Znaczenie prognostyczne liczby zmian pozawęzłowych oraz typu zajętego narządu u chorych na DLBCL w dobie leczenia rytuksymabem

IntroductionThe aim of the study was to assess the prognostic significance of the number and type of extra nodal localizations of DLBCL as well as other factors included in IPI in the rituximab era.Materials and methodsWe conducted a retrospective analysis of medical documentation of 178 patients with DLBCL treated in two oncology centers between 2006 and 2011. We distinguished 3 subgroups of patients: with only nodal localization of DLBCL (A, n=80), with 1 extra nodal site (B, n=66) and with ≥2 extra nodal sites (C, n=32).ResultsThe presence and the number of extra nodal lesions did not have a prognostic impact both on the response and survival. Probabilities for OS were 79.4%±6, 85.5%±5 and 78.5%±8 for groups A, B and C respectively. Most common extra nodal localizations of DLBCL were: digestive duct, bones and skin. The site of involvement also did not have a prognostic significance. In a multivariate analysis negative prognostic factors for OS probability were: elevated LDH level (HR: 3.12 [95% CI: 1.3–7.47], p=0.01) and disease stage ≥III (HR: 4.61 [95% CI: 1.32–16.1], p=0.02).ConclusionsNeither the number of extra nodal lesions nor their localization affects prognosis in patients with DLBCL in the rituximab era

Bevacizumab in the 1st line treatment of triple negative metastatic breast cancer patient — case report and review of the literature

Wprowadzenie. Angiogeneza i nadekspresja VEGF (Vascular Endothelial Growth Factor) odgrywają istotną rolę w rozwoju wielu typów nowotworów. Rola bewacyzumabu, humanizowanego przeciwciała anty-VEGF, w leczeniu chorych na rozsianego raka piersi pozostaje niejednoznaczna. Celem pracy jest przedstawienie przypadku chorej na potrójnie ujemnego, rozsianego raka piersi, która odniosła długotrwalą korzyść z immunochemioterapii jako pierwszej linii leczenia. Opis przypadku. U 57-letniej chorej na raka przewodowego piersi prawej, po szerokim wycięciu guza i limfadenektomii pachowej prawostronnej (pT1N0M0) oraz uzupełniającej chemio- i radioterapii, po czterech latach od zakończenia leczenia rozpoznano rozsiew choroby do płuca lewego (dwie zmiany) i węzłów chłonnych śródpiersia. Chora została zakwalifikowana do immunochemioterapii — paklitaksel z bewacyzumabem. W wyniku leczenia uzyskano znamienne zmniejszenie wymiarów zmian przerzutowych. Nie obserwowano poważnych działań niepożądanych terapii, po zakończeniu leczenia paklitakselem kontynuowano podawanie bewacyzumabu w ramach leczenia podtrzymującego. Od października 2009 r. do września 2013 r. chora otrzymała 70 wlewów bewacyzumabu. We wrześniu 2013 r. leczenie zakończono z uwagi na progresję wielkości zmian w płucu lewym, nowych zmian przerzutowych nie obserwowano. Chora została zakwalifikowana do stereotaktycznej radioterapii.Dyskusja. Jak dotąd skuteczność bewacyzumabu w leczeniu pierwszej linii u chorych na rozsianego raka piersi oceniono w trzech randomizowanych badaniach III fazy. We wszystkich tych badaniach stwierdzono znamienne wydłużenie PFS, bez istotnego zysku w zakresie OS. Na podstawie danych z literatury można przypuszczać, że konieczne jest wyodrębnienie podgrupy chorych, które odniosą największą korzyść z leczenia antyangiogennego. Aktualne doniesienia sugerują, ze najpewniej są to chore na potrójnie ujemnego raka piersi, które otrzymują bewacyzumab w skojarzeniu z chemioterapią w pierwszej linii leczenia, podobnie jak opisana przez nas chora.Introduction. Angiogenesis and VEGF (vascular endothelial growth factor) over expression play an important role inthe growth and development of many kinds of cancers. The role of bevacizumab, humanised, anti-VEGF antibody, intreatment of patients with metastatic breast canser (MBC) is still an open question. The aim of this paper is to present a case report of the use of bevacizumab with chemotherapy in the first line treatment of triple negative MBC.Case. We present the case of a 57-year-old woman with infiltrating ductal carcinoma of the right breast (pT1N0M0, TNBC). She underwent wide excision of the tumour with the excision of right axillary lymph nodes, adjuvant chemoterapy and radiotherapy. Four years later metastases in the left lung (two lesions) and mediastinum occured. For this reason the patient started immunochemotherapy — paclitaxel and bevacizumab. She ended paclitaxel after nine cycles, and continued bevacizumab as a maintenance. We observed a marked decrease in size of the metatstatic lesions. No serious adverse events during treatment were noted. From October 2009 to September 2013 the patient received 70 doses of bevacizumab. In September 2013 the treatment was ended due to progression of the size of the lung metastases. No new site of metastases was noted. The patient was considered suitable for stereotactic radiosurgery.Discussion. To date three randomised, multicenter studies, which evaluated effectiveness of adding bevacizumab to chemotherapy were performed. In all trials significant prolongation of progression-free survival (PFS) was observed but with no statistically significant influence on overall survival (OS). The toxicity of the combined treatment was higher. Many experts put a great emphasis on the need to discover a group of patients who will gain a significant benefit from antiangiogenic treatment. Reports in the literature indicate that probably the greatest benefit from adding bevacizumab to the chemotherapy is gained by women with triple-negative breast cancer, who receive bevacizumab as first-line treatment after cancer progression, as our patient described above

