Effect and Safety of Mycophenolate Mofetil in Idiopathic Pulmonary Fibrosis

Background. Idiopathic pulmonary fibrosis (IPF) is a progressive fibrotic interstitial lung disease with ineffective treatment. Mycophenolate mofetil (MMF) is an immunomodulatory agent which inhibits lymphocyte proliferation. Objective. We sought to determine the safety and efficacy profile of MMF in IPF patients. Methods. We retrospectively identified ten patients, who met the ATS/ERS 2000 criteria for IPF and received MMF 2 gr/day for 12 months. All of them had routine laboratory, pulmonary function and radiological (high resolution computed tomography-HRCT) data available and were enrolled in the study. Forced vital capacity (FVC), total lung capacity (TLC), diffusion capacity of the lung for carbon monoxide (DLCO), 6-minute walking distance (6MWD), HRCT scans and routine laboratory data at treatment onset were compared with respective values 12 months after treatment onset. Results. There were no significant alterations in FVC, TLC, DLCO and 6MWD pre- and 6 and 12 months post-treatment. HRCT evaluation showed deterioration of the total extent of disease (P = 0.002) and extent of ground-glass opacity (P = 0.02). No cases of clinically significant infection, leucopenia, or elevated liver enzymes were recorded. Conclusions. MMF is a safe therapeutic modality which failed to show a beneficial effect both in functional and radiological parameters in a small cohort of IPF patients

Effect and Safety of Mycophenolate Mofetil or Sodium in Systemic Sclerosis-Associated Interstitial Lung Disease: A Meta-Analysis

Background. Interstitial lung disease (ILD) is the most common complication of systemic sclerosis (SSc) with treatment ineffective. Objective: The aim of this meta-analysis was to provide an estimate of the safety and efficacy profile of Mycophenolate Mofetil (MMF) or sodium (MMS) in SSc-ILD patients. Materials and Methods. All studies were reviewed systematically. The main end-points were safety and efficacy profile as estimated by forced vital capacity (FVC)% and diffusion capacity of the lung for carbon monoxide (DLCO)% of the predicted normal value (%pred.) before and after treatment in patients with SSc-ILD. Quality assessment and data extraction were performed independently by two reviewers. Results. Seventeen studies were reviewed systematically. Six studies, one prospective, were eligible for analysis encompassing 69 patients, including 10 subjects from our, yet unpublished, retrospective study. There was no statistically significant difference in both efficacy outcomes of interest, including FVC% pred. (weighted mean difference 1.48, 95% confidence interval (CI): −2.77 to 5.72, P = 0.49) and DLCO % pred. (weighted mean difference −0.83, 95% CI: −4.75 to 3.09, P = 0.93). No cases of clinically significant side effects were documented. Conclusions. Meta-analysis data suggest that MMF is a safe therapeutic modality which was associated with functional stabilization in patients with SSc-ILD

Comparative analysis of induced sputum and bronchoalveolar lavage fluid (BALF) profile in asbestos exposed workers

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Biological monitoring of healthy workers exposed to hazardous dusts lack validated screening tools. Induced sputum (IS) cellular profile was compared with bronchoalveolar lavage fluid (BALF) profile in asbestos exposed workers in order to assess its usefulness in monitoring workers exposed to asbestos for a long period of time.</p> <p>Methods</p> <p>IS and BALF analysis was performed in 39 workers of a car brakes and clutches factory that uses chrysotile asbestos. Selection criteria were an employment history of > 15 years and the absence of a diagnosis of pneumonoconiosis. The type of cells, the existence of dust cells, of iron laden macrophages and of asbestos bodies were assessed and compared between IS and BALF samples.</p> <p>Results</p> <p>35 IS samples (90%) had dust cells, 34 (87%) iron laden macrophages and in 8 samples (21%) asbestos bodies were found. In most samples neutrophils were dominated. Samples with asbestos bodies (ABs) had significantly higher lymphocytes and lower neutrophils count compared with the samples without ABs. Macrophages and neutrophils in IS and BALF exhibited significant inter-relations (Spearman's rho: 0.26-0.29, p < 0.05) while IS lymphocytes count showed an inverse relation with BALF neutrophils (Spearman's rho: -0.36). Neutrophils and dust cells were highly correlated between the samples (Spearman's rho: 0.35, p < 0.05) while IS dust cells and lymphocytes were inversely related (Spearman's rho: -0.36, p < 0.05). More years of employment in the company was related with more neutrophils (Spearman's rho: 0.26) and less lymphocytes (Spearman's rho: -0.33) count. In multivariate analysis the presence of AB in IS samples was strongly related to the presence of asbestos bodies and lymphocytes count in BALF samples.</p> <p>Conclusions</p> <p>IS and BALF analysis showed a similar cellular profile indicating that IS sampling in exposed workers to asbestos as a less invasive and expensive method may be useful in providing an insight both for inhalation of dusts and inflammatory processes in the lung.</p

