The Relationship Between Hormone Therapy and Vaginal Candidiasis in Postmenopausal Patients

OBJECTIVE: To evaluate the role of hormone therapy on vaginal Candida infection and colonization. STUDY DESIGN: The patients in postmenopausal period attending to gynecology clinics were entered the study prospectively. The patients were classified as hormone therapy and control groups. Patients who used hormonal therapy, immunocompromised and having hysterectomy were excluded from the study. Sample for yeast culture was taken at the beginning and again at the end of 3rd and 6th months of the study. Sabouraud dextrose agar medium was used for yeast culture and positive culture showing yeast morphology was typed with conventional and full automatic yeast identification systems. Two groups were compared with Chi-Squared and T test using SPSS 10 statistical software program and p <0.05 was accepted to be statistical significant. RESULTS: Totally, 112 patients completed the study. Hormonal therapy group consisted of 52 patients and control group consisted of 60 patients. There was no statistical significant difference in demographic characteristics between two groups. Candida culture positivity was more frequent in the hormonal therapy group at the 3rd and 6th months of the treatment and follow up(p <0.05). But, clinical infections were not different in two groups (p >0.05). The most frequent type of Candida isolated culture was Candida glabrata. CONCLUSION: Hormonal therapy increases vaginal Candida colonization but not infection

Recurrent Legionnaires’ Disease in an HIV Positive Renal Transplant Patient

Legionnaires’ disease is a community-acquired or nosocomial pneumonia caused by Legionella species, and the immunocompromised patient is at particular risk. In this study we report a case of Legionnaires’ disease repeating three times in an HIV positive renal transplant patient. The laboratory diagnosis was obtained by detection of Legionella pneumophila using direct fluorescent antibody (DFA) staining. An environmental investigation failed to reveal L. pneumophila in any water specimens taken from the patients private accomodation. We conclude that Legionnaires’ disease should be always considered in the diagnosis among immunocompromised patients who have pneumonia without an etiologic diagnosis or in cases of treatment failure. We also remark that patients who have AIDS should be considered at risk for recurrent Legionella infections

Karbapenemlerin gram-negatif patojenlere karşı in vitro aktivitelerinin karşılaştırmalı değerlendirmesi: COMPACT çalışması Türkiye verisi

