Wartość oznaczania stężeń antygenu nowotworowego Ca 125 i kopeptyny w monitorowaniu terapii chorych z zaawansowaną niewydolnością serca

Introduction. A search continues for new markers and new monitoring methods that would be useful in the management of patients with advanced heart failure (HF). Recent studies have shown increased levels of cancer antigen 125 (Ca 125) and copeptin in patients with HF which implies that they may be used as markers of HF. Material and methods. The aim of the study was to evaluate levels of potential HF markers in relation to established biochemical markers. The study included 60 patients who were admitted due to exacerbation of chronic New York Heart Association class III or IV systolic HF. Before administration of initial intravenous diuretic dose, blood samples were collected to determine levels of conventional prognostic factors (uric acid, B-type natriuretic peptide [BNP]) and novel HF biomarkers (Ca 125, copeptin). Results. On admission, BNP level (median 1166.50 pg/mL [636.00–2068.50]) and uric acid level (9.497 ± 2.426 mg/ dL) in patients with HF was significantly higher compared to respective normal values. Ca 125 level (median 88.71 U/mL [29.28–169.00]) was also significantly increased, and copeptin level was significantly higher compared to the control group (median 96.55 vs 7.05 pg/mL, p < 0.0001). In additional, a statistically significant correlation between baseline BNP and Ca 125 levels (r = 0.48, p < 0.001) was observed. No correlations were found between baseline levels of copeptin and BNP or uric acid. Conclusion. In patients with chronic HF, several pathomechanisms are operating, which may be indicated by increased levels of several markers, including both conventional and new ones. Higher levels of Ca 125 were observed in patients with acute decompensated HF, even though these patients did not have a malignancy. However, Ca 125 did not exceed the prognostic value of BNP due to its low specificity. Despite different pathomechanisms of BNP and Ca 125 level elevations, a correlation was found between these markers, which might indicate a complex pathophysiology of HF in the studied group.Wstęp. Wciąż poszukuje się nowych markerów sercowych i nowych metod monitorowania, które mogą być użyteczne w terapii chorych z zaawansowaną niewydolnością serca (HF). W ostatnich doniesieniach naukowych wykazano, że u pacjentów z HF obserwuje się podwyższone stężenia antygenu nowotworowego 125 (Ca 125) oraz kopeptyny, co możesugerować, że substancje te są markerami HF. Materiał i metody. Celem badania była ocena stężenia potencjalnych markerów HF w odniesieniu do klasycznych, biochemicznych czynników rokowniczych. Do badania włączono 60 pacjentów z zaostrzeniem przewlekłej HF w III i IV klasie czynnościowej według New York Heart Association. Przy przyjęciu do szpitala pobierano krew w celu oznaczenia stężeń klasycznych czynników rokowniczych (kwas moczowy, peptyd natriuretycznego typu B [BNP]) oraz nowych biomarkerów — Ca 125 i kopeptyny. Wyniki. W badanej grupie wykazano istotnie statystycznie podwyższone stężenia klasycznych markerów HF takich jak BNP (Me: 1166,50 pg/ml [636,00–2068,50]) oraz kwas moczowy (X: 9,497 ± 2,426) w stosunku do wartości prawidłowych. W przypadku nowych markerów HF stwierdzono, że stężenie Ca 125 w badanej grupie również było istotnie podwyższone w odniesieniu do wartości prawidłowych (Me: 88,71 [29,28–169,00]). Stężenie kopeptyny w badanej grupie było istotnie wyższe niż w grupie kontrolnej (Me: 96,55 pg/ml v. 7,05; p < 0,0001). Ponadto zaobserwowano statystycznie znamienną współzależność między wyjściowymi stężeniami BNP i Ca 125 (R = 0,48; p < 0,001). Nie wykazano współzależności między wyjściowymi stężeniami kopeptyny a stężeniami klasycznych markerów HF — BNP i kwasu moczowego. Wnioski. W zaawansowanej HF dochodzi do zaburzeń wielu patomechanizmów, co ma odzwierciedlenie w podwyższonych stężeniach różnych substancji, zarówno klasycznych, jak i nowych markerów HF. Podwyższone wartości Ca 125 obserwuje się u chorych z ciężką HF mimo braku choroby nowotworowej, jednak Ca 125, ze względu na małą swoistość, nie przewyższa prognostycznie wartości stężeń BNP. Mimo odmiennego patomechanizmu stężenia BNP oraz Ca 125 wykazywały współzależność, co może świadczyć o złożonej patofizjologii HF w badanej grupie

