New faster-acting insulin Fiasp® — do we need a new meal-time insulin?

Studies aiming at improving the treatment of patients on insulin therapy are conducted bidirectionally. On the one hand, there are attempts to find modified insulin that acts even faster and has shorter effect than currently used short-acting insulin analogs, and on the other hand researchers work to develop more stable basal insulins. Fiasp® is one of the new developments in this field. Addition of two excipients — niacinamide and L-arginine — resulted in faster hypoglycemic effect of insulin aspart while maintaining the stability of drug formulation. Clinical trials assessing pharmacokinetic parameters of Fiasp® showed a 2 times faster onset of action (4 vs. 9 min), 2 times higher exposure to insulin 30 minutes after its administration and 74% more hypoglycemic activity during the first 30 minutes following subcu­taneous injection. Clinical trials of Fiasp® were conducted under the acronym Onset. Overall, these studies included over 3,000 patients with diabetes, both type 1 and type 2. In patients with type 1 diabetes (DM1) comparable or better diabetes control was observed in the Fiasp® groups compared with groups treated with Novorapid, with significantly lower blood glucose levels in the early postprandial period. It has also been demon­strated that administration of insulin Fiasp® within 20 min of the beginning of the meal was associated with comparable results to Novorapid administered before the meal. Fiasp® is commercially available in Poland, but it is not yet widely used due to the high price and no reimburse­ment from NFZ.Badana naukowe prowadzone nad ulepszeniem terapii pacjentów leczonych insuliną prowadzone są dwukierunkowo. Podejmuje się próby znalezienia insuliny jeszcze szybciej i krócej działającej od dotychczas stosowanych analogów insulin krótkodziałających, a jednocześnie dąży się do uzyskania bardziej stabilnie działających insulin bazalnych. Isulina FIASP® jest kolejnym osiągnięciem nauki na tej drodze. Dzięki zastosowaniu dwóch dodatkowych substancji pomocniczych - niacynamidu i L-argininy osiągnięto przyśpieszenie działania hipoglikemizującego insuliny aspart przy jednoczesnym zachowaniu stabilności powstałej formulacji leku. W badaniach, w których oceniano parametry farmakokinetyczne insuliny FIASP® wykazano 2 razy szybszy początek działania (4 vs. 9 min.) i 2 razy większą ekspozycję na insulinę w 30 min. od jej podania oraz 74% większą aktywność hipoglikemizującą w czasie pierwszych 30 min. od iniekcji podskórnej. Badania kliniczne insuliny Fiasp były prowadzone pod akronimem Onset. Łącznie w badaniach tych wzięło udział ponad 3 tys. chorych na 1 i 2 typ cukrzycy. W badaniach u pacjentów z cukrzycą 1 (DM1) wykazano porównywalne lub lepsze wyrównanie cukrzycy w grupach Fiasp w porównaniu do insuliny Novorapid, ze znacząco niższymi glikemiami we wczesnym okresie poposiłkowym. Zaobserwowano także, że podanie insuliny Fiasp w ciągu 20 min. od rozpoczęcia posiłku pozwolił uzyskać porównywalne wyniki do uzyskanych przy pomocy insuliny Novorapid podanej przed posiłkiem. Insulina FIASP® jest zarejestrowana do stosowania w Polsce, nie jest jeszcze jednak szeroko dostępna dla chorych, ze względu na wysoką cenę i brak refundacji przez NFZ

Cukrzyca ciążowa — rozpoznawanie i leczenie

W pracy zaprezentowano aktualną wiedzę na temat patogenezy, rozpoznawania i leczenia cukrzycy ciążowej w oparciu o literaturę przedmiotu oraz stanowiska Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego i Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego

Nowa insulina szybkodziałająca Fiasp® — czy potrzebna jest nam nowa insulina doposiłkowa?

