Zmienność rytmu zatokowego w rocznej obserwacji u chorych z zawałem serca powikłanym wstrząsem kardiogennym leczonych inwazyjnie

Wstęp: Obniżona zmienność rytmu zatokowego (HRV) jest czynnikiem ryzyka nagłego zgonu sercowego po przebytym zawale serca (MI). Chorzy z MI powikłanym wstrząsem kardiogennym (CS) są grupą o szczególnie wysokim ryzyku, które ulega zmniejszeniu pod wpływem leczenia poprzez rewaskularyzację. Cel pracy: Ocena HRV u chorych leczonych poprzez rewaskularyzację z powodu ostrego MI powikłanego CS, na podstawie parametrów oznaczonych pod koniec hospitalizacji, i HRV u osób zdrowych, a także porównanie parametrów HRV uzyskanych pod koniec hospitalizacji i po roku w grupie chorych, którzy przeżyli. Materiał i metody: Badaniem objęto 28 chorych (10 kobiet, 18 mężczyzn, śr. wiek 53,3 ± 9,8 lat — grupa badana) z ostrym MI powikłanym CS, z których 27 przeżyło rok obserwacji (grupa MICS+), a 1 osoba zmarła w 3. miesiącu obserwacji, oraz 25 osób zdrowych. U wszystkich chorych natychmiast po przyjęciu do szpitala przeprowadzono skuteczną rewaskularyzację (u 26 PTCA i u 2 CABG). Oceniono parametry analizy czasowej HRV: u wszystkich chorych średnio w 16. dobie MI, w grupie MICS+ po roku oraz u osób zdrowych. Wyniki: Wszystkie parametry HRV w 16. dobie MI były istotnie niższe niż u osób zdrowych (p < 0,001). W grupie MICS+ istotnie wzrosły po roku (SDNN: 70,9 ± 23,6 vs. 119,3 ± 33,6 ms; p < 0,001), a parametry rMSSD i pNN50 nie różniły się znamiennie od ich wartości u osób zdrowych. Istotnym zmianom w tym okresie nie uległa wielkość frakcji wyrzutowej — 42,9 ± 7,2 vs. 41,8 ± 8,6%; p = 0,6. Wnioski: U badanych chorych z MI powikłanym CS obniżone parametry HRV pod koniec hospitalizacji istotnie wzrosły po roku, co można wiązać z przeprowadzoną natychmiastową skuteczną rewaskularyzacją w okresie wewnątrzszpitalnym

Zmienność rytmu zatokowego w rocznej obserwacji u chorych z zawałem serca powikłanym wstrząsem kardiogennym leczonych inwazyjnie

Wstęp: Obniżona zmienność rytmu zatokowego (HRV) jest czynnikiem ryzyka nagłego zgonu sercowego po przebytym zawale serca (MI). Chorzy z MI powikłanym wstrząsem kardiogennym (CS) są grupą o szczególnie wysokim ryzyku, które ulega zmniejszeniu pod wpływem leczenia poprzez rewaskularyzację. Cel pracy: Ocena HRV u chorych leczonych poprzez rewaskularyzację z powodu ostrego MI powikłanego CS, na podstawie parametrów oznaczonych pod koniec hospitalizacji, i HRV u osób zdrowych, a także porównanie parametrów HRV uzyskanych pod koniec hospitalizacji i po roku w grupie chorych, którzy przeżyli. Materiał i metody: Badaniem objęto 28 chorych (10 kobiet, 18 mężczyzn, śr. wiek 53,3 ± 9,8 lat — grupa badana) z ostrym MI powikłanym CS, z których 27 przeżyło rok obserwacji (grupa MICS+), a 1 osoba zmarła w 3. miesiącu obserwacji, oraz 25 osób zdrowych. U wszystkich chorych natychmiast po przyjęciu do szpitala przeprowadzono skuteczną rewaskularyzację (u 26 PTCA i u 2 CABG). Oceniono parametry analizy czasowej HRV: u wszystkich chorych średnio w 16. dobie MI, w grupie MICS+ po roku oraz u osób zdrowych. Wyniki: Wszystkie parametry HRV w 16. dobie MI były istotnie niższe niż u osób zdrowych (p < 0,001). W grupie MICS+ istotnie wzrosły po roku (SDNN: 70,9 ± 23,6 vs. 119,3 ± 33,6 ms; p < 0,001), a parametry rMSSD i pNN50 nie różniły się znamiennie od ich wartości u osób zdrowych. Istotnym zmianom w tym okresie nie uległa wielkość frakcji wyrzutowej — 42,9 ± 7,2 vs. 41,8 ± 8,6%; p = 0,6. Wnioski: U badanych chorych z MI powikłanym CS obniżone parametry HRV pod koniec hospitalizacji istotnie wzrosły po roku, co można wiązać z przeprowadzoną natychmiastową skuteczną rewaskularyzacją w okresie wewnątrzszpitalnym

