Miejscowe glikokortykosteroidy w leczeniu chorób skóry - zalecane standardy postępowania

Chociaż miejscowe glikokortykosteroidy (GKS) zostały wprowadzone do lecznictwa dermatologicznego ponad 50 lat temu, nadal szeroko wykorzystuje się wywierany przez nie efekt przeciwzapalny, antyproliferacyjny oraz immunosupresyjny. Mechanizm działania GKS jest coraz lepiej poznany. Pobudzają one syntezę m.in. lipokortyny 1 i wazokortyny, hamują produkcję cytokin prozapalnych, proliferację limfocytów T, B i komórek Langerhansa, zmniejszają ekspresję cząsteczek adhezyjnych, zwiększają aktywność endonukleaz i obojętnej endopeptydazy oraz regulują funkcje eozynofilów. Glikokortykosteroidy są lekami z wyboru w wielu jednostkach chorobowych (dermatozach zapalnych, hiperproliferacyjnych i autoimmunologicznych). Efekt końcowy ich działania zależy od poprawnej diagnozy, współpracy z pacjentem, siły działania preparatu, podłoża, sposobu aplikacji (metoda konwencjonalna lub naprzemienna), a także od czynników genetycznych warunkujących indywidualną wrażliwość. Obecnie jest dostępnych kilkadziesiąt preparatów, które dzięki modyfikacjom cząsteczki leku i zastosowaniu nowych podłoży (o mniejszym potencjale działania drażniącego i alergizującego na przykład dzięki wyeliminowaniu białego wosku pszczelego) cechują się znacznie większą siłą działania i jednocześnie profilem bezpieczeństwa niż używany początkowo hydrokortyzon. Podejmując jednak leczenie preparatami GKS, należy zawsze brać pod uwagę możliwość wywołania działań niepożądanych. Spośród miejscowych najczęściej stwierdza się ścieńczenie skóry, rozstępy, zapalenie okołoustne i trądzik posteroidowy. Shibata i wsp. wykazali, że istotnym czynnikiem zaostrzającym/prowokującym powstawanie zmian trądzikowych może być, wywołane przez GKS, zwiększenie ekspresji genów dla receptorów Toll-like. Ogólnoustrojowe działania niepożądane, takie jak: hiperglikemia, zaćma, wzrost ciśnienia tętniczego, niewydolność nadnerczy czy hamowanie osi podwzgórze-przysadka-nadnercza, występują natomiast rzadko. Ze względu na między innymi odmienną budowę skóry szczególnej rozwagi wymaga stosowanie miejscowych GKS u dzieci. Zalecane są u nich przede wszystkim GKS o słabej sile działania, głównie w formie recepturowej, z oszczędzeniem fałdów skórnych i twarzy. Odrębnym zagadnieniem jest obawa przed stosowaniem miejscowej glikokortykosteroidoterapii - "fobia steroidowa" oraz mała wiedza pacjentów dotycząca tych preparatów, prowadząca w konsekwencji do nieprzestrzegania zaleceń terapeutycznych. Stąd rekomendacje Dermatologicznej Grupy Roboczej, by ulotki miejscowych GKS zawierały jasne informacje o "jednostce opuszki palca" oraz zalecenia "nakładania wystarczającej ilości preparatu do pokrycia zmienionej chorobowo okolicy"

