Multiphoton resonance in a three-level system with nearly degenerate excited states

An analytic study is presented of the efficient multiphoton excitation and strong harmonic generation in three-level systems specified by a pair of nearly degenerate, strongly dipole-coupled excited states. Such systems are physically formed by the three lowest states in, e.g., the hydrogen atom or evenly charged homonuclear diatomic molecular ions under reasonably chosen laser intensities. As a detailed analytic result, we found that the laser pulse of photon energy $2{.}05\text{eV}$, duration $0{.}23\text{ps}$ and intensity $5\cdot 10^{13}\,\frac{\text{W}}{\text{cm}^2}$ is able to produce complete inversion of the initial population in the hydrogen atom through the 5-photon excitation. At the same photon energy, the pulse of duration $0{.}41\text{ps}$ and intensity $3{.}44\cdot 10^{14}\,\frac{\text{W}}{\text{cm}^2}$ was found to produce the same effect in the molecular ion but through the 9-photon excitation. We show that the accompanying scattering of light has very rich spectrum differing substantially from that of the two-level system.Comment: 9 pages, 5 figures,submitted to Phys. Rev. A, comments welcom

Kardiowersja elektryczna migotania przedsionków - 40 lat od wprowadzenia metody do praktyki klinicznej

Migotanie przedsionków jest najczęściej występującą arytmią w praktyce klinicznej. Mimo 4 dekad od wprowadzenia kardiowersji elektrycznej do praktyki klinicznej metoda ta pozostaje najbardziej skutecznym sposobem przywrócenia rytmu zatokowego. Niniejsze opracowanie przedstawia aktualne poglądy dotyczące zastosowania i przeprowadzenia kardiowersji elektrycznej, właściwego przygotowania chorego do zabiegu oraz potencjalnych zagrożeń związanych z wykonywaniem tej procedury medycznej. Omówiono również możliwości nowych defibrylatorów wyposażonych w funkcję aplikacji prądu o morfologii dwufazowej. (Folia Cardiologica Excerpta 2006; 1: 473-478

Moment inversion problem for piecewise D-finite functions

We consider the problem of exact reconstruction of univariate functions with jump discontinuities at unknown positions from their moments. These functions are assumed to satisfy an a priori unknown linear homogeneous differential equation with polynomial coefficients on each continuity interval. Therefore, they may be specified by a finite amount of information. This reconstruction problem has practical importance in Signal Processing and other applications. It is somewhat of a ``folklore'' that the sequence of the moments of such ``piecewise D-finite''functions satisfies a linear recurrence relation of bounded order and degree. We derive this recurrence relation explicitly. It turns out that the coefficients of the differential operator which annihilates every piece of the function, as well as the locations of the discontinuities, appear in this recurrence in a precisely controlled manner. This leads to the formulation of a generic algorithm for reconstructing a piecewise D-finite function from its moments. We investigate the conditions for solvability of the resulting linear systems in the general case, as well as analyze a few particular examples. We provide results of numerical simulations for several types of signals, which test the sensitivity of the proposed algorithm to noise

Effect of Crystal Quality on HCP-BCC Phase Transition in Solid 4He

The kinetics of HCP-BCC structure phase transition is studied by precise pressure measurement technique in 4He crystals of different quality. An anomalous pressure behavior in bad quality crystals under constant volume conditions is detected just after HCP-BCC structure phase transition. A sharp pressure drop of 0.2 bar was observed at constant temperature. The subsequent pressure kinetics is a non-monotonic temperature function. The effect observed can be explained if we suppose that microscopic liquid droplets appear on the HCP-BCC interphase region in bad quality crystals. After the interphase region disappearance, these droplets are crystallized with pressure reduction. It is shown that this effect is absent in high quality thermal-treated crystals.Comment: 4 pages, 4 figure

