Η κλινική σημασία του αριθμού και των θέσεων των μεταστάσεων σε ασθενείς με μη μικροκυτταρικό καρκίνο πνεύμονα.

Η επιδημιολογία του καρκίνου του πνεύμονα εξελίσσεται τις τελευταίες δεκαετίες ραγδαίως. Στις μέρες μας ο καρκίνος του πνεύμονα αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες επιδημίες του 20ου αιώνα και από τις κύριες αιτίες θανάτου μεταξύ όλων των κακοηθειών. Η αποδοχή του καπνίσματος κατά την διάρκεια του τελευταίου αιώνα σε συνδυασμό με ποικίλες επιβλαβείς περιβαλλοντικές εκθέσεις είναι μερικοί από τους λόγους που ώθησαν την ραγδαία αυτή εξέλιξη. Ο καρκίνος του πνεύμονα υπολογίζεται ότι ευθύνεται για περίπου 1.59 εκατομμύρια θανάτους παγκοσμίως, που αντιστοιχεί στο 19.4% των καρκίνων συνολικά. Τα διεθνή δεδομένα για τον καρκίνο του πνεύμονα επιβεβαιώνουν ότι παραμένει θανατηφόρος στην πλειοψηφία των γεωγραφικών περιοχών, ωστόσο υπάρχουν κάποιες χώρες που παρουσιάζουν αυξημένα ποσοστά επιβίωσης. Η καθυστερημένη διάγνωση είναι ο σημαντικότερος παράγοντας για την επιβίωση μιας και η πλειονότητα των ασθενών (67.6%) είναι ήδη σταδίου ΙΙΙ και ΙV την στιγμή της διάγνωσης, με μόνο το 14.5% και 7.3% να ανήκουν στα στάδια Ι και ΙΙ αντιστοίχως. H επιβίωση μειώνεται όσο αυξάνεται το στάδιο της νόσου με το υψηλότερο ποσοστό ετήσιας επιβίωσης να αντιστοιχεί στο στάδιο Ι (71%) και το χαμηλότερο στο στάδιο IV (14%). Σκοπός της ερευνητικής μελέτης είναι να διερευνηθεί η κλινική σημασία του αριθμού και των θέσεων των μεταστάσεων σε ασθενείς με μη μικροκυτταρικό καρκίνο πνεύμονα. Πρόκειται για αναδρομική μελέτη παρατήρησης την χρονική περίοδο Ιανουάριος 2015 έως Ιανουάριος 2017. Τα δεδομένα συλλέχθηκαν από 134 φακέλους ασθενών με μη μικροκυτταρικό καρκίνο πνεύμονα που απεβίωσαν λόγω του καρκίνου τους, από το αρχείο της Ογκολογικής Μονάδας της Γ΄ Πανεπιστημιακής Παθολογικής Κλινικής του Γενικού Νοσοκομείου Νοσημάτων Θώρακος Αθηνών «Η Σωτηρία». Καταγράφηκαν τα δημογραφικά στοιχεία τους όπως το φύλο, η ηλικία και η καπνιστική συμπεριφορά. Επίσης μελετήθηκαν η βιολογική κατάσταση των ασθενών (PS), το στάδιο της νόσου, ο αριθμός και η θέση των μεταστάσεων, η ακτινοθεραπεία των μεταστάσεων, η μεταστατεκτομή και η συσχέτιση τους με το διάστημα ελεύθερο προόδου νόσου (PFS) και την ολική επιβίωση (OS). Οι μέσες τιμές, οι τυπικές αποκλίσεις, οι διάμεσοι και τα ενδοτεταρτημοριακά εύρη χρησιμοποιήθηκαν για την περιγραφή των ποσοτικών μεταβλητών. Οι απόλυτες και οι σχετικές συχνότητες χρησιμοποιήθηκαν για την περιγραφή των ποιοτικών μεταβλητών. Τα επίπεδα σημαντικότητας είναι αμφίπλευρα και η στατιστική σημαντικότητα τέθηκε στο 0.05. Η μέση ηλικία ήταν τα 67 έτη, το 76.1% των ασθενών ήταν άνδρες και το 57.5% ήταν ενεργοί καπνιστές. Η πλειονότητα των ασθενών είχε βιολογική κατάσταση (PS) 1, με το ποσοστό να φτάνει το 67.2%. Οι μισοί από τους ασθενείς είχαν αδενοκαρκίνωμα. Το 54.5% ήταν σταδίου IVB, με το 53.7% να έχει μεταστάσεις σταδίου M1c. Οι περισσότεροι από τους ασθενείς (53.7%) είχαν τουλάχιστον 2 όργανα με μετάσταση. Το 73.1% των ασθενών έλαβε Carboplatin+Vinorelbine ως θεραπευτικό σχήμα πρώτης γραμμής χημειοθεραπείας. Το 27.6% των ασθενών έκανε 4 κύκλους και το ίδιο ποσοστό 6 κύκλους. Ακτινοθεραπεία στη μετάσταση έκανε το 56% και εκτομή της μετάστασης το 5.2%.