Incarcerated Femoral Hernia Containing Ipsilateral Fallopian Tube

Femoral hernias are more common in women and lead to a substantial higher rate for an emergency operation, due to strangulation. Incarcerated femoral hernia with fallopian tube as a content is an extremely rare condition. A 20-year-old woman presented to the emergency department complaining of a 6-day right groin swelling, which became painful and tender to palpation during the last 48 hours. Preoperative ultrasonography detected an oedematous hernia sac, above the femoral vessels, suggesting the presence of an incarcerated femoral hernia. The patient eventually underwent emergency surgery and the diagnosis of a strangulated femoral hernia sac, containing fallopian tube, was established. No resection of the uterine tube was performed and the hernia was repaired with polypropylene plug. The postoperative period was uneventful and the woman was discharged on the second postoperative day

Uncomplicated intraoperative evaluation of an aberrant bile duct: a case report and review of the literature

The presence of aberrant bile ducts is a significant risk factor for bile duct injuries during cholecystectomy. Identification of such anatomic anomalies of the biliary tree is crucial to prevent iatrogenic biliary injuries. For that purpose many methods, both preoperative and intraoperative, have been described with controversial results. We present a case of an aberrant right hepatic duct that was found during laparoscopic cholecystectomy with the use of intraoperative cholangiography and review the literature

Carcinoma developing in ectopic pancreatic tissue in the stomach: a case report

The development of pancreatic tissue outside the confines of the main gland, without anatomic or vascular connections between them, is a congenital abnormality referred to as heterotopic pancreas. A heterotopic pancreas in the gastrointestinal tract is usually discovered incidentally and the risk of its malignant transformation is extremely low. In this study, we describe the first case of endoepithelial carcinoma arising in a gastric heterotopic pancreas of a 56-year old woman in Greece. She presented with epigastric pain, periodic nausea and vomiting. Esophagogastroduodenoscopy revealed an ulcerated lesion in the gastric antrum, biopsies of which showed intense epithelial dysplasia with incipient malignant degeneration. The pathology report of the distal gastrectomy specimen demonstrated a 2 cm in diameter ulcerative mass in the gastric antrum. Microscopically, an endoepithelial (in situ) carcinoma of the gastric antrum was determined, which in places turned into an microinvasive endomucosal adenocarcinoma. It also incidentally demonstrated heterotopic pancreatic ducts, detected within the mucosa to the muscularis propria of the same region of the stomach, in which an endoepithelial (in situ) carcinoma was evolving. The follow-up course was uneventful 6 months postoperatively

Detrimental effect of apoptosis of lymphocytes at an early time point of experimental abdominal sepsis

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Apoptosis of lymphocytes is considered a late sequelum in the sepsis cascade. The role of apoptosis of lymphocytes as a driver of final outcome was investigated.</p> <p>Methods</p> <p>Abdominal sepsis was induced after cecal ligation and puncture (CLP) in 31 rabbits. Blood was sampled at serial time intervals and peripheral blood mononuclear cells (PBMCs) were isolated. Apoptosis of lymphocytes and monocytes was measured through flow cytometric analysis. PBMCs were stimulated with LPS and Pam3Cys for the release of tumor necrosis factor-alpha (TNFα). Tissue bacterial growth was quantitatively measured. In a second set of experiments, CLP was performed in another 40 rabbits; 20 received single intravenous infusions of ciprofloxacin and of metronidazole 4 hours after surgery.</p> <p>Results</p> <p>Animals were divided into two groups based on the percentage of lymphocyte apoptosis at 4 hours after surgery; less than or equal to 32% and more than 32%. Survival of the former was shorter than the latter (p: 0.017). Tissue growth was similar between groups. Apoptosis of lymphocytes and of monocytes was lower in the former group over follow-up. Release of ΤNFα did not differ. The above findings on survival were repeated in the second set of experiments. Administration of antimicrobials prolonged survival of the former group (p: 0.039) but not of the latter group (pNS).</p> <p>Conclusions</p> <p>Lymphocyte apoptosis at an early time point of experimental peritonitis is a major driver for death. A lower percentage of apoptosis leads earlier to death. Antimicrobials were beneficial even at that disease state.</p

