Ludność arabska w państwie żydowskim

"Podobnie jak starożytne, również obecnie istniejące Państwo Izrael jest krajem zamieszkałym przez różne narodowości. Dziś obok Żydów poważną część mieszkańców Izraela stanowi ludność arabska. Wbrew twierdzeniom historyków i polityków arabskich, których zdaniem Arabowie palestyńscy w prostej linii są potomkami starożytnych Filistynów (a zatem to im przysługiwałoby w największym stopniu prawo do historycznej Palestyny), jak i tezom wielu Izraelczyków, jakoby miejscowa ludność autochtoniczna wywodziła się głównie od zdobywców arabskich, którzy w VII w. podbili Palestynę, w istocie Arabowie zamieszkujący dziś Państwo Izrael, Autonomię Palestyńską (AP) oraz częściowo Jordanię, stanowią zlepek różnych - napływających na ten obszar i mieszających się ze sobą z czasem - tzn. między VII a XX w. - zarabizowanych ludów."(...

Autonomia Palestyńska po śmierci Jasera Arafata. Wybory prezydenckie 2005 r

"Wybuch 28 września 2000 r. intifady Al Aksa cofnął o całą dekadę rozpoczęty w Madrycie i Oslo proces pokojowy na Bliskim Wschodzie. Tym samym wstrzymana została realizacja głównych celów palestyńskiego ruchu niepodległościowego (tzw. sprawy palestyńskiej), sformułowanych w Karcie Palestyńskiej z 1968 r., czyli powstania niepodległego państwa ze stolicą w Jerozolimie oraz powrotu uchodźców na teren historycznej Palestyny. Stało się tak zarówno ze względu na błędną ocenę przez Arafata sytuacji geopolitycznej w regionie w przededniu wybuchu intifady, jak i późniejszy splot niekorzystnych dla sprawy palestyńskiej czynników wewnętrznych oraz zewnętrznych (na arenie międzynarodowej)."(...

Demokracja i postęp Państwa Izrael jako element stymulujący przyspieszenie procesów modernizacyjnych i demokratycznych wśród Palestyńczyków

"Według zgodnej opinii zarówno Palestyńczyków, przedstawicieli świata nauki, jak i społeczności międzynarodowej, ciągnący się od niemal wieku konflikt żydowsko- -arabski przyniósł arabskim mieszkańcom Palestyny głównie klęski, straty ludzkie, cierpienia i upadek gospodarczy/Stosunek Palestyńczyków do konfliktu, w szczególności zaś do grzebiącej ich aspiracje narodowe wojny z lat 1948-1949, najlepiej oddaje popularne wśród nich określenie Nakhba (katastrofa) oraz obchodzony corocznie w rocznicę wybuchu pierwszej wojny izraelsko-arabskiej - zarówno przez Palestyńczyków zamieszkałych w Autonomii Palestyńskiej, jak i tych z diaspory - tzw. dzień gniewu."(...

