Kliniczne metody oceny pacjentów z chromaniem przestankowym

W pracy przedstawiono wybrane metody oceny klinicznej pacjentów z chromaniem przestankowym. Metody te obejmują podstawowe pomiary hemodynamiczne, ocenę możliwości fizycznych pacjenta oraz badania kwestionariuszowe. Stosowane badania służą zarówno diagnostyce chromania, jak również ocenie skuteczności stosowanej terapii, a także charakteryzują stan funkcjonalny i jakość życia chorych. Heterogenny charakter opisywanej grupy pacjentów oraz związane z chorobą znaczne ograniczenie aktywnego uczestnictwa chorego w życiu społecznym i zawodowym wymaga użycia miar rzetelnych, całościowo opisujących stopień zaawansowania choroby, jak również jej wpływ na codzienne funkcjonowanie i jakość życia pacjentów. Na ogół odosobnione pomiary hemodynamiczne nie są właściwą metodą oceny a ich wartości nie korelują z możliwościami funkcjonalnymi pacjentów z chromaniem przestankowym. Podobnie, poprawa możliwości wysiłkowych, obserwowana podczas treningu, nie zawsze odzwierciedla się w poprawie wartości parametrów hemodynamicznych. Stąd też, w diagnostyce chorych z chromaniem przestankowym zaleca się stosowanie złożonych metod oceny. Celem pracy była zarówno ocena skuteczności metod najczęściej stosowanych w diagnostyce chorych z chromaniem przestankowym, jak i próba wskazania najbardziej przydatnych, zarówno dla celów klinicznych jak i badań naukowych.In this work there are presented different methods of clinical analysis of patients with intermittent claudication. The methods contain haemodynamic measurements, an assessment of physiological parameters, an assessment of the physical abilities of a patient and questionnaires’ assessment. These methods are used for diagnosis o f intermittent claudication, the evaluation of patients’ condition after therapy as well as for describing patients’ functional performance and their quality of living. Because of the heterogenic character of patients with intermittent claudication and their serious limitations in personal, vocational and social life, the parameters used for patient’s characterization have to be reliable, complex, describing not only the progress of the disease but also its influence on everyday life and quality of life. Isolated haemodynamic measurements are not a proper method of a patient’s evaluation, their values do not correlate with the functional performance of patients. Similarly, the improvement of physical abilities that is seen during trainings, is not always visible in the values of the haemodynamic parameters. These reasons indicate that a complex clinical analysis of different parameters in patients with intermittent claudication is strongly advisable. The aim of this study was to assess the effectiveness of the most common methods that are used in the diagnosis of patients suffering from intermittent claudication, with the indication of those that may be the most important for clinical and scientific research

Mechanisms responsible for reducing intermittent claudication as a result of treadmill training

