Przeszczepienie allogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych poprzedzone leczeniem ruksolitynibem u chorej na mielofibrozę wtórną do nadpłytkowości samoistnej, z trombofilią wrodzoną z mutacją genu protrombiny G20210A

W pracy zaprezentowno przypadek 37-letniej chorej, u której rozpoznano nadpłytkowość samoistną z obecnością mutacji JAK2 V617F, a następnie, po 4 latach, transformację do mielofibrozy. Przy rozpoznaniu mielofibrozy obserwowano nasilenie objawów ogólnych, szybką progresję splenomegalii, pojawienie się niedokrwistości z zależnością od przetoczeń kkcz, małopłytkowości oraz ewolucji klonalnej w kariotypie szpiku kostnego. Dodatkowo wystąpiły powikłania zakrzepowe, ostra proksymalna zakrzepica żył głębokich lewej kończyny dolnej, wymagająca leczenia, a następnie wtórnej profilaktyki przeciwzakrzepowej heparyną drobnocząsteczkową. Po zastosowaniu hydroksykarbamidu, w dalszej kolejności małych dawek arabinozydu cytozyny nie uzyskano zmniejszenia rozmiarów śledziony ani poprawy w zakresie cytopenii czy ograniczenia objawów ogólnych. Rozpoczęto leczenie inhibitorem JAK1/2 — ruksolitynibem. Po 6 miesiącach uzyskano redukcję splenomegalii, ustąpienie objawów ogólnych, uniezależnienie się od przetoczeń kkcz oraz przeprowadzono allo-HSCT w okresie poprawy hematologicznej. W toku pogłębionej diagnostyki zaburzeń krzepnięcia wykryto mutację genu protrombiny G20210A, rozpoznano trombofilię wrodzoną, kontynuowano wtórną profilaktykę przeciwzakrzepową rywaroksabanem. W ocenie hematologicznej po 2 latach od przeprowadzenia allo-HSCT stwierdzono prawidłową morfologię oraz rozmaz krwi obwodowej, 100% DNA dawcy we krwi chorej w badaniu chimeryzmu metodą STR-PCR, nie wykazano cech morfologicznych mieloproliferacji w badaniu histopatologicznym szpiku kostnego, nie wykryto mutacji JAK2 w badaniu ARMS-PCR szpiku kostnego

Przewlekła białaczka szpikowa jako drugi nowotwór mieloproliferacyjny u pacjentki z wieloletnim przebiegiem pierwotnej mielofibrozy

