Implantacja stentów wydzielających rapamycynę (Sirolimus) u chorych ze zwiększonym ryzykiem restenozy. Roczna obserwacja 100 pacjentów

Wstęp: Występowanie restenozy w stencie po zabiegach angioplastyki wieńcowej stanowi nadal istotny problem kardiologii interwencyjnej. Wprowadzone niedawno stenty wydzielające leki antyproliferacyjne budzą nadzieję na szybkie uporanie się z tym problemem. Celem pracy jest ocena wczesnych i odległych wyników implantacji stentów wydzielających rapamycynę u chorych ze zwiększonym ryzykiem restenozy. Materiał i metody: Stenty Cypher™ firmy Cordis (Johnson & Johnson) implantowano 107 pacjentom ze stabilną lub niestabilną dławicą, po wcześniejszym, kilkudniowym przygotowaniu tienopirydynami. Oceniano wyniki bezpośrednie zabiegu oraz przeprowadzono obserwację kliniczną pacjentów po 30 dniach, a także po minimum 9 miesiącach. U 71 osób wykonano kontrolną koronarografię. Wyniki: W pierwszych 30 dniach jedynym powikłaniem było wystąpienie zawału serca bez załamka Q (bezobjawowy wzrost stężenia enzymów 3-krotnie przewyższający normę) w okresie okołozabiegowym u 3 pacjentów. W obserwacji odległej nie stwierdzono zgonów, u 3 chorych wystąpił zawał serca z załamkiem Q, u 2 z nich prawdopodobnie na skutek późnej zakrzepicy w stencie. Czterech pacjentów wymagało ponownej rewaskularyzacji leczonego naczynia. Spośród 71 chorych, u których wykonano kontrolną koronarografię, nie zaobserwowano restenozy w stencie, a w jednym przypadku stwierdzono restenozę w leczonym segmencie. Wnioski: Implantacja stentów wydzielających rapamycynę jest bezpiecznym i bardzo skutecznym sposobem leczenia zwężeń naczyń wieńcowych u chorych ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia restenozy. (Folia Cardiol. 2004; 11: 505–511

Implantacja stentów wydzielających rapamycynę (Sirolimus) u chorych ze zwiększonym ryzykiem restenozy. Roczna obserwacja 100 pacjentów

Wstęp: Występowanie restenozy w stencie po zabiegach angioplastyki wieńcowej stanowi nadal istotny problem kardiologii interwencyjnej. Wprowadzone niedawno stenty wydzielające leki antyproliferacyjne budzą nadzieję na szybkie uporanie się z tym problemem. Celem pracy jest ocena wczesnych i odległych wyników implantacji stentów wydzielających rapamycynę u chorych ze zwiększonym ryzykiem restenozy. Materiał i metody: Stenty Cypher™ firmy Cordis (Johnson & Johnson) implantowano 107 pacjentom ze stabilną lub niestabilną dławicą, po wcześniejszym, kilkudniowym przygotowaniu tienopirydynami. Oceniano wyniki bezpośrednie zabiegu oraz przeprowadzono obserwację kliniczną pacjentów po 30 dniach, a także po minimum 9 miesiącach. U 71 osób wykonano kontrolną koronarografię. Wyniki: W pierwszych 30 dniach jedynym powikłaniem było wystąpienie zawału serca bez załamka Q (bezobjawowy wzrost stężenia enzymów 3-krotnie przewyższający normę) w okresie okołozabiegowym u 3 pacjentów. W obserwacji odległej nie stwierdzono zgonów, u 3 chorych wystąpił zawał serca z załamkiem Q, u 2 z nich prawdopodobnie na skutek późnej zakrzepicy w stencie. Czterech pacjentów wymagało ponownej rewaskularyzacji leczonego naczynia. Spośród 71 chorych, u których wykonano kontrolną koronarografię, nie zaobserwowano restenozy w stencie, a w jednym przypadku stwierdzono restenozę w leczonym segmencie. Wnioski: Implantacja stentów wydzielających rapamycynę jest bezpiecznym i bardzo skutecznym sposobem leczenia zwężeń naczyń wieńcowych u chorych ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia restenozy. (Folia Cardiol. 2004; 11: 505–511

Leczenie restenozy w stencie za pomocą brachyterapii wewnątrzwieńcowej. Obserwacja 9-miesięczna 51 pacjentów

