Study of subclinical cardiovascular disease in patients with Inflammatory Arthritis

Υπόστρωμα / Στόχος: Η καρδιαγγειακή νόσος παραμένει η κύρια αιτία νοσηρότητας και θνησιμότητας παγκοσμίως. Η αρτηριοσκλήρυνση και η αθηρωμάτωση είναι τα παθογόνα υποστρώματα όλων των καρδιαγγειακών παθήσεων και χαρακτηρίζονται από λειτουργικές και μορφολογικές ανωμαλίες στο τοίχωμα των αρτηριών. Οι ασθενείς με φλεγμονώδη αρθρίτιδα, όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα (ΡΑ) και η αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα (ΑΣ), παρουσιάζουν αυξημένο επιπολασμό καρδιαγγειακής νόσου, προκαλώντας έτσι αυξημένη νοσηρότητα και θνησιμότητα σε αυτούς τους ασθενείς. Στη ΡΑ και την ΑΣ, η αυξημένη αρτηριοπάθεια δεν οφείλονται μόνο στην παρουσία κλασσικών παραγόντων καρδιαγγειακού κινδύνου, δηλαδή αρτηριακής υπέρτασης, δυσανεξίας στη γλυκόζη, καπνίσματος και δυσλιπιδαιμίας, που είναι γνωστό ότι είναι πιο διαδεδομένες σε ασθενείς με φλεγμονώδη αρθρίτιδα, αλλά και στην παρουσία χρόνιας φλεγμονής και ίσως σε θεραπείες σχετιζόμενες με τη νόσο. Σκοπός της παρούσας διατριβής ήταν να εκτιμηθεί ο επιπολασμός καθώς και η επιτάχυνση της υποκλινικής καρδιαγγειακής νόσου σε ασθενείς με ΡΑ και ΑΣ και συγκεκριμένα να καθοριστεί ο βαθμός, η έκταση και ο τύπος της αρτηριακής βλάβης για κάθε νόσημα. Μέθοδοι: Συνολικά, 227 ασθενείς με ΡΑ (ηλικίας 57,8 ± 12,4 ετών, 17,6% άνδρες), 81 με ΑΣ (ηλικίας 46,7 ± 13,2 ετών, 85,4% άνδρες) και 674 μάρτυρες (ηλικίας 52,2 ± 12,7 ετών 53% άνδρες), χωρίς γνωστή καρδιαγγειακή νόσο ή Σακχαρώδη Διαβήτη, έλαβαν μέρος στη μελέτη. Όλοι οι συμμετέχοντες αξιολογήθηκαν για υποκλινική καρδιαγγειακή νόσο, συγκεκριμένα α) αρτηριακή σκληρία μέσω ταχύτητας σφυγμικού κύματος (PWV) και δείκτη ενίσχυσης ανακλώμενων κυμάτων (ΑΙx), β) καρωτιδική υπερτροφία, με πάχος έσω-μέσου χιτώνα (IMT, προσαρμοσμένο σε αθηρωματικές πλάκες όπου υπάρχουν) και επιφάνεια διατομής (CSA) και στην αριστερή και δεξιά κοινή καρωτίδα και γ) αθηρωμάτωση, δηλ. παρουσία αθηρωματικών πλακών σε συνολικά 8 αρτηριακά σημεία τόσο στις καρωτιδικές όσο και στις μηριαίες αρτηρίες (αριστερή και δεξιά κοινή και έσω καρωτίδα και βολβό και αμφότερες κοινές μηριαίες αρτηρίες). Η επαναξιολόγηση όλων των αγγειακών δεικτών πραγματοποιήθηκε μετά από τριετία σε 177 ασθενείς με ΡΑ (ηλικίας 59,5 ± 11,6 ετών, 17% άνδρες), 61 ασθενείς με ΑΣ (ηλικίας 49,6 ± 12,8 ετών, 85,3% άνδρες) και 293 μάρτυρες (ηλικίας 54,2 ± 13,5 ετών, 48,8% άνδρες). Η πολυπαραγοντική ανάλυση των ασθενών με ΡΑ ή ΑΣ συγκριτικά με τους μάρτυρες πραγματοποιήθηκε μετά από στάθμιση για τους κλασσικούς παράγοντες καρδιαγγειακού κινδύνου καθώς και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ειδικά για την κάθε νόσο. Αποτελέσματα: Πολυπαραγοντική ανάλυση ειδικά επιλεγμένων ασθενών με ΡΑ και μαρτύρων που δεν παρουσίαζαν υπέρταση, διαβήτη, δυσλιπιδαιμία και κάπνισμα, έδειξε ότι οι ασθενείς με ΡΑ είχαν περισσότερο από 2 φορές υψηλότερη παρουσία καρωτιδικών και/ή μηριαίων αθηρωματικών πλακών από τους υγιείς μάρτυρες (29% 12%, p = 0,039) και η πολυεστιακή υποκλινική αθηρωμάτωση ήταν πιο συχνή στη ΡΑ. Είναι ενδιαφέρον ότι παρουσία αθηρωματικών πλακών στην υποομάδα των ασθενών με διάρκεια νόσου μικρότερη των 5 ετών ήταν συγκρίσιμη με τους αντίστοιχους μάρτυρες. Σε αντίθεση με την αθηρωμάτωση, όλοι οι δείκτες αρτηριακής σκληρίας ή υπερτροφίας αρτηριακού τοιχώματος ήταν παρόμοιοι μεταξύ ασθενών με ΡΑ και μαρτύρων, ακόμη και σε ασθενείς με διάρκεια νόσου μεγαλύτερη από 5 έτη. Στην AΣ, αυστηρή 1:1 αντιστοίχιση 67 ασθενών με ΑΣ και μαρτύρων για ηλικία, φύλο και κλασσικούς παράγοντες καρδιαγγειακού κινδύνου έδειξαν ότι είχαν παρόμοιους δείκτες αρτηριακής υπερτροφίας και αρτηριακής σκληρίας, ενώ η αθηρωμάτωση ήταν ελαφρά αυξημένη στους υγιείς μάρτυρες, αν και δεν έφτασε σε στατιστική σημαντικότητα. Επιπλέον, καμία από τις παραμέτρους της νόσου, όπως η διάρκεια και η ενεργότητα ή η θεραπεία με αντι-TNF παράγοντα, δεν συσχετίστηκε με κανένα από τους εξεταζόμενους αγγειακούς δείκτες. Όσον αφορά την αξιολόγηση της εξέλιξης της υποκλινικής καρδιαγγειακής νόσου, η σύγκριση ασθενών με ΡΑ που βρίσκονταν σε ύφεση ή χαμηλή ενεργότητα νόσου σε σχέση με 1:1 δημογραφικά αντιστοιχισμένους μάρτυρες με παρόμοια επιβάρυνση κλασσικών καρδιαγγειακών παραγόντων, δεν κατέδειξε στατιστικά σημαντικές διαφορές για κανένα από τους εξεταζόμενους αγγειακούς δείκτες. Συμπέρασμα: Η ΡΑ είναι αυτή καθαυτή επαρκής για να προκαλέσει αθηρωμάτωση αλλά όχι αρτηριακή σκληρία ή υπερτροφία, απουσία κλασικών παραγόντων καρδιαγγειακού κινδύνου και αυτό είναι πιο εμφανές σε ασθενείς με διάρκεια νόσου άνω των 5 ετών. Εντούτοις, ο αποτελεσματικός έλεγχος της φλεγμονής, ο οποίος δεν εξαρτάται από το είδος της θεραπείας, φαίνεται να επιβραδύνει την εξέλιξη της υποκλινικής αρτηριοπάθειας στην ΡΑ στο επίπεδο αυτής των υγιών μαρτύρων. Ωστόσο, η τρέχουσα θεραπευτική στρατηγική, που βασίζεται στην προσέγγιση "treat-to-target", θα πρέπει να περιλαμβάνει τόσο την αποτελεσματική αντιμετώπιση της αρθρίτιδας, όσο και των παραγόντων καρδιαγγειακού κινδύνου. Αντίθετα, η υποκλινική αγγειοπάθεια – υπό την έννοια της αθηρωμάτωσης, της καρωτιδικής υπερτροφίας και της αρτηριακής σκληρίας – δε