Wanda Maria Błeńska and her contribution to fight against leprosy in the world

The article includes biography and data on professional and social activities of Dr. Wanda Maria Błeńska (1911-2014), a high-minded person fully dedicated to medical help and humanitarian aid for the people in Africa and other countries of the world. Dr. Wanda Błeńska studied medicine at the University of Poznań (1928-1934), being engaged at that time in the academic missionary circles serving among others as editor of Annales Missiologicae. She also attended the State Institute of Hygiene in Warsaw where she specialized in serology and microbiology. In forties she studied tropical medicine in Hamburg and Liverpool to fulfil her dreams to work as missionary doctor. In 1950 she arrived in Uganda (Africa) and in 1951 she became the medical director of leprosy centre in Buluba-Nyenga. She headed this institution for 32 years and thereafter, for a period of ten years, she trained there physicians, students and medical personnel, in addition to functioning as a medical consultant. Dr. Błeńska contributed much to development of the Buluba leprosy centre and to the health care system for lepers in Uganda and other countries of Africa due to founding a school teaching medical auxiliary personnel for leprosy stations dispersed in African countries, the school officially named Wanda Błeńska Training Center. After returning to Poznań in 1993 she continued, almost to end of her life, the welfare, educational, organizational and social work. She was cofounder of Redemptoris Missio foundation. Her achievements were awarded by plentiful honors, among others with medals by popes John XXIII, Paul VI and John Paul II, also by the presidents of Poland Lech Wałęsa and Bronisław Komorowski and with the title Doctor Honoris Causa of Academy of Medicine in Poznań.Artykuł zawiera biografię oraz informacje z zakresu działalności zawodowej i społecznej dr Wandy Marii Błeńskiej (1911-2014), postaci szlachetnej w pełni poświęcającej się udzielaniu pomocy medycznej i humanitarnej chorym w Afryce i innych krajach świata. Podczas studiów medycznych na Uniwersytecie Poznańskim (1928-1934) Wanda Błeńska uczestniczyła w działalności akademickich kół misyjnych, pełniąc m.in. funkcję redaktora Annales Missiologicae.  Po studiach specjalizowała się w zakresie serologii i mikrobiologii w Państwowym Instytucie Higieny w Warszawie. W latach czterdziestych studiowała medycynę tropikalną w Hamburgu i Liverpoolu, aby spełnić swoje marzenia o pracy jako lekarz na misjach. W roku 1950 przybyła do Ugandy (Afryka), a w 1951 została dyrektorem medycznym ośrodka leczenia trędowatych w Bulubie-Nyenga. Kierowała tym ośrodkiem przez 32 lata, a przez następne 10 lat była konsultantem medycznym tego ośrodka, zajmując się doskonaleniem młodych lekarzy oraz szkoleniem studentów i pomocniczego personelu medycznego. Przyczyniła się walnie do rozwoju szpitala w Bulubie oraz doskonalenia systemu opieki zdrowotnej dla trędowatych w Ugandzie i innych krajach afrykańskich poprzez założenie szkoły kształcącej medyczny personel pomocniczy dla kilku krajów afrykańskich oficjalnie nazwanej Wanda Błeńska Training Center. Po powrocie w roku 1993 do Poznania, prawie do końca życia, prowadziła działalność edukacyjną, charytatywną, organizacyjną, wychowawczą i społeczną. Była współzałożycielem fundacji Redemptoris Missio. Za swoje osiągnięcia otrzymała liczne wyróżnienia, m.in. medale papieży Jana XXIII, Pawła VI i Jana Pawła II, prezydentów RP Lecha Wałęsy i Bronisława Komorowskiego oraz tytuł doctor honoris causa Akademii Medycznej w Poznaniu

The statement of the Polish Society of Allergology experts on the treatment of difficult-to-treat asthma

The main objective of asthma treatment is to control symptoms of the disease; however, despite the availability of guidelines and many groups of medications, the degree of control of this condition is insufficient. In difficult-to-treat asthma, the optimal control cannot be achieved due to reasons independent of the disease. Factors worsening asthma control include: inadequate treatment plan (low therapy adherence and compliance), inappropriate inhalation technique, insufficient symptom control using the available classes of medications, incomplete response to treatment (non-responders, steroid-resistance), incorrect diagnosis of asthma or comorbidities, and environmental factors. In order to achieve the optimal asthma control, it is recommended to: take therapeutic decisions with the patient, assess the probability of non-compliance, perform detailed diagnostics and initiate treatment of concomitant diseases, carry out differential diagnosis of conditions mimicking asthma, educate the patient as to the inhalation technique and check it, eliminate unfavourable environmental factors, and modify current treatment. New treatment options for patients with asthma include: ultra-long-acting beta2-agonists, long-acting muscarine receptor antagonists (LAMA), monoclonal antibodies, and non-pharmacological interventions. The only LAMA approved for treatment of asthma is tiotropium bromide. The analyses performed demonstrated a high efficacy of tiotropium in terms of improved lung function parameters and prolonged time to the first asthma exacerbation. It is recommended as an add-on therapy at asthma treatment steps 4 and 5 according to GINA (Global Initiative for Asthma) 2014. The optimal asthma control is important from the medical as well as the economical point of view.The main objective of asthma treatment is to control symptoms of the disease; however, despite the availability of guidelines and many groups of medications, the degree of control of this condition is insufficient. In difficult-to-treat asthma, the optimal control cannot be achieved due to reasons independent of the disease. Factors worsening asthma control include: inadequate treatment plan (low therapy adherence and compliance), inappropriate inhalation technique, insufficient symptom control using the available classes of medications, incomplete response to treatment (non-responders, steroid-resistance), incorrect diagnosis of asthma or comorbidities, and environmental factors. In order to achieve the optimal asthma control, it is recommended to: take therapeutic decisions with the patient, assess the probability of non-compliance, perform detailed diagnostics and initiate treatment of concomitant diseases, carry out differential diagnosis of conditions mimicking asthma, educate the patient as to the inhalation technique and check it, eliminate unfavourable environmental factors, and modify current treatment. New treatment options for patients with asthma include: ultra-long-acting beta2-agonists, long-acting muscarine receptor antagonists (LAMA), monoclonal antibodies, and non-pharmacological interventions. The only LAMA approved for treatment of asthma is tiotropium bromide. The analyses performed demonstrated a high efficacy of tiotropium in terms of improved lung function parameters and prolonged time to the first asthma exacerbation. It is recommended as an add-on therapy at asthma treatment steps 4 and 5 according to GINA (Global Initiative for Asthma) 2014. The optimal asthma control is important from the medical as well as the economical point of view