Stem cell therapy for idiopathic pulmonary fibrosis: a protocol proposal

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Idiopathic pulmonary fibrosis represents a lethal form of progressive fibrotic lung disorder with gradually increasing incidence worldwide. Despite intense research efforts its pathogenesis is still elusive and controversial reflecting in the current disappointing status regarding its treatment. Patients and Methods: We report the first protocol proposal of a prospective, unicentric, non-randomized, phase Ib clinical trial to study the safety and tolerability of the adipose-derived stem cells (ADSCs) stromal vascular fraction (SVF) as a therapeutic agent in IPF. After careful patient selection based on functional criteria (forced vital capacity-FVC > 50%, diffuse lung capacity for carbon monoxide-DL_CO> 35% of the predicted values) all eligible subjects will be subjected to lipoaspiration resulting in the isolation of approximately 100- 500 gr of adipose tissue. After preparation, isolation and labelling ADSCs-SVF will be endobronchially infused to both lower lobes of the fibrotic lungs. Procedure will be repeated thrice at monthly intervals. Primary end-point represent safety and tolerability data, while exploratory secondary end-points include assessment of clinical functional and radiological status. Results: Preliminary results recently presented in the form of an abstract seem promising and tantalizing since there were no cases of clinically significant allergic reactions, infections, disease acute exacerbations or ectopic tissue formation. In addition 6 months follow-up data revealed a marginal improvement at 6-minute walking distance and forced vital capacity.</p> <p>Conclusions</p> <p>Adipose tissue represents an abundant, safe, ethically uncontested and potentially beneficial source of stem cells for patients with IPF. Larger multicenter phase II and III placebo-controlled clinical trials are sorely needed in order to prove efficacy. However, pilot safety studies are of major importance and represent the first hamper that should be overcome to establish a rigid basis for larger clinical trials.</p

Simultaneous EGFR and VEGF Alterations in Non-Small Cell Lung Carcinoma Based on Tissue Microarrays

Background: Epidermal growth factor receptor (EGFR) overexpression is observed in significant proportions of non-small cell lung carcinomas (NSCLC). Furthermore, overactivation of vascular endothelial growth factor (VEGF) leads to increased angiogenesis implicated as an important factor in vascularization of those tumors.Patients and Methods: Using tissue microarray technology, forty-paraffi n (n = 40) embedded, histologically confirmed primary NSCLCs were cored and re-embedded into a recipient block. Immunohistochemistry was performed for the determination of EGFR and VEGF protein levels which were evaluated by the performance of computerized image analysis. EGFR gene amplification was studied by chromogenic in situ hybridization based on the use of EGFR gene and chromosome 7 centromeric probes.Results: EGFR overexpression was observed in 23/40 (57.5%) cases and was correlated to the stage of the tumors (p = 0.001), whereas VEGF was overexpressed in 35/40 (87.5%) cases and was correlated to the stage of the tumors (p = 0.005) and to the smoking history of the patients (p = 0.016). Statistical significance was assessed comparing the protein levels of EGFR and VEGF (p = 0.043, k = 0.846). EGFR gene amplification was identified in 2/40 (5%) cases demonstrating no association to its overall protein levels (p = 0.241), whereas chromosome 7 aneuploidy was detected in 7/40 (17.5%) cases correlating to smoking history of the patients (p = 0.013).Conclusions: A significant subset of NSCLC is characterized by EGFR and VEGF simultaneous overexpression and maybe this is the eligible target group for the application of combined anti-EGFR/VEGF targeted therapies at the basis of genetic deregulation (especially gene amplification for EGFR)