φαίνεται να επιταχύνεται σε ασθενείς με ΑΣ που βρίσκονται σε ύφεση και επομένως ο άμεσος και αποτελεσματικός έλεγχος της νόσου μπορεί να σταματήσει την εξέλιξη της αρτηριακής βλάβης και να βελτιώσει την αρτηριακή υπερτροφία και σκληρία σε αυτούς τους ασθενείς.Backgroung/Aim: Cardiovascular disease remains the main cause of morbidity and mortality worldwide. The development of arteriosclerosis and atheromatosis is the pathogenetic substrate of all cardiovascular diseases and is characterized by functional and morphological abnormalities in the wall of the arteries. Patients with Inflammatory Arthritis, such as Rheumatoid Arthritis (RA and Ankylosing Spondylitis (AS), present with increased prevalence of CVD, which leads to increased morbidity and mortality in these patients. In RA and AS, accelerated arterial disease is ascribed not only to classical CVD risk factors -namely arterial hypertension, glucose intolerance, smoking and dyslipidemia- which are known to be more prevalent in patients with CIRD, but also to the presence of chronic inflammation and perhaps to disease-related therapies. The aim of the present dissertation was to assess the prevalence as well as the acceleration of subclinical cardiovascular disease in patients with RA and AS and, in particular, define the degree, extent and type of arterial damage in each condition. Methods: Overall, 227 RA patients (aged 57.8±12.4years, 17.6% men), 81 AS (aged 46.7±13.2 years, 85.4% men) and 674 controls (aged 52.2±12.7 years 53% men), without known CVD and/or Diabetes Mellitus, were enrolled. All subjects were assessed for subclinical cardiovascular disease, namely a) arterial stiffness by pulse wave velocity (PWV) and augmentation index (AIx), b)carotid hypertrophy, by intimal-medial thickness (IMT, adjacent to plaques when present) and cross sectional area (CSA) in both the right and left common carotid arteries and c) subclinical atheromatosis, i.e. the presence of atherosclerotic plaques in a total of 8 arterial beds both in carotid and femoral arteries (left and right common and internal carotid arteries and carotid bulb and both common femoral arteries). Re-assessment of all vascular indices was performed after a 3-year period in 177 patients with RA (aged 59.5±11.6 years, 17% men), 61 patients with AS (aged 49.6±12.8 years, 85.3% men) and 293 controls (aged 54.2±13.5 years, 48.8% men). Multivariate analysis of patients with RA or AS compared to controls was performed after adjusting for classical CVD risk factors and disease specific characteristics. Results: Multivariate analysis of specifically selected RA and control populations characterized by the absence of hypertension, diabetes, dyslipidemia and smoking, revealed that RA patients had more than 2-fold higher prevalence of carotid and/or femoral atheromatic plaques than healthy controls (29% vs. 12%, p=0.039) and multi-arterial preclinical atheromatosis was more prevalent in RA. Interestingly plaque burden in the subgroup of RA patients with less than 5 years of disease duration was comparable to their matched controls. In contrast to atheromatosis, all indices indicative of either arterial stiffness or arterial wall hypertrophy were similar between RA and controls, even in patients with disease duration more than 5 years. In AS, strict 1:1 age-, gender- and risk factors-matching of 67 AS patients and controls showed that they had similar arterial hypertrophy and atherosclerosis indices, whereas atheromatosis was slightly increased in healthy controls, albeit not reaching significance. Moreover, none of the disease parameters, such as disease duration and activity or anti-TNF treatment, were associated to any of the studied vascular indices. Regarding evaluation of progression of subclinical CVD, comparison of RA patients in remission or low disease activity versus 1:1 demographically matched controls with comparable classical CVD risk factor burden, demonstrated no statistically significant differences for any of the evaluated markers of subclinical CVD. A further subgroup analysis between RA patients treated with biologic versus synthetic DMARDs showed that no difference was evident in any of the vascular indices examined between the two subgroups. Conclusion: RA disease per se is sufficient to cause atheromatosis but not arterial stiffness or hypertrophy in the absence of classical CVD risk factors and this is evident in patients with more than 5 years disease duration. However, effective inflammation control, which may not be drug-specific, seems to de-accelerate the progression of atherosclerosis in RA to the rate observed in non-RA controls. Nevertheless, the current therapeutic strategy, based on the treat-to-target approach, should include prompt control of joint disease, as well as of cardiovascular risk factors. In contrast, subclinical arterial disease- in terms of atheromatosis, carotid hypertrophy and arterial stiffness- is not accelerated in well-controlled AS and thus, prompt and effective disease control can stop progression of arterial damage and improve arterial hypertrophy and stiffness in AS patients

