Profilaktyka i leczenie zaburzeń przewodu pokarmowego towarzyszących chemioterapii i radioterapii

Zaburzenia przewodu pokarmowego są częstym i poważnym problemem towarzyszącym leczeniu chorób nowotworowych za pomocą chemio- i/lub radioterapii. Najczęściej występujące i najbardziej uciążliwe, z punktu widzenia pacjenta, zaburzenia to zapalenia błony śluzowej jamy ustnej oraz żołądka i jelit, a także nudności i wymioty. Zapalenia objawiają się między innymi bolesnymi owrzodzeniami błony śluzowej, krwawieniami, zaburzeniami połykania, biegunką oraz miejscowymi i ogólnoustrojowymi zakażeniami, a w stopniu zaawansowanym uniemożliwiają przyjmowanie pokarmów i płynów doustnie, i są powodem przedłużenia czasu hospitalizacji. W związku z powyższym, zapalenia błony śluzowej przewodu pokarmowego towarzyszące chemio- i/lub radioterapii mają istotne następstwa kliniczne i równocześnie ekonomiczne. Postęp, jaki dokonał się w ostatnim dziesięcioleciu w szczegółowym poznaniu patogenezy tych zaburzeń, stał się niezwykle pomocny w poszukiwaniu nowych i skutecznych leków. W konsekwencji uaktualniono zalecenia dotyczące profilaktyki i leczenia zapalenia jamy ustnej oraz zapalenia żołądka i jelit, a także profilaktyki nudności i wymiotów wywołanych chemio- i/lub radioterapią

Prophylaxis and treatment of gastrointestinal tract dysfunction as side effect of chemotherapy and radiotherapy

Zaburzenia przewodu pokarmowego są częstym i poważnym problemem towarzyszącym leczeniu chorób nowotworowych za pomocą chemio- i/lub radioterapii. Najczęściej występujące i najbardziej uciążliwe, z punktu widzenia pacjenta, zaburzenia to zapalenia błony śluzowej jamy ustnej oraz żołądka i jelit, a także nudności i wymioty. Zapalenia objawiają się między innymi bolesnymi owrzodzeniami błony śluzowej, krwawieniami, zaburzeniami połykania, biegunką oraz miejscowymi i ogólnoustrojowymi zakażeniami, a w stopniu zaawansowanym uniemożliwiają przyjmowanie pokarmów i płynów doustnie, i są powodem przedłużenia czasu hospitalizacji. W związku z powyższym, zapalenia błony śluzowej przewodu pokarmowego towarzyszące chemio- i/lub radioterapii mają istotne następstwa kliniczne i równocześnie ekonomiczne. Postęp, jaki dokonał się w ostatnim dziesięcioleciu w szczegółowym poznaniu patogenezy tych zaburzeń, stał się niezwykle pomocny w poszukiwaniu nowych i skutecznych leków. W konsekwencji uaktualniono zalecenia dotyczące profilaktyki i leczenia zapalenia jamy ustnej oraz zapalenia żołądka i jelit, a także profilaktyki nudności i wymiotów wywołanych chemio- i/lub radioterapią. Hematologia 2011; 2, 2: 149–161Dysfunction of the digestive tract is a common and serious problem affecting patients with neoplasms treated with chemotherapy, radiotherapy or a combination of both. Mucosal barrier injury, including oral and gastrointestinal mucositis, or nausea and vomiting are the most common and distressing effects of anti-cancer therapy, profoundly influencing quality of life. Patients with mucositis may suffer from painful ulcers of mucosa, bleeding, dysphagia, diarrhea, infections, food intake impairment and require longer periods of hospitalization. Then, mucositis are associated with the significant health and financial costs. In the last decade, a better insight into the pathogenesis of these complications has led to the development of novel therapeutic options and allowed to update guidelines for more effective care of patients with oral and gastrointestinal mucositis and for the prevention of chemotherapy and radiotherapy induced nausea and vomiting. Hematologia 2011; 2, 2: 149–16

Efficacy of midostaurin combined with intensive chemotherapy followed by allogeneic hematopoietic stem cell transplantation in a patient with NPM1 and FLT3-TKD mutated acute myeloid leukaemia with clinical high-risk features

