Polyphenol-Rich Extracts from Cotoneaster Leaves Inhibit Pro-Inflammatory Enzymes and Protect Human Plasma Components against Oxidative Stress In Vitro

The present study investigated the phenolic profile and biological activity of dry extracts from leaves of C. bullatus, C. zabelii and C. integerrimus—traditional medicinal and dietary plants—and evaluated their potential in adjunctive therapy of cardiovascular diseases. Complementary UHPLC-PDA-ESI-MS3, HPLC-PDA-fingerprint, Folin-Ciocalteu, and n-butanol/HCl assays of the extracts derived by fractionated extraction confirmed that they are rich in structurally diverse polyphenols (47 analytes, content up to 650.8 mg GAE/g dw) with proanthocyanidins (83.3–358.2 mg CYE/g) dominating in C. bullatus and C. zabelii, and flavonoids (53.4–147.8 mg/g) in C. integerrimus. In chemical in vitro tests of pro-inflammatory enzymes (lipoxygenase, hyaluronidase) inhibition and antioxidant activity (DPPH, FRAP), the extracts effects were dose-, phenolic- and extraction solvent-dependent. The most promising polyphenolic extracts were demonstrated to be effective antioxidants in a biological model of human blood plasma—at in vivo-relevant levels (1–5 µg/mL) they normalized/enhanced the non-enzymatic antioxidant capacity of plasma and effectively prevented peroxynitrite-induced oxidative/nitrative damage of plasma proteins and lipids. As demonstrated in cytotoxicity tests, the extracts were safe—they did not affect viability of human peripheral blood mononuclear cells. In conclusion, Cotoneaster leaves may be useful in development of natural-based products, supporting the treatment of oxidative stress/inflammation-related chronic diseases, including cardiovascular disorders

Smaller hippocampal volume predicts pathologic vulnerability to psychological trauma

In animals, exposure to severe stress can damage the hippocampus. Recent human studies show smaller hippocampal volume in individuals with the stress-related psychiatric condition posttraumatic stress disorder (PTSD). Does this represent the neurotoxic effect of trauma, or is smaller hippocampal volume a pre-existing condition that renders the brain more vulnerable to the development of pathological stress responses? In monozygotic twins discordant for trauma exposure, we found evidence that smaller hippocampi indeed constitute a risk factor for the development of stress-related psychopathology. Disorder severity in PTSD patients who were exposed to trauma was negatively correlated with the hippocampal volume of both the patients and the patients’ trauma-unexposed identical co-twin. Furthermore, severe PTSD twin pairs—both the trauma-exposed and unexposed members—had significantly smaller hippocampi than non-PTSD pairs

Progressive Decrease of Left Superior Temporal Gyrus Gray Matter Volume in Patients With First-Episode Schizophrenia

Objective: Smaller temporal lobe cortical gray matter volumes, including the left superior temporal gyrus, have been reported in magnetic resonance imaging (MRI) studies of patients with chronic schizophrenia and, more recently, in patients with first-episode schizophrenia. However, it remains unknown whether there are progressive decreases in temporal lobe cortical gray matter volumes in patients with first-episode schizophrenia and whether similarly progressive volume decreases are present in patients with affective psychosis. Method: High-spatial-resolution MRI scans at initial hospitalization and 1.5 years later were obtained from 13 patients with first-episode schizophrenia, 15 patients with first-episode affective psychosis (mainly manic), and 14 healthy comparison subjects. MRI volumes were calculated for gray matter of superior temporal gyrus and for the amygdala-hippocampal complex. Results: Patients with first-episode schizophrenia showed significant decreases in gray matter volume over time in the left superior temporal gyrus compared with patients with first-episode affective psychosis or healthy comparison subjects. This progressive decrease was more pronounced in the posterior portion of the left superior temporal gyrus (mean=9.6%) than in the anterior portions (mean=8.4%). No group differences in the rate of change over time were present in other regions. Conclusions: These findings demonstrate a progressive volume reduction of the left posterior superior temporal gyrus gray matter in patients with first-episode schizophrenia but not in patients with first-epiode affective psychosis

MRI Study of Caudate Nucleus Volume and Its Cognitive Correlates in Neuroleptic-Naive Patients With Schizotypal Personality Disorder

