Test pochyleniowy z nitrogliceryną. Jaki jest optymalny czas jego trwania?

Wstęp: Celem pracy było poszukiwanie optymalnego czasu trwania testu pochyleniowego z nitrogliceryną (TTNTG) oraz ocena zależności między długością badania a jego przydatnością w rozpoznawaniu chorych z omdleniami wazowagalnymi (VVS). Materiał i metody: Badaniom poddano grupę 246 chorych (130 kobiet i 116 mężczyzn), w średnim wieku odpowiednio 39,7 &plusmn; 16,5 oraz 35,7 &plusmn; 17,6 lat (p > 0,06), z co najmniej dwoma incydentami omdleń w wywiadzie w okresie ostatnich 6 miesięcy. Pełny protokół badania składał się z 15-minutowej fazy odpoczynku (pozycja pozioma), 15-minutowego okresu pozycji pod kątem 60° (TTP), po zakończeniu którego podjęzykowo podawano 250 &micro;g NTG, kontynuując pochylenie przez kolejnych 15 min. Typ reakcji omdleniowej definiowano na podstawie kryteriów klasyfikacji VASIS. Wyniki: TTP wywołał omdlenie u 36 osób (14%), a podanie NTG spowodowało utratę przytomności u kolejnych 122 chorych (50%). Nieuwzględnienie 23 chorych (9%) z wygórowaną odpowiedzią na NTG (ExNTG), zredukowało liczbę pacjentów, u których przyczynę utraty przytomności rozpoznano za pomocą TT, do 135 osób, czyli 55% ogółu badanych. W żadnym z etapów badania nie wykazano zależności między czasem wystąpienia omdlenia (TOS) a wiekiem badanych, ich płcią oraz częstością występowania poszczególnych typów VVS. W podobnej analizie przeprowadzonej dla pełnego czasu badania wykazano jednak, że TOS w grupie chorych z mieszanym typem VVS (Mx) był istotnie dłuższy od wartości uzyskanych w grupie pacjentów z wazo- (VD) i kardiodepresyjnym (CI) typem VVS - odpowiednio: 19,9 &plusmn; 5,7 min vs. 13,1 &plusmn; 8,4 min (p < 0,002) oraz 19,9 &plusmn; 5,7 min vs. 16,6 &plusmn; 6,7 min (p < 0,05). Najwięcej wyników dodatnich - 93/158 (59%) zanotowano między 19 a 23 minutą pochylenia. Było to: 59 reakcji typu Mx (64%), 3 odpowiedzi VD (3%), 17 omdleń CI (18%) oraz 14 reakcji ExNTG (15%). Po 25 minucie pionizacji dodatni wynik testu uzyskano u 9 chorych (6%), spośród których 7 reprezentowało typ Mx VVS (78%), 1- typ CI (11%) oraz 1 - reakcję ExNTG (11%). Wnioski: Wyniki pracy wskazują, że skrócenie biernej fazy TTNTG do 15 min zachowuje jego wysoką czułość. Natomiast ograniczenie czasu trwania fazy lekowej testu poniżej 15 min wiąże się ze znaczącym klinicznie obniżeniem czułości badania oraz zachwianiem proporcji w częstości występowania poszczególnych typów VVS. (Folia Cardiol. 2003; 10: 71-76

Test pochyleniowy z nitrogliceryną. Jaki jest optymalny czas jego trwania?

Wstęp: Celem pracy było poszukiwanie optymalnego czasu trwania testu pochyleniowego z nitrogliceryną (TTNTG) oraz ocena zależności między długością badania a jego przydatnością w rozpoznawaniu chorych z omdleniami wazowagalnymi (VVS). Materiał i metody: Badaniom poddano grupę 246 chorych (130 kobiet i 116 mężczyzn), w średnim wieku odpowiednio 39,7 &plusmn; 16,5 oraz 35,7 &plusmn; 17,6 lat (p > 0,06), z co najmniej dwoma incydentami omdleń w wywiadzie w okresie ostatnich 6 miesięcy. Pełny protokół badania składał się z 15-minutowej fazy odpoczynku (pozycja pozioma), 15-minutowego okresu pozycji pod kątem 60° (TTP), po zakończeniu którego podjęzykowo podawano 250 &micro;g NTG, kontynuując pochylenie przez kolejnych 15 min. Typ reakcji omdleniowej definiowano na podstawie kryteriów klasyfikacji VASIS. Wyniki: TTP wywołał omdlenie u 36 osób (14%), a podanie NTG spowodowało utratę przytomności u kolejnych 122 chorych (50%). Nieuwzględnienie 23 chorych (9%) z wygórowaną odpowiedzią na NTG (ExNTG), zredukowało liczbę pacjentów, u których przyczynę utraty przytomności rozpoznano za pomocą TT, do 135 osób, czyli 55% ogółu badanych. W żadnym z etapów badania nie wykazano zależności między czasem wystąpienia omdlenia (TOS) a wiekiem badanych, ich płcią oraz częstością występowania poszczególnych typów VVS. W podobnej analizie przeprowadzonej dla pełnego czasu badania wykazano jednak, że TOS w grupie chorych z mieszanym typem VVS (Mx) był istotnie dłuższy od wartości uzyskanych w grupie pacjentów z wazo- (VD) i kardiodepresyjnym (CI) typem VVS - odpowiednio: 19,9 &plusmn; 5,7 min vs. 13,1 &plusmn; 8,4 min (p < 0,002) oraz 19,9 &plusmn; 5,7 min vs. 16,6 &plusmn; 6,7 min (p < 0,05). Najwięcej wyników dodatnich - 93/158 (59%) zanotowano między 19 a 23 minutą pochylenia. Było to: 59 reakcji typu Mx (64%), 3 odpowiedzi VD (3%), 17 omdleń CI (18%) oraz 14 reakcji ExNTG (15%). Po 25 minucie pionizacji dodatni wynik testu uzyskano u 9 chorych (6%), spośród których 7 reprezentowało typ Mx VVS (78%), 1- typ CI (11%) oraz 1 - reakcję ExNTG (11%). Wnioski: Wyniki pracy wskazują, że skrócenie biernej fazy TTNTG do 15 min zachowuje jego wysoką czułość. Natomiast ograniczenie czasu trwania fazy lekowej testu poniżej 15 min wiąże się ze znaczącym klinicznie obniżeniem czułości badania oraz zachwianiem proporcji w częstości występowania poszczególnych typów VVS. (Folia Cardiol. 2003; 10: 71-76