Το 61.9% των ασθενών είχε πρόοδο νόσου (PD), το 23.1% είχε σταθερή νόσο (SD) και το 14.9% μερική ανταπόκριση στη θεραπεία (PR). Συμπερασματικά, με βάση τα αποτελέσματα της μελέτης μας διαπιστώθηκε ότι η ηλικία, το φύλο και το καπνιστικό ιστορικό δεν επηρέασαν την πρόοδο της νόσου και την επιβίωση των ασθενών με μη μικροκυτταρικό καρκίνο πνεύμονα. Οι ασθενείς με επιδεινωμένη βιολογική κατάσταση (PS) είχαν αυξημένη πιθανότητα για πρόοδο νόσου και μειωμένη ολική επιβίωση. Η παρουσία αυξημένου αριθμού μεταστάσεων συνοδευόταν με μεγαλύτερο κίνδυνο για πρόοδο νόσου και μικρότερη ολική επιβίωση. Ομοίως, η παρουσία μεταστάσεων σε περισσότερα από δύο όργανα είχε ως αποτέλεσμα ταχύτερη πρόοδο νόσου και μειωμένη ολική επιβίωση. Η αύξηση του αριθμού των κύκλων πρώτης γραμμής χημειοθεραπείας είχε σαν αποτέλεσμα μικρότερο κίνδυνο προόδου νόσου και καλύτερη ολική επιβίωση. Η διενέργεια ακτινοθεραπείας στη μετάσταση καθυστέρησε την πρόοδο νόσου και αύξησε την ολική επιβίωση. Η παρουσία μετάστασης στο ήπαρ είχε ως αποτέλεσμα αυξημένη πιθανότητα για πρόοδο νόσου και μικρότερη ολική επιβίωση. Η παρουσία μεταστάσεων στα οστά και οι λεμφαδένες στην κοιλιακή χώρα σχετίζονταν ανεξαρτήτως με μεγαλύτερο κίνδυνο προόδου νόσου. Η παρουσία μετάστασης στον πνεύμονα συνοδευόταν με μειωμένη ολική επιβίωση. Τα διαφορετικά αποτελέσματα από τις ποικίλες μελέτες μπορούν να αποδοθούν στη διαφορετική σύσταση των πληθυσμών, στις διαφορετικές στατιστικές αναλύσεις καθώς και στα διαφορετικά κριτήρια που χρησιμοποιεί η κάθε μελέτη. Τα αποτελέσματα μας συμβαδίζουν με την διεθνή βιβλιογραφία όσον αφορά την προγνωστική αξία του αριθμού και των θέσεων των μεταστάσεων στο μη μικροκυτταρικό καρκίνο πνεύμονα ως προς το διάστημα ελεύθερο νόσου (PFS) και την ολική επιβίωση (OS). Ωστόσο, στην παρούσα εργασία δεν κριτικάρεται η χορήγηση ανοσοθεραπείας στο δείγμα που εξετάστηκε διότι πρόκειται για διαφορετικό πληθυσμό ασθενών που χρήζει ξεχωριστή μελέτη.The epidemiology of lung cancer has been evolving rapidly in recent decades. Nowadays, lung cancer is one of the biggest epidemics of the 20th century and one of the leading causes of death among all malignancies. The acceptance of smoking during the last century in combination with a variety of harmful environmental exposures are some of the reasons that prompted this rapid development. Lung cancer is estimated to account for about 1.59 million deaths worldwide, accounting for 19.4% of cancers overall. International data on lung cancer confirm that it remains lethal in the majority of geographical areas, however there are some countries with increased survival rates. Delayed diagnosis is the most important factor for survival since the majority of patients (67.6%) are already stage III and IV at the time of diagnosis, with only 14.5% and 7.3% belonging to stages I and II respectively. Survival decreases as the disease stage increases with the highest annual survival rate corresponding to stage I (71%) and the lowest to stage IV (14%). The purpose of this research study is to investigate the clinical significance of the number and locations of metastases in patients with non-small cell lung cancer. This is a retrospective observational study from January 2015 to January 2017. Data were collected from 134 non-small cell lung cancer patients who died due to their cancer, according to the archive of the Oncology Unit of the 3rd University Clinic of Pathology, "Sotiria" Hospital for Diseases of the Chest. Their demographics such as gender, age and smoking behavior were recorded. Patients' performance