Pre-operative high-dose-rate brachytherapy in early-stage cervical cancer: long-term single-center results

Purpose: The aim of the study was to report the outcomes of pre-operative high-dose-rate brachytherapy (pHDRBT), followed by hysterectomy in patients with early cervical cancer. Material and methods: From January, 1998 to December, 2003, 113 women with IB1, IB2, and IIA1 cervical cancer (according to International Federation of Gynecology and Obstetrics [FIGO] 2018) were treated with pHDR-BT, and 6 to 8 weeks later followed by radical hysterectomy. Patients found to have positive lymph nodes, residual cervical cancer, involved parametria, or lymphovascular space invasion (LVSI) received post-operative adjuvant therapy. Results: Post-operatively, 81.4% of patients had a complete response to pHDR-BT in the cervix, and 18.6% had residual cervical cancer. Failures occurred in 11/113 (9.7%) patients (all were stage IIA1), with pelvic recurrences in 5/113 (4.4%) and distant metastasis (DM) in 6/113 (5.3%). The 5- and 10-year disease-free survival (DFS) rates were 100% for IB1 and IB2, and 86.4% and 81.3% for IIA1, respectively. Lymph node involvement and/or residual cervical cancer correlated with worse DFS. Two vesicovaginal fistulas were observed (one in a patient treated only with pHDRBT and one in a woman, who underwent adjuvant external-beam radiotherapy [EBRT]). Two rectovaginal fistulas and one case of proctitis were observed in patients treated with adjuvant EBRT. Conclusions: pHDR-BT in early cervical cancer is well-tolerated and effective in sterilizing tumor cells in the cervix. The growing number of publications in this area may help define an optimal therapeutic scheme, but randomized trials are required to determine the best candidates for this treatment modality. In our opinion, cervical cancer patients with FIGO stage IIA1 are not good candidates for pHDR-BT, and could be given this treatment only after rigorous selection, including assessment with state-of-the-art imaging, due to higher probability of treatment failure

Treatment related toxicity in BRCA1-associated epithelial ovarian cancer – is DNA repairing impairment associated with more adverse events?

Aim of the study: The presence of BRCA germline mutations in patients with ovarian cancer has been shown to have predictive and prognostic significance, including increased platinum-sensitivity. The aim of the study was to evaluate if patients with BRCA1-associated ovarian cancer have more treatment related adverse events and, if so, does it have impact on chemotherapy outcomes. Material and methods : We conducted a retrospective analysis of medical records of 172 patients with newly diagnosed epithelial ovarian cancer, treated in Maria Skłodowska-Curie Memorial Cancer Center and Institute of Oncology, Gliwice Branch between 2007 and 2013. Ninety-six of these patients have known BRCA mutation status – 21 patients were BRCA1(+) and 75 BRCA1(–). Analysed treatment related adverse events (AE’s) were: haematological toxicity, nausea/vomiting, neuropathy and mucositis. Results : Grade 3–4 haematological AE’s were significantly more common among BRCA1(+) patients (OR = 3.86; 95% CI: 1.14–13.23; p = 0.02). There was no association between BRCA1 mutation status and neuropathy (p = 0.73) or nausea/vomiting (p = 0.91). Occurrence of above mentioned AE’s has no significant association with PFS (p = 0.75, 0.64, 0.97 respectively) and OS (p = 0.64, 0.69, 0.73 respectively). Conclusions : Among patients with BRCA1-associated epithelial ovarian cancer we observed significantly more grade 3–4 haematological complications after chemotherapy. However, occurrence of AE’s did not correlate with better outcomes in this subgroup

Can laboratory parameters be predictive factors for treatment effectiveness of patients suffering from viral hepatitis C?

