Zastosowanie leków beta-adrenolitycznych w chorobach układu krążenia na podstawie aktualnych zaleceń Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego

Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie zastosowania leków beta-adrenolitycznych w chorobach układu krążenia w oparciu o aktualne zalecenia Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego. Rekomendacje te oparte są przede wszystkim na aktualnych wynikach metaanaliz oraz wieloośrodkowych randomizowanych badań klinicznych, coraz w mniejszym stopniu na samych opiniach ekspertów. W artykule tym przedstawiono zalecenia dotyczące wykorzystania leków beta-adrenolitycznych m.in. w chorobie wieńcowej serca, nadciśnieniu tętniczym, niewydolności serca oraz w zaburzeniach rytmu serca. Heterogenność tej grupy leków wskazuje na potrzebę dalszych badań dotyczących ich właściwości terapeutycznych i działań niepożądanych. Interesujące wydają się szczególnie właściwości nowych leków hybrydowych z tej grupy.The aim of this article is to present the application of beta-adrenolytic drugs in cardiovascular diseases based on current guidelines of The European Society of Cardiology. The recommendations derived mainly from current results of meta-analyses as well as from multiple randomized clinical trials, and to a lesser degree only from consensus of opinion of the experts. This article includes guidelines on the use of beta-adrenolytic drugs e.g. in coronary artery disease, hypertension, heart failure as well as in arrhythmias. Heterogeneity of this group of drugs indicates that further researches on their therapeutic properties and adverse events are needed. The properties of new hybrid drugs seem to be particularly interesting

Carotid endarterectomy in patients with contralateral internal carotid artery occlusion

Wstęp. Zakrzepica tętnicy szyjnej wewnętrznej u około 1/3 chorych prowadzi do udaru mózgu. Celem pracy jest ocena wyników endarterektomii tętnicy szyjnej wewnętrznej w zależności od drożności przeciwstronnej tętnicy szyjnej wewnętrznej. Materiał i metody. W latach 1990&#8211;1998 wykonano 422 zabiegów endarterektomii u 390 chorych, których podzielono na 2 grupy. W grupie I było 65 chorych (16,7%) z niedrożną przeciwstronną tętnicą szyjną wewnętrzną, natomiast grupę II stanowiło 325 chorych (83,3%) z zachowaną drożnością tętnicy po stronie przeciwnej. Operowano przede wszystkim chorych (94,8%) z dużym (> 70%) zwężeniem tętnicy szyjnej wewnętrznej. Występowanie czynników ryzyka nie różniło się w obu grupach. W grupie I znamiennie częściej (p = 0,01) stwierdzano pełnoobjawowy udar ze strony operowanej tętnicy. Wykonywano standardową endarterektomię z pierwotnym szwem tętnicy. Wyniki. Przedoperacyjna tomografia komputerowa znamiennie częściej (p < 0,001) wykazywała ognisko niedokrwienia mózgu po stronie operowanej w grupie I. Czasowy przepływ wewnętrzny znamiennie częściej (p < 0,001) stosowano u chorych z przeciwstronną niedrożnością tętnicy szyjnej wewnętrznej. Udar mózgu po stronie operowanej stwierdzano u 3% chorych w grupie I i u 3,1% chorych w grupie II. Przeciwstronny udar wystąpił u 1,5% osób w grupie I oraz u 0,56% osób w grupie II. Śmiertelność wynosiła: 1,5% w grupie I i 1,3% w grupie II. Wnioski. Ryzyko powikłań oraz śmiertelność okołooperacyjna po endarterektomii szyjnej w badanej grupie nie są większe u chorych z przeciwstronną niedrożnością tętnicy szyjnej wewnętrznej. W grupie I znamiennie częściej zachodziła potrzeba zastosowania czasowego przepływu wewnętrznego.Introduction. Carotid artery occlusion is the cause of death or disabling cerebral symptoms in 1/3 of patients. The aim of the study was to analyse the perioperative results of carotid endarterectomy (CEA) depending on the patency of the contralateral internal carotid artery (ICA). Material and methods. Four hundred and twenty-two CEA were performed in 390 patients between 1990&#8211;1998. Sixty-five (16.7%) patients had contralateral ICA occlusion (group I). The rest, 325 patients (83.3%), had patent contralateral ICA - group II. We operated on mainly severe (> 70%) ICA stenoses (94.8%). The preoperative risk factors were similar in both groups. Preoperative severe stroke on the operated ICA side was significantly more often observed in group I (p = 0.01). Standard CEA with direct arterial suture was performed in all cases. Results. Preoperative computed tomography (CT) scan revealed more often ischaemic focus on the operated side in group I (p < 0.001). Intraoperative shunt was significantly more often used in patients with contralateral ICA occlusion (p < 0.001). The perioperative stroke from the operated side was observed in 3% patients from group I and in 3.1% from group II. Contralateral stroke occurred in 1.5% from group I, and 0.56% from group II. Mortality rate was respectively 1.5% for group I, and 1.3% for group II (p = NS). Conclusions. Risk of preoperative stroke and mortality rate were not higher for patients with contralateral ICA occlusion. Intraoperative shunt was significantly more often used in patients with contralateral ICA occlusion