status (PS), disease stage, number and location of metastases, metastatic radiotherapy, metastasectomy and their association with progression free survival (PFS) and overall survival (OS) were also studied. Mean values, standard deviations, medians, and interquartile ranges were used to describe the quantitative variables. The absolute and relative frequencies were used to describe the qualitative variables. Significance levels were two-sided and statistical significance was set at 0.05. The mean age was 67 years, 76.1% of patients were male and 57.5% were active smokers. The majority of patients had a performance status (PS) of 1, with the rate reaching 67.2%. Half of the patients had adenocarcinoma. 54.5% were stage IVB, with 53.7% having stage M1c metastases. Most of the patients (53.7%) had at least 2 metastatic organs. 73.1% of patients received carboplatin and vinorelbine as first-line chemotherapy regimen. 27.6% of patients underwent 4 cycles and the same percentage 6 cycles. Metastatic radiation therapy submitted in 56% and metastatic resection in 5.2%. 61.9% of patients had progressive disease (PD), 23.1% had stable disease (SD) and 14.9% partial response to treatment (PR). In conclusion, based on the results of our study, it was found that age, gender and smoking history did not affect the disease progression and survival of patients with non-small cell lung cancer. Patients with worsening performance status (PS) had an increased likelihood of disease progression and reduced overall survival. The presence of an increased number of metastases was associated with a higher risk for disease progression and a lower overall survival. Similarly, the presence of metastases in more than two organs resulted in faster disease progression and reduced overall survival. Increasing the number of first-line chemotherapy cycles resulted in a lower risk of disease progression and better overall survival. Metastatic radiotherapy delayed disease progression and increased overall survival. The presence of metastasis to the liver resulted in an increased likelihood of disease progression and less overall survival. The presence of bone metastases and lymph nodes in the abdomen were independently associated with a higher risk of disease progression. The presence of metastasis to the lung was associated with reduced overall survival. Different results from different studies can be attributed to different population composition, different statistical analyzes and different criteria used by each study. Our results are in line with international literature regarding the predictive value of the number and locations of metastases in progression free survival(PFS) and overall survival (OS) of non-small cell lung cancer. However, the present study does not critique the immunotherapy in the sample examined because it is a different patient population that requires a separate study

Assesment of the role of interleukin 10 on the control of breathing by whole body plethysmography