Palestyńska władza narodowa osiem lat po Arabskiej Wiośnie

Wbrew nadziejom Palestyńczyków wybuch Arabskiej Wiosny, zamiast przyśpieszyć pozytywne przemiany doprowadził do pogorszenia sytuacji w regionie i samej Autonomii Palestyńskiej. Zostały zatrzymane oczekiwane procesy gospodarcze. Doszło do kilku dewastujących Strefę Gazy operacji militarnych Izraela. Pogłębiły się podziały – na Zachodni Brzeg rządzony przez OWP oraz Hamas kontrolujący Strefę Gazy. Pogorszeniu uległy nastroje społeczne wśród Palestyńczyków. Wobec pojawienia się w regionie tzw. Państwa Islamskiego, wspólnota międzynarodowa, w szczególności USA, straciły zainteresowanie trudnym do rozwiązania konfliktem bliskowschodnim. Ciosem dla Palestyńczyków było przeniesienie przez Donalda Trumpa, w maju 2018 r., ambasady USA w Izraelu z Tel Awiwu do Jerozolimy. Wobec pogłębiających się problemów w Autonomii Palestyńskiej, w tym utraty zaufania do Palestyńczyków ze strony Izraela, kwestionowana zaczęła być w Izraelu idea rozwiązania dwupaństwowego, to jest przyszłego pokojowego współistnienia żydowskiego Izraela i arabskiej Palestyny. Połowiczny sukces, jaki osiągnęli Palestyńczycy uzyskując w 2012 r. statusu państwa obserwatora w ONZ nie równoważy strat, dla sprawy palestyńskiej z lat 2011–2018. Wiele wskazuje, że Palestyńska Władza Narodowa znajduje się dziś w przededniu przeobrażeń, które będą musiały uwzględnić niekorzystne zmiany, które zaszły w ostatnich latach. Słowa kluczowe: Arabska Wiosna, Palestyńczycy, OWP, Hamas, operacje militarne, konflikt bliskowschodni, rozwiązanie dwupaństwowe, ONZDespite the hopes of the Palestinians, the outbreak of the Arab Spring, instead of accelerating positive changes, led to a signifi cant deterioration of the situation in the region and in the Palestinian Authority itself. Positive economic processes have been stopped. Successive Israeli military operations devastated the Gaza Strip. The divisions on the West Bank ruled by the Palestine Liberation Organization and Hamas controlling the Gaza Strip deepened. Social sentiment among Palestinians has deteriorated. In view of the emergence of the so-called Islamic State in the region, the international community, in particular the US, lost interest in resolving the Middle Eastern conflict. The moving of the US embassy from Tel Aviv to Jerusalem, in May 2018, was a blow to the Palestinians. But what’s the worst, is the loss of Israeli trust to the Palestinians, especially the fact that the idea of a two-state solution has been questioned in Israel. The partial success that the Palestinians achieved by obtaining the status of an observer in the United Nations in 2012 does not balance the losses that the 2011–2018 period brought to the Palestinian cause. There are many indications that the Palestinian National Authority is at a crossroad, on the eve of changes that will have to take into account the changes that have taken place in recent years. Key words: Arab Spring, Palestinians, PLO, Hamas, military operations, Middle East conflict, two-state solution, U