The effect of successful renal artery correction on intra-renal Doppler flow parameters in hypertensive patients with renal artery stenosis

Wstęp Celem prezentowanego, prospektywnego badania była ocena wpływu skutecznego zabiegu poszerzenia światła tętnicy nerkowej (za pomocą angioplastyki lub chirurgicznego) na parametry przepływu wewnątrznerkowego oceniane w badaniu dopplerowskim tętnic nerkowych u chorych z nadciśnieniem tętniczym, zwężeniem tętnicy nerkowej i prawidłową funkcją nerek. Materiał i metody Do badania włączono 30 chorych z nadciśnieniem tętniczym (średnia wieku 53,3 &plusmn; 2,0 lat; zakres 33&#8211;75 lat; 18 M, 12 K) i z angiograficznie potwierdzonym miażdżycowym zwężeniem tętnicy nerkowej. Badanie dopplerowskie tętnic nerkowych wykonywano przed (0) i tydzień (I), 6 miesięcy (II) i rok (III) po skutecznej korekcji zwężenia tętnicy nerkowej. Na podstawie analizy widma przepływu wyliczano: maksymalną prędkość skurczową (Vmax), przyspieszenie narastania fali skurczowej (Acc), czas przyspieszenia (AcT), indeks pulsacji (PI) i indeks oporowy (RI). Całodobowe monitorowanie ciśnienia tętniczego wykonywano przed korekcją zwężenia tętnicy nerkowej i rok po (III) niej. Pacjentów podzielono na dwie grupy w zależności od efektu zabiegu ocenianego po roku: grupę 1 (wyleczoną) - chorzy, u których nie stosowano leczenia hipotensyjnego, ze średnim ciśnieniem tętniczym z ciągu doby wynoszącym poniżej 135/85 mm Hg oraz grupę 2 (niewyleczoną) - chorzy otrzymujący nadal leczenie hipotensyjne. Wyniki W całej grupie łącznie, grupie 1 i grupie 2 obserwowano obniżenie Vmax w badaniach I, II i III w porównaniu z 0. Przyspieszenie było obniżone przed korekcją zwężenia tętnicy nerkowej, następnie obserwowano istotny wzrost Acc w badaniach I, II i III w porównaniu z 0 w całej grupie łącznie, grupie 1 i grupie 2. Czas przyspieszenia był wydłużony przed korekcją zwężenia tętnicy nerkowej, istotne obniżenie AcT w porównaniu z wartościami wyjściowymi obserwowano w badaniach I, II i III w grupie 2 i całej grupie. W grupie 1 nie obserwowano różnic między wartością RI w badaniach I, II i III w porównaniu z wartościami wyjściowymi (odpowiednio: 0,54 &plusmn; 0,02, 0,56 &plusmn; 0,03, 0,55 &plusmn; 0,04 vs. 0,52 &plusmn; 0,04; p = NS). W grupie 2 średnia wartość RI wzrosła nieistotnie w badaniach I, II i III w porównaniu z 0 (odpowiednio: 0,64 &plusmn; 0,02, 0,94 &plusmn; 0,05, 0,63 &plusmn; 0,02 vs. 0,61 &plusmn; 0,02 p = NS). Średnie wartości RI były istotnie wyższe w grupie 2 w porównaniu z grupą 1 w badaniach 0 i I. Obserwowano istotnie statystycznie niższe wartości PI w grupie 1 w porównaniu z grupą 2 w badaniach 0 i I. Wnioski Uzyskane wyniki wskazują na brak wpływu skutecznej korekcji zwężenia tętnicy nerkowej u chorych z nadciśnieniem tętniczym i prawidłową funkcją nerek na indeks oporowości i pulsacji. Ocena przyspieszenia i czasu przyspieszenia ma znaczenie w obserwacji chorych po korekcji zwężenia tętnicy nerkowej pozwalając na ocenę skuteczności leczenia.Background The aim of this