Many genetic disorders occur in patients suffering from acute myeloid leukaemia (AML). The most common mutations found in such patients are in the nucleophosmin (NPM) gene and the FLT3 tyrosine kinase receptor gene. NPM1 mutation is observed in 30–35% of adult AML patients (50–60% of AML with normal karyotype), showing a favourable prognosis. The presence of point FLT3 comutations occur in the tyrosine kinase domain (TKD) are associated with even more favourable prognosis. However FLT3 comutations i.e. internal tandem duplication (ITD) in particular with high allelic ratio (ITDhigh) worsen the course of leukemia and treatment outcomes. Deploying FLT3 tyrosine kinase inhibitors thus offers a prospect for improving treatment and prolonging the survival of patients with AML, burdened with the FLT3 gene mutation. Midostaurin and gilteritinib are type I FLT3 inhibitors which are used to treat patients with AML FLT3-TKD due to their mechanism of action. This paper presents the case of a 30-year-old AML patient diagnosed with NPM1 and FLT3-TKD mutations, bone marrow reticuline fibrosis and extramedullary sites of AML. Treatment was individualized and induction chemotherapy was combined with midostaurin. After first-line treatment with midostaurin, complete remission was achieved, as confirmed by histopathological examination of the bone marrow. Subsequently, two cycles of consolidation chemotherapy were given, and allogeneic haematopoietic stem cells were transplanted from an unrelated donor after myeloablative conditioning. The patient has remained in complete leukaemia remission, 3 years after diagnosis

Skuteczność skojarzonego leczenia midostauryną i standardową chemioterapią oraz wysokodawkowaną chemioterapią i przeszczepieniem alogenicznych macierzystych komórek krwiotwórczych u chorego na ostrą białaczkę szpikową wysokiego ryzyka z towarzyszącymi mutacjami FLT3-TKD oraz NPM1

Many genetic disorders occur in patients suffering from acute myeloid leukaemia (AML). The most common mutations found in such patients are in the nucleophosmin (NPM) gene and the FLT3 tyrosine kinase receptor gene. NPM1 mutation is observed in over half of AML patients, showing a favourable prognosis, however FLT3 mutations worsen the course of leukaemia and treatment outcomes; ie. when internal tandem duplication (ITD) and point mutations occur in the tyrosine kinase (TKD) domain. Deploying FLT3 tyrosine kinase inhibitors thus offers a prospect for improving treatment and prolonging the survival of patients with AML, burdened with the FLT3 gene mutation. Midostaurin and gilteritinib are first type FLT3 inhibitors which are used to treat patients with AML FLT3-TKD due to their mechanism of action. This paper presents the case of a 30-year-old AML patient diagnosed with NPM1 and FLT3-TKD mutations, reticulin bone marrow fibrosis and extramedullary sites of AML. Treatment was individualised and induction chemotherapy was combined with midostaurin. After first-line treatment with midostaurin, complete remission was achieved, as confirmed by histopathological examination of the bone marrow. Subsequently, two cycles of consolidation chemotherapy were given and allogeneic haematopoietic stem cells were transplanted from an unrelated donor after myeloablative conditioning. The patient has remained in complete leukaemia remission, 22 months after diagnosis.W przebiegu ostrej białaczki szpikowej obserwuje się wiele zaburzeń genetycznych. Mutacje genu nukleofosminy (NPM) oraz genu receptora kinazy tyrozynowej FLT3 są najczęściej stwierdzanymi mutacjami somatycznymi u chorych na AML. Mutacja NPM1 występuje u ponad połowy chorych i wiąże się z korzystnym rokowaniem, natomiast mutacje FLT3, to jest wewnętrzna tandemowa duplikacja (ITD) pogarszają przebieg białaczki i wyniki leczenia, a w przypadku mutacji punktowych domeny kinazy tyrozynowej (TKD) znaczenie rokownicze nie jest do końca jasne. Perspektywą dla poprawy wyników leczenia i wydłużenia przeżycia chorych na AML, obciążonych mutacją genu FLT3 jest zastosowanie inhibitorów kinazy tyrozynowej FLT3. U chorych na AML FLT3-TKD, z uwagi na mechanizm działania, znajdują zastosowanie inhibitory FLT3 pierwszego typu, w tym midostauryna i gilterytynib. W pracy przedstawiono przypadek 30-letniego chorego na AML z obecnością mutacji NPM1 oraz FLT3-TKD, włóknieniem retikulinowym szpiku oraz lokalizacjami pozaszpikowymi AML przy rozpoznaniu. W leczeniu chorego zastosowano chemioterapię indukującą według schematu DA „3 + 7” skojarzonego z midostauryną, osiągnięto całkowitą remisję potwierdzoną badaniem histopatologicznym szpiku. Następnie zastosowano dwa cykle chemioterapii konsolidującej i przeprowadzono przeszczepienie alogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych od dawcy niespokrewnionego po zastosowaniu kondycjonowania mieloablacyjnego. Pacjent pozostaje w remisji całkowitej białaczki 22 miesiące od rozpoznania.