The diagnostic value of ultrasonography-derived edema of the temporal artery wall in giant cell arteritis: a second meta-analysis

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Ultrasonography of temporal arteries is not commonly used in the approach of patients with suspected giant cell arteritis (GCA) in clinical practice. A meta-analysis of primary studies available through April 2004 concluded that ultrasonography could indeed be helpful in diagnosing GCA. We specifically re-examined the diagnostic value of the ultrasonography-derived halo sign, a dark hypoechoic circumferential thickening around the artery lumen, indicating vasculitic wall edema, in GCA.</p> <p>Methods</p> <p>Original, prospective studies in patients with suspected GCA that examined ultrasonography findings of temporal arteries using the ACR 1990 classification criteria for GCA as reference standard, published through 2009, were identified. Only eight studies involving 575 patients, 204 of whom received the final diagnosis of GCA, fulfilled technical quality criteria for ultrasound. Weighted sensitivity and specificity estimates of the halo sign were assessed, their possible heterogeneity was investigated and pooled diagnostic odds ratio was determined.</p> <p>Results</p> <p>Unilateral halo sign achieved an overall sensitivity of 68% (95% CI, 0.61-0.74) and specificity of 91% (95% CI, 0.88-0.94) for GCA. The values of inconsistency coefficient (I²) of both sensitivity and specificity of the halo sign, showed significant heterogeneity concerning the results between studies. Pooled diagnostic odds ratio, expressing how much greater the odds of having GCA are for patients with halo sign than for those without, was 34 (95% CI, 8.21-138.23). Diagnostic odds ratio was further increased to 65 (95% CI, 17.86-236.82) when bilateral halo signs were present (sensitivity/specificity of 43% and 100%, respectively). In both cases, it was found that DOR was constant across studies.</p> <p>Conclusion</p> <p>Temporal artery edema demonstrated as halo sign should be always looked for in ultrasonography when GCA is suspected. Providing that currently accepted technical quality criteria are fulfilled, halo sign's sensitivity and specificity are comparable to those of autoantibodies used as diagnostic tests in rheumatology. Validation of revised GCA classification criteria which will include the halo sign may be warranted.</p