prospective study was to evaluate the effect of successful renal artery correction (angioplasty or surgery) on intra-renal Doppler flow parameters in hypertensive patients with renal artery stenosis (RAS) and preserved renal function. Material and methods The study included 30 hypertensive patients (mean age: 53.5 &plusmn; 2.0 yrs, range: 33&#8211;75 years; 18 males, 12 females) with arteriographically confirmed atherosclerotic RAS. Intra-renal Doppler flow parameters (maximum systolic velocity - Vmax, acceleration - Acc, acceleration time - AcT, pulsatility index - PI and resistive index - RI) were evaluated before (0) and during a one year follow-up period at 1 week (I), 6 months (II) and 12 months (III) after successful renal artery correction (angioplasty or surgery) in hypertensive patients with RAS. 24-hour blood pressure monitoring was performed before and 12 months (at III) after RAS correction. The patients were classified into two groups according to the clinical outcome: Group 1 - cured, with permanent discontinuation of antihypertensive treatment and with 24 h BP of < 135/85 mm Hg following PTRA or surgery without antihypertensive medication; Group 2 - not cured, with antihypertensive treatment maintained or modified but not discontinued. Results In Groups 1 and 2, taken as whole, a statistically significant decrease in Vmax was observed at I, II and III, as compared to the pre-intervention period. Evaluation of the intra-renal branches in the one year follow-up revealed a decreased Acc value at 0 followed by a statistically significant increase in Acc at I, II and III for the whole group involved in the study, taking Groups 1 and 2 together, as compared to the pre-interventional period. The AcT value for the whole group was increased at 0 and after successful renal artery correction a significant decrease was observed at I, II and III in the whole group and in Group 2. In Group 1 there were no differences in RI value at I, II, and III when compared with the baseline (0.54 &plusmn; 0.02, 0.56 &plusmn; 0.03, 0.55 &plusmn; 0.04 vs. 0.52 &plusmn; 0.04 respectively; p = NS). In Group 2 RI values increased non-significantly at I, II, and III, as compared to the pre-interventional period (0.64 &plusmn; 0.02, 0.94 &plusmn; 0.05, 0.63 &plusmn; 0.02 vs. 0.61 &plusmn; 0.02 respectively; p = NS). RI values were significantly higher in Group 2 as compared to Group 1 at 0 and I. There were significant differences in PI values between Group 1 and Group 2 before and 6 weeks (I) after successful renal artery correction. Conclusion Our study indicates that among hypertensive patients with RAS and preserved renal function function successful renal artery correction had no effect on the resistive index and pulsatility index. Of the four indices examined acceleration and acceleration time are useful for evaluating the long-term results of renal angioplasty or surgical treatment in patients with RAS

Spectroscopic signature of red blood cells in a D-galactose-induced accelerated aging model