Immunomodulatory effect of clapithromycin in secondary peritonitis

Introduction: Sepsis is the leading cause of death in patients suffering from secondary peritonitis, despite surgical treatment and admission in intensive care units on time. The onset of sepsis is characterized by a complex pathogen-host interaction, which leads to increased production of proinflammatory cytokines and induction of the systemic inflammatory response syndrome (SIRS). However, in the course of sepsis, an increased release of anti-inflammatory cytokines takes also place and is associated with the development of the compensatory anti-inflammatory response syndrome (CARS). This syndrome is characterized by enhanced apoptosis of immunocompetent cells, such as lymphocytes and monocytes and immunoparalysis (anergy) of monocytes and should not be underestimated, because it often leads the host to a state of immunodepression. Clinical studies have shown that increased rates of apoptosis of blood lymphocytes and monocytes are associated with decreased survival, while results from experimental studies have demonstrated that inhibition of the apoptotic process as well as of the immunoparalysis of monocytes, with the use of agents that act as immunomodulators, prolongs survival. Furthermore, recent data from experimental models of monomicrobial sepsis showed that clarithromycin, a newer macrolide with proved immunomodulatory effects in chronic inflammatory disorders of the respiratory tract, can act as an immunomodulator in acute inflammatory conditions too, thus prolonging survival of the host. Based on the above data from the literature, the present study was designed in order to examine the efficacy of clarithromycin as an immunomodulatory agent, when administered in an animal model of polymicrobial sepsis due to secondary peritonitis. Materials and methods: Cecal ligation and puncture (CLP) was performed in 60 male New Zealand rabbits, leading to secondary peritonitis. Afterwards, animals were randomly divided in 4 groups with 15 animals in each one and administered intravenously: group A, normal saline only, half an hour and 2 hours after induction of the peritonitis; group B, additionally a single dose of clarithromycin (80 mg/kg), half an hour after induction of the peritonitis; group C, additionally a single dose of piperacillin/tazobactam (400 mg/kg), 2 hours after induction of the peritonitis and group D, additionally clarithromycin and piperacillin/tazobactam in the regimens described above for groups Β and C. Survival of animals was recorded for a total follow-up period of 10 days. Animals remaining alive after 10 days were sacrificed. Autopsy was performed following death and segments from the spleen, right lobe of the liver, right kidney, lower lobe of the right lung and mesenterium were collected for quantitative and qualitative cultures. Furthermore, blood samples were taken from each animal at 2, 4, 24 και 48 hours postoperatively to estimate a) the apoptosis of lymphocytes and monocytes and b) the release of TNF-α from isolated monocytes after stimulation with LPS or Pam3Cys. Apoptosis of 73 lymphocytes and monocytes was measured with flow cytometric analysis after staining the cells with Annexin-V and propidium iodine, while the measurement of released TNF-α from isolated monocytes was based on the cytotoxic effect of TNF-α on an L929 fibrosarcoma cell line. Results: The rate of apoptosis of lymphocytes was lower in groups Β and D compared to that of groups A and C, at 4 and 24 hours postoperatively. More precisely, statistically significant differences were observed between group Β and groups A and C at 4 hours (p=0,015 and 0,028, respectively), between group Β and groups A and C at 24 hours (p=0,046 and 0,02, respectively) and between group D and groups A and C at 24 hours (p=0,008 and 0,003, respectively). Concerning the apoptosis of monocytes, statistical analysis showed that at 24 hours, groups Β and D presented significantly lower rates of apoptosis compared to these of groups A and C (group Β vs. group A p=0,020, group Β vs. group C p=0,006 and group D vs. group C p=0,023). The ex vivo release of TNF-α from isolated monocytes after stimulation with LPS was lower