Leki moczopędne w przewlekłej niewydolności serca — udokumentowane fakty i nowe zapytania

Większość hospitalizacji z powodu zaostrzenia przewlekłej niewydolności serca (NS) wiąże się z objawami przewodnienia i zdecydowana większość pacjentów jest wówczas leczona diuretykami pętlowymi w formie dożylnej. Pomimo tak powszechnego stosowania leków moczopędnych dane mówiące o bezpieczeństwie i skuteczności diuretyków pętlowych u chorych z zaostrzeniem NS są ograniczone. Nadal też istnieją spory na temat najlepszej drogi ich podania w odniesieniu zarówno do dawki, jak i sposobu leczenia (ciągły wlew lub iniekcje dożylne). Pomimo szerokiego stosowania diuretyków zalecenia dotyczące postępowania terapeutycznego opierają się na wynikach nielicznych randomizowanych badań klinicznych. Ponadto, informacje pochodzące z kilku dużych rejestrów oceniających utratę masy ciała pacjentów z zaostrzeniem przewlekłej NS podczas hospitalizacji sugerują, że skuteczność leczenia moczopędnego jest daleka od optymalnej. Celem artykułu jest krytyczna ocena aktualnego piśmiennictwa dotyczącego stosowania leków moczopędnych w tej trudnej klinicznie grupie pacjentów