The aim of this study was to determine the in vitro activities of doripenem, imipenem, and meropenem against clinical gram-negative isolates. A total of 596 clinical isolates were obtained from intensive care unit (ICU) and non-ICU patients in 10 centers over Turkey between September-December 2008. The origin of the isolates was patients with nosocomial pneumonia (42.4%), bloodstream infections (%40.4), and complicated intraabdominal infections (17.1%). Of the isolates, 51.8% were obtained from ICU patients. The study isolates consisted of Pseudomonas spp. in 49.8%, Enterobacteriaceae in 40.3%, and other gram-negative agents in 9.9%. The minimum inhibitory concentrations (MIC) for doripenem, imipenem and meropenem were determined for all isolates in each center using Etest;reg; strips (AB Biodisk, Solna, Sweden). Of the isolates, 188 (31.5%) were resistant to at least one of the carbapenems. MIC50 of doripenem against Pseudomonas spp. was 1 mg/L which was similar to that of meropenem and two-fold lower than imipenem. Susceptibility to carbapenems in P.aeruginosa was 64% for doripenem at an MIC level of 2 mg/L, 53.9% and 63% for imipenem and meropenem at an MIC level of 4 mg/L, respectively. Doripenem and meropenem showed similar activity with the MIC90 of 0.12 mg/L whereas imipenem was four-fold less active at 0.5 mg/L. Against other gramnegative pathogens, mostly Acinetobacter spp., MIC50 was 8 mg/L for doripenem and 32 mg/L for other two carbapenems. P.aeruginosa isolates were inhibited 84.2% with doripenem and 72.1% with meropenem at the MIC level of 8 mg/L. Doripenem generally showed similar or slightly better activity than meropenem and better activity than imipenem against pathogens collected in this study. Against Pseudomonas spp., doripenem was the most active of the three carbapenems. Doripenem and meropenem were equally active against Enterobacteriaceae and at least four-fold more active than imipenem. It was concluded that doripenem seemed to be a promising agent in the treatment of nosocomial pneumonia, blood stream infections and intraabdominal infections particularly in patients who were under risk of developing antimicrobial resistance.Bu çalışmada, doripenem, imipenem ve meropenemin gram-negatif klinik izolatlara karşı in vitro aktivitesinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Türkiye genelinde toplam 10 merkezden Eylül-Aralık 2008 tarihleri arasında, yoğun bakım ünitesi (YBÜ) ve YBÜ dışı hastalardan, toplam 596 adet klinik izolat toplanmıştır. Bunlardan %42.4’ü nozokomiyal pnömoni, %40.4’ü kan dolaşımı enfeksiyonu ve %17.1’i komplike intraabdominal enfeksiyon kaynaklı olup; %51.8’i YBÜ hastalarından alınmıştır. İzolatların %49.8’i Pseudomonas spp., %40.3’ü Enterobacteriaceae ve %9.9’u diğer gram-negatif etkenlerden oluşmaktadır. Her merkezde Etest® (AB Biodisk, Solna, İsveç) kullanılarak tüm izolatlar için doripenem, imipenem ve meropenemin minimum inhibitör konsantrasyonu (MİK) belirlenmiştir. İzolatlardan 188 (%31.5)’i en az bir karbapeneme dirençli bulunmuştur. Pseudomonas türlerine karşı doripenem için MİK50 değerleri meropeneme benzer olarak 1 mg/L bulunurken, imipenemden iki kat daha düşük olduğu izlenmiştir. Pseudomonas aeruginosa izolatlarının duyarlılıkları, doripenem için MİK 2 mg/L düzeyinde %64, imipenem ve meropenem için MİK 4 mg/L düzeyinde sırasıyla %53.9 ve %63 olarak tespit edilmiştir. Doripenem ve meropenem, Enterobacteriaceae türlerine karşı benzer aktivite gösterirken (MİK90 0.12 mg/L), imipenem dört kat daha az aktif (0.5 mg/L) bulunmuştur. Büyük çoğunluğunu Acinetobacter türlerinin oluşturduğu diğer gram-negatif basiller için doripenem MİK50 değeri 8 mg/L, diğer iki ilaç için ise 32 mg/L’dir. P.aeruginosa izolatları 8 mg/L MİK düzeyinde doripenem ile %84.2, meropenem ile %72.1 oranında inhibe olmuştur. Sonuç olarak doripenem, bu çalışmada toplanan patojenlere karşı genel olarak meropenem ile benzer ya da daha iyi; imipenemden ise belirgin olarak daha iyi in vitro aktiviteye sahiptir. Üç karbapenem arasında Pseudomonas türlerine karşı en aktif olan ilacın doripenem olduğu görülmüştür. Doripenem ve meropenem Enterobacteriaceae türlerine karşı benzer aktiviteye sahip olup, imipenemden en az dört kat daha aktiftir. Bu bulgular ışığında, hastanede YBÜ’de ya da YBÜ dışında tedavi gören nozokomiyal pnömoni, kan dolaşımı enfeksiyonu ve intraabdominal enfeksiyonu olan hastalar ile antibiyotik direnci gelişim riski olan hastaların antimikrobiyal tedavisinde doripenemin öne çıkan yeni bir antibiyotik olduğu kanısına varılmıştır

İshalli hastalarda Entamoeba histolytica'nın saptanmasında kullanılan yöntemlerin değerlendirilmesi