Preparaty biologiczne w terapii łuszczycy - doświadczenia własne

Łuszczyca jest przewlekłą, zapalną i nawrotową dermatozą o złożonej patogenezie, która może prowadzić do zajęcia stawów i inwalidztwa chorego. Na jej przebieg mają wpływ czynniki genetyczne oraz uwarunkowania środowiskowe. W patogenezie łuszczycy bardzo istotną rolę odgrywają pobudzone limfocyty T, keratynocyty oraz inne komórki naskórka i skóry właściwej produkujące cytokiny prozapalne (Il-2, Il-6, TNF-α) odpowiedzialne za rozwój zmian skórnych i stawowych. Wielu pacjentów, ze względu na ciężki i długotrwały przebieg choroby, wymaga leczenia ogólnego. Dotychczas stosowane leki ogólne ze względu na liczne działania niepożądane, bądź przeciwwskazania, nie mogą być przepisywane wielu chorym. Nową metodą leczenia umiarkowanej i ciężkiej łuszczycy zwykłej oraz stawowej są preparaty biologiczne, które wpływają korzystnie na procesy immunologiczne, blokując działanie wybranych cytokin. Celem niniejszej pracy była ocena skuteczności i bezpieczeństwa leków biologicznych: adalimumabu, efalizumabu, etanerceptu oraz infliximabu u pacjentów z łuszczycą zwykłą o umiarkowanym i ciężkim przebiegu oraz z łuszczycą stawową. Badania dotyczyły 45 chorych leczonych w latach 2007-2009 preparatami biologicznymi w Klinice Dermatologii, Dermatologii Dziecięcej i Onkologicznej UM w Łodzi. Czterech chorych było leczonych adalimumabem, 12 efalizumabem, 20 etanerceptem oraz 9 chorych infliximabem. Stopień nasilenia zmian skórnych oceniano za pomocą wskaźników: PASI i BSA przed leczeniem oraz po 3 i 6 miesiącach leczenia. U większości chorych - 24 (53,3%) po 12 tygodniach terapii zaobserwowano wyraźną poprawę stanu miejscowego, w przypadku łuszczycy stawowej także znaczne zmniejszenie dolegliwości bólowych. Objawy niepożądane w trakcie leczenia występowały rzadko, w 2 przypadkach miały one charakter infekcji bakteryjnych o łagodnym przebiegu. U jednej chorej po zastosowaniu infliximabu wystąpiła pokrzywka. Pozostali chorzy zgłaszali bóle głowy lub bóle mięśniowe o łagodnym nasileniu. Wyniki terapii wskazują, że leki biologiczne są dobrą alternatywą dla dotychczas stosowanych metod leczenia umiarkowanych i ciężkich postaci łuszczycy zwykłej oraz łuszczycy stawowej. W przebiegu terapii biologicznych rzadko obserwowano działania niepożądane, a tolerancja leczenia była bardzo dobra

Izotretinoina doustna w leczeniu różnych odmian klinicznych trądziku pospolitego

Retinoidy to grupa syntetycznych i naturalnych substancji posiadających aktywność witaminy A. Isotretinoina, acytretina i etretinat różnią się pod względem farmakokinetyki, toksyczności, jak i zastosowania klinicznego. Izotretinoina doustna od około 30 lat pozostaje metodą referencyjną w leczeniu objawów trądziku pospolitego. Daje szybkie i długoterminowe korzyści kliniczne, wpływając na wszystkie najważniejsze elementy patogenetyczne trądziku. Powoduje zmniejszenie wydzielania łoju, obniża liczbę Propionibacterium acnes na skórze, zmieniając miejscowe środowisko rozwoju bakterii i hamuje napływ komórek zapalnych. Wykazuje również działanie przeciwzaskórnikowe, normalizując procesy rogowacenia wewnątrzprzewodowego. Nelson i wsp. udowodnili, iż izotretinoina hamuje cykl życiowy komórki w fazie G1/S i indukuje apoptozę w sebocytach typu SEB-1, przyczyniając się do zmniejszenia wydzielania łoju oraz do ustępowania objawów trądziku. Ostatnio opisano również patogenną rolę P. acnes, metaloproteinaz macierzy pozakomórkowej (MMP, matrix metalloproteinases) i receptorów Toll Like (TLRs) w fazie zapalnej trądziku. Papakonstantinou i wsp. udowodnili natomiast, iż doustna izotretinoina prowadzi do redukcji MMP-9 i MMP-13, dzięki czemu może przyczyniać się do poprawy zmian trądzikowych i hamować bliznowacenie. Doustna izotretinoina jest leczeniem z wyboru w ciężkich postaciach trądziku (postać guzkowo-torbielowata, trądzik ropowiczy, trądzik skupiony, trądzik piorunujący). Aktualne rozszerzone wskazania zalecają stosowanie leku także w postaciach średniociężkich, niereagujących na terapię konwencjonalną lub cechujących się nawrotami po prawidłowo przeprowadzonym leczeniu konwencjonalnym, w postaciach z nasilonym łojotokiem lub wykazujących tendencję do bliznowacenia. Izotretinoina jest stosowana również w leczeniu innych dermatoz, m.in. trądziku różowatego lub łuszczycy. Dawka dzienna doustnej izotretinoiny w leczeniu trądziku waha się w przedziale 0,5-1,0 mg/kg/24 godz. Za optymalną dawkę kumulacyjną, zapewniającą długotrwałe korzystne efekty, uznaje się 120-150 mg/kg. Długoterminową skuteczność wyleczeń ocenia się na 70-89%.Czynniki zwiększające ryzyko nawrotu to: nasilony łojotok i duża liczba zmian zapalnych pod koniec leczenia, zmiany pojawiające się przed okresem dojrzewania, występowanie zmian na tułowiu oraz obciążony wywiad rodzinny w kierunku trądziku. W trakcie leczenia izotretinoiną mogą wystąpić miejscowe działania niepożądane, odchylenia w badaniach laboratoryjnych i dolegliwości ze strony różnych narządów. Zazwyczaj mają one charakter przejściowy i ustępują po zmniejszeniu dawki lub zakończeniu kuracji. Najczęściej spotykanymi działaniami niepożądanymi są objawy skórno-śluzówkowe (zapalenie czerwieni wargowej, zapalenie spojówek, krwawienia z nosa). Do często zgłaszanych przez pacjentów objawów ogólnych należą bóle kostno-stawowe i mięśniowe, rzadziej bóle głowy. Natomiast najczęstsze odchylenia laboratoryjne w trakcie leczenia obejmują zaburzenia gospodarki lipidowej i podwyższenie poziomu transaminaz wątrobowych. Z badań Zane i wsp. z 2006 roku wynika, iż częstość zaburzeń lipidowych u pacjentów leczonych izotretinoiną jest wyższa niż we wcześniejszych ocenach. Jednakże większość stwierdzanych zaburzeń dotyczących lipidów osoczowych i transaminaz ma niewielkie nasilenie, przejściowy i odwracalny charakter. Wyjaśnienie znaczenia klinicznego stwierdzanych zmian wymaga prowadzenia dalszych badań