Czy polska szkoła ceni dobra rozmowę? Komunikacja interpersonalna w edukacji

Spojrzenie tekstów zebranych w tej książce skierowane jest na sferę międzyosobowego porozumiewania się w szkole. To zwrócenie szczególnej uwagi na pytanie: czy polska szkołą ceni dobrą rozmowę? zakłada naszą, czyli autorów zebranych tutaj prac zgodę co do dwóch twierdzeń. Po pierwsze uważamy, że w procesach szkolnego porozumiewania się pierwszoplanowe miejsce zajmuje wymiar osobowy relacji. Pociąga to za sobą między innymi akcentowanie cech wyróżniających osoby-podmioty budowanych relacji interpersonalnych: refleksyjność, wyjątkowość, zdolność dokonywania wyboru, niemierzalność i adresowalność. Po drugie, sądzimy, iż problematyka międzyosobowego porozumiewania się w interakcjach szkolnych, głównie w relacjach nauczyciel – uczeń, jest z reguły niedoceniana i bagatelizowana, a w uwarunkowaniach polskiej szkoły różnie definiowana i wciąż słabo rozpoznana. Terminem „szkoła” opisujemy różne poziomy kształcenia ogólnego: od szkoły podstawowej, poprzez szkoły gimnazjalne i licealne aż po studia wyższe. Te dwa twierdzenia stanowią jedyne ograniczenie dla autorów biorących udział w tym przedsięwzięciu naukowym i stanowią, jak gdyby, klamrę spinającą budowaną w prezentowanej książce intelektualną „całość”. Poszczególni autorzy, zgodnie z uprawianą przez siebie dyscypliną naukową i własnym uznaniem, kierują uwagę na konkretne aspekty życia szkoły. Część z nas przygląda się przestrzeni klasy szkolnej, inni dokonują oglądu różnych form zajęć pozalekcyjnych, jeszcze inni próbują określić przydatność dobrej komunikacji w działaniach terapeutycznych. Przestrzeń szkolnego koła teatralnego okazuje się nie mniej płodna poznawczo niż sale biblioteki szkolnej czy sfera wzajemnych relacji: nauczyciele – rodzice. Obok prac analizujących aspekt językowy i metodyczny porozumiewania się, są prace akcentujące praktyczny wymiar komunikacji. W prowadzonych rozważaniach analizy o charakterze teoretycznym przeplatają się z refleksją filozoficzną, a nawet dyskursem ideologicznym. Dla przykładu, stanowisko ideologiczne zajmujemy wtedy, kiedy – w większości – uznajemy jako prawdziwe przekonanie, że dobra rozmowa, stanowiąca synonim szkolnego porozumiewania się, jest dla rzeczywistości życia szkoły i skutecznego wypełniania jej misji warunkiem koniecznym. Wypada także dodać, że autorzy prezentowanych prac w nierównym stopniu opanowali sztukę analizy i refleksji naukowej. Wynika stąd zróżnicowanie w poziomie dojrzałości poszczególnych opracowań, które z kolei, pociąga za sobą niejednolity charakter prezentowanych rozważań i czynionych rozstrzygnięć. Prezentowany zbiór rozpraw otwiera studium Mariusza Chołodego pt. Uzgadnianie znaczeń językowych. Z pamiętnika poznańskiego polonisty. Autor zestawia i porównuje dwa różne, chociaż wzajemnie przenikające się kody językowe: „nauczycielski język abstrakcji” i „kod językowy uczniów”. Próbuje odpowiedzieć na pytanie: co ułatwia – a co utrudnia – „dialogiczne spotkanie” tych dwóch kodów? Jakie uwarunkowania determinują szkolną komunikację międzyludzką i jakie potencjalne warunki należy spełnić, by możliwe było „osiągnięcie satysfakcji komunikacyjnej”? Andrzej Twardowski, autor pracy zatytułowanej Diagnozowanie dialogowej kompetencji komunikacyjnej u dzieci z niepełnosprawnością intelektualną przedstawia własny model kompetencji komunikacyjnej. Model diagnozy dialogowej niesie przeformułowanie pojęcia kompetencji komunikacyjnej: tutaj kompetencje oznaczają raczej „to, co jednostka może uczynić za pomocą posiadanych umiejętności”. Autor wykazuje, że model ten może być szczególnie przydatny w praktyce rehabilitacji dzieci niepełnosprawnych intelektualnych. Autorką następnego tekstu, zatytułowanego Mediacje rówieśnicze jako forma rozwiązywania konfliktów w szkole i przeciwdziałanie zachowaniom agresywnym uczniów, jest Elżbieta Leszczyńska. Opierając się na badaniach sondażowych wskazuje ona konsekwencje nieprawidłowych relacji osobowych w szkole i ich powiązanie z niesłabnącymi przejawami przemocy. Jako propozycję rozwiązywania trudnych problemów wychowawczych przedstawia znaną, chociaż słabo rozpowszechnioną w Polsce, metodę mediacji rówieśniczych. Podobny problem „komunikacji jako mediacji” podejmuje Marek Lewicki w rozprawie Licealista w procesie komunikacji edukacyjnej. Głos w dyskusji. Autor stawia pytanie: czy w naszej szkole nauczyciel może być mediatorem, czy też musi poprzestać na roli „czterdziestopięciominutowego mentora”? Pokazuje, że przeformułowanie znaczeń związanych z pojęciem „kompetencji komunikacyjnych” w kierunku „uprawnienia do działania” sprzyjać