in groups Β and D compared to that in group A, at 2 και 4 hours after CLP; however this difference was not statistically significant. On the contrary, at 24 and 48 hours a reversal of this phenomenon was observed with animals of group Β and D presenting an increase of released TNF-α from their monocytes compared to those of groups A and C. Further statistical analysis revealed significant differences between groups Β and A (p=0,002 at 24 hours and p=0,005 at 48 hours) and groups Β and C (p=0,001 at 24 hours and p=0,003 at 48 hours). The results from quantitative and qualitative tissue cultures showed that the most commonly isolated bacterium was Escherichia Coli, followed by Enterococcus sp. and Proteus sp. Bacterial growth in tissues was significantly lower in groups C and D compared to that in group A. Finally, survival was significantly prolonged in group D compared to group A (p=0,02). Conclusions: Administration of clarithromycin in a model of polymicrobial sepsis due to secondary peritonitis, modulates the host immune response, by decreasing the rate of early apoptosis of blood lymphocytes and monocytes and the rate of immunoparalysis of monocytes, thus resulting in an increased release of TNF-α. Moreover, clarithromycin prolongs survival of the host, when co-administered with broad-spectrum antibiotics.Εισαγωγή: Η σήψη αποτελεί την κύρια αιτία θανάτου σε ασθενείς που πάσχουν από δευτεροπαθή περιτονίτιδα, παρά την έγκαιρη χειρουργική αντιμετώπιση και την νοσηλεία των ασθενών αυτών σε μονάδες εντατικής θεραπείας. Στην εξέλιξη της σήψης σημαντικό ρόλο διαδραματίζει όχι μόνον η αυξημένη παραγωγή προφλεγμονωδών κυτοκινών που χαρακτηρίζει το SIRS, αλλά και η αντιρροπιστική αντιφλεγμονώδης αντίδραση (CARS), η οποία οφείλεται σε αυξημένη έκκριση αντιφλεγμονωδών κυτοκινών. To CARS χαρακτηρίζεται από επαγωγή της απόπτωσης ανοσοϊκανών κυττάρων όπως τα λεμφοκύτταρα και τα μονοκύτταρα, και από ανοσοπαράλυση των μονοκυττάρων και συχνά οδηγεί σε ανοσοκαταστολή. Κλινικές μελέτες έδειξαν ότι η αυξημένη απόπτωση των κυκλοφορούντων στο αίμα λεμφοκυττάρων και μονοκυττάρων σχετίζεται με μικρότερη επιβίωση, ενώ από πειραματικές μελέτες προκύπτει ότι η αναστολή της απόπτωσης των κυττάρων αυτών, καθώς και η αναστολή της ανοσοπαράλυσης των μονοκυττάρων με την χρήση παραγόντων που δρουν ανοσοπαρεμβατικά, βελτιώνει την επιβίωση. Από νεότερα δεδομένα σε πειραματικά μοντέλα μονομικροβιακής σήψης προέκυψε ακόμη ότι η κλαριθρομυκίνη, μια νεότερη μακρολίδη με τεκμηριωμένη ανοσοπαρεμβατική δράση σε χρόνιες φλεγμονώδεις παθήσεις του αναπνευστικού, μπορεί να δράσει ανοσοπαρεμβατικά και σε οξείες φλεγμονώδεις καταστάσεις, βελτιώνοντας την επιβίωση του ξενιστή. Τα παραπάνω βιβλιογραφικά δεδομένα αποτέλεσαν το ερέθισμα για την εκπόνηση αυτού του πειραματικού πρωτοκόλλου, που σκοπό είχε την μελέτη της ανοσοπαρεμβατικής δράσης της κλαριθρομυκίνης σε πολύ μικροβιακή σήψη από δευτεροπαθή περιτονίτιδα. Υλικό και μέθοδοι: Ως ζωικά πρότυπα χρησιμοποιήθηκαν 60 αρσενικοί κόνικλοι Νέας Ζηλανδίας, στους οποίους προκλήθηκε δευτεροπαθής περιτονίτιδα με την εφαρμογή του πειραματικού προτύπου της απολίνωσης και διάτρησης του τυφλού (CLP). Ακολούθως τα πειραματόζωα διαιρέθηκαν τυχαία σε 4 ομάδες, με 15 πειραματόζωα σε κάθε μία. Στα πειραματόζωα χορηγήθηκε ενδοφλεβίως: στην ομάδα Α μόνον φυσιολογικός ορός, μισή ώρα και 2 ώρες μετά από την πρόκληση της περιτονίτιδας, στην ομάδα Β επί πλέον μία δόση κλαριθρομυκίνης (80 mg/kg), μισή ώρα μετά από την πρόκληση της περιτονίτιδας, στην ομάδα Γ επί πλέον μία δόση πιπερακιλλίνης/ταζομπακτάμης (400 mg/kg), 2 ώρες μετά από την πρόκληση της περιτονίτιδας και στην ομάδα Δ επί πλέον κλαριθρομυκίνη και πιπερακιλλίνη/ταζομπακτάμη, στις προαναφερθείσες δόσεις και στα ίδια χρονικά διαστήματα όπως στις ομάδες Β και Γ. Μετά από το τέλος των πειραμάτων τα πειραματόζωα οδηγήθηκαν στον χώρο συντήρησης τους, όπου και παρακολουθήθηκαν μέχρι να καταλήξουν. Όσα επιβίωσαν πέραν της 10ης μετεγχειρητικής ημέρας υποβλήθηκαν σε ευθανασία. Αμέσως μετά από τον θάνατο τους, τα πειραματόζωα υποβλήθηκαν σε νεκροψία, κατά την οποία ελήφθησαν ιστοτεμάχια από τον σπλήνα, τον δεξιό λοβό του ήπατος, τον δεξιό νεφρό, τον κάτω λοβό του δεξιού πνεύμονος και 70 το μεσεντέριο, για την εκτέλεση ποιοτικών