The relationship between ghrelin levels and insulin resistance in men with idiopathic hypogonadotrophic hypogonadism at diagnosis and after therapy

Wstęp: Ostatnio wykazano, że grelina wpływa na bilans energetyczny i czynności rozrodcze, jednak jej rola w patogenezie insulinooporności nadal nie została wyjaśniona. Celem badania jest przede wszystkim ocena zależności między insulinoopornością i stężeniem greliny u mężczyzn z hipogonadyzmem, a następnie wykazanie wpływu leczenia testosteronem na stężenia insuliny i greliny. Materiał i metody: Do badania włączono 24 mężczyzn z nowo rozpoznanym idiopatycznym hipogonadotropowym hipogonadyzmem (IHH, idiopathic hypogonadotropic hypogonadism) i 20 zdrowych mężczyzn. Stężenie greliny, insuliny, glukozy, testosteronu całkowitego i wolnego, wartości wskaźników HOMA-IR i QUICKI oraz procentową zawartość tłuszczu w organizmie określono u wszystkich osób na początku badania, a u mężczyzn z hipogonadyzmem również po zakończeniu terapii. Wyniki: U mężczyzn z hipogonadyzmem stwierdzono istotnie niższe stężenia całkowitego i wolnego testosteronu, greliny i mniejszą wartość wskaźnika QUICKI niż w grupie kontrolnej, natomiast procentowa zawartość tłuszczu w organizmie, i wartość wskaźnika HOMAIR były wyższe u mężczyzn z IHH niż u zdrowych mężczyzn. Po leczeniu testosteronem u mężczyzn z hipogonadyzmem odnotowano istotne zwiększenie stężenia greliny i wskaźnika QUICKI oraz zmniejszenie wartości wskaźnika HOMA-IR i masy tkanki tłuszczowej. Obliczono współczynnik korelacji Pearsona i wykazano, że u mężczyzn z hipogonadyzmem stężenie greliny jest skorelowane dodatnio ze stężeniami całkowitego i wolnego testosteronu i wartością wskaźnika QUICKI oraz ujemnie z zawartością tkanki tłuszczowej i wskaźnikiem HOMA-IR. Po 6 miesiącach terapii testosteronem korelacje te nadal były obecne. Wnioski: Powyższe dane potwierdzają tezę, że grelina może stanowić wspólne ogniwo dla mechanizmów regulujących funkcje rozrodcze i homeostazę metaboliczną. (Endokrynol Pol 2010; 61 (4): 351-358)Introduction: It has recently been shown that ghrelin affects energy balance and reproductive function, but the role of ghrelin in the pathogenesis of insulin resistance is unclear. Firstly to assess the interaction between insulin resistance and ghrelin levels in hypogonadal men, and then to show the effects of testosterone (T) therapy on insulin and ghrelin. Material and methods: Twenty-four male patients newly diagnosed with idiopathic hypogonadotropic hypogonadism (IHH) and 20 healthy male subjects were enrolled in this study. Ghrelin, insulin, glucose, total and free testosterone levels, HOMA-IR and QUICKI, and percentage of body fat mass were determined at baseline in all subjects and after therapy in hypogonadal men. Results: When compared with control subjects, hypogonadal men had significantly lower total and free T concentrations, ghrelin levels, and QUICKI whereas they had significantly higher body fat mass and HOMA-IR score. Following T therapy, a significant increase in ghrelin and QUICKI, and a decrease in HOMA-IR score and body fat mass were demonstrated in hypogonadal men. Calculation of the Pearson coefficient showed that ghrelin concentrations in hypogonadal men were positively correlated with free and total testosterone and QUICKI, whereas they were negatively correlated with body fat mass and HOMA-IR. After six months of T therapy, these correlations were still observed. Conclusions: Our data supports the notion that ghrelin may constitute an important link between the regulation of reproduction and metabolic homeostasis. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (4): 351-358

Przeprowadzona z wykorzystaniem zależnej od ligacji multipleksowej amplifikacji sond analiza genów KAL1, GNRH1, GNRHR, PROK2 i PROKR2 u pacjentów płci męskiej z idiopatycznym hipogonadyzmem hipogonadotropowym