Badania naukowe prowadzone nad ulepszeniem terapii pacjentów leczonych insuliną prowadzone są dwukierunkowo. Podejmuje się próby znalezienia insuliny jeszcze szybciej i krócej działającej od dotychczas stosowanych analogów insulin krótkodziałających, a jednocześnie dąży się do uzyskania bardziej stabilnie działających insulin bazalnych. Isulina Fiasp® jest kolejnym osiągnięciem nauki na tej drodze. Dzięki zastosowaniu dwóch dodatkowych substancji pomocniczych — niacynamidu i L-argininy — osiągnięto przyspieszenie działania hipoglikemizującego insuliny aspart przy jednoczesnym zachowaniu stabilności powstałej formulacji leku. W badaniach, w których oceniano parametry farmakokinetyczne insuliny Fiasp® wykazano 2 razy szybszy początek działania (4 vs. 9 min) i 2 razy większą ekspozycję na insulinę w 30 min od jej podania oraz o 74% większą aktywność hipoglikemizującą w czasie pierwszych 30 min od iniekcji podskórnej. Badania kliniczne insuliny Fiasp® były prowadzone pod nazwą Onset. Łącznie w badaniach tych wzięło udział ponad 3000 chorych na cukrzycę typu 1 i typu 2. W badaniach u pacjentów z cukrzycą typu 1 (T1DM) wykazano porównywalne lub lepsze wyrównanie cukrzycy w grupach otrzymujących insulinę Fiasp® w porównaniu z grupami otrzymującymi insulinę NovoRapid, ze znacząco niższymi glikemiami we wczesnym okresie poposiłkowym. Zaobserwowano także, że podanie insuliny Fiasp® w ciągu 20 min od rozpoczęcia posiłku pozwoliło uzyskać porównywalne wyniki z uzyskanymi przy użyciu insuliny NovoRapid podanej przed posiłkiem. Insulina Fiasp® jest zarejestrowana do stosowania w Polsce, jednak nie jest jeszcze szeroko dostępna dla chorych, ze względu na wysoką cenę i brak refundacji przez NFZ

Analiza wybranych czynników rodzinnych, antropometrycznych i biochemicznych wpływających na masę urodzeniową noworodków kobiet z cukrzycą ciążową

Objectives: Gestational diabetes mellitus (GDM) affects up to 25% of all pregnancies worldwide. If untreated, GDM leads to increased complication rates both, in the mother and the fetus. Early diagnosis and adequate management of GDM are essential to avoid macrosomia. Nonetheless, neonates born to GDM mothers often have high birth weight. The aim of the study was to evaluate selected factors which can affect neonatal birth weight. Material and methods: The study included 152 women with GDM and 58 healthy pregnant controls. Anthropometric data of both parents, maternal biochemical parameters, and neonatal birth weight were collected. Results: The independent factors influencing neonatal birth weight were pregnancy duration, maternal smoking, as well as birth weight and current weight of the father. The risk of delivering a large for gestational age (LGA) infant increases with the diagnosis of GDM, higher maternal pre-pregnancy weight, and higher fasting glycaemia. No correlation between maternal fasting glycaemia, HbA1c, 1,5-AG, lipids and neonatal birth weight was found. Conclusions: Risk factors for LGA include gestational diabetes, high maternal pre-pregnancy weight, and current body weight of the father. Neither HbA1c nor 1,5-AG were reliable predictors of neonatal birth weight and occurrence of LGA in the studied population.Cel pracy: Cukrzyca ciążowa (Gestational Diabetes Mellitus – GDM) dotyczy do 25% ciąż na całym świecie. Nieleczona prowadzi do zwiększonej częstości powikłań zarówno u kobiet jak i noworodków. Wczesna diagnostyka i leczenie cukrzycy jest niezbędne do zapobieżenia makrosomii. Mimo tego noworodki kobiet z cukrzycą często mają zwiększoną masę urodzeniową. Celem tego badania była ocena wpływu wybranych czynników które mogą mieć wpływ na masę ciała noworodka. Materiał i metody: Badaniem objęto 152 kobiety z GDM oraz 58 zdrowych kobiet w ciąży. Zebrano dane antropometryczne obojga rodziców, parametry biochemiczne matek, oraz dane dotyczące masy ciała noworodków. Wyniki: Niezależnymi czynnikami które wpływają na masę urodzeniową noworodków są: czas trwania ciąży, palenie tytoniu przez matkę, jak również masa ciała ojca – zarówno aktualna jak I urodzeniowa. Ryzyko urodzenia dziecka z hipertrofią (LGA) wzrasta wraz z diagnozą cukrzycy ciążowej, wyższą masą ciała matki przed ciążą i wyższą glikemią na czczo. Nie stwierdzono korelacji pomiędzy matczyną glikemią na czczo, stężeniem HbA1c, 1,5-AG, i lipidów a masą ciała noworodka. Wnioski: Stwierdziliśmy, że czynnikami LGA są: cukrzyca ciążowa, wysoka masa ciała matki przed ciążą i aktualna masa ciała ojca. Ani HbA1c ani 1,5-AG nie były predykatorami masy ciała noworodka lub wystąpienia LGA w badanej populacji