Chronic myeloproliferative neoplasms (MPN) can be categorised into Philadelphia-negative(Ph–) disorders and Philadelphia-positive (Ph+) chronic myeloid leukaemia (CML). Each ofthese neoplasms presents specific clinical and laboratory symptoms however occasionally thesediseases may coexist together, thus making classification difficult when such syndromes overlap.A case study is presented of just such an occurrence. This was a 44-year-old woman withprimary myelofibrosis (PMF) that had been recognised in 2004 according to obligatory WHOcriteria. After four years of follow-up the Ph chromosome appeared. Despite still having bonemarrow morphology characteristic of PMF, CML was found as shown by an atypical bonemarrow histology. A ten-month treatment with imatinib proved ineffective with complicationsarising of profound anaemia thereby requiring dose reduction, withdrawing the drug and redblood cell transfusion. It was only by administering nilotinib that the Ph+ clone was eradicated,however at the same time some abnormal Ph- clones were observed showing numerousmutations indicative of genetic instability. The clinical course and molecular biology resultsthen enabled recognition of two MPNs, namely PMF and CML, which had probably evolvedfrom two independent cell clones. This case therefore demonstrates that diagnosing MPN canbe challenging. The coexistence of two neoplasms should be taken into consideration in casespresenting an unusual clinical course and overlapping molecular abnormalities. Cytogeneticand molecular monitoring is thus important in such clinical cases. It allows not only a diagnosisMPN, but also new cell clones can be identified that lead to another MPN emerging as shownin this case report.Przewlekłe nowotwory mieloproliferacyjne (MPN) dzieli się na choroby bez obecności chromosomuFiladelfia (Ph) i przewlekłą białaczkę szpikową (CML) z obecnością chromosomu Ph.Chociaż każdy z tych nowotworów cechuje się określonymi objawami klinicznymi i laboratoryjnymi,to niekiedy choroby te mogą współistnieć, prezentując klinicznie i trudne do klasyfikacjizespoły nakładania. Przedstawiono przypadek 44-letniej pacjentki, u której w 2004 rokurozpoznano, zgodnie z obowiązującymi kryteriami Światowej Organizacji Zdrowia, pierwotnąmielofibrozę (PMF). Po 4 latach obserwacji u chorej pojawił się chromosom Ph, ale obrazmorfologiczny szpiku pozostawał taki, jak w PMF. Rozpoznano wówczas CML o nietypowejprezentacji histologicznej szpiku. Leczenie imatynibem, trwające 10 miesięcy, było nieskutecznei powikłane głęboką niedokrwistością, wymagającą zmniejszania dawki, odstawiania lekui przetaczania koncentratów krwinek czerwonych. Dopiero włączenie nilotynibu spowodowałoeradykację klonu Ph(+), ale jednocześnie ujawniło kilka nieprawidłowych klonów Ph(–)z licznymi mutacjami, świadczącymi o dużej niestabilności genetycznej. Przebieg klinicznyi wyniki badań molekularnych pozwoliły na rozpoznanie dwóch nowotworów PMF i CML,które najprawdopodobniej rozwinęły się z dwóch niezależnych klonów komórkowych. Prezentowanyprzypadek dowodzi, że diagnostyka MPN nie zawsze jest łatwa, a w sytuacjach o nietypowymprzebiegu klinicznym i nakładających się aberracjach molekularnych należy brać poduwagę współistnienie dwóch nowotworów. Duże znaczenie w takich przypadkach ma monitorowaniecytogenetyczne i molekularne, które nie tylko umożliwia dokonanie właściwego rozpoznaniaMPN, ale również, co przedstawiono w niniejszej pracy, pozwala na identyfikacjęnowych klonów komórkowych prowadzących do rozwoju kolejnego nowotworu

Secondary acute myeloid leukemia with monosomy 7 in Ph-negative cells in a patient with chronic myeloid leukemia in chronic phase

