Rola pielęgniarki w wykonywaniu alergicznych testów skórnych punktowych u dzieci i dorosłych = The role of the nurse in performing skin allergy testing in children and adults

Czerwińska Pawluk Iwona, Markut–Miotła Ewa. Rola pielęgniarki w wykonywaniu alergicznych testów skórnych punktowych u dzieci i dorosłych = The role of the nurse in performing skin allergy testing in children and adults. Journal of Education, Health and Sport. 2015;5(1):293-304. ISSN 2391-8306. DOI: http://dx.doi.org/10.5281/zenodo.44484http://ojs.ukw.edu.pl/index.php/johs/article/view/2015%3B5%281%29%3A293-304https://pbn.nauka.gov.pl/works/689296Formerly Journal of Health Sciences. ISSN 1429-9623 / 2300-665X. Archives 2011 – 2014 http://journal.rsw.edu.pl/index.php/JHS/issue/archive Deklaracja.Specyfika i zawartość merytoryczna czasopisma nie ulega zmianie.Zgodnie z informacją MNiSW z dnia 2 czerwca 2014 r., że w roku 2014 nie będzie przeprowadzana ocena czasopism naukowych; czasopismo o zmienionym tytule otrzymuje tyle samo punktów co na wykazie czasopism naukowych z dnia 31 grudnia 2014 r.The journal has had 5 points in Ministry of Science and Higher Education of Poland parametric evaluation. Part B item 1089. (31.12.2014).© The Author (s) 2015;This article is published with open access at Licensee Open Journal Systems of Kazimierz Wielki University in Bydgoszcz, Poland and Radom University in Radom, PolandOpen Access. This article is distributed under the terms of the Creative Commons Attribution Noncommercial License which permits any noncommercial use, distribution, and reproduction in any medium, provided the original author(s) and source are credited. This is an open access article licensed under the terms of the Creative Commons Attribution Non Commercial License (http://creativecommons.org/licenses/by-nc/3.0/) which permits unrestricted, non commercial use, distribution and reproduction in any medium, provided the work is properly cited.This is an open access article licensed under the terms of the Creative Commons Attribution Non Commercial License (http://creativecommons.org/licenses/by-nc/3.0/) which permits unrestricted, non commercialuse, distribution and reproduction in any medium, provided the work is properly cited.The authors declare that there is no conflict of interests regarding the publication of this paper.Received: 02.01.2015. Revised 18.01.2015. Accepted: 21.01.2015. ROLA PIELĘGNIARKI W WYKONYWANIU ALERGICZNYCH TESTÓW SKÓRNYCH PUNKTOWYCH U DZIECI I DOROSŁYCH The role of the nurse in performing skin allergy testing in children and adults Iwona Czerwińska Pawluk Uniwersytecki Szpital Dziecięcy, Lublin ul. Prof. A. Gębali 6Radomska Szkoła Wyższa - Wydział Nauk o Zdrowiu, Radom  Ewa Markut–Miotła Katedra i Zakład Pielęgniarstwa Pediatrycznego Uniwersytetu Medycznego w Lublinie StreszczenieChoroby alergiczne stanowią poważny problem współczesnej medycyny. Złożony i wieloczynnikowy ich patomechanizm jest przyczyną wielu problemów zarówno natury medycznej jak i psychospołecznych.  Rozpoznanie choroby alergicznej jest podstawą wdrożenia metod terapeutycznych minimalizujących objawy choroby. W diagnostyce chorób alergicznych oprócz lekarza ważne miejsce zajmuje pielęgniarka. W ramach diagnostyki alergologicznej istotne jest przeprowadzenie wywiadu z pacjentem i/ lub jego opiekunami, badanie fizykalne, wykonanie testów alergicznych. Testy alergiczne pozwalają na identyfikację alergenu/ alergenów wyzwalających i /lub nasilających objawy chorobowe. Słowa kluczowe: choroby alergiczne, testy alergiczne. The role of the nurse in performing skin allergy testing in children and adults AbstractAllergic diseases are a serious problem of modern medicine. Complex and multifactorial patomechanism is the cause of many medical and psychosocial problems. Diagnosis of an allergic disease is the basis for implementing therapeutic methods that minimize the symptoms of the disease. In addition to the doctor’s role in the diagnostic process an important place occupies the nurse. It is important to carry out physical examination, including taking medical history of the patient and performing skin allergy testing. Skin tests enable the identification of alergen(s) triggering and/or intensifying allergic symptoms. Key words: allergic diseases, skin allergy tests

