Echokardiograficzna kwalifikacja i ocena odpowiedzi na terapię resychronizującą wśród pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca. Metaloproteinaza macierzy zewnątrzkomórkowej−9 — subanaliza

Background: The concept of cardiac resynchronisation therapy (CRT) is based on biventricular pacing in symptomatic, chronic heart failure (HF) patients with systolic left ventricular (LV) dysfunction and QRS &#8805; 120 ms. The response to CRT is determined by clinical and echocardiographic parameters. The change of biochemical status (e.g. natriuretic peptides or metalloproteinase levels) caused by CRT is not well explored. Aim: To analyse the clinical and haemodynamic changes caused by CRT in relation to patients&#8217; biochemical status and to assess factors determining a favourable response to CRT. Methods: Fifty patients with chronic systolic HF (NYHA IV: two patients), wide QRS complex (160 &#177; 31 ms) and reduced LV ejection fraction (26 &#177; 5.8%) under optimal pharmacotherapy, who underwent CRT, were enrolled. Data on NT-proBNP and C-reactive protein serum levels, as well as standard echocardiography with tissue Doppler measurements, were collected before CRT and after six months of pacing. The levels of matrix metalloproteinase-9 (MMP-9) were assessed in a subgroup of 18 patients. Patients were regarded as responders if LV end-systolic volume decreased by 10% compared to baseline. Results: Thirty five (70%) patients responded favourably to CRT. Cardiac resynchronisation therapy resulted in an improvement of max. ventilatory oxygen uptake (12.9 &#177; 3.8 vs 16.6 &#177; 4.7 mL/kg/min; p < 0.05), a of NT-proBNP decrease (2,579 &#177; 2,598 vs 1,339 &#177; 1,088 pg/mL, p < 0.05), and decrease of atrio-, inter- and intra-LV dyssynchrony. A greater baseline dyssynchrony was observed in responders. A decrease of MMP-9 level following CRT was observed in 12 (67%) patients. Significant MMP-9 decrease was observed only in the subgroup of ischaemic HF patients (26,100 &#177; 7,624 pg/mL vs 23,360 &#177; 6,258 pg/mL; p = = 0.03). In patients with MMP-9 decrease during CRT, a lower C-reactive protein concentration at baseline was observed (2.12 &#177; 1.6 vs 4.7 &#177; 4.1 mg/L). The reduction in LV end-diastolic diameter correlated with the changes in MMP-9 level (r = = 51; p = 0.03). Baseline left atrial end-diastolic diameter measured in parasternal long-axis view &#163; 46 mm had a sensitivity of 83% and a specificity of 67% in predicting MMP-9 decrease (AUC 0.83; 95% CI 0.59&#8211;0.96). Conclusions: The CRT induces favourable myocardial remodelling, resulting in NT-proBNP level decrease, improvement of regional and global biventricular function, and MMP-9 level reduction, in ischaemic HF patients. The changes of MMP-9 level may be predicted by baseline left atrial end-diastolic diameter and correlate with LV end-diastolic diameter change during CRT. Kardiol