Cytogenetyczne zmiany klonalne w populacji komórek bez chromosomu Filadelfia (CCA/Ph–) są spotykane niezwykle rzadko w momencie rozpoznania przewlekłej białaczki szpikowej (CML). W przebiegu leczenia inhibitorami kinazy tyrozynowej (TKI) BCR-ABL1 stwierdza się je u 4–8% pacjentów. Zarówno patomechanizm i czynniki predysponujące ich wystąpienie, jak i znaczenie kliniczne nie są do końca jasne. Część z nich, w szczególności monosomia chromosomu 7, stanowi istotny czynnik ryzyka rozwoju zespołu mielodysplastycznego lub ostrej białaczki szpikowej (AML) o niekorzystnym rokowaniu. W pracy przestawiono przypadek 56-letniego chorego z CML, rozpoznaną w fazie przewlekłej w 2001 roku, początkowo leczonego hydroksykarbamidem, następnie interferonem alfa, a w dalszej kolejności trzema TKI, w tym imatynibem, nilotynibem i dazatynibem. W trakcie leczenia imatynibem u pacjenta stwierdzono monosomię chromosomu 7 w populacji komórek Ph–. Po 32 miesiącach od wykrycia CCA/Ph–, w trakcie leczenia dazatynibem, doszło do rozwoju wtórnej AML z obecnością złożonego kariotypu, przy współistniejącej CML w całkowitej remisji cytogenetycznej. Mimo zastosowanego leczenia, w tym chemioterapii indukującej opartej na daunorubicynie i arabinozydzie cytozyny (schemat 3 + 7) oraz jednego cyklu azacytydyny, nie uzyskano remisji AML. Pacjent zmarł z powodu powikłań infekcyjnych 4 miesiące po rozpoznaniu wtórnej białaczki. Opisany przypadek ilustruje złożony problem diagnostyczny i leczniczy wtórnej AML w trakcie długotrwałego leczenia CML. Hematologia 2011; 2, 3: 294–301Clonal cytogenetic abnormalities in Philadelphia chromosome-negative (CCA/Ph–) bone marrow cells are very rarely seen when chronic myeloid leukemia (CML) is diagnosed and have only been observed in 4–8% of patients undergoing treatment with BCR-ALB1 tyrosine kinase inhibitors (TKI). Moreover, the aetiology, clinical significance and potential risk factors of CCA/Ph– occurring remain unresolved. Some of these constitute significant risk factors, especially monosomy of chromosome 7, for the development of myelodysplastic syndrome or acute myeloid leukaemia (AML) associated with a poor prognosis. In this study the case of a 56-year old man in whom CML was diagnosed in 2001 is reported. Therapy was started with hydroxyurea followed by treatment with interferon alpha and TKI, including imatinib, nilotinib, and dasatinib. Monosomy of chromosome 7 in Ph– cells was detected during the imatinib therapy. The development of secondary AML, in the presence of a complex karyotype, occurred 32 months after CCA/Ph– was detected when a complete cytogenic response had been achieved during treatment with dasatinib. Despite receiving daunorubicine and arabinoside in a 3 + 7 induction regimen and one cycle of azacititdine, the patient responded poorly. Indeed, after 4 months from when AML had been diagnosed the patient died due to infectious complications. This case demonstrates the problems in making a diagnosis and of applying appropriate therapy during prolonged exposure to TKI in a patient with CML and a secondary AML. Hematologia 2011; 2, 3: 294–30

Genomic landscape of human erythroleukemia K562 cell line, as determined by next-generation sequencing and cytogenetics

We have performed detailed analysis of the genomic landscape of commercially available K562 cells, employing targeted enrichment of nearly 1300 cancer-related genes followed by next-generation sequencing (NGS) and also classical cytogenetics. Deep sequencing revealed 88 variants of potentially biological significance. Among them we have detected alterations in genes already known to be mutated in K562, such as TP53 but also in several other genes, which are implicated in tumorigenesis and drug resistance, such as MLH1, ASXL1 and BRCA1 as the most prominent examples. Fluorescence in situ hybridization (FISH) of interphases of K562 cells revealed multiplication of the BCR and ABL1 gene copies, as well as the amplification of the BCR-ABL1 fusion gene. Our results may help to better understand genomic instability of the blastic phase of CML represented by the K562 cell line and can help researchers who want to employ this cell line in various experimental settings

Chronic eosinophilic leukemia with erythroblastic proliferation and the translocation (8;9)(p22;p24) with PCM1-JAK2 fusion gene — a new clinical, pathological and genetic entity with potential treatment target?

