Μελέτη και ταυτοποίηση διαφορετικών μεταβολομικών προφίλ σε ζωικά μοντέλα καρδιακής ανακοπής λόγω ασφυξίας ή λόγω κοιλιακής μαρμαρυγής

Η καρδιακή ανακοπή (ΚΑ) λόγω ασφυξίας διαφέρει σημαντικά από την ΚΑ λόγω κοιλιακής μαρμαρυγής (ΚΜ) όσον αφορά στους παθογενετικούς μηχανισμούς. Στη μελέτη αυτή διερευνήθηκαν, με χρήση τεχνικών της μεταβολομικής επιστήμης, όλες οι δυναμικές μεταβολικές αλλαγές που επέρχονται σε δείγματα πλάσματος ενός χοίρειου μοντέλου ΚΑ, κατά τη διάρκεια εξέλιξης ΚΑ λόγω ασφυξίας ή ΚΜ. Δείγματα αίματος συλλέχθηκαν κατά τις αρχικές μετρήσεις, καθώς και κάθε λεπτό κατά τη διάρκεια εξέλιξης του πειραματικού μοντέλου ΚΑ: φάση ασφυξίας προ της ανακοπής, φάση ΚΑ, φάση αναζωογόνησης και φάση μετά την ανάκτηση αυτόματης κυκλοφορίας. Όλα τα δείγματα αναλύθηκαν με υψηλής ανάλυσης 1H NMR φασματοσκοπία και LC-MS/MS φασματομετρία. Τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν σημαντικές διαταραχές σε μεταβολίτες που εμπλέκονται σε κρίσιμα μονοπάτια παραγωγής ενέργειας, όπως του κύκλου κιτρικού οξέος (σουκινικό και μαλεϊκό οξύ), των αναπληρωτικών αντιδράσεών του (αλανίνη, ασπαρτικό οξύ), καθώς και του κύκλου της ουρίας (ορνιθίνη, κιτρουλίνη, αργινινοσουκινικό οξύ). Σε περίπτωση ασφυξίας, σημαντικές μεταβολικές διαταραχές ήταν εμφανείς ήδη από τη φάση ασφυξίας και εμφάνιζαν επιδείνωση κατά την ΚΑ, ενώ στην περίπτωση της ΚΜ παρόμοιο μεταβολικό προφίλ παρατηρήθηκε καθυστερημένα, μόνο μετά την έναρξη της αναζωογόνησης. Επιπλέον, στην ΚΑ λόγω ασφυξίας διαχωρίστηκαν δύο υποομάδες με διαφορετική τελική κλινική έκβαση, ανάλογα με το αρχικό μεταβολικό προφίλ τους στη φάση ασφυξίας. Η υπερπαραγωγή σουκινικού οξέος φάνηκε να σχετίζεται με χειρότερη έκβαση, γεγονός που πιθανώς να υποδεικνύει τον πιθανό προγνωστικό ρόλο του συγκεκριμένου μεταβολίτη. Συμπερασματικά, η ασφυξία και η ΚΜ διαφέρουν σημαντικά όσον αφορά στις μεταβολικές διαταραχές που εμφανίζονται στην περίοδο περί την ανακοπή και κατά την αναζωογόνηση.Asphyxial cardiac arrest (CA) differs significantly from primary dysrhythmic CA with regard to the pathogenetic mechanisms. In this work we have used a metabolomics approach to study the dynamic metabolic changes occurring in plasma samples of a swine model following two different causes of CA, namely asphyxia (ACA) and ventricular fibrillation (VFCA). Plasma samples were collected at baseline and every minute during the experimental phases: asphyxial pre-arrest period, CA, cardiopulmonary resuscitation and return of spontaneous circulation. All samples were analyzed by 1H NMR spectroscopy and LC-MS/MS spectrometry. Major alterations were observed in plasma concentrations of metabolites related to tricarboxylic acid (TCA) cycle (succinate, malate), urea cycle (ornithine, citrulline, argininosuccinate) and anaplerotic replenishing of TCA (alanine, aspartate). ACA animals showed significant metabolic disturbances during the asphyxial and CA phases, while for VFCA animals this phenomenon occurred shifted at the resuscitation phase. In addition, starting from the asphyxial phase, ACA animals were stratified in two groups based on their metabolomics profiles that resulted to be correlated with the clinical outcome. Succinate overproduction was observed in animals with the worse outcome, suggesting a potential prognostic role for this metabolite. In summary, asphyxia and VF differ significantly with regard to the metabolic disturbances during the peri-arrest period and resuscitation