Choroba Kyrlego

Kyrle’s disease is an acquired perforating dermatosis, which presents as hyperkeratotic papules mainly on the calves, but also on the upper extremities and the trunk. Most commonly it is associated with diabetes mellitus or renal failure, but it exist also without any metabolic disorders. Kyrle’s disease is characterized by the transepithelial elimination of certain dermal material, this feature being common to all acquired perforating disorders. Various therapies have been reported — including keratolytics (salicylic acid and urea), topical and oral retinoids, followed by psoralen plus Ultraviolet A radiation and laserotherapy.Choroba Kyrlego jest zaliczana do nabytych dermatoz perforujących, w których przebiegu dochodzi do przeznaskórkowej eliminacji uszkodzonego materiału tkankowego. Charakteryzuje się obecnością hiperkeratotycznych grudek i blaszek zlokalizowanych najczęściej na podudziach, ale mogących również zajmować kończyny górne i tułów. Najczęściej towarzyszy cukrzycy i niewydolności nerek wymagającej dializoterapii, zdarza się jednak, że występuje samodzielnie. Opisuje się różne metody terapeutyczne tego schorzenia — od miejscowych preparatów keratolitycznych (mocznik, kwas salicylowy), miejscowych i ogólnych retinoidów, poprzez leczenie psoralenem z naświetlaniem UVA (PUVA) aż po laseroterapię

Atypowa postać łupieżu różowego Giberta — opis przypadku i przegląd piśmiennictwa

Pityriasis rosea Gibert (PR) is a common, self-limited dermatosis typically diagnosed in teenagers and young adults. It is characterized by a maculopapular lesions with a scaly border localized on trunk and proximal extremities distributed in a Christmas tree pattern. We present a case of an 45-year old man who developed a rare, papulopustular variant of the disease.Łupież różowy Giberta (pityriasis rosea Giberti) jest częstą, samoograniczającą się dermatozą typowo obserwowaną u nastolatków i młodych dorosłych. Charakteryzuje się rumieniowo-złuszczającymi wykwitami o „choinkowatym” układzie zlokalizowanymi na tułowiu i dosiebnych częściach kończyn. Przedstawiono przypadek 45-letniego mężczyzny, u którego wystąpiła rzadko obserwowana, grudkowo-krostkowa postać tej choroby

Cryo-EM structure of the fully assembled elongator complex

Transfer RNA (tRNA) molecules are essential to decode messenger RNA codons during protein synthesis. All known tRNAs are heavily modified at multiple positions through post-transcriptional addition of chemical groups. Modifications in the tRNA anticodons are directly influencing ribosome decoding and dynamics during translation elongation and are crucial for maintaining proteome integrity. In eukaryotes, wobble uridines are modified by Elongator, a large and highly conserved macromolecular complex. Elongator consists of two subcomplexes, namely Elp123 containing the enzymatically active Elp3 subunit and the associated Elp456 hetero-hexamer. The structure of the fully assembled complex and the function of the Elp456 subcomplex have remained elusive. Here, we show the cryo-electron microscopy structure of yeast Elongator at an overall resolution of 4.3 Å. We validate the obtained structure by complementary mutational analyses in vitro and in vivo. In addition, we determined various structures of the murine Elongator complex, including the fully assembled mouse Elongator complex at 5.9 Å resolution. Our results confirm the structural conservation of Elongator and its intermediates among eukaryotes. Furthermore, we complement our analyses with the biochemical characterization of the assembled human Elongator. Our results provide the molecular basis for the assembly of Elongator and its tRNA modification activity in eukaryotes

