Transcatheter closure of iatrogenic perimembranous ventricular septal defect after aortic valve and ascending aorta replacement using an Amplatzer membranous ventricular septal occluder

Iatrogenic perimembranous ventricular septal defect is a rare complication after surgical replacement of the aortic valve, and so transcatheter closure of such a defect is not a routine procedure. We report the successful closure of an iatrogenic perimembranous ventricular septal defect which occurred after the replacement of the aortic valve and ascending aorta. (Cardiol J 2008; 15: 189-191

Fibroelastoma papillare zastawki aortalnej u 67−letniej pacjentki po przebytym zawale serca

We present a case of a 67-year-old female patient with diagnosed papillary fibroelastoma (PFE) of the aortic valve. Eight months before the tumour discovery a non-ST segment elevation myocardial infarction without essential coronary artery restriction was diagnosed. The tumour was excised (during the aortotomy under cardiopulmonary bypass at systemic hypothermia) without any aortic valve injury. The main symptoms of PFE along with diagnostic techniques and treatment were described.We present a case of a 67-year-old female patient with diagnosed papillary fibroelastoma (PFE) of the aortic valve. Eight months before the tumour discovery a non-ST segment elevation myocardial infarction without essential coronary artery restriction was diagnosed. The tumour was excised (during the aortotomy under cardiopulmonary bypass at systemic hypothermia) without any aortic valve injury. The main symptoms of PFE along with diagnostic techniques and treatment were described

Przezcewnikowe wszczepianie zastawek aortalnych w 2010 roku

Przezcewnikowa implantacja zastawki aortalnej (TAVI, transcatheter aortic valve implantation) jest stosunkowo nową alternatywą dla klasycznej chirurgicznej wymiany zastawki u pacjentów z wysokim ryzykiem operacyjnym. Obecnie dostępne zastawki do wszczepiania przezcewnikowego pozwalają w najlepszych ośrodkach uzyskać ponad 95-procentową skuteczność zabiegu przy 30-dniowym ryzyku zgonu nieprzekraczającym 10–12%. Podstawą sukcesu jest odpowiednia kwalifikacja pacjentów i wykonywanie zabiegów przez doświadczony wielospecjalistyczny zespół. W procesie oceny anatomicznych warunków do wszczepienia zastawki stosuje się nowoczesne metody obrazowania, takie jak: echokardiografia przezprzełykowa i trójwymiarowa, wielorzędowa tomografia komputerowa wysokiej rozdzielczości i rezonans magnetyczny. W celu wszczepienia zastawki wykorzystuje się kilka dróg dostępu: przezkoniuszkową, przez tętnicę udową, podobojczykową, pachową oraz przez aortę wstępującą. Aktualnie dostępne systemy do przezskórnego wszczepiania zastawek aortalnych CoreValve® Re- Valving® System (Medtronic, Minneapolis, MN, Stany Zjednoczone) i Edwards SAPIEN XTTM Transcatheter Heart Valve (Edwards Lifescience, Irvine, CA, Stany Zjednoczone) mają średnicę 18 F, co znacznie zmniejszyło liczbę powikłań w porównaniu ze stosowanymi jeszcze niedawno systemami o większej średnicy. Wszczepienie przezcewnikowe zastawki aortalnej u chorych z ciężką stenozą aortalną, u których występują objawy, istotnie poprawia komfort życia i zmniejsza śmiertelność w okresie 6–12-miesięcznej obserwacji. Do października 2010 roku na świecie wszczepiono przezcewnikowo ponad 26 000 zastawek, z tego w Europie około 12 000. W krajach zachodniej Europy i Ameryki Północnej TAVI stanowią coraz większy odsetek zabiegów wymiany zastawek aortalnych. Podstawowym czynnikiem decydującym o atrakcyjności tej procedury jest możliwość przeprowadzenia zabiegu na bijącym sercu bez sternotomii, znieczulenia ogólnego i zastosowania krążenia pozaustrojowego, co przekłada się na mniejsze ryzyko zabiegu i krótszą rehabilitację, zwłaszcza u starszych i bardzo obciążonych pacjentów. (Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 6: 361–370