The efficacy of Equine Assisted Therapy intervention in gross motor function, performance, and spasticity in children with Cerebral Palsy

PurposeTo evaluate the efficacy of Equine Assisted Therapy in children with Cerebral Palsy, in terms of gross motor function, performance, and spasticity as well as whether this improvement can be maintained for 2 months after the end of the intervention.MethodsChildren with Cerebral Palsy participated in this prospective cohort study. The study lasted for 28 weeks, of which the equine assisted therapy lasted 12 weeks taking place once a week for 30 min. Repeated measures within the subject design were used for the evaluation of each child’s physical performance and mental capacity consisting of six measurements: Gross Motor Function Measure-88 (GMFM-88), Gross Motor Performance Measure (GMPM), Gross Motor Function Classification System (GMFCS), Modified Ashworth Scale (MAS) and Wechsler Intelligence Scale for Children (WISC III).ResultsStatistically significant improvements were achieved for 31 children in Gross Motor Function Measure and all its subcategories (p < 0.005), also in total Gross Motor Performance Measure and all subcategories (p < 0.005). These Gross Motor Function Measure results remained consistent for 2 months after the last session of the intervention. Regarding spasticity, although an improving trend was seen, this was not found to be statistically significant.Conclusion and implicationsEquine Assisted Therapy improves motor ability (qualitatively and quantitatively) in children with Cerebral Palsy, with clinical significance in gross motor function

Antimicrobial chemoprophylaxis usage and efficacy study in clean orthopaedic surgeries with implants