Μελέτη υποκλινικής καρδιαγγειακής νόσου σε ασθενείς με φλεγμονώδη αρθρίτιδα

Backgroung/Aim: Cardiovascular disease remains the main cause of morbidity and mortality worldwide. The development of arteriosclerosis and atheromatosis is the pathogenetic substrate of all cardiovascular diseases and is characterized by functional and morphological abnormalities in the wall of the arteries. Patients with Inflammatory Arthritis, such as Rheumatoid Arthritis (RA and Ankylosing Spondylitis (AS), present with increased prevalence of CVD, which leads to increased morbidity and mortality in these patients. In RA and AS, accelerated arterial disease is ascribed not only to classical CVD risk factors -namely arterial hypertension, glucose intolerance, smoking and dyslipidemia- which are known to be more prevalent in patients with CIRD, but also to the presence of chronic inflammation and perhaps to disease-related therapies. The aim of the present dissertation was to assess the prevalence as well as the acceleration of subclinical cardiovascular disease in patients with RA and AS and, in particular, define the degree, extent and type of arterial damage in each condition. Methods: Overall, 227 RA patients (aged 57.8±12.4years, 17.6% men), 81 AS (aged 46.7±13.2 years, 85.4% men) and 674 controls (aged 52.2±12.7 years 53% men), without known CVD and/or Diabetes Mellitus, were enrolled. All subjects were assessed for subclinical cardiovascular disease, namely a) arterial stiffness by pulse wave velocity (PWV) and augmentation index (AIx), b)carotid hypertrophy, by intimal-medial thickness (IMT, adjacent to plaques when present) and cross sectional area (CSA) in both the right and left common carotid arteries and c) subclinical atheromatosis, i.e. the presence of atherosclerotic plaques in a total of 8 arterial beds both in carotid and femoral arteries (left and right common and internal carotid arteries and carotid bulb and both common femoral arteries). Re-assessment of all vascular indices was performed after a 3-year period in 177 patients with RA (aged 59.5±11.6 years, 17% men), 61 patients with AS (aged 49.6±12.8 years, 85.3% men) and 293 controls (aged 54.2±13.5 years, 48.8% men). Multivariate analysis of patients with RA or AS compared to controls was performed after adjusting for classical CVD risk factors and disease specific characteristics. Results: Multivariate analysis of specifically selected RA and control populations characterized by the absence of hypertension, diabetes, dyslipidemia and smoking, revealed that RA patients had more than 2-fold higher prevalence of carotid and/or femoral atheromatic plaques than healthy controls (29% vs. 12%, p=0.039) and multi-arterial preclinical atheromatosis was more prevalent in RA. Interestingly plaque burden in the subgroup of RA patients with less than 5 years of disease duration was comparable to their matched controls. In contrast to atheromatosis, all indices indicative of either arterial stiffness or arterial wall hypertrophy were similar between RA and controls, even in patients with disease duration more than 5 years. In AS, strict 1:1 age-, gender- and risk factors-matching of 67 AS patients and controls showed that they had similar arterial hypertrophy and atherosclerosis indices, whereas atheromatosis was slightly increased in healthy controls, albeit not reaching significance. Moreover, none of the disease