The usefulness of tilt testing with an intravenous beta-blocker in assessing the efficacy of long-term therapy in patients with vasovagal syncope

Background: Although beta blockers are frequently used for the prevention of recurrences of vaso-vagal syncope, the prediction of the long-term efficacy of this treatment is difficult.Aim: To assess whether the result of tilt testing with an intravenous beta blocker can predict the long-term efficacy of beta blockade.Methods: The study group consisted of 62 patients (29 females, mean age 32.8&#177;12.3 years and 33 males, mean age 35.9&#177;18.2 years) with at least two syncopal episodes during the six months preceding positive tilt testing. After baseline tilt test, propranolol in a dose of 0.1 mg/kg body weight was administered intravenously and the tilt test was repeated. Beta blockade was defined effective if the second tilt test was negative (complete efficacy) or the time to syncope during tilt testing was increased compared with the baseline tilting (partial efficacy). All patients received chronic propranolol treatment and were followed for one year or till the recurrence of syncope.Results: Intravenous propranolol prevented (n=33) or delayed (n=18) syncope during tilt testing in 51 (82%) patients whereas it was ineffective in the remaining 11 (18%) patients. During 8.6&#177;6.7 (range 1-14) months of follow-up, 20 (32%) patients had syncope recurrence; 13 (25%) from the group with effective intravenous propranolol versus 7 (64%) patients in whom intravenous propranolol did not prevent syncope during tilt testing (

Value of propranolol-induced heart rate and blood pressure changes in predicting results of tilt testing

Background: A degree of reduction of heart rate (HR) and blood pressure (BP) values following beta-blocker administration has been shown to indicate beta-blockade effectiveness. Whether this parameter is also useful in the identification of patients with vaso-vagal syncope (VVS) who could benefit from beta-blocker therapy, has not yet been established.Aim: To analyse the usefulness of propranolol-induced acute changes in HR and BP in the prediction of the results of tilt testing (TT) in patients with VVS.Methods: The study group consisted of 37 patients with a history of at least two syncopal episodes in the past 6 months, in whom syncope was reproduced during TT. After positive baseline TT the patients were returned to supine position and were given intravenous propranolol. After 15 min supine rest the patients were tilted again using the same protocol as during the baseline test. Propranolol was considered effective when the result of the second (on drug) TT was negative or the time to syncope occurrence was longer than during baseline TT. During the whole procedure systolic BP (SBP), mean BP (MBP), diastolic BP (DBP) and HR were measured. These parameters were analysed in four different time-intervals: period I - between 13th and 15th minute of supine rest preceding the passive phase of TT, period II - between first and third minute of the passive TT, period III - following propranolol injection, between 13th and 15th minute of supine rest preceding second TT, and period IV - between first and third minute of second TT, either passive (if positive) or after NTG administration. Both, mean values and differences (&Delta;) in analysed parameters between various time-intervals (II-I, III-I, IV-II and IV-III) were taken into account.Results: Intravenous propranolol occurred effective in preventing syncope during second TT in 29/37 (78%) patients. The &Delta;SBP, &Delta;MBP and &Delta;DBP values calculated from periods III and IV were significantly different between patients with or without protective effects of propranolol. The cut-off values which were computed to obtain the highest value of total predictive accuracy (the highest value of the sum of sensitivity and specificity) were -5 mmHg for &Delta;SBP, -4 mmHg for &Delta;MBP and -2 mmHg for &Delta;DBP. A stepwise logistic regression analysis revealed that &Delta;SBP of -5 mmHg or less had the highest value in the prediction of a positive response to propranolol, reaching a sensitivity of 72%, specificity of 88%, positive predictive value of 95% and negative predictive value of 48%.Conclusions: Propranolol-induced changes in blood pressure values may predict the effectiveness of beta-blockade in preventing syncope during second TT performed after intravenous infusion of propranolol. A drug-induced reduction in systolic blood pressure of less than 5 mmHg may identify those who will benefit from beta-blocker therapy