Generalized Pyoderma Gangrenosum Associated with Ulcerative Colitis: Successful Treatment with Infliximab and Azathioprine

No abstract available</p

Cytokines and Other Mediators in Alopecia Areata

Alopecia areata, a disease of the hair follicles with multifactorial etiology and a strong component of autoimmune origin, has been extensively studied as far as the role of several cytokines is concerned. So far, IFN-γ, interleukins, TNF-α, are cytokines that are well known to play a major role in the pathogenesis of the disease, while several studies have shown that many more pathways exist. Among them, MIG, IP-10, BAFF, HLA antigens, MIG, as well as stress hormones are implicated in disease onset and activity. Within the scope of this paper, the authors attempt to shed light upon the complexity of alopecia areata underlying mechanisms and indicate pathways that may suggest future treatments

Combination of 30% salicylic acid peels and mechanical comedo extraction for the treatment of Favre-Racouchot syndrome

No abstract available</p

Simultaneous EGFR and VEGF Alterations in Non-Small Cell Lung Carcinoma Based on Tissue Microarrays

Background: Epidermal growth factor receptor (EGFR) overexpression is observed in significant proportions of non-small cell lung carcinomas (NSCLC). Furthermore, overactivation of vascular endothelial growth factor (VEGF) leads to increased angiogenesis implicated as an important factor in vascularization of those tumors.Patients and Methods: Using tissue microarray technology, forty-paraffi n (n = 40) embedded, histologically confirmed primary NSCLCs were cored and re-embedded into a recipient block. Immunohistochemistry was performed for the determination of EGFR and VEGF protein levels which were evaluated by the performance of computerized image analysis. EGFR gene amplification was studied by chromogenic in situ hybridization based on the use of EGFR gene and chromosome 7 centromeric probes.Results: EGFR overexpression was observed in 23/40 (57.5%) cases and was correlated to the stage of the tumors (p = 0.001), whereas VEGF was overexpressed in 35/40 (87.5%) cases and was correlated to the stage of the tumors (p = 0.005) and to the smoking history of the patients (p = 0.016). Statistical significance was assessed comparing the protein levels of EGFR and VEGF (p = 0.043, k = 0.846). EGFR gene amplification was identified in 2/40 (5%) cases demonstrating no association to its overall protein levels (p = 0.241), whereas chromosome 7 aneuploidy was detected in 7/40 (17.5%) cases correlating to smoking history of the patients (p = 0.013).Conclusions: A significant subset of NSCLC is characterized by EGFR and VEGF simultaneous overexpression and maybe this is the eligible target group for the application of combined anti-EGFR/VEGF targeted therapies at the basis of genetic deregulation (especially gene amplification for EGFR)

Pityriasis rubra pilaris presenting with an abnormal autoimmune profile: two case reports

<p>Abstract</p> <p>Introduction</p> <p>Pityriasis rubra pilaris is an uncommon inflammatory and hyperproliferative dermatosis of juvenile or adult onset. The etiology of the disease is still unknown.</p> <p>Case presentation</p> <p>We present the cases of two Caucasian men aged 53 and 48 who presented with pityriasis rubra pillaris type 1; both patients also exhibited an abnormal immunological profile.</p> <p>Conclusion</p> <p>Pityriasis rubra pillaris is currently classified as a keratinization disorder. The abnormal immunological profile reported in our patients along with the comorbidity of pityriasis rubra pilaris with autoimmune disorders reported in the literature poses the question of a possible pathogenetic role for the immune response in this disorder.</p

Neutrophil gelatinase-associated lipocalin in dehydrated patients: a preliminary report