Gestational diabetes mellitus - an analysis of risk factors

Wstęp: Cukrzyca ciążowa (GDM, Gestational Diabetes Mellitus) zwiększa ryzyko powikłań ciąży, porodu i powikłań u noworodka. Celem pracy była ocena czynników ryzyka zachorowania na cukrzycę ciążową i ich wartości predykcyjnych. Materiał i metody: Do grupy badanej włączono 510 ciężarnych kobiet z rozpoznaną według kryteriów Światowej Organizacji Zdrowia (WHO, World Health Organization) cukrzycą ciążową (grupa GDM, gestational diabetes mellitus). Grupę kontrolną stanowiło 1160 kobiet z prawidłową gospodarką węglowodanową w ciąży (grupa NGT, normal glucose tolerance). Dla rozpoznanych czynników ryzyka cukrzycy ciążowej wykonano analizę wieloczynnikową oraz wyliczono iloraz szans. Wyniki: Pacjentki z GDM były starsze (30,1 vs. 27,2 lat; p < 0,0001), miały wyższy BMI przed ciążą (25,0 vs. 21,6 kg/m2; p < 0,0001), częściej miały krewnych z cukrzycą (40.0 vs. 25,7%; p < 0,01), częściej były wieloródkami (33,6 vs. 16,0%; p < 0,001) i częściej przebyły niepowodzenia położnicze (21,4 vs. 13,7%; p < 0,01) niż kobiety z NGT. Na podstawie analizy wieloczynnikowej wyłoniono następujące czynniki ryzyka GDM: BMI > 25 kg/m2 (OR 4,14); urodzenie dziecka z makrosomią (OR 2,72), 3 lub następne ciąże (OR 1,8), pozytywny wywiad rodzinny w kierunku cukrzycy (OR 1,76) oraz wiek > 25 lat (OR 1,34). U 12% ciężarnych z GDM nie stwierdzono żadnego czynnika ryzyka, a przynajmniej jeden czynniki ryzyka stwierdzono u 74,1% ciężarnych bez zaburzeń tolerancji glukozy w ciąży. Nie udało się znaleźć takiego zestawu czynników ryzyka, który pozwoliłby wyłonić pacjentki z wysokim ryzykiem cukrzycy ciążowej z ogółu ciężarnych. Wnioski: Wiek, nadwaga i otyłość, rodzinne obciążenie cukrzycą, rodność, makrosomia i niepowodzenia w wywiadzie położniczym są czynnikami ryzyka cukrzycy ciążowej. Ze względu na brak możliwości wyłonienia na podstawie obecności czynników ryzyka kobiet szczególnie zagrożonych cukrzycą ciążową, laboratoryjne badania przesiewowe powinny być wykonywane u wszystkich ciężarnych. (Endokrynol Pol 2008; 59 (5): 393-397)Introduction: Gestational diabetes mellitus (GDM) is associated with an increased frequency of gestational, perinatal and neonatal complications. The aim of the study was to evaluate risk factors for GDM and their predictive value. Material and methods: The group studied consisted of 510 pregnant women with GDM diagnosed according to World Health Organization (WHO) criteria (GDM). The controls were 1160 pregnant women with normal glucose tolerance (NGT). Multifactorial analysis was performed and odds ratios (OR) were calculated for each risk factor identified. Results: The GDM patients were significantly older than the NGT subjects (30.1 vs. 27.2 years; p < 0.0001), had a greater tendency towards obesity before pregnancy (BMI 25.0 vs. 21.6 kg/m2; p < 0.0001), more often had relatives with diabetes (40.0 vs. 25.7%; p < 0.01), had greater parity (third or subsequent pregnancy: 33.6 vs. 16.0%; p < 0.001) and more often experienced adverse perinatal outcomes (21.4 vs. 13.7%; p 25 kg/m2 (OR 4.14), a history of macrosomia (OR 2.72), being pregnant for the third time or more (OR 1.8), a family history of diabetes (OR 1.76) and age at gestation > 25 years (OR 1.34). No risk factors were present in 12% of GDM subjects, and at least one risk factor was found in 74.1% of subjects with NGT. No risk factor cluster was found which could be used easily in everyday practice to identify reliably subjects at increased risk of GDM. Conclusions: Age, overweight and obesity, diabetes in the family, parity, macrosomia and a history of perinatal complications were identified as risk factors for GDM. As no reliable method of identifying subjects at increased GDM risk was found, we suggest that all pregnant women should undergo laboratory screening for GDM. (Pol J Endocrinol 2008; 59 (5): 393-397

