Periprosthetic fractures after shoulder arthroplasty: a systematic review

Purpose: The goal of this study was to review available literature on periprosthetic shoulder fractures to evaluate epidemiology, risk factors and support clinical decision-making regarding diagnostics, preoperative planning, and treatment options. Methods: Two authors cross-checked the PubMed and Web of Science medical databases. The inclusion criteria were as follows: original human studies published in English, with the timeframe not limited, and the following keywords were used: ‘periprosthetic shoulder fracture,’ ‘total shoulder arthroplasty periprosthetic fractures,’ ‘total shoulder arthroplasty fracture,’ and ‘total shoulder replacement periprosthetic fracture.’ Seventy articles were included in the review. All articles were retrieved using the aforementioned criteria. Results: The fracture rate associated with total shoulder arthroplasty varied between 0 and 47.6%. Risk factors for periprosthetic fractures were female gender, body mass index < 25 kg/m2, smoking, rheumatoid arthritis, and Parkinson’s disease. The most commonly used classification is the Wright and Coefield classification. Periprosthetic fractures can be treated both, conservatively and operatively. Conclusion: Periprosthetic fracture frequency after shoulder arthroplasty ranges from 0 to 47.6%. The most common location of the fracture is the humerus and most commonly occurs intraoperatively. The most important factor influencing treatment is stem stability. Fractures with stem instability require revision arthroplasty with stem replacement. Fractures with a stable stem depending on the location, displacement and bone stock quality can be treated both conservatively and operatively. For internal fixation plates with cables and screws are most commonly used

Arthroscopic Latarjet Procedure with 2-Screw Stabilization: Results of Treatment of 156 Cases with a Minimum of 2-Year Follow-Up. Multicenter Study

Wstęp. Artroskopowe leczenie operacyjne niestabilności stawu ramiennego wiąże się z dużym odsetkiem opisywanych nawrotów- od 10,8% do 21,1%. Nawroty występują najczęściej u młodych mężczyzn uprawiających sporty kontaktowe. Ubytki kostne głowy kości ramiennej i panewki, predysponują do kolejnych zwichnięć i do niepowodzenia leczenia chirurgicznego. Jest to grupa, w której zabiegi „kostne”, takie jak artroskopowa procedura Latarjet a priori, mogą zminimalizować ryzyko nawrotu niestabilności. Materiał i metody. Do badania włączono pacjentów z urazową, jednokierunkową niestabilnością przednią stawu ramiennego, leczonych od 2009 do 2016 roku w dwóch ośrodkach artroskopową metodą Latarjet. Oceniono wyniki kliniczne, w tym zakres ruchu, Subiektywną Ocenę Stawu Ramiennego i punktację w skali Walch-Duplay. Odnotowano powikłania pooperacyjne. Wyniki. Ocenie poddano 156 pacjentów w okresie co najmniej 2 lata po operacji. Średni czas obserwacji wyniósł 43±18 miesięcy. Średni wiek pacjentów w momencie operacji wynosił 27,9 (16-53) lat. Odnotowano 8 (5%) przypadków nawrotu niestabilności, w tym 6 zwichnięć i dwa przypadki nawracającego podwichnięcia operowanego stawu. Średnia punktacja Walch-Duplay wzrosła z 30±19 przed operacją do 83±16 (p&lt;0,05). Średnia utratę rotacji zewnętrznej wynosiła 11,8⁰ (0-70) (p&lt;0,05) w porównaniu ze stawem ramiennym po stronie przeciwnej. Średnia Subiektywna Ocena Stawu Ramiennego wyniosła 92,8±9,4%. Dwudziestu pięciu (15,8%) pacjentów zgłaszało subiektywną obawę przed powrotem do sportu. Jedenastu (7%) pacjentów odczuwało ból przedniego przedziału operowanego barku. Liczba operacji rewizyjnych wyniosła 14 (8,9%). Wnioski. 1. Artroskopowa procedura Latarjet zapewnia zadowalające wyniki kliniczne w leczeniu niestabilności przedniej stawu ramiennego. 2. Częstość powikłań i nawrotów nie wzrasta z czasem i jest porównywalna z wynikami opisanymi w piśmiennictwie.Background. Various arthroscopic stabilization procedures are associated with recurrence rates ranging from 10.8% to 21.1%. Recurrences occur especially in young male patients participating in contact sport activities. Bony defects of the humeral head and the glenoid predispose not only to subsequent dislocations but also to failure of surgical treatment. This is the group where &quot;bony&quot; procedures such as arthroscopic Latarjet are recommended to provide better stability as the primary treatment. Material and methods. Patients with traumatic unidirectional anterior shoulder instability treated from 2009 to 2016 with an arthroscopic Latarjet procedure operated on in two centres. Clinical results, including range of motion, Subjective Shoulder Value and Walch-Duplay score, and postpoperative complications were evaluated. Results. 158 patients were available for follow-up at a minimum of 2 years after surgery. The mean follow-up was 43±18 months. Mean age at the time of surgery was 27.9 (16-53) years. At final follow-up, 8 cases of recurrent instability were identified, including 6 cases of recurrent dislocation and two cases of recurrent subluxation. Mean Walch-Duplay score increased from 30±19 preoperatively to 83±16 (p&lt;0.05) at the last follow-up. An average loss of external rotation of 11.8⁰ (0-70) (p&lt;0.05) when compared with the contralateral shoulder was observed at the last follow-up. Mean Subjective Shoulder Value score was 92.8±9.4%. 8 (5%) patients presented with loss of shoulder stability. 25 (15.8%) patients reported subjective return to sport anxiety. Eleven (7%) patients complained of anterior compartment pain. The total number of revision surgeries was 14 (8.9%). Conclusions. 1. The arthroscopic Latarjet procedure can achieve satisfactory clinical outcomes for the treatment of anterior shoulder instability 2. The rate of complications and recurrence does not increase with time and is comparable at a minimum of 2 years’ follow-up to early results described in literature