parameters, such as disease duration and activity or anti-TNF treatment, were associated to any of the studied vascular indices. Regarding evaluation of progression of subclinical CVD, comparison of RA patients in remission or low disease activity versus 1:1 demographically matched controls with comparable classical CVD risk factor burden, demonstrated no statistically significant differences for any of the evaluated markers of subclinical CVD. A further subgroup analysis between RA patients treated with biologic versus synthetic DMARDs showed that no difference was evident in any of the vascular indices examined between the two subgroups. Conclusion: RA disease per se is sufficient to cause atheromatosis but not arterial stiffness or hypertrophy in the absence of classical CVD risk factors and this is evident in patients with more than 5 years disease duration. However, effective inflammation control, which may not be drug-specific, seems to de-accelerate the progression of atherosclerosis in RA to the rate observed in non-RA controls. Nevertheless, the current therapeutic strategy, based on the treat-to-target approach, should include prompt control of joint disease, as well as of cardiovascular risk factors. In contrast, subclinical arterial disease- in terms of atheromatosis, carotid hypertrophy and arterial stiffness- is not accelerated in well-controlled AS and thus, prompt and effective disease control can stop progression of arterial damage and improve arterial hypertrophy and stiffness in AS patients.Υπόστρωμα / Στόχος: Η καρδιαγγειακή νόσος παραμένει η κύρια αιτία νοσηρότητας και θνησιμότητας παγκοσμίως. Η αρτηριοσκλήρυνση και η αθηρωμάτωση είναι τα παθογόνα υποστρώματα όλων των καρδιαγγειακών παθήσεων και χαρακτηρίζονται από λειτουργικές και μορφολογικές ανωμαλίες στο τοίχωμα των αρτηριών. Οι ασθενείς με φλεγμονώδη αρθρίτιδα, όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα (ΡΑ) και η αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα (ΑΣ), παρουσιάζουν αυξημένο επιπολασμό καρδιαγγειακής νόσου, προκαλώντας έτσι αυξημένη νοσηρότητα και θνησιμότητα σε αυτούς τους ασθενείς. Στη ΡΑ και την ΑΣ, η αυξημένη αρτηριοπάθεια δεν οφείλονται μόνο στην παρουσία κλασσικών παραγόντων καρδιαγγειακού κινδύνου, δηλαδή αρτηριακής υπέρτασης, δυσανεξίας στη γλυκόζη, καπνίσματος και δυσλιπιδαιμίας, που είναι γνωστό ότι είναι πιο διαδεδομένες σε ασθενείς με φλεγμονώδη αρθρίτιδα, αλλά και στην παρουσία χρόνιας φλεγμονής και ίσως σε θεραπείες σχετιζόμενες με τη νόσο. Σκοπός της παρούσας διατριβής ήταν να εκτιμηθεί ο επιπολασμός καθώς και η επιτάχυνση της υποκλινικής καρδιαγγειακής νόσου σε ασθενείς με ΡΑ και ΑΣ και συγκεκριμένα να καθοριστεί ο βαθμός, η έκταση και ο τύπος της αρτηριακής βλάβης για κάθε νόσημα. Μέθοδοι: Συνολικά, 227 ασθενείς με ΡΑ (ηλικίας 57,8 ± 12,4 ετών, 17,6% άνδρες), 81 με ΑΣ (ηλικίας 46,7 ± 13,2 ετών, 85,4% άνδρες) και 674 μάρτυρες (ηλικίας 52,2 ± 12,7 ετών 53% άνδρες), χωρίς γνωστή καρδιαγγειακή νόσο ή Σακχαρώδη Διαβήτη, έλαβαν μέρος στη μελέτη. Όλοι οι συμμετέχοντες αξιολογήθηκαν για υποκλινική καρδιαγγειακή νόσο, συγκεκριμένα α) αρτηριακή σκληρία μέσω ταχύτητας σφυγμικού κύματος (PWV) και δείκτη ενίσχυσης ανακλώμενων κυμάτων (ΑΙx), β) καρωτιδική υπερτροφία, με πάχος έσω-μέσου χιτώνα (IMT, προσαρμοσμένο σε αθηρωματικές πλάκες όπου υπάρχουν) και επιφάνεια διατομής (CSA) και στην αριστερή και δεξιά κοινή καρωτίδα και γ) αθηρωμάτωση, δηλ. παρουσία