Διαταραχές Πήξης στον Καρκίνο του Προστάτη

Ο καρκίνος του προστάτη (ΚΠ) αποτελεί το δεύτερο συχνότερο καρκίνο στους άνδρες παγκοσμίως. Σε όλο το φάσμα της κλινικής του πορείας μπορεί να παρατηρηθούν διαταραχές στην πήξη του αίματος, οι οποίες συμβάλλουν στην αύξηση της νοσηρότητας και της θνητότητας. Η απορρυθμιστική επίδραση των διαφόρων μορφών καρκίνου στους φυσιολογικούς μηχανισμούς πήξης και αιμόστασης ευνοεί την εξάπλωση του καρκίνου. Καθοριστικός στο φαινόμενο αυτό είναι ο ρόλος βασικών παραγόντων της πήξης όπως ο Ιστικός παράγοντας, η θρομβίνη, η ινική και τα αιμοπετάλια μέσω της προώθησης των πολύπλοκων διαδικασιών της αγγειογένεσης και της μετάστασης. Συγκεκριμένα για τον ΚΠ, πλήθος μελετών σε προκλινικό και κλινικό επίπεδο αναδεικνύουν τη συσχέτισή του με την ενεργοποίηση του μηχανισμού πήξης και ινωδόλυσης αλλά και την ενεργοποίηση των αιμοπεταλίων. Δημιουργείται έτσι το υπόβαθρο για την εκδήλωση τόσο θρομβωτικών όσο και αιμορραγικών διαταραχών πήξης. Η πιο χαρακτηριστική διαταραχή πήξης στον ΚΠ είναι η Διάχυτη Ενδαγγειακή Πήξη (ΔΕΠ). Συνήθως πρόκειται αρχικά για χρόνια και υποκλινική κατάσταση κατά την οποία οι διεργασίες πήξης και ινωδόλυσης αν και ενεργοποιημένες βρίσκονται σε ισορροπία, και η οποία στη συνέχεια μεταπίπτει σε οξεία μη αντιρροπούμενη ΔΕΠ με υπέρμετρη ινωδόλυση και προεξάρχουσες τις αιμορραγικές εκδηλώσεις. Η έγκαιρη αναγνώριση σε συνδυασμό με την άμεση υποστηρικτική και αιτιολογική αντιμετώπιση αποτελούν προϋποθέσεις για την επιτυχή αντιμετώπιση της σοβαρής αυτής διαταραχής. Η Φλεβική Θρομβοεμβολική Νόσος (ΦΘΝ) περιγράφεται επίσης συχνά σε ασθενείς με ΚΠ και η αιτιοπαθογένειά της περιλαμβάνει πέραν της θρομβογονικότητας του καρκίνου, τους ατομικούς παράγοντες κινδύνου και την επίδραση των διαφόρων μορφών θεραπείας. Η ριζική προστατεκτομή και η ορμονοθεραπεία με οιστρογόνα έχουν συνδεθεί με αυξημένο κίνδυνο γαι ΦΘΝ. Οι Ηπαρίνες χαμηλού μοριακού βάρους αποτελούν το φάρμακο εκλογής τόσο για την αντιμετώπιση όσο και για την προφύλαξη της ΦΘΝ. Αρκετά πιο σπάνια έχουν περιγραφεί σε έδαφος ΚΠ η Θρομβωτική Μικροαγγειοπάθεια (ΘΜ) με οξεία νεφρική βλάβη (Αιμολυτικό Ουραιμικό Σύνδρομο) και η Επίκτητη Αιμορροφιλία Α, ενώ μεμονωμένες είναι οι περιπτώσεις Πνευμονικής Νεοπλασματικής Θρομβωτικής Μικροαγγειοπάθειας, πορφύρας Henoch – Schοnlein και αυτοάνοσης θρομβοπενίας. Η συμμετοχή του ανοσολογικού συστήματος είναι καθοριστική στην παθογένεια των περισσοτέρων από αυτές τις σπάνιες διαταραχές πήξης. Η πλασμαφαίρεση στη ΘΜ και η ανοσοκατασταλτική αγωγή στην επίκτητη Αιμορροφιλία Α έχουν συνήθως επιτυχή αποτελέσματα σύμφωνα με τις λιγοστές αναφορές και θα πρέπει να συνδυάζονται με την αντινεοπλασματική θεραπεία. Ο καρκίνος του προστάτη (ΚΠ) αποτελεί το δεύτερο συχνότερο καρκίνο στους άνδρες παγκοσμίως. Σε όλο το φάσμα της κλινικής του πορείας μπορεί να παρατηρηθούν διαταραχές στην πήξη του αίματος, οι οποίες συμβάλλουν στην αύξηση της νοσηρότητας και της θνητότητας. Η απορρυθμιστική επίδραση των διαφόρων μορφών καρκίνου στους φυσιολογικούς μηχανισμούς πήξης και αιμόστασης ευνοεί την εξάπλωση του καρκίνου. Καθοριστικός στο φαινόμενο αυτό είναι ο ρόλος βασικών παραγόντων της πήξης όπως ο Ιστικός παράγοντας, η θρομβίνη, η ινική και τα αιμοπετάλια μέσω της προώθησης των πολύπλοκων διαδικασιών της αγγειογένεσης και της μετάστασης. Συγκεκριμένα για τον ΚΠ, πλήθος μελετών σε προκλινικό και κλινικό επίπεδο αναδεικνύουν τη συσχέτισή του με την ενεργοποίηση του μηχανισμού πήξης και ινωδόλυσης αλλά και την ενεργοποίηση των αιμοπεταλίων. Δημιουργείται έτσι το υπόβαθρο για την εκδήλωση τόσο θρομβωτικών όσο και αιμορραγικών διαταραχών πήξης. Η πιο χαρακτηριστική διαταραχή πήξης στον ΚΠ είναι η Διάχυτη Ενδαγγειακή