A comparison of the clinical course of preexcitation syndrome in children and adolescents and in adults

Background: Atrioventricular reentrant tachycardia (AVRT) in patients with preexcitation syndrome (PS) is the main cause of paroxysmal regular arrhythmias in children and adolescents. While the previously published data most commonly concern clinical consequences of PS in adults, few researchers have evaluated the problem in children and adolescents. The aim of the study was to compare the clinical course of PS between the population of children and adolescents below 19 years of age and the population of adult patients. Method: The study population consisted of 302 consecutive PS patients managed between January 2001 and June 2005 with radiofrequency catheter ablation (RFCA). The study population was divided into two groups: Group 1 consisting of 52 patients aged 15.38 years on average (7-18 &#177; 2.53) and Group 2 consisting of 250 adult patients aged 38.67 years on average (19-72 &#177; 13.1). Results: Patients from Groups 1 and 2 experienced their first episode of AVRT at the mean age of 13.3 years and 29.1 years, respectively (p < 0.05). The mean annual numbers of AVRT episodes in Groups 1 and 2 were 12.97 (range, 2-96; median, 8) and 8.86 (range, 2-25; median, 6), respectively (p = non-significant). Two patients from Group 1 (3.85%) and 42 patients from Group 2 (16.8%) experienced episodes of atrial fibrillation (AF) (p < 0.05). Location of the accessory pathways (AP): In Group 1, the right free wall and anteroseptal AP locations were significantly more common [11 (21.15%) and 9 (17.31%) patients, respectively, vs.q 19 (7.6%) and 13 (5.2%) patients in Group 2; p < 0.01]. In Group 2, the left anterolateral AP location was more common [81 (32.4%) vs. 4 (7.69%) in Group 1; p < 0.01]. Conclusions: In children and adolescents with PS, a significantly lower incidence of AF was found. In Group 1, RFCA was performed significantly more frequently due to the development of AVRT caused by right free wall and right anteroseptal AP, while in the group of adults, the left anterolateral AP location was found more commonly. (Cardiol J 2007; 14: 384-390

Wstrząs kardiogenny w przebiegu zawału serca - wyniki leczenia zabiegowego

Wstęp: Wstrząs kardiogenny jest główną przyczyną zgonów wśród chorych z zawałem serca. Jego leczenie zachowawcze nie poprawia rokowania, a dane dotyczące leczenia zabiegowego są ograniczone. Celem pracy jest ocena wyników leczenia zabiegowego (angioplastyka wieńcowa lub leczenie operacyjne) chorych z zawałem serca i wstrząsem kardiogennym, analiza czynników wpływających na śmiertelność szpitalną i ocena wyników odległych. Materiał i metody: Badaniem objęto 98 chorych z zawałem serca i wstrząsem kardiogennym. Operacyjnie leczono 5 chorych, a za pomocą angioplastyki wieńcowej &#8212; 93. W celu oceny czynników ryzyka zgonu chorych podzielono na dwie grupy: I - 37 osób, które zmarły, i II - 61 pacjentów, którzy przeżyli. Wyniki: Zmarło 2 (40%) chorych leczonych operacyjnie i 35 (38%) leczonych za pomocą angioplastyki wieńcowej. U pacjentów leczonych operacyjnie częściej stwierdzano hipercholesterolemię, przebyty zawał serca, częściej stosowano u nich kontrapulsację wewnątrzaortalną, u wszystkich operowanych wykryto trójnaczyniową chorobę wieńcową, a tętnicą odpowiedzialną za zawał serca był u nich pień lewej tętnicy wieńcowej. Zabieg angioplastyki wieńcowej był skuteczny u 73 (78%) chorych. Śmiertelność przy skutecznym zabiegu wynosiła 26%, a przy nieskutecznym - 80%. Analiza porównawcza obu grup wykazała, że różniły się one pod względem: wieku (grupa I - 60,4 roku, grupa II - 54,1 roku; p = 0,006), częstości występowania nagłego zatrzymania krążenia przed koronarografią (grupa I - 51% chorych, grupa II - 26%; p = 0,01) oraz skuteczności zabiegu angioplastyki wieńcowej (grupa I - 54%, grupa II &#8212; 93%; p < 0,001). Podczas obserwacji jednorocznej zmarło 6 pacjentów. Śmiertelność po roku u chorych z zawałem serca i wstrząsem kardiogennym wyniosła 56%. Wnioski: Leczenie zabiegowe chorych z zawałem serca i wstrząsem kardiogennym poprawia rokowanie wewnątrzszpitalne i roczne. Istotnymi czynnikami wpływającymi na przeżycie wewnątrzszpitalne są: młodszy wiek, stabilny przebieg zawału serca i skuteczna angioplastyka wieńcowa. (Folia Cardiol. 2003; 10: 269&#8211;277