Nowotwory układu krwiotwórczego i chłonnego, powstające w wyniku translokacji t(8;9)(p21- -23;p23-24) z zaangażowaniem genów PCM1 (pericentriolar material 1) i genu JAK2 (janus- -activated kinase 2), występują bardzo rzadko. Są to zazwyczaj nowotwory mieloproliferacyjne (MPN) lub nowotwory mielodysplastyczno-mieloproliferacyjne (MDS-MPN) z towarzyszącą eozynofilią i włóknieniem szpiku. Ich przebieg kliniczny jest bardziej agresywny niż innych MPN i MDS-MPN, z tendencją do transformacji w ostrą białaczkę szpikową. Translokacja t(8;9)(p21-23;p23-24) prowadząca do powstania genu fuzyjnego PCM1-JAK2 powoduje konstytutywną aktywację genu JAK2, co kwalifikuje ten gen do ewentualnej terapii celowanej inhibitorami kinaz tyrozynowych u tych chorych. W pracy przedstawiono przypadek chorej na przewlekłą białaczkę eozynofilową nieklasyfikowalną inaczej z towarzyszącą proliferacją erytroblastyczną o nieokreślonym znaczeniu i genem fuzyjnym PCM1-JAK2 powstałym wskutek translokacji t(8;9)(p22;p24). Występowanie charakterystycznej klonalnej aberracji genetycznej z potencjalnym celem terapeutycznym skłania do wyodrębnienia tej choroby jako oddzielnej jednostki histoklinicznej. Hematologia 2011; 2, 4: 370–377Myeloid and lymphoid neoplasms resulting from t(8;9)(p21-23;p23-24) involving pericentriolar material 1 (PCM1) gene and the janus-activated kinase 2 (JAK2) gene are very rare disorders. Most patients present with myeloproliferative neoplasms (MPN) or myelodysplastic/myeloproliferative neoplasms (MDS-MPN) accompanied by eosinophilia and myelofibrosis. Their clinical course is more aggressive than other MPN and MDS-MPN with tendency to transformation to acute myeloid leukemia. Translocation t(8;9)(p22;p24) with PCM1-JAK2 fusion leads to constitutive activation of JAK2. Such patients might be candidates for target therapies with JAK2 inhibitors. We report a patient with chronic eosinophilic leukemia, not otherwise specified with erythroblastic proliferation of unclear significance and the translocation (8;9) (p22;p24) with PCM1-JAK2 fusion gene. The presence of characteristic genetic aberration with potential terapeutic target tends to separate this disease as a distinct clinical, histopathological and genetic entity. Hematologia 2011; 2, 4: 370–37

The isolated extramedullary breast relapse in patient with inv(16)(p13;q22) and CBFB-MYH11 acute myeloid leukemia following allogeneic hematopoietic stem cell transplantation — case report and review of the literature

Ostra białaczka szpikowa (AML) rzadko występuje w lokalizacji pozaszpikowej jako izolowanynowotwór nazywany mięsakiem granulocytarnym lub jako wznowa pozaszpikowa. W pracyprzedstawiono przypadek chorej na AML z inwersją chromosomu 16 i genem fuzyjnym CBFB--MYH11, poddanej allogenicznemu przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych(allo-HSCT), u której wystąpiła wznowa pozaszpikowa w prawym gruczole piersiowym, równolegleze wznową molekularną w szpiku. Zastosowana chemioterapia wraz z radioterapiąpozwoliła na uzyskanie całkowitej remisji białaczki, potwierdzonej również w badaniach obrazowychza pomocą tomografii komputerowej i pozytonowej tomografii emisyjnej. W dyskusjiautorzy omawiają możliwe czynniki ryzyka wpływające na występowanie pozaszpikowychwznów oraz przytaczają najważniejsze wnioski z metaanalizy dotyczącej wyłącznie wznówpozaszpikowych AML w gruczole piersiowym.Acute myeloid leukemia (AML) occurs extramedullary very rarely as relapse or an isolatedtumor called granulocytic sarcoma. We present a patient with AML and inversion of16 chromosome including CBFB-MYH11 fusion gene after allogeneic hematopoietic stem celltransplantation (allo-HSCT). The extramedullary relapse involving right breast was diagnosedsimultaneously with molecular relapse in the bone marrow. The complete remission wasachieved after combined treatment composed of chemo- and radiotherapy. The images incomputed tomography and positron emission tomography confirmed total regression of tumor.The authors discuss the risk factors in extramedullary relapse occurrence and review majorresults of the latest meta-analysis concerning breast relapses of AML

Aberracje cytogenetyczne długiego ramienia chromosomu 3 w nowotworach układu krwiotwórczego — opis trzech chorych