Πήξη (ΔΕΠ). Συνήθως πρόκειται αρχικά για χρόνια και υποκλινική κατάσταση κατά την οποία οι διεργασίες πήξης και ινωδόλυσης αν και ενεργοποιημένες βρίσκονται σε ισορροπία, και η οποία στη συνέχεια μεταπίπτει σε οξεία μη αντιρροπούμενη ΔΕΠ με υπέρμετρη ινωδόλυση και προεξάρχουσες τις αιμορραγικές εκδηλώσεις. Η έγκαιρη αναγνώριση σε συνδυασμό με την άμεση υποστηρικτική και αιτιολογική αντιμετώπιση αποτελούν προϋποθέσεις για την επιτυχή αντιμετώπιση της σοβαρής αυτής διαταραχής. Η Φλεβική Θρομβοεμβολική Νόσος (ΦΘΝ) περιγράφεται επίσης συχνά σε ασθενείς με ΚΠ και η αιτιοπαθογένειά της περιλαμβάνει πέραν της θρομβογονικότητας του καρκίνου, τους ατομικούς παράγοντες κινδύνου και την επίδραση των διαφόρων μορφών θεραπείας. Η ριζική προστατεκτομή και η ορμονοθεραπεία με οιστρογόνα έχουν συνδεθεί με αυξημένο κίνδυνο γαι ΦΘΝ. Οι Ηπαρίνες χαμηλού μοριακού βάρους αποτελούν το φάρμακο εκλογής τόσο για την αντιμετώπιση όσο και για την προφύλαξη της ΦΘΝ. Αρκετά πιο σπάνια έχουν περιγραφεί σε έδαφος ΚΠ η Θρομβωτική Μικροαγγειοπάθεια (ΘΜ) με οξεία νεφρική βλάβη (Αιμολυτικό Ουραιμικό Σύνδρομο) και η Επίκτητη Αιμορροφιλία Α, ενώ μεμονωμένες είναι οι περιπτώσεις Πνευμονικής Νεοπλασματικής Θρομβωτικής Μικροαγγειοπάθειας, πορφύρας Henoch – Schοnlein και αυτοάνοσης θρομβοπενίας. Η συμμετοχή του ανοσολογικού συστήματος είναι καθοριστική στην παθογένεια των περισσοτέρων από αυτές τις σπάνιες διαταραχές πήξης. Η πλασμαφαίρεση στη ΘΜ και η ανοσοκατασταλτική αγωγή στην επίκτητη Αιμορροφιλία Α έχουν συνήθως επιτυχή αποτελέσματα σύμφωνα με τις λιγοστές αναφορές και θα πρέπει να συνδυάζονται με την αντινεοπλασματική θεραπεία.Prostate cancer (PC) is the second most common cancer in men worldwide. Across the entire spectrum of disease, coagulation disorders are likely to occur and contribute to increased morbidity and mortality. The disrupting effect of many cancers on the normal coagulation and hemostatic pathways facilitates tumor growth and dissemination. Basic clotting factors such as tissue factor, thrombin, fibrin and platelets have a crucial role in this interplay, by promoting the complex processes of angiogenesis and metastasis. Specifically in PC, multiple preclinical and clinical studies have shown its association with the enhancement of both coagulation and fibrinolytic activity as well as the activation of platelets. Thus, these conditions lead to the occurrence of both thrombotic and bleeding disorders. The most characteristic coagulation disorder in PC is Disseminated Intravascular Coagulation (DIC). Frequently this disorder presents initially as a chronic and subclinical state in which coagulation and fibrinolysis are activated in a balanced way, while it suddenly progresses to an acute decompensated DIC with enhanced fibrinolysis and severe bleeding manifestations. Early diagnosis with prompt symptomatic and antineoplastic treatment are needed for the successful management of this potentially fatal disorder. Venous Thromboembolic Disease (VTD) is also frequently described in patients with PC. Besides the thrombogenic potential of cancer, the etiopathogenesis of VTD in PC includes individual risk factors and the impact of cancer treatments. Radical prostatectomy and hormone therapy, mainly estrogens, are associated with increased risk of VTD. Low molecular weight heparins are the drug of choice in both treatment and prevention of VTD. Very rare coagulation disorders that have been reported in patients with PC are thrombotic microangiopathy with features of hemolytic uremic syndrome and acquired hemophilia A, and far fewer are the cases of pulmonary tumor thrombotic microangiopathy, Henoch-Schonlein purpura and immune thrombocytopenia. Involvement of the immune system is critical for the pathogenesis of most of these rare disorders. Plasmapheresis in thrombotic microangiopathy and immunosuppressive medications in acquired hemophilia A were effective measures according to the few reports