Strategia postępowania rehabilitacyjnego po zabiegach kardiochirurgicznych

Istotnym zadaniem rehabilitacji przed zabiegiem kardiochirurgicznym jest przygotowanie chorego do operacji. Z kolei główny cel fizjoterapii we wczesnym okresie pooperacyjnym obejmuje zmniejszenie ryzyka powikłań związanych z unieruchomieniem chorego. Dalsze postępowanie usprawniające zależy od stanu klinicznego pacjenta, jego wydolności fizycznej i kondycji psychicznej oraz występowania powikłań pooperacyjnych. Rehabilitacja poszpitalna postrzegana jest jako najważniejszy okres w całym procesie leczenia i w połączeniu z edukacją zdrowotną (modyfikacja diety, zwalczanie nałogów i zwiększenie aktywności fizycznej) stanowi kluczowy element prewencji wtórnej. (Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 3: 135-140

safety and efficacy of miniaturized extracorporeal circulation when compared with off pump and conventional coronary artery bypass grafting evidence synthesis from a comprehensive bayesian framework network meta analysis of 134 randomized controlled trials involving 22 778 patients

Coronary artery bypass grafting (CABG) remains the standard of care in patients with extensive coronary artery disease. Yet the use of cardiopulmonary bypass (CPB) is believed to be a major determinant of perioperative morbidity. Novel techniques are sought to tackle the shortcomings of CPB, among them off-pump coronary artery bypass (OPCAB) and miniaturized extracorporeal circulation (MECC) systems have been extensively tested in randomized controlled trials (RCTs). To assess perioperative safety and efficacy of MECC and OPCAB when compared with conventional extracorporeal circulation (CECC).Published literature and major congress proceedings were screened for RCTs evaluating the safety and efficacy of MECC, OPCAB and CECC. Selected end-points such as 30-day all-cause mortality, myocardial infarction (MI), cerebral stroke, postoperative atrial fibrillation (POAF) and renal dysfunction were assessed in a Bayesian-framework network meta-analysis.A total of 134 studies with 22 778 patients were included. When compared with CECC, both OPCAB and MECC significantly reduced 30-day all-cause mortality [odds ratios (95% credible intervals): 0.75 (0.51-0.99) and 0.46 (0.22-0.91)], respectively. No differences in respect to MI were demonstrated with either strategy. OPCAB, when compared with CECC, reduced the odds of cerebral stroke [0.57 (0.34-0.80)]; 60% reduction was observed with MECC when compared with CECC [0.40 (0.19-0.78)]. Both OPCAB and MECC reduced the odds of POAF [0.66 (0.48-0.90) and 0.62 (0.35-0.98), respectively] when compared with CECC. OPCAB conferred over 30% reduction of renal dysfunction when compared with CECC [0.69 (0.46-0.92)]. MECC reduced these odds by more than 50% [0.47 (0.24-0.89)]. Ranking of treatments emerging from the probability analysis (highest to lowest SUCRA values) was MECC followed by OPCAB and CECC.MECC and OPCAB both improve perioperative outcomes following coronary bypass surgery when compared with conventional CABG performed with extracorporeal circulation. MECC may represent an attractive compromise between OPCAB and CECC

Systematic review and meta-analysis of randomized controlled trials assessing safety and efficacy of posterior pericardial drainage in patients undergoing heart surgery.

OBJECTIVES To investigate the potential beneficial effects of posterior pericardial drainage in patients undergoing heart surgery. METHODS Multiple online databases and relevant congress proceedings were screened for randomized controlled trials assessing the efficacy and safety of posterior pericardial drainage, defined as posterior pericardiotomy incision, chest tube to posterior pericardium, or both. Primary endpoint was in-hospital/30 days' cardiac tamponade. Secondary endpoints comprised death or cardiac arrest, early and late pericardial effusion, postoperative atrial fibrillation (POAF), acute kidney injury, pulmonary complications, and length of hospital stay. RESULTS Nineteen randomized controlled trials that enrolled 3425 patients were included. Posterior pericardial drainage was associated with a significant 90% reduction of the odds of cardiac tamponade compared with the control group: odds ratio (95% confidence interval) 0.13 (0.07-0.25); P < .001. The corresponding event rates were 0.42% versus 4.95%. The odds of early and late pericardial effusion were reduced significantly in the intervention arm: 0.20 (0.11-0.36); P < .001 and 0.05 (0.02-0.10); P < .001, respectively. Posterior pericardial drainage significantly reduced the odds of POAF by 58% (P < .001) and was associated with significantly shortened (by nearly 1 day) overall length of hospital stay (P < .001). Reductions in postoperative complications translated into significantly reduced odds of death or cardiac arrest (P = .03) and numerically lower odds of acute kidney injury (P = .08). CONCLUSIONS Posterior pericardial drainage is safe and simple technique that significantly reduces not only the prevalence of early pericardial effusion and POAF but also late pericardial effusion and cardiac tamponade. These benefits, in turn, translate into improved survival after heart surgery