Wpływ zmniejszenia masy ciała na stężenie leptyny i gęstość minerału kostnego u osób z otyłością olbrzymią przed i 6 miesięcy po operacji bariatrycznej

Introduction: Leptin is considered to exert dual effect on bone metabolism: anabolic (through peripheral pathways) and antiosteogenic (through central nervous system). The total leptin&#8217;s effect on bone is not known. The aim of the study was to examine bone metabolism and leptin concentration in patients with morbid obesity before and after bariatric surgery (BS). Material and methods: Forty one patients with morbid obesity selected for BS were included in the prospective study. Body mass index (BMI), serum leptin, parathyroid hormone (PTH), 25-hydroxyvitaminD (25(OH)D) concentrations and bone mineral density (BMD) in the lumbar spine (LS) and proximal femur (PF) were examined before and 6 months after BS. Results: Before operation (mean BMI 44.0 kg/m2) mean leptin and PTH concentration was increased (accordingly 37.1 ng/ml and 82.7 pg/ml), mean 25OHD concentration was decreased to 4.3 ng/ml. Mean BMD was within the upper limit of the population reference range. Leptin concentration was positively correlated with BMI. There was no correlation of leptin with BMD (in LS and PF), PTH and 25(OH)D. Following the operation (mean BMI 31.8 kg/m2) mean leptin concentration decreased by 30.6 ng/ml (p < 0.001), PTH decreased by 38.9 pg/ml (p < 0.001), 25(OH)D increased by 2.1 ng/ml (NS). Mean BMD in LS increased by 0.067 g/cm2 (p < 0.005), in PF decreased by 0.044 g/cm2 (p < 0.02). Leptin was positively correlated with BMI but not with BMD (in both sites), PTH, 25(OH)D. Conclusions: Weight loss in patients with morbid obesity after BS leads to decrease in serum leptin, increase in BMD in LS and decrease in PF. These changes are accompanied by regression of hyperparathyroidism, which is probably secondary to vitamin D deficiency.Wstęp: Wpływ leptyny na metabolizm kostny jest złożony: obwodowo może działać anabolicznie, natomiast ośrodkowo - hamować kościotworzenie. Działanie leptyny na kość nie jest jednoznaczne. Celem niniejszej pracy jest prospektywna ocena zmian stężenia leptyny i gęstości minerału kostnego (BMD) u osób z otyłością olbrzymią przed redukcją i po redukcji masy ciała na skutek operacji bariatrycznej. Materiał i metody: Do badania włączono 41 pacjentów z otyłością olbrzymią zakwalifikowanych do operacji bariatrycznej. Przed operacją oraz 6 miesięcy po niej oceniono: BMI, stężenie leptyny, parathormonu (PTH), 25-hydroksy-witaminy D (25(OH)D) w surowicy krwi oraz BMD w kręgosłupie lędźwiowym (LS) i bliższej nasadzie kości udowej (PF). Wyniki: Przed operacją (średni BMI 44,0 kg/m2) zaobserwowano podwyższone średnie stężenia leptyny (37,1 ng/ml) i PTH (82,7 pg/ml), natomiast obniżone 25(OH)D (4,3 ng/ml). Średnia BMD mieściła się w zakresie górnej normy populacyjnej. Stwierdzono dodatnią korelację leptyny z BMI, nie wykazano natomiast korelacji między leptyną a BMD, PTH i 25(OH)D. Po operacji (średni BMI 31,8 kg/m2) średnie stężenie leptyny w surowicy krwi obniżyło się o 30,6 ng/ml (p < 0,001), PTH o 38,9 pg/ml (p < 0,001), natomiast 25(OH)D wzrosło o 2,1 ng/ml (NS). Średnia BMD w LS wzrosła o 0,067 g/cm2 (p < 0,005), w PF obniżyła się o 0,044 g/cm2 (p < 0,02). Stężenie leptyny nadal dodatnio korelowało z BMI, ale nie z BMD, PTH ani 25(OH)D. Wnioski: Zmniejszenie masy ciała u osób z otyłością olbrzymią w wyniku zabiegu bariatrycznego prowadzi do zmniejszenia stężenia leptyny, zwiększenia BMD w LS, a zmniejszenia w PF. Zmianom tym towarzyszy normalizacja podwyższonego, najprawdopodobniej wtórnie do niedoboru witaminy D, stężenia PTH w surowicy krwi

Wpływ operacji bariatrycznej na homeostazę wapnia i biochemiczne markery obrotu kostnego u osób z otyłością olbrzymią