Objective: “Cognitive” circuits anatomically link the frontal lobe to subcortical structures; therefore, pathology in any of the core components of these circuits, such as in the caudate nucleus, may result in neurobehavioral syndromes similar to those of the frontal lobe. Neuroleptic medication, however, affects the size of the caudate nucleus. For this reason, individuals diagnosed with schizotypal personality disorder offer an ideal group for the measurement of the caudate nucleus because they may be genetically related to individuals with schizophrenia but do not require neuroleptic treatment because of their less severe symptoms. Method: Magnetic resonance imagining (MRI) scans obtained on a 1.5-T magnet with 1.5-mm contiguous slices were used to measure the caudate nucleus and lateral ventricles in 15 right-handed male subjects with schizotypal personality disorder who had no previous neuroleptic exposure and in 14 normal comparison subjects. Subjects were group matched for parental socioeconomic status, handedness, and gender. Results: First, the authors found significantly lower left and right absolute (13.1%, 13.2%) and relative (9.1%, 9.2%) caudate nucleus volumes in never-medicated subjects with schizotypal personality disorder than in normal subjects. Second, they found significant, inverse correlations between caudate nucleus volume and the severity of perseveration in two distinct working memory tasks in these neuroleptic-naive subjects with schizotypal personality disorder. Conclusions: These data are consistent with the findings of reduced caudate nucleus volume reported in studies of neuroleptic-naive patients experiencing their first episode of schizophrenia and support the association of intrinsic pathology in the caudate nucleus with abnormalities in working memory in the schizophrenia spectrum

Ocena rearanżacji genu ROS1 przy pomocy fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ w niedrobnokomórkowym raku płuca

Introduction. The rearrangement of the gene encoding ROS protooncogene (ROS1) is observed in a very small percentage (1–2%) of patients with non-small cell lung cancer (NSCLC). The clinical characteristics of ROS1-positive patients are similar to those observed in the group of patients with ALK gene rearrangement. Detection of ROS1 gene rearrangement is an extremely important predictive factor enabling the use of crizotinib in the 1st line of NSCLC patients with stage IIIB or IV. Due to the addition of crizotinib to the list of reimbursed drugs from January 2019, the analysis of this genetic change should be part of a molecular tests panel performed in patients with locally advanced and advanced NSCLC in the qualification for molecularly targeted treatment. Aim of the study. Analysis of ROS1 gene rearrangement incidence among NSCLC patients in stage IIIB or IV qualified for molecularly targeted therapies. Presentation of methodological difficulties with fluorescent in situ hybridization (FISH) technique which is used to detect ROS1 genetic abnormality. Materials and methods. The analysis of ROS1 gene rearrangement was carried out using fluorescent in situ hybridization technique in tissue samples taken from 573 NSCLC patients of non-squamous cell type during routine pathomorphological diagnostics. Results. The material obtained from the tumor was fixed in formalin and archived in paraffin. Histological material was obtained from 408 patients, and 165 — cytological (cytoblock). A reliable (diagnostic) result of the ROS1 gene rearrangement was obtained in 439 patients (76.61%). The main difficulties for ROS1 gene analysis were low number of cancer cells, as well as high background fluorescence interference and fragmentation of cell nuclei. ROS1 gene rearrangement was detected in 9 patients with adenocarcinoma (1.57% among all patients), including 5 men and 4 women. In 19 patients, other abnormalities regarding the ROS1 gene were observed, primarily the polysomy of the examined ROS1 gene fragment (3.32%). Polysomy did not coexist with the ROS1 rearrangement. Conclusion. Fluorescent in situ hybridization is a useful tool in detecting ROS1 gene rearrangement. The test can be performed in both histological and cytological material (cytoblock). However, the correct fixation of the material and the appropriate number of tumor cells in the tested samples is extremely important for obtaining a reliable result.Wprowadzenie Rearanżacja genu kodującego protoonkogen ROS (ROS1) jest obserwowana u bardzo niewielkiego odsetka (1-2%) chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP). Charakterystyka kliniczna chorych z omawianym zaburzeniem genu ROS1 jest podobna do obserwowanej w grupie chorych z rearanżacją genu ALK. Obecność nieprawidłowości w genie ROS1 jest niezmiernie ważnym czynnikiem predykcyjnym, ponieważ umożliwia zastosowanie kryzotynibu w 1. linii leczenia u chorych na NDRP w stopniu IIIB (chorzy poza możliwością leczenia radykalnego) lub IV. W związku z dodaniem kryzotynibu do listy leków refundowanych od stycznia 2019 roku, analiza tej zmiany genetycznej powinna być częścią panelu badań molekularnych wykonywanych u chorych na miejscowo zaawansowanego i zaawansowanego NDRP w kwalifikacji do leczenia ukierunkowanego molekularnie. Cel badania Celem badania była analiza częstości występowania rearanżacji genu ROS1 wśród chorych na NDRP w stopniu zawansowania IIIB lub IV kwalifikowanych do leczenia ukierunkowanego molekularnie oraz przedstawienie trudności metodologicznych badania fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH) stosowanej w celu wykrycia wspomnianej nieprawidłowości genetycznej. Materiały i metody Rearanżację genu ROS1 przeprowadzono metodą FISH – podczas rutynowej diagnostyki patomorfologicznej – w materiale uzyskanym od 573 chorych na NDRP o typie innym niż rak płaskonabłonkowy. Wyniki Analizie poddano materiał pochodzący z nowotworu i utrwalony w formalinie oraz zabezpieczony w parafinie. U 408 chorych uzyskano materiał histologiczny, a u 165 dostępny był materiał cytologiczny (cytoblok). U 439 chorych uzyskano wiarygodny (diagnostyczny) wynik badania rearanżacji genu ROS1 (76,61%). Główną przeszkodą w dokonaniu analizy w pozostałych przypadkach była mała liczba komórek nowotworowych oraz wysokie zakłócenia fluorescencyjne tła i fragmentacja jąder komórkowych. Rearanżacja genu ROS1 została wykryta u 9 chorych na raka gruczołowego (1,57% wśród wszystkich chorych), w tym u 5 mężczyzn i 4 kobiet. U 19 chorych zaobserwowano inne nieprawidłowości dotyczące genu ROS1, przed wszystkim polisomię badanego fragmentu genu ROS1 (3,32%). Polisomia nie współistniała z rearanżacją genu ROS1. Wnioski Badanie FISH jest użytecznym narzędziem w wykrywaniu rearanżacji genu ROS1 i może być przeprowadzone w materiale histologicznym lub cytologicznym (cytoblok). Niezmiernie istotne dla uzyskania wiarygodnego wyniku jest prawidłowe utrwalenie materiału oraz odpowiednia liczba komórek nowotworowych w badanym preparacie