Chronic eosinophilic leukemia with erythroblastic proliferation and the translocation (8;9)(p22;p24) with PCM1-JAK2 fusion gene — a new clinical, pathological and genetic entity with potential treatment target?

Nowotwory układu krwiotwórczego i chłonnego, powstające w wyniku translokacji t(8;9)(p21- -23;p23-24) z zaangażowaniem genów PCM1 (pericentriolar material 1) i genu JAK2 (janus- -activated kinase 2), występują bardzo rzadko. Są to zazwyczaj nowotwory mieloproliferacyjne (MPN) lub nowotwory mielodysplastyczno-mieloproliferacyjne (MDS-MPN) z towarzyszącą eozynofilią i włóknieniem szpiku. Ich przebieg kliniczny jest bardziej agresywny niż innych MPN i MDS-MPN, z tendencją do transformacji w ostrą białaczkę szpikową. Translokacja t(8;9)(p21-23;p23-24) prowadząca do powstania genu fuzyjnego PCM1-JAK2 powoduje konstytutywną aktywację genu JAK2, co kwalifikuje ten gen do ewentualnej terapii celowanej inhibitorami kinaz tyrozynowych u tych chorych. W pracy przedstawiono przypadek chorej na przewlekłą białaczkę eozynofilową nieklasyfikowalną inaczej z towarzyszącą proliferacją erytroblastyczną o nieokreślonym znaczeniu i genem fuzyjnym PCM1-JAK2 powstałym wskutek translokacji t(8;9)(p22;p24). Występowanie charakterystycznej klonalnej aberracji genetycznej z potencjalnym celem terapeutycznym skłania do wyodrębnienia tej choroby jako oddzielnej jednostki histoklinicznej. Hematologia 2011; 2, 4: 370–377Myeloid and lymphoid neoplasms resulting from t(8;9)(p21-23;p23-24) involving pericentriolar material 1 (PCM1) gene and the janus-activated kinase 2 (JAK2) gene are very rare disorders. Most patients present with myeloproliferative neoplasms (MPN) or myelodysplastic/myeloproliferative neoplasms (MDS-MPN) accompanied by eosinophilia and myelofibrosis. Their clinical course is more aggressive than other MPN and MDS-MPN with tendency to transformation to acute myeloid leukemia. Translocation t(8;9)(p22;p24) with PCM1-JAK2 fusion leads to constitutive activation of JAK2. Such patients might be candidates for target therapies with JAK2 inhibitors. We report a patient with chronic eosinophilic leukemia, not otherwise specified with erythroblastic proliferation of unclear significance and the translocation (8;9) (p22;p24) with PCM1-JAK2 fusion gene. The presence of characteristic genetic aberration with potential terapeutic target tends to separate this disease as a distinct clinical, histopathological and genetic entity. Hematologia 2011; 2, 4: 370–37

The isolated extramedullary breast relapse in patient with inv(16)(p13;q22) and CBFB-MYH11 acute myeloid leukemia following allogeneic hematopoietic stem cell transplantation — case report and review of the literature

Ostra białaczka szpikowa (AML) rzadko występuje w lokalizacji pozaszpikowej jako izolowanynowotwór nazywany mięsakiem granulocytarnym lub jako wznowa pozaszpikowa. W pracyprzedstawiono przypadek chorej na AML z inwersją chromosomu 16 i genem fuzyjnym CBFB--MYH11, poddanej allogenicznemu przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych(allo-HSCT), u której wystąpiła wznowa pozaszpikowa w prawym gruczole piersiowym, równolegleze wznową molekularną w szpiku. Zastosowana chemioterapia wraz z radioterapiąpozwoliła na uzyskanie całkowitej remisji białaczki, potwierdzonej również w badaniach obrazowychza pomocą tomografii komputerowej i pozytonowej tomografii emisyjnej. W dyskusjiautorzy omawiają możliwe czynniki ryzyka wpływające na występowanie pozaszpikowychwznów oraz przytaczają najważniejsze wnioski z metaanalizy dotyczącej wyłącznie wznówpozaszpikowych AML w gruczole piersiowym.Acute myeloid leukemia (AML) occurs extramedullary very rarely as relapse or an isolatedtumor called granulocytic sarcoma. We present a patient with AML and inversion of16 chromosome including CBFB-MYH11 fusion gene after allogeneic hematopoietic stem celltransplantation (allo-HSCT). The extramedullary relapse involving right breast was diagnosedsimultaneously with molecular relapse in the bone marrow. The complete remission wasachieved after combined treatment composed of chemo- and radiotherapy. The images incomputed tomography and positron emission tomography confirmed total regression of tumor.The authors discuss the risk factors in extramedullary relapse occurrence and review majorresults of the latest meta-analysis concerning breast relapses of AML