Anatomic study of trabecular bone of human talus, examined with photoelasticity

Objectives: The purpose of this research is to study the architecture of the trabecular bone of talus. The correlation between the trabecular lines and the average mechanical tension (strain from body weight) spreading in talus during standing or walking, was also examined with the method of photoelasticity .Methods: Seventeen cadaver’s talus (10 men and 7 women) were harvested. The average age of the cadavers was 59,6 (max 80, min 20). We separated the bones from their tissue and measured the crucial characteristics of the talus bone (width, length, angles etc.). Afterwards tali were covered with epoxy resin (Araldite). A hydraulic machine (Tinius) was used to apply the tension to our subjects. We have tested 4 places in the talus. At the end we have made a transverse incision so we could see the trabecular lines of the talus. Results- Conclusion: The results of our research are: a) the deviation between the trabecular lines and the main mechanical tension of our sample is 3o – 12o.b) These deviations are in inverse proportion to compression force.c) There is no noticeable correlation between the trabecular lines and the age or sex of the sample.d) There is no statistically noticeable correlation between the talus angles (trochlea and neck angle, trochlea and head angle) and the deviations.Σκοπός της έρευνας μας είναι να μελετήσουμε την αρχιτεκτονική των οστικών δοκίδων του αστραγάλου, καθώς και την συσχέτιση αυτών με τις επικρατούσες μηχανικές τάσεις (σύνθλιψης κυρίως) που εφαρμόζονται κατά την στάση και την βάδιση σε αυτόν. Σε αυτό θα μας βοηθήσει η μέθοδος της φωτοελαστικότητας. Μέθοδος και υλικό: Στην έρευνα μας χρησιμοποιήσαμε 17 αστραγάλους 10 πτωμάτων (10 ανδρών και 7 γυναικών). Ο μέσος όρος ηλικίας των ανθρώπινων πτωμάτων ήταν 59,6 (μεγίστη: 80, ελάχιστη: 20). Στα οστά γινόταν αρχικά διεργασία για να καθαριστούν τα μαλακά μόρια. Μετά τον καθαρισμό έγινε η μέτρηση διαφόρων χαρακτηριστικών μεγεθών του αστραγάλου (μήκος, πλάτος, κ.α). Οι μετρήσεις έγιναν με ένα ψηφιακό γωνιόμετρο και ένα παχύμετρο. Στην συνέχεια εποξική ρητίνη (Araldite) περιχύθηκε στους αστραγάλους. Τα δοκίμια που δημιουργήθηκαν αφού στέγνωσε η ρητίνη ήταν έτοιμα να υποστούν φορτίσεις. Οι φορτίσεις έγιναν με υδραυλικό μηχάνημα της εταιρίας Tinius. Θέσαμε προς παρατήρηση των μηχανικών τάσεων 4 σημεία του αστραγάλου. Έπειτα από τις μετρήσεις έγινε σε κάθε αστράγαλο εγκάρσια τομή στο μέσω του αστραγάλου για να γίνουν ορατές οι οστικές δοκίδες. Αποτελέσματα- Συμπεράσματα: Από τη μελέτη των δυναμικών γραμμών των κυρίων τάσεων των δειγμάτων του αστραγάλου σε σχέση με τις οστικές δοκίδες του προκύπτουν τα εξής κύρια συμπεράσματα: α) Οι αποκλίσεις που παρατηρήθηκαν μεταξύ των δυναμικών γραμμών των κυρίων τάσεων,και των δοκιδώσεων της σπογγώδους ουσίας είναι σχετικά μικρές και κυμαίνονται ανάμεσα στις 3° και 12°.β) Οι αποκλίσεις είναι αντιστρόφως ανάλογες με την δύναμη συμπίεσης. Όσο μεγαλύτερη συμπίεση κατά μέτρο ασκείτο τόσο μικρότερες ήταν οι αποκλίσεις των δυναμικών γραμμών των κυρίων τάσεων από τις δοκιδώσεις του αστραγάλου. γ) Δεν υπήρχε συσχετισμός ανάμεσα στις οστικές αποκλίσεις με την ηλικία ή το φύλο του ανθρώπου, στον οποίο ανήκει ο αστράγαλος. δ) Δεν υπήρχε συσχετισμός ανάμεσα στις γωνίες, μεταξύ τροχιλίας και του αυχένα του αστραγάλου καθώς της τροχιλίας με την κεφαλή του αστραγάλου, σε σχέση με τις αποκλίσεις

