New Surgical Technologies Could Facilitate Surgical Hemostasis in Hemophilic Patients

BACKGROUND: It’s assumed that surgery in haemophilia can be accomplished these days safely.AIM: The aim of this study was to investigate the influence of new surgical technologies in the perioperative management and outcome of surgical procedures in haemophiliacs.METHODS: Two patients with mild haemophilia A underwent surgery (laparoscopic appendectomy and inguinal hernia repair). In both patients, the replacement therapy, with factor VIII, started 30 min before surgery. We used the available surgical technologies and techniques with a proven value in the best clinical practice, to achieve proper and permanent hemostasis. Postoperatively, the replacement therapy and thromboembolic prophylaxis was continued according to the international guidelines for the management of haemophilia.RESULTS: The operative and post-operative periods were uneventful. No significant differences were found in the operation time in our hemophilic patients versus non-hemophilic patients. Significant differences related to the hospital stay duration were found in both patients compared with controls, due to the necessary replacement therapy.CONCLUSION: With new surgical technologies, proper and permanent hemostasis can be achieved, without prolonging the operation time

Multidisciplinary approach to management of hypofibrinogenaemia in pregnancy: A case report

Inherited fibrinogen disorders introduce risk for recurrent abortions, sub-chorionic haematoma, placental abruption and postpartum haemorrhage. This is a case report of a successful pregnancy outcome in a 37-year old woman with hypofibrinogenaemia. She was referred to a coagulation test in the first trimester because of history of preeclampsia and HELLP syndrome in previous pregnancy. Hypofibrinogenaemia was diagnosed with fibrinogen level of 0.7 g/L. During the pregnancy she was regularly monitored for fibrinogen levels and multiple cryoprecipitate concentrates were given. She delivered at 39th gestation week, with elective caesarean section under general anaesthesia. There was one episode of postpartum haemorrhage treated with 2 units of red blood cells, repeated infusions of cryoprecipitate to obtain the level of fibrinogen of 2 g/L. She was discharged on the 6th postpartum day in a good condition. In these disorders levels of fibrinogen should be higher than 1 g/L during pregnancy or 2 g/L in case of caesarean section for successful prenatal and peripartal management

Aсоцијација на плазма Д-димерите со стадиумите на црнодробна цироза и нејзините компликации

Aim of the study: To investigate plasma D-dimer levels in correlation with Child-Pugh-Turcotte (CTP) and Model for End-Stage Liver Disease (MELD) scores in patients with liver cirrhosis (LC) of different severity, as well as the correlation with LC-associated clinical, biochemical parameters and complications. Material and methods: Fifty patients with LC were divided in three groups according to LC severity using the CTP Score (CTP-A, CTP-B, CTP-C).  The levels of D-dimer were measured in sodium-citrate plasma on Siemens, BCS XP Blood Coagulometer. Kruskal-Wallis test was used to compare D-dimer levels between the groups. Mann-Whitney U test was used to evaluate the difference of D-dimer levels in groups with different MELD score, and to evaluate the difference in D-dimer levels in patients with presence or absence of ascites and the difference of D-dimer levels in patients with or without spontaneous bacterial peritonitis (SBP). Pearson’s coefficient of correlation was used to evaluate the correlation between D-dimer levels with MELD score and the correlation between D-dimer levels and the concentration of LC-associated biochemical, clinical parameters and complications. Results: D-dimer levels increased with severity of the disease as assessed with CTP and MELD scores, with a statistically significant difference between the groups (p=.0000 and p=.0001, respectively). Group CTP-C demonstrated the highest D-dimer levels, followed by groups B and A. Patients with SBP had significantly higher levels of D-dimers than patients without SBP (p=.0006). A significant positive correlation between D-dimers and CTP and MELD score was detected (r= 0.74 and r=0.44, respectively; p<.001). A correlation between D-dimer levels and several biochemical parameters characterizing progressive liver dysfunction was observed. From all investigated biochemical parameters, the highest significant correlation was detected between D-dimer levels and the concentration of serum albumin (r= -0.65, p<.001). Conclusions: Plasma D-dimer levels are tightly correlated with the degree of liver dysfunction and LC-associated complications. Therefore, D-dimer levels could be utilized as a prognostic stratification marker and adjunctive diagnostic marker in LC-associated complications. Цел на студијата: Да се испита нивото на Д-димери во плазма во корелација со клиничките скорови: Child-Pugh-Turcotte (CTP) и Model for End-Stage Liver Disease (MELD) кај пациенти со црнодробна цироза со различна тежина, како и нивна корелација со клинички, биохемиски параметри и компликации поврзани со црнодробна цироза. Материјали и методи:  Вкупно 50 пациенти со цироза на црн дроб беа поделени во три групи според тежината на цироза на црниот дроб врз основа на CTP Score (CTP-A, CTP-Б, CTP-C). Концентрацијата на Д-димерите беше одредена во плазма со натриум цитрат користејќи го Siemens, BCSXP крвниот коагулометар. Kruskal-Wallis тестот беше користен за да се споредат нивоата на Д-димери помеѓу CTP групите. Mann-Whitney U тестот беше направен за да се одреди разликата во нивоата на Д-димерите помеѓу групите со различен MELD скор, и за да се оцени разликата во нивоата на Д-димерите кај пациенти со присуство или отсуство на асцит и разликата во нивоата на Д-димерите кај пациенти со или без спонтан бактериски перитонитис (SBP). Pearson-овиот коефициент на корелација беше користен за да се оцени корелацијата помеѓу нивоата на Д-димери со MELD скорот и корелацијата помеѓу нивоата на Д-димери и концентрацијата на биохемиски, клинички параметри и компликации поврзани со црнодробна цироза. Резултати: Концентрацијата на Д-димерите се зголеми со тежината на болеста проценета со CTP и MELDскорот со статистички значајна разлика помеѓу групите (p=,0000 и p=,0001, соодветно). Групата CTP-C покажа највисока концентрација на Д-димери, по што следуваа групите Б и А. Пациентите со SBP имаа значително повисока концентрација на Д-димери во споредба со пациентите без SBP (p= ,0006). Беше утврдена значителна позитивна корелација помеѓу Д-димерите и CTP и MELD скорот (коефициент на корелација r= 0,74 и r= 0,44, соодветно; p< ,001). Дополнително, резултатите покажаа дека постои поврзаност меѓу плазма концентрацијата на Д-димерите со клиничките и биохемиски параметри кои карактеризираат прогресивна дисфункција на црниотдроб. Од сите испитувани биохемиски параметри, највисока статистички значителна корелација беше утврдена меѓу нивоата на Д-димерите и концентрацијата на серумските албумини (r = - 0,65, p< 0,001). Заклучок: Плазматската концентрација на Д-димерите е тесно поврзана со степенот на дисфункција на црниотдроб и компликациите поврзани со цироза на црн дроб. Затоа, нивоата на Д-димерите може да се користат како прогностички маркер за стратификација и дополнителен дијагностички маркер во компликациите поврзани со цироза на црн дроб