Polska a imperium mongolskie oraz Złota Orda w latach 1241–1502

The army of Batu Khan’s 1241 invasion of Central and Eastern Europe was the first, highly unfortunate encounter between Poland and the Mongol empire. The defeat at Legnica, the death of Prince Henry the Pious, and the collapse of his line’s reign in the Duchy of Silesia not only delayed the unifica­tion of Poland by decades, but in practice it also eliminated the Silesian Piasts from effective competition for the future Polish union. It was only the death of Ögedei Khan that forced Batu Khan to return with his army to Mongolia and that saved Poland and Hungary from a prolonged enslavement that was the fate of Ruthenian duchies. The subsequent Mongol invasions of Poland at the turn of 1260 and 1288 only deepened the process of economic decline and destruction of Poland. The defeat suffered by the Mongols in the battles with the Egyptian Mam­luks and the collapse of the Kingdom of Jerusalem in 1291 made the West lose interest in establishing political relations with the Mongols. In Eastern Europe, the western domain of the Mongol Empire, the so-called Golden Horde, grew in strength, and began playing a significant role in the politi­cal life of the entire region. The peak of its power was in the first half of the fourteenth century during the reign of Öz Beg and Jani Beg khans. From the second half of the fourteenth century faltering of the Golden Horde began. In the fifteenth century it was transformed into the so-called Great Horde. The Grand Prince Ivan III of Muscovy’s Great Stand on the Ugra River against Khan Akhmat’s Great Horde in 1480 was a Muscovite triumph. Poland, how­ever, lost one of its few allies in the east. The Polish King Alexander Jagiellon’s failure in 1502 to support the last Khan of the Great Horde, Shah-Akhmad, made way for the destruction of the Great Horde by Ivan III’s ally, the ruler of the Crimean Khanate, Meñli I Giray. The fall of the Great Horde meant a symbolic end of shared history between Poland and Mongolia, which had begun with the invasion Mongol in 1241. For Russia, it was the final confirmation of its dropping its sovereignty to the Tatars. For the Crimean Khanate, which de facto broke off previous relations with the former Mongol empire by destroying the Great Horde, meant, however, that it become part of a new, emerging political and economic governance in Eastern Europe.W związku z najazdem w 1241 roku armii Batu-chana na Europę Środkową i Wschodnią doszło do pierwszego, bardzo niefortunnego dla Polski spotka­nia z ówczesnym imperium mongolskim. Klęska pod Legnicą, śmierć księ­cia Henryka II Pobożnego, upadek państwa Henryków na Śląsku nie tylko odsunęły o kilka dekad proces zjednoczenia ziem polskich, ale też w praktyce wyeliminowały Piastów śląskich ze skutecznej rywalizacji o przyszłe zjed­noczenie Polski. Jedynie śmierć wielkiego chana Ugedeja skłaniająca Batu­-chana do powrotu wraz z armią do Mongolii uratowały Polskę i Węgry od długotrwałego zniewolenia, które spotkało księstwa ruskie. Kolejne mongol­skie najazdy na Polskę z lat 1259 na 1260 oraz z przełomu roku 1287 na 1288 jedynie pogłębiły proces upadku gospodarczego i zniszczeń ziem polskich. Klęski poniesione przez Mongołów w walkach z egipskimi Mamelukami oraz upadek Królestwa Jerozolimskiego w 1291 roku spowodowały, że Zachód stracił zainteresowanie nawiązywaniem politycznych układów z Mongołami. W Europie Wschodniej umocniła się natomiast zachodnia dzielnica impe­rium mongolskiego, tzw. Złota Orda, która zaczęła odgrywać znaczącą rolę w życiu politycznym całego regionu. Szczyt jej potęgi przypadał na pierw­szą połowę XIV wieku za rządów chanów Uzbeka i Dżanibeka. Od drugiej połowy XIV wieku widoczne jest osłabienie Złotej Ordy. W wieku XV prze­kształciła się ona w tzw. Wielką Ordę. Powstrzymanie chana Wielkiej Ordy Ahmeta w 1480 roku nad Ugrą przez księcia moskiewskiego Iwana III było triumfem Moskwy. Polska natomiast traciła jednego z nielicznych sojusz­ników na wschodzie. Nieudzielenie zaś przez króla polskiego Aleksandra Jagiellończyka w 1502 roku wsparcia ostatniemu chanowi Wielkiej Ordy Szach-Achmadowi umożliwiło zniszczenie Wielkiej Ordy przez sojusznika Iwana III, władcę Chanatu Krymskiego, chana Mengli Gireja. Upadek Wielkiej Ordy dla Polski oznaczał symboliczne zakończenie wspólnej historii zapoczątkowanej jeszcze najazdem Mongołów z 1241 roku. Dla Rosji był ostatecznym potwierdzeniem zrzucenia przez nią zwierzchno­ści tatarskiej. Dla Chanatu Krymskiego, który niszcząc Wielką Ordę, de facto zrywał dotychczasowe związki z dawnym imperium mongolskim, oznaczał natomiast, iż stawał się on częścią nowego, kształtującego się wówczas ładu polityczno-gospodarczego w Europie Wschodniej

Probabilistic Counters for Privacy Preserving Data Aggregation

Probabilistic counters are well known tools often used for space-efficient set cardinality estimation. In this paper we investigate probabilistic counters from the perspective of preserving privacy. We use standard, rigid differential privacy notion. The intuition is that the probabilistic counters do not reveal too much information about individuals, but provide only general information about the population. Thus they can be used safely without violating privacy of individuals. It turned out however that providing a precise, formal analysis of privacy parameters of probabilistic counters is surprisingly difficult and needs advanced techniques and a very careful approach. We demonstrate also that probabilistic counters can be used as a privacy protecion mechanism without any extra randomization. That is, the inherit randomization from the protocol is sufficient for protecting privacy, even if the probabilistic counter is used many times. In particular we present a specific privacy-preserving data aggregation protocol based on a probabilistic counter. Our results can be used for example in performing distributed surveys

