Beta Talasemi Major Hastalarinda Oral Deferasirox ve Diğer Demir Şelasyon Tedavilerinin Kardiak, Hepatik ve Endokrin Organlardaki Demir Birikimi Üzerine Etkisinin T2* Mrg ile Değerlendirilmesi

Thirtyseven patients with β thalassemia major who were being followed up in Hacettepe University, İhsan Doğramacı Children’s Hospital, Division of Pediatric Hematology and on the same study drugs for at least 1 year were included. Cardiac, hepatic T2*, pancreas T2* and R2*, pituitary, thyroid T2 and R2 MRI were oredered twice with a median interval of 6 months (6-11 months. The patients were evaluated in terms of complete blood count, serum biochemistry and endocrinological tests, as well. The patients were grouped into two according to iron chelation type: deferasirox group and other chelators group. The groups were compared according to age, gender, splenectomy status, body weight percentile, height percentile, body mass index, laboratory parameters, and MRI T2* or T2 and/or R2* or R2 values, and the changes (δ-delta) in these parameters were evaluated. Of the study group, 54.9% of the patients were found to have osteopenia, 8.1% had hypothyroidism, 8.1% had hypogonadotropic hypogonadism and 7.1% had diabetes mellitus. No statistically significant difference was identified between drug groups in terms of hypogonadism, hypothyroidism, hypopituitarism and osteoporosis. Almost all of the patients in the study group were found to have pituitary iron deposition according to the previously determined cut-off values with measurements from the healthy controls. In both drug groups, the iron accumulation in thyroid gland was found to increase in the second MRI measurements. Despite the limiting factors of small sample size and short follow-up time, deferasirox and the other drug group were found to have similar iron chelation effect. Among the all patients included in the study, pancreas R2* and cardiac T2* values were found to have a negative correlation, indicating increased iron accumulation in pancreas in parallel with cardiac iron accumulation. Fasting blood glucose level and T2* pancreas MRI measurements were found to be in negative correlation, significantly. On the vii other hand, fasting insulin and R2* pancreas MRI were found to be in positive correlation. This indicated that the increase in pancreas iron overload was in paralel with the increase in fasting insulin. A negative correlation was found between hepatic T2* value and HOMA-IR, indicating the relationship between increased hepatic iron and insulin resistance. Our results indicated that endocrinopathy rates are common among the patients with β thalassemia major and the importance of follow-up of these patients with blood tests and T2* or T2 and/or R2* or R2 for the detection of iron status in the endocrine organs, in addition to cardiac and hepatic T2* evaluations. Since cardiac T2* measurements are more commonly evaluated in these patients, the patients who were found to have cardiac iron loading in these evaluations should be more meticulously tested for insulin resistance and diabetes mellitus. Furthermore, the patients who were found to have hepatic iron loading were suggested to be tested for insulin resistance, especially with HOMA-IR measurements.Bu çalışmaya Hacettepe Üniversitesi, İhsan Doğramacı Çocuk Hastanesi, Pediatrik Hematoloji Bilim Dalı ‘nda takip edilen 37 β talasemi major hastası dahil edildi. Çalışmaya alınan hastalar en az 1 yıldır aynı çalışma ilacını almakta olan hastalardan belirlendi. Hastalara ortanca 6 ay (6-11 ay) ara ile iki kez karaciğer, kardiyak T2*, pankreas T2* ve R2*, hipofiz, tiroid T2 ve R2 MRG çekildi. Hastaların tam kan sayımı, serum biyokimyası ve endokrin testleri değerlendirildi. Hastalar aldıkları şelasyon tedavilerine göre 2 gruba ayrıldı: Deferasirox grubu, diğer demir şelatörleri grubu (desferoksamin, deferipron, desferoksamin + deferipron). İlaç gruplarına göre yaş, cinsiyet, splenektomi durumu, ağırlık persentili, boy persentili, vücut kitle indeksi, laboratuvar parametreleri, bu laboratuvar parametrelerinin değişim (δ-delta) değerleri, MRG T2* ya da T2 ve/veya R2* ya da R2 ölçümleri, ve bu MRG T2* ya da T2 ve/veya R2* ya da R2 ölçümlerinin değişim (δ-delta) değerleri incelendi. Çalışma grubundaki hastaların %54.9’unda osteopeni, %8.1’inde hipotirodi, %8.1’inde hipogonadotropik hipogonadizm ve %7.1’inde diabetes mellitus saptandı. İlaç gruplarına göre hipogonodizm, hipotiroidi, pituiter yetmezlik ve osteoporoz açısından bakıldığında anlamlı fark bulunamadı. Daha önce normal kontrollerden çekilen MRG ölçümlerinin talasemi majorlu hastalarla karşılaştırılarak oluşturulmuş hipofiz, tiroid, pankreas MRG eşik değerlerine göre bulgularımız analiz edildiğinde sırasıyla deferasirox ve diğer ilaç grubunda hastaların tamamına yakınında hipofiz T2 eşik değerin altında kaldığından, demir birikimine işaret eden bulgular saptandı. Her iki ilaç grubunda da tiroid demir birikiminin ilaç altında artış gösterdiği tespit edildi. Çalışma süresi ve hasta sayıları sınırlı olmakla birlikte deferasirox ve diğer ilaç grubu şelasyon etkinliği bakımından birbirine denk bulunmuştur. Tüm çalışma grubunun hastaları dahil edildiğinde pankreas R2* ile kalp T2* v arasında negatif yönde ilişki saptandı. Bu bulgu da pankreas demir birikimi ile kardiak demir birikimi arasında korelasyon olduğuna işaret etti. Açlık glukoz değeri ile T2* pankreas MRG arasında istatistiksel olarak anlamlı negatif bir korelasyon saptandı. Açlık insülini ile pankreas R2* değeri arasında da istaistiksel anlamlı bir pozitif korelasyon saptandı. Pankreas R2* değeri arttıkça (pankreas demir birikimi arttıkça), açlık insülininin de artmakta olduğu izlendi. Karaciğer T2* değeri ile HOMA-IR değeri arasında negatif korelasyon saptandı. Karaciğerde T2* değeri arttıkça HOMA-IR değeri düşmekteydi. Bu durum karaciğer demir birikimi arttıkça, insülin direncinin arttığına işaret etti. Sonuçlarımız β talasemi majorlu hastalarda endokrinopati sıklığının az olmadığına, bu hastaların hem kan testleri ile hem de T2* ya da T2 ve/veya R2* ya da R2 MRG ile kardiak, karaciğer, hipofiz, tiroid ve pankreas demir birikimleri açısından izlenmesinin önemine işaret etmektedir. Özellikle kardiak demir görüntülemesinin daha yaygın olarak hastalardan istenebildiği düşünülecek olursa kardiak demir birikimi olan hastaların insulin rezistansı ve diabetes mellitus açısından yakın takip yapılması uygun olabilir. Öte yandan çalışmamızda karaciğer demir birikimi arttıkça insülin rezistansının artması karaciğer demir birikimi olan hastalarda insulin rezistansı açısından, özellikle HOMA-IR ölçümleri ile, değerlendirilmelerin yapılmasına işaret etmektedir