Cytokines are molecules usually produced by immune cells but also by a variety of other cells which can communicate with the central nervous system. Pro-inflammatory cytokines like interleukin-1β affect the control of breathing. Interleukin 10 (IL-10) is a cytokine with anti-inflammatory properties upregulated in the plasma in many disease states. Τhe role of IL-10 on the control of breathing is unknown. IL-10 receptors have been identified in the brain stem where the respiratory centers are located.PurposeOur aim is to determine the effect of the anti-inflammatory cytokine interleukin-10 οn the control of breathing. MethodsIL-10 knock-out mice (IL-10-/-, n=10) and wild type mice (IL-10+/+, n=10) were exposed to the following test gases: hyperoxic hypercapnia 7%CO2-93%O2, normoxic hypercapnia 7%CO2-21%O2-72%Ν2, hypoxic hypercapnia 7%CO2-10%O2-83%Ν2 and hypoxic normocapnia 3%CO2-10%O2-87%Ν2. The ventilatory function was assessed using whole body plethysmography. Recombinant mouse IL-10 (rIL-10 10μg kg-1) was administered intraperitoneally to wild type mice (n=10) 30 min before the onset of gas challenge. IL-10 was administered in neonatal medullary slices (10-30 ng/ml, n=8). ResultsWe found that IL-10-/- mice exhibited consistently increased frequency and reduced tidal volume compared to IL-10+/+ mice during room air breathing and in all test gases (by 23.62% to 33.2%, P<0.05 and -36.23% to -41.69%, P<0.05, respectively). In all inspired gases the minute ventilation of IL-10-/- mice was lower than IL-10+/+ (by -15.67% to -22.74%, P<0.05). The rapid shallow breathing index was higher in IL-10-/- mice compared to IL-10+/+ mice in all inspired gases (by 50.25% to 57.5%, P<0.05). The intraperitoneal injection of rIL-10 caused reduction of the respiratory rate and augmentation of the tidal volume in room air and also in all inspired gases (by -12.22% to -29.53%, and 32.18% to 45.11%, P<0.05, respectively). IL-10 administration in neonatal rat (n=8) in vitro rhythmically-active medullary slice preparations did not affect either rhythmicity or peak amplitude of hypoglossal nerve discharge. ConclusionThis is the first study of the effects of IL-10 on the control of breathing. We found that IL-10 decreases the respiratory rate and increases the tidal volume and minute ventilation resulting in a slower and deeper pattern of breathing. IL-10 augments the respiratory drive without altering the relative durations of inspiration and expiration.Οι κυτταροκίνες είναι πρωτεΐνες που παράγονται από κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος καθώς και από ποικιλία άλλων κυττάρων που αλληλεπιδρούν με το κεντρικό νευρικό σύστημα. Προφλεγμονώδεις κυτταροκίνες, όπως η ιντερλευκίνη 1β συμμετέχουν στον έλεγχο της αναπνοής. Η ιντερλευκίνη 10 (IL-10) είναι μια αντιφλεγμονώδης κυτταροκίνη με αυξημένα επίπεδα στο πλάσμα σε διάφορα νοσήματα. Ο ρόλος της ιντερλευκίνης 10 στον έλεγχο της αναπνοής δεν είναι γνωστός. Υποδοχείς της ιντερλευκίνης 10 έχουν ανευρεθεί σε περιοχές του εγκεφάλου που εδράζονται τα κέντρα της αναπνοής. ΣκοπόςΣκοπός της μελέτης είναι να διευκρινίσει την επίδραση της αντιφλεγμονώδους κυτταροκίνης ιντερλευκίνης 10 στο κέντρο της αναπνοής. Μεθοδολογία Μελετήθηκαν επίμυες με έλλειψη έκφρασης IL-10 (IL-10-/-, n=10) και επίμυες με πλήρη έκφραση IL-10 (IL-10+/+, n=10) που εκτέθηκαν στα παρακάτω αέρια μείγματα: υπεροξική υπερκαπνία 7%CO2-93%O2, νορμοξική υπερκαπνία 7%CO2-21%O2-72%N2, υποξική υπερκαπνία 7%CO2-10%O2-83%N2 και υποξική νορμοκαπνία 3%CO2-10%O2-87%N2. Η αναπνευστική λειτουργία μετρήθηκε με τη χρήση ολόσωμου πληθυσμογράφου. Ανασυνδυασμένη χιμαιρική IL-10 (rIL-10 10μg kg-1) χορηγήθηκε ενδοπεριτοναϊκώς στους επίμυες με πλήρη έκφραση της IL-10 (n=10), 30 λεπτά πριν την έκθεση στα αέρια