αθηρωματικών πλακών σε συνολικά 8 αρτηριακά σημεία τόσο στις καρωτιδικές όσο και στις μηριαίες αρτηρίες (αριστερή και δεξιά κοινή και έσω καρωτίδα και βολβό και αμφότερες κοινές μηριαίες αρτηρίες). Η επαναξιολόγηση όλων των αγγειακών δεικτών πραγματοποιήθηκε μετά από τριετία σε 177 ασθενείς με ΡΑ (ηλικίας 59,5 ± 11,6 ετών, 17% άνδρες), 61 ασθενείς με ΑΣ (ηλικίας 49,6 ± 12,8 ετών, 85,3% άνδρες) και 293 μάρτυρες (ηλικίας 54,2 ± 13,5 ετών, 48,8% άνδρες). Η πολυπαραγοντική ανάλυση των ασθενών με ΡΑ ή ΑΣ συγκριτικά με τους μάρτυρες πραγματοποιήθηκε μετά από στάθμιση για τους κλασσικούς παράγοντες καρδιαγγειακού κινδύνου καθώς και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ειδικά για την κάθε νόσο. Αποτελέσματα: Πολυπαραγοντική ανάλυση ειδικά επιλεγμένων ασθενών με ΡΑ και μαρτύρων που δεν παρουσίαζαν υπέρταση, διαβήτη, δυσλιπιδαιμία και κάπνισμα, έδειξε ότι οι ασθενείς με ΡΑ είχαν περισσότερο από 2 φορές υψηλότερη παρουσία καρωτιδικών και/ή μηριαίων αθηρωματικών πλακών από τους υγιείς μάρτυρες (29% 12%, p = 0,039) και η πολυεστιακή υποκλινική αθηρωμάτωση ήταν πιο συχνή στη ΡΑ. Είναι ενδιαφέρον ότι παρουσία αθηρωματικών πλακών στην υποομάδα των ασθενών με διάρκεια νόσου μικρότερη των 5 ετών ήταν συγκρίσιμη με τους αντίστοιχους μάρτυρες. Σε αντίθεση με την αθηρωμάτωση, όλοι οι δείκτες αρτηριακής σκληρίας ή υπερτροφίας αρτηριακού τοιχώματος ήταν παρόμοιοι μεταξύ ασθενών με ΡΑ και μαρτύρων, ακόμη και σε ασθενείς με διάρκεια νόσου μεγαλύτερη από 5 έτη. Στην AΣ, αυστηρή 1:1 αντιστοίχιση 67 ασθενών με ΑΣ και μαρτύρων για ηλικία, φύλο και κλασσικούς παράγοντες καρδιαγγειακού κινδύνου έδειξαν ότι είχαν παρόμοιους δείκτες αρτηριακής υπερτροφίας και αρτηριακής σκληρίας, ενώ η αθηρωμάτωση ήταν ελαφρά αυξημένη στους υγιείς μάρτυρες, αν και δεν έφτασε σε στατιστική σημαντικότητα. Επιπλέον, καμία από τις παραμέτρους της νόσου, όπως η διάρκεια και η ενεργότητα ή η θεραπεία με αντι-TNF παράγοντα, δεν συσχετίστηκε με κανένα από τους εξεταζόμενους αγγειακούς δείκτες. Όσον αφορά την αξιολόγηση της εξέλιξης της υποκλινικής καρδιαγγειακής νόσου, η σύγκριση ασθενών με ΡΑ που βρίσκονταν σε ύφεση ή χαμηλή ενεργότητα νόσου σε σχέση με 1:1 δημογραφικά αντιστοιχισμένους μάρτυρες με παρόμοια επιβάρυνση κλασσικών καρδιαγγειακών παραγόντων, δεν κατέδειξε στατιστικά σημαντικές διαφορές για κανένα από τους εξεταζόμενους αγγειακούς δείκτες. Συμπέρασμα: Η ΡΑ είναι αυτή καθαυτή επαρκής για να προκαλέσει αθηρωμάτωση αλλά όχι αρτηριακή σκληρία ή υπερτροφία, απουσία κλασικών παραγόντων καρδιαγγειακού κινδύνου και αυτό είναι πιο εμφανές σε ασθενείς με διάρκεια νόσου άνω των 5 ετών. Εντούτοις, ο αποτελεσματικός έλεγχος της φλεγμονής, ο οποίος δεν εξαρτάται από το είδος της θεραπείας, φαίνεται να επιβραδύνει την εξέλιξη της υποκλινικής αρτηριοπάθειας στην ΡΑ στο επίπεδο αυτής των υγιών μαρτύρων. Ωστόσο, η τρέχουσα θεραπευτική στρατηγική, που βασίζεται στην προσέγγιση "treat-to-target", θα πρέπει να περιλαμβάνει τόσο την αποτελεσματική αντιμετώπιση της αρθρίτιδας, όσο και των παραγόντων καρδιαγγειακού κινδύνου. Αντίθετα, η υποκλινική αγγειοπάθεια – υπό την έννοια της αθηρωμάτωσης, της καρωτιδικής υπερτροφίας και της αρτηριακής σκληρίας – δε φαίνεται να επιταχύνεται σε ασθενείς με ΑΣ που βρίσκονται σε ύφεση και επομένως ο άμεσος και αποτελεσματικός έλεγχος της νόσου μπορεί να σταματήσει την εξέλιξη της αρτηριακής βλάβης και να βελτιώσει την αρτηριακή υπερτροφία και σκληρία σε αυτούς τους ασθενείς