Immunohistochemical and hybridocytochemical study on ghrelin signalling in the rat seminiferous epithelium.

The results of presented study demonstrate expression of ghrelin, its functional receptor GHSR-1a and their genes in spermatogenic cells of rat testis suggesting their functioning within seminiferous epithelium. The immunohistochemical and hybrydocytochemical expression, of proteins and transcripts, was estimated taking into account the cycle of seminiferous epithelium and phases of spermatogenesis. Both transcripts and ghrelin was found to show nuclear expression and scarcely cytoplasmic. Expression of genes for ghrelin and GHSR-1a was shown in early spermatocytes and round spermatids representing transcriptional phases of meiosis and spermiogenesis. Ghrelin was evidenced to show nuclear expression in two stage-specific windows, in late spermatogonia, in spermatocytes up to early pachytenes, and again in spermatids of acrosome and early maturation phase of spermiogenesis. In late pachytenes, secondary spermatocytes, round spermatids, maturing spermatids and spermatozoa the reaction is lacking. With two types of antibodies against the GHSR-1a used the two different patterns of immunostaining was evidenced suggesting two isoforms of GHSR-1a. The first evidenced GHSR-1a in cytoplasm of spermatocytes, cell membrane and acrosomes of spermatids, Sertoli cell processes and heads of spermatozoa. With second type of antibodies the immunostaining marks all steps of evolution of acrosome in spermatids. It is believed that site of ghrelin expression in seminiferous epithelium may indicate its role in local regulations, not excepting the intracellular signalling. Immunostaining pattern for GHSR-1a seems to suggest both its participation in the cross-talk among the cells and also process of furnishing gametes with GHSR-1a for its response to ghrelin in seminal plasma or female reproductive tract

Czy oznaczanie stężeń peptydów natriuretycznych BNP i NT-proBNP przynosi korzyści w postępowaniu z pacjentem z nagłą dusznością?

W badaniach z ostatnich lat wykazano, że ocena peptydów natriuretycznych przeprowadzona u pacjentów z dusznością pozwala znacznie zwiększyć dokładność, z jaką może być wykluczone lub potwierdzone rozpoznanie niewydolności serca. Tym niemniej do dziś nie udało się jednoznacznie ustalić, czy wprowadzenie do rutynowej diagnostyki oznaczeń peptydów natriuretycznych u tych pacjentów mogłoby przynieść wymierne korzyści farmakoekonomiczne. Część badaczy sugeruje wręcz, że oznaczanie BNP i NT-proBNP w tej grupie pacjentów ma jedynie znaczenie poznawcze i nie przekłada się na zmianę postępowania diagnostyczno-terapeutycznego. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie wyników badań — zarówno tych, w których skupiono się na ocenie roli peptydów natriuretycznych w dokonaniu właściwego rozpoznania, jak i tych, w których analizowano potencjalne farmakoekonomiczne korzyści wykonania takiego oznaczenia. Choroby Serca i Naczyń 2011, 8 (4), 215–22

Idiopathic anaphylaxis

Anafilaksja idiopatyczna jest ciężką, zagrażającą życiu systemową lub uogólnioną natychmiastową reakcją nadwrażliwości o objawach podobnych/zbliżonych do innych postaci anafilaksji. Dotyczy ok. 30-60% przypadków u dorosłych i ok. 20% przypadków u dzieci. W patogenezie anafilaksji idiopatycznej istotną rolę mogą odgrywać zespół alfa-gal, mastocytoza, schorzenia przebiegające z aktywacją komórki tucznej oraz ukryte alergeny i kofaktory – wysiłek fizyczny, alkohol, leki. Objawy kliniczne anafilaksji idiopatycznej oraz postępowanie terapeutyczne są identyczne jak w anafilaksji o znanym czynniku sprawczym. W pracy omówiono epidemiologię anafilaksji, patomechanizm, diagnostykę oraz postępowanie terapeutyczne według wytycznych międzynarodowychIdiopathic anaphylaxis is a severe, life-threatening systemic or generalized immediate hypersensitivity reaction with symptoms similar to resembling other forms of anaphylaxis. It concers approximately 30-60% of cases in adults and 20% of cases in children. In the pathogenesis of idiopathic anaphylaxis, alpha-gal syndrome, mastocytosis, diseases associated with mast cell activation, and hidden allergens and cofactors -physical exertion, alcohol, drugs can play a significant role. The clinical manifestations of idiopathic anaphylaxis and therapeutic management are identical to those of anaphylaxis with a known causative agent. The paper discusses epidemiology of anaphylaxis, pathomechanism, diagnostics and therapeutic management according to international guidelines