The interaction of inflammatory mediators and the cellular populations of the respiratory epithelium in the pathogenesis of idiopathic pulmonary fibrosis

Idiopathic pulmonary fibrosis (IPF) is a progressive fibrotic lung disease of unknown cause that leads to respiratory failure and death within 3-5 years of diagnosis. The exact triggers, which initiate the fibrotic process, remain unknown. IPF is characterized by myofibroblast recruitment and activation/excessive collagen secretion. Accumulated myofibroblasts, stimulated locally, express enhanced fibrotic activity. Tumor necrosis factor- Like cytokine 1 A (TL1A), a member of the TNF-α superfamily, is a novel fibrogenic factor, which plays a major role in inflammatory bowel disease pathogenesis. Its role in IPF has never been investigated. Our aim was to explore: 1) The possible role of pro-fibrotic responses of human Subepithelial Lung Myofibroblasts (SELM) in the development of fibrosis in IPF patients and controls, and 2) The role of TL1A in the pathogenesis of IPF. SELM were isolated from surgical specimens of healthy lung tissue and cultured, stimulated or unstimulated, with pro-inflammatory cytokines (rhTNF-α, rhIL-1α and rhIFN-g) added alone or in combination and with bronchoalveolar lavage fluid (BALF) from patients with IPF or idiopathic non- specific interstitial pneumonia (iNSIP) and controls (non-ILD). Fibrotic activity of HLM was assessed through collagen production in culture supernatants and the wound healing method. In addition, total RNA was extracted from Subepithelial Lung Myofibroblasts (SELM), mRNA was processed for tissue factor (TF) and TL1A protein with RT-PCR. TL1A levels were accessed by immunochemistry. Data were presented as the mean ± standard deviation of the mean (SD) of at least 3 independent experiments. Comparative statistical evaluation between groups was performed by ANOVA Bonferroni t post-hoc analysis and Student's t-test were used for statistical comparison between individual variables, as appropriate. Statistical significance was established at a level of p < 0.05.In the present study, we found that SELM stimulation with IPF-BALF (n=3) or with the combination of cytokines (IL-1α+TNF-α+IFN-γ) produced a statistically significant increase of collagen levels (IPF1: 183.99 μg/ml±14.03, p<0.01, IPF2: 118.50 μg/ml±5.04, p<0.05, IPF3: 126.23 μg/ml±2.7, p<0.05 and 3C: 184.72 μg/ml±29.72, p<0.05 compared to unstimulated: 63 μg/ml±1.2). In addition, stimulation of SELM with BALF-IPF or with pro- inflammatory cytokines (IL-1α, TNF-α) demonstrated a significant increase in the transcription activity of TF (IPF: 3.56-fold±0.14, IL-1α: 