Introduction: The purpose of this study was to determine the prevalence of KAL1, GNRH1, GNRHR, PROK2, and PROKR2 copy numbervariations in patients with idiopathic hypogonadotropic hypogonadism (IHH).Material and methods: 86 hypogonadal males (76 diagnosed with normosmic idiopathic hypogonadotropic hypogonadism [nIHH] andten with Kallmann syndrome [KS]) and 95 healthy control individuals were studied for the presence of aforementioned genomic rearrangements,using multiplex ligation dependent probe amplification (MLPA).Results: We detected that of the 86 patients, three with KS had a deletion of the KAL1 gene in exon 9, one of whom also carried a duplicationin exon 11; and three with nIHH had a duplication of the PROK2 gene in exon 3; a deletion of the GNRHR gene in exon 1; anda duplication of the same gene in exon 2, respectively. No abnormalities were found in the patient group for the PROKR2 and GNRH1genes. In addition, no genomic rearrangements were identified in the healthy control individuals for the described genes.Conclusions: Defining the genetic basis of disease is essential to improve our understanding of this complex disorder, and could be usefulfor genetic counselling and for directing therapy. In addition, discovering the association between genetic mutations and disease isimportant for our better understanding of normal reproductive functions.Wstęp: Celem badania było ustalenie rozpowszechnienia zmienności liczby kopii genów KAL1, GNRH1, GNRHR, PROK2 i PROKR2u pacjentów z idiopatycznym hipogonadyzmem hipogonadotropowym (IHH, idiopathic hypogonadotropic hypogonadism).Materiał i metody: Obecność wymienionych wyżej rearanżacji genomowych zbadano metodą zależnej od ligacji multipleksowej amplifikacjisond (MLPA, multiplex ligation dependent probe amplification) u 86 mężczyzn z hipogonadyzmem — w tym u 76 z rozpoznaniemIHH przebiegającego bez zaburzeń węchu (nIHH, normosmic idiopathic hypogonadotropic hypogonadism) i u 10 z rozpoznaniem zespołuKallmanna (KS, Kallmann syndrome) — oraz u 95 zdrowych osobników kontrolnych.Wyniki: U 3 pacjentów z KS stwierdzono delecję w obrębie genu KAL1 w egzonie 9, przy czym u jednego z nich występowała też duplikacjaw egzonie 11. Z kolei łącznie u 3 pacjentów z nIHH stwierdzono: duplikację w obrębie genu PROK2 w egzonie 3 u jednego pacjenta,delecję w obrębie genu GNRHR w egzonie 1 u drugiego pacjenta oraz duplikację obrębie tego samego genu w egzonie 2. Jeśli zaś chodzi ogeny PROKR2 i GNRH1, to w grupie pacjentów nie stwierdzono żadnych nieprawidłowości w tym zakresie. Nie stwierdzono też żadnychrearanżacji genomowych w zakresie wymienionych genów u zdrowych osobników kontrolnych.Wnioski: Określanie podłoża genetycznego ma ogromne znaczenie dla pogłębiania wiedzy na temat tej złożonej choroby i możebyć przydatne w poradnictwie genetycznym i ustalaniu leczenia. Ponadto odkrywanie powiązań pomiędzy mutacjami genetycznymia omawianą chorobą ma duże znaczenie dla pogłębiania wiedzy na temat prawidłowego funkcjonowania układu rozrodczego

Wpływ testosteronowej terapii zastępczej na stężenia witaminy D i FGF-23 w hipogonadyzmie wrodzonym

Introduction: Patients with hypogonadism are at increased risk of cardiac and metabolic diseases and osteoporosis. Vitamin D and Fibroblast growth factor-23 (FGF-23) play role in the regulation of bone mineral metabolism and endothelial functions. Low vitamin D levels are reported in hypogonadism, while there is no data about the effect of testosterone replacement therapy (TRT). We investigated the effect of TRT on vitamin D and FGF-23 levels along with endothelial functions and insulin resistance in hypogonadal patients. Material and methods: Patients with congenital hypogonadotrophic hypogonadism (CHH) (n=32, age 20.6 ±1.58 years) were enrolled. TRT was implemented in transdermal form. The demographic parameters, FGF-23, 25(OH)D3, Asymmetric dimethylarginine (ADMA) and homeostatic model assessment of insulin resistance (HOMA-IR) levels were measured both before and after TRT. Results: After a follow-up period of 3.63±1.33 months, ADMA and FGF-23 levels were significantly increased (p=0.03 and p=0.005 respectively), while the 25(OH)D3 and HOMA-IR index were not significantly changed. The body mass index and waist circumference levels of the patients were also increased (p<0.001 and p=0.02) along with a significant decrease in the HDL cholesterol levels (p=0.006). Conclusions: The results show that a short term TRT increases plasma FGF-23 and ADMA levels, in young, treatment naive patients with CHH. Whether this is an early implication of TRT related adverse effects in this very young and treatment naïve population of CHH is not clear. Future prospective studies are required to find out the long-term effects of TRT on cardio-metabolic morbidity and mortality in this specific population.  Wstęp: U chorych z hipogonadyzmem występuje zwiększone ryzyko chorób sercowych I metabolicznych oraz osteoporozy. Witamina D i czynnik wzrostu fibroblastów-23 (FGF-23) uczestniczą w regulacji metabolizmu kostnego i czynności śródbłonka. Istnieją doniesienia na temat niskiego stężenia witaminy D w hipogonadyzmie, natomiast brakuje danych dotyczących wpływu testosteronowej terapii zastępczej (TRT) na to stężenie. Autorzy zbadali wpływ TRT na stężenia witaminy D i FGF-23 oraz na czynność śródbłonka i poziom insulinooporności u chorych z hipogonadyzmem. Materiał i metody: Do badania włączono chorych z wrodzonym hipogonadyzmem hipogonadotropowym (CHH) (n = 32, wiek 20,6 ± 1,58 roku). Chorzy otrzymywali TRT w postaci przezskórnej. Przez rozpoczęciem leczenia i po jego zakończeniu u chorych zebrano dane demograficzne, zmierzono stężenia FGF-23, 25(OH)D3 i asymetryczej dimetyloargininy (ADMA) oraz określono wskaźnik insulinooporności HOMA-IR. Wyniki: Po okresie obserwacji trwającym 3,63 ± 1,33 miesiąca stwierdzono istotne zwiększenie stężeń ADMA i FGF-23 (odpowiednio p = 0,03 i p = 0,005), natomiast stężenie 25(OH)D3 i wskaźnik HOMA-IR nie zmieniły się istotnie. Ponadto zaobserwowano u chorych zwiększenie wskaźnika masy ciała i obwodu pasa (p < 0,001 I p = 0,02) oraz istotne zmniejszenie stężenia cholesterol frakcji HDL (p = 0,006). Wnioski: Wyniki badania pokazują, że krótkotrwałe stosowanie TRT u młodych chorych z CHH, uprzednio nieleczonych, powoduje zwiększenie osoczowego stężenia FGF-23 i ADMA, lecz nie wpływa na stężenie witaminy D. Nie jest jasne, czy jest to wczesny efekt działań niepożądanych TRT w tej grupie bardzo młodych pacjentów z CHH. Konieczne są dalsze prospektywne badania w celu ustalenia długookresowego wpływu TRT na chorobowość i śmiertelność w związku z chorobami sercowymi i metabolicznymi w tej szczególnej populacji