A new strategy for brain tumour metabolomic analysis

Introduction: Nowadays, diagnosis of brain tumours is mainly carried out via neuroimaging techniques. The most widespread methods for routine analysis include computer tomography and magnetic resonance imaging. While such methods are useful to localise tumours, they are unable to offer a conclusive diagnosis of the tumour type. A final diagnosis can only be made via a histological examination of tissue after tumour resection, or, in cases where the location of the tumour is not amenable to resection, after a biopsy of the tumour is carried out. Untargeted metabolite analysis is a relatively new approach to diagnostics, capable of establishing wide characterisation of endogenous metabolites of a given system, a method that can be applied to improve identification of tumour types via biomarker discovery. In this regard, sample collection and preparation can be said to be the most important step in metabolomic studies. Material and methods: In the current study, a solid phase microextraction (SPME) protocol for metabolo-mics, which has been successfully applied towards metabolite analysis in various biological materials in the last few years, was optimised for brain tumour tissue metabolomic analysis. In the current study, the described approach was applied to human brain tumours. Aiming to incur minimal tissue damage, the probes used for sampling were of diameter ca. 0.2 mm. Aiming to optimise the method towards enhanced recovery of the extracted metabolites, various desorption solvents were tested in an optimisation study. The final protocol was used for analysis of a pilot cohort of patients with glioma and meningioma tumours. Results: The results showed that a protocol where chemical biopsy was performed directly from resected tumour with 7-mm-long coating SPME probe and desorption was done using 0.3 mL of a mixture of acetonitrile and water 80:20 v/v was superior to other tested protocols. The optimised method allowed for successful differentiation between the two types of brain tumours studied: meningioma and glioma. Despite the relatively small cohort group involved in the study, several compounds were tentatively identified as statistically significant metabolites responsible for this differentiation. Conclusions: The presented preliminary data demonstrate a potential of the proposed method as a low invasive diagnostic tool for on-site analysis

Dedicated bifurcation stents or regular drug eluting stents in distal left main stenosis: A retrospective study

  Background: In the distal left main (LM) atherosclerosis mainly develops within bifurcation or trifur­cation. The aim of this study was to analyze the strategy of distal LM stenosis treatment and associated clinical outcomes in a large hospital in Northern Poland. Methods: The study population consisted of consecutive patients with stable coronary artery disease or acute coronary syndrome (ACS) and distal LM stenosis who were hospitalized between June 2012 and June 2013. Patients were treated with regular drug-eluting stents (rDES), including bioresorbable vascular scaffolds, or dedicated bifurcation stents (BiOSS LIM®). Clinical outcomes were analyzed at 12, 24 and 36 months. Primary endpoint was cumulative major adverse cardiovascular events (MACE) inducing rate of cardiac death, myocardial infarction, and target lesion revascularization (TLR) after 36 months. Results: One hundred and two patients were identified, 90 of whom were treated with percutaneous coronary intervention (56 rDES, including 9 Absorb, and 34 BiOSS) with no stent implantation fail­ure. In 15 (16.7%) patients rDES was required within side branch (SB). After 36 months MACE rate was 19.0% (BiOSS: 18.8% vs. rDES 19.2%), whereas TLR rate was 10.7% (BiOSS 12.5% vs. rDES 9.6%). In logistic regression for 36-month TLR rate proximal optimization technique (OR 0.311, 95% CI 0.211–0.644) was a prognostic factor of better clinical outcome, whereas non-ST-elevation ACS (OR 2.211, 95% CI 1.642–5.110), ST-elevation myocardial infarction (OR 2.771, 95% CI 1.325–7.209) and SB stenting (OR 1.141, 95% CI 1.002–1.881) were risk factors of poor outcome. Conclusions: Regular drug-eluting stents as well as dedicated bifurcation BiOSS LIM® stents enabled a simple and fast distal LM treatment option with a single stent. Both resulted in comparable MACE and TLR rates

Equilibrium ex vivo calibration of homogenized tissue for in vivo SPME quantitation of doxorubicin in lung tissue