Multiple trauma experimental model: immune intervensive therapy with new antioxidant agents

Severe trauma patients are in increased risk of multiple organ failure as aresult of excessive inflammatory response aggravating bacterial translocation.An experimental model of severe trauma was utilized to define the impact ofbacterial translocation on survival and on inflammatory response. In thepresent study forty-one rabbits were divided into two groups: A, femurmyotomy alone (sham); and B, femur facture (injury). Vital signs and survivalwere recorded. Serum circulating endotoxins (LPS) were determined andtissue cultures were performed at autopsy. A subgroup of animals wassacrificed at 48 h post injury: LPS was determined in abdominal aorta andportal vein, apoptosis rate of spleen cells was assessed by flow cytometry,and ex vivo production of tumor necrosis factor-alpha (TNF-α) by spleen cellswas measured. Tissue bacterial burden was increased in animals that diedearly i.e. within 48 hours after injury than in rabbits that died later. Portal veinLPS at 48 hours was increased in injury rabbits compared to animalssubjected to femur myotomy, whereas circulating LPS disclosed nodifference. No difference on apoptosis rate of either macrophage-bearing orlymphocyte-bearing spleen cells was detected in injury animals compared tofemur myotomy ones. Following stimulation with LPS or phytohaemagglutinin(PHA), TNFα production by spleen cells of injury animals was higher than thatby sham animals. Thus, it is concluded that bacterial translocation inducespro-inflammatory responses and is associated with early death in severetrauma.Οι σοβαρά τραυματισμένοι ασθενείς αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο για τηνανάπτυξη οργανικής ανεπάρκειας ως αποτέλεσμα μιας υπέρμετρηςφλεγμονώδους ανταπόκρισης που μπορεί να επιβαρυνθεί από τη βακτηριακήαλλόθεση. Ένα πειραματικό πρότυπο τραύματος σε κονίκλουςχρησιμοποιήθηκε για τη διερεύνηση της επίδρασης της βακτηριακήςαλλόθεσης στην επιβίωση και στη φλεγμονώδη ανταπόκριση. Στην παρούσαεργασία σαράντα ένας κόνικλες διαχωρίστηκαν σε δύο ομάδες: Α. κόνικλοιστους οποίους έγινε μόνο διατομή του έξω πλατέος μηριαίου μυ (εικονικόχειρουργείο) και Β, κόνικλοι στους οποίους προκλήθηκε κάταγμα στο μηριαίοοστό (τραυματισμός). Έγινε καταγραφή των ζωτικών σημείων και τηςεπιβίωσης, μετρήθηκαν οι κυκλοφορούσες στον ορό ενδοτοξίνες (LPS) καιδιενεργήθηκαν κυτταρικές καλλιέργειες μετά από νεκροτομή. Μια υποομάδαζωικών προτύπων θυσιάστηκε 48 ώρες μετά τον τραυματισμό: μετρήθηκαν οιτιμές LPS από δείγματα που λήφθηκαν από την κοιλιακή αορτή και τηνπυλαία φλέβα, ο ρυθμός απόπτωσης των σπληνικών κυττάρων μεκυταρρομετρία ροής και επίσης υπολογίστηκε η ex vivo παραγωγή τουπαράγοντα νέκρωσης α (TNF-α) σε κύτταρα που προέρχονταν από τοσπλήνα. Το βακτηριακό φορτίο ήταν αυξημένο στα ζωικά πρότυπα πουαπεβίωσαν ταχέως, δηλαδή μέσα στις πρώτες 48 ώρες μετά τον τραυματισμόσε σχέση με τα πειραματικά πρότυπα που απεβίωσαν όψιμα. Οι τιμές LPSαπό την πυλαία φλέβα ήταν αυξημένες στις 48 ώρες στους κονίκλους πουυπέστησαν κάταγμα συγκριτικά με τους κονίκλους που υποβλήθηκαν σεεικονικό χειρουργείο. Δεν ανιχνεύθηκε διαφορά στο ποσοστό της απόπτωσηςτων προερχόμενων από το σπλήνα μακροφάγων ή λεμφοκυττάρων ανάμεσαστις ομάδες τραυματισμού και εικονικού χειρουργείου. Μετά από διέγερση μεLPS ή φυτοαιμαγλουτινίνη (PHA), η παραγωγή TNFα από σπληνικά κύτταραπου προέρχονταν από κονίκλους που υπέστησαν κάταγμα ήταν υψηλότερησε σχέση με αυτή των αντίστοιχων κυττάρων κονίκλων που υποβλήθηκαν σεεικονικό χειρουργείο. Συμπεραίνεται ότι η βακτηριακή αλλόθεση επάγει τηνπροφλεγμονώδη αντίδραση και συσχετίζεται με την έλευση ταχέως θανάτουκατά το σοβαρό τραυματισμό

