Terapia celowana afatynibem u 28-letniej chorej na raka gruczołowego płuca w fazie rozsiewu

Odkrycie predykcyjnego znaczenia mutacji w genie EGFR przyczyniło się do zmiany w sposobie leczenia chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP) w IV stopniu zaawansowania klinicznego. W pracy przedstawiono opis przypadku 28-letniej chorej na gruczołowego raka płuca w fazie rozsiewu z obecnością aktywującej mutacji w genie EGFR, u której z dobrym skutkiem stosowano terapię celowaną opartą na afatynibie

Uaktualnione wyniki badań KEYNOTE 001 oraz KEYNOTE 006 — ich wpływ na naszą wiedzę o immunoterapii czerniaka i praktykę kliniczną

Na corocznym spotkaniu ASCO, które odbyło się w czerwcu 2018 roku, przedstawiono wyniki 5- i 4-letnich obserwacji pacjentów z zaawansowanym czerniakiem leczonych pembrolizumabem w badaniach rejestracyjnych: badaniu I fazy KEYNOTE 001 oraz badaniu III fazy KEYNOTE 006, porównującym skuteczność pembrolizumabu z ipilimumabem w tej samej populacji. Wspomniane wyniki wieloletnich obserwacji badań potwierdziły utrzymującą się długotrwałą aktywność przeciwnowotworową systemu odporności u pacjentów leczonych pembrolizumabem z powodu zaawansowanego czerniaka. Ta wyindukowana pembrolizumabem aktywność systemu immunologicznego pozwoliła na uzyskanie 5-letnich przeżyć całkowitych (OS — overal survival ) u 41% pacjentów leczonych w pierwszej linii oraz 34% 5-letnich OS w grupie pacjentów poprzednio poddanych od jednej do kilku linii leczenia. 82% pacjentów, którzy w badaniu KEYNOTE 006 zakończyli bez objawów progresji 2-letnie leczenie pembrolizumabem, po kolejnych 2 latach obserwacji od zakończenia leczenia nie doświadczyło progresji. Spośród 8-osobowej grupy chorych, u których stosowano ponownie pembrolizumab po wystąpieniu progresji, 7 pacjentów odniosło korzyść kliniczną w postaci obiektywnej odpowiedzi lub stabilizacji

Immunoterapia czy inhibitory BRAF i MEK w pierwszej linii leczenia chorych na czerniaki w fazie rozsiewu z obecną mutacją w genie BRAF?

Leczenie onkologiczne chorych na czerniaki w fazie rozsiewu choroby lub w stopniu nieoperacyjnym uległo w ostatnich latach ogromnej zmianie. Pojawienie się nowych terapii (immunoterapia, terapie celowane anty-BRAF/MEK) znacznie wydłużyło czas przeżycia chorych na czerniaki. Ogromnym wyzwaniem pozostaje jednak nadal sekwencja stosowanych terapii, szczególnie w grupie chorych z obecnością mutacji w genie BRAF. Nie ma jednoznacznych danych dotyczących wydłużenia przeżycia chorych BRAF dodatnich w zależności od zastosowania w pierwszej linii immunoterapii lub terapii celowanych. W dalszym ciągu są poszukiwane czynniki, które mogą pomóc w kwalifikacji chorych do najlepszej opcji leczenia. Wydaje się, że najważniejszym z nich powinna być ocena dynamiki choroby. Niezwykle ważne jest również zwrócenie uwagi na prawidłowe rozpoznanie histopatologiczne oraz dokładną ocenę mutacji w genie BRAF. Zaprezentowano dwa przypadki chorych na czerniaki skóry z obecnością mutacji BRAF w fazie rozsiewu choroby, u których, po przeanalizowaniu danych, zdecydowano o zastosowaniu pembrolizumabu jako pierwszej linii leczenia

Chory na czerniaka w IV stopniu zaawansowania z obecną mutacją BRAF — immunoterapia czy inhibitory BRAF i MEK?