Introduction: Obese patients may have abnormal calcium homeostasis because of unbalanced diet and decreased sun exposure. Bariatric surgery itself may lead to disturbances in calcium homeostasis (and in consequence changes in bone mass) or increase preexisting metabolic derangements. The aim of the study was: 1. To assess calcium homeostasis and biochemical markers of bone turnover in patients with morbid obesity. 2. To determine the impact of bariatric surgery on parameters mentioned above. 3. To establish recommendations for supplementation with calcium and vitamin D in morbidly obese patients after bariatric surgery. Material and methods: Serum calcium, parathormone (PTH), vitamin D (25(OH)D), biochemical markers of bone turnover (&#946;-CrossLaps as a marker of bone resorption and osteocalcin as a marker of bone formation) and urine calcium as well as fat mass, lean mass and bone mineral content (by DXA) were measured before bariatric surgery of the stomach (VBG or GBP) in 57 morbidly obese patients (48 women, 9 men; mean age 35.9 y). The same procedures were repeated six months after operation in 28 of them (24 women, 4 men). Daily calcium intake was also determined based on food questionnaire. Results: Biochemical findings in the group of patients before bariatric surgery were as follows: serum calcium, &#946;-CrossLaps and urine calcium were within normal range, PTH concentration was increased to 81.0 pg/ml and 25(OH)D as well as osteocalcin concentration decreased (4.9 ng/ml and 13.6 ng/ml, respectively). Six months after bariatric surgery there was no change in serum and urine calcium, PTH concentration decreased to normal level (46.8 pg/ml), 25(OH)D concentration increased to 6.5 ng/ml (not significant) and still remained below normal range. Markers of bone turnover - both resorption and formation - increased (&#946;-CrossLaps over normal range to 0.594 ng/ml, osteocalcin to normal range 26.8 ng/ml). Daily calcium intake was below RDA before and after bariatric procedure. Conclusions: 1. Patients with morbid obesity have secondary hyperparathyroidism and deficiency of vitamin D. 2. Abrupt weight loss after bariatric surgery is accompanied by the regression of secondary hyperparathyroidism, decrease of the deficiency of vitamin D and increase in bone turnover. 3. Supplementation with vitamin D and calcium is recommended for patients with morbid obesity after bariatric surgery.Wstęp: U osób otyłych częściej może dochodzić do rozwoju zaburzeń homeostazy wapniowej z powodu spożywania niezbilansowanej diety i unikania ekspozycji na słońce. Leczenie operacyjne otyłości olbrzymiej może również prowadzić do rozwoju zaburzeń w gospodarce wapniowej (a w konsekwencji zmian masy kostnej) lub nasilać zaburzenia już istniejące, mimo późniejszego stosowania diety racjonalnej. Celami niniejszej pracy były: 1. Ocena homeostazy wapniowej, zaopatrzenia organizmu w witaminę D, stężenia parathormonu i markerów obrotu kostnego u osób z otyłością olbrzymią; 2. Prospektywna ocena wpływu operacyjnego leczenia otyłości olbrzymiej na gospodarkę wapniową, zaopatrzenie organizmu w witaminę D, stężenie parathormonu i markerów obrotu kostnego; 3. Ustalenie ewentualnych wskazań do wdrożenia suplementacji wapniem i witaminą D u osób po chirurgicznym leczeniu otyłości olbrzymiej. Materiał i metody: Badaniami objęto 57 osób z otyłością olbrzymią (w tym 48 kobiet i 9 mężczyzn; średnia wieku wynosiła 35,9 lat), zakwalifikowanych do leczenia operacyjnego otyłości metodą pionowej plastyki żołądka (VBG, vertical banded gastroplasty) lub wyłączenia żołądkowego (GBP, gastric bypass) i powtórzono je po zmniejszeniu masy ciała po upływie 6 miesi&#234;cy od operacji bariatrycznej u 28 osób (24 kobiet i 4 mężczyzn). U osób tych wykluczono choroby nerek i wątroby oraz przyjmowanie leków mogących wpływać na przebudowę tkanki kostnej. U wszystkich pacjentów oznaczano w surowicy stężenia wapnia całkowitego, parathormonu (PTH, parathormone), 25-hydroksywitaminy D (25(OH)D) i biochemicznych markerów obrotu kostnego-&#946;-CrossLaps (wiązań sieciujących kolagen) jako markera resorpcji oraz osteokalcyny jako markera kościotworzenia, a także wyliczono wskaźnik kalciurii FUCa/Cr. Wykonano również badanie densytometryczne z zastosowaniem dwuenergetycznej densytometrii DXA, w którym określono masę tkanki tłuszczowej (FM, fat mass) i jej procentową zawartość w organizmie (FM%), masę beztłuszczową (LM, lean mass) i zawartość minerału kostnego (BMC, bone mineral content). U wszystkich pacjentów przeprowadzono ocenę spożycia wapnia na podstawie ankiet żywieniowych. Wyniki: U osób z otyłością olbrzymią przed zabiegiem operacyjnym w surowicy stwierdzono prawidłowe stężenie wapnia i &#946;-CrossLaps, podwyższone stężenie PTH (do 81,0 pg/ml), obniżone stężenie 25(OH)D i osteokalcyny (odpowiednio: 4,9 ng/ml i 13,6 ng/ml). Wydalanie wapnia z moczem było prawidłowe. Spożycie wapnia w diecie było poniżej zalecanej dawki dziennej. U osób z otyłością olbrzymią po 6 miesiącach od zabiegu bariatrycznego (w stosunku do wartości przed zabiegiem) w surowicy nie stwierdzono zmian stężenia wapnia, natomiast zaobserwowano obniżenie stężenia PTH do wartości prawidłowych (46,8 pg/ml), nieznamienny wzrost stężenia 25(OH)D do 6,5 ng/ml (nadal utrzymujący się poniżej dolnej granicy normy), wzrost stężenia &#946;-CrossLaps do warto&#339;ci przekraczających górną granicę normy (0,594 ng/ml) oraz wzrost stężenia osteokalcyny do wartości prawidłowych (26,8 ng/ml). Nie wykazano zmian w wydalaniu wapnia z moczem. Spożycie wapnia w diecie nadal utrzymywało się poniżej zalecanej dawki dziennej. Wnioski: 1. Otyłość olbrzymia sprzyja rozwojowi wtórnej nadczynności przytarczyc oraz ogólnoustrojowemu niedoborowi witaminy D. 2. Znaczne obniżenie masy ciała w wyniku operacyjnego leczenia otyłości olbrzymiej prowadzi do cofania się wtórnej nadczynności przytarczyc, zmniejszenia ogólnoustrojowego niedoboru witaminy D i wzrostu markerów obrotu kostnego. 3. U osób z otyłością olbrzymią po operacji bariatrycznej istnieją wskazania do suplementacji preparatami witaminy D (drogą doustną lub przez stymulowanie syntezy skórnej) i solami wapnia