może urzeczywistnieniu idei „mądrej szkoły”. Zbigniew Augustyński w eseju zatytułowanym Zachowania komunikacyjne w szkole jako środek socjalizacji. O sukcesie szkolnym odnosi problematykę zachowań komunikacyjnych do socjalizacyjnej funkcji systemu szkolnego. Autor spogląda na szkołę jako na swego rodzaju przestań symboliczną, w której komunikacja oparta na Wprowadzenie symbolu i uznaniu społecznym staje się „prawdziwą siłą magiczna”. Zarazem zwraca uwagę na swoisty charakter teorii komunikacyjnych: nie są one autonomiczne w tym sensie, że trudno je interpretować i stosować w oderwaniu od dorobku teorii socjologicznych. Piszący te słowa przedstawia pracę pt. Szepty i krzyki…, czyli o trudach porozumiewania się w szkole. Rozmowy prowadzone między nauczycielem i uczniami autor odnosi do modelu komunikacji interpersonalnej określonego ideą społecznego konstrukcjonizmu Pearce’a i Cronena. By uzyskać odpowiedź na pytanie: czy trud rozmów podejmowanych w polskiej szkole jest owocny?, wnioski z przeprowadzonych analiz porównuje z wynikami badań sondażowych przeprowadzonych w szkołach gimnazjalnych i licealnych. Anna Maria Janiak w szkicu Bezgłośne rozmowy – pytania bez odpowiedzi zastanawia się, co powoduje, że z reguły reakcją na pytanie nauczyciela/wykładowcy jest niezręczna cisza? Z niemałą dozą ironii określa konsekwencje tego stanu rzeczy, a poprzez podjętą analizę problemu przedstawia własny sposób jego rozwiązania. W kolejnym artykule zatytułowanym Komunikacja interpersonalna w szkole: nauczyciel – rodzic jego autorka, Justyna Wiśniewska, podejmuje problematykę relacji nauczyciel – rodzic. Opierając się na klasyfikacji typów psychologicznych Carla Junga, przedstawia model takiego stylu rozmowy nauczycieli z rodzicami, który może być satysfakcjonujący dla obu stron. Przedmiotem dwóch następnych prac jest problematyka barier komunikacyjnych. Marta Holeksa w opracowaniu pt. Komunikacyjna »wojna dwóch światów«. Bariery komunikacyjne w relacjach nauczyciel – uczeń ukazuje kwestię barier komunikacyjnych w perspektywie atmosfery panującej w klasie szkolnej. W przedstawionej analizie próbuje znaleźć drogę wyjścia z tej atmosfery „wzajemnych oskarżeń i antypatii, wzajemnego niezrozumienia i rozmijania się w relacji nauczyciel – uczeń”. Natomiast Monika Majchrzak w tekście Czy można unikać stawiania barier w komunikacji interpersonalnej między nauczycielem i uczniem? odwołuje się do modelu barier zakorzenionego w myśli Thomasa Gordona i Johna Stewarta. W poszukiwaniu sposobu minimalizowania złych konsekwencji „pokusy stawiania barier” autorka odwołuje się do idei słuchania dialogicznego i do umiejętności wiązanych z tzw. Inteligencją emocjonalną. Inne autorki podejmują kwestię wpływu dobrej komunikacji interpersonalnej na wypełnianie przez sztukę teatru jej terapeutycznych funkcji. Anita Stefańska w rozprawie pt. Dialog w przestrzeni estetycznej, czyli o tym, jak wykorzystać proces gry w teatroterapi w rozwijaniu umiejętności komunikacyjnych odpowiada na pytanie: czy dialog w przestrzeni estetycznej (w ramach przedstawienia teatralnego) może sprzyjać wychowaniu i terapii? W swej pracy próbuje wykazać, że „w ramach teatroterapii, w wyniku procesów szukania i odczytywania teatralnych kodów i symboli człowiek zyskuje poczucie wspólnoty, a dzięki temu buduje i dookreśla własną tożsamość”. Z kolei Monika Ulatowska w »Tam, gdzie dzicy nie pożerają misjonarzy«. Komunikacja interpersonalna w teatrze szkolnym odwołuje się do własnych doświadczeń wyniesionych ze współpracy z Ogólnopolskim Forum Teatrów Szkolnych. Autorka interesująco pokazuje mechanizmy teatralnego współdziałania i dialogu między uczniami i nauczycielami, które – skuteczniej niż w klasie szkolnej – budują „mosty zamiast murów”. Ostatnie z zebranych w tym zbiorze opracowań – artykuł Edyty Szelejewskiej i Mariusza Dembińskiego – nosi tytuł Edukacyjna misja bibliotekarza brokertutora w społeczeństwie informacyjnym w kontekście komunikacji interpersonalnych. Próba zarysu zawodu: bibliotekarz brokertutor. Autorzy ukazują optymistyczny obraz biblioteki jutra, a to za sprawą nowego zawodu – bibliotekarza brokertutora, który dysponując dużą wiedzą, kwalifikacjami i umiejętnościami, potrafi przeformułować tradycyjną rolę bibliotekarza na rzecz moderatora edukacyjnych oraz wychowawczych funkcji szkoły i orędownika „kształtowania międzyludzkich relacji w rzeczywistości opartej na wiedzy”. W zamyśle autorów zebranych tekstów winny układać się one w mozaikę-obraz, z którego wyłaniają się odpowiedzi na postawione w tytule książki pytanie – ale ocenę „skuteczności” naszego przedsięwzięcia pozostawiamy Czytelnikom