Pol 2011; 69, 10: 1043&#8211;1051Wstęp: Terapia resynchronizująca (CRT) jest oparta na koncepcji synchronicznej stymulacji prawej i lewej komory (LV) u pacjentów z zaawansowaną przewlekłą niewydolnością w przebiegu dysfunkcji skurczowej LV i poszerzonym zespołem QRS &#8805; 120 ms. Korzystna odpowiedź na CRT jest definiowana za pomocą klinicznych i echokardiograficznych kryteriów. Zmiany stanu pacjenta na poziomie biochemicznym (peptydy natriuretyczne, metaloproteinazy macierzy zewnątrzkomórkowej) wymagają przeprowadzenia dalszych badań. Cel: Celem pracy była analiza klinicznych, hemodynamicznych i biochemicznych zmian pod wpływem CRT oraz znalezienie czynników determinujących korzystną odpowiedź na CRT. Metody: Do badania włączono 50 pacjentów ze skurczową niewydolnością serca (NYHA IV &#8212; 2 pacjentów), poszerzonym zespołem QRS (160 &#177; 31 ms) i obniżoną frakcją wyrzutową LV (26 &#177; 5,8%), optymalnie leczonych farmakologicznie, u których zastosowano CRT. Analizie poddano dane echokardiograficzne (z włączeniem doplera tkankowego) i biochemiczne (NT-proBNP i CRP) zebrane przed terapią i po 6 miesiącach CRT. Stężenie metaloproteinazy macierzy zewnątrzkomórkowej- 9 (MMP-9) oceniono w podgrupie 18 pacjentów. Korzystną odpowiedź na CRT definiowano jako spadek objętości końcowoskurczowej LV o 10% w porównaniu z wartością wyjściową. Wyniki: Na CRT korzystnie odpowiedziało 35 (70%) pacjentów. Pod koniec obserwacji zarejestrowano poprawę maksymalnego zużycia tlenu w teście spiroergometrcznym (VO2 , z 12,9 &#177; 3,8 do 16,6 &#177; 4,7 ml/kg/min; p < 0,05), zmniejszenie stężenia NT-proBNP (z 2579 &#177; 2598 do 1339 &#177; 1088 pg/ml; p < 0.05) oraz redukcję dyssynchronii między-, przedsionkowo- i śródkomorowej. Przed CRT większą dyssynchronię zaobserwowano w grupie korzystnej odpowiedzi na CRT. Obniżenie stężenia MMP-9 zanotowano u 12 (67%) pacjentów, w tym istotne statystycznie wśród osób z niedokrwienną etiologią niewydolności serca (26 100 &#177; 7624 pg/ml v. 23 360 &#177; 6258 pg/ml; p = 0,03). W grupie pacjentów z redukcją MMP-9 stwierdzono niższe wyjściowe stężenie CRP (2,12 &#177; 1,6 v. 4,7 &#177; 4,1 mg/l). Zmniejszenie wymiaru końcoworozkurczowego LV korelowało ze zmianami MMP-9 (r = 51; p = 0,03). Wymiar lewego przedsionka przed CRT mierzony w przymostkowej osi długiej &#163; 46 mm z 83-procentową czułością i 67-procentową swoistością przewidywał spadek stężenia MMP-9 (AUC 0,83; 95% CI 0,59&#8211;0,96). Wnioski: Terapia resynchronizująca powoduje korzystną przebudowę mięśnia sercowego ze zmniejszeniem stężenia NT-proBNP, poprawę funkcji globalnej i regionalnej komór serca i redukcję stężenia MMP-9 wśród pacjentów z niedokrwienną niewydolnością serca. Zmiany stężenia MMP-9 podczas CRT dobrze korelują ze zmianami wymiaru końcoworozkurczowego LV i można je przewidywać, oceniając wyjściowy wymiar lewego przedsionka. Kardiol Pol 2011; 69, 10: 1043&#8211;105