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Acute kidney injury has been recognized as a major contributor to end stage renal disease. Although neutrophil gelatinase-associated lipocalin (Ngal) has been reported as a promising biomarker for early detection of acute kidney injury, no study has yet examined its potential clinical impact in patients with normal renal function. The purpose of current study is to investigate possible difference in serum Ngal levels between dehydrated and control patients.</p> <p>Findings</p> <p>A total of twelve patients presented with symptoms of mild dehydration defined by history of diarrheas or vomiting and orthostatic (postural) hypotension and an age and sex matched group of twelve control patients were included. The two groups of patients did not seem to differ in basic clinical and laboratory parameters. Serum Ngal was higher in dehydrated patients when compared to control group (Ngal = 129.4 ± 25.7 ng/mL vs 60.6 ± 0.4 ng/mL, p = 0.02). Ngal was not correlated with age, hemoglobin, white blood cell count, red blood cell count, urea or creatinine.</p> <p>Conclusions</p> <p>The presence of elevated Ngal levels in dehydrated patients may suggest its role as a very sensitive biomarker in even minimal and "silent" prerenal kidney dysfunction</p

Griteria investigation for combined therapy with monoclonal antibodies of colon cancer by tissue microarrays analysis

Overexpression of epidermal growth factor receptor (EGFR) and vascular endothelial growth factor (VEGF) in colon adenocarcinoma (CA) is a frequent event, whereas specific deregulation mechanisms in the corresponding signaling pathways remain under investigation. Our aim was to co-evaluate their expression correlated to the hypoxia inducible factor 1alpha (HIF-1a), which activates the transcription of VEGF gene.60 paraffin-embedded primary CAs were cored at 1.5 mm diameter and transferred to the microarray block. Immunohistochemistry (IHC) was performed using anti-EGFR, -VEGF, and -HIF 1a monoclonal antibodies. Concerning EGFR, quantitative evaluation was based on a semi-automated analysis system. Chromogenic in situ hybridization (CISH) was performed using EGFR gene and chromosome 7 centromeric probes.Protein overexpression was observed in 13/60 (21.6%), 45/60 (75%) and 7/60 (11.6%) cases regarding EGFR, VEGF, and HIF 1a, respectively. CISH analysis detected 4/60 (6.6%) EGFR gene amplified cases, whereas chromosome 7 aneuploidy was identified in 11/60 (18.3%) cases. Significant associations raised correlating stage to chromosome 7 (p=0.024), HIF 1a expression to tumor anatomical location (p=0.019) and also VEGF to HIF 1a expression (p=0.001), whereas EGFR expression was not associated to EGFR gene copies.According to our results, chromosome 7 instability is correlated to advanced disease, whereas a significant subset of CAs demonstrates an alternative, non- HIF 1a depended mechanism of VEGF overexpression. Furthermore, EGFR protein overexpression does not predict a specific gene deregulation mechanism.Σκοπός της βασικής αυτής έρευνας αποτέλεσε η ανάλυση της έκφρασης των πρωτεϊνών EGFR,VEGF και HIF-1a, η ανάλυση των αριθμητικών ανωμαλιών του γονιδίου και η συσχέτισή τους με κλινικοργαστηριακές παραμέτρους της νόσου (αδενοκαρκίνωμα του παχέος εντέρου).