Oral health and psychosocial factors: a study in a sample of adolescents in Thessaloniki

ObjectivesTo examine:a) whether psychosocial factors, such as Sense of Coherence (SoC), SocioEconomic Status (SES), life-course experiences, and within-family relationships, have an effect on dental caries experience of adolescents, via oral health behaviorb) whether oral health behavior has a direct effect on dental cariesexperiencec) whether psychosocial factors have an indirect effect on dental cariesexperience, via SoC and oral health behaviord) whether adolescents’ SoC has an effect on dental caries experience, via oral health behaviore) whether psychosocial factors have an effect on adolescents’ SoCf) whether the adolescents’ life-course experiences are associated with SESg) whether the adolescents’ perception of parental support is associated to parental punishmenth) the association of traumatic dental injuries (TDI) and psychosocial factors, such as adolescents’ SoC, SES, life-course experiences, gender, behavioral characteristics, mothers’ SoC, and within-family relationships, in adolescentsi) identify, and associate psychological profiles of adolescents with TDIprevalenceMaterials and methodsA cross-sectional study was conducted including 531 consented schoolchildren (Mean age = 13.5, Standard Deviation - SD = 0.5), and their mothers. The metropolitan area of Thessaloniki was divided into 4 economic xivstrata using data for property prices. Depending on the number of schools in each stratum, 4-7 schools were randomly chosen. In total 21 high-schools were selected. Data were collected through a questionnaire completed by the mothers, and an oral exam conducted with their adolescent children, in the schools; the adolescents also completed a structured interview with the author. Through oral examination were recorded two dental diseases (dental caries experience, TDI), and the number of dental sealants. Dental caries experience was recorded in permanent teeth, using the ICDAS-IIindex, converted to DMFS index, using the WHO conversion criteria and the D3 as the cut-off score. TDI was recorded in permanent incisors, using a modified version of Ellis classification. The dental examination was followed by a sort history of the disease, if needed. In addition, the students provided information which comprised psychosocial and behavioral variables, including: a) the 13-item SoC questionnaire, b) the 4-item Family Affluence Scale (FAS-II) questionnaire, c) the 12-item questionnaires for the level of support and punishment they perceive from each parent, d) the number of complaints they made to the school director related to their schoolmates behavior, last school year, e) their last school year grade, f) the toothbrushing frequency, per day, g) the number of days per week they are physically active, and h) the number of days per week they consume sweetened carbonated soft drinks and confectionary sweets. The mothers of the students provided additional information, concerning: a) the education level of each parent, b) the home ownership (Yes-No), c) the home crowding (the number of bedrooms in the family residence, divided by the number of residents), d) the employment status of each parent, e) the 13-item SoC questionnaire, f) the family structure (nuclear-noncluear), and g) the birth order of the adolescent (firstborn-nonfirstborn). Two