Alterations in Red Blood Cells and Plasma Properties after Acute Single Bout of Exercise

The aim of this study was to investigate alterations in haemoglobin conformation and parameters related to oxidative stress in whole erythrocytes, membranes, and plasma after a single bout of exercise in a group of young untrained men. Venous blood samples from eleven healthy young untrained males (age = 22 ± 2 years, BMI = 23 ± 2.5 kg/m2) were taken from the antecubital vein before an incremental cycling exercise test, immediately after exercise, and 1 hour after exercise. Individual heart rate response to this exercise was 195 ± 12 beats/min and the maximum wattage was 292 ± 27 W. Immediately after exercise, significant increase in standard parameters (haemoglobin, haematocrit, lactate levels, and plasma volume) of blood was observed as well as plasma antioxidant capacity one hour after exercise. Reversible conformational changes in haemoglobin, measured using a maleimide spin label, were found immediately following exercise. The concentration of ascorbic acid inside erythrocytes significantly decreased after exercise. A significant decline in membrane thiols was observed one hour after exercise, but simultaneously an increase in plasma thiols immediately after and 1 h after exercise was also observed. This study shows that a single bout of exercise can lead to mobilization of defensive antioxidant systems in blood against oxidative stress in young untrained men

Wskaźniki zmienności rytmu zatokowego u mężczyzn z chorobą niedokrwienną serca w zależności od aktywności fizycznej

Wstęp: Celem badania była charakterystyka zmienności rytmu zatokowego u mężczyzn z chorobą niedokrwienną serca w zależności od ich aktywności fizycznej. Materiał i metody: Przebadano 63 mężczyzn z chorobą niedokrwienną serca w wieku 55,2 ± 3,8 roku. Badaniem objęto 32 mężczyzn z chorobą wieńcową, którzy regularnie ćwiczyli fizycznie w ramach programu ambulatoryjnej rehabilitacji kardiologicznej średnio 3 godziny w tygodniu (grupa 1). Grupę kontrolną stanowiło 31 mężczyzn z chorobą wieńcową, którzy nie podejmowali regularnie aktywności ruchowej, ale powodem tego nie były przeciwwskazania medyczne (grupa 2). U każdego pacjenta wykonano spoczynkowe, krótkookresowe badanie zmienności rytmu zatokowego. Uzyskany zapis poddano analizie czasowej oraz częstotliwościowej. Oszacowano aktywność fizyczną badanych mężczyzn oraz oceniono ich wydolność fizyczną w czasie submaksymalnego testu wysiłkowego. Ponadto oceniono wybrane czynniki zagrożenia chorobami układu sercowo-naczyniowego, w tym stężenie glukozy i lipidów. Wyniki: Wydolność fizyczna mężczyzn poddawanych rehabilitacji fizycznej była istotnie większa niż u nieaktywnych fizycznie mężczyzn z chorobą wieńcową. W grupie 1 obserwowano znamiennie wyższą wartość średniej długości czasu trwania odstępu RR (mRR) oraz składowej o wysokiej częstotliwości (HF) w porównaniu z grupą 2. W grupie regularnie ćwiczących mężczyzn z chorobą wieńcową odnotowano istotnie statystycznie niższą wartość składowej o niskiej częstotliwości (LF) oraz wskaźnika LF/HF niż u nieaktywnych fizycznie mężczyzn. Wnioski: Regularny trening fizyczny u osób z chorobą niedokrwienną serca prowadzi do aktywacji składowej przywspółczulnej i jednoczesnego hamowania czynności składowej współczulnej autonomicznego układu nerwowego. (Folia Cardiol. 2004; 11: 633–641

Wskaźniki zmienności rytmu zatokowego u mężczyzn z chorobą niedokrwienną serca w zależności od aktywności fizycznej