Το υλικό αναδύθηκε από την αρχειακή ιστική βάση του Παθολογοανατομικού Τμήματος του 417 ΝΙΜΤΣ και αφορούσε σε –εμπεδωμένα σε κύβους παραφίνης- εξήντα (η=60) σποραδικά πρωτοπαθή αδενοκαρκινώματα παχέος εντέρου, προϊόντα τοπικής ή εκτεταμένης κολεκτομής, βαθμονομημένα- όσον αφορά την διαφοροποίηση- σύμφωνα με τα ιστολογικά κριτήρια της WHO και σταδιοποιημένα σύμφωνα με το σύστημα Astler-Coller. Ως ομάδα ελέγχου χρησιμοποιήθηκαν 10 φυσιολογικοί εντερικοί βλεννογόνοι. Τα δείγματα εμπεδώθηκαν σε κύβους παραφίνης, ελήφθησαν τομές με τη τεχνική ιστικών μικροσυστοιχιών, στις οποίες έγινε ανοσοϊστοχημεία και υβριδισμός.Η ΙΗC ήταν επιτυχής για όλες τις περιπτώσεις. Η υπερέκφραση του EGFR παρατηρήθηκε στις 13/60 (21.6%) των περιπτώσεων, ενώ στις υπόλοιπες 47 υπήρξε χαμηλή ή καθόλου έκφραση της πρωτεΐνης. Σύμφωνα με τα συμβατικά κριτήρια εκτίμησης 7 περιπτώσεις εκτιμήθηκαν ως 3+ και 6 ως 2+. CIA για την EGFR protein έδειξε ότι 5 περιπτώσεις είχαν υψηλές τιμές και 8 μέτριες. Η έκφραση της EGFR είχε σημαντικά στατιστική συσχέτιση με το φύλο (p=0.009). Η υπερέκφραση της VEGF εκτιμήθηκε σε 45/60 (75%) των περιπτώσεων και δεν διαπιστώθηκε συσχέτιση με τις κλινικοπαθολογοανατομικές παραμέτρους. Ο HIF1a υπερεκφράσθηκε στ 7/60 (11.6%) των περιπτώσεων και συσχετίστηκε σημαντικά με την προέλευση του όγκου (p=0.019), ενώ η έκφραση του VEGF παρουσίασε οριακή συσχέτιση (p=0.098). Επίσης στατιστικά σημαντική συσχέτιση παρατηρήθηκε μεταξύ VEGF και HIF1a (p=0.001). Ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι η υπερέκφραση του HIF1a συνοδεύτηκε με υπερέκφραση του VEGF, όχι όμως και το αντίστροφο. Επίσης μόνο μια περίπτωση υπερέκφρασης του EGFR συνοδεύτηκε από HIF1a υπερέκφραση.Η CISH ήταν επιτυχής για όλες τις περιπτώσεις που εξετάσθηκαν. Το EGFR gene ήταν φυσιολογικό (2 αντίγραφα γονιδίου ανά πυρήνα), σε 46 περιπτώσεις, ενώ στις υπόλοιπες 14 περιπτώσεις παρατηρήθηκαν αριθμητικές αλλαγές. Στις 13 από αυτές ανιχνεύθηκαν 3-10 αντίγραφα γονιδίων και στην 1 τελευταία μικρά έως μέτρια clusters, ένδειξη υψηλής γονιδιακής ενίσχυσης.H αστάθεια στο χρωμόσωμα 7 (πολυσωμία, παρατηρήθηκε ως 3-5 dots ανά πυρήνα) ανιχνεύθηκε σε 11/60 (18,33%) των περιπτώσεων, ενώ στις υπόλοιπες 49/60 (81,66%) παρουσιάστηκε φυσιολογικός διπλοειδικός τύπος.Συσχετίζοντας τον EGFR gene copies με το κεντρομερικό σήμα του Chr7, στις 13 προηγούμενες περιπτώσεις, που παρουσίαζαν 3-10 αντίγραφα γονιδίων, παρατηρήσαμε σε 10 από αυτά ότι χαρακτηρίζονταν από πολυσωμία και μόνο στα υπόλοιπα 3 ήταν απλή ενίσχυση.Στατιστική σημαντική συσχέτιση παρατηρήθηκε μεταξύ της αστάθειας του Chr7 και του σταδίου του καρκίνου (p=0.024), ενώ δεν παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική συσχέτιση μεταξύ της έκφρασης του EGFR gene και των εξεταζομένων κλινικοπαθολογοανατομικών παραμέτρων.Σαν συμπέρασμα θεωρούμε ότι διαφορετικές υποομάδες ασθενών με καρκίνο του εντέρου παρουσιάζουν ειδικές πρωτεϊνικές και γονιδιακές αλλαγές κυρίως στα EGFR , VEGF/HIF1a μόρια. Αυτό το δεδομένο μπορεί να είναι η βάση για περισσότερο ρεαλιστικές στοχευμένες θεραπείες, συνδυάζοντας την γνώση των μηχανισμών της απορρύθμισης αυτών των μορίων. Επίσης η μελέτη έδειξε μια ισχυρή συσχέτιση μεταξύ της ανευπλοϊδείας του χρωμοσώματος 7 και του μεγαλύτερου σταδίου της ασθένειας (αυξημένο p-stage)

