Single nucleotide polymorphisms of NR3C1 gene and recurrent depressive disorder in population of Poland

Depressive disorder is a disease characterized by disturbances in the hypothalamo–pituitary–adrenal axis. Abnormalities include the increased level of glucocorticoids (GC) and changes in sensitivity to these hormones. The changes are related to glucocorticoid receptors gene (NR3C1) variants. The NR3C1 gene is suggested to be a candidate gene affecting depressive disorder risk and management. The aim of this study was to investigate polymorphisms within the NR3C1 gene and their role in the susceptibility to recurrent depressive disorder (rDD). 181 depressive patients and 149 healthy ethnically matched controls were included in the study. Single nucleotide polymorphisms were assessed using polymerase chain reaction/restriction fragment length polymorphism method. Statistical significance between rDD patients and controls was observed for the allele and genotype frequencies at three loci: BclI, N363S, and ER22/23EK. The presence of C allele, CC, and GC genotype of BclI polymorphism, G allele and GA genotype for N363S and ER22/23EK variants respectively were associated with increased rDD risk. Two haplotypes indicated higher susceptibility for rDD, while haplotype GAG played a protective role with OR(dis) 0.29 [95 % confidence interval (CI) = 0.13–0.64]. Data generated from this study support the earlier results that genetic variants of the NR3C1 gene are associated with rDD and suggest further consideration on the possible involvement of these variants in etiology of the disease

Minichromosome maintenance (MCM) and AgNOR proteins expression in desmoid tumours: a tissue microarray analysis.

In the present study, nuclear proliferative proteins: MCM2, MCM5, MCM7, Ki-67 and AgNORs expression was assessed in paraffin sections from sporadic desmoid tumours using a tissue microarray (TMA)-based immuno- and histochemistry, respectively. Nuclear expression of MCM7, where the percentage of positive cells was 0.87% (Âą 1.64) (range 0-5%), was found in 4/20 (20.0%) cases. In 32/32 (100%) of the examined desmoid cases no expression of nuclear proteins MCM2 and MCM5 was detected. Nuclear expression of Ki-67 was observed in 4/21 (19%) cases. Paraffin sections from 30 cases of desmoid tumours were silver-stained to visualize AgNORs. The following AgNOR parameters were calculated: mean AgNOR number per nucleus (N), mean AgNOR area per nucleus, mean AgNOR dot area per nucleus (A), and mean AgNOR content (C = N/A). In the investigated group the mean values of AgNOR parameters were the following number: 4.34 (Âą 0.11); area: 0.74 Îźm2 (Âą 0.19); dot area: 0.18 m2 (Âą 0.01), and AgNOR content: 23.73 (Âą 1.85). The mean AgNOR number per nucleus and mean AgNOR content in desmoid tumours were statistically significantly higher as compared to the controls (tonsil tissue) (