μείγματα. Επίσης, χορηγήθηκε IL-10 σε νεογνικές τομές της μυελώδους μοίρας του κεντρικού νευρικού συστήματος (10-30 ng/ml, n=8). Αποτελέσματα Οι επίμυες με έλλειψη έκφρασης IL-10 (IL-10-/-) παρουσιάζουν αυξημένη αναπνευστική συχνότητα και μειωμένο αναπνεόμενο όγκο σε σύγκριση με τους επίμυες με πλήρη έκφραση της IL-10 (IL-10+/+) σε συνθήκες αναπνοής αέρα δωματίου καθώς και σε όλα τα αέρια μείγματα που δοκιμάστηκαν. Επίσης, σε όλα τα αέρια μείγματα ο αερισμός των επίμυων με έλλειψη έκφρασης IL-10 ήταν μικρότερος από τον αερισμό των επίμυων με πλήρη έκφραση IL-10. Ο δείκτης γρήγορης και αβαθούς αναπνοής (F/VT) ήταν μεγαλύτερος στους επίμυες με έλλειψη έκφρασης IL-10 συγκριτικά με τους επίμυες με πλήρη έκφραση IL-10 σε όλα τα εισπνεόμενα μείγματα. Η ενδοπεριτοναϊκή έγχυση ανασυνδυασμένης IL-10 (rIL-10) είχε ως αποτέλεσμα μείωση της αναπνευστικής συχνότητας και αύξηση του αναπνεόμενου όγκου σε αέρα δωματίου καθώς και όλα τα άερια μείγματα. Η χορήγηση IL-10 σε τομές ρυθμικά ενεργής μυελώδους μοίρας κεντρικού νευρικού συστήματος, νεογνικών αρουραίων δεν είχε καμία επίδραση στη ρυθμικότητα και στην ενίσχυση της εκφόρτισης του υπογλωσσίου νεύρου. ΣυμπέρασμαΠρόκειται για την πρώτη μελέτη που διερευνά την δράση της IL-10 στον έλεγχο της αναπνοής. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα μας, η IL-10 μειώνει την αναπνευστική συχνότητα ενώ αυξάνει τον αναπνεόμενο όγκο και τον αερισμό επάγοντας αργό και βαθύ πρότυπο αναπνοής. Τέλος, η IL-10 αυξάνει το αναπνευστικό ερέθισμα χωρίς να επηρεάζει την διάρκεια της εισπνοής και εκπνοής

Regulation of breathing pattern by IL-10

Proinflammatory cytokines like interleukin-1 beta (IL-1 beta) affect the control of breathing. Our aim is to determine the effect of the anti-inflammatory cytokine IL-10 on the control of breathing. IL-10 knockout mice (IL-10(-/-), n = 10) and wild-type mice (IL-10(+/+), n = 10) were exposed to the following test gases: hyperoxic hypercapnia 7% CO2-93% O-2, normoxic hypercapnia 7% CO2-21% O-2, hypoxic hypercapnia 7% CO2-10% O-2, and hypoxic normocapnia 3% CO2-10% O-2. The ventilatory function was assessed using whole body plethysmography. Recombinant mouse IL-10 (rIL-10; 10 mu/kg) was administered intraperitoneally to wild-type mice (n = 10) 30 min before the onset of gas challenge. IL-10 was administered in neonatal medullary slices (10-30 ng/ml, n = 8). We found that IL-10(-/-) mice exhibited consistently increased frequency and reduced tidal volume compared with IL-10(+/+) mice during room air breathing and in all test gases (by 23.62 to 33.2%, P &lt; 0.05 and -36.23 to -41.69%, P &lt; 0.05, respectively). In all inspired gases, the minute ventilation of IL-10(-/-) mice was lower than IL-10(+/+) (by -15.67 to -22.74%, P &lt; 0.05). The rapid shallow breathing index was higher in IL-10(-/-) mice compared with IL-10(+/+) mice in all inspired gases (by 50.25 to 57.5%, P &lt; 0.05). The intraperitoneal injection of rIL-10 caused reduction of the respiratory rate and augmentation of the tidal volume in room air and also in all inspired gases (by -12.22 to -29.53 and 32.18 to 45.11%, P &lt; 0.05, respectively). IL-10 administration in neonatal rat (n = 8) in vitro rhythmically active medullary slice preparations did not affect either rhythmicity or peak amplitude of hypoglossal nerve discharge. In conclusion, IL-10 may induce a slower and deeper pattern of breathing