2.5-fold±0.08, TNF-α: 2.3-fold±0.007, 2C: 2.7-fold±0.17, p<0.05 compared to unstimulated: 1.1-fold±0.3) and TL1A (IPF: 6.5-fold±0.8, IL-1α: 156-fold±14.94, TNF-α: 240- fold±7.8, 2C: 116-fold±3.6, p<0.01 compared to unstimulated: 1.3-fold±0.6). TL1A levels were confirmed by immunofluorescence. This is the first time TL1A has been measured in lung SELM. Finally, stimulation of SELM with pro-inflammatory cytokines didn’t induce any significant increase in migratory activity in contrast to stimulation with BALF (IPF2: 43.69%±2.16, p<0.01, IPF3: 36.49%±2.37, p<0.05).In conclusion, the BALF from patients with IPF induces the fibrotic activity of a pro-fibrotic activity in human lung myofibroblasts of the patients with IPF, in the same manner the fibrotic mediators that are related to pulmonary fibrosis, suggesting a crucial role for the subepithelial myofibroblasts in IPF. TL1A cytokine is a major pro-inflammatory cytokine that is abundantly expressed in fibrotic lesions and induces a pro-fibrotic activity in human lung myofibroblasts of the patients with IPF. Similar results were observed after BALF_IPF stimulation, indicating the significance of myofibroblasts in IPF.Η Ιδιοπαθής Πνευμονική Ίνωση (IPF/ΙΠΙ) χαρακτηρίζεται από βλάβη του κυψελιδικού επιθηλίου, ρήξη της βασικής μεμβράνης και απορρύθμιση του επουλωτικού μηχανισμού με κυρίαρχο ρόλο να έχουν οι μυοϊνοβλάστες, κύτταρα αποκλειστικά υπεύθυνα για την υπερβολική παραγωγή και εναπόθεση κολλαγόνου στο πνευμονικό παρέγχυμα, που έχει ως αποτέλεσμα την αναδιαμόρφωσή του (remodeling). Αν και τα τελευταία χρόνια υπάρχει εντατική έρευνα σε ότι αφορά την κατανόηση των μηχανισμών που οδηγούν σε αυτή, παραμένουν πολλά ανεξερεύνητα μονοπάτια της παθογένεια της.Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η διερεύνηση του ρόλου των υποεπιθηλιακών μυοϊνοβλαστών του πνεύμονα (ΥΜΠ) και των διαλυτών μεσολαβητικών παραγόντων που επιδρούν στην ενεργοποίησή τους και την ανάπτυξη της ίνωσης σε ασθενείς με ιδιοπαθή πνευμονική ίνωση.Για το σκοπό της μελέτης ελήφθη βρογχοκυψελιδικό έκπλυμα (ΒΚΕ) χρησιμοποιώντας το εύκαμπτο βρογχοσκόπιο με την καθιερωμένη τεχνική από ασθενείς με γνωστή ΙΠΙ βάσει των ισχυόντων διαγνωστικών κριτηρίων (ATS/ERS/JRS/ALAT 2011). Για ομάδα ελέγχου χρησιμοποιήθηκε ΒΚΕ από ασθενείς με ιδιοπαθή μη ειδική διάμεση πνευμονία (iNSIP), πάθηση η οποία ανήκει μεν στις ιδιοπαθείς διάμεσες πνευμονίες, όμως είναι διακριτή ως προς την παθογένεια, την πορεία και θεραπεία της, καθώς και από φυσιολογικά άτομα τα οποία υποβλήθηκαν σε βρογχοσκόπηση για διαγνωστικούς λόγους. Οι ΥΜΠ απομονώθηκαν από χειρουργικά δείγματα υγιούς πνευμονικού ιστού τα οποία στη