Intermittent claudication, according to the Fontaine classification, is a classical symptom of stage II peripheral arterial occlusive disease (PAOD) of the lower limbs. It results from the progression of atherosclerosis leading to the narrowing and complete occlusion of arteries. It manifests with pain in the muscles of the lower limbs which forces the patients to interrupt their current activity. Supervised treadmill training is believed to lead to the most favourable outcomes in the form of improved pain-free walking distance and maximum walking distance. The improvement in pain related to intermittent claudication and in functional performance are probably the combined effect of various mechanisms in response to the exercise training. The most important mechanisms include: improved skeletal muscle metabolism, favourable haemorheologic changes, delayed progression of atherosclerosis, peripheral blood flow adaptation, improved economics of walking, and changed perception of pain. The role of these mechanisms and their contribution to the improved functional performance in this group of patients are not unequivocally established and continue to be disputable. In this paper we review and discuss the mechanisms responsible for improving walking distance observed during walking exercises in patients with intermittent claudication. Acta Angiol 2010; 16, 2: 49-66Zgodnie z klasyfikacją Fontaine’a chromanie przestankowe jest klasycznym objawem II stopnia miażdżycy zarostowej tętnic kończyn dolnych. Jest skutkiem postępu procesu miażdżycowego doprowadzającego do zwężenia i zamknięcia światła tętnic. Przejawia się bólem mięśni kończyn dolnych podczas marszu, który zmusza chorego do przerwania wysiłku. Podstawowe elementy leczenia zachowawczego pacjentów z miażdżycą naczyń obwodowych to zaprzestanie palenia tytoniu i rozpoczęcie leczenia wysiłkiem. Uważa się, że najbardziej korzystny efekt w postaci zwiększania dystansu pokonywanego bez bólu i maksymalnego dystansu marszu przynosi nadzorowany trening marszowy na bieżni. Zmniejszenie dolegliwości bólowych związanych z chromaniem przestankowym i poprawa możliwości funkcjonalnych chorych są najprawdopodobniej łącznym efektem działania różnych mechanizmów w odpowiedzi na zastosowany trening. Spośród najważniejszych mechanizmów wymienia się: poprawę metabolizmu mięśni szkieletowych, korzystne zmiany hemoreologiczne, hamowanie progresji miażdżycy, zmiany adaptacyjne przepływu obwodowego, poprawę ekonomii chodu oraz zmianę percepcji bólu. Rola tych mechanizmów oraz ich udział w zakresie poprawy możliwości funkcjonalnych w tej grupie chorych nie są jednoznaczne i stanowią nadal przedmiot dyskusji. W pracy zebrano i omówiono poznane dotychczas mechanizmy poprawy dystansu marszu obserwowane podczas treningu marszowego u pacjentów z chromaniem przestankowym. Acta Angiol 2010; 16, 2: 49-6

Distinct Modulation of Spontaneous and GABA-Evoked Gating by Flurazepam Shapes Cross-Talk Between Agonist-Free and Liganded GABAA Receptor Activity

GABAA receptors (GABAARs) play a crucial inhibitory role in the CNS. Benzodiazepines (BDZs) are positive modulators of specific subtypes of GABAARs, but the underlying mechanism remains obscure. Early studies demonstrated the major impact of BDZs on binding and more recent investigations indicated gating, but it is unclear which transitions are affected. Moreover, the upregulation of GABAAR spontaneous activity by BDZs indicates their impact on receptor gating but the underlying mechanisms remain unknown. Herein, we investigated the effect of a BDZ (flurazepam) on the spontaneous and GABA-induced activity for wild-type (WT, α1β2γ2) and mutated (at the orthosteric binding site α1F64) GABAARs. Surprisingly, in spite of the localization at the binding site, these mutations increased the spontaneous activity. Flurazepam (FLU) upregulated this activity for mutants and WT receptors to a similar extent by affecting opening/closing transitions. Spontaneous activity affected GABA-evoked currents and is manifested as an overshoot after agonist removal that depended on the modulation by BDZs. We explain the mechanism of this phenomenon as a cross-desensitization of ligand-activated and spontaneously active receptors. Moreover, due to spontaneous activity, FLU-pretreatment and co-application (agonist + FLU) protocols yielded distinct results. We provide also the first evidence that GABAAR may enter the desensitized state in the absence of GABA in a FLU-dependent manner. Based on our data and model simulations, we propose that FLU affects agonist-induced gating by modifying primarily preactivation and desensitization. We conclude that the mechanisms of modulation of spontaneous and ligand-activated GABAAR activity concerns gating but distinct transitions are affected in spontaneous and agonist-evoked activity

Jaka miała być rola koordynatora leczenia onkologicznego, a jak jest w rzeczywistości?