Badanie wieloośrodkowe rozpoznań raka tarczycy

Introduction: In the front of the problems related to the differentiation between benign and malignant thyroid tumors we decided to perform a multicentre study in order to validate diagnoses of malignant thyroid tumors and assess the inter-observer variability. Material and methods: Material included 690 cases of malignant and benign thyroid lesions with primary histopathology established in 1985-1999. These cases were selected to multicentre study. The studies were sent from centres which agreed to participate in the project and than coded in the independent centre - Department of Nuclear Medicine and Endocrine Oncology. 40 pathologists from 25 centres provided their diagnoses which were compared with the reference ones. Results: 10 547 diagnoses were evaluated, both on their accuracy of the distinction between malignant and benign lesions and on their accuracy of cancer histotype definition. The reference diagnosis was made by an agreement between four expert pathologists (D.L., S.S., J.S. and A.K.). The participants diagnosed 21% of cases differently than experts. Concerning the diagnosis of cancer histotype, the difference between participants diagnosis and the reference one was even higher. The best concordance was achieved in the diagnosis of papillary thyroid cancer, however, on the cost of cancer overdiagnosis by some participants. Follicular cancer was diagnosed accurately only in 75.4% of cases. Conclusion: The study documents a high inter-observer variability of thyroid cancer diagnosis and confirms the lesser accuracy of diagnosis of follicular cancer.Wstęp: Histopatologia guzów tarczycy należy do jednych z trudniejszych działów patomorfologii. Wzrostowi liczby badań towarzyszy wiele problemów diagnostycznych, w tym najistotniejszych dotyczących różnicowania zmian łagodnych od złośliwych. Uważa się, że powtarzalność rozpoznania histopatologicznego w rakach tarczycy jest zdecydowanie niższa od spodziewanej. To stanowiło podstawę dla zaplanowania i realizacji wieloośrodkowego badania w celu sprawdzenia powtarzalności, wiarygodności i stopnia niezgodności histopatologicznej diagnostyki raków tarczycy. Materiał i metoda: Materiał stanowiły 690 rozpoznania pierwotne nadesłanych przypadków, rozpoznania referencyjne ustalone przez 4 ekspertów oraz rozpoznania uczestników prowadzonego w latach 2000-2002 badania wieloośrodkowego. Preparaty dostarczone z ośrodków, które wyraziły chęć uczestniczenia w grancie zostały zakodowane w ośrodku niezależnym - Zakładzie Medycyny Nuklearnej i Endokrynologii I.O. w Gliwicach. Preparaty po zakodowaniu były sukcesywnie rozsyłane do ośrodków uczestniczących w badaniu i oceniane przez uczestników badania jak i niezależnie przez czterech ekspertów. Na podstawie tych ostatnich rozpoznań było możliwe ustalenie puli rozpoznań referencyjnych bez konieczności powtórnej analizy preparatów. Rozpoznania te stanowiły "złoty standard", do którego odnoszono rozpoznania uczestników. Wyniki: 40 uczestników grantu postawiło łącznie 10 547 rozpoznań, diagnozując przeciętnie 264 przypadki. Rozpoznań niezgodnych co do złośliwości zmiany było 2262, co stanowi 21,44%. Sześciu z uczestników wykazało ponad 33% rozpoznań niezgodnych z rozpoznaniem referencyjnym. Odsetek rozpoznań niezgodnych wzrósł znacznie, gdy w analizie uwzględniono szczegółowy typ histologiczny raka i w tym przypadku co trzeci uczestnik nie zgadzał się z rozpoznaniem referencyjnym. Najwyższą zgodność rozpoznań, sięgającą 90%, odnotowano w ocenie raków brodawkowatych Uczestnicy stawiający rozpoznanie raka zgodne w wysokim procencie z rozpoznaniami referencyjnymi zdecydowanie rzadziej diagnozowali zgodnie z ekspertami zmiany łagodne. Rak pęcherzykowy zgodnie oceniono w 75,4% jednak aż 1/5 uczestników diagnozowała ponad 40% przypadków inaczej niż eksperci. Wniosek: Porównanie zgodności rozpoznań raka tarczycy między poszczególnymi patologami pozwala uściślić źródła błędów diagnostycznych oraz wyznaczyć kryteria dla poprawnej diagnostyki, które różnią się w zależności od typu raka