Three pregnancies in a Marfan syndrome patient after a mitral and tricuspid valve surgery

Marfan syndrome is an autosomal dominant disorder of connective tissue with up to 25% of cases related to a spontaneous mutation. It has been associated with perinatal loss, preterm labor, and, potentially, a rupture of the maternal aortic arch. We present a case of a woman diagnosed with Marfan syndrome after a miscarriage of her first pregnancy. At the time of diagnosis she had mild aortic bulb dilation and insufficiency of the mitral and tricuspid valves. She underwent cardiosurgical correction, after which she had two uneventful pregnancies. This case suggests that preconceptional correction of valve defects in women with Marfan syndrome may decrease the risk of cardiac decompensation during future pregnancies. Additionally, close clinical follow up and the appropriate use of beta-adrenergic blockade may decrease the risk of aortic rupture, a significant risk factor for mortality in pregnant women

Effects of Nordic Walking on Oxidant and Antioxidant Status: Levels of Calcidiol and Proinflammatory Cytokines in Middle-Aged Women

Objectives. Nordic walking (NW) is relatively new and popular type of physical exercise with less studied effects than other sports activities. The aim of the study was to analyze possible changes in somatic indices, oxidant and antioxidant status, interleukins, and calcidiol levels in middle-aged women after a 12-week NW training program. Study Design. In this study, we examined the effects of NW training on selected measures and changes in body weight, fat mass, and calcidiol levels. Methods. The study group consisted of 13 women (46 ± 4.2 years), who took part in trainings. Before and after the training program, some anthropometric indices were determined and selected biochemical parameters were measured in blood. Results. NW training led to a significant decrease of the total body mass and fat mass and to an increase in lean body mass (p<0.05). It also contributed to a significant increase in total antioxidative status (TAS) and calcidiol levels (p<0.05). Before training, a reverse correlation between IL-6 and total oxidative capacity (TOC) levels (p<0.05) was found, while after training between IL-6 and calcidiol levels (p≤0.001). Conclusions. 12-week NW training undertaken by premenopausal women not only has a positive effect on body composition but also on the plasma antioxidative capacity

Caloric Restriction Diet (CR diet) or Mediterranean Diet (MD) - Which is the Best Choice for Former Athletes?