This work presents a semi-quantitative spectroscopic approach, including FTIR-ATR and Raman spectroscopies, for the biochemical analysis of red blood cells (RBCs) supported by the biochemical, morphological and rheological reference techniques. This multi-modal approach provided the description of the RBC alterations at the molecular level in a model of accelerated aging induced by administration of D-galactose (D-gal), in comparison to natural aging. Such an approach allowed to conclude that most age-related biochemical RBC membrane changes (a decrease in lipid unsaturation and the level of phospholipids, or an increase in acyl chain shortening) as well as alterations in the morphological parameters and RBC deformability are well reflected in the D-gal model of accelerated aging. Similarly, as in natural aging, a decrease in LDL level in blood plasma and no changes in the fraction of glucose, creatinine, total cholesterol, HDL, iron, or triglycerides were observed during the course of accelerated aging. Contrary to natural aging, the D-gal model led to an increase in cholesterol esters and the fraction of total esterified lipids in RBC membranes, and evoked significant changes in the secondary structure of the membrane proteins. Moreover, a significant decrease in the phosphorous level of blood plasma was specific for the D-gal model. On the other hand, natural aging induced stronger changes in the secondary structures of the proteins of the RBCs' interior. This work proves that research on the aging mechanism, especially in circulation-related diseases, should employ the D-gal model with caution. Nonetheless, the D-gal model enables to imitate age-related rheological alterations in RBCs, although they are partially derived from different changes observed in the RBC membrane at the molecular level

The Utility of 3D TOF Magnetic Resonance Angiography of Renal Arteries for Diagnosing Renal Artery Stenosis in the Hypertensive Patiens

Wstęp Celem pracy była ocena przydatności angiografii metodą rezonansu magnetycznego (MRA) w ocenie tętnic nerkowych u chorych z podejrzeniem zwężenia tętnicy nerkowej oraz jej porównanie z podwójnym badaniem dopplerowskim u chorych poddanych następnie rentgenowskiej arteriografii nerkowej. Materiał i metody Badanie arteriografii rezonansu magnetycznego i badanie dopplerowskie wykonano u 50 osób (33 kobiety, 17 mężczyzn, średni wiek: 49 lat) z klinicznym podejrzeniem zwężenia tętnicy nerkowej. U wszystkich chorych wykonano dotętniczą angiografię subtrakcyjną w celu weryfikacji wyników badań wykonanych metodami nieinwazyjnymi. Badania angiografii rezonansu magnetycznego wykonano za pomocą systemu rezonansu magnetycznego MAGNETOM SP 63 (1,5T) Siemens z zastosowaniem cewki do całego ciała, stosując technikę 3D Time of Flight (3D TOF). Badania dopplerowskie wykonano na aparacie ATL 3000 z opcją podwójną. Wyniki Wyniki badań wskazują, że czułość, swoistość i skuteczność diagnostyczna angiografii rezonansu magnetycznego wynosi 98,1; 88,6 i 93,9%, natomiast badania dopplerowskiego 85,7; 90,6 i 87,8%. Różnice między tymi dwiema metodami były znamienne statystycznie. Wniosek Niniejsza praca wskazuje, że angiografia rezonansu magnetycznego ma wysoką czułość i swoistość w wykrywaniu zwężenia tętnic nerkowych i jest porównywalna z wynikami prezentowanymi w innych doniesieniach.Background The aim of the study was to prospectively evaluate the diagnostic value of MRA of the renal arteries compared with renal duplex scanning in patients with clinical suspicion of renovascular disease using conventional angiography as a standard reference. Material and methods The study included 50 patients (33 women, 17 men, mean age: 49 yrs) with clinical suspicion of renovascular disease in whom MRA and duplex doppler were performed. All subjects underwent conventional angiography to verify the results of non-invasive methods. MRA examinations were performed with the use of of magnetic resonance system 1.5 T MAGNETOM SP 63 (Siemens) with the application of the whole-body coil. For evaluation of renal arteries 3D TOF technique has been used. Doppler Duplex (ATL 3000 HDI) evaluation was done with the ATL 3000 HDI. Results Our results indicate that sensitivity, specificity and accuracy for MRA was 98,1%, 88,6% and 93,9% respectively and for duplex doppler 87,7%, 90,6% and 87,8% respectively. The differences in sensitivity, specificity and accuracy between two methods were statistically significant. Conclusion Our results indicate that MRA has high sensitivity and specificity for the detection of renal artery stenosis and are comparable with the data published so far. Our study demonstrate that this method has the potential usefulness for diagnosing patients suspected for renovascular disease