Objective: The aim of this study is to evaluate the use of antimicrobial prophylaxis for total hip and knee arthroplasty in a tertiary hospital. We compared the administration of teicoplanin against the usual hospital practices, which present differences according to the kind of the antibiotic and the time of administration. Patients - Methods: It is a prospective randomized study, of 616 adult patients undergoing total hip or knee replacement, which took place in a tertiary hospital, in an 18-month period of time. The above patients were divided in two groups (group A and B) according to the antimicrobial prophylaxis that they received. From a total of 616 patients, 278 patients operated on in one group were administered a single-dose of 10 mg/Kg teicoplanin IV in 15 min, upon the introduction of anaesthesia and the remaining 338 patients operated on in the other group were administered multiple doses of comparators as decided by the attending physicians. Follow-up was done for 24 months for the presence of superficial or deep postoperative infection, acute or chronic. For the statistical analysis of the efficacy of chemoprophylaxis we used t test, Wilcoxon Signed Rank test, x2 and Fisher’s exact test. Results: All patients of group A were administered a single-dose of 10 mg/Kg teicoplanin according their body weight. In group B, the patients were given multiple doses of comparators for 4-6 days as decided by the attending physicians (IQR : 5-8,3). Specifically, in 159 (47.04%) patients were administered a second generation cephalosporin for 6 days, in 145 (42.9%) patients were given beta lactams with beta lactamase inhibitors for 5 days, in 22 (6.5%) patients were used quinolones for 8 days while in the rest 12 (3.55%) patients were administered combinations of the previous antibiotics for 7 days. Postoperative infections, SSI or systemic, were presented in 74 (12%) patients, 31 (11.1%) of them in group A and 43 (12.7%) in group B, statistically non significant (p=0.45). Surgical site infections were diagnosed in 13 (2.29%) patients. Among them, 9 (1.55%) patients presented a superficial SSI, all of them were patients of group B (p<0,001). Two patients from the teicoplanin group and two patients from the comparator group had a deep SSI (p=NS). Systemic postoperative infections (especially respiratory and urinary tract infections) were developed 29 (10.4%) patients of the teicoplanin group and 33 (9.8%) patients of the comparator group (p=NS). Only one serious adverse event was observed in the teicoplanin group and another in the comparator group (p=NS). Conclusions: A single-dose teicoplanin was more effective as prophylaxis for total hip or knee arthroplasty compared with multiple doses of broad-spectrum antimicrobials. These results are very promising for the successful prevention of SSIs after arthroplasty in an era of emerging resistance of staphylococci.Σκοπός: Η μελέτη και αξιολόγηση της χρήση της αντιμικροβιακής χημειοπροφύλαξης σε ολικές αρθροπλαστικές ισχίου ή γόνατος σε ένα τριτοβάθμιο νοσοκομείο. Αξιολογήσαμε συγκριτικά τη χορήγηση τεϊκοπλανίνης ως χημειοπροφύλαξη, σε σχέση με τη συνήθη πρακτική, η οποία εφαρμόζεται στο νοσοκομείο και παρουσιάζει αποκλίσεις ως προς το είδος του αντιμικροβιακού και το χρόνο χορήγησής του. Ασθενείς - Μέθοδος: Μελετήθηκαν προοπτικά 616 ενήλικες ασθενείς, οι οποίοι υποβλήθηκαν σε προγραμματισμένη ολική αρθροπλαστική επέμβαση