Local modes, phonons, and mass transport in solid 4^4He

We propose a model to treat the local motion of atoms in solid $^{4}$He as a local mode. In this model, the solid is assumed to be described by the Self Consistent Harmonic approximation, combined with an array of local modes. We show that in the bcc phase the atomic local motion is highly directional and correlated, while in the hcp phase there is no such correlation. The correlated motion in the bcc phase leads to a strong hybridization of the local modes with the T$_{1}(110)$ phonon branch, which becomes much softer than that obtained through a Self Consistent Harmonic calculation, in agreement with experiment. In addition we predict a high energy excitation branch which is important for self-diffusion. Both the hybridization and the presence of a high energy branch are a consequence of the correlation, and appear only in the bcc phase. We suggest that the local modes can play the role in mass transport usually attributed to point defects (vacancies). Our approach offers a more overall consistent picture than obtained using vacancies as the predominant point defect. In particular, we show that our approach resolves the long standing controversy regarding the contribution of point defects to the specific heat of solid $^{4}$He.Comment: 10 pages, 10 figure

Wybrane białka ostrej fazy u pacjentów poddanych angioplastyce wieńcowej

Wstęp: Pomimo licznych doniesień dotyczących czynników ryzyka powikłań i restenozy, w tym prac na temat białek ostrej fazy, dokładna stratyfikacja ryzyka u pacjentów poddanych angioplastyce wieńcowej (PTCA) jest wciąż przedmiotem badań. Celem pracy była ocena zależności występowania zgonów, zawałów serca i ponownych rewaskularyzacji (ocenianych łącznie) oraz restenozy u pacjentów z dławicą piersiową bolesną zależnie od stężenia biochemicznych markerów stanu zapalnego. Materiał i metody: Badanie miało charakter prospektywnej, kohortowej próby z rocznym okresem klinicznej obserwacji chorych. Stężenia białka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego białka amyloidowego (SAA) oznaczono metodą nefelometryczną u 138 pacjentów z dławicą piersiową stabilną i 16 chorych z dławicą piersiową niestabilną. Krew do oznaczeń pobierano przed zabiegiem oraz po 6, 18&#8211;24 godzinach, a także po 1, 3, 6, 12 miesiącach po zabiegu. Kliniczne objawy restenozy weryfikowano angiograficznie. Wyniki: Stężenia CRP oznaczane 18&#8211;24 godzin i 6 miesięcy po angioplastyce okazały się czynnikami predykcyjnymi wystąpienia zgonu, zawału serca i potrzeby rewaskularyzacji, ocenianymi łącznie (MACE), oraz wystąpienia restenozy. Wartości SAA, zmierzone przed zabiegiem oraz po 6 i po 18&#8211;24 godzinach, a także po miesiącu od PTCA, jak również CRP oznaczone przed angioplastyką i po 6 godzinach, 1, 3, 12 miesiącach nie miały wpływu na występowanie wspomnianych kryteriów oceny. Szczytowe wartości stężeń CRP i SAA wystąpiły po 18&#8211;24 godzinach od zabiegu. Między stężeniami CRP oznaczanymi 18&#8211;24 godzin oraz 6 miesięcy po PTCA istnieje wysoka, istotna korelacja liniowa. Rozległość zmian miażdżycowych oceniana liczbą zajętych tętnic wieńcowych nie wiązała się ze stężeniem CRP. Wnioski: Uzyskane wyniki potwierdzają kluczową rolę procesu zapalnego w destabilizacji zmian miażdżycowych i procesie restenozy oraz wskazują na istnienie odczynu zapalnego wywołanego zabiegiem angioplastyki wieńcowej. Pacjenci po PTCA z wysokim stężeniem CRP (> 6,3 mg/l) są bardziej zagrożeni ostrym incydentem wieńcowym i restenozą, dlatego wymagają szczególnego nadzoru kardiologicznego w okresie kilkunastu miesięcy po zabiegu w przeciwieństwie do chorych z niskim stężeniem tego markera (CRP < 2,5 mg/l), którzy znajdują się w grupie niskiego ryzyka (OR dla MACE 2,1; OR dla restenozy 2,2). (Folia Cardiol. 2003; 10: 733&#8211;742