Διερεύνηση κυκλοφορούντων Τ-Λεμφοκυττάρων με πολυπαραμετρική κυτταρομετρία ροής σε ασθενείς με Σακχαρώδη Διαβήτη

ΣΚΟΠΟΣ: Σκοπός της μελέτης είναι να διερευνηθεί η επίδραση της γλυκαιμικής ρύθμισης, του ΒΜΙ, της διάρκειας και των επιπλοκών, καθώς και των θεραπευτικών προσεγγίσεων του Διαβήτη, στην έκφραση των CD3+ λεμοκυττάρων και των υποπληθυσμών CD3+CD4+, CD3+CD8+, Tregs. ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ: Στην μελέτη συμμετείχαν 43 άτομα με Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 2, τα oποία προσέρχονταν σε τακτική βάση σε ιδιωτικό ιατρείο, για την θεραπεία και τη παρακολούθηση της νόσου τους. Όλοι υποβλήθηκαν σε εξέταση Hb1Ac και κυτταρομετρία ροής, με σκοπό να διερευνηθεί πιθανή συσχέτιση της HbA1c, με τον αριθμό των λεμφοκυττάρων και ειδικότερα με τους υποπληθυσμούς των Τ-κυττάρων, όπως CD3+, CD3+CD4+, CD3+CD8+,Tregs. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Στις αντίστοιχες αναλύσεις για τα 43 άτομα που έπασχαν από Διαβήτη τύπου 2, φάνηκε μια σημαντική συσχέτιση της HbA1c με τον απόλυτο αριθμό των λεμφοκυττάρων (p= 0,004, r= -0,402), όχι όμως των υποπληθυσμών τους CD3+, CD3+CD4+, CD3+CD8+, Tregs, καθώς και των λόγων CD3+CD4+/CD3+CD8+, Tregs/CD3+CD8+. Αντίθετα,για τα ποσοστά των λεμφοκυττάρων και των παραπάνω υποπληθυσμών δεν σημειώνεται καμία σημαντική συσχέτιση με την HbA1c. Στα άτομα αυτά το ΒΜΙ συσχετίζεται σημαντικά με τον απόλυτο αριθμό των λεμφοκυττάρων (p=0,003, r=-0,415) των CD3+ (p=0,012, r=-0,342), CD3+CD8+ (p= 0,001, r= -0,443) και του λόγου CD3+CD4+/CD3+CD8+ (p= 0,021, r=0,311). Από την άλλη δεν παρατηρείται σημαντική συσχέτιση των ποσοστών των λεμφοκυττάρων και των CD3+. Παρουσιάζεται όμως συσχέτιση των ποσοστών των CD3+CD8+ (p=0,01, r= -0,354)του λόγου των ποσοστών CD3+CD4+/CD3+CD8+ (p= 0,021, r= 0,312). Σε σχέση με την ηλικία ανευρίσκεται σημαντική συσχέτιση μόνο με τον απόλυτο αριθμό των Tregs (p= 0,004, r= 0,396) και των ποσοστών των CD3+ (P=0,011, r= 0,347), Tregs (p=0,005, r= 0,389). Για την διάρκεια του Διαβήτη συσχετίστηκαν μόνο τα ποσοστά των CD3+ (p=0,023, r= 0,305). Δεν βρέθηκε καμία συσχέτιση για τους απόλυτους αριθμούς των υποπληθυσμών των λεμφοκυττάρων. Μικρότερη παρουσία επιπλοκών παρουσιάστηκε σε μικρότερες ηλικίες (p= 0,010), με χα-μηλότερη HbA1c (p= 0,029) και μικρότερου αριθμού Tregs (p= 0,001), όπως και με μικρό-τερα ποσοστά Tregs (p= 0,003). H χρήση στατινών συνδυάζεται με αυξημένους αριθμούς CD3+ (p= 0,023), Tregs (p= 0,033), CD3+CD4+ (p= 0,043) των αντίστοιχων ποσοστών τους (p= 0,010), (p= 0,033), (p= 0,037). Τα άτομα μεγαλύτερης ηλι- κίας (p= 0,004) κάνουν χρήση ακετυλοσαλικυλικού οξέος παρουσιάζοντας αυξημένους α- ριθμούς και ποσοστά των Tregs (p= 0,003), (p= 0,006). Οι αντί-υπερτασικοί παράγοντες