Aberrant rearrangements in the 3q26 and 3q21 regions on the long arm of chromosome 3 havebeen observed in many conditions, including de novo acute myeloid leukemia (AML), in AML with antecedent myelodysplastic syndrome (MDS), as well as in MDS itself, the blastic phase of chronic myelogenous leukemia (BP-CML) and also in other myeloproliferative neoplasms (MPN). Such cytogenetic aberrations lead to abnormal expression of the RPN1-EVI1 fusion gene transcripts which involve the ecotropic viral integration site-1 (EVI1) at 3q26 and ribophorin I (RPN1) at3q21; these playing important roles in leukemogenesis and disease progression. Three case studies are presented of patients with the self same rearrangements on the long arm of chromosome 3. The first patient presented with de novo AML and t(3;3) (q21;q26) who, in spite of having double allogeneic hematopoietic stem cell transplantations, had fatal outcome. The other two patients had MPN. One was initially diagnosed with CML and whilst being treated with imatinib, the t(3;3) abnormality was nevertheless acquired even though at first the treatment had been effective. Despite subsequent second line treatment with dasatinab, the leukemia progressed with the appearance of extramedullary infiltration. The second patient developed AML with inv(3) after essential thrombocythaemia had been diagnosed 10 years ago. At first, the patient went into complete remission following induction chemotherapy with daunorubicine and cytarabine. This therapy was howeverre-implemented, when disease progression had again occurred during further observation. The patient then unfortunately developed pneumonia and died before hematopoietic recovery. These clinical findings thus indicate that cytogenetic aberrations on the long arm of chromosome 3 predict a poor outcome in patients with myeloid neoplasms.Aberracje długiego ramienia chromosomu 3 angażujące regiony 3q26 (gen EVI1) i 3q21 (gen RPN1) opisywano u chorych na ostrą białaczką szpikową (AML) de novo, AML wtórną do zespołu mielodysplastycznego (MDS), a także u pacjentów z MDS, kryzą blastyczną (BP) przewlekłej białaczki szpikowej (CML) oraz z innymi nowotworami mieloproliferacyjnymi (MPN). Powyższe aberracje genetyczne prowadzą do powstania genu fuzyjnego RPN1-EVI1, który odgrywa istotną rolę w procesie leukemogenezy. W poniższej pracy zaprezentowano opis trzech przypadków chorych z rearanżacjami długiego ramienia chromosomu 3: pacjentkę z rozpoznaniem AML de novo i t(3;3), u której mimo intensywnego leczenia i 2-krotnego allogenicznego przeszczepienia krwiotwórczych komórek macierzystych doszło do progresji choroby, oraz dwóch chorych z rozpoznaniem przewlekłych MPN. U jednego pacjenta z BP-CML w momencie rozpoznania do ewolucji klonalnej z pojawieniem się t(3;3) doszło w okresie progresji choroby po początkowo skutecznym leczeniu imatynibem. Mimo zastosowania terapii drugiej linii dazatynibem obserwowano progresję choroby z pojawieniem się pozaszpikowych nacieków białaczki. U drugiego pacjenta AML z inv(3) stwierdzono po okresie 10 lat od momentu rozpoznania nadpłytkowości samoistnej. Chorego poddan oleczeniu indukującemu daunorubicyną i arabinozydem cytozyny, w wyniku którego uzyskano całkowitą remisję. Mimo początkowo skutecznego leczenia w trakcie dalszej obserwacji nastąpiła progresja choroby. Chory otrzymał kolejną reindukcję, jednak zmarł z powodu obustronnego zapalenia płuc przed uzyskaniem regeneracji hematopoezy. Powyższe obserwacje kliniczne potwierdzają, że wystąpienie aberracji długiego ramienia chromosomu 3 w przebiegu nowotworów układu krwiotwórczego jest czynnikiem predykcyjnym niekorzystnego przebiegu klinicznego choroby

The FANCM:p.Arg658* truncating variant is associated with risk of triple-negative breast cancer.