Giriş ve amaç: Entamoeba histolytica’nın neden olduğu amibiyaztüm dünyada paraziter enfeksiyona bağlı üçüncü ölüm nedenidir. Amibiyazın tanısında yaygın olarak kullanılan yöntem dışkı mikroskopisidir.Ancak E. histolytica ile morfolojk olarak benzer olan diğer amip türleriarasında ayrım yapılması direkt mikroskobik inceleme ile imkansızdır.Bu yüzden dışkıda E. histolytica’ya özgü antijen varlığını araştıran ELISA ve PZR gibi yöntemler tanıda kullanılmaya başlanmıştır.Bu çalışmada; ishal şikayeti ile başvuran ve intestinal amibiyaz ön/ayırıcı tanısı için E. histolytica araştırılması istenen hastaların dışkı örneklerinde, direkt ve boyalı mikroskobik inceleme, dışkıda E. histolytica’yaözgü adezin antijeni saptamaya yönelik ELISA testi ve PZR testinin çalışılması ve bu testlerin tanı değerlerinin araştırılması amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Akdeniz Üniversitesi Hastanesi’nde 1 Ekim 2015-31 Temmuz 2016 tarihleri arasında çeşitli servis ve polikliniklerden Merkez Laboratuvarı’na gelen kanlı ve/veya mukuslu, şekilsiz toplam 546dışkı örneği çalışmaya alınmıştır. Bu örneklerde, E. histolytica varlığınıaraştırmak için direkt ve boyalı mikroskopi, ELISA (Entamoeba CELISA Path, Cellabs, Avustralya) ve PZR (BD Max Enteric Parasite Panel,Becton Dickinson, ABD) yöntemleri uygulanmıştır.Bulgular: Çalışmaya alınan örneklerin 257 (%47)’si kadın, 289(%53)’u erkek hastalara aittir. Hastaların yaş ortalaması 23,77±24,05olarak bulunmuştur. Hastaların %53’ünü çocuk yaş grubu oluşturmaktadır. Direkt mikroskobik inceleme ile örneklerin 198 (%36.3)’inde şüpheli E. histolytica/dispar/moshkovskii kist ve/veya trofozoiti görülmüş vebu örnekler trikrom boyama yapılarak incelenmiştir. Trikrom boyamayapılan örneklerin 49’unda şüpheli E. histolytica/dispar/moshkovskiikist ve/veya trofozoiti saptanmış ve bu örneklerde ELISA ve PZR testleri çalışılmıştır. ELISA yöntemi ile örneklerin hiçbirinde pozitiflik saptanmamıştır. PZR yöntemi ile örneklerin 44’ü negatif bulunmuştur. Üçörnekte PZR inhibitörü nedeniyle, iki örnekte ise sistem hatasına bağlıolarak geçerli sonuç elde edilememiştir.Sonuç: Mikroskobi, spesifik antijen testi ve moleküler yöntemlerinbirlikte kullanıldığı çalışmamızda hasta popülasyonumuzda E. histolytica saptanmamıştır.E. histolytica’nın saptanmasında mikroskobik inceleme yetersiz kalmaktadır.Mikroskobik inceleme ile şüpheli pozitif olarak değerlendirilen örnekler PZR ve E. histolytica‘ya özgü antijen saptanması gibi daha özgülyöntemlerle doğrulanmalıdır.</p

Molecular Epidemiology of Carbapenem-Resistant Enterobacterales Strains Isolated from Blood Cultures in Antalya, Turkey

Objective: The aim of this study was to investigate the prevalence of carbapenemase and CTX-M genes among 330 blood culture isolates of Enterobacterales with reduced susceptibility to at least 1 carbapenem, between 2010 and 2015

Evaluation of the BD Phoenix CPO Detect Test for detection of carbapenemase-producing Enterobacterales

Plain language summaryEnterobacterales are a type of bacteria that usually live harmlessly in the gut of humans. However, if the bacteria get access to the bladder or bloodstream, they can cause infection. Carbapenemase-producing Enterobacterales (CPE) are a type of bacteria that can cause carbapenem antibiotic-resistant infections, a group of powerful antibiotics. The rapid spread of CPE will pose an increasing threat to public health and medical treatment practices; therefore, rapid detection of CPE is crucial. This study assessed the performance of the BD Phoenix CPO Detect Test for the detection of carbapenemase-producing Enterobacterales. The BD Phoenix CPO Detect Test offers both the detection of carbapenemase production and antimicrobial susceptibility testing simultaneously and can be clinically useful for determining possible treatment options. Aims: This study aimed to evaluate the performance of the BD Phoenix CPO Detect Test (BD Diagnostic Systems) for the detection and classification of carbapenemase-mediated carbapenem resistance. Methods: A total of 447 Enterobacterales strains were included in the study. All strains were tested with the BD Phoenix CPO Detect Test and the modified carbapenem inactivation method. Results: Carbapenemase production was detected in 157 of 159 carbapenemase producers, including 95.7% of class B and 99.2% of class D isolates using the BD Phoenix CPO Detect Test. BD Phoenix CPO Detect has a sensitivity of 98.7% and a specificity of 95.5% in detecting carbapenemase production. Conclusion: The classification of OXA-48 and class B carbapenemases, the most common carbapenemases circulating in Turkey, was highly accurate