Przezżylna implantacja stymulatora serca u dzieci

Wstęp: Celem pracy była ocena przebiegu zabiegów przezżylnej implantacji stymulatorów serca u dzieci i młodzieży. Materiał i metody: Ocenie poddano zabiegi implantacji kardiostymulatorów u 16 pacjentów poniżej 18 rż. (wiek: 9&#8211;17 lat, średnio 14,1 roku). Przyczyną zakwalifikowania do zabiegu były objawowe zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego (blok II° i III°). U 5 pacjentów rozpoznano etiologię zapalną, u 2 - wrodzony całkowity blok przedsionkowo-komorowy, u 9 zaburzenia przewodzenia były następstwem chirurgicznej korekcji wady serca (u 3 chorych - ASD, 3 - VSD, 3 - AVR). U 13 chorych implantowano stymulatory typu DDD, zaś u 3 - VVIR. Wyniki: U wszystkich dzieci, u których wykonano zabieg, implantacja była skuteczna. Średni czas zabiegu wynosił 82 &plusmn; 49 min, średni czas użycia fluoroskopii 10,7 &plusmn; 8,1 min. W bezpośrednim okresie pozabiegowym oraz w obserwacji odległej (od 1 miesiąca do 3 lat) nie wystąpiły istotne powikłania. Na podstawie analizy regresji liniowej stwierdzono, że wiek pacjentów korelował ujemnie z czasem trwania zabiegu. Wnioski: Zabiegi przezżylnej implantacji kardiostymulatora u dzieci powyżej 9 rż., mimo że u dzieci młodszych trwają dłużej, są bezpieczne i skuteczne

Wstrząs kardiogenny w przebiegu zawału serca - wyniki leczenia zabiegowego

Wstęp: Wstrząs kardiogenny jest główną przyczyną zgonów wśród chorych z zawałem serca. Jego leczenie zachowawcze nie poprawia rokowania, a dane dotyczące leczenia zabiegowego są ograniczone. Celem pracy jest ocena wyników leczenia zabiegowego (angioplastyka wieńcowa lub leczenie operacyjne) chorych z zawałem serca i wstrząsem kardiogennym, analiza czynników wpływających na śmiertelność szpitalną i ocena wyników odległych. Materiał i metody: Badaniem objęto 98 chorych z zawałem serca i wstrząsem kardiogennym. Operacyjnie leczono 5 chorych, a za pomocą angioplastyki wieńcowej &#8212; 93. W celu oceny czynników ryzyka zgonu chorych podzielono na dwie grupy: I - 37 osób, które zmarły, i II - 61 pacjentów, którzy przeżyli. Wyniki: Zmarło 2 (40%) chorych leczonych operacyjnie i 35 (38%) leczonych za pomocą angioplastyki wieńcowej. U pacjentów leczonych operacyjnie częściej stwierdzano hipercholesterolemię, przebyty zawał serca, częściej stosowano u nich kontrapulsację wewnątrzaortalną, u wszystkich operowanych wykryto trójnaczyniową chorobę wieńcową, a tętnicą odpowiedzialną za zawał serca był u nich pień lewej tętnicy wieńcowej. Zabieg angioplastyki wieńcowej był skuteczny u 73 (78%) chorych. Śmiertelność przy skutecznym zabiegu wynosiła 26%, a przy nieskutecznym - 80%. Analiza porównawcza obu grup wykazała, że różniły się one pod względem: wieku (grupa I - 60,4 roku, grupa II - 54,1 roku; p = 0,006), częstości występowania nagłego zatrzymania krążenia przed koronarografią (grupa I - 51% chorych, grupa II - 26%; p = 0,01) oraz skuteczności zabiegu angioplastyki wieńcowej (grupa I - 54%, grupa II &#8212; 93%; p < 0,001). Podczas obserwacji jednorocznej zmarło 6 pacjentów. Śmiertelność po roku u chorych z zawałem serca i wstrząsem kardiogennym wyniosła 56%. Wnioski: Leczenie zabiegowe chorych z zawałem serca i wstrząsem kardiogennym poprawia rokowanie wewnątrzszpitalne i roczne. Istotnymi czynnikami wpływającymi na przeżycie wewnątrzszpitalne są: młodszy wiek, stabilny przebieg zawału serca i skuteczna angioplastyka wieńcowa. (Folia Cardiol. 2003; 10: 269&#8211;277