συνέχεια καλλιεργήθηκαν με προ-φλεγμονώδεις παράγοντες ή με ΒΚΕ από ασθενείς με IPF ή iNSIP και εκτιμήθηκε η ινωτική τους δράση με την δοκιμασία επούλωσης τραύματος, in vitro, με διαδοχική λήψη εικόνων μέσω ανάστροφου μικροσκοπίου Olympus, καθώς και με την παραγωγή κολλαγόνου (μg/mL). H απομόνωση του ολικού RNA έγινε με την χρήση του TRIzol και ο καθαρισμός του με τη χρήση του κιτ DNase I. Η έκφραση των ινωτικών παραγόντων Tissue factor (ΤF) και (TNF-like ligand 1A) TL1A από τους ΥΜΠ έγινε με real time PCR. Παράλληλα μελετήθηκε ο ρόλος των διαλυτών μεσολαβητών IL-1α, TNF-α και IFN-γ είτε μόνων είτε σε συνδυασμό, στην προαγωγή και έκφραση των ινωτικών παραγόντων, ιστικού παράγοντα (tissue factor, TF), TGF-β και TL1A από τους ΥΜΠ. Για την ποσοτικοποίησή τους χρησιμοποιήθηκε η τεχνική της RT-PCR μετά από σύνθεση του cDNA. O χαρακτηρισμός των μυοϊνοβλαστών και η εντόπιση του TL1A έγιναν με την τεχνική του ανοσοφθορισμού. Η έκφραση των ινωτικών παραγόντων TF και TL1A, καθώς και η παραγωγή κολλαγόνου από τους ΥΜΠ έγινε με RT-PCR και Sircol assay, αντιστοίχως. Από την παρούσα μελέτη προέκυψαν τα εξής αποτελέσματα. Διέγερση των ΥΜΠ με ΒΚΕ, ασθενών και μη (n=3), ή μαζί με τη προσθήκη συνδυασμού κυτταροκινών (IL-1α+TNF-α+IFN-γ) υπήρξε στατιστικά σημαντική αύξηση επιπέδου κολλαγόνου (IPF1: 183.99 μg/ml±14.03, p<0.01, IPF2: 118.50 μg/ml±5.04, p<0.05, IPF3: 126.23 μg/ml±2.7, p<0.05 και 3C: 184.72 μg/ml±29.72, p<0.05 σε σύγκριση με τα μη διεγερμένα: 63 μg/ml±1.2). Διέγερση των ΥΜΠ με ΒΚΕ, ασθενών και μη, ή μαζί με προ-φλεγμονώδεις κυτταροκίνες (IL-1α, TNF-α) έδειξε μια στατιστικά σημαντική αύξηση στη μεταγραφική ενεργότητα του TF (IPF: 3.56-fold±0.14, IL-1α: 2.5-fold±0.08, TNF-α: 2.3-fold±0.007, 2C: 2.7-fold±0.17, p<0.05 σε σύγκριση με τα μη διεγερμένα: 1.1-fold±0.3) και TL1A (IPF: 6.5-fold±0.8, IL-1α: 156-fold±14.94, TNF-α: 240-fold±7.8, 2C: 116-fold±3.6, p<0.01 σε σύγκριση με τα μη διεγερμένα: 1.3-fold±0.6). Τα επίπεδα του TL1A επιβεβαιώθηκαν με ανοσοφθορισμό. Είναι η πρώτη φορά που ο TL1A ερευνάται στους ΥΜΠ. Διέγερση των ΥΜΠ μαζί με προ-φλεγμονώδεις κυτταροκίνες δεν επέδειξε κάποια σημαντική αύξηση στη μεταναστευτική ικανότητα σε σύγκριση με αυτή που διεγέρθηκαν με ΒΚΕ (IPF2: 43.69%±2.16, p<0.01, IPF3: 36.49%±2.37, p<0.05).Συμπερασματικά, το BALF από ασθενείς με ΙΠΙ επάγει την ινωτική δραστηριότητα σε μυοϊνοβλάστες πνεύμονα, παρόμοιο με τους μεσολαβητές που σχετίζονται με την ίνωση του πνεύμονα, υποδεικνύοντας έναν βασικό ρόλο των ΥΜΠ στην ΙΠΙ. Η κυτταροκίνη TL1A είναι μία σημαντική ινωτική κυτταροκίνη, που εκλύεται αρκετά στις ινωτικές βλάβες και επιδρά στην ινωτική δραστηριότητα των μυοϊνοβλαστών των ασθενών με ΙΠΙ