Long-term results after percutaneous transluminal angioplasty of the subclavian artery

Wstęp. Zespół podkradania tętnicy podobojczykowej jest istotnym problemem klinicznym, w którym przewlekłe niedokrwienie kończyny górnej może powodować zaburzenia ukrwienia mózgu. Obecnie postępowaniem z wyboru w przypadku całkowitej niedrożności tętnicy podobojczykowej jest leczenie chirurgiczne, natomiast w przypadkach zwężeń stosuje się techniki śródnaczyniowe. Materiał i metody. W klinice, w której pracują autorzy, w latach 1989&#8211;1998 u 74 chorych (44 kobiet i 30 mężczyzn w wieku 20&#8211;71 lat; średnio 49 lat) wykonano przezskórną dylatację (PTA, percutaneous transluminal angioplasty) z powodu zwężenia tętnicy podobojczykowej. Dobre wyniki angioplastyki uzyskano u 69 chorych (93,2%). Zgody na ponowne wykonanie zabiegów nie wyraziło 5 pacjentów (8,1%), u których doszło do szybkiego nawrotu zwężenia. Celem pracy była analiza odległych wyników PTA u 52 chorych w okresie 16&#8211;128 miesięcy (średnio 51 miesięcy) od wykonanego zabiegu. Wyniki. U 39 (75%) chorych odnotowano poprawę stanu klinicznego potwierdzoną badaniem duplex-doppler,a także zrównanie wartości ciśnienia tętniczego na tętnicach ramiennych. U żadnego z pacjentów nie stwierdzono objawów przewlekłego niedokrwienia mózgu lub kończyny górnej. W tym okresie u 8 chorych obserwowano nawrót zwężenia tętnicy podobojczykowej. Ocena morfologiczna wykazała poniżej 50-procentowe zwężenia światła naczynia, powodujące różnice ciśnienia krwi na tętnicy ramiennej poniżej 20 mm Hg.Introduction. Subclavian steal syndrome is a clinical problem of great importance, in which chronic upper limb ischaemia can cause a deficit of blood supply to the brain. Nowadays surgery is the routine approach to the management of complete subclavian artery (SA) occlusion; in the case of stenosis endovascular procedure is preferable. Material and methods. We treated 74 patients with percutaneous transluminal angioplasty (PTA) for SA stenosis in our Department in the years 1989&#8211;1998 (44 females, 30 male; age 20&#8211;71 years, mean 49 years). Good results after angioplasty were obtained in 69 patients (93.2%). Five patients (8.1%) had only a temporary improvement but they refused further procedures. Analysis of the long-term results after SA PTA was the aim of the study. Fifty-two patients were followed-up for 16 to 128 months (mean 51 months). Results. Thirty-nine patients (75%) had clinical improvement and normal vertebral artery blood flow direction confirmed by duplex-doppler, as well as equal brachial pressures. None of the patients complained of any signs of chronic brain or hand ischaemia. During follow-up 8 patients (15.4%) were diagnosed with subclavian artery stenosis, however lesser than 50%, causing a difference of brachial pressure up to 20 mm Hg

Management of hypertension in pregnancy — prevention, diagnosis, treatment and long-term prognosis. A position statement of the Polish Society of Hypertension, Polish Cardiac Society and Polish Society of Gynaecologists and Obstetricians

ADDITIONAL INFORMATION This article has been co‑published in Kardiologia Polska (doi:10.33963/KP.14904), Arterial Hypertension (doi:10.5603/AH.a2019.0011), and Ginekologia Polska (doi:10.5603/GP.2019.0074). The articles in Kardiologia Polska, Arterial Hypertension, and Ginekologia Polska are identical except for minor stylistic and spelling differences in keeping with each journal’s style. Any citation can be used when citing this article