Anti-TNF Agents for Behcet&apos;s Disease: Analysis of Published Data on 369 Patients

Objective: Off-label use of anti-tumor necrosis factor (TNF) agents for Behcet’s disease (BD) is increasing. We evaluated published data on their efficacy and safety for patients with unmet medical needs due to severe disease manifestations, including ocular, gastrointestinal, and central nervous system involvement. Methods: Peer-reviewed articles on anti-TNF agents for BD appearing in Medline/PubMed through March 2010 were identified using the appropriate indexing terms. Results: We found 88, 12, and 13 primary articles from 20 countries on infliximab, etanercept, and adalimumab, reporting on 325, 37, and 28 patients, respectively. All patients were inadequately controlled with, or intolerant to, other immunosuppressive regimens, including interferon; 20 patients received more than 1 anti-TNF agent. In the only randomized placebo-controlled trial, 4-week administration of etanercept was effective in suppressing most of the mucocutaneous manifestations. In 16 open prospective studies evaluating the effect of repetitive infliximab injections (174 patients in total, men:women = 3:1, median follow-up = 16.2 months), sustained organ-specific, clinical responses were evident in 90%, 89%, 100%, and 91% of patients with resistant mucocutaneous, ocular, gastrointestinal, and central nervous system involvement, respectively. Combination of infliximab with azathioprine and/or cyclosporine-A appeared superior to monotherapy for sustained ocular remission. However, due to the fact that necessary data were lacking, formal estimation of anti-TNF treatment effect on the disease activity indexes for different organ involvement was not possible. Conclusions: Although more controlled data are needed, there is enough published experience to suggest that TNF blockade represents an important therapeutic advancement for patients with severe and resistant, or intolerant, to standard immunosuppressive regimens BD. (C) 2011 Elsevier Inc. All rights reserved. Semin Arthritis Rheum 41:61-7

The diagnostic value of ultrasonography-derived edema of the temporal artery wall in giant cell arteritis: a second meta-analysis

Background: Ultrasonography of temporal arteries is not commonly used in the approach of patients with suspected giant cell arteritis (GCA) in clinical practice. A meta-analysis of primary studies available through April 2004 concluded that ultrasonography could indeed be helpful in diagnosing GCA. We specifically re-examined the diagnostic value of the ultrasonography-derived halo sign, a dark hypoechoic circumferential thickening around the artery lumen, indicating vasculitic wall edema, in GCA. Methods: Original, prospective studies in patients with suspected GCA that examined ultrasonography findings of temporal arteries using the ACR 1990 classification criteria for GCA as reference standard, published through 2009, were identified. Only eight studies involving 575 patients, 204 of whom received the final diagnosis of GCA, fulfilled technical quality criteria for ultrasound. Weighted sensitivity and specificity estimates of the halo sign were assessed, their possible heterogeneity was investigated and pooled diagnostic odds ratio was determined. Results: Unilateral halo sign achieved an overall sensitivity of 68% (95% CI, 0.61-0.74) and specificity of 91% (95% CI, 0.88-0.94) for GCA. The values of inconsistency coefficient (I-2) of both sensitivity and specificity of the halo sign, showed significant heterogeneity concerning the results between studies. Pooled diagnostic odds ratio, expressing how much greater the odds of having GCA are for patients with halo sign than for those without, was 34 (95% CI, 8.21-138.23). Diagnostic odds ratio was further increased to 65 (95% CI, 17.86-236.82) when bilateral halo signs were present (sensitivity/specificity of 43% and 100%, respectively). In both cases, it was found that DOR was constant across studies. Conclusion: Temporal artery edema demonstrated as halo sign should be always looked for in ultrasonography when GCA is suspected. Providing that currently accepted technical quality criteria are fulfilled, halo sign’s sensitivity and specificity are comparable to those of autoantibodies used as diagnostic tests in rheumatology. Validation of revised GCA classification criteria which will include the halo sign may be warranted

Systemic Inflammatory Response and Atherosclerosis: The Paradigm of Chronic Inflammatory Rheumatic Diseases

