LV remodelling at the 6-month follow-up. Low baseline NT-proBNP, low CPKmax and high EF at discharge are powerful independent predictors of preserved EF after 6 months. A high NT-proBNP level on admission and low LVEDD at discharge predict a propensity for LV remodelling. A prolonged time-to-treatment of STEMI results in a lack of significant long-term improvement in LV systolic function and does not seem to have an impact on the occurrence of LV remodelling

    Przebieg wczesnej rehabilitacji szpitalnej u chorych z ostrym zawałem serca, leczonych pierwotną angioplastyką lub trombolitycznie

    Get PDF
    Wstęp: Celem pracy było porównanie przebiegu wczesnej rehabilitacji szpitalnej u pacjentów leczonych pierwotną angioplastyką wieńcową lub trombolitycznie z powodu ostrego zawału serca. Materiał i metody: W sposób retrospektywny przeanalizowano wyniki rehabilitacji pozawałowej u 150 osób: u 50 kolejnych pacjentów leczonych trombolitycznie oraz u 100 chorych poddanych pierwotnej angioplastyce wieńcowej, dobranych pod względem czynników demograficznych i klinicznych. Wszystkich pacjentów rehabilitowano według trójetapowego programu usprawniania wewnątrzszpitalnego obowiązującego w ośrodku autorów. Ocenie poddano częstości akcji serca, wartości ciśnienia skurczowego i rozkurczowego podczas kolejnych etapów rehabilitacji, wyniki prób wysiłkowych oraz wybrane parametry echokardiograficzne. Wyniki: W grupie pacjentów poddanych pierwotnej angioplastyce wieńcowej rehabilitację pozawałową rozpoczynano wcześniej, chorzy szybciej uczestniczyli w jej kolejnych etapach, a okres hospitalizacji w tej populacji był istotnie krótszy. Między porównywanymi grupami nie wykazano znamiennych różnic w częstości akcji serca, wartościach ciśnienia skurczowego i rozkurczowego w czasie kolejnych etapów rehabilitacji oraz ocenianych przy wypisie parametrach echokardiograficznych. Pacjentów leczonych interwencyjnie wcześniej poddawano próbie wysiłkowej, istotnie rzadziej stwierdzano u nich dodatni wynik próby oraz osiągali oni znamiennie większe obciążenie. Wnioski: Rehabilitacja w grupie pacjentów leczonych inwazyjnie przebiegała szybciej, co wiązało się z wcześniejszym wykonaniem próby wysiłkowej oraz krótszym okresem hospitalizacji. U chorych leczonych inwazyjnie, mimo krótszego okresu trwania rehabilitacji, istotnie rzadziej stwierdzano dodatni wynik próby wysiłkowej. Charakteryzowali się oni także lepszą tolerancją wysiłku. (Folia Cardiol. 2005; 12: 273&#8211;283

    Percutaneous coronary angioplasty in elderly patients: Assessment of in-hospital outcomes

    Get PDF
    Background: We aimed to assess in-hospital outcomes of percutaneous transluminal coronary angioplasty (PTCA) in elderly subjects. Methods: A total of 1000 consecutive patients, who had all been admitted for interventional treatment of symptomatic coronary artery disease, were retrospectively analysed. Results: Elderly patients (&#8805; 70 years of age) were more likely to be diabetic, hypertensive and of female gender. They more frequently were diagnosed with chronic heart failure as well as prior stroke. Significantly higher proportions of the elderly population presented with cardiogenic shock and underwent PTCA as a result of acute coronary syndromes. Multivessel coronary disease affected a large majority of senior patients. Although stenting dominated in both age groups, balloon angioplasty was relatively more frequently applied in the elderly. Coronary angioplasty in elderly patients was associated with fewer direct stenting procedures, longer exposure to X-rays and a higher volume of the contrast medium. The efficacy of intervention, assessed according to clinical and angiographic criteria, was high in both groups, although revascularisation was significantly less complete while crude in-hospital mortality higher in the elderly group. Advanced age remained an independent predictor of both increased in-hospital mortality and longer exposure to X-rays after an adjustment for the baseline characteristics in multivariable analyses. Conclusions: Despite frequent comorbidities and more extensive coronary athersoclerosis, a high rate of procedural success was achieved in the elderly population who underwent PTCA. However, after an adjustment for the baseline characteristics advanced age was still associated with a less favourable in-hospital outcome and a higher degree of procedural complexity. (Cardiol J 2007; 14: 143-154

    Przebieg wczesnej rehabilitacji szpitalnej u chorych z ostrym zawałem serca, leczonych pierwotną angioplastyką lub trombolitycznie