Wyniki leczenia chorych na tłuszczakomięsaki o zaawansowaniu miejscowym

Introduction. Liposarcomas (LPS) are one of the most common and well defined types of soft tissue sarcomas. The aim of the study was to analyze prognostic factors having an influence on the outcomes of localized, resectable LPS in terms of overall survival (OS), disease-free survival (DFS) and local relapse-free survival (LRFS) treated in 2 oncological centers.Patients and methods. 271 consecutive patients with localized LPS (137 primary LPS and 134 LPS after unplanned excision outside our center: 109 clinically recurrent tumor and 25 scar after non-radical resection) were treated between 1994 and 2009. Median follow-up time was 58 months.Results. 5-year disease-specific survival (DSS), disease-free survival (DFS) and local relapse-free survival (LRFS) rates (calculated from start of therapy at our center) were: 74%, 52% and 64%, respectively. We identified the following factors negatively influencing all outcomes: primary tumor site (extremity/trunk wall vs retroperitoneal space), histological subtype, unplanned excision our outside oncological center and clinically recurrent tumor. 5-year LRFS in patients with preoperative biopsy was 84.1%, and in patients with unplanned surgery without preoperative biopsy was only 47.6% (p < 0.001). According to univariate analysis significant, negative prognostic factors for OS (p < 0.05) were as follows: tumor size >5 cm, higher tumor grade 2 or 3, tumor stage Ib, IIb and III according to AJCC system, primary tumor site in the retroperitoneal space, pleomorphic or undifferentiated pathological subtype, baseline decreased hemoglobin level, unplanned excision without preoperative biopsy, clinically recurrent tumor, R1 resection margins, adjuvant radiotherapy and primary therapy outside our oncological center. In multivariate analyses we have found following independent negative prognostic factors for OS: clinically recurrent tumor (including the fact of a preoperative biopsy) or AJCC stage (excluding preoperative biopsy).Conclusions. The analysis of this large group of LPS indicates the role of sarcoma therapy in multimodal oncological centers. We have confirmed the value of primary tumor site and histological subtype (as factors not included to AJCC staging) as well as quality of diagnostic (preoperative biopsy) and surgical therapy (radical surgery without recurrence) for predicting OS, DFS and LRFS. Radical re-resection of scar after non-radical primary tumor resection(+ radiotherapy) seems to improve LRFS in this type of soft tissue sarcomas. Patients with unplanned excision can still be salvaged with good final outcome when referred to a sarcoma unit and treated by radical resurgery combined with radiotherapy (LRFS improvement).Wstęp. Tłuszczakomięsaki (liposarcoma) stanowią najczęstszy typ mięsaków tkanek miękkich (ok. 20% wszystkichmięsaków tkanek miękkich z wyłączeniem GIST).Celem pracy jest analiza wyników leczenia chorych (w odniesieniu do przeżyć całkowitych — OS, przeżyć wolnychod nawrotu choroby — DFS i przeżyć wolnych od wznowy miejscowej — LRFS) z dwóch ośrodków onkologicznychw celu wyodrębnienia prognostycznych czynników kliniczno-patologicznych dla grupy chorych bez przerzutówodległych leczonych operacyjnie.Materiał. Materiał stanowiła grupa 271 chorych na resekcyjne tłuszczakomięsaki leczonych w latach 1994–2009. Połowachorych była leczona w ośrodku onkologicznym z powodu pierwotnie rozpoznanego mięsaka, zaś druga połowabyła początkowo leczona nieradykalnie w innym ośrodku. Mediana okresu obserwacji wynosiła 58 miesięcy.Wyniki. 5-letnie OS w badanej grupie wynoszą 74,1%, 5-letnie DFS: 52,1%, zaś 5-letnie LRFS: 64%. Stwierdzono znacząceróżnice we wszystkich badanych parametrach w zależności od pierwotnej lokalizacji mięsaka (kończyny i tułówvs przestrzeń zaotrzewnowa), podtypu histologicznego, faktu wykonania biopsji przedoperacyjnej, wyjściowegoośrodka leczącego oraz nawrotu choroby po nieradykalnym leczeniu. 5-letnie LRFS dla chorych, u których wykonanobiopsję przedoperacyjną niezależnie od lokalizacji i typu histologicznego, wyniosło 84,1%, zaś u chorych po niezaplanowanejoperacji bez biopsji przedoperacyjnej — jedynie 46,7% (p < 0,001). Według analizy jednoczynnikowejistotne (p < 0,05) niekorzystne czynniki rokownicze dla OS są następujące: wielkość guza > 5 cm, wysoki stopieńzłośliwości histologicznej, stopień zaawansowania według AJCC Ib, IIb i III, lokalizacja tłuszczakomięsaka w przestrzenizaotrzewnowej, podtyp histologiczny pleomorficzny i odróżnicowany, zmniejszony wyjściowy poziom hemoglobiny,fakt niewykonania biopsji przedoperacyjnej, potwierdzona wznowa miejscowa, zastosowanie radioterapii uzupełniająceji pierwotne leczenie chirurgiczne poza ośrodkiem onkologicznym. Na podstawie analizy wieloczynnikowejstwierdzono, że niezależne czynniki rokownicze dla przeżyć całkowitych to: przy uwzględnieniu wykonania biopsjiprzedoperacyjnej jako czynnika rokowniczego — obecność utkania mięsaka w bliźnie po wcześniejszej nieradykalnejresekcji (rodzaj ośrodka leczącego), zaś nie uwzględniając wykonania biopsji przedoperacyjnej — stopień zaawansowaniaklinicznego wg AJCC. Wnioski. Objęta analizą grupa chorych na te rzadkie nowotwory należy do największych we współczesnym piśmiennictwieświatowym i w unikalny sposób wykazuje wagę leczenia chorych na mięsaki tkanek miękkich w wielospecjalistycznychośrodkach onkologicznych. Niezwykle istotne są zaobserwowane różnice OS, DFS i LRFS dotyczącelokalizacji guza pierwotnego i podtypu histologicznego (jako czynników nieujętych w systemie TNM), a także faktujakości postępowania diagnostycznego (wykonanie biopsji przedoperacyjnej) i leczenia chirurgicznego (ośrodekonkologiczny, brak wznowy miejscowej). Radykalna re-resekcja blizny po nieradykalnym wycięciu pierwotnegotłuszczakomięsaka (w skojarzeniu z radioterapią) poprawia LRFS