Wstęp: Celem badania była charakterystyka zmienności rytmu zatokowego u mężczyzn z chorobą niedokrwienną serca w zależności od ich aktywności fizycznej. Materiał i metody: Przebadano 63 mężczyzn z chorobą niedokrwienną serca w wieku 55,2 ± 3,8 roku. Badaniem objęto 32 mężczyzn z chorobą wieńcową, którzy regularnie ćwiczyli fizycznie w ramach programu ambulatoryjnej rehabilitacji kardiologicznej średnio 3 godziny w tygodniu (grupa 1). Grupę kontrolną stanowiło 31 mężczyzn z chorobą wieńcową, którzy nie podejmowali regularnie aktywności ruchowej, ale powodem tego nie były przeciwwskazania medyczne (grupa 2). U każdego pacjenta wykonano spoczynkowe, krótkookresowe badanie zmienności rytmu zatokowego. Uzyskany zapis poddano analizie czasowej oraz częstotliwościowej. Oszacowano aktywność fizyczną badanych mężczyzn oraz oceniono ich wydolność fizyczną w czasie submaksymalnego testu wysiłkowego. Ponadto oceniono wybrane czynniki zagrożenia chorobami układu sercowo-naczyniowego, w tym stężenie glukozy i lipidów. Wyniki: Wydolność fizyczna mężczyzn poddawanych rehabilitacji fizycznej była istotnie większa niż u nieaktywnych fizycznie mężczyzn z chorobą wieńcową. W grupie 1 obserwowano znamiennie wyższą wartość średniej długości czasu trwania odstępu RR (mRR) oraz składowej o wysokiej częstotliwości (HF) w porównaniu z grupą 2. W grupie regularnie ćwiczących mężczyzn z chorobą wieńcową odnotowano istotnie statystycznie niższą wartość składowej o niskiej częstotliwości (LF) oraz wskaźnika LF/HF niż u nieaktywnych fizycznie mężczyzn. Wnioski: Regularny trening fizyczny u osób z chorobą niedokrwienną serca prowadzi do aktywacji składowej przywspółczulnej i jednoczesnego hamowania czynności składowej współczulnej autonomicznego układu nerwowego. (Folia Cardiol. 2004; 11: 633–641

Wpływ aktywności fizycznej na stężenia sklerostyny

Osteoporosis is a serious medical and socioeconomic problem of the 21st century. Mechanical load is a key regulator which controls bone formation and remodelling, with participation of osteocytes. Sclerostin is produced and released by mature osteocytes into bone surface, where it inhibits the conveyance of osteoblast proliferation and differentiation activating signals from mesenchymal cells, thus suppressing new bone formation. The goal of the study was an evaluation of the effects of a 12-week physical training programme on the levels of bone turnover markers [Sclerostin, Osteocalcin (OC), C-terminal telopeptide of type I collagen (β-CTX)] in blood serum of women with osteopenia. Materials & Methods: The study included 50 women of the Regional Menopause and Osteoporosis Centre of the WAM Teaching Hospital, at the age of 50-75 years with the diagnosis of osteopenia, obtained on the basis of hip and/or lumbar spine densitometry (T-score from -1.0 to -2.5 SD). During the initial 12 weeks (between point 1 and 2), the patients maintained their previous, normal level of physical activity. During subsequent 12 weeks (between point 2 and 3), a programme of exercise was implemented. The programme included the interval training on a bicycle ergometer, three times a week for 36 minutes. During the entire study duration, all the patients received a supplementation of calcium (500 mg) and vit. D3 (1800 IU) once daily. Serum levels of OC, alkaline phosphatase (ALP), β-CTX and sclerostin were assayed at 3 time points. Results: After the course of the exercise cycle, the OC concentration was increased, sclerostin levels decreased, while no statistical differences were observed in β-CTX levels vs. the period of physical inactivity. No correlations were found between sclerostin level changes and osteocalcin level changes during the training time, because of too small groups. Neither statistically significant were the differences in alkaline phosphatase, calcium and phosphorus levels. Conclusions: The obtained results emphasise the role of physical training as an effective stimulation method of bone formation processes in women with osteopenia. Sclerostin can be a marker of physical activity. Celem pracy była ocena wpływu 12-tygodniowego treningu ruchowego na stężenie markerów obrotu kostnego [Sklerostyny, Osteokal­cyny (OC), C-końcowego telopeptydu kolagenu typu I (β-CTX)] w surowicy krwi pacjentek z osteopenią. Materiał i metody: Do badania zostało włączonych 50 pacjentek, w wieku 50–75 lat z rozpoznaniem osteopenii. Przez pierwsze 12 tygodni (punkt 1 i 2) pacjentki prowadziły dotychczasowy poziom aktywności fizycznej. Przez kolejne 12 tygodni (między punktem 2 i 3) został włączony program ćwiczeń fizycznych. Program obejmował trening interwałowy, przeprowadzony na cykloergometrze rowerowym 3 razy w tygodniu, po 36 minut. Wszystkie pacjentki przez cały okres trwania badania pozostawały na suplementacji 500 mg wapnia i 1800 j.m. witaminy D3 dziennie. W surowicy krwi w 3 punktach czasowych oznaczano OC, fosfatazę zasadową (ALP), β-CTX oraz sklerostynę. Wyniki: Po cyklu treningu fizycznego uzyskano wzrost stężenia OC, spadek sklerostyny, natomiast nie odnotowano istotnych statystycz­nie różnic w poziomie markera β-CTX w porównaniu do okresu bez ćwiczeń. Nie wykazano korelacji pomiędzy zmianami sklerostyny a zmianami osteokalcyny w czasie treningu, prawdopodobnie ze względu na liczebność grup. Różnice w poziomach fosfatazy zasadowej, wapnia i fosforu również nie były istotne statystycznie. Wnioski: Wyniki badania podkreślają rolę treningu fizycznego, jako skutecznej metody pobudzania procesów kościotworzenia u pacjentek z osteopenią. Sklerostyna może być markerem aktywności ruchowej