Leczenie onkologiczne chorych na czerniaki w fazie rozsiewu choroby lub w stopniu nieoperacyjnym uległo w ostatnich latach ogromnej zmianie. Pojawienie się nowych terapii (immunoterapia, terapie celowane przy zastosowaniu inhibitorów BRAF/MEK) znacznie wydłużyło czas przeżycia chorych na czerniaki. Ogromnym wyzwaniem pozostaje jednak sekwencja stosowanych terapii, szczególnie w grupie chorych z obecnością mutacji w genie BRAF. Nie ma jednoznacznych danych dotyczących wydłużenia przeżycia chorych BRAF(+) w zależności od zastosowania w pierwszej linii immunoterapii lub terapii celowanych. W pracy zaprezentowano przypadek 44-letniego chorego na czerniaka skóry z obecnością mutacji BRAF, w fazie rozsiewu choroby. Z uwagi na wolny dotychczasowy przebieg choroby, prawidłową aktywnością LDH, brak przerzutów do ośrodkowego układu nerwowego zdecydowano o zastosowaniu w pierwszej linii leczenia immunoterapii niwolumabem. Po 24 tygodniach leczenia zanotowano częściową remisję zmian. Leczenie przebiegało bez powikłań. Obecnie chory kontynuuje immunoterapię. Podjęcie leczenia niwolumabem w opisywanym przypadku okazało się skutecznym postępowaniem. Decyzja o wyborze określonego postępowania musi być zgodna z aktualnym stanem chorego i należy ją zawsze przedyskutować z chorym

Combined or sequential treatment of advanced melanoma?

Melanoma is a malignant neoplasm with a very high rate of growth in the number of cases. In Poland, in the years 1980–2010, the number of cases of melanoma increased threefold. Although the incidence rates of melanoma are rising, the mortality rate due to melanoma is falling. In recent years, the treatment of patients with melanoma has changed to a great extent. Thanks to the development of molecular research, the presence of specific mutations in melanoma cells was discovered. The progress in understanding the molecular mechanisms occurring in this neoplastic cells and the interaction between the immune system cells and melanoma cells contributed to the development of new classes of drugs: immunotherapy and targeted therapy. With the use of checkpoint inhibitors, long-term remission of the disease can be achieved, which has been confirmed in many clinical trials that have shown improvements in overall survival (OS) and progression free survival (PSF). However, the predominant problem is the low response rate to checkpoint inhibitors and the time between the initiation of therapy and the response to treatment. This is not the case with targeted therapies, where the response rate is high and the response time is very short. Therefore, a promising treatment strategy can be a combination of these two classes of drugs, so that one can try to achieve a quick and long-term response to the treatment. The paper discusses the current treatment options for melanoma patients in the spreading phase of the disease and analyzes the benefits of combined and sequential treatment

Intensive anticancer therapy in elderly patients – does it make sense? A case report

Anticancer therapy in elderly patients poses a great challenge for doctors since not all available therapeutic modalities can improve the wellbeing, alleviate symptoms or improve prognosis in this patient population. The paper presents a case of a 75-year-old woman diagnosed with advanced ovarian cancer who, despite advanced age, received intensive anticancer therapy, i.e. surgical treatment (modified posterior exenteration with the resection of pelvic peritoneum and tumor invasion in the diaphragmatic peritoneum along with its fragment, subtotal colectomy, resection of the omentum, spleen and gastric fragment along with the gastro-transverse ligament and an end ileostomy) as well as adjuvant chemotherapy. Severe complications occurring during treatment were not directly related to the therapy, but resulted from the lack of proper patient care in a home setting

Bowel or ovarian cancer? : ambiguous diagnosis and non-standard treatment with good outcomes : a case report

Leczenie pacjentów z chorobą nowotworową staje się w ostatnich latach coraz bardziej skomplikowane i jest dla onkologów dużym wyzwaniem. W niniejszej pracy zaprezentowano przypadek 54-letniej chorej leczonej z powodu raka gruczołowego jelita cienkiego – po pierwotnym zabiegu operacyjnym i chemioterapii uzupełniającej – u której stwierdzono rozsiew procesu nowotworowego w obrębie jamy brzusznej. Początkowo zastosowano chemioterapię według schematu XELOX, a następnie wykonano zabieg wielonarządowej resekcji w interdyscyplinarnym zespole chirurgiczno-ginekologicznym oraz wdrożono chemioterapię dootrzewnową w hipertermii (HIPEC). Leczenie było powikłane upośledzonym gojeniem rany i powstaniem przetoki skórno-jelitowej. Obecnie chora pozostaje w obserwacji, bez cech wznowy procesu nowotworowego. Rany po zabiegu i przetokach są zagojone, przewód pokarmowy funkcjonuje prawidłowo.The treatment of patients with cancer has recently become more complex and challenging for oncologists. The paper presents a case of a 54-year-old woman treated due to small bowel adenocarcinoma, who underwent primary surgical procedure and adjuvant therapy, and who developed intra-abdominal cancer dissemination. Initially, XELOX regimen was administered, followed by multiorgan resection performed by an interdisciplinary team of gynecologists and surgeons as well as hyperthermic intraperitoneal chemotherapy (HIPEC). The therapy was complicated by impaired wound healing and an enterocutaneous fistula. Currently, the patient is under a follow-up and shows no evidence of recurrence. The wounds after the surgery and fistulas are healed, normal gastrointestinal function is preserved