Breast cancer is a common disease partially caused by genetic risk factors. Germline pathogenic variants in DNA repair genes BRCA1, BRCA2, PALB2, ATM, and CHEK2 are associated with breast cancer risk. FANCM, which encodes for a DNA translocase, has been proposed as a breast cancer predisposition gene, with greater effects for the ER-negative and triple-negative breast cancer (TNBC) subtypes. We tested the three recurrent protein-truncating variants FANCM:p.Arg658*, p.Gln1701*, and p.Arg1931* for association with breast cancer risk in 67,112 cases, 53,766 controls, and 26,662 carriers of pathogenic variants of BRCA1 or BRCA2. These three variants were also studied functionally by measuring survival and chromosome fragility in FANCM -/- patient-derived immortalized fibroblasts treated with diepoxybutane or olaparib. We observed that FANCM:p.Arg658* was associated with increased risk of ER-negative disease and TNBC (OR = 2.44, P = 0.034 and OR = 3.79; P = 0.009, respectively). In a country-restricted analysis, we confirmed the associations detected for FANCM:p.Arg658* and found that also FANCM:p.Arg1931* was associated with ER-negative breast cancer risk (OR = 1.96; P = 0.006). The functional results indicated that all three variants were deleterious affecting cell survival and chromosome stability with FANCM:p.Arg658* causing more severe phenotypes. In conclusion, we confirmed that the two rare FANCM deleterious variants p.Arg658* and p.Arg1931* are risk factors for ER-negative and TNBC subtypes. Overall our data suggest that the effect of truncating variants on breast cancer risk may depend on their position in the gene. Cell sensitivity to olaparib exposure, identifies a possible therapeutic option to treat FANCM-associated tumors

Evaluation of polygenic risk scores for breast and ovarian cancer risk prediction in BRCA1 and BRCA2 mutation carriers

Background: Genome-wide association studies (GWAS) have identified 94 common single-nucleotide polymorphisms (SNPs) associated with breast cancer (BC) risk and 18 associated with ovarian cancer (OC) risk. Several of these are also associated with risk of BC or OC for women who carry a pathogenic mutation in the high-risk BC and OC genes BRCA1 or BRCA2. The combined effects of these variants on BC or OC risk for BRCA1 and BRCA2 mutation carriers have not yet been assessed while their clinical management could benefit from improved personalized risk estimates. Methods: We constructed polygenic risk scores (PRS) using BC and OC susceptibility SNPs identified through population-based GWAS: for BC (overall, estrogen receptor [ER]-positive, and ER-negative) and for OC. Using data from 15 252 female BRCA1 and 8211 BRCA2 carriers, the association of each PRS with BC or OC risk was evaluated using a weighted cohort approach, with time to diagnosis as the outcome and estimation of the hazard ratios (HRs) per standard deviation increase in the PRS. Results: The PRS for ER-negative BC displayed the strongest association with BC risk in BRCA1 carriers (HR = 1.27, 95% confidence interval [CI] = 1.23 to 1.31, P = 8.2 x 10(53)). In BRCA2 carriers, the strongest association with BC risk was seen for the overall BC PRS (HR = 1.22, 95% CI = 1.17 to 1.28, P = 7.2 x 10(-20)). The OC PRS was strongly associated with OC risk for both BRCA1 and BRCA2 carriers. These translate to differences in absolute risks (more than 10% in each case) between the top and bottom deciles of the PRS distribution; for example, the OC risk was 6% by age 80 years for BRCA2 carriers at the 10th percentile of the OC PRS compared with 19% risk for those at the 90th percentile of PRS. Conclusions: BC and OC PRS are predictive of cancer risk in BRCA1 and BRCA2 carriers. Incorporation of the PRS into risk prediction models has promise to better inform decisions on cancer risk management

A case-only study to identify genetic modifiers of breast cancer risk for BRCA1/BRCA2 mutation carriers

Peer reviewedPublisher PD