ισχίου ή γόνατος σε ένα τριτοβάθμιο νοσοκομείο, σε χρονικό διάστημα 18 μηνών. Οι παραπάνω ασθενείς χωρίστηκαν σε δύο ομάδες - ομάδα Α και ομάδα Β- ανάλογα με το είδος της αντιμικροβιακής χημειοπροφύλαξης που έλαβαν. Από τους 616 ασθενείς, στην ομάδα Α, που περιλαμβάνει 278 ασθενείς, ακολουθήθηκε συγκεκριμένο πρωτόκολλο αντιμικροβιακής χημειοπροφύλαξης με τη χρήση τεϊκοπλανίνης (εφάπαξ δόση Τεϊκοπλανίνης 10mg/Kg βάρους σώματος ασθενούς σε IV έγχυση διάρκειας περίπου 15 min). Στους υπόλοιπους 338 ασθενείς της ομάδα Β, ακολουθήθηκε η συνήθης πρακτική του εκάστοτε ορθοπαιδικού χειρουργού ως προς την αντιμικροβιακή χημειοπροφύλαξη, χωρίς να γίνει καμία παρέμβαση στο είδος του αντιμικροβιακού, στη δόση του ή στη διάρκεια χορήγησής του. Τα στοιχεία καταγράφηκαν σε ειδική φόρμα από τον ίδιο ερευνητή. Όλοι οι ασθενείς ήταν υπό παρακολούθηση για χρονικό διάστημα 2 ετών για τυχόν εμφάνιση επιπολής ή εν τω βάθει, οξείας μετεγχειρητικής ή όψιμης χρόνιας λοίμωξης εγχειρητικού πεδίου. Στατιστικός έλεγχος και αντιπαραβολή όλων των στοιχείων έγινε μεταξύ των δύο παραπάνω ομάδων ασθενών για να αποδειχθεί η αποτελεσματικότητα της μίας ή της άλλης παρέμβασης. Χρησιμοποιήθηκαν οι δοκιμασίες t test, Wilcoxon Signed Rank test, x2 και Fisher’s exact test. Αποτελέσματα: Όλοι οι ασθενείς της ομάδας Α (σύνολο 278) έλαβαν ως χημειοπροφύλαξη Τεϊκοπλανίνη, σε μία μόνο δόση διεγχειρητικά 10 mg/Kg βάρους σώματος ασθενούς. Στους ασθενείς της ομάδας Β (σύνολο 338) χορηγήθηκαν ως χημειοπροφύλαξη διάφορα αντιμικροβιακά καθώς και συνδυασμοί τους για χρονικό διάστημα 6 ημερών (IQR : 5-8,3). Συγκεκριμένα, σε 159 ασθενείς (47,04%) χορηγήθηκαν κεφαλοσπορίνες β’ γενεάς με μέσο χρονικό διάστημα χορήγησης τις 6 ημέρες, επιπλέον σε 145 ασθενείς (42,9%) χορηγήθηκαν ημισυνθετικές πενικιλλίνες με αναστολείς των β- λακταμασών για χρονικό διάστημα 5 ημερών. Σε 22 ασθενείς (6,5%) χορηγήθηκαν κινολόνες για 8 ημέρες και τέλος σε 12 ασθενείς (3,55%) έγινε συνδυασμός των παραπάνω με αμινογλυκοσίδες για χρονικό διάστημα 7 ημερών. Μετεγχειρητική λοίμωξη, συστηματική ή του χειρουργικού πεδίου, ανέπτυξαν συνολικά 74 ασθενείς (12 %). Από αυτούς οι 31 ασθενείς (11,1%) ανήκαν στην ομάδα Α και οι 43 ασθενείς (12,7%) στην ομάδα Β και δεν διαπιστώθηκε στατιστική σημαντικότητα, p=0,45. Μετεγχειρητική λοίμωξη του χειρουργικού πεδίου ανέπτυξαν συνολικά 13 ασθενείς (2.29%). Σε 9 (1,55%) αναπτύχθηκε επιπολής λοίμωξη του χειρουργικού πεδίου, όλοι ανήκαν στην ομάδα Β (2.99%) (p<0,001). Εν τω βάθει λοίμωξη του εγχειρητικού πεδίου εμφάνισαν 2 ασθενείς της ομάδας Α και 2 ασθενείς της ομάδας Β (p=NS). Συστηματική μετεγχειρητική νοσοκομειακή λοίμωξη (κυρίως του αναπνευστικού και του ουροποιητικού συστήματος) ανέπτυξαν 29 ασθενείς (10,4%) της ομάδας Α και 33 ασθενείς (9,8%) της ομάδας Β (p=NS). Οι ανεπιθύμητες ενέργειες και στις δύο ομάδες ήταν ελάχιστες και οδήγησαν σε διακοπή χορήγησης του φαρμάκου σε έναν μόνο ασθενή σε κάθε ομάδα (p=NS). Συμπεράσματα: Μία διεγχειρητική εφάπαξ δόση τεϊκοπλανίνης παρουσιάζει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, ως προς τη χημειοπροφύλαξη των επεμβάσεων ολικής αρθροπλαστικής ισχίου και γόνατος, σε σύγκριση με τη χορήγηση πολλαπλών δόσεων άλλων αντιμικροβιακών σχημάτων. Τα παραπάνω αποτελέσματα αφήνουν υποσχέσεις για μία πιο αποτελεσματική πρόληψη των λοιμώξεων του χειρουργικού πεδίου μετά από επεμβάσεις ολικών αρθροπλαστικών, σε περιβάλλοντα όπου ενδημεί ο ανθεκτικός στη μεθικιλλίνη σταφυλόκοκκος