Cerebral Oximetry Monitoring in Extremely Preterm Infants

Background: The use of cerebral oximetry monitoring in the care of extremely preterm infants is increasing. However, evidence that its use improves clinical outcomes is lacking. Methods: In this randomized, phase 3 trial conducted at 70 sites in 17 countries, we assigned extremely preterm infants (gestational age, <28 weeks), within 6 hours after birth, to receive treatment guided by cerebral oximetry monitoring for the first 72 hours after birth or to receive usual care. The primary outcome was a composite of death or severe brain injury on cerebral ultrasonography at 36 weeks' postmenstrual age. Serious adverse events that were assessed were death, severe brain injury, bronchopulmonary dysplasia, retinopathy of prematurity, necrotizing enterocolitis, and late-onset sepsis. Results: A total of 1601 infants underwent randomization and 1579 (98.6%) were evaluated for the primary outcome. At 36 weeks' postmenstrual age, death or severe brain injury had occurred in 272 of 772 infants (35.2%) in the cerebral oximetry group, as compared with 274 of 807 infants (34.0%) in the usual-care group (relative risk with cerebral oximetry, 1.03; 95% confidence interval, 0.90 to 1.18; P = 0.64). The incidence of serious adverse events did not differ between the two groups. Conclusions: In extremely preterm infants, treatment guided by cerebral oximetry monitoring for the first 72 hours after birth was not associated with a lower incidence of death or severe brain injury at 36 weeks' postmenstrual age than usual care. (Funded by the Elsass Foundation and others; SafeBoosC-III ClinicalTrials.gov number, NCT03770741.)