    Get PDF
    Wstęp: Celem pracy było porównanie przebiegu wczesnej rehabilitacji szpitalnej u pacjentów leczonych pierwotną angioplastyką wieńcową lub trombolitycznie z powodu ostrego zawału serca. Materiał i metody: W sposób retrospektywny przeanalizowano wyniki rehabilitacji pozawałowej u 150 osób: u 50 kolejnych pacjentów leczonych trombolitycznie oraz u 100 chorych poddanych pierwotnej angioplastyce wieńcowej, dobranych pod względem czynników demograficznych i klinicznych. Wszystkich pacjentów rehabilitowano według trójetapowego programu usprawniania wewnątrzszpitalnego obowiązującego w ośrodku autorów. Ocenie poddano częstości akcji serca, wartości ciśnienia skurczowego i rozkurczowego podczas kolejnych etapów rehabilitacji, wyniki prób wysiłkowych oraz wybrane parametry echokardiograficzne. Wyniki: W grupie pacjentów poddanych pierwotnej angioplastyce wieńcowej rehabilitację pozawałową rozpoczynano wcześniej, chorzy szybciej uczestniczyli w jej kolejnych etapach, a okres hospitalizacji w tej populacji był istotnie krótszy. Między porównywanymi grupami nie wykazano znamiennych różnic w częstości akcji serca, wartościach ciśnienia skurczowego i rozkurczowego w czasie kolejnych etapów rehabilitacji oraz ocenianych przy wypisie parametrach echokardiograficznych. Pacjentów leczonych interwencyjnie wcześniej poddawano próbie wysiłkowej, istotnie rzadziej stwierdzano u nich dodatni wynik próby oraz osiągali oni znamiennie większe obciążenie. Wnioski: Rehabilitacja w grupie pacjentów leczonych inwazyjnie przebiegała szybciej, co wiązało się z wcześniejszym wykonaniem próby wysiłkowej oraz krótszym okresem hospitalizacji. U chorych leczonych inwazyjnie, mimo krótszego okresu trwania rehabilitacji, istotnie rzadziej stwierdzano dodatni wynik próby wysiłkowej. Charakteryzowali się oni także lepszą tolerancją wysiłku. (Folia Cardiol. 2005; 12: 273&#8211;283

    Predicted and observed in-hospital mortality after left main coronary artery stenting in 204 patients

    Get PDF
    Background: The purpose of this study was to compare risk predicted using available risk scores and actual outcomes in patients with left main coronary artery disease undergoing percutaneous coronary intervention with stent implantation (PCI LM). Methods: We studied 204 patients treated with elective or emergent coronary angioplasty. We estimated in-hospital mortality using the EuroSCORE, Parsonnet and GRACE risk scores and compared this data with actual in-hospital mortality. Results: There were no deaths among 62 patients undergoing elective PCI LM regardless of the estimated risk. Acute coronary syndrome (ACS) was diagnosed in all 142 patients undergoing emergent PCI LM. Mortality in this group was 24% (34/142). Area under receiver operating characteristic curve (AUC) values for the EuroSCORE, Parsonnet and GRACE risk scores in patients with ACS were 0.812 (p = 0.0001), 0.857 (p = 0.0001), and 0.870 (p = 0.0001), respectively. No statistically significant differences were found when these AUC values for different evaluated risk scores were compared. Overall, the EuroSCORE and Parsonnet risk scores had no discriminative value, as all deaths occurred in the highest risk group. Only the GRACE risk score discriminated risk among intermediate- and high-risk patients with ACS. Conlusions: The EuroSCORE and Parsonnet scoring systems are of no value in predicting periprocedural mortality risk in patients undergoing elective PCI LM. Overall, discriminative ability of the EuroSCORE, Parsonnet, and GRACE risk scores in unselected patients with ACS undergoing emergent PCI LM was good. In this group of patients, the EuroSCORE and Parsonnet scoring systems had no discriminative value in low and moderate risk patients. Only the GRACE risk score discriminated risk among intermediate and high risk patients. (Cardiol J 2008; 15: 268-276