Małoinwazyjna hybrydowa ablacja przetrwałego i długotrwającego przetrwałego migotania przedsionków: roczne wyniki obserwacji

Background: The concept of a hybrid approach, combining the most effective techniques of surgical and endocardial catheter ablation has resulted in the creation of the convergent ablation procedure. This novel, pericardioscopic, hybrid approach can be an effective option for highly symptomatic patients with persistent atrial fibrillation (PSAF) and longstanding persistent atrial fibrillation (LSPAF) for whom standalone surgical or endocardial ablation procedures offer sometimes unsatisfactory outcomes. Aim: To assess the safety, efficacy and effectiveness of a hybrid epicardial and endocardial radiofrequency ablation for the treatment of PSAF and LSPAF. Methods: Single-centre, prospective, non-randomised clinical study. Between August 2009 and December 2011, 27 patients with PSAF (n = 5) and LSPAF (n = 22) underwent hybrid ablation (HABL). Mean age was 52.52 &#177; 11.27 years, and the mean EHRA class was 2.5; 14 (51.8%) patients had a history of electrical cardioversion (n = 6) or catheter ablation (n = 8). Five patients had left ventricular ejection fraction (LVEF) of less than 35%. Mean AF duration for all patients was 3.46 &#177; 2.5 years. All patients were on antiarrhythmic drugs (AAD) and oral anticoagulation. Patients were scheduled for three, six and 12 month follow-up with seven day Holters, REVEAL&#174; XT and ECHO measurements. Results: The HABL procedure was feasible in all patients. At six months post procedure, 72.2% (13/18) of patients were in SR, and 66.5% (12/18) were off class I/III AADs. Four patients were in AF and one patient developed right atrial flutter. At one year post procedure, 80% (8/10) of patients were in SR and off class I/III AADs. At two year post procedure, 100% (6/6) of patients were in SR and off class I/III AADs. Rapid change in left ventricular function was noted in patients with low LVEF (&#8804; 35%) prior to the procedure. Patients with LVEF +40% had less apparent improvement. Conclusions: Hybrid, epicardial and endocardial, radiofrequency ablation is feasible and safe, effectively restoring sinus rhythm in the vast majority of patients with PSAF and LSPAF.Wstęp: Wciąż brakuje skutecznego sposobu leczenia objawowych chorych z przetrwałą i długotrwającą przetrwałą formą migotania przedsionków (AF). Połączenie wysiłków kardiochirurga i elektrofizjologa w postaci hybrydowej endo- i epikardialnej ablacji struktur obu przedsionków jest obiecującą opcją dla tych chorych, u których inne formy terapii zawiodły. Cel: Celem niniejszego badania było określenie bezpieczeństwa, możliwość i efektywności hybrydowego leczenia przetrwałego AF. Metody: Badanie ma charakter jednoośrodkowy, nierandomizowany. W okresie od 08.2009 do 12.2011 r. zabiegowi hybrydowej ablacji poddano 27 chorych (obecnie, do dnia 05.07.2012 n = 43). Z opisanych w niniejszej pracy 27 pacjentów, 5 miało przetrwałe AF (PAF), a 22 długotrwające przetrwałe AF (LSPAF). Średni wiek wynosił 52,52 &#177; 11,27 roku, średnia klasa EHRA 2,5. U 6 osób w przeszłości wykonano elektryczną kardiowersję, natomiast 8 przeszło &#8805; 1 ablację endokardialną. U 5 chorych stwierdzono upośledzoną funkcję skurczową lewej komory (LVEF < 35%). Średni czas trwania AF wynosił 3,46 &#177; 2,5 roku. Wszyscy pacjenci stosowali maksymalnie tolerowaną farmakoterapię oraz doustne leki przeciwzakrzepowe. Okres obserwacji po zabiegu zakładał wykonanie 7-dniowego badania EKG metodą Holtera oraz badanie echokardiograficzne w 3., 6. i 12. miesiącu po zabiegu. U części pacjentów implantowano stały rekorder EKG REVEAL&#174; XT. Wyniki: Procedurę przeprowadzono u wszystkich chorych. Sześć miesięcy po ablacji 72,2% (13/18) pacjentów pozostało na rytmie zatokowym (SR), a u 66,5% (12/18) było możliwe odstąpienie od leczenia antyarytmicznego (leki klas I/III). U 4 osób stwierdzono AF, natomiast u 1 wykryto trzepotanie przedsionków. Rok po zabiegu 80% (8/10) osób pozostało na SR bez stosowania leków klasy I/III (wg danych z dnia publikacji manuskryptu, gdy n = 43: wyniki dotyczące SR w 3., 6. i 12. miesiącu wynosiły odpowiednio: 75,8%, 76,9% i 84%). Wnioski: Małoinwazyjna, hybrydowa ablacja, łącząca zalety endo- i epikardialnej ablacji prądem o wysokiej częstotliwości jest bezpieczna i skuteczna w przywróceniu SR u większości chorych z objawowym, przetrwałym i długotrwającym przetrwałym AF

Prevalence of atrial fibrillation in Polish population >=65 old. Report of cross-sectional NOMED-AF study

BackgroundAtrial fibrillation (AF) is the most common cardiac arrhythmia, characterized by an increased risk of thromboembolic complications that can be markedly reduced with anticoagulation. There is a paucity of studies assessing the total prevalence of AF in national populations.AimsTo assess the nationwide prevalence of AF in a population of adults ≥65 old and to determine the impact of duration of electrocardiogram (ECG) monitoring on the number of newly detected AF episodes.MethodsThe NOMED-AF study (ClinicalTrials.gov; NCT: 0324347) was a cross-sectional study performed on a nationally representative random sample of 3014 Polish citizens 65 years or older. Final estimates were adjusted to the national population. All participants underwent up to 30 days of continuous ECG monitoring. Total AF prevalence was diagnosed based on the patient's medical records or the presence of AF in ECG monitoring.ResultsThe prevalence of AF in the Polish population ≥65 years was estimated as 19.2% (95% confidence interval [CI], 17.9%-20.6%). This included 4.1% (95% CI, 3.5%-4.8%) newly diagnosed cases and 15.1% (95% CI, 13.9%-16.3%) previously diagnosed cases and consisted of 10.8% (95% CI, 9.8%-11.9%) paroxysmal AF and 8.4% (95% CI, 7.5%-9.4%) persistent/permanent AF. The incidence of all paroxysmal AF events as a function of ECG monitoring duration increased from 1.9% (95% CI, 1.4%-2.6%) at 24 hours to 6.2% (95% CI, 5.3%-7.2%) at 4 weeks.ConclusionsThe prevalence of AF in elderly adults is higher than estimated based on medical records only. Four weeks of monitoring compared to 24-hour ECG Holter allow detection of 7-fold more cases of previously undiagnosed paroxysmal AF