και ποσοτικών καλλιεργειών. Επί πλέον, σε όλα τα πειραματόζωα πραγματοποιήθηκαν αιμοληψίες στις 2, 4, 24 και 48 ώρες μετά από την εγκατάσταση της δευτεροπαθούς περιτονίτιδας, για τον προσδιορισμό α) της απόπτωσης των λεμφοκυττάρων και των μονοκυττάρων και β) της παραγωγής TNF-α από τα απομονωμένα μονοκύτταρα μετά από διέγερση τους με LPS ή Pam3Cys. Ο προσδιορισμός του ποσοστού της απόπτωσης των λεμφοκυττάρων και των μονοκυττάρων έγινε με την χρήση Annexin-V και ιωδιούχου προπιδίου και την εκτέλεση κυτταρομετρίας ροής, ενώ ο προσδιορισμός της παραγωγής TNF-α από τα απομονωμένα μονοκύτταρα έγινε με βάση την κυτταροτοξική επίδραση του TNF-a στην κυτταρική σειρά των ινοβλαστών L929. Αποτελέσματα: Το ποσοστό απόπτωσης των λεμφοκυττάρων ήταν χαμηλότερο στις ομάδες Β και Δ σε σχέση με τις ομάδες Α και Γ, στις 4 και 24 ώρες μετά από την πρόκληση της περιτονίτιδας. Συγκεκριμένα, στατιστικά σημαντικές ήταν οι διαφορές μεταξύ της ομάδας Β και των ομάδων Α και Γ στις 4 ώρες (p=0,015 και 0,028, αντίστοιχα), μεταξύ της ομάδας Β και των ομάδων Α και Γ στις 24 ώρες (p=0,046 και 0,02, αντίστοιχα) και μεταξύ της ομάδας Δ και των ομάδων Α και Γ στις 24 ώρες (p=0,008 και 0,003, αντίστοιχα). Αναφορικά με την απόπτωση των μονοκυττάρων, η ανάλυση των αποτελεσμάτων έδειξε ότι στις 24 ώρες οι ομάδες Β και Δ παρουσίασαν στατιστικά σημαντικά χαμηλότερα ποσοστά απόπτωσης σε σχέση με τις ομάδες Α και Γ (ομάδα Β έναντι ομάδας Α p=0,020, ομάδα Β έναντι ομάδας Γ p=0,006 και ομάδα Δ έναντι ομάδας Γ p=0,023). Όσον αφορά στην ex vivo παραγωγή TNF-a από τα απομονωμένα μονοκύτταρα, μετά από διέγερση τους με LPS, τα αποτελέσματα έδειξαν ότι στις 2 και 4 ώρες μετά από την πρόκληση περιτονίτιδας η παραγωγή TNF-a ήταν χαμηλότερη στις ομάδες Β και Δ σε σχέση με την ομάδα Α, χωρίς ωστόσο η διαφορά αυτή να είναι στατιστικά σημαντική. Αντίθετα, στις 24 και στις 48 ώρες έλαβε χώρα αναστροφή του παραπάνω φαινομένου, με τα πειραματόζωα των ομάδων Β και Δ να παρουσιάζουν μεγάλη αύξηση του απελευθερούμενου TNF-a από τα μονοκύτταρα τους σε σχέση με αυτά των ομάδων Α και Γ. Περαιτέρω στατιστικός έλεγχος των αποτελεσμάτων έδειξε την ύπαρξη στατιστικά σημαντικών διαφορών στις 24 ώρες μεταξύ της ομάδας Β και της ομάδας Γ (p=0,027), μεταξύ της ομάδας Δ και της ομάδας Α (p=0,001) και μεταξύ της ομάδας Δ και της ομάδας Γ (p<0,001). Στις 48 ώρες οι διαφορές ήταν στατιστικά σημαντικές μεταξύ της ομάδας Β και της ομάδας Α (p=0,025), μεταξύ της ομάδας Β και της ομάδας Γ (p=0,013), μεταξύ της ομάδας Δ και της ομάδας Α (p=0,001), και μεταξύ της ομάδας Δ και της ομάδας Γ (p<0,001). Παρόμοια ήταν τα αποτελέσματα αναφορικά με την ex vivo παραγωγή TNF-a από τα απομονωμένα μονοκύτταρα μετά από διέγερση τους με Pam3Cys. Συγκεκριμένα, διαπιστώθηκε εκ νέου αναστροφή του φαινομένου στις 24 και 48 ώρες, με τα πειραματόζωα των ομάδων Β και Δ να παρουσιάζουν αύξηση του απελευθερωμένου TNF-a από τα μονοκύτταρα τους, σε σχέση με αυτά των ομάδων Α και Γ. Ο στατιστικός έλεγχος των αποτελεσμάτων έδειξε την ύπαρξη στατιστικά σημαντικών διαφορών μεταξύ της ομάδας Β και της ομάδας Α (p=0,002 στις 24 ώρες και 0,005 στις 48 ώρες) και μεταξύ της ομάδας Β και της ομάδας Γ (p=0,001 στις 24 ώρες και 0,003 στις 48 ώρες). Τα αποτελέσματα των καλλιεργειών των ιστοτεμαχίων που λήφθηκαν από τα πειραματόζωα μετά από τον θάνατο τους έδειξαν ότι το συχνότερα απομονούμενο βακτήριο ήταν η Escherichia Coli, 71 ακολουθούμενη από τον Enterococcus sp. και τον Proteus sp. Σε όλα τα ιστοτεμάχια τα οποία καλλιεργήθηκαν, ο αριθμός των βακτηριακών αποικιών που αναπτύχθηκαν ήταν στατιστικά σημαντικά μικρότερος στις ομάδες Γ και Δ, σε σχέση με την ομάδα Α. Τέλος, η μελέτη της επιβίωσης των ζωικών προτύπων έδειξε ότι αυτή ήταν στατιστικά σημαντικά παρατεταμένη στην ομάδα Δ σε σχέση με την ομάδα Α (p=0,02). Συμπεράσματα: Σε πειραματικό μοντέλο πολυμικροβιακής σήψης από δευτεροπαθή περιτονίτιδα η χορήγηση κλαριθρομυκίνης α) τροποποιεί την ανοσιακή απάντηση του ξενιστή, αναστέλλοντας την πρώιμη απόπτωση των λεμφοκυττάρων και των μονοκυττάρων του αίματος, καθώς και τον βαθμό ανοσοπαράλυσης των μονοκυττάρων, γεγονός, το οποίο σχετίζεται με αυξημένη παραγωγή TNF-α από αυτά και β) βελτιώνει την επιβίωση του ξενιστή, όταν συνδυάζεται με χορήγηση αντιβιοτικών ευρέος φάσματος