Odpowiedź tensyjna na wysiłek fizyczny u dorosłych mężczyzn z chorobą niedokrwienną serca poddanych rehabilitacji kardiologicznej

Wstęp: Reakcja ciśnienia tętniczego na jednorazowy, stopniowany, submaksymalny wysiłek fizyczny jest - oprócz objawów klinicznych, zapisu elektrokardiograficznego i wydolności fizycznej - istotnym wskaźnikiem oceny testu wysiłkowego zarówno u osób zdrowych, jak i chorych. Poznanie wartości ciśnienia tętniczego uzyskane podczas kolejnych obciążeń w trakcie wysiłku jest niezbędne w procesie diagnostycznym podczas kontroli skuteczności leczenia oraz w ocenie tolerancji wysiłku u osób chorych. Dotyczy to również grupy pacjentów z chorobą niedokrwienną serca (IHD) biorących udział w rehabilitacji kardiologicznej. Celem pracy była charakterystyka zmian wartości ciśnienia tętniczego pod wpływem stopniowanego, jednorazowego, submaksymalnego wysiłku fizycznego w grupie dorosłych mężczyzn z IHD i porównanie ich ze zmianami odnotowanymi u klinicznie zdrowych mężczyzn w tym samym wieku. Materiał i metody: Badanie przeprowadzono u 81 mężczyzn z IHD poddawanych ambulatoryjnej rehabilitacji kardiologicznej, w wieku 52,4 ± 6,4 roku oraz w grupie kontrolnej obejmującej 107 klinicznie zdrowych mężczyzn w wieku 48,8 ± 8,9 roku. Submaksymalne testy wysiłkowe wykonano na ergometrze rowerowym firmy Monark, z oprogramowaniem kardiologicznym: CASE-16 firmy DRG. Pomiaru ciśnienia tętniczego dokonywano w spoczynku oraz w ostatniej minucie każdego obciążenia, na lewym ramieniu badanego za pomocą aparatu sprężynowego firmy INCOVERITAS SA, zgodnie z metodyką zalecaną przez Polskie Towarzystwo Nadciśnienia Tętniczego z 2003 r. Testy wysiłkowe u mężczyzn z IHD przeprowadzono, nie przerywając farmakoterapii. Wyniki: W trakcie stopniowanego wysiłku fizycznego skurczowe ciśnienie tętnicze wzrastało istotnie wraz ze zwiększeniem obciążenia zarówno u mężczyzn z IHD, jak i u mężczyzn klinicznie zdrowych. Podczas takiego samego obciążenia wartości skurczowego ciśnienia tętniczego były istotnie wyższe u osób zdrowych niż u mężczyzn z IHD. Odpowiedź tensyjna na wysiłek fizyczny u mężczyzn z IHD stosujących przewlekle leki (m.in. beta-blokery) jest istotnie niższa średnio o 8,3 ± 4,4 mm Hg dla ciśnienia skurczowego niż u mężczyzn klinicznie zdrowych. Nie wykazano między grupami istotnych statystycznie różnic dotyczących wartości rozkurczowego ciśnienia tętniczego. W pracy przedstawiono zależność między średnimi wartościami ciśnienia tętniczego w czasie testu wysiłkowego a wielkością obciążenia u mężczyzn z IHD i mężczyzn klinicznie zdrowych, które można wykorzystać w diagnostyce wysiłkowej i praktyce klinicznej. Wnioski: U mężczyzn z IHD wzrost skurczowego ciśnienia tętniczego w czasie wysiłku fizycznego można opisać za pomocą równania: wysiłkowe ciśnienie skurczowe [mm Hg] = 0,386 × obciążenie [W] + 129,44. W czasie submaksymalnego testu wysiłkowego przy takich samych obciążeniach skurczowe ciśnienie tętnicze u mężczyzn z IHD jest istotnie niższe niż u mężczyzn bez IHD. Znamienny wpływ na obserwowane zjawisko może mieć farmakoterapia stosowana w ramach prewencji wtórnej i skuteczna kontrola ciśnienia tętniczego u mężczyzn z IHD