different statistical multivariate approaches were followed for analyzing the xvtwo dental diseases. For the dental caries experience, a Categorical Principal Component Analysis (CatPCA) was initially applied, in order to build 6 composite variables (SES, life-course experiences, parental support, parental punishment, sugar intake, preventive measures) and one latent variable(oral health behavior), which included in the conceptual model. The model was examined with a Structural Equation Modeling (SEM) analysis. For the TDI, a model based approach (logistic regression) was initially adopted which was followed by a data based approach (Hierarchical Cluster Analysis -HCA). In the latter, 4 psychological factors were included in the analysis of the adolescents’ profile (own and mother’s SoC, paternal and maternal support).ResultsDental caries experience was estimated 2.74 (Range = 0-40, SD = 4.27). A total of 228 (42.9%) of the adolescents were caries free. The mean number of sealants was 0.54 (Range = 0-16, SD = 1.69). Τhe data fit the proposed conceptual model (P > 0.05), and the significant effects were found in the expected direction. The direct effect of oral health behavior on dental caries experience was significant (Standardized Regression Coefficient – Std R.C. =0.472, P 0.05).In the case of TDI, the prevalence (Yes-No) was found 15,8%. The stepwise logistic regression revealed that boys and non-firstborns were more likely to have a TDI than girls and firstborns. In addition, adolescents frequently complaining about the behavior of their peer group, reporting lower paternal support and whose mother reports lower SoC, were more likely to have a TDI (P 0,05). Η τερηδονική εμπειρία δέχτηκε στατιστική επίδραση από ψυχο-κοινωνικούς παράγοντες, μέσω της συμπεριφοράς υγείας (P < 0,05). Τα οδοντικά τραύματα υπολογίστηκε σε 15,8% και συσχετίστηκαν με ψυχο-κοινωνικούς παράγοντες (P < 0,05). Συμπεράσματα: Οι ψυχο-κοινωνικοί παράγοντες συσχετίζονται με την τερηδονική εμπειρία μέσω της συμπεριφοράς στοματικής υγείας και με τον επιπολασμό των οδοντικών τραυμάτων

Mixing ability of conventionally bred common vetch (Vicia sativa L.) cultivars for grain yield under low-input cultivation

An alternative way to overcome the negative environmental fluctuations observed in low-input culture systems is to compose and utilize cultivar mixtures. However, the available genetic materials to compose such mixtures are cultivars developed by conventional breeding programs with questionable adaptability under low-inputs. The aim of this work was to investigate the mixing ability of conventionally bred common vetch cultivars for grain yield under low-input cultivation. Six common vetch cultivar mixtures were evaluated over their conventionally bred cultivar components for grain yield under low-input cultivation in four environments (2007-2009). Grain yield and stability performance were assessed for each entry. Mixture effect was calculated as an index for the quantitative relation between the mixture and its conventionally bred cultivar components. ANOVA and GGE-biplot analysis indicated that four out of six mixtures over-yielded the average of the experiment and the most cultivar pure stands. Two of the mixtures illustrated high yield, stability across environments and positive Mixture Effect in three out of four environments and could be recommended for low-input cultivation. Earliness and temporal maturing of common vetch cultivar components were recognized as major factors affecting mixture's grain yield and stability performance and should be taken into account when composing common vetch cultivar mixtures for grain yield