Recommendations for diagnostics and therapy of gastrointestinal stromal tumors (GIST) in 2008

Nowotwory podścieliskowe przewodu pokarmowego (gastrointestinal stromal tumors – GIST) są najczęstszymi nowotworami pochodzenia mezenchymalnego w obrębie przewodu pokarmowego. Nowotwory te, dzięki postępom w diagnostyce patologiczno-molekularnej, powszechnie rozpoznawane są dopiero od kilku lat. W pracy przedstawiono zalecenia dotyczące diagnostyki i terapii tych nowotworów, opracowane na podstawie danych naukowych oraz doświadczenia ekspertów, które są powszechnie akceptowane i warte rekomendacji. Nadekspresja błonowego receptora KIT, będąca następstwem mutacji protoonkogenu KIT, jest wysoce specyficzna dla GIST, i możliwa do wykrycia metodami immunohistochemicznymi (CD117) w preparatach histopatologicznych z guza, stanowiąc najważniejsze kryterium w jego diagnostyce mikroskopowej i wskazaniach do leczenia drobnocząsteczkowymi inhibitorami kinaz tyrozynowych. W każdym przypadku zalecane jest przesłanie materiału do badań molekularnych (w celu analizy mutacji KIT i PDGFRA). Radykalne leczenie operacyjne jest nadal najskuteczniejszą metodą leczenia pierwotnych GIST, jednakże nowotwór ten cechuje duży potencjał nawrotowości. W przypadkach zmian nieoperacyjnych/rozsianych leczeniem z wyboru jest zastosowanie inhibitora kinaz tyrozynowych – imatinibu, leku, który stanowi pierwsze efektywne leczenie systemowe w zaawansowanym GIST CD117(+). Zalecana dawka początkowa powinna wynosić 400 mg raz dziennie (800 mg dziennie w przypadku mutacji w eksonie 9 KIT). Monitorowanie leczenia musi opierać się na powtarzanym badaniu tomografii komputerowej jamy brzusznej, z uwzględnieniem zmian wielkości i gęstości. W przypadku progresji zaleca się zwiększenie dawki imatinibu do 800 mg na dobę, a w przypadku braku skuteczności zastosowanie sunitynibu w dawce początkowej 50 mg dziennie. Obecnie trwają badania kliniczne nad ustaleniem roli leczenia chirurgicznego w skojarzeniu z imatinibem oraz skuteczności innych leków celowanych molekularnie w przypadku występowania oporności w czasie leczenia imatinibem. Dostępne dane odnośnie leczenia uzupełniającego wskazują na poprawę przeżyć wolnych od nawrotu, ale wpływ tej strategii na przeżycia całkowite i optymalna długość czasu leczenia są nadal przedmiotem badań. Przedstawione zasady postępowania diagnostyczno-terapeutycznego powinny być praktycznie wprowadzane przez lekarzy zajmujących się chorymi na GIST w Polsce. Zaleca się rejestrowanie przypadków chorych na GIST w ramach narodowego Rejestru Klinicznego ([email protected]) oraz standardowe leczenie chorych w wielodyscyplinarnych zespołach, mających doświadczenie w terapii GIST i włączanie nowych przypadków GIST do prospektywnych badań klinicznych.Gastrointestinal stromal tumors (GIST) are the most common mesenchymal tumors of gastrointestinal tract. Advances in the understanding of the molecular mechanisms of GIST pathogenesis have resulted for last years in the emerging of GIST as a distinct sarcoma entity. The paper describes guidelines for diagnostics and therapy of these tumors based on scientific basis and experts’ experience, which are commonly accepted and worth to recommend. Overexpression of KIT receptor, as a consequence of mutation of protooncogene KIT, is highly specific for GIST and enable for detection by immunohistochemistry staining (CD117) in tumor specimens. It is the most important criterion in microscopic diagnostics and indications for treatment with small-molecule tyrosine kinas inhibitors. Sending material for molecular analysis is strongly recommended (for KIT and PDGFRA genotyping). Radical surgery is still the mainstay treatment for primary, localized, resectable GISTs, although high percentages of the patients after potentially curative operations develop recurrent or metastatic disease. In inoperable/metastatic lesions the treatment of choice is tyrosine kinase inhibitor – imatinib mesylate – the first effective systemic therapy in advanced CD117(+) GIST. Recommended initial dose should be 400 mg daily (800 mg for exon 9 KIT mutants). Monitoring of the therapy should be based on serial computed tomography imaging of abdominal cavity with the assessment of changes of tumor size and density. In case of disease progression the increase of imatinib dose to 800 mg daily is recommended and if further progression exists – sunitinib in the initial dose 50 mg daily should be introduced. Clinical trials evaluating the role of surgery in combination of imatinib and the efficacy of other molecular targeted drugs in resistant cases are ongoing. Existing data indicate beneficial role of adjuvant imatinib therapy in terms of relapse-free survival, but the impact of this policy on overall survival, optimal duration of adjuvant therapy and criteria for its implementation are currently investigated. Presented recommendations for diagnostics and therapy of GIST should be practically implemented by physicians involved in management of GIST patients in Poland. The including GIST cases in national Clinical Registry ([email protected]) and standard treatment of patients in multidisciplinary team with expertise in GIST therapy, as well as enrollment of new cases to prospective clinical trials, are recommended