The association of leukocyte phosphatidylinositol 3-kinase delta overexpression with gestational diabetes mellitus (GDM)

Wstęp: Coraz więcej dowodów wskazuje na związek cukrzycy ze stanem zapalnym. Kinaza 3-fosfatydyloinozytolu delta(PI3-K delta), członek klasy IA rodziny kinaz 3-fosfatydyloinozytolu, ulega ekspresji głównie w leukocytach i bierze udział w regulacji odpowiedzi immunologicznej. Do tej pory brak jest informacji o związku leukocytarnej PI3-K delta z cukrzycą ciążową (GDM). Dlatego celem badania było określenie zmian w poziomie ekspresji PIK3CD mRNA w leukocytach kobiet z GDM i skorelowanie ich z antropometrycznymi i metabolicznymi parametrami pacjentek. Dodatkowo zbadano związek między poziomem ekspresji PIK3CD a sirtuiny 1 (SIRT1) w leukocytach pacjentek.Materiał i metody: Próbki krwi pobrano od kobiet z prawidłową gospodarką węglowodanową (NGT; n = 43) oraz od kobiet z GDM (n = 132) w 24.–33. tygodniu ciąży. Po wyizolowaniu leukocytów z krwi, poziom ekspresji PIK3CD mRNA w tych komórkach określono metodą ilościowego RT-PCR. Korelacje między ekspresją PIK3CD a klinicznymi parametrami pacjentek i ekspresją SIRT1 analizowano z wykorzystaniem regresji jednokrotnych.Wyniki: Ekspresja PIK3CD była 1,98-krotnie wyższa w leukocytach kobiet z GDM niż w grupie kontrolnej (P &lt; 0.05) i ujemnie korelowała ze stężeniem cholesterolu (TC) i frakcji LDL-C w grupie GDM. Stwierdzono również istotne statystycznie dodatnie korelacje między ekspresją PIK3CD a stężeniem glukozy w osoczu w 2. godzinie testu doustnego obciążenia 75-g glukozy (OGTT) i ekspresją SIRT1 w całej badanej populacji pacjentek (P &lt; 0.05).Wniosk: Cukrzycy ciążowej towarzyszy podwyższona ekspresja PIK3CD w leukocytach, która wiąże się z obniżonymi stężeniami LDL-C i TC w osoczu pacjentek oraz hiperglikemią i podwyższonym poziomem SIRT1 mRNA w leukocytach. (Endokrynol Pol 2014; 65 (1): 17–24)Introduction: An increasing body of evidence has linked diabetes to inflammation. The phosphatidylinositol 3-kinase delta (PI3-K delta), a member of the PI3K class IA family, has been implicated in the regulation of inflammation since it is predominantly expressed in leukocytes. To date, no information has been available on the relationship of leukocyte PI3-K delta with gestational diabetes mellitus (GDM). Therefore, the aim of this study was to investigate changes in leukocyte PIK3CD mRNA expression in GDM women and, in turn, to correlate them with anthropometric and metabolic parameters of patients. Additionally, an association between leukocyte mRNA expression of PIK3CD and Sirtuin 1 (SIRT1) was determined.Material and methods: Blood samples from women with normal glucose tolerance (NGT; n = 43) and GDM (n = 132) at 24–33 weeks of gestation were collected. After isolating leukocytes from the blood, quantitative real time PCR (qRT-PCR) was performed to determine PIK3CD gene expression in these cells. Univariate regression analyses were used to assess an association of leukocyte PIK3CD mRNA level with clinical characteristics of patients as well as with leukocyte SIRT1 mRNA expression.Results: Leukocyte PIK3CD mRNA was increased by 1.98-fold in the GDM v. NGT subjects and inversely correlated with low-density lipoprotein cholesterol (LDL-C) and total cholesterol (TC) in diabetic pregnancy. There were also significant positive correlations of leukocyte PIK3CD mRNA with plasma glucose concentration at 2h of 75 g oral glucose tolerance test (OGTT) and SIRT1 mRNA in the whole study population (both P &lt; 0.05).Conclusions: GDM is accompanied by leukocyte PIK3CD overexpression associated with reduced plasma LDL-C and TC levels, as well as with hyperglycaemia and elevated leukocyte SIRT1 mRNA. (Endokrynol Pol 2014; 65 (1): 17–24