Pedunculated Cecal Lipoma Causing Colo-Colonic Intussusception: A Rare Case Report

Colonic lipomas are uncommon nonepithelial neoplasms that are typically sessile, asymptomatic and incidentally found during endoscopy, surgery, or autopsy. We present a very rare case of a 34-year-old female patient with symptomatic pedunculated cecal lipoma causing intermittent colo-colonic intussusception. Despite adequate imaging studies, definite preoperative diagnosis was not established and the patient underwent exploratory laparotomy. Intraoperatively, intussusception of the cecum into the ascending colon was found and right hemicolectomy was performed. Macroscopic assessment of the resected specimen showed the presence of a giant cecal pedunculated polypoid tumor with features of lipoma, causing intussusception. Histopathological examination confirmed the diagnosis of pedunculated cecal lipoma

Retroperitoneal Abscess Formation as a Result of Spilled Gallstones during Laparoscopic Cholecystectomy: An Unusual Case Report

One of the complications of laparoscopic cholecystectomy for gallstone disease that seems to exceed that of the traditional open method is the gallbladder perforation and gallstone spillage. Its incidence can occur in up to 40% of patients, and in most cases its course is uneventful. However in few cases an abdominal abscess can develop, which may lead to significant morbidity. Rarely an abscess formation due to spilled and lost gallstones may occur in the retroperitoneal space. We herein report the case of a female patient who presented with clinical symptoms of sepsis six months following laparoscopic cholecystectomy. Imaging investigations revealed the presence of a retroperitoneal abscess due to retained gallstones. Due to patient’s decision to refuse abscess’s surgical drainage, she underwent CT-guided drainage. The 24-month followup of the patient has been uneventful, and the patient remains in good general condition