Angiogenesis Markers Quantification in Breast Cancer and Their Correlation with Clinicopathological Prognostic Variables

Tumoural angiogenesis is essential for the growth and spread of breast cancer cells. Therefore the aim of this study was to assess the diagnostic performance of angiogenesis markers in tumours and there reflecting levels in serum of breast cancer patients. Angiogenin, Ang2, fibroblast growth factor basic, intercellular adhesion molecule (ICAM)-1, keratinocyte growth factor (KGF), platelet-derived growth factor-BB, and VEGF-A were measured using a FASTQuant angiogenic growth factor multiplex protein assay. We observed that breast cancer tumours exhibited high levels of PDGF-BB, bFGF and VEGF, and extremely high levels of TIMP-1 and Ang-2, whereas in serum we found significantly higher levels of Ang-2, PDGF-BB, bFGF, ICAM-1 and VEGF in patients with breast cancer compared to the benign breast diseases patients. Moreover, some of these angiogenesis markers evaluated in tumour and serum of breast cancer patients exhibited association with standard clinical parameters, ER status as well as MVD of tumours. Angiogenesis markers play important roles in tumour growth, invasion and metastasis. Our results suggest that analysis of angiogenesis markers in tumour and serum of breast cancer patients using multiplex protein assay can improve diagnosis and prognosis in this diseases

Lack of Association Between the 135G/C Rad51 Gene Polymorphism and the Risk of Colorectal Cancer Among Polish Population