Overweight or obesity which often develop in athletes who end their careers is one of the most important issues of the world of sport. During aging, an increase in the amount of intra-abdominal fat is observed; this fat increases the risk of such metabolic disease as diabetes or hypertension. The participants of the study were 94 males. The people were randomly assigned to one of 2 groups: group 1 &ndash; people using the diet based on calorie restriction CRON (n = 32), and group 2 &ndash; those who followed the recommendations of the Mediterranean diet (n = 34). The patients who at the check-up declared not following any diet were assigned to the control group (n = 28). A change in parameters was observed in each of the sub-groups after the intervention. The most significant changes were observed in the sub-group which lost &gt;2.6 kg. Both the diet based on mild calorie restriction and the Mediterranean diet had positive effect on the change of the former athlete&rsquo;s body parameters after the 6-week long dietary intervention. Both diets which were being tested changed the body composition of the athletes who ended their careers in a similar way

Does contrast agent injection during trans-catheter aortic valve implantation negatively affect kidney function?

Wstęp: Zabieg przezcewnikowego wszczepienia zastawki aortalnej (TAVI) jest od niedawna stosowany w leczeniu części chorych z istotnym hemodynamicznie zwężeniem zastawki aortalnej i z wysokim ryzykiem leczenia operacyjnego. Pacjenci kwalifikowani do TAVI to zwykle osoby starsze, przeważnie powyżej 80 rż., często z upośledzoną funkcją nerek. Jednocześnie w trakcie zabiegu TAVI podaje się środek kontrastowy o działaniu nefrotoksycznym. Cel: Celem pracy była ocena funkcji nerek po TAVI oraz zbadanie, czy podanie kontrastu podczas tego zabiegu nie prowadzi do pogorszenia czynności nerek i rozwoju nefropatii pokontrastowej. Metody: W okresie od stycznia 2009 do września 2010 roku w Instytucie Kardiologii w Warszawie metodą przezcewnikową wszczepiono zastawkę aortalną u 39 pacjentów (26 kobiet i 13 mężczyzn) w średnim wieku 81,43 &#177; 7,39 roku. Podczas zabiegu stosowano środek kontrastowy w średniej objętości 187,95 &#177; 91,34 ml o potencjalnym działaniu nefrotoksycznym. U każdego chorego oznaczano stężenie kreatyniny i wartość przesączania kłębuszkowego wg wzoru MDRD przed TAVI oraz w 1., 2. i 5.-8. dobie po zabiegu. Wyniki: Dwie pacjentki zmarły w 1. dobie po zabiegu. U pozostałych chorych po TAVI nie obserwowano istotnego pogorszenia funkcji nerek. Wnioski: 1. Zabieg TAVI nie pogarsza istotnie funkcji nerek. 2. W przedstawionej grupie starszych pacjentów z ciężkim zwężeniem zastawki aortalnej, licznymi chorobami współtowarzyszącymi oraz wyjściowo upośledzoną funkcją nerek podanie kontrastu podczas zabiegu TAVI nie doprowadziło do rozwoju nefropatii pokontrastowej. Kardiol Pol 2011; 69, 3: 251-255Background: Trans-catheter aortic valve implantation (TAVI) has recently emerged as an alternative to conventional surgery in high-risk surgical patients with haemodynamically significant aortic valve stenosis. However, patients referred for TAVI are usually elderly individuals (> 80 years) who frequently also suffer from renal impairment. Trans-catheter valve therapies require extensive use of contrast injections with a risk of nephrotoxicity. Aim: To evaluate post-TAVI renal function and to determine whether the exposure to contrast injections might cause reduced kidney function and contrast-induced nephropathy. Methods: From January 2009 to September 2010, TAVI was performed in 39 patients (26 women and 13 men). The mean age of the patients was 81.43 &#177; 7.39 years, and the mean volume of contrast material administered was 187.95 &#177; 91.34 mL. Serum creatinine and glomerular filtration rate (GFR, acc. to the MDRD formula) were estimated in all patients prior to and 1, 2, and 5-8 days after TAVI. Results: Two female patients died on postoperative day 1. Other patients did not show clinically significant reduction in renal function following the procedure (mean creatinine concentration 104.46 vs 99.77 vs 94.56 vs 93.64 mmol/L, NS and mean GFR 52.37 vs 56.63 vs 60.18 vs 61.34 mL/min/1.73 m2, NS). Conclusions: 1. The TAVI procedure, which includes contrast injection does not seem to cause a clinically significant decrease of renal function. 2. None of our elderly patients with severe aortic valve stenosis, multiple co-morbidities, and pre- TAVI renal compromise developed contrast-induced nephropathy. Kardiol Pol 2011; 69, 3: 251-25