Stres oksydacyjny indukowany hiperglikemią w cukrzycy ciążowej (GDM)

An imbalance between production of reactive oxygen species (ROS) and their clearance by antioxidant defence mechanisms results in the development of oxidative stress. Biological consequences of this state involve oxidative damage of key cellular components such as nucleic acids, lipids, or proteins and, in turn, impairment of cell and tissue function. Evidence from clinical and experimental studies supports the notion that oxidative stress is one of pathologic factors associated with gestational diabetes mellitus (GDM), metabolic disorder defined as any degree of glucose intolerance with onset or first recognition during pregnancy. It has been established that high blood glucose concentrations in diabetic pregnancy induce oxidative stress by several mechanisms, including an enhanced ROS production in mitochondria, the polyol pathway and the hexosamine pathway, as well as protein kinase C (PKC) activation and an advanced glycation end-products (AGEs) formation, and changes in biomarkers of free radical-induced damage and antioxidant defences have been detected in maternal diabetes. Moreover, hyperglycaemia-induced oxidative stress is related with some congenital anomalies in diabetic pregnancy. The current article provides an overview how oxidative stress is related to GDM, with special emphasis on the involvement of the hyperglycaemia-induced mechanisms in ROS overproduction, followed by discussion of indicators of oxidative stress. In addition, the relationship between oxidative stress and congenital malformations in diabetic pregnancy is described.Brak równowagi między produkcją reaktywnych form tlenu (ROS) a ich usunięciem przez antyoksydacyjne mechanizmy obronne prowadzi do rozwoju stresu ok­sydacyjnego. Biologicznymi konsekwencjami tego stanu są oksydacyjne uszkodzenia kluczowych składników komórkowych, takich jak kwasy nukleinowe, białka lub lipidy, które prowadzą do upośledzenia funkcji komórek i tkanek. Dowody pochodzące z badań klinicznych i eksperymentalnych popierają koncepcję, że stres oksydacyjny jest jednym z patologicznych czynników związanych z cukrzycą ciążową (GDM), definiowaną jako różny stopień zaburzeń tolerancji węglowodanów po raz pierwszy rozpoznany lub rozwijający się podczas ciąży. Ustalono, że wysokie stężenia glukozy we krwi kobiet z GDM indukują stres oksydacyjny poprzez kilka mechanizmów, w tym zwiększoną produkcję ROS w mitochondriach, szlak poliolowy, szlak heksozoaminy, aktywację kinazy białkowej C (PKC) oraz tworzenie końcowych produktów zaawansowanej glikacji (AGEs). Zmiany zarówno w biomarkerach uszkodzeń oksydacyjnych, jak i antyoksydacyjnym systemie obronnym były wykryte u pacjentek z GDM. Ponadto stres oksydacyjny indukowany hiperglikemią w GDM jest związany z roz­wojem wad wrodzonych płodu. Niniejszy artykuł stanowi podsumowanie wiedzy o związku stresu oksydacyjnego z cukrzycą ciążową, ze szczególnym podkreśleniem udziału mechanizmów indukowanych hiperglikemią, które prowadzą do nadprodukcji ROS, oraz omówieniem wskaźników stresu oksydacyjnego. Opisano także związek między stresem oksydacyjnym a występowaniem wad wrodzonych płodu podczas cukrzycy w ciąży

Objectives and methods of the ORCHESTRA FOUNDATION Registry study: a multicenter observational study of the use of insulin pump therapy in pregnant women with type 1 diabetes mellitus in Poland.

