Aktualne rekomendacje dotyczące diagnostyki i leczenia potransplantacyjnych zespołów limfoproliferacyjnych

Posttransplant lymphoproliferative disorders (PTLD) are uncommon but a serious complicationafter solid organ or hematopoietic stem cell transplantation. The incidence is the highestduring the first year after transplantation and varies according to the type of transplantedorgan, type of immunosupression and status for Epstein-Barr virus (EBV) infection. Themajority of PTLD belongs to high-grade B-cell lymphomas, EBV-positive. The transformationof B lymphocytes usually by EBV infection uncontrolled by T cells is responsible for the development of PTLD. However, more EBV-negative cases have been noted recently. It isestimated that PTLD occurs after a heart transplant in 1.0–6.3% of patients (pts), lung in4.2–10% pts, heart and lungs in 2.4–5.8% pts, kidney 1–2.3% pts, liver 1–2.8% pts and asmany as in 20% in patients after small bowel transplant. Treatment of PTLD begins withreduction of immunosuppression. If no response is achieved within 2–4 weeks, pharmacologicaltreatment is necessary. Here we present and discuss a protocol of PTLD treatment recommendedby the Polish Lymphoma Research Group, consisting of a sequential administration ofrituximab in monotherapy and in combination with CHOP chemotherapy.Potransplantacyjne zespoły limfoproliferacyjne (PTLD) są rzadkie, ale stanowią groźną komplikacjępo przeszczepieniu narządów lub komórek hematopoetycznych. Zwykle rozwijają sięw pierwszym roku po transplantacji, ale częstość ich występowania różni się w zależności odrodzaju przeszczepianego organu, stosowanego leczenia immunosupresyjnego oraz statusu wirusaEpstein-Barr (EBV) u biorcy i dawcy. Większość PTLD należy do chłoniaków wywodzącychsię z komórek B, EBV-pozytywnych. Za rozwój PTLD odpowiada transformacja limfocytów B,najczęściej poprzez zakażenie EBV, łącznie z brakiem kontroli ze strony limfocytów T. Jednakobecnie notuje się coraz więcej przypadków PTLD EBV-negatywnych. Szacuje się, że częstośćwystępowania PTLD wynosi po przeszczepieniu serca 1,0–6,3%, płuc — 4,2–10%, serca i płuc— 2,4–5,8%, nerek — 1–2,3%, a wątroby — 1–2,8% i aż 20% po przeszczepieniu jelita cienkiego.Leczenie PTLD rozpoczyna się od zmniejszenia dawek leków immunosupresyjnych. W przypadkunieuzyskania odpowiedzi w ciągu 2–4 tygodni należy wdrożyć leczenie farmakologiczne.W pracy przedstawiono protokół leczenia PTLD rekomendowany przez Polską Grupę BadawcząChłoniaków, składający się z sekwencyjnego podawania rytuksymabu w monoterapii, a następnie,w przypadku braku odpowiedzi, w skojarzeniu z chemioterapią CHOP

EBV-negatywny poprzeszczepowy zespół limfoproliferacyjny u chorej po transplantacji wątroby

We present a case of 60-years-old woman with post-transplant lymphoproliferative disorder,EBV-negative, that was diagnosed in the large intestine 5 years after liver transplantationdue to hepatitis B virus infection. The diagnostic procedures and treatment were guided bythe recommendations of the Polish Lymphoma Research Group. Firstly, reduction ofimmunosupression was initiated followed by rituximab at a dose of 375 mg/m2 intravenousevery 7 days for 4 weeks. No response was observed and CHOP chemotherapy was added forsubsequent 4 cycles. The patient achieved complete remission (CR) confirmed by a computedtomography. Unfortunately the patient died being in CR probably due to pulmonary embolism.W pracy przedstawiono przypadek 60-letniej chorej z EBV-negatywnym potransplantacyjnymzespołem limfoproliferacyjnym (PTLD), zlokalizowanym w jelicie grubym, który zdiagnozowano5 lat po przeszczepieniu wątroby, wykonanym z powodu infekcji wirusem zapalenia wątrobytypu B. Diagnostykę i leczenie PTLD prowadzono zgodnie z rekomendacjami PolskiejGrupy Badawczej Chłoniaków. Początkowo zmniejszono dawkę leków immunosupresyjnych,a następnie chora otrzymywała rytuksymab w dawce 375 mg/m2 dożylnie co 7 dni przez4 tygodnie. Z powodu braku odpowiedzi do rytuksymabu dołączono chemioterapię wedługschematu CHOP. Po 4 cyklach uzyskano całkowitą remisję (CR), potwierdzoną w badaniachobrazowych. Niestety, chora nagle zmarła, pozostając w CR, najprawdopodobniej z powoduzatorowości płucnej

Keratin 7 expression in lymph node metastases but not in the primary tumour correlates with distant metastases and poor prognosis in colon carcinoma

Colorectal carcinoma (CRC) is one of the leading causes of cancer-related deaths worldwide. Alterations in keratin expression, including keratin 7 (K7), are frequent findings in multiple cancers, and they constitute a prognostic factor. The aim of our study was to evaluate the prognostic significance of K7 in the primary tumour and lymph node metastases in two separate cohorts of patients: the first one with lymph node involvement (LN+, 129 cases) and the second one free of LN metastases (LN–, 85 cases). Keratin 7 expression in CRC was analysed on tissue microarrays with immunohistochemistry and evaluated using the h-score. In the LN+ group K7 positivity was identified in 7/129 (5.4%) of primary tumours (PT) and lymph node metastases (LNM); concordance between them was 94% ( 0.396). Keratin 7 was expressed in 8/85 cases (9.4%) in the LN– group. K7 expression in LNM of the LN+ cohort correlated with shorter overall survival (OS) (p = 0.047) and presence of distant metastases at diagnosis (p = 0.005). Expression of K7 in the primary tumour in both cohorts did not correlate with survival. We conclude that the status of K7 expression in metastatic lymph nodes from CRC is a poor prognostic factor