Aberracje cytogenetyczne długiego ramienia chromosomu 3 w nowotworach układu krwiotwórczego — opis trzech chorych

Aberrant rearrangements in the 3q26 and 3q21 regions on the long arm of chromosome 3 havebeen observed in many conditions, including de novo acute myeloid leukemia (AML), in AML with antecedent myelodysplastic syndrome (MDS), as well as in MDS itself, the blastic phase of chronic myelogenous leukemia (BP-CML) and also in other myeloproliferative neoplasms (MPN). Such cytogenetic aberrations lead to abnormal expression of the RPN1-EVI1 fusion gene transcripts which involve the ecotropic viral integration site-1 (EVI1) at 3q26 and ribophorin I (RPN1) at3q21; these playing important roles in leukemogenesis and disease progression. Three case studies are presented of patients with the self same rearrangements on the long arm of chromosome 3. The first patient presented with de novo AML and t(3;3) (q21;q26) who, in spite of having double allogeneic hematopoietic stem cell transplantations, had fatal outcome. The other two patients had MPN. One was initially diagnosed with CML and whilst being treated with imatinib, the t(3;3) abnormality was nevertheless acquired even though at first the treatment had been effective. Despite subsequent second line treatment with dasatinab, the leukemia progressed with the appearance of extramedullary infiltration. The second patient developed AML with inv(3) after essential thrombocythaemia had been diagnosed 10 years ago. At first, the patient went into complete remission following induction chemotherapy with daunorubicine and cytarabine. This therapy was howeverre-implemented, when disease progression had again occurred during further observation. The patient then unfortunately developed pneumonia and died before hematopoietic recovery. These clinical findings thus indicate that cytogenetic aberrations on the long arm of chromosome 3 predict a poor outcome in patients with myeloid neoplasms.Aberracje długiego ramienia chromosomu 3 angażujące regiony 3q26 (gen EVI1) i 3q21 (gen RPN1) opisywano u chorych na ostrą białaczką szpikową (AML) de novo, AML wtórną do zespołu mielodysplastycznego (MDS), a także u pacjentów z MDS, kryzą blastyczną (BP) przewlekłej białaczki szpikowej (CML) oraz z innymi nowotworami mieloproliferacyjnymi (MPN). Powyższe aberracje genetyczne prowadzą do powstania genu fuzyjnego RPN1-EVI1, który odgrywa istotną rolę w procesie leukemogenezy. W poniższej pracy zaprezentowano opis trzech przypadków chorych z rearanżacjami długiego ramienia chromosomu 3: pacjentkę z rozpoznaniem AML de novo i t(3;3), u której mimo intensywnego leczenia i 2-krotnego allogenicznego przeszczepienia krwiotwórczych komórek macierzystych doszło do progresji choroby, oraz dwóch chorych z rozpoznaniem przewlekłych MPN. U jednego pacjenta z BP-CML w momencie rozpoznania do ewolucji klonalnej z pojawieniem się t(3;3) doszło w okresie progresji choroby po początkowo skutecznym leczeniu imatynibem. Mimo zastosowania terapii drugiej linii dazatynibem obserwowano progresję choroby z pojawieniem się pozaszpikowych nacieków białaczki. U drugiego pacjenta AML z inv(3) stwierdzono po okresie 10 lat od momentu rozpoznania nadpłytkowości samoistnej. Chorego poddan oleczeniu indukującemu daunorubicyną i arabinozydem cytozyny, w wyniku którego uzyskano całkowitą remisję. Mimo początkowo skutecznego leczenia w trakcie dalszej obserwacji nastąpiła progresja choroby. Chory otrzymał kolejną reindukcję, jednak zmarł z powodu obustronnego zapalenia płuc przed uzyskaniem regeneracji hematopoezy. Powyższe obserwacje kliniczne potwierdzają, że wystąpienie aberracji długiego ramienia chromosomu 3 w przebiegu nowotworów układu krwiotwórczego jest czynnikiem predykcyjnym niekorzystnego przebiegu klinicznego choroby

Real-life experiences of letermovir prophylaxis for cytomegalovirus infection in patients after hematopoietic stem cell transplantation: Polish Acute Leukemia Group (PALG) analysis