Przestępczość - resocjalizacja - profilaktyka. Współczesne aspekty

Z wprowadzenia: "Zagadnienia współczesnej przestępczości (a zwłaszcza dostrzegalnych zmian w jej rozmiarach i coraz bardziej zróżnicowanym obrazie), społecznej reakcji na to zjawisko i związanych z nim prób instytucjonalnie zorganizowanej interwencji profilaktyczno-resocjalizacyjnej znajdują się w orbicie zainteresowań przedstawicieli różnych dyscyplin naukowych. Specjaliści zwracają uwagę na kilka istotnych aspektów przestępczości. Jednym z nich są coraz bardziej odczuwane trudności w trafnym diagnozowaniu mechanizmów prowadzących do naruszania standardów prawnych, ponieważ wyjaśnianie przyczyn przestępczości jedynie w oparciu o ugruntowane w nauce teorie kryminologiczne wydaje się zabiegiem niewystarczającym."(...

Conduction disturbances and permanent cardiac pacing after transcatheter implantation of the CoreValve aortic bioprosthesis: initial single centre experience

Background: The rate of significant conduction disturbances requiring permanent pacemaker implantation (PPI) following surgical aortic valve replacement (AVR) is 2&#8211;8%. Transcatheter aortic valve implantation (TAVI) is an alternative management approach in patients with severe aortic stenosis who are not considered candidates for AVR. The TAVI using the CoreValve (CV) bioprosthesis is associated with a nearly 30% rate of conduction disturbances requiring postprocedural PPI. Aim: To provide an initial evaluation of the rate of conduction disturbances and the need for PPI, and to analyse factors that increase the risk of this complication in patients undergoing TAVI using CV bioprosthesis. In addition, we evaluated the rate of permanent conduction disturbances in patients who underwent PPI at one year after TAVI. Methods: We studies 22 initial patients in a single centre who underwent CV bioprosthesis implantation in 2009&#8211;2010. After exclusion of 6 patients with preprocedural PPI, we ultimately evaluated 16 patients. Uni- and multivariate analyses were performed using &chi;2, Fisher, and Wilcoxon tests, and logistic regression analysis was performed using the SAS software. Results: Overall, 8 (50%) patients in our study group required PPI after TAVI (TAVI + PPI), and the remaining 8 patients did not require PPI (TAVI). The most common indication for PPI was complete heart block. The decision to implant a pacemaker was made on average at 9 &#177; 7 days following TAVI (range 3 to 22 days). When we analysed risk factors for PPI that were unrelated to the TAVI procedure, we found that the TAVI + PPI group was characterised (vs the TAVI group) by a significantly larger diameter of the native aortic valve (p = 0.03) and a larger left ventricular outflow tract (LVOT) dimension in the frontal (p = 0.02) and the corresponding frontal dimension in the transverse view (p = 0.01) by computed tomography angiography. Logistic regression analysis showed that the risk of PPI increased more than 2.5 times for each increase in the aortic annulus diameter by 1 mm (OR 2.64; 95% CI 0.90&#8211;7.74). None of the risk factors related to TAVI resulted in a significant increase in the rate of PPI. Among the patients who underwent PPI, we only noted a trend for a larger valvulotomy balloon diameter (p = 0.08), shorter procedure duration (p = 0.06), and deeper CV insertion within LVOT (p = 0.09). In addition, the bioprosthesis was inserted deeper in those patients who developed new LBBB after TAVI (p = 0.06). The ECG analysis at one day after the procedure showed a significant prolongation of PR, QRS, QT, and QTc intervals, and increased left axis deviation in the TAVI + + PPI group. In addition, the TAVI + PPI group showed increased QRS duration (p = 0.03) and increased left axis deviation (p = 0.049) compared to the TAVI group. Each increase in QRS duration by 10 ms was associated with 2.5-fold increase in the risk of PPI (OR 1.10; 95% CI 0.97&#8211;1.22), and each increase in PR interval duration by 10 ms with a 23% increase in risk (OR 1.02; 95% CI 0.99&#8211;1.05). New LBBB following CV implantation was noted significantly more frequently in the TAVI + PPI group vs the TAVI group (p < 0.0003). Pacemaker interrogation at one year after TAVI showed that the mean percentage of ventricular pacing in all patients with a pacemaker (DDD and VVI) pacing was 41%, and it was less than 10% in 2 patients. Conclusions: 1. Transcatheter implantation of a CV bioprosthesis is associated with an increased risk of persistent conduction disturbances and subsequent PPI. 2. New LBBB after TAVI may predict the need for PPI. 3. Careful ECG