Patients with Chronic Inflammatory Rheumatic diseases (CIRD) are at increased risk of cardiovascular disease (CVD), ascribed not only to classical risk factors, but also to the presence of chronic systemic inflammatory response. &Alpha;therosclerosis, the cornerstone of CVD, is known to be accelerated in CIRD; rheumatoid arthritis promotes atheromatosis and associates with preclinical atherosclerosis equivalent to Diabetes Mellitus, which also seems to apply for systemic lupus erythematosus. Data on ankylosing spondylitis and psoriatic arthritis, albeit more limited, also support an increased CV risk in these patients. The association between inflammation and atherosclerosis, has been thoroughly investigated in the last three decades and the role of inflammation in the pathogenesis and progression of atherogenesis has been well established. Endothelial dysfunction, oxidative stress in vascular endothelial cells and macrophage accumulation, toll-like receptor signaling, NLPR-3 formation and subsequent pro-inflammatory cytokine production, such as TNFa, IL-1&beta;, IL-6, and TNF-like cytokine 1A, are few of the mechanisms implicated in the atherogenic process. Moreover, there is evidence that anti-inflammatory biologic drugs, such as anti-TNF and anti-IL1&beta; agents, can decelerate the atherogenic process, thus setting new therapeutic targets for early and effective disease control and suppression of inflammation, in addition to aggressive management of classical CV risk factors

Anti-interleukin 6 Therapy Effect for Refractory Joint and Skin Involvement in Systemic Sclerosis: A Real-world, Single-center Experience

Objective. To examine the efficacy and safety of interleukin-6 inhibition by tocilizumab (TCZ) in difficult-to-treat, real-world patients with systemic sclerosis (SSc). Methods. Twenty-one patients (20 women; 16 diffuse cutaneous SSc; mean age: 52 +/- 10 yrs; 10 with early disease [&lt; 5 yrs]; and 11 with long-standing disease [mean disease duration 6.4 +/- 3.7 yrs]) with active joint and/or skin involvement refractory to corticosteroids (n = 21), methotrexate (n = 19), cyclophosphamide (n = 10), mycophenolate mofetil (n = 7), rituximab (n = 1), leflunomide (n = 2), hydroxychloroquine (n = 2), and hematopoietic stem cell transplantation (n = 2), who received weekly TCZ (162 mg subcutaneously) in an academic center, were monitored prospectively. Changes in modified Rodnan skin score (mRSS), Disease Activity Score in 28 joints (DAS28), lung function tests (LFTs), and patient-reported outcomes (PROs) were analyzed after 1 year of treatment and at end of follow-up. Results. One patient discontinued TCZ after 3 months due to inefficacy. During the first year of treatment, improvement was evident in the remaining 20 patients regarding skin involvement (mean mRSS change: -6.9 +/- 5.9, P &lt; 0.001), polyarthritis (mean DAS28 change: -1.9 +/- 0.8, P &lt; 0.001), and PROs (all P &lt; 0.001); LFT stabilization was observed in 16/20 patients. During the second year, 3 patients discontinued TCZ (cytomegalovirus infection in 1, inefficacy in 2) and 1 died. Beneficial effects were sustained in all 16 patients at end of follow-up (2.2 +/- 1.1 yrs), except LFT deterioration in 3 patients. Apart from recurrent digital ulcer infection in 3 patients, TCZ was well tolerated. Conclusion. TCZ was effective in refractory joint and skin involvement regardless of SSc disease duration or subtype. Long-term retention rates and disease stabilization for most real-world patients suggest that TCZ might be a valuable choice for difficult-to-treat SSc

PCSK9/LDLR System and Rheumatoid Arthritis-Related Atherosclerosis

Background/Aims: Rheumatoid arthritis (RA) is associated with the emergence of cardiovascular disease, while chronic inflammation is considered a common denominator for their parallel progression. The Proprotein convertase subtilisin/kexin type 9 (PCSK9)/LDL-Receptor (LDLR) system is of high importance during atherogenesis, via regulating the clearance of LDL from the circulation; nevertheless the role of this molecular mechanism during RA-related atheromatosis is not known.&lt;/p&gt; Methods: Herein, high-resolution ultrasound measurements for arterial hypertrophy, atheromatosis and arterial stiffness as well as comprehensive biochemical profiling were performed in 85 RA patients. The circulating levels of PCSK9 and LDLR were measured and their potential associations as well as of the PCSK9/LDLR ratio with patients&apos; characteristics and the degree of atherosclerosis were investigated.&lt;/p&gt; Results: Increased LDLR levels and decreased PCSK9/LDLR ratio were found in RA patients with at least 2 atheromatic plaques as compared to the ones without any plaques. In addition the levels of both PCSK9 and LDLR were positively correlated with the presence of atheromatic plaques as an age- and gender- adjusted multivariate analysis revealed.&lt;/p&gt; Conclusions: Our data imply that the PCSK9/LDLR system plays a significant role during RA-related atherosclerosis and may therefore be used as a screening tool for disease progression in the future.&lt;/p&gt