Associations between depressive symptoms and disease progression in older patients with chronic kidney disease: results of the EQUAL study

Background Depressive symptoms are associated with adverse clinical outcomes in patients with end-stage kidney disease; however, few small studies have examined this association in patients with earlier phases of chronic kidney disease (CKD). We studied associations between baseline depressive symptoms and clinical outcomes in older patients with advanced CKD and examined whether these associations differed depending on sex. Methods CKD patients (&gt;= 65 years; estimated glomerular filtration rate &lt;= 20 mL/min/1.73 m(2)) were included from a European multicentre prospective cohort between 2012 and 2019. Depressive symptoms were measured by the five-item Mental Health Inventory (cut-off &lt;= 70; 0-100 scale). Cox proportional hazard analysis was used to study associations between depressive symptoms and time to dialysis initiation, all-cause mortality and these outcomes combined. A joint model was used to study the association between depressive symptoms and kidney function over time. Analyses were adjusted for potential baseline confounders. Results Overall kidney function decline in 1326 patients was -0.12 mL/min/1.73 m(2)/month. A total of 515 patients showed depressive symptoms. No significant association was found between depressive symptoms and kidney function over time (P = 0.08). Unlike women, men with depressive symptoms had an increased mortality rate compared with those without symptoms [adjusted hazard ratio 1.41 (95% confidence interval 1.03-1.93)]. Depressive symptoms were not significantly associated with a higher hazard of dialysis initiation, or with the combined outcome (i.e. dialysis initiation and all-cause mortality). Conclusions There was no significant association between depressive symptoms at baseline and decline in kidney function over time in older patients with advanced CKD. Depressive symptoms at baseline were associated with a higher mortality rate in men

Arabidopsis thaliana Myb59 Gene Is Involved in the Response to Heterodera schachtii Infestation, and Its Overexpression Disturbs Regular Development of Nematode-Induced Syncytia

Transcription factors are proteins that directly bind to regulatory sequences of genes to modulate and adjust plants’ responses to different stimuli including biotic and abiotic stresses. Sedentary plant parasitic nematodes, such as beet cyst nematode, Heterodera schachtii, have developed molecular tools to reprogram plant cell metabolism via the sophisticated manipulation of genes expression, to allow root invasion and the induction of a sequence of structural and physiological changes in plant tissues, leading to the formation of permanent feeding sites composed of modified plant cells (commonly called a syncytium). Here, we report on the AtMYB59 gene encoding putative MYB transcription factor that is downregulated in syncytia, as confirmed by RT-PCR and a promoter pMyb59::GUS activity assays. The constitutive overexpression of AtMYB59 led to the reduction in A. thaliana susceptibility, as indicated by decreased numbers of developed females, and to the disturbed development of nematode-induced syncytia. In contrast, mutant lines with a silenced expression of AtMYB59 were more susceptible to this parasite. The involvement of ABA in the modulation of AtMYB59 gene transcription appears feasible by several ABA-responsive cis regulatory elements, which were identified in silico in the gene promoter sequence, and experimental assays showed the induction of AtMYB59 transcription after ABA treatment. Based on these results, we suggest that AtMYB59 plays an important role in the successful parasitism of H. schachtii on A. thaliana roots

From “entering the gates” to “opening ourselves up the gates”. The example of cultural animations empowering children’s’ voice in the process of urban revitalization

The subject of our study is the positionality of children in the process of urban revitalization. We understand the city as a learning space. From our point of view changes introduced into that space are always interventions into children’s learning processes. In the article we present an empirically based reconstruction of practices of community cultural animations that aim at empowering children’s voice in the processes of revitalization. Konrad Dworakowski’s and Pinokio Theatre’s community cultural animations, realised from 2014 to 2019 in Łódź, offer interesting examples of such practices. Even though we build or argument on the basis of observations collected in Łódź, it can be reliably reflected in discussions on educational issues in urban changes in other post-industrial cities

Dyskurs edukacyjny w badaniach. Próba systematyzacji perspektyw badawczych

Our aim throughout the contribution was to systemize perspectives employed by the researchers in the studies of educational discourse. Three perspectives of empirical insight into educational discourses were reconstructed in the course of our analysis of selected research examples: optimizing, analytic and critical. The criterion underpinning the analysis was a pragmatic function of the studies. Hence, the links between the choice of research perspective, results of research and practical implications for school improvement were discussed