Phase 3 trials of ixekizumab in moderate-to-severe plaque psoriasis

BACKGROUND Two phase 3 trials (UNCOVER-2 and UNCOVER-3) showed that at 12 weeks of treatment, ixekizumab, a monoclonal antibody against interleukin-17A, was superior to placebo and etanercept in the treatment of moderate-to-severe psoriasis. We report the 60-week data from the UNCOVER-2 and UNCOVER-3 trials, as well as 12-week and 60-week data from a third phase 3 trial, UNCOVER-1. METHODS We randomly assigned 1296 patients in the UNCOVER-1 trial, 1224 patients in the UNCOVER-2 trial, and 1346 patients in the UNCOVER-3 trial to receive subcutaneous injections of placebo (placebo group), 80 mg of ixekizumab every 2 weeks after a starting dose of 160 mg (2-wk dosing group), or 80 mg of ixekizumab every 4 weeks after a starting dose of 160 mg (4-wk dosing group). Additional cohorts in the UNCOVER-2 and UNCOVER-3 trials were randomly assigned to receive 50 mg of etanercept twice weekly. At week 12 in the UNCOVER-3 trial, the patients entered a long-term extension period during which they received 80 mg of ixekizumab every 4 weeks through week 60; at week 12 in the UNCOVER-1 and UNCOVER-2 trials, the patients who had a response to ixekizumab (defined as a static Physicians Global Assessment [sPGA] score of 0 [clear] or 1 [minimal psoriasis]) were randomly reassigned to receive placebo, 80 mg of ixekizumab every 4 weeks, or 80 mg of ixekizumab every 12 weeks through week 60. Coprimary end points were the percentage of patients who had a score on the sPGA of 0 or 1 and a 75% or greater reduction from baseline in Psoriasis Area and Severity Index (PASI 75) at week 12. RESULTS In the UNCOVER-1 trial, at week 12, the patients had better responses to ixekizumab than to placebo; in the 2-wk dosing group, 81.8% had an sPGA score of 0 or 1 and 89.1% had a PASI 75 response; in the 4-wk dosing group, the respective rates were 76.4% and 82.6%; and in the placebo group, the rates were 3.2% and 3.9% (P<0.001 for all comparisons of ixekizumab with placebo). In the UNCOVER-1 and UNCOVER-2 trials, among the patients who were randomly reassigned at week 12 to receive 80 mg of ixekizumab every 4 weeks, 80 mg of ixekizumab every 12 weeks, or placebo, an sPGA score of 0 or 1 was maintained by 73.8%, 39.0%, and 7.0% of the patients, respectively. Patients in the UNCOVER-3 trial received continuous treatment of ixekizumab from weeks 0 through 60, and at week 60, at least 73% had an sPGA score of 0 or 1 and at least 80% had a PASI 75 response. Adverse events reported during ixekizumab use included neutropenia, candidal infections, and inflammatory bowel disease. CONCLUSIONS In three phase 3 trials involving patients with psoriasis, ixekizumab was effective through 60 weeks of treatment. As with any treatment, the benefits need to be weighed against the risks of adverse events. The efficacy and safety of ixekizumab beyond 60 weeks of treatment are not yet known

Manifestations and intensity of indirect self-destructiveness in patients with psoriasis vulgaris

Introduction: Psoriasis is a chronic systemic disease which often significantly reduces the quality of life in extreme situations can provide to severe depression and even suicide. Indirect self-destructiveness is a generalized trend of behavior consisting of taking steps to increase the likelihood of negative and reduce the likelihood of positive consequences for the entity within a general manifestations such as transgression of norms and risk, addictions, poor health maintenance, personal and social neglect, lack of planfulness, helplessness and passiveness. Polish and world literature has no publications on indirect self-destructiveness in psoriasis nor in any skin diseases. The main aim of this study was to investigate the intensity and symptoms of indirect self-destructiveness in population of patients with psoriasis vulgaris Material and methods: The material consisted of 82 patients with psoriasis vulgaris hospitalized in the Department of Dermatology, Pediatric Dermatology and Oncology in 2013-2014. For the achievement of the objectives of the research socio-demographic questionnaire (own authorship) and Indirect Chronic Self-Destructiveness Scale by Kelley in Polish adaptation of Suchańska (version for men and women – each containing 52 issues) was used. Results: The results showed that in a population of people with psoriasis overall severity of indirect self-destructiveness was in the lower range of the average results. The dominant class of indirect self-destructiveness was helplessness and passivity that preceded the poor health maintenance and lack of planning. Conclusions: The results will enrich the existing knowledge about the harmful conduct of psoriasis and a better approach to the patient