    Źródła wiedzy a skuteczność edukacji zdrowotnej u osób z ostrym zawałem serca

    Get PDF
    Wstęp: Wobec ograniczonej skuteczności działań w zakresie edukacji zdrowotnej konieczne jest poszukiwanie optymalnych metod, które można zastosować zarówno w profilaktyce pierwotnej, jak i wtórnej. Celem niniejszej pracy była ocena poziomu wiedzy o chorobie niedokrwiennej serca oraz skuteczności edukacji zdrowotnej u osób z ostrym zawałem serca w zależności od tego, jakie źródła wiedzy były uznawane przez pacjentów za najważniejsze. Metody: Badaną grupę stanowiło 157 kolejnych chorych leczonych metodą pierwotnej angioplastyki wieńcowej z powodu ostrego zawału serca. Wyniki: Spośród źródeł wiedzy, które na początku hospitalizacji, zdaniem pacjentów, były dla nich najważniejszym źródłem wiedzy na temat choroby niedokrwiennej serca, najczęściej wskazywano lekarza i telewizję. W ostatniej dobie hospitalizacji doszło do wyraźnego przewartościowania znaczenia źródeł wiedzy w opinii chorych. Jako źródła wiedzy, które w największym stopniu zwiększyły zasób informacji na temat choroby niedokrwiennej serca, najczęściej wskazywano: broszury edukacyjne i lekarza, rzadziej telewizję, a najrzadziej czasopisma i radio. Na podstawie analizy wykazano przyrost liczby prawidłowych odpowiedzi we wszystkich grupach, jednak był on znamienny jedynie u chorych, którzy wskazali na broszury jako ważne dla nich źródło wiedzy (p = 0,048). We wszystkich grupach obserwowano także spadek liczby odpowiedzi &#8222;nie wiem&#8221;, który był największy wśród pacjentów wskazujących lekarza jako ważne dla nich źródło wiedzy (p = 0,003). Niewiele mniejszy spadek liczby tych odpowiedzi stwierdzono wśród osób wskazujących na broszury edukacyjne (p = 0,003) i telewizję (p = 0,008). Wnioski: Edukacji zdrowotna prowadzona w trakcie hospitalizacji u osób z ostrym zawałem serca przynosi wymierne, choć ograniczone efekty. Znamienny przyrost wiedzy o chorobie niedokrwiennej serca udało się wykazać jedynie w grupie osób wskazujących na broszury edukacyjne jako najważniejsze dla nich źródło informacji

    Przewidywanie funkcji lewej komory u chorych po ostrym zawale serca leczonych inwazyjnie

    Get PDF
    Wstęp: Mimo dużej skuteczności pierwotnej przezskórnej śródnaczyniowej angioplastyki wieńcowej (PTCA) w redukcji śmiertelności wewnątrzszpitalnej u pacjentów z ostrym zawałem serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI) rokowanie odległe tych osób wiąże się z ryzykiem poważnych powikłań. Głównymi determinantami niekorzystnego przebiegu klinicznego chorych po STEMI są: postępująca przebudowa (remodeling) lewej komory (LV), polegająca głównie na jej poszerzeniu i zmianie kształtu, oraz upośledzenie funkcji skurczowej LV z obniżeniem jej frakcji wyrzutowej (EF). Oznaczanie stężeń peptydów natriuretycznych w osoczu stanowi obiecującą metodę, która mogłaby poprawiać proces stratyfikacji ryzyka chorych po STEMI, którego podstawą jest echokardiografia. Cele pracy prowadzonej w grupie chorych ze STEMI leczonych pierwotną PTCA obejmowały ocenę funkcji oraz występowania przebudowy LV z użyciem echokardiografii, ocenę przydatności oznaczania stężenia N-końcowego fragmentu mózgowego peptydu natriuretycznego (NT-proBNP) oraz próbę identyfikacji czynników pozwalających przewidzieć w dniu wypisu ze szpitala stopień upośledzenia funkcji oraz wystąpienie remodelingu LV po STEMI w 6-miesięcznej obserwacji. Metody: Grupę badaną stanowiło 98 pacjentów (23 kobiety, 75 mężczyzn). Przezklatkowe badanie echokardiograficzne wykonano w dniu wypisu ze szpitala i po 6 miesiącach, oceniając wymiary jam serca oraz parametry funkcji skurczowej (EF, wskaźnik kurczliwości - WMSI) i rozkurczowej LV (prędkości maksymalne napływu mitralnego: wczesnego - E oraz w czasie skurczu przedsionka - A, czas deceleracji wczesnego napływu mitralnego &#8212; DT, czas rozkurczu izowolumetrycznego - IVRT). Stężenia NT-proBNP mierzono w osoczu wyjściowo przed zabiegiem pierwotnej PTCA oraz 6 miesięcy po STEMI. Wyniki: Dzięki pierwotnej PTCA przywrócono prawidłowy przepływ nasierdziowy w tętnicy odpowiedzialnej za zawał u 96 chorych. W ocenie echokardiograficznej po 6 miesiącach wykazano u przeważającej większości pacjentów zachowaną funkcję skurczową LV (mediana EF 47,5%), obecność upośledzonej funkcji rozkurczowej LV o profilu zaburzonej relaksacji (E/A 105 ms) oraz brak istotnej zmiany wymiaru końcoworozkurczowego LV (LVEDD). Niezależnymi czynnikami prognostycznymi zachowanej EF po 6 miesiącach w analizie wielowymiarowej okazały się: niska maksymalna aktywność kinazy fosfokreatynowej (CPKmax), niskie wyjściowe stężenie NT-proBNP oraz wysoka EF przy wypisie. Wymiar końcoworozkurczowy lewej komory przy wypisie, stężenie NT-proBNP przy przyjęciu oraz aktywność CPKmax dodatnio korelowały z LVEDD po 6 miesiącach w modelu regresji wielokrotnej. Wysokie wyjściowe stężenia NT-proBNP oraz mały LVEDD przy wypisie pozostawały w analizie wieloczynnikowej niezależnymi czynnikami predykcyjnymi zmiany LVEDD, będącej estymatorem przebudowy LV. Nie wykazano istotnych różnic między grupami pacjentów, u których czas od początku bólu do uzyskania reperfuzji był krótszy lub równy 3,2 h i dłuższy od 3,2 h (mediana opóźnienia), pod względem nasierdziowego przepływu krwi w tętnicy odpowiedzialnej za zawał, wielkości obszaru martwicy ocenianej enzymatycznie oraz wartości LVEDD po 6 miesiącach, chociaż znamienny wzrost EF po tym okresie stwierdzono tylko w grupie chorych z czasem bólu krótszym lub równym 3,2 h. Czas od początku bólu do uzyskania reperfuzji dodatnio korelował ze stężeniem NT-proBNP po 6 miesiącach. Wnioski: Skuteczna pierwotna PTCA u pacjentów ze STEMI wpływa na istotną poprawę funkcji skurczowej LV oraz zapobiega niekorzystnej przebudowie LV w 6-miesięcznej obserwacji. Niskie wyjściowe stężenie NT-proBNP, mała aktywność CPKmax oraz wysoka wartość EF przy wypisie pozostają silnymi, niezależnymi czynnikami predykcyjnymi zachowanej EF 6 miesięcy po interwencji. Wysokie stężenie NT-proBNP przy przyjęciu oraz mały LVEDD przy wypisie są czynnikami prognostycznymi przebudowy LV. Dłuższy czas opóźnienia terapii reperfuzyjnej powoduje brak poprawy funkcji skurczowej LV w obserwacji odległej u leczonych inwazyjnie chorych ze STEMI, nie wpływając istotnie na wystąpienie remodelingu LV