monitoring is necessary for one week after CV bioprosthesis implantation due to a risk of atrioventricular conduction disturbances and the need for PPI. 4. Patients at an increased risk of postprocedural PPI may be those with deep bioprosthesis insertion in LVOT, larger LVOT diameter, and larger aortic annulus diameter in the frontal view. These observations require confirmation in a larger group of patients.Background: The rate of significant conduction disturbances requiring permanent pacemaker implantation (PPI) following surgical aortic valve replacement (AVR) is 2&#8211;8%. Transcatheter aortic valve implantation (TAVI) is an alternative management approach in patients with severe aortic stenosis who are not considered candidates for AVR. The TAVI using the CoreValve (CV) bioprosthesis is associated with a nearly 30% rate of conduction disturbances requiring postprocedural PPI. Aim: To provide an initial evaluation of the rate of conduction disturbances and the need for PPI, and to analyse factors that increase the risk of this complication in patients undergoing TAVI using CV bioprosthesis. In addition, we evaluated the rate of permanent conduction disturbances in patients who underwent PPI at one year after TAVI. Methods: We studies 22 initial patients in a single centre who underwent CV bioprosthesis implantation in 2009&#8211;2010. After exclusion of 6 patients with preprocedural PPI, we ultimately evaluated 16 patients. Uni- and multivariate analyses were performed using &#967; 2, Fisher, and Wilcoxon tests, and logistic regression analysis was performed using the SAS software. Results: Overall, 8 (50%) patients in our study group required PPI after TAVI (TAVI + PPI), and the remaining 8 patients did not require PPI (TAVI). The most common indication for PPI was complete heart block. The decision to implant a pacemaker was made on average at 9 +- 7 days following TAVI (range 3 to 22 days). When we analysed risk factors for PPI that were unrelated to the TAVI procedure, we found that the TAVI + PPI group was characterised (vs the TAVI group) by a significantly larger diameter of the native aortic valve (p = 0.03) and a larger left ventricular outflow tract (LVOT) dimension in the frontal (p = 0.02) and the corresponding frontal dimension in the transverse view (p = 0.01) by computed tomography angiography. Logistic regression analysis showed that the risk of PPI increased more than 2.5 times for each increase in the aortic annulus diameter by 1 mm (OR 2.64; 95% CI 0.90&#8211;7.74). None of the risk factors related to TAVI resulted in a significant increase in the rate of PPI. Among the patients who underwent PPI, we only noted a trend for a larger valvulotomy balloon diameter (p = 0.08), shorter procedure duration (p = 0.06), and deeper CV insertion within LVOT (p = 0.09). In addition, the bioprosthesis was inserted deeper in those patients who developed new LBBB after TAVI (p = 0.06). The ECG analysis at one day after the procedure showed a significant prolongation of PR, QRS, QT, and QTc intervals, and increased left axis deviation in the TAVI + PPI group. In addition, the TAVI + PPI group showed increased QRS duration (p = 0.03) and increased left axis deviation (p = 0.049) compared to the TAVI group. Each increase in QRS duration by 10 ms was associated with 2.5-fold increase in the risk of PPI (OR 1.10; 95% CI 0.97&#8211;1.22), and each increase in PR interval duration by 10 ms with a 23% increase in risk (OR 1.02; 95% CI 0.99&#8211;1.05). New LBBB following CV implantation was noted significantly more frequently in the TAVI + PPI group vs the TAVI group (p < 0.0003). Pacemaker interrogation at one year after TAVI showed that the mean percentage of ventricular pacing in all patients with a pacemaker (DDD and VVI) pacing was 41%, and it was less than 10% in 2 patients. Conclusions: 1. Transcatheter implantation of a CV bioprosthesis is associated with an increased risk of persistent conduction disturbances and subsequent PPI. 2. New LBBB after TAVI may predict the need for PPI. 3. Careful ECG monitoring is necessary for one week after CV bioprosthesis implantation due to a risk of atrioventricular conduction disturbances and the need for PPI. 4. Patients at an increased risk of postprocedural PPI may be those with deep bioprosthesis insertion in LVOT, larger LVOT diameter, and larger aortic annulus diameter in the frontal view. These observations require confirmation in a larger group of patients

Comparison of mid-term results of transcatheter aortic valve implantation in high-risk patients with logistic EuroSCORE ≥ 20% or < 20%

