Dysfunction of coronary microcirculation in hypertension

Nadciśnienie tętnicze i jego powikłania to jeden z najważniejszych problemów zdrowotnych naszej populacji. Narządem szczególnie narażonym na przewlekłe działanie podwyższonego ciśnienia tętniczego jest serce. Miażdżyca nasierdziowych tętnic wieńcowych prowadząca do choroby wieńcowej i zawału serca, a także przerost lewej komory oraz niewydolność serca należą do najbardziej rozpowszechnionych skutków nadciśnienia tętniczego. U około 15–20% chorych z nadciśnieniem i rozpoznawaną chorobą wieńcową koronarografia nie wykazuje istotnych zmian miażdżycowych w tętnicach nasierdziowych. Przypuszcza się, że przyczyną niedokrwienia u tych chorych mogą być zaburzenia perfuzji miokardium, wywołane zmianami w mikrokrążeniu wieńcowym. Małe tętniczki i naczynia włosowate ulegają przebudowie, której istotą jest pogrubienie ich ścian, zmniejszenie światła, prowadzące do spadku elastyczności i wzrostu oporu. W późnym stadium może dochodzić do zaniku małych naczyń krwionośnych i zmniejszenia gęstości sieci naczyń mikrokrążenia. Przyczyną wzrostu oporu naczyniowego w łożysku wieńcowym jest także ucisk na małe naczynia wywołany przez przerosłe włókna mięśniowe oraz przez wzmożone naprężenie ścian serca. Zmiany te powodują, że w nadciśnieniu tętniczym rezerwa wieńcowa ulega zmniejszeniu. Do oceny mikrokrążenia wieńcowego stosuje się wiele metod. Do inwazyjnych należy pomiar rezerwy wieńcowej podczas koronarografii, a wśród nieinwazyjnych należy wymienić: echokardiografię przezprzełykową i przezklatkową, badania radioizotopowe, pozytronową tomografię emisyjną oraz kardiologiczny rezonans magnetyczny. Niniejszy artykuł stanowi przegląd aktualnych metod oceny mikrokrążenia wieńcowego oraz wyników uzyskiwanych z ich wykorzystaniem w grupie pacjentów z nadciśnieniem tętniczym. Poruszono w nim także kwestię znaczenia klinicznego zaburzeń perfuzji wieńcowej u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym oraz możliwości farmakologicznej interwencji skierowanej na przywrócenie prawidłowej funkcji mikrokrążenia wieńcowego.Arterial hypertension and its complications seem to be one of the most important current health problems. The heart is particularly exposed for the harmful influence of the chronically elevated blood pressure. Coronary atherosclerosis leading to ischaemic heart disease and myocardial infarction as well as left ventricular hypertrophy and heart failure are frequent consequences of arterial hypertension. However, in 15–20% of patients with hypertension and diagnosed ischaemic heart disease coronary angiography does not show any changes in coronary vessels. It is postulated that in this group of patients, myocardial perfusion defects resulted from coronary microcirculation disturbances are responsible for ischaemia. Vascular remodeling increases coronary resistance since it is associated with decrease in arteriolar lumen and eventually leads to the reduction of the density of arterioles and capillaries in the vascular bed (structural rarefaction) A second mechanism of hypertension causing myocardial ischaemia is related to left ventricular hypertrophy. Hypertrophied cardiomyocytes compressing coronary vessels decrease their vasodilating capacity. Increased left ventricular wall strain in arterial hypertension may also be involved in the process of impaired coronary reserve. There are several methods for coronary microcirculation assessment. Coronary flow reserve measurement during angiography is the invasive one. Among non invasive methods of coronary flow measurements echocardiographic techniques (both transesophageal and transthoracic), nuclear medicine techniques, positron emission tomography and cardiac magnetic resonance imaging should be mentioned. This article is a review of currently available methods for coronary microcirculation assessment. In the paper the results of different studies on myocardial perfusion in arterial hypertension are discussed. The article also brings up the problem of clinical meaning of disturbances in coronary microcirculation and possible therapeutic interventions by antihypertensive therapy improving coronary reserve