Wstęp. W związku z wielodyscyplinarnością leczenia onkologicznego konieczna jest jego odpowiednia koordynacja. W od­powiedzi na tę potrzebę pojawiła się idea utworzenia w systemie opieki onkologicznej nowej profesji, tzw. koordynatora leczenia onkologicznego. Celem pracy była ocena rzeczywistej roli koordynatorów w szpitalach w Polsce. Materiał i metody. Badanie przeprowadzono za pomocą kwestionariusza ankietowego wśród osób zatrudnionych na stanowisku koordynatora i osób, które pełnią rolę koordynatora w ramach dodatkowych obowiązków. Wyniki. Badaniem objęto 95 koordynatorów z różnych ośrodków w Polsce, z czego połowa została zatrudniona celowo na stanowisku koordynatora. Mniej niż połowa (40%) odbyła szkolenia dotyczące ich pracy. Głównym zadaniem koordy­natorów jest dbanie o to, aby dokumentacja związana z kartą diagnostyki i leczenia onkologicznego (DiLO) pacjenta była kompletna, ustalanie terminów badań diagnostycznych i wizyt w gabinetach lekarskich oraz współpraca z działami staty­styki medycznej. Tylko połowa koordynatorów informuje lub samodzielnie udziela pacjentowi wsparcia pozamedycznego. Koordynatorzy w swojej pracy spotykają się z wieloma różnymi trudnościami. Wnioski. Koordynatorzy są cenną grupą zawodową w polskim systemie opieki onkologicznej. Nie ma jednak jasno okre­ślonych zadań, systematycznych szkoleń i wsparcia

The Variations’ in Genes Encoding TIM-3 and Its Ligand, Galectin-9, Influence on ccRCC Risk and Prognosis

Renal cell cancer is the most common type of kidney cancer in adults, and clear cell renal cell carcinoma (ccRCC) is the most diagnosed type. T cell immunoglobulin and mucin-domain-containing-3 (TIM-3) belongs to immunological checkpoints that are key regulators of the immune response. One of the known TIM-3 ligands is galectin-9 (LGALS9). A limited number of studies have shown an association between TIM-3 polymorphisms and cancer risk in the Asian population; however, there is no study on the role of LGALS9 polymorphisms in cancer. The present study aimed to analyze the influence of TIM-3 and LGALS9 polymorphisms on susceptibility to ccRCC and patient overall survival (OS), with over ten years of observations. Using TaqMan probes, ARMS–PCR, and RFPL-PCR, we genotyped two TIM-3 single-nucleotide polymorphisms (SNPs): rs1036199 and rs10057302, and four LGALS9 SNPs: rs361497, rs3751093, rs4239242, and rs4794976. We found that the presence of the rs10057302 A allele (AC + AA genotypes) as well as the rs4794976 T allele (GT + TT genotypes) decreased susceptibility to ccRCC by two-fold compared to corresponding homozygotes. A subgroup analysis showed the association of some SNPs with clinical features. Moreover, TIM-3 rs1036199 significantly influenced OS. Our results indicate that variations within TIM-3 and LGALS9 genes are associated with ccRCC risk and OS

Effect of <i>HVEM/CD160</i> Variations on the Clear Cell Renal Carcinoma Risk and Overall Survival

Renal cell carcinoma (RCC) accounts for approximately 90–95% of all kidney cancers in adults, with clear cell RCC (ccRCC) being the most frequently identified subtype. RCC is known for its responsiveness to immunotherapy, making it an area of significant research interest. Immune checkpoint (IC) molecules, which regulate immune surveillance, are established therapeutic targets in RCC. The aim of this study was to analyze the influence of HVEM and CD160 gene polymorphisms on ccRCC susceptibility and patient overall survival (OS) over a ten-year period of observation. We genotyped three HVEM single nucleotide polymorphisms (SNPs): rs1886730, rs2234167, and rs8725, as well as two CD160 SNPs: rs744877 and rs2231375, in 238 ccRCC patients and 521 controls. Our findings indicated that heterozygosity within rs2231375 and/or rs2234167 increases ccRCC risk. Furthermore, in women, heterozygosity within HVEM SNPs rs8725 and rs1886730 is also associated with an increased ccRCC risk. The presence of a minor allele for rs1886730, rs2234167, rs8725, and rs2231375 was also correlated with certain clinical features of ccRCC. Moreover, rs1886730 was found to be associated with OS. In conclusion, our study highlights an association between HVEM and CD160 polymorphisms and the risk of developing ccRCC as well as OS