INTRODUCTION: The combined therapy of pegylated alpha interferon and rybavirin is a gold standard of chronic viral hepatitis C (cvhC) treatment. AIM: The aim of the study is to evaluate the laboratory test differences between the group of cvhC patients which achieved and did not achieve sustained virologic response (SVR). MATERIALS AND METHODS: 51 patients (25 women, 26 men, age 48.7 ± 12.8 years) were divided into two groups depending on SVR achievement. SVR was achieved in 41.2% of patients [(SVR(+)]. The concentration of hemoglo-bin, hematocrite, the number of erythrocytes, leucocytes, platelets, glucose, bilirubin, creatinin, uric acid, fT3, fT4, TSH, C-reactive protein (CRP), the activity of asparaginian and alaninian transaminases, alkaline phosphatase, gammaglutamylotranspeptidase, were estimated before the start of treatment and after 12, 24, 48 and 72 weeks after beginning it. Statistic analysis was performed by ANOVA of Friedmann, U Mann-Withney and t-Student tests. RESULTS: The activity of AspAT, AlAT in the SVR(+) group was lower from the 12th week until the 72nd week of observation. GGTP activity was statistically significant lower in the SVR(+)group. The decrease in TSH concentration in the 12th week and the increase in fT4 concentration in week 24 was clearer in the SVR(+) group. The hematocrite was lower in the SVR(+) group in the 48th week from the beginning of therapy and 24 weeks after the end of it. CONCLUSIONS: Patients treated with pegylated interferon 2a and rybavirine due to cvhC rarely achieve SVR if the GGTP activity is higher before the treatment and if the aminotranferases activity is higher during therapy. Latent hyperthyreosis can be a good predictive factor.WSTĘP: Złotym standardem terapii przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C (PWZW-C) w naszym kraju jest terapia skojarzona pegylowanym interferonem alfa (PEG-If-) i rybawiryną. Celem pracy była ocena różnic w wartościach poszczególnych parametrów morfologii krwi obwodowej oraz wyników badań biochemicznych w toku leczenia chorych z PWZW-C, u których osiągnięto i nie osiągnięto trwałej odpowiedzi wirusologicznej (sustained virologic response – SVR). MATERIAŁ I METODY: 51 chorych (25 kobiet i 26 mężczyzn, średnia wieku 48,7 ± 12,8 roku) zakażonych genotypem 1b wirusa HCV podzielono na dwie grupy: pierwszą stanowili chorzy (41,2%) których terapia zakończyła się osiągnięciem SVR [SVR(+)], drugą stanowili pozostali chorzy [SVR(-)]. Przed rozpoczęciem terapii oraz po 12, 24, 48 tygodniach od rozpoczęcia, a następnie po 24 tygodniach od zakończeniu leczenia oceniano: stężenie hemoglobiny, hematokryt, liczbę erytrocytów, leukocytów oraz płytek krwi, aktywność aminotransferazy asparaginianowej (AspAT), aminotransferazy alaninowej (AlAT), fosfatazy alkalicznej (ALP) oraz gamma-glutamylotranspeptydazy (GGTP), stężenie glukozy, bilirubiny, kreatyniny, kwasu moczowego, fT3, fT4, TSH, białka C-reaktywnego (CRP). Analizę statystyczną przeprowadzono przy użyciu testów: ANOVA Friedmana, U Manna-Withneya oraz t-Studenta. WYNIKI: Aktywność AspAT, AlAT w grupie była niższa w grupie SVR(+) od 12 tygodnia aż do 72 tygodnia. Aktywność GGTP była znamiennie niższa w grupie SVR(+). Spadek stężenia TSH w 12 tygodniu oraz wzrost stężenia fT4 w 24 tygodniu leczenia był wyraźniejszy u osób SVR(+). Hematokryt osiągnął niższe wartości w grupie SVR(+) w 48 tygodni od włączenia i 24 tygodnie po zakończeniu terapii. WNIOSKI: Chorzy leczeni z powodu PWZW-C rzadziej osiągają SVR w przypadku podwyższonej aktywności GGTP przed rozpoczęciem leczenia i utrzymywania się zwiększonej aktywności aminotransferaz w trakcie terapii. Korzystny wpływ może mieć utajona nadczynność tarczycy

Can laboratory parameters be predictive factors for treatment effectiveness of patients suffering from viral hepatitis C?