Przezżylna implantacja stymulatora serca u dzieci

Wstęp: Celem pracy była ocena przebiegu zabiegów przezżylnej implantacji stymulatorów serca u dzieci i młodzieży. Materiał i metody: Ocenie poddano zabiegi implantacji kardiostymulatorów u 16 pacjentów poniżej 18 rż. (wiek: 9&#8211;17 lat, średnio 14,1 roku). Przyczyną zakwalifikowania do zabiegu były objawowe zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego (blok II° i III°). U 5 pacjentów rozpoznano etiologię zapalną, u 2 - wrodzony całkowity blok przedsionkowo-komorowy, u 9 zaburzenia przewodzenia były następstwem chirurgicznej korekcji wady serca (u 3 chorych - ASD, 3 - VSD, 3 - AVR). U 13 chorych implantowano stymulatory typu DDD, zaś u 3 - VVIR. Wyniki: U wszystkich dzieci, u których wykonano zabieg, implantacja była skuteczna. Średni czas zabiegu wynosił 82 &plusmn; 49 min, średni czas użycia fluoroskopii 10,7 &plusmn; 8,1 min. W bezpośrednim okresie pozabiegowym oraz w obserwacji odległej (od 1 miesiąca do 3 lat) nie wystąpiły istotne powikłania. Na podstawie analizy regresji liniowej stwierdzono, że wiek pacjentów korelował ujemnie z czasem trwania zabiegu. Wnioski: Zabiegi przezżylnej implantacji kardiostymulatora u dzieci powyżej 9 rż., mimo że u dzieci młodszych trwają dłużej, są bezpieczne i skuteczne

Stała, endokawitarna stymulacja serca u dzieci

Wstęp: Celem pracy była ocena przebiegu zabiegów przezżylnej implantacji stymulatora serca u dzieci poddanych wcześniej złożonym zabiegom kardiochirurgicznym. Materiał i metody: Analizie poddano przebieg implantacji kardiostymulatora u 7 dzieci (w tym po zabiegu Senninga, ortotopowym przeszczepie serca, operacyjnej korekcji DORV, VSD, PDA, plastyce zastawki trójdzielnej, zamknięciu ubytku w przegrodzie międzyprzedsionkowej typu sinus venosus z nieprawidłowym spływem żył płucnych przy współistnieniu dekstrokardii, z wadą pod postacią 2-napływowej wspólnej komory i przełożeniem wielkich naczyń po zabiegu bandingu tętnicy płucnej). Grupę kontrolną stanowiły 24 dzieci, u których implantowano 2-jamowy układ stymulujący DDD z powodu wrodzonego bloku przewodzenia przedsionkowo-komorowego III stopnia. Wyniki: U wszystkich dzieci uzyskano fizjologiczny tryb stymulacji. Zabiegi u chorych po leczeniu kardiochirurgicznym były istotnie dłuższe (90,7 min vs. 71 min) oraz wymagały istotnie dłuższego użycia fluoroskopii (30,7 min vs. 9 min). Wnioski: U wielu dzieci po złożonych zabiegach kardiochirurgicznych istnieje możliwość bezpiecznej implantacji przezżylnej stymulatora serca. Jednak decyzję o zastosowaniu tego typu zabiegu zawsze musi poprzedzać wnikliwa analiza kliniczna, w wybranych przypadkach połączona z wykonaniem specjalistycznych badań dodatkowych, w tym z cewnikowaniem serca