Background. The ORCHESTRA FOUNDATION Registry study was a prospective, multicenter, observational, post-market study investigating the use of an insulin pump with or without continuous glucose monitoring (CGM) [i.e., sensor-augmented pump (SAP) or sensor-integrated insulin pump (SIP)]; before, during, and after pregnancy, in women with type 1 diabetes mellitus (T1DM). Methods. Study participants enrolled in 24 centers, in Poland, and contributed intake and follow-up data for up to 22 months (i.e., up to 12 months pre-conception, throughout pregnancy, and 6 weeks after delivery). Participants who were already pregnant were enrolled up to the 16th week of pregnancy. Investigated outcomes included HbA1c before and during pregnancy, and serious adverse events (e.g., severe hypoglycemia, diabetic ketoacidosis, miscarriage, and hospitalization due to any bleeding or any symptoms suggesting premature delivery). Routine clinical data including maternal weight, body mass index, and daily insulin use were also recorded. The insulin delivery devices used in the study were the MiniMed™ Paradigm™ REAL-Time insulin pump with CGM (via the MiniMed Sof-sensor™ sensor) or without CGM, and the MiniMed Paradigm Veo™ with CGM (via the Enlite™ sensor). Results. Study enrollment began in May 2013 and the last patient completed the study in August 2017. Conclusions. The ORCHESTRA FOUNDATION Registry study provides an opportunity to assess the effects of automated insulin delivery in pregnant women with T1DM using insulin pumps with or without continuous glucose monitoring.Background. The ORCHESTRA FOUNDATION Registry study was a prospective, multicenter, observational, post-market study investigating the use of an insulin pump with or without continuous glucose monitoring (CGM) [i.e., sensor-augmented pump (SAP) or sensor-integrated insulin pump (SIP)]; before, during, and after pregnancy, in women with type 1 diabetes mellitus (T1DM). Methods. Study participants enrolled in 24 centers, in Poland, and contributed intake and follow-up data for up to 22 months (i.e., up to 12 months pre-conception, throughout pregnancy, and 6 weeks after delivery). Participants who were already pregnant were enrolled up to the 16th week of pregnancy. Investigated outcomes included HbA1c before and during pregnancy, and serious adverse events (e.g., severe hypoglycemia, diabetic ketoacidosis, miscarriage, and hospitalization due to any bleeding or any symptoms suggesting premature delivery). Routine clinical data including maternal weight, body mass index, and daily insulin use were also recorded. The insulin delivery devices used in the study were the MiniMed™ Paradigm™ REAL-Time insulin pump with CGM (via the MiniMed Sof-sensor™ sensor) or without CGM, and the MiniMed Paradigm Veo™ with CGM (via the Enlite™ sensor). Results. Study enrollment began in May 2013 and the last patient completed the study in August 2017. Conclusions. The ORCHESTRA FOUNDATION Registry study provides an opportunity to assess the effects of automated insulin delivery in pregnant women with T1DM using insulin pumps with or without continuous glucose monitoring

Cele i metody Rejestru Klinicznego Fundacji ORKIESTRA : wieloośrodkowe badanie obserwacyjne dotyczące stosowania terapii z użyciem pompy insulinowej u kobiet w ciąży z cukrzycą typu 1 w Polsce

Background. The ORCHESTRA FOUNDATION Registry study was a prospective, multicenter, observational, post-market study investigating the use of an insulin pump with or without continuous glucose monitoring (CGM) [i.e., sensor-augmented pump (SAP) or sensor-integrated insulin pump (SIP)]; before, during, and after pregnancy, in women with type 1 diabetes mellitus (T1DM). Methods. Study participants enrolled in 24 centers, in Poland, and contributed intake and follow-up data for up to 22 months (i.e., up to 12 months pre-conception, throughout pregnancy, and 6 weeks after delivery). Participants who were already pregnant were enrolled up to the 16th week of pregnancy. Investigated outcomes included HbA1c before and during pregnancy, and serious adverse events (e.g., severe hypoglycemia, diabetic ketoacidosis, miscarriage, and hospitalization due to any bleeding or any symptoms suggesting premature delivery). Routine clinical data including maternal weight, body mass index, and daily insulin use were also recorded. The insulin delivery devices used in the study were the MiniMed™ Paradigm™ REAL-Time insulin pump with CGM (via the MiniMed Sof-sensor™ sensor) or without CGM, and the MiniMed Paradigm Veo™ with CGM (via the Enlite™ sensor). Results. Study enrollment began in May 2013 and the last patient completed the study in August 2017. Conclusions. The ORCHESTRA FOUNDATION Registry study provides an opportunity to assess the effects of automated insulin delivery in pregnant women with T1DM using insulin pumps with or without continuous glucose monitoring

Porównanie skuteczności, tolerancji i bezpieczeństwa diety wysoko- i niskowęglowodanowej u kobiet z cukrzycą ciążową