Ανατομική μελέτη των οστικών δοκίδων του αστραγάλου του ανθρώπου με την μέθοδο της φωτοελαστικότητας

Σκοπός της έρευνας μας είναι να μελετήσουμε την αρχιτεκτονική των οστικών δοκίδων του αστραγάλου, καθώς και την συσχέτιση αυτών με τις επικρατούσες μηχανικές τάσεις (σύνθλιψης κυρίως) που εφαρμόζονται κατά την στάση και την βάδιση σε αυτόν. Σε αυτό θα μας βοηθήσει η μέθοδος της φωτοελαστικότητας. Μέθοδος και υλικό: Στην έρευνα μας χρησιμοποιήσαμε 17 αστραγάλους 10 πτωμάτων (10 ανδρών και 7 γυναικών). Ο μέσος όρος ηλικίας των ανθρώπινων πτωμάτων ήταν 59,6 (μεγίστη: 80, ελάχιστη: 20). Στα οστά γινόταν αρχικά διεργασία για να καθαριστούν τα μαλακά μόρια. Μετά τον καθαρισμό έγινε η μέτρηση διαφόρων χαρακτηριστικών μεγεθών του αστραγάλου (μήκος, πλάτος, κ.α). Οι μετρήσεις έγιναν με ένα ψηφιακό γωνιόμετρο και ένα παχύμετρο. Στην συνέχεια εποξική ρητίνη (Araldite) περιχύθηκε στους αστραγάλους. Τα δοκίμια που δημιουργήθηκαν αφού στέγνωσε η ρητίνη ήταν έτοιμα να υποστούν φορτίσεις. Οι φορτίσεις έγιναν με υδραυλικό μηχάνημα της εταιρίας Tinius. Θέσαμε προς παρατήρηση των μηχανικών τάσεων 4 σημεία του αστραγάλου. Έπειτα από τις μετρήσεις έγινε σε κάθε αστράγαλο εγκάρσια τομή στο μέσω του αστραγάλου για να γίνουν ορατές οι οστικές δοκίδες. Αποτελέσματα- Συμπεράσματα: Από τη μελέτη των δυναμικών γραμμών των κυρίων τάσεων των δειγμάτων του αστραγάλου σε σχέση με τις οστικές δοκίδες του προκύπτουν τα εξής κύρια συμπεράσματα: α) Οι αποκλίσεις που παρατηρήθηκαν μεταξύ των δυναμικών γραμμών των κυρίων τάσεων,και των δοκιδώσεων της σπογγώδους ουσίας είναι σχετικά μικρές και κυμαίνονται ανάμεσα στις 3° και 12°. β) Οι αποκλίσεις είναι αντιστρόφως ανάλογες με την δύναμη συμπίεσης. Όσο μεγαλύτερη συμπίεση κατά μέτρο ασκείτο τόσο μικρότερες ήταν οι αποκλίσεις των δυναμικών γραμμών των κυρίων τάσεων από τις δοκιδώσεις του αστραγάλου. γ) Δεν υπήρχε συσχετισμός ανάμεσα στις οστικές αποκλίσεις με την ηλικία ή το φύλο του ανθρώπου, στον οποίο ανήκει ο αστράγαλος. δ) Δεν υπήρχε συσχετισμός ανάμεσα στις γωνίες, μεταξύ τροχιλίας και του αυχένα του αστραγάλου καθώς της τροχιλίας με την κεφαλή του αστραγάλου, σε σχέση με τις αποκλίσεις.Objectives: The purpose of this research is to study the architecture of the trabecular bone of talus. The correlation between the trabecular lines and the average mechanical tension (strain from body weight) spreading in talus during standing or walking, was also examined with the method of photoelasticity . Methods: Seventeen cadaver’s talus (10 men and 7 women) were harvested. The average age of the cadavers was 59,6 (max 80, min 20). We separated the bones from their tissue and measured the crucial characteristics of the talus bone (width, length, angles etc.). Afterwards tali were covered with epoxy resin (Araldite). A hydraulic machine (Tinius) was used to apply the tension to our subjects. We have tested 4 places in the talus. At the end we have made a transverse incision so we could see the trabecular lines of the talus. Results- Conclusion: The results of our research are: a) the deviation between the trabecular lines and the main mechanical tension of our sample is 3o – 12o. b) These deviations are in inverse proportion to compression force. c) There is no noticeable correlation between the trabecular lines and the age or sex of the sample. d) There is no statistically noticeable correlation between the talus angles (trochlea and neck angle, trochlea and head angle) and the deviations