Wybrane białka ostrej fazy u pacjentów poddanych angioplastyce wieńcowej

Wstęp: Pomimo licznych doniesień dotyczących czynników ryzyka powikłań i restenozy, w tym prac na temat białek ostrej fazy, dokładna stratyfikacja ryzyka u pacjentów poddanych angioplastyce wieńcowej (PTCA) jest wciąż przedmiotem badań. Celem pracy była ocena zależności występowania zgonów, zawałów serca i ponownych rewaskularyzacji (ocenianych łącznie) oraz restenozy u pacjentów z dławicą piersiową bolesną zależnie od stężenia biochemicznych markerów stanu zapalnego. Materiał i metody: Badanie miało charakter prospektywnej, kohortowej próby z rocznym okresem klinicznej obserwacji chorych. Stężenia białka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego białka amyloidowego (SAA) oznaczono metodą nefelometryczną u 138 pacjentów z dławicą piersiową stabilną i 16 chorych z dławicą piersiową niestabilną. Krew do oznaczeń pobierano przed zabiegiem oraz po 6, 18&#8211;24 godzinach, a także po 1, 3, 6, 12 miesiącach po zabiegu. Kliniczne objawy restenozy weryfikowano angiograficznie. Wyniki: Stężenia CRP oznaczane 18&#8211;24 godzin i 6 miesięcy po angioplastyce okazały się czynnikami predykcyjnymi wystąpienia zgonu, zawału serca i potrzeby rewaskularyzacji, ocenianymi łącznie (MACE), oraz wystąpienia restenozy. Wartości SAA, zmierzone przed zabiegiem oraz po 6 i po 18&#8211;24 godzinach, a także po miesiącu od PTCA, jak również CRP oznaczone przed angioplastyką i po 6 godzinach, 1, 3, 12 miesiącach nie miały wpływu na występowanie wspomnianych kryteriów oceny. Szczytowe wartości stężeń CRP i SAA wystąpiły po 18&#8211;24 godzinach od zabiegu. Między stężeniami CRP oznaczanymi 18&#8211;24 godzin oraz 6 miesięcy po PTCA istnieje wysoka, istotna korelacja liniowa. Rozległość zmian miażdżycowych oceniana liczbą zajętych tętnic wieńcowych nie wiązała się ze stężeniem CRP. Wnioski: Uzyskane wyniki potwierdzają kluczową rolę procesu zapalnego w destabilizacji zmian miażdżycowych i procesie restenozy oraz wskazują na istnienie odczynu zapalnego wywołanego zabiegiem angioplastyki wieńcowej. Pacjenci po PTCA z wysokim stężeniem CRP (> 6,3 mg/l) są bardziej zagrożeni ostrym incydentem wieńcowym i restenozą, dlatego wymagają szczególnego nadzoru kardiologicznego w okresie kilkunastu miesięcy po zabiegu w przeciwieństwie do chorych z niskim stężeniem tego markera (CRP < 2,5 mg/l), którzy znajdują się w grupie niskiego ryzyka (OR dla MACE 2,1; OR dla restenozy 2,2). (Folia Cardiol. 2003; 10: 733&#8211;742

Eliminating the mystery from the concept of emergence

While some branches of complexity theory are advancing rapidly, the same cannot be said for our understanding of emergence. Despite a complete knowledge of the rules underlying the interactions between the parts of many systems, we are often baffled by their sudden transitions from simple to complex. Here I propose a solution to this conceptual problem. Given that emergence is often the result of many interactions occurring simultaneously in time and space, an ability to intuitively grasp it would require the ability to consciously think in parallel. A simple exercise is used to demonstrate that we do not possess this ability. Our surprise at the behaviour of cellular automata models, and the natural cases of pattern formation they mimic, is then explained from this perspective. This work suggests that the cognitive limitations of the mind can be as significant a barrier to scientific progress as the limitations of our senses

Comparing phoneme frequency, age of acquisition, and loss in aphasia:Implications for phonological universals

Phonological complexity may be central to the nature of human language. It may shape the distribution of phonemes and phoneme sequences within languages, but also determine age of acquisition and susceptibility to loss in aphasia. We evaluated this claim using frequency statistics derived from a corpus of phonologically transcribed Italian words (phonitalia, available at phonitalia,org), rankings of phoneme age of acquisition (AoA) and rate of phoneme errors in patients with apraxia of speech (AoS) as an indication of articulatory complexity. These measures were related to cross-linguistically derived markedness rankings. We found strong correspondences. AoA, however, was predicted by both apraxic errors and frequency, suggesting independent contributions of these variables. Our results support the reality of universal principles of complexity. In addition they suggest that these complexity principles have articulatory underpinnings since they modulate the production of patients with AoS, but not the production of patients with more central phonological difficulties