Dysfunction of coronary microcirculation in hypertension

Nadciśnienie tętnicze i jego powikłania to jeden z najważniejszych problemów zdrowotnych naszej populacji. Narządem szczególnie narażonym na przewlekłe działanie podwyższonego ciśnienia tętniczego jest serce. Miażdżyca nasierdziowych tętnic wieńcowych prowadząca do choroby wieńcowej i zawału serca, a także przerost lewej komory oraz niewydolność serca należą do najbardziej rozpowszechnionych skutków nadciśnienia tętniczego. U około 15-20% chorych z nadciśnieniem i rozpoznawaną chorobą wieńcową koronarografia nie wykazuje istotnych zmian miażdżycowych w tętnicach nasierdziowych. Przypuszcza się, że przyczyną niedokrwienia u tych chorych mogą być zaburzenia perfuzji miokardium, wywołane zmianami w mikrokrążeniu wieńcowym. Małe tętniczki i naczynia włosowate ulegają przebudowie, której istotą jest pogrubienie ich ścian, zmniejszenie światła, prowadzące do spadku elastyczności i wzrostu oporu. W późnym stadium może dochodzić do zaniku małych naczyń krwionośnych i zmniejszenia gęstości sieci naczyń mikrokrążenia. Przyczyną wzrostu oporu naczyniowego w łożysku wieńcowym jest także ucisk na małe naczynia wywołany przez przerosłe włókna mięśniowe oraz przez wzmożone naprężenie ścian serca. Zmiany te powodują, że w nadciśnieniu tętniczym rezerwa wieńcowa ulega zmniejszeniu. Do oceny mikrokrążenia wieńcowego stosuje się wiele metod. Do inwazyjnych należy pomiar rezerwy wieńcowej podczas koronarografii, a wśród nieinwazyjnych należy wymienić: echokardiografię przezprzełykową i przezklatkową, badania radioizotopowe, pozytronową tomografię emisyjną oraz kardiologiczny rezonans magnetyczny. Niniejszy artykuł stanowi przegląd aktualnych metod oceny mikrokrążenia wieńcowego oraz wyników uzyskiwanych z ich wykorzystaniem w grupie pacjentów z nadciśnieniem tętniczym. Poruszono w nim także kwestię znaczenia klinicznego zaburzeń perfuzji wieńcowej u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym oraz możliwości farmakologicznej interwencji skierowanej na przywrócenie prawidłowej funkcji mikrokrążenia wieńcowego.Arterial hypertension and its complications seem to be one of the most important current health problems. The heart is particularly exposed for the harmful influence of the chronically elevated blood pressure. Coronary atherosclerosis leading to ischaemic heart disease and myocardial infarction as well as left ventricular hypertrophy and heart failure are frequent consequences of arterial hypertension. However, in 15–20% of patients with hypertension and diagnosed ischaemic heart disease coronary angiography does not show any changes in coronary vessels. It is postulated that in this group of patients, myocardial perfusion defects resulted from coronary microcirculation disturbances are responsible for ischaemia. Vascular remodeling increases coronary resistance since it is associated with decrease in arteriolar lumen and eventually leads to the reduction of the density of arterioles and capillaries in the vascular bed (structural rarefaction) A second mechanism of hypertension causing myocardial ischaemia is related to left ventricular hypertrophy. Hypertrophied cardiomyocytes compressing coronary vessels decrease their vasodilating capacity. Increased left ventricular wall strain in arterial hypertension may also be involved in the process of impaired coronary reserve. There are several methods for coronary microcirculation assessment. Coronary flow reserve measurement during angiography is the invasive one. Among non invasive methods of coronary flow measurements echocardiographic techniques (both transesophageal and transthoracic), nuclear medicine techniques, positron emission tomography and cardiac magnetic resonance imaging should be mentioned. This article is a review of currently available methods for coronary microcirculation assessment. In the paper the results of different studies on myocardial perfusion in arterial hypertension are discussed. The article also brings up the problem of clinical meaning of disturbances in coronary microcirculation and possible therapeutic interventions by antihypertensive therapy improving coronary reserve