Introduction: Letermovir (LMV) is a new, cytomegalovirus (CMV)-specific, antiviral drug, approved in 2018 for CMV prophylaxis in patients after allogeneic hematopoietic transplantation. The introduction of letermovir prophylaxis has changed the management of CMV infection: it has reduced the incidence of CMV infections and CMV-related complications, and also improved the overall survival in CMV seropositive patients. However, until recently, due to its high treatment cost, prophylaxis with letermovir has not beeen a standard of care in Poland. Material and methods: To confirm the effectiveness and safety of letermovir prophylaxis, we collected real-life data from eight Polish transplant centers, in which a total of 53 patients were treated with letermovir, including off-label use. Results: LMV is characterized by low toxicity and good tolerability. There were no reports of special adverse events caused by LMV. Conclusions: Our experiences confirm the effectiveness and safety of letermovir prophylaxis, and suggest that this prophylaxis should be started as soon as possible after the infusion of stem cells, preferably no later than day 14. Moreover, our findings indicate that some patients could benefit from extended letermovir prophylaxis beyond 100 days after transplant

Early post-transplantation lymphoproliferative disorder with central nervous system involvement and EBV infection following allogeneic hematopoietic stem cells transplantation

Potransplantacyjna choroba limfoproliferacyjna (PTLD) jest poważnym powikłaniem po transplantacji narządów litych lub allogenicznym przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych (allo-HSCT). Patogeneza PTLD jest związana z zakażeniem wirusem Epstein-Barr (EBV). Leczenie PTLD rozpoczyna się od zmniejszenia immunosupresji lub zastosowania immuno-, chemio- czy radioterapii. W pracy przedstawiono przypadek 32-letniego chorego po allo-HSCT z rozpoznaniem PTLD-EBV w postaci zespołu mononukleozopodobnego według klasyfikacji Światowej Organizacji Zdrowia z 2008 roku, z zajęciem ośrodkowego układu nerwowego i obecnym antykoagulantem toczniowym (LA), u którego ograniczenie immunosupresji nie było możliwe ze względu na równocześnie rozpoznaną chorobę przeszczep przeciw gospodarzowi (GvHD). W tej złożonej sytuacji u chorego zastosowano leczenie rytuksymabem i foskarnetem w skojarzeniu z leczeniem immunosupresyjnym, co okazało się skuteczną terapią PTLD-EBV i GvHD; obserwowano również eliminację LA z osocza.Post-transplant lymphoproliferative disorders (PTLD) is a serious complication following solid organ transplantation or allogeneic hematopoietic stem cell transplantation (allo-HSCT). Pathogenesis of PTLD indicates a strong association with Epstein-Barr virus (EBV) infection. Clinical improvement is observed with reduction in immunosuppression intensity alone or administration of immuno-, chemo- and radiotherapy. We present a case of a 32-year-old man with EBV-associated PTLD as mononucleosis-like syndrome according to the 2008 World Health Organization classification with central nervous system involvement and presence of lupus anticoagulant (LA) following allo-HSCT, where decreasing the immunosuppression was not possible because of concurrent graft versus host disease (GvHD). In this situation rituximab and foscarnet in combination with immunosuppressive therapy improved PTLD and GvHD; at the same time disappearance of lupus anticoagulant was observed

Autologous stem cell transplantation as consolidation therapy for patients with peripheral T cell lymphoma in first remission : long-term outcome and risk factors analysis

This report is a retrospective analysis of 65 patients with peripheral T cell lymphoma (PTCL), who underwent high-dose therapy and autologous hematopoietic stem cell transplantation (autoHCT) as a consolidation of first response achieved with either induction or salvage chemotherapy. We intended to determine the prognostic factors that influenced outcome after autoHCT and to define the predictive value of the scoring systems most often applied for transplant outcomes. Nineteen patients in either complete or partial remission underwent autoHCT after induction chemotherapy. Forty-six patients received second-line chemotherapy as a consolidation of partial response after induction chemotherapy (n = 34) or as a salvage therapy after primary induction failure (n = 12), and thereafter proceeded to autoHCT. Finally, the 36 patients were in complete remission, and 29 in partial remission at autoHCT. The median follow-up of survivors was 53 months (range 7–157 months). The 5-year overall survival and progression-free survival for all patients were 61.5 % (95 % CI 47.0–74.2 %) and 59.4 % (95 % CI 46.1–71.5 %), respectively. In multivariate analysis, bone marrow involvement at diagnosis and less than partial remission after induction chemotherapy were factors independently predictive for overall survival and progression-free survival. The prognostic index for PTCL could reliably stratify the prognosis of PTCL in this analysis