INTRODUCTION: The combined therapy of pegylated alpha interferon and rybavirin is a gold standard of chronic viral hepatitis C (cvhC) treatment. AIM: The aim of the study is to evaluate the laboratory test differences between the group of cvhC patients which achieved and did not achieve sustained virologic response (SVR). MATERIALS AND METHODS: 51 patients (25 women, 26 men, age 48.7 ± 12.8 years) were divided into two groups depending on SVR achievement. SVR was achieved in 41.2% of patients [(SVR(+)]. The concentration of hemoglo-bin, hematocrite, the number of erythrocytes, leucocytes, platelets, glucose, bilirubin, creatinin, uric acid, fT3, fT4, TSH, C-reactive protein (CRP), the activity of asparaginian and alaninian transaminases, alkaline phosphatase, gammaglutamylotranspeptidase, were estimated before the start of treatment and after 12, 24, 48 and 72 weeks after beginning it. Statistic analysis was performed by ANOVA of Friedmann, U Mann-Withney and t-Student tests. RESULTS: The activity of AspAT, AlAT in the SVR(+) group was lower from the 12th week until the 72nd week of observation. GGTP activity was statistically significant lower in the SVR(+)group. The decrease in TSH concentration in the 12th week and the increase in fT4 concentration in week 24 was clearer in the SVR(+) group. The hematocrite was lower in the SVR(+) group in the 48th week from the beginning of therapy and 24 weeks after the end of it. CONCLUSIONS: Patients treated with pegylated interferon 2a and rybavirine due to cvhC rarely achieve SVR if the GGTP activity is higher before the treatment and if the aminotranferases activity is higher during therapy. Latent hyperthyreosis can be a good predictive factor.WSTĘP: Złotym standardem terapii przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C (PWZW-C) w naszym kraju jest terapia skojarzona pegylowanym interferonem alfa (PEG-If-) i rybawiryną. Celem pracy była ocena różnic w wartościach poszczególnych parametrów morfologii krwi obwodowej oraz wyników badań biochemicznych w toku leczenia chorych z PWZW-C, u których osiągnięto i nie osiągnięto trwałej odpowiedzi wirusologicznej (sustained virologic response – SVR). MATERIAŁ I METODY: 51 chorych (25 kobiet i 26 mężczyzn, średnia wieku 48,7 ± 12,8 roku) zakażonych genotypem 1b wirusa HCV podzielono na dwie grupy: pierwszą stanowili chorzy (41,2%) których terapia zakończyła się osiągnięciem SVR [SVR(+)], drugą stanowili pozostali chorzy [SVR(-)]. Przed rozpoczęciem terapii oraz po 12, 24, 48 tygodniach od rozpoczęcia, a następnie po 24 tygodniach od zakończeniu leczenia oceniano: stężenie hemoglobiny, hematokryt, liczbę erytrocytów, leukocytów oraz płytek krwi, aktywność aminotransferazy asparaginianowej (AspAT), aminotransferazy alaninowej (AlAT), fosfatazy alkalicznej (ALP) oraz gamma-glutamylotranspeptydazy (GGTP), stężenie glukozy, bilirubiny, kreatyniny, kwasu moczowego, fT3, fT4, TSH, białka C-reaktywnego (CRP). Analizę statystyczną przeprowadzono przy użyciu testów: ANOVA Friedmana, U Manna-Withneya oraz t-Studenta. WYNIKI: Aktywność AspAT, AlAT w grupie była niższa w grupie SVR(+) od 12 tygodnia aż do 72 tygodnia. Aktywność GGTP była znamiennie niższa w grupie SVR(+). Spadek stężenia TSH w 12 tygodniu oraz wzrost stężenia fT4 w 24 tygodniu leczenia był wyraźniejszy u osób SVR(+). Hematokryt osiągnął niższe wartości w grupie SVR(+) w 48 tygodni od włączenia i 24 tygodnie po zakończeniu terapii. WNIOSKI: Chorzy leczeni z powodu PWZW-C rzadziej osiągają SVR w przypadku podwyższonej aktywności GGTP przed rozpoczęciem leczenia i utrzymywania się zwiększonej aktywności aminotransferaz w trakcie terapii. Korzystny wpływ może mieć utajona nadczynność tarczycy