Trening fizyczny u chorych w podeszłym wieku z przewlekłą niewydolnością serca

Przewlekła niewydolność serca (CHF, congestive heart failure) jest coraz większym problemem współczesnej kardiologii, zarówno ze względu na coraz większą populację chorych, jak i niekorzystne rokowanie mimo coraz nowocześniejszych metod terapii. Jedną z form leczenia CHF jest trening fizyczny, od kilku lat traktowany jako uznana metoda dopełniająca leczenie farmakologiczne i interwencyjne. Mimo opracowania przez towarzystwa kardiologiczne standardów i zaleceń dotyczących zasad stosowania tej formy terapii, trening fizyczny wciąż jest niedoceniany i zbyt rzadko stosowany w praktyce klinicznej. Coraz większa grupa pacjentów z CHF to chorzy w podeszłym wieku, którzy właśnie ze względu na zaawansowany wiek często nie są kwalifikowani do zajęć rehabilitacyjnych. Co więcej, ta grupa wiekowa jest bardzo słabo reprezentowana w badaniach randomizowanych poświęconych rehabilitacji ruchowej. Tymczasem, ze względu na liczne schorzenia współistniejące, dużą częstość niewydolności rozkurczowej czy migotania przedsionków, populacja ta różni się istotnie od populacji chorych w młodszym wieku. Według aktualnych standardów pacjenci w podeszłym wieku nie powinni być dyskwalifikowani z udziału w programach treningowych; nie ma także odrębnych zaleceń dotyczących form treningu dla tej populacji. Należy jednak pamiętać o pewnych — wynikających z doświadczenia klinicznego — wskazówkach, jak prowadzić zajęcia treningowe w najstarszych grupach wiekowych. Dzięki odpowiednio dobranemu programowi pacjenci w podeszłym wieku mogą odnieść korzyść z treningu fizycznego w postaci zwiększenia wydolności wysiłkowej, redukcji nasilenia objawów choroby, poprawy jakości życia oraz zmniejszenia częstości hospitalizacji. Niezbędne jest jednak zaprojektowanie i przeprowadzenie badań z udziałem dużych grup pacjentów w podeszłym wieku w celu lepszej oceny efektów działania i poprawy bezpieczeństwa treningu fizycznego. Medycyna Wieku Podeszłego 2011, 1 (2),77–8

Trening fizyczny u chorych w podeszłym wieku z przewlekłą niewydolnością serca

Przewlekła niewydolność serca (CHF, congestive heart failure) jest coraz większym problemem współczesnej kardiologii, zarówno ze względu na coraz większą populację chorych, jak i niekorzystne rokowanie mimo coraz nowocześniejszych metod terapii. Jedną z form leczenia CHF jest trening fizyczny, od kilku lat traktowany jako uznana metoda dopełniająca leczenie farmakologiczne i interwencyjne. Mimo opracowania przez towarzystwa kardiologiczne standardów i zaleceń dotyczących zasad stosowania tej formy terapii, trening fizyczny wciąż jest niedoceniany i zbyt rzadko stosowany w praktyce klinicznej. Coraz większa grupa pacjentów z CHF to chorzy w podeszłym wieku, którzy właśnie ze względu na zaawansowany wiek często nie są kwalifikowani do zajęć rehabilitacyjnych. Co więcej, ta grupa wiekowa jest bardzo słabo reprezentowana w badaniach randomizowanych poświęconych rehabilitacji ruchowej. Tymczasem, ze względu na liczne schorzenia współistniejące, dużą częstość niewydolności rozkurczowej czy migotania przedsionków, populacja ta różni się istotnie od populacji chorych w młodszym wieku. Według aktualnych standardów pacjenci w podeszłym wieku nie powinni być dyskwalifikowani z udziału w programach treningowych; nie ma także odrębnych zaleceń dotyczących form treningu dla tej populacji. Należy jednak pamiętać o pewnych - wynikających z doświadczenia klinicznego - wskazówkach, jak prowadzić zajęcia treningowe w najstarszych grupach wiekowych. Dzięki odpowiednio dobranemu programowi pacjenci w podeszłym wieku mogą odnieść korzyść z treningu fizycznego w postaci zwiększenia wydolności wysiłkowej, redukcji nasilenia objawów choroby, poprawy jakości życia oraz zmniejszenia częstości hospitalizacji. Niezbędne jest jednak zaprojektowanie i przeprowadzenie badań z udziałem dużych grup pacjentów w podeszłym wieku w celu lepszej oceny efektów działania i poprawy bezpieczeństwa treningu fizycznego

Clinical Outcomes of Extracranial Carotid Artery-Related Stroke Eligible for Mechanical Reperfusion on Top of Per-Guidelines Thrombolytic Therapy:Analysis from a 6-Month Consecutive Patient Sample in 2 Centers