Wstęp: Przezcewnikowa implantacja zastawki aortalnej (TAVI) jest ustaloną metodą leczenia wybranych chorych ze zwężeniem zastawki aortalnej. Według wspólnego stanowiska ekspertów, Europejskiego Towarzystwa Torakochirurgów i Kardiochirurgów, Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego i Asocjacji Interwencji Sercowo-Naczyniowych, opublikowanego w 2008 r. TAVI powinno się wykonywać u chorych z grupy wysokiego ryzyka chirurgicznego z logistic EuroSCORE (log ES) ≥ 20%. Istnieje natomiast niewiele doniesień na temat TAVI u pacjentów z grupy wysokiego ryzyka chirurgicznego, ale z log ES &lt; 20%. Cel: Celem pracy było porównanie wyników TAVI u chorych z log ES ≥ 20% z rezultatami uzyskanymi u pacjentów z log ES &lt; 20%, którzy ze względu na inne choroby współtowarzyszące zostali ostatecznie zdyskwalifikowani z leczenia operacyjnego. Metody i wyniki: W okresie od stycznia 2009 do grudnia 2011 r. TAVI wykonano u 93 chorych, którzy zastali podzieleni na dwie grupy. Grupę 1 stanowiło 59 (63.4%) pacjentów z log ES ≥ 20%, a grupę 2 — 34 (36,6%) osób z log ES &lt; 20%. Średnia wartość Log ES wynosiła 30,9 ± 9,7% w grupie 1 oraz 12,7 ± 4,9% w grupie 2 (p &lt; 0,001). Chorzy z grupy 1 byli starsi (82,9 ± 5,9 vs. 78,7 ± 7,8 roku; p = 0,01), charakteryzowali się niższą frakcją wyrzutową lewej komory (51,5 ± 14% vs. 60,4 ± 9,6%; p = 0,002), wyższym ciśnieniem skurczowym w tętnicy płucnej (56 ± 11 vs. 49 ± 10,6 mm Hg; p = 0,02) oraz gorszą funkcją nerek (GFR 51,3 ± 18,4 vs. 60,6 ± 16,6 ml/min/m2; p = 0,02). Przeżycie po roku i po 2 latach było porównywalne i wynosiło 76,6% i 69,0% oraz 89,0% i 83,6% odpowiednio w grupie 1 i 2 (p = NS), natomiast częstość wy­stępowania zgonów sercowych po roku i po 2 latach była istotnie wyższa w grupie 1 (21,4% i 28,6%) niż w grupie 2 (8,1% i 10,8%) (p = 0,02). Wnioski: Wyniki niniejszej pracy pokazują, że częstość występowania zgonów sercowych w okresie 2-letniej obserwacji po TAVI jest wyższa u chorych z grupy wysokiego ryzyka chirurgicznego z log ES ≥ 20% niż u pacjentów zdyskwalifikowanych z leczenia chirurgicznego przez Zespół Sercowy, ale z log ES &lt; 20%.Background: Transcatheter aortic valve implantation (TAVI) is an established treatment method in selected high-risk patients with severe aortic stenosis. However, data on which patients gain most benefit from this procedure is still limited. According to the European consensus document, TAVI is recommended for high-risk patients with logistic EuroSCORE (log ES) ≥ 20%. To date, little is known about TAVI outcomes in patients with log ES &lt; 20%. Aim: To evaluate outcomes of TAVI in high-risk patients with log ES ≥ 20% in comparison with high-risk patients with log ES &lt; 20%. Methods and results: Of 93 patients who underwent TAVI at our institution between January 2009 and December 2011, we identified 59 (63.4%) patients with log ES ≥ 20% (Group 1) and 34 (36.6%) patients with log ES &lt; 20% (Group 2). The mean log ES was 30.9 ± 9.7% in Group 1 and 12.7 ± 4.9% in Group 2 (p &lt; 0.01). Significant differences were found between the two groups in regard to age (82.9 ± 5.9 vs. 78.7 ± 7.8 years, p = 0.001), left ventricular ejection fraction (51.5 ± 14% vs. 60.4 ± 9.6%, p = 0.002), pulmonary artery systolic pressure (56 ± 11 vs. 49 ± 10.6 mm Hg, p = 0.02), and glomerular filtration rate (51.3 ± 18.4 vs. 60.6 ± 16.6 mL/min/m2, p = 0.02). Survival rates at 1 and 2 years were 76.6% and 69.0% in Group 1 and 89.0% and 83.6% in Group 2 (p = NS). However, cardiovascular mortality at 1 and 2 years was higher in Group 1 compared to Group 2 (21.4% and 28.6% vs. 8.1% and 10.8% in Groups 1 and 2, respectively). Conclusions: The results of this study demonstrate that at 2 years of follow-up, TAVI in high-risk patients with log ES ≥ 20% was associated with a higher cardiovascular mortality compared to high-risk patients with log ES &lt; 20%