One of the major causes of carcinogenesis is loss of genome stability. RAD51 in process of homologous recombination (HR) played crucial role in maintenance integrity of genome through initiate of DNA double strand breaks repair. Presence of single nucleotide polymorphism (SNP) in RAD51 gene could change the capacity of DNA repair and altered the response to damaging agents. Research on potential impact of genetic variability on development and progression CRC may contribute to setting new genetic markers or/and determined individual susceptibility to CRC.The aim of the study. This study was designed to evaluate the effect of 135 G/C (rs1801320) RAD51 polymorphism located in the 5' untraslated region on the risk and progression of CRC.Material and methods. The subjects consisted of histologically confirmed colorectal cancer (n = 200) and controls (n = 200) with lack of previous history of cancer. The distribution of genotypes was determined by restriction fragment length polymorphism PCR (RFLP - PCR). Statistical analysis was based on multivariate regression model.Results and conclusion. Our study reveal no significance association of 135 G/C RAD51 polymorphism with occurrence and progression of colorectal cancer

Związek polimorfizmów genów MCP-1 i CCR2 z występowaniem raka jelita grubego

Cel badania: Oceniono związek pomiędzy występowaniem wariantów dwóch polimorfizmów pojedynczego nukleotydu -2518 A/G MCP-1 oraz 190 G/A CCR2 z rakiem jelita grubego (RJG). Materiał i metody: Do badania włączono pacjentów z różnym stopniem zaawansowania RJG oraz osoby zdrowe. Genotypy oznaczono metodą reakcji łańcuchowej polimerazy – polimorfizmu długości fragmentów restrykcyjnych (RFLP-PCR). Wyniki: Zaobserwowano związek pomiędzy rakiem jelita grubego i genotypem GG polimorfizmu -2518 G/A MCP-1. Nie zaobserwowano natomiast istotnej statystycznie korelacji pomiędzy RJG a polimorfizmem 190 A/G CCR2. Wnioski: Wyniki tego badania potwierdzają hipotezę, że polimorfizm w promotorze genu MCP-1 może przyczyniać się do rozwoju raka jelita grubego

An association of the MCP-1 and CCR2 single nucleotide polymorphisms with colorectal cancer prevalence

The aim of the study: We evaluated the connection between the presence of the -2518 A/G MCP-1 as well as 190 G/A CCR2 polymorphic variants and colorectal cancer (CRC) occurrence. Material and methods: Study group consisted of subjects with different stages of CRC as well as healthy controls. Genotypes were determined by polymerase chain reaction-restriction fragment length polymorphism (PCR-RFLP) method. Results: W observed an association between the colorectal cancer and the GG genotype of the -2518 A/G MCP-1 single nucleotide polymorphism. No statistically significant correlation was found between CRC and the 190 G/A CCR2 polymorphism. Conclusion: The results of this study support the hypothesis that polymorphism in the MCP-1 gene may contribute to the etiology of colorectal cancer

Genetic Variations of the CTNNA1 And The CTNNB1 Genes in Sporadic Colorectal Cancer in Polish Population

Experimental as well as clinical observations have demonstrated that the E-cadherin/catenin complex is a powerful inhibitor of invasion. Abrogation of this pathway is implicated in the carcinogenesis of several malignancies, especially colorectal cancer. The aim of the study was to determine the CTNNA1 and the CTNNB1 mutations and its relationship to clinical and pathological features of sporadic colorectal cancer (CRC) in Polish patients. Material and methods. Paired tumor and normal tissue samples from 110 sporadic CRC patients undergoing resective surgery were prospectively studied for the alpha catenin (CTNNA1) gene and beta catenin (CTNNB1)gene mutations by PCR/single strand conformation polymorphism (SSCP). Results. The CTNNA1 gene alteration in exon 7 were detected in 4 samples and in exon 3 of CTNNB1 gene were found in 3 samples. There was a trend at the limit of statistical significance associating younger age at diagnosis (<50) with CTNNA1 and the CTNNB1 mutations. The mutation of CTNNB1 seemed to occur more frequently in the proximal colon than distal. The CRC patients with CTNNA1 mutation had a significantly increased lymph node metastasis. On the other hand, there was no correlation between mutations and the other clinical variables (e.g. sex, grade and depth of invasion). Conclusion. Although we found a low frequency of mutations in the CTNNA1 and the CTNNB1 genes, but the analysis the relationship with clinical and pathological features of CRC patients may indicated an association of these mutations with the risk and progression of CRC