The final publication is available at Elsevier via https://dx.doi.org/10.1016/j.talanta.2018.02.049 © 2018. This manuscript version is made available under the CC-BY-NC-ND 4.0 license https://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/4.0/The fast and sensitive determination of concentrations of anticancer drugs in specific organs can improve the efficacy of chemotherapy and minimize its adverse effects. In this paper, ex vivo solid-phase microextraction (SPME) coupled to LC-MS/MS as a method for rapidly quantitating doxorubicin (DOX) in lung tissue was optimized. Furthermore, the theoretical and practical challenges related to the real-time monitoring of DOX levels in the lung tissue of a living organism (in vivo SPME) are presented. In addition, several parameters for ex vivo/in vivo SPME studies, such as extraction efficiency of autoclaved fibers, intact/homogenized tissue differences, critical tissue amount, and the absence of an internal standard are thoroughly examined. To both accurately quantify DOX in solid tissue and minimize the error related to the lack of an internal standard, a calibration method at equilibrium conditions was chosen. In optimized ex vivo SPME conditions, the targeted compound was extracted by directly introducing a 15 mm (45 µm thickness) mixed-mode fiber into 15 g of homogenized tissue for 20 min, followed by a desorption step in an optimal solvent mixture. The detection limit for DOX was 2.5 µg g−1 of tissue. The optimized ex vivo SPME method was successfully applied for the analysis of DOX in real pig lung biopsies, providing an averaged accuracy and precision of 103.2% and 12.3%, respectively. Additionally, a comparison between SPME and solid-liquid extraction revealed good agreement. The results presented herein demonstrate that the developed SPME method radically simplifies the sample preparation step and eliminates the need for tissue biopsies. These results suggest that SPME can accurately quantify DOX in different tissue compartments and can be potentially useful for monitoring and adjusting drug dosages during chemotherapy in order to achieve effective and safe concentrations of doxorubicin.Natural Sciences and Engineering Research Council (NSERC) of CanadaCanadian Institutes of Health Research (CIHR) [grant 355935]SK CIHR (grant 190953)GL2 (grant GL2-01-019

The reaction of the USA, Russia and the Middle East to the creation of the so-called Islamic State in Syria and Iraq

Powstanie w czerwcu 2014 r. tak zwanego Państwa Islamskiego (Daesh) na terenie Iraku i Syrii, w szczególności zaś jego szybkie sukcesy terytorialne, w tym poparcie, jakim zaczęło się Daesh cieszyć wśród niektórych środowisk radykalnych na Bliskim Wschodzie, ale i w wielu państwach Europy, było szokiem zarówno dla establishmentów rządzących w regionie, jak i dla przywódców Zachodu. W celu zapobieżenia rozszerzenia się Daesh na kolejne państwa regionu administracja Baracka Obamy zorganizowała Globalna Koalicję Przeciwko Daesh. W działania przeciwko Deash włączyła się również Rosja oraz Iran, jednak głównym celem obu krajów jest zapobieżenie upadku reżimu w Damaszku. Utrata przez Daesh większości terytorium w 2017 r. nie oznacza wyeliminowania tej organizacji w tym radykalizmu z Bliskiego Wschodu. Pojawiły się natomiast nowe punkty zapalne, w tym związane z kwestią kurdyjską, jak również problem powrotów zradykalizowanych bojowników do krajów pochodzenia.The establishment in June 2014 of the so-called Islamic State (Daesh) in Iraq and Syria, in particular its rapid success territorial, including support, which began Daesh enjoying among some circles of radical Middle East, but also in many European countries, it was a shock for both for of the establishment's rulers in the region and for Western leaders. In order to prevent Daesh from spreading to other countries in the region, Barack Obama's administration organized a Global Coalition Against Daesh. In these actions against the spread of Daesh Russia and Iran was also included, but the main goal of both countries is to prevent the fall of the regime in Damascus. The loss by Daesh majority territory in 2017 does not mean the elimination of the organization radicalism of the Middle East. There are however some new flashpoints, including those related to the Kurdish issue, as well as the problem of radicalized fighters returning to their countries of origin