Wstęp: Restenoza po zabiegach angioplastyki wieńcowej, mimo stosowania coraz nowszych metod leczenia, nadal jest jednym z głównych problemów kardiologii interwencyjnej. Celem pracy jest ocena odległego rokowania u pacjentów z restenozą w stencie (ISR), leczonych metodą brachyterapii wewnątrzwieńcowej (VBT) typu "beta", przy użyciu izotopu fosforu P32. Materiał i metody: W latach 2002-2003 leczono 51 chorych z ISR w natywnych naczyniach wieńcowych metodą VBT promieniami beta. U wszystkich pacjentów po wcześniejszym zabiegu stentowania stwierdzono nawrót dolegliwości dławicowych oraz dodatni wynik próby wysiłkowej. Restenozę potwierdzono za pomocą badania angiograficznego (redukcja światła naczynia > 50%). U wszystkich chorych bezpośrednio przed napromieniowaniem wykonywano rutynowy zabieg angioplastyki balonowej. Brachyterapię wykonywano, stosując system Galileo ™ firmy Guidant, w którym źródło promieniowania stanowi izotop fosforu P32. Obserwację odległą wraz z koronarografią po 6-9 miesiącach przeprowadzono u wszystkich pacjentów. Wyniki: W okresie obserwacji nie odnotowano zgonów, u 1 chorego wystąpił zawał serca spowodowany późną zakrzepicą w stencie (2%). W koronarografii w 7 przypadkach (13,7%) stwierdzono nawrót restenozy w obrębie samego stentu, a w dodatkowych 2 (3,9%) w odcinku bezpośrednio przylegającym do stentu (restenoza brzeżna). Zatem łącznie po 9 miesiącach u 10 pacjentów zabieg brachyterapii okazał się nieskuteczny (19,6%). U osób tych częściej obserwowano złożoną postać restenozy (typ III i IV). Wnioski: Brachyterapia jest skuteczną i bezpieczną metodą leczenia restenozy w stencie. Ryzyko wystąpienia kolejnej restenozy po brachyterapii wewnątrzwieńcowej jest większe u chorych z rozlanym typem restenozy. (Folia Cardiol. 2004; 11: 727-732

Leczenie restenozy w stencie za pomocą brachyterapii wewnątrzwieńcowej. Obserwacja 9-miesięczna 51 pacjentów

Wstęp: Restenoza po zabiegach angioplastyki wieńcowej, mimo stosowania coraz nowszych metod leczenia, nadal jest jednym z głównych problemów kardiologii interwencyjnej. Celem pracy jest ocena odległego rokowania u pacjentów z restenozą w stencie (ISR), leczonych metodą brachyterapii wewnątrzwieńcowej (VBT) typu "beta", przy użyciu izotopu fosforu P32. Materiał i metody: W latach 2002-2003 leczono 51 chorych z ISR w natywnych naczyniach wieńcowych metodą VBT promieniami beta. U wszystkich pacjentów po wcześniejszym zabiegu stentowania stwierdzono nawrót dolegliwości dławicowych oraz dodatni wynik próby wysiłkowej. Restenozę potwierdzono za pomocą badania angiograficznego (redukcja światła naczynia > 50%). U wszystkich chorych bezpośrednio przed napromieniowaniem wykonywano rutynowy zabieg angioplastyki balonowej. Brachyterapię wykonywano, stosując system Galileo ™ firmy Guidant, w którym źródło promieniowania stanowi izotop fosforu P32. Obserwację odległą wraz z koronarografią po 6-9 miesiącach przeprowadzono u wszystkich pacjentów. Wyniki: W okresie obserwacji nie odnotowano zgonów, u 1 chorego wystąpił zawał serca spowodowany późną zakrzepicą w stencie (2%). W koronarografii w 7 przypadkach (13,7%) stwierdzono nawrót restenozy w obrębie samego stentu, a w dodatkowych 2 (3,9%) w odcinku bezpośrednio przylegającym do stentu (restenoza brzeżna). Zatem łącznie po 9 miesiącach u 10 pacjentów zabieg brachyterapii okazał się nieskuteczny (19,6%). U osób tych częściej obserwowano złożoną postać restenozy (typ III i IV). Wnioski: Brachyterapia jest skuteczną i bezpieczną metodą leczenia restenozy w stencie. Ryzyko wystąpienia kolejnej restenozy po brachyterapii wewnątrzwieńcowej jest większe u chorych z rozlanym typem restenozy. (Folia Cardiol. 2004; 11: 727-732