Introduction: Nutrition therapy is an integral part of the management of gestational diabetes mellitus (GDM). Most women with GDM are treated by nutritional management alone. The goal of our study was to compare low and high carbohydrate diets in their effectiveness, safety and tolerability in women with GDM. Material and methods: The study group consisted of 30 Caucasian women newly diagnosed with GDM, with a mean age of 28.7 &plusmn; 3.7 years and pregnancy duration of 29.2 &plusmn; 5.4 weeks. The patients were randomised into two groups: those on a low and those on a high carbohydrate diet (45% vs. 65% respectively of energy supply coming from carbohydrates). The presence of urine ketones was controlled every day. After two weeks daily glucose profiles and compliance with the recommended diets were analysed. Results: Glucose concentration before implementation of the diet regimen did not differ between groups. No changes in fasting blood glucose were noticed in the group that had followed a low carbohydrate diet, although a significant decrease in glucose concentration was observed after breakfast (102 &plusmn; 16 vs. 94 &plusmn; 11 mg/dl), lunch (105 &plusmn; 12 vs. 99 &plusmn; 9 mg/dl) and dinner (112 &plusmn; 16 vs. 103 &plusmn; 13 mg/dl) (p < 0.05). In the high carbohydrate diet group fasting and after-breakfast glucose concentration did not change. A significant decrease in glycaemia was noticed after lunch (106 &plusmn; 15 vs. 96 &plusmn; 7 mg/dl) and dinner (107 &plusmn; 12 vs. 97 &plusmn; 7 mg/dl) (p < 0.05). Ketonuria was not observed in either group. Obstetrical outcomes did not differ between groups. Conclusions: Both high and low carbohydrate diets are effective and safe. A diet with carbohydrate limitation should be recommended to women who experience the highest glycaemia levels after breakfast. (Pol J Endocrinol 2007; 58 (4): 314-319)Wstęp: Stosowanie odpowiedniej diety jest podstawą leczenia cukrzycy ciążowej (GDM, gestational diabetes mellitus). U większości kobiet dieta jest jedyną formą leczenia. Celem pracy było zbadanie skuteczności i bezpieczeństwa dwóch rodzajów diety: wysoko- i niskowęglowodanowej w grupie kobiet z cukrzycą ciążową. Materiał i metody: Badaniem objęto 30 kobiet z cukrzycą ciążową w wieku 28,7 &plusmn; 3,7 lat, w 29,2 &plusmn; 5,4 tygodniu ciąży. Pacjentki zrandomizowano do dwóch grup: diety wysoko- i niskowęglowodanowej zawierającej odpowiednio 65% i 45% dziennej podaży energii z węglowodanów. Po 2 tygodniach stosowania diety oceniono zmianę wartości glikemii, występowanie ketonurii oraz tolerancję zaleconej diety.Wyniki: U pacjentek stosujących dietę niskowęglowodanową zaobserwowano istotne obniżenie wartości glikemii poposiłkowych - po śniadaniu (102 &plusmn; 16 vs. 94 &plusmn; 11 mg/dl), obiedzie (105 &plusmn; 12 vs. 99 &plusmn; 9 mg/dl) i kolacji (112 &plusmn; 16 vs. 103 &plusmn; 13 mg/dl) w stosunku do wartości przed rozpoczęciem leczenia (p < 0,05). W grupie wysokowęglanowej zaobserwowano istotny statystycznie spadek wartości glikemii po obiedzie (106 &plusmn; 15 vs. 96 &plusmn; 7 mg/dl) i po kolacji (107 &plusmn; 12 vs. 97 &plusmn; 7 mg/dl) w stosunku do wartości przed rozpoczęciem leczenia (p < 0,05), jednak bez zmian w glikemii po śniadaniu (94 &plusmn; 17 vs. 89 &plusmn; 17 mg/dl). W żadnej z grup nie zaobserwowano obniżenia glikemii na czczo. U żadnej pacjentki nie stwierdzono epizodów ketonurii. Wyniki położnicze nie różniły się w grupach. Wnioski: Diety wysoko- i niskowęglowodanowe okazały się tak samo skuteczne i bezpieczne w stosowaniu u kobiet z cukrzycą ciążową. Dietę niskowęglowodanową powinno zalecać się kobietom, u których najwyższy wzrost wartości glikemii obserwuje się po śniadaniu