Nodular melanoma presenting with rapid progression and widespread metastases: a case report

<p>Abstract</p> <p>Introduction</p> <p>Melanoma is responsible for 1% to 2% of all cancer deaths around the world. Nodular melanoma often carries a poor prognosis because of no prodromal radial growth phase, early distant metastasis and significant tumor volume.</p> <p>Case presentation</p> <p>We present a case of progressive melanoma. A 51-year-old man was admitted to our hospital with dyspnea and skin lesions. These were multiple, dark colored, firm, and nodular and varied in size. He was diagnosed with melanoma. Temozolomide was administered, but he died of respiratory failure within a week after diagnosis.</p> <p>Conclusion</p> <p>Nodular melanoma tends to spread rapidly and eventually metastasize to vital organs. It may be fatal within months of recognition.</p

Neurofibromatosis type 1 complicated with malignant transformation and diffuse pulmonary disease

Neurofibromatosis type 1 can be severe and associated with progressive course and death. Although it has been rarely reported, a subset of patients with neurofibromatosis type 1 may develop interstitial lung disease. However, no case of neurofibrosarcoma and lung involvement together has been reported so far. We report a case of a 45-year-old male who was previously diagnosed as having neurofibromatosis type 1, 12 years later after the initial diagnosis he was histologically confirmed to have malignant transformation, and 3 years later he had associated diffuse lung damage

Richter's transformation presenting with superior vena cava syndrome

In the present study, we report a 65-year old man who had been diagnosed earlier as having chronic lymphocytic leukemia and treated for 2 years with fludarabine. He presented to our hospital 2 years later with clinical features of superior vena cava syndrome. The underlying cause was diffuse large B cell lymphoma obstructing the superior vena cava

Environmental boron exposure does not induce DNA damage in lymphocytes and buccal cells of females DNA damage in lymphocytes and buccal cells of boron exposed females

WOS: 000497982700024PubMed: 30910199Boron (B) compounds are essential for plants and animals and beneficial for humans in nutritional amounts. I animals and humans increasing evidence have shown beneficial effects on B compounds on nutrition and on antioxidant status. The genotoxic effects of environmental B exposure in women living in boron-rich and boronpoor areas was examined in this study. For this purpose, the DNA damage in the lymphocytes and buccal cells of females were assessed by Comet and micronucleus (MN) assays respectively. No significant difference was observed in the DNA damage of the lymphocytes of B exposed groups of female volunteers in Comet assay. Even buccal micronucleus (MN) frequency observed in the high exposure group was significantly lower than the low exposure group (p < 0.05). The results of this study came to the same conclusions of the previous studies that boron does not induce DNA damage even under extreme exposure conditions.Eti Mine Works General ManagementMinistry of Energy & Natural Resources - TurkeyThe project was funded by Eti Mine Works General Management (2014-2017)

Long-Term Follow-Up of a Patient with Spondylodiscitis after Laparoscopic Sacrocolpopexy: An Unusual Complication with a Review of the Literature.

Sacrocolpopexy is the gold standard treatment for apical compartment prolapse with reported success rates of 78-100%. Spondylodiscitis is a rare complication of sacrocolpopexy and includes a spectrum of spinal infections such as discitis, osteomyelitis, epidural abscess, meningitis, subdural empyema, and spinal cord abscess. Here we report a case of spondylodiscitis following laparoscopic sacrocolpopexy with long-term follow-up and discuss management of spondylodiscitis after abdominal sacrocolpopexy, with a review of the literature