Ocena rearanżacji genu ROS1 za pomocą fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ w niedrobnokomórkowym raku płuca

Wstęp. Rearanżację genu kodującego protoonkogen ROS (ROS1) obserwuje się u bardzo niewielkiego odsetka (1–2%) chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP). Charakterystyka kliniczna chorych z omawianym zaburzeniem genu ROS1 jest podobna jak w grupie chorych z rearanżacją genu ALK. Wykrycie nieprawidłowości w genie ROS1 stanowi niezmiernie ważny czynnik predykcyjny, umożliwiający zastosowanie kryzotynibu w pierwszej linii leczenia u chorych na NDRP w stopniu IIIB (chorzy poza możliwością leczenia radykalnego) lub IV. W związku z dodaniem kryzotynibu do listy leków refundowanych od stycznia 2019 roku analiza tej zmiany genetycznej powinna być częścią panelu badań molekularnych wykonywanych u chorych na miejscowo zaawansowanego i zaawansowanego NDRP w ramach kwalifikacji do leczenia ukierunkowanego molekularnie. Cel badania. Celem badania była analiza częstości występowania rearanżacji genu ROS1 wśród chorych na NDRP w stadium IIIB lub IV, kwalifikowanych do terapii ukierunkowanych molekularnie. Przedstawiono także trudności metodologiczne badania fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH), wykonywanego w celu wykrycia tej nieprawidłowości genetycznej. Materiał i metody. Analiza rearanżacji genu ROS1 została przeprowadzona za pomocą metody fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ w próbkach materiału pobranego od 573 chorych na NDRP o typie innym niż płaskonabłonkowy w trakcie rutynowej diagnostyki patomorfologicznej. Wyniki. Analizie poddano materiał uzyskany z guza nowotworowego, utrwalony w formalinie i zarchiwizowany w parafinie. U 408 chorych uzyskano materiał histologiczny, a u 165 — cytologiczny (cytoblok). U 439 chorych otrzymano wiarygodny (diagnostyczny) wynik badania rearanżacji genu ROS1 (76,61%). Głównymi przeszkodami w dokonaniu analizy w pozostałych przypadkach były mała liczba komórek nowotworowych oraz wysokie zakłócenia fluorescencyjne tła i fragmentacja jąder komórkowych. Rearanżację genu ROS1 wykryto u 9 chorych na raka gruczołowego (1,57% wszystkich chorych), w tym u 5 mężczyzn i 4 kobiet. U 19 chorych zaobserwowano inne nieprawidłowości dotyczące genu ROS1, przede wszystkim polisomię badanego fragmentu genu ROS1 (3,32%). Polisomia nie współistniała z rearanżacją genu ROS1. Wnioski. Fluorescencyjna hybrydyzacja in situ stanowi użyteczne narzędzie w wykrywaniu rearanżacji genu ROS1. Badanie może być przeprowadzone w materiale zarówno histologicznym, jak i cytologicznym (cytoblok). Niezmiernie istotne dla uzyskania wiarygodnego wyniku są jednak prawidłowe utrwalenie materiału oraz odpowiednia liczba komórek nowotworowych w badanym preparacie