ανταγωνιστές μετετρεπτι-κού ενζύμου και υποδοχέων της αγγειοτενσίνης χορήγούνται σε μεγαλύτερες ηλικίες (p= 0,001) και παρουσιάζουν αυξημένα ποσοστά CD3+ (p= 0,022), όχι όμως και απόλυτου α-ριθμού αυτών. Η χορήγηση SGLT2i δεν παρουσιάζει διαφοροποίηση στους αριθμούς των λεμφοκυττάρων και των υποπληθυσμών τους, όμως εμφανίζονται μειωμένα ποσοστά CD3+ (p= 0,015) και CD3+CD8+ (p= 0,036). Αντίστοιχα η χρήση των GLP1-RA δεν συνδυάζεται με αλλαγές στον αριθμό των λεμφοκυττάρων και των υποπληθυσμών τους, αλλά με αύξηση των ποσοστών των συνολικών λεμφοκυττάρων (p= 0,034). Η μετφορμίνη φαίνεται να μειώνει τα ποσοστά των CD3+CD4+ (p= 0,034). Τέλος η ινσουλίνη συνδυάζεται με αυ-ξημένη HbA1c (p= 0,002), χωρίς σημαντικές διακυμάνσεις στους αριθμούς και των ποσοστών των λεμφοκυττάρων. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η HBA1c σχετίζεται αρνητικά με τον αριθμό των συνολικών λεμφοκυττά- ρων. Η έκφραση των CD3+ υποπληθυσμών συσχετίζεται εντονότερα με το ΒΜΙ, το φύλο, την ηλικία, την διάρκεια του Διαβήτη και την ύπαρξη επιπλοκών. Επιμέρους συσχετίσεις με τους CD3+ υποπληθυσμούς εμφανίζει η χρήση αντιδιαβητικών φαρμάκων.AIM: The aim of the study is to investigate the T-Leucocytes population in Type 2 Diabetes patients, in correlation with the glycaemic control. METHOLOGY: 43 T2D patients submitted in multiparametric flow cytometry and were carry out regrations between HbA1c, BMI, and the subpopulations of CD3+ RESULT: HbA1c correlated negatively with leucocytes (p= 0,004, r= -0,402), but didn’t cor- relate with the subpopulations CD3+, CD3+CD4+, CD3+CD8+, Tregs. BMI correlated significantly with leucocytes(p=0,003, r=-0,415), CD3+ (p=0,012, r=-0,342), CD3+CD8+ (p= 0,001, r= -0,443) and the ratio CD3+CD4+/CD3+CD8+ (p= 0,021, r= 0,311). Age correlated signifi- cantly with Tregs (p= 0,004, r= 0,396) and the percentages of CD3+ (p=0,011, r= 0,347), Tregs (p=0,005, r= 0,389). Diabetes duration correlated with the percentage of CD3+ (p= 0,023, r= 0,305). Less diabetes complications are presented in younger patients (p= 0,010),lower HbA1c (p= 0,029) less Tregs events and percentage (p= 0,001), (p= 0,003). Anti-hypertensive agents appear increasing average of CD3+ (p= 0,022). Anti-diabetics agents as SGLT2i appear decreasing averages of CD3+ (p= 0,015) και CD3+CD8+ (p= 0,036), GLP1-1RA increasing average of leucocytes (p= 0,034), metformin decreasing average CD3+CD4+ (p= 0,034). The use of insulin correlated with HbA1c (p= 0,002). CONCLUSION: HbA1c correlated negatively with leucocytes (p= 0,004, r= -0,402). CD3+ subpopulations correlated with BMI, sex, age, diabetes duration and the presentation of diabetic complications. Anti-diabetic agents use appear with different CD3+ subpopulations averages