    Samoocena pacjentów jako czynnik modyfikujący skuteczność edukacji zdrowotnej

    Get PDF
    Wstęp: Celem niniejszej pracy jest analiza wpływu samooceny pacjentów w zakresie wiedzy o chorobie wieńcowej na skuteczność edukacji zdrowotnej u osób z ostrym zawałem serca. Metody: Badaną grupę stanowiło 146 kolejnych chorych leczonych metodą pierwotnej interwencji wieńcowej z powodu ostrego zawału serca. W całej badanej grupie w trakcie hospitalizacji prowadzono edukację zdrowotną na podstawie specjalnie przygotowanych broszur. Pacjentów podzielono na grupy w zależności od deklarowanego poziomu wiedzy na temat objawów i profilaktyki choroby niedokrwiennej serca (wiedza wystarczająca, wiedza niewystarczająca, brak wiedzy). Wiedzę pacjentów oceniano na podstawie badania ankietowego na początku i pod koniec hospitalizacji. Wyniki: W trakcie hospitalizacji w całej badanej populacji odnotowano niewielki, ale istotny przyrost wiedzy mierzony liczbą poprawnych odpowiedzi (0,85 &#177; 3,95; tj. 8,7%; p = 0,01). Ocena wiedzy o objawach choroby wieńcowej wykazała znamienny statystycznie przyrost tylko w grupie deklarującej wiedzę niewystarczającą (p = 0,02), chociaż w grupie deklarującej wyjściowo brak wiedzy przyrost liczby poprawnych odpowiedzi w wartościach bezwzględnych był prawie 3-krotnie wyższy. Brak znamienności w tej grupie zapewne był spowodowany jej małą liczebnością (n = 9). Analiza skuteczności edukacji zdrowotnej w zależności od samooceny chorych w zakresie wiedzy dotyczącej profilaktyki choroby niedokrwiennej serca wykazała przyrost liczby prawidłowych odpowiedzi we wszystkich 3 grupach pacjentów, jednak w grupie deklarującej wystarczającą wiedzę nie był on znamienny. Wnioski: Podsumowując, należy podkreślić, że efektywne prowadzenie edukacji zdrowotnej u chorych po zawale serca jest niezwykle trudne. Skuteczność edukacji zdrowotnej zależy od wielu czynników, wśród których umiejętność samooceny, ściśle związana z motywacją, odgrywa istotną rolę
    corecore