Stała, endokawitarna stymulacja serca u dzieci

Wstęp: Celem pracy była ocena przebiegu zabiegów przezżylnej implantacji stymulatora serca u dzieci poddanych wcześniej złożonym zabiegom kardiochirurgicznym. Materiał i metody: Analizie poddano przebieg implantacji kardiostymulatora u 7 dzieci (w tym po zabiegu Senninga, ortotopowym przeszczepie serca, operacyjnej korekcji DORV, VSD, PDA, plastyce zastawki trójdzielnej, zamknięciu ubytku w przegrodzie międzyprzedsionkowej typu sinus venosus z nieprawidłowym spływem żył płucnych przy współistnieniu dekstrokardii, z wadą pod postacią 2-napływowej wspólnej komory i przełożeniem wielkich naczyń po zabiegu bandingu tętnicy płucnej). Grupę kontrolną stanowiły 24 dzieci, u których implantowano 2-jamowy układ stymulujący DDD z powodu wrodzonego bloku przewodzenia przedsionkowo-komorowego III stopnia. Wyniki: U wszystkich dzieci uzyskano fizjologiczny tryb stymulacji. Zabiegi u chorych po leczeniu kardiochirurgicznym były istotnie dłuższe (90,7 min vs. 71 min) oraz wymagały istotnie dłuższego użycia fluoroskopii (30,7 min vs. 9 min). Wnioski: U wielu dzieci po złożonych zabiegach kardiochirurgicznych istnieje możliwość bezpiecznej implantacji przezżylnej stymulatora serca. Jednak decyzję o zastosowaniu tego typu zabiegu zawsze musi poprzedzać wnikliwa analiza kliniczna, w wybranych przypadkach połączona z wykonaniem specjalistycznych badań dodatkowych, w tym z cewnikowaniem serca

Porównanie przebiegu klinicznego zespołu preekscytacji u dzieci i młodzieży z pacjentami dorosłymi

Wstęp: Nawrotny częstoskurcz przedsionkowo-komorowy (AVRT) u chorych z zespołem preekscytacji (PS) stanowi główną przyczynę napadowych miarowych arytmii u dzieci i młodzieży. Publikowane dane najczęściej dotyczą następstw klinicznych PS u dorosłych, w niewielu natomiast ocenia się ten problem u dzieci i młodzieży. Celem pracy była analiza porównawcza przebiegu klinicznego PS między populacją dzieci i młodzieży w wieku poniżej 19 lat a chorymi dorosłymi. Metoda: Badaniem objęto 302 kolejnych chorych z PS leczonych w okresie od stycznia 2001 do czerwca 2005 roku za pomocą ablacji prądem o wysokiej częstotliwości (RFCA). Z badanej populacji wyodrębniono dwie grupy: grupę I (52 chorych w wieku średnio 15,38 roku; 7-18 &#177; 2,53) i grupę II (250 chorych dorosłych w wieku średnio 38,67 roku; 19-72 &#177; 13,1). Wyniki: W grupie I wiek, w którym pierwszy raz wystąpił AVRT, wynosił średnio 13,3 roku, w grupie II - 29,1 roku (p < 0,05). Częstość występowania epizodów AVRT w skali rocznej wynosiła w grupie I średnio 12,97 (zakres 2-96, mediana 8), w grupie II - średnio 8,86 (zakres 2-25, mediana 6), p = NS. Epizody migotań przedsionków przebyło 2 chorych (3,85%) z grupy I i 42 pacjentów (16,8%) z grupy II (p < 0,05). W grupie I istotnie częściej stwierdzono lokalizację dróg dodatkowych (AP) prawostronną boczną (11 chorych; 21,15%) oraz przednioprzegrodową (9 chorych; 17,31%), natomiast w grupie II odpowiednio - u 19 (7,6%) i 13 pacjentów (5,2%; p < 0,01). W grupie II częściej występowała lokalizacja lewostronna przednio-boczna (81 chorych; 32,4%), w grupie I - u 4 pacjentów (7,69%; p < 0,01). Wnioski: U dzieci i młodzieży z PS istotnie rzadziej stwierdzano migotanie przedsionków. Częściej w grupie I wykonywano RFCA z powodu ujawnienia się AVRT zależnych od prawostronnych bocznych i prawostronnych przednio-przegrodowych AP, w grupie dorosłych natomiast częściej obserwowano lewostronną przednio-boczną lokalizację AP. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 537-543