Odpowiedź tensyjna na wysiłek fizyczny u dorosłych mężczyzn z chorobą niedokrwienną serca poddanych rehabilitacji kardiologicznej

Wstęp: Reakcja ciśnienia tętniczego na jednorazowy, stopniowany, submaksymalny wysiłek fizyczny jest - oprócz objawów klinicznych, zapisu elektrokardiograficznego i wydolności fizycznej - istotnym wskaźnikiem oceny testu wysiłkowego zarówno u osób zdrowych, jak i chorych. Poznanie wartości ciśnienia tętniczego uzyskane podczas kolejnych obciążeń w trakcie wysiłku jest niezbędne w procesie diagnostycznym podczas kontroli skuteczności leczenia oraz w ocenie tolerancji wysiłku u osób chorych. Dotyczy to również grupy pacjentów z chorobą niedokrwienną serca (IHD) biorących udział w rehabilitacji kardiologicznej. Celem pracy była charakterystyka zmian wartości ciśnienia tętniczego pod wpływem stopniowanego, jednorazowego, submaksymalnego wysiłku fizycznego w grupie dorosłych mężczyzn z IHD i porównanie ich ze zmianami odnotowanymi u klinicznie zdrowych mężczyzn w tym samym wieku. Materiał i metody: Badanie przeprowadzono u 81 mężczyzn z IHD poddawanych ambulatoryjnej rehabilitacji kardiologicznej, w wieku 52,4 ± 6,4 roku oraz w grupie kontrolnej obejmującej 107 klinicznie zdrowych mężczyzn w wieku 48,8 ± 8,9 roku. Submaksymalne testy wysiłkowe wykonano na ergometrze rowerowym firmy Monark, z oprogramowaniem kardiologicznym: CASE-16 firmy DRG. Pomiaru ciśnienia tętniczego dokonywano w spoczynku oraz w ostatniej minucie każdego obciążenia, na lewym ramieniu badanego za pomocą aparatu sprężynowego firmy INCOVERITAS SA, zgodnie z metodyką zalecaną przez Polskie Towarzystwo Nadciśnienia Tętniczego z 2003 r. Testy wysiłkowe u mężczyzn z IHD przeprowadzono, nie przerywając farmakoterapii. Wyniki: W trakcie stopniowanego wysiłku fizycznego skurczowe ciśnienie tętnicze wzrastało istotnie wraz ze zwiększeniem obciążenia zarówno u mężczyzn z IHD, jak i u mężczyzn klinicznie zdrowych. Podczas takiego samego obciążenia wartości skurczowego ciśnienia tętniczego były istotnie wyższe u osób zdrowych niż u mężczyzn z IHD. Odpowiedź tensyjna na wysiłek fizyczny u mężczyzn z IHD stosujących przewlekle leki (m.in. beta-blokery) jest istotnie niższa średnio o 8,3 ± 4,4 mm Hg dla ciśnienia skurczowego niż u mężczyzn klinicznie zdrowych. Nie wykazano między grupami istotnych statystycznie różnic dotyczących wartości rozkurczowego ciśnienia tętniczego. W pracy przedstawiono zależność między średnimi wartościami ciśnienia tętniczego w czasie testu wysiłkowego a wielkością obciążenia u mężczyzn z IHD i mężczyzn klinicznie zdrowych, które można wykorzystać w diagnostyce wysiłkowej i praktyce klinicznej. Wnioski: U mężczyzn z IHD wzrost skurczowego ciśnienia tętniczego w czasie wysiłku fizycznego można opisać za pomocą równania: wysiłkowe ciśnienie skurczowe [mm Hg] = 0,386 × obciążenie [W] + 129,44. W czasie submaksymalnego testu wysiłkowego przy takich samych obciążeniach skurczowe ciśnienie tętnicze u mężczyzn z IHD jest istotnie niższe niż u mężczyzn bez IHD. Znamienny wpływ na obserwowane zjawisko może mieć farmakoterapia stosowana w ramach prewencji wtórnej i skuteczna kontrola ciśnienia tętniczego u mężczyzn z IHD

Physical Activity, Aerobic Capacity, and Total Antioxidant Capacity in Healthy Men and in Men with Coronary Heart Disease