BACKGROUND: Systemic intravenous thrombolysis and mechanical thrombectomy (MT) are guideline-recommended reperfusion therapies in large-vessel-occlusion ischemic stroke. However, for acute ischemic stroke of extracranial carotid artery origin (AIS-CA) there have been no specific trials, resulting in a data gap. MATERIAL/METHODS: We evaluated referral/treatment pathways, serial imaging, and neurologic 90-day outcomes in consecutive patients, presenting in a real-life series in 2 stroke centers over a period of 6 months, with AIS-CA eligible for emergency mechanical reperfusion (EMR) on top of thrombolysis as per guideline criteria. RESULTS: Of 30 EMR-eligible patients (33.3% in-window for thrombolysis and thrombolysed, 73.3% male, age 39-87 years, median Alberta Stroke Program Early Computed Tomography Score (ASPECTS) 10, pre-stroke mRS 0–1 in all, tandem lesions 26.7%), 20 (66.7%) were EMR-referred (60% – endovascular, 6.7% – surgery referrals). Only 40% received EMR, nearly exclusively in stroke centers with carotid artery stenting (CAS) expertise (100% eligible patient acceptance rate, 100% treatment delivery involving CAS±MT with culprit lesion sequestration using micronet-covered stents). The emergency surgery rate was 0%. Baseline clinical and imaging characteristics did not differ between EMR-treated and EMR-untreated patients. Ninety-day neurologic status was profoundly better in EMR-treated patients: mRS 0–2 (91.7% vs 0%; P<0.001); mRS 3–5 (8.3% vs 88.9%; P<0.001), mRS 6 (0% vs 11.1%; P<0.001). CONCLUSIONS: In a real-life AIS-CA setting, the referral rate of EMR-eligible patients for EMR was low, and the treatment rate was even lower. AIS-CA revascularization was delivered predominantly in stroke thrombectomy-capable cardioangiology centers, resulting in overwhelmingly superior patient outcome. Large vessel occlusion stroke referral and management pathways should involve centers with proximal-protected CAS expertise. AIS-CA, irrespective of any thrombolysis administration, is a hyperacute cerebral emergency and EMR-eligible patients should be immediately referred for mechanical reperfusion

Angioplastyka w miejscach rozgałęzień naczyń wieńcowych - doświadczenie własne

Wstęp: Celem pracy była ocena bezpośrednich oraz odległych wyników przezskórnych interwencji wieńcowych (PCI) w zwężeniach zlokalizowanych w miejscach rozgałęzień tętnic wieńcowych. Materiał i metody: Analizą objęto 47 chorych (40 mężczyzn i 7 kobiet) w wieku 54,2 &plusmn; 10,6 roku (37&#8211;81 lat) poddanych zabiegom PCI. Miarą skuteczności zabiegów było uzyskanie optymalnego wyniku angiograficznego (zwężenie rezydualne < 20% w naczyniu głównym oraz < 30% w bocznicy przy uzyskaniu napływu obwodowego TIMI 3 w obu naczyniach). W przypadku suboptymalnego wyniku lub powstania dyssekcji zaburzającej przepływ implantowano stent. Wyniki: U 24 chorych (51,1%) skuteczna okazała się angioplastyka balonowa, natomiast u 23 pacjentów (48,9%) implantowano stenty: u 20 chorych do głównego naczynia, u 3 do obu naczyń tworzących rozgałęzienie. Optymalny wynik angiograficzny uzyskano w 100% naczyń głównych (n = 47) i w 85% bocznic (n = 39). W okresie okołozabiegowym wystąpiły 3 zawały bez załamka Q (6,4%) jako jedyne powikłania. Ponowną rewaskularyzację naczynia przeprowadzono u 9 chorych (19,15%), w tym u 6 (12,8%) w naczyniu głównym, a u 3 (6,4%) w bocznicy. Po 12-miesięcznej obserwacji duże niekorzystne zdarzenia sercowe wystąpiły u 12 (25,53%) pacjentów. Wnioski: Angioplastyka balonowa w miejscach rozgałęzień, w razie niezadowalającego wyniku uzupełniona implantacją stentu, jest zabiegiem bezpiecznym i pozwala uzyskać dobre wyniki bezpośrednie i odległe. (Folia Cardiol. 2004; 11: 1&#8211;8