The role of neoadjuvant chemotherapy in the management of advanced ovarian cancer in geriatric patients

It is increasingly common for ovarian cancer to affect older women, with over half of all cases involving patients aged 65 years and older. Unfortunately, elderly patients with ovarian malignancy tend to be treated less aggressively than younger patients, with less extensive surgery and less intensive chemotherapy regimens. This is due to a variety of factors, such as overall medical fitness and the function of specific organs. Moreover, multiple morbidities are typical for geriatric patients and affect their eligibility for certain forms of cancer therapy as well as their treatment outcomes, which are commonly less satisfactory than in younger patients. Additionally, for fear of complications, treating physicians sometimes limit the extent of the necessary surgery, or adjust chemotherapy doses, even though such a course of management tends to be largely misguided. One available management option is neoadjuvant chemotherapy followed by a surgical treatment known as interval debulking surgery. This type of combination therapy is associated with fewer postoperative complications, thus increasing the patient's chances of receiving a full course of adjuvant treatment. The decision to begin treatment with neoadjuvant chemotherapy tends to restrict later surgical therapy; however, under certain circumstances, this therapy can be a valid therapeutic option and, in fact, facilitate surgery. Prior to initiating therapy in elderly patients, their eligibility for combination therapy must be evaluated and the geriatric assessment of their performance and condition must be considered during the course of interdisciplinary preoperative management

Immunotherapy or targeted therapy as first-line treatment of patients with advanced/metastatic melanoma with the BRAF mutation — a single-center analysis

Introduction. One of the most important achievements of contemporary oncology is the discovery of new therapeutic possibilities: targeted therapy and immunotherapy associated with checkpoint inhibitors. It has not been unequivocally determined so far which therapy should be used as first-line treatment in patients with advanced/metastatic melanoma with the BRAF mutation. Material and methods. 137 patients with advanced/metastatic melanoma with the BRAF mutation were analyzed. They received anti-PD1-1 therapy (IT) or molecularly targeted therapy iBRAF ± iMEK (TT) as first-line treatment in the scope of the national drug program. IT and TT therapies used as first-line treatment were compared. Results. Median OS and PFS in the group were 14.0 and 7.3 months. Unfavorable prognostic factors for OS and PFS were metastases to the central nervous system, increased LDH levels and performance status > 1. Metastatic sites in > 2 locations were only unfavorable prognostic factors for OS. A statistically significant difference was found between TT and IT for OS (p = 0.0011; median for TT was 12.6 months and was not reached for IT). It should be noted that the group treated with TT was characterized by a worse prognostic factors. No differences in PFS were observed (p = 0.292, medians 7.2 and 9.0 months, respectively). Conclusion. In patients with advanced/metastatic melanoma with a BRAF mutation without rapid progression, IT should be considered as first-line therapy.Introduction. One of the most important achievements of contemporary oncology is the discovery of new therapeutic possibilities: targeted therapy and immunotherapy associated with checkpoint inhibitors. It has not been unequivocally determined so far which therapy should be used as first-line treatment in patients with advanced/metastatic melanoma with the BRAF mutation. Material and methods. 137 patients with advanced/metastatic melanoma with the BRAF mutation were analyzed. They received anti-PD1-1 therapy (IT) or molecularly targeted therapy iBRAF ± iMEK (TT) as first-line treatment in the scope of the national drug program. IT and TT therapies used as first-line treatment were compared. Results. Median OS and PFS in the group were 14.0 and 7.3 months. Unfavorable prognostic factors for OS and PFS were metastases to the central nervous system, increased LDH levels and performance status > 1. Metastatic sites in > 2 locations were only unfavorable prognostic factors for OS. A statistically significant difference was found between TT and IT for OS (p = 0.0011; median for TT was 12.6 months and was not reached for IT). It should be noted that the group treated with TT was characterized by a worse prognostic factors. No differences in PFS were observed (p = 0.292, medians 7.2 and 9.0 months, respectively). Conclusion. In patients with advanced/metastatic melanoma with a BRAF mutation without rapid progression, IT should be considered as first-line therapy