Objective. The purpose of the study was to assess total antioxidant capacity (TAC) of blood serum in relation with habitual leisure time physical activity (LTPA) and aerobic capacity in a group of 90 men with coronary heart disease (CHD) aged 34.8–77.0 years and in 90 age-matched peers without CHD. Methods. Two spectrophotometric methods were applied to assess TAC: Ferric Reducing Ability of Serum (TAC-FRAS) and 2.2-diphenyl-1-picryl-hydrazyl (TAC-DPPH) tests. Aerobic capacity was expressed as physical working capacity at 85% of the maximal heart rate (PWC85%HRmax). Results. CHD patients had higher values of TACFRAS (1.37±0.28 versus 1.27±0.23 mmol FeCl2·L−1; P<0.05) but there were no group differences for TAC-DPPH and for uric acid (UA). Negative correlation was found between LTPA (also when calculated per kg of body mass) and TAC-DPPH in CHD patients. In CHD patients, TAC-FRAS and UA were lower in subjects with higher aerobic capacity expressed as PWC85%HRmax/kg. Those associations were not found in healthy men. Conclusions. We conclude that TAC of blood serum is moderately adversely related to LTPA and aerobic capacity in patients with CHD. UA, as the main determinant of serum TAC, may be partially responsible for those associations

Serum testosterone level correlates with left ventricular hypertrophy in older women

IntroductionSex hormones may play an important role in age-related cardiac remodeling. However, their impact on cardiac structure and function in females of advanced age still remains unclear. The aim of this study is to evaluate the relationship between sex hormones level and echocardiographic parameters in older women with concomitant cardiovascular diseases.Materials and MethodsThe study group included 52 community-dwelling women with mean age 79.5 ± 2.8 years, consecutive patients of an outpatient geriatric clinic. In all the subjects, a transthoracic echocardiogram was performed and serum testosterone, estradiol, follicle-stimulating hormone, luteinising hormone, dehydroepiandrosterone sulphate, and cortisol levels were determined.ResultsTestosterone level correlated positively with interventricular septum diastolic dimension (IVSd) (rS=0.293, p&lt;0.05), left ventricular mass index (rS=0.285, p&lt;0.05), E/E’ ratio (rS=0.301, p&lt;0.05), and negatively with E’ (rS=-0.301, p&lt;0.05). Estradiol level showed a positive correlation with the posterior wall dimension (rS=0.28, p&lt;0.05). Besides, no significant correlations between clinical or echocardiographic parameters and other hormones were observed. Female subjects with diagnosed left ventricular hypertrophy (LVH) (n=34) were characterized by a significantly higher rate of hypertension (p=0.011), higher waist-to-height ratio (p=0.009), higher testosterone level (0.82 vs. 0.48 nmol/L, p=0.024), higher testosterone/estradiol ratio (16.4 vs. 9.9, p=0.021), and received more anti-hypertensive drugs (p=0.030). In a multiple stepwise logistic regression, the best determinants of LVH were the presence of hypertension (OR=6.51; 95% CI 1.62-26.1), and testosterone level (OR= 6.6; 95% CI 1.19-36.6).ConclusionsHigher serum testosterone levels may contribute to pathological cardiac remodeling, especially in hypertensive women. Estradiol, gonadotropins, DHEAS, and cortisol were not related to echocardiographic parameters

Preparticipation medical evaluation for elite athletes : EFSMA recommendations on standardised preparticipation evaluation form in European countries

Publisher Copyright: © Author(s) (or their employer(s)) 2021. Re-use permitted under CC BY-NC. No commercial re-use. See rights and permissions. Published by BMJ.Sports medicine is a medical specialty that supports the performance of professional and amateur athletes while maintaining their health. Sports medicine professionals need to ensure the safe participation of athletes in sports activities achieved through a periodical preparticipation evaluation (PPE) and a regular medical monitoring of the athletes' health in accordance with the latest recommendations regarding health condition and medical history, physical working capacity, training period and programme, recovery, nutrition, use of supplements, injuries prevention and safe return to play. In order to harmonise these national variations in the content and application of the PPE, the EFSMA Scientific and Educational Commission proposes a € gold standard' for elite athletes across Europe. Important objectives of PPE are early detection and prevention of severe complications during sports activities both in leisure time and competitive sports. The PPE should entail the following diagnostic components: health status, anthropometry, functional and exercise capacity. It is of utmost importance to develop and implement preventive strategies such as the PPE. Besides monitoring the health status of athletes, the PPE plays an important role in the selection process, bringing valuable information for coaches and supporting a personalised treatment approach. Screening of athletes through a standardised digital PPE could be beneficial for a better understanding of the impact of long-term physical activity. Furthermore, PPE leads the scientific community to a way of working closer together in the interest of the athletes.Peer reviewe