Metabolomics profiles in an animal model of asphyxial versus ventricular fibrillation cardiac arrest

Asphyxial cardiac arrest (CA) differs significantly from primary dysrhythmic CA with regard to the pathogenetic mechanisms. In this work we have used a metabolomics approach to study the dynamic metabolic changes occurring in plasma samples of a swine model following two different causes of CA, namely asphyxia (ACA) and ventricular fibrillation (VFCA). Plasma samples were collected at baseline and every minute during the experimental phases: asphyxial pre-arrest period, CA, cardiopulmonary resuscitation and return of spontaneous circulation. All samples were analyzed by 1H NMR spectroscopy and LC-MS/MS spectrometry. Major alterations were observed in plasma concentrations of metabolites related to tricarboxylic acid (TCA) cycle (succinate, malate), urea cycle (ornithine, citrulline, argininosuccinate) and anaplerotic replenishing of TCA (alanine, aspartate). ACA animals showed significant metabolic disturbances during the asphyxial and CA phases, while for VFCA animals this phenomenon occurred shifted at the resuscitation phase. In addition, starting from the asphyxial phase, ACA animals were stratified in two groups based on their metabolomics profiles that resulted to be correlated with the clinical outcome. Succinate overproduction was observed in animals with the worse outcome, suggesting a potential prognostic role for this metabolite. In summary, asphyxia and VF differ significantly with regard to the metabolic disturbances during the peri-arrest period and resuscitation.Η καρδιακή ανακοπή (ΚΑ) λόγω ασφυξίας διαφέρει σημαντικά από την ΚΑ λόγω κοιλιακής μαρμαρυγής (ΚΜ) όσον αφορά στους παθογενετικούς μηχανισμούς. Στη μελέτη αυτή διερευνήθηκαν, με χρήση τεχνικών της μεταβολομικής επιστήμης, όλες οι δυναμικές μεταβολικές αλλαγές που επέρχονται σε δείγματα πλάσματος ενός χοίρειου μοντέλου ΚΑ, κατά τη διάρκεια εξέλιξης ΚΑ λόγω ασφυξίας ή ΚΜ. Δείγματα αίματος συλλέχθηκαν κατά τις αρχικές μετρήσεις, καθώς και κάθε λεπτό κατά τη διάρκεια εξέλιξης του πειραματικού μοντέλου ΚΑ: φάση ασφυξίας προ της ανακοπής, φάση ΚΑ, φάση αναζωογόνησης και φάση μετά την ανάκτηση αυτόματης κυκλοφορίας. Όλα τα δείγματα αναλύθηκαν με υψηλής ανάλυσης 1H NMR φασματοσκοπία και LC-MS/MS φασματομετρία. Τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν σημαντικές διαταραχές σε μεταβολίτες που εμπλέκονται σε κρίσιμα μονοπάτια παραγωγής ενέργειας, όπως του κύκλου κιτρικού οξέος (σουκινικό και μαλεϊκό οξύ), των αναπληρωτικών αντιδράσεών του (αλανίνη, ασπαρτικό οξύ), καθώς και του κύκλου της ουρίας (ορνιθίνη, κιτρουλίνη, αργινινοσουκινικό οξύ). Σε περίπτωση ασφυξίας, σημαντικές μεταβολικές διαταραχές ήταν εμφανείς ήδη από τη φάση ασφυξίας και εμφάνιζαν επιδείνωση κατά την ΚΑ, ενώ στην περίπτωση της ΚΜ παρόμοιο μεταβολικό προφίλ παρατηρήθηκε καθυστερημένα, μόνο μετά την έναρξη της αναζωογόνησης. Επιπλέον, στην ΚΑ λόγω ασφυξίας διαχωρίστηκαν δύο υποομάδες με διαφορετική τελική κλινική έκβαση, ανάλογα με το αρχικό μεταβολικό προφίλ τους στη φάση ασφυξίας. Η υπερπαραγωγή σουκινικού οξέος φάνηκε να σχετίζεται με χειρότερη έκβαση, γεγονός που πιθανώς να υποδεικνύει τον πιθανό προγνωστικό ρόλο του συγκεκριμένου μεταβολίτη. Συμπερασματικά, η ασφυξία και η ΚΜ διαφέρουν σημαντικά όσον αφορά στις μεταβολικές διαταραχές που εμφανίζονται στην περίοδο περί την ανακοπή και κατά την αναζωογόνηση

The Role of Oxidative Stress-Induced Senescence in the Pathogenesis of Preeclampsia

Preeclampsia is a hypertension condition of human pregnancy that poses a significant risk to pregnant women and their fetus. It complicates about 2&ndash;8% of human pregnancies worldwide and displays multifactorial pathogenesis, including increased placental oxidative stress because of disturbed utero-placental blood flow. Recent evidence suggests that increased oxidative stress promotes acceleration of the placental senescence which is implicated in the pathogenesis of preeclampsia. This review focuses on the mechanisms that lead to oxidative stress in preeclamptic patients and examines the role of oxidative stress-induced placental senescence in the pathogenesis of the disease

Cardiovascular Disease in Antiphospholipid Syndrome

Antiphospholipid syndrome (APS) is a systemic autoimmune disease characterized by venous, arterial or microvascular thrombosis or obstetric events in the presence of persistently positive antiphospholipid antibodies and constitutes a major cause of cardiovascular events in young people..his review highlights the pathophysiology of cardiovascular complications in patients with APS and possible treatment options. Patients with APS have endothelial dysfunction, accelerated endothelial proliferation and intimal hyperplasia, atherogenesis, platelet activation, inflammatory products secretion and coagulation-fibrinolytic dysregulation. Cardiovascular complications include accelerated atherosclerosis, acute coronary syndrome, Libman-Sacks endocarditis, cardiomyopathy and venous, arterial or intracardiac thrombi. Moreover, pulmonary hypertension and peripheral microvascular dysfunction are common findings. Management of these patients is not well documented. The role of primary thrombosis prevention remains controversial in individuals with positive antiphospholipid antibodies. Treatment of traditional cardiovascular risk factors according to current guidelines for the prevention of cardiovascular disease in the general population is recommended for primary prevention of APS. Anticoagulation therapy with unfractionated or low-molecular-weight heparin overlapped with a vitamin K antagonist remains the mainstay of the treatment for APS patients with venous thrombosis, whereas direct oral anticoagulants are not yet recommended. Data are scarce regarding the secondary arterial thrombosis prevention and it is not clear whether dual or triple antithrombotic therapy is necessary. To date, it is recommended to follow current guidelines for the management of acute coronary syndrome in the general population. New treatment targets are promising options for patients with catastrophic APS

Cardiovascular Disease in Antiphospholipid Syndrome

: Antiphospholipid syndrome (APS) is a systemic autoimmune disease characterized by venous, arterial or microvascular thrombosis or obstetric events in the presence of persistently positive antiphospholipid antibodies and constitutes a major cause of cardiovascular events in young people. Τhis review highlights the pathophysiology of cardiovascular complications in patients with APS and possible treatment options. : Patients with APS have endothelial dysfunction, accelerated endothelial proliferation and intimal hyperplasia, atherogenesis, platelet activation, inflammatory products secretion and coagulation-fibrinolytic dysregulation. Cardiovascular complications include accelerated atherosclerosis, acute coronary syndrome, Libman-Sacks endocarditis, cardiomyopathy and venous, arterial or intracardiac thrombi. Moreover, pulmonary hypertension and peripheral microvascular dysfunction are common findings. : Management of these patients is not well documented. The role of primary thrombosis prevention remains controversial in individuals with positive antiphospholipid antibodies. Treatment of traditional cardiovascular risk factors according to current guidelines for the prevention of cardiovascular disease in the general population is recommended for primary prevention of APS. Anticoagulation therapy with unfractionated or low-molecular-weight heparin overlapped with a vitamin K antagonist remains the mainstay of the treatment for APS patients with venous thrombosis, whereas direct oral anticoagulants are not yet recommended. Data are scarce regarding the secondary arterial thrombosis prevention and it is not clear whether dual or triple antithrombotic therapy is necessary. To date, it is recommended to follow current guidelines for the management of acute coronary syndrome in the general population. New treatment targets are promising options for patients with catastrophic APS. </jats:sec