Effect of Morphine Withdrawal Syndrome on Cerebral Ischemia

Objective(s)Opioid abuse is still remained a major mental health problem, a criminal legal issue and may cause ischemic brain changes including stroke and brain edema. In the present study, we investigated whether spontaneously withdrawal syndrome might affect stroke outcomes.Materials and MethodsAddiction was induced by progressive incremental doses of morphine over 7 days. Behavioral signs of withdrawal were observed 24, 48 and 72 hr after morphine deprivation and total withdrawal score was determined. Cerebral ischemia was induced 18-22 hr after the last morphine injection by placing a natural clot into the middle cerebral artery (MCA). Neurological deficits were evaluated at 2, 24 and 48 hr after ischemia induction, and infarct size and brain edema were determined at 48 hr after stroke.ResultsMorphine withdrawal animals showed a significant increase in total withdrawal score and decrease of weight gain during the 72 hr after the last morphine injection. Compared to the addicted and control animals, infarct volume and brain edema were significantly increased in the morphine deprived animals (P< 0.05) at 48 hr after cerebral ischemia. Also, neurological deficits were higher in the morphine-withdrawn rats at 48 hr after stroke (P< 0.05). ConclusionOur data indicates that spontaneous withdrawal syndrome may worsen stroke outcomes. Further investigations are necessary to elucidate mechanisms of opiate withdrawal syndrome on stroke

Effect of troxerutin on serum glucose level and lactate dehydrogenase activity after exhaustive swimming in male rats

زمینه و هدف: ورزش وامانده ساز منجر به آسیب عضلانی و کاهش منابع انرژی نظیر گلوکز می&zwnj;شود. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر مکمل تروگزروتین بر سطح سرمی گلوکز و فعالیت لاکتات دهیدروژناز متعاقب شنا وامانده ساز در موش&zwnj;های صحرایی نر بود. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به صورت تصادفی به 4 گروه کنترل، ورزش + 75 میلی گرم بر کیلوگرم، ورزش+ 150 میلی گرم بر کیلوگرم و ورزش + 300 میلی گرم بر کیلوگرم تیمار تروگزروتین تقسیم شدند. کلیه حیوان&zwnj;ها به مدت 30 روز تمرین شنا (5 بار در هفته) انجام دادند. تروگروتین به صورت خوراکی روزانه به مدت 30 روز تجویز شد. در روز سی&zwnj;ام ورزش شنا وامانده ساز انجام و سطح سرمی گلوکز و فعالیت لاکتات دهیدروژناز اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج نشان داد که مکمل تروگزروتین به طور معنی&zwnj;داری سطح سرمی گلوکز را در مقایسه با گروه کنترل افزایش می&zwnj;دهد (001/0&gt;P) و همچنین فعالیت لاکتات دهیدروژناز در گروه ورزش + تروگزروتین (300) در مقایسه با گروه&zwnj;های کنترل و ورزش + تروگزروتین )150 میلی گرم بر کیلوگرم( کاهش یافت (05/0&gt;P). نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که تروگزروتین می&zwnj;تواند تأثیر قابل توجهی در کاهش آسیب عضلانی ناشی از ورزش شنا وامانده ساز داشته باشد

Comparison of patient’s prognostic based on Madras Head Injury Prognostic Scale and Glasgow Outcome Scale in head trauma patients admitted in emergency ward of 5th Azar educative and therapeutic center in Gorgan, 2011

زمینه و هدف: آسیب&zwnj; های تروماتیک سر بزرگترین علت مرگ و ناتوانی در میان بیماران ترومایی است. تخمین پیش&zwnj; آگهی بیمار بلافاصله پس از بروز ضربه سر، می &zwnj;تواند اساس تصمیمات بالینی صحیح در آینده، صرفه&zwnj; جویی در هزینه&zwnj; ها، توان بخشی به موقع و افزایش رضایت بیماران باشد؛ بنابراین این مطالعه با هدف تعیین پیش &zwnj;آگهی بیماران ضربه سر مراجعه &zwnj;کننده به بخش فوریت مرکز آموزشی درمانی پنجم آذر گرگان با مقیاس پیش&zwnj; گویی کننده مدراس انجام گردید. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی- همبستگی 117 نفر از بیماران ضربه سر مراجعه&zwnj; کننده به بخش فوریت مرکز آموزشی درمانی پنجم آذر گرگان با روش نمونه&zwnj; گیری در دسترس انتخاب و بررسی شدند. جمع &zwnj;آوری داده &zwnj;ها با استفاده از برگه اطلاعات دموگرافیک، مقیاس پیش &zwnj;گویی جراحات سر مدراس و مقیاس برآیند گلاسکو (GOS) انجام شد. داده&zwnj; ها در محیط نرم &zwnj;افزار آماری SPSS با استفاده از آمار توصیفی و آزمون &zwnj;های آنالیز واریانس، کای مجذور، ضریب همبستگی پیرسون و تی مستقل تحلیل شد. یافته&zwnj; ها: میانگین و انحراف معیار سن بیماران 54/1&plusmn;51/32 بود. بر حسب مقیاس پیش&zwnj; گویی ضربه سر مدراس، پیش&zwnj; آگهی اغلب بیماران (7/54) خوب بود. بیماران با ضایعات داخل جمجمه و شکستگی &zwnj;های جمجمه از پیش &zwnj;آگهی ضعیف &zwnj;تری برخوردار بودند و این تفاوت از نظر آماری معنی &zwnj;دار بود (001/0P&lt;). بین نمرات حاصل از مقیاس پیش&zwnj; گویی ضربه سر مدراس در بدو پذیرش با نتایج نهایی ضربه سر بر اساس مقیاس برآیند گلاسکو، ارتباط مستقیم و معنی&zwnj; دار آماری وجود داشت (001/0P&lt;، 688/0r=). نتیجه &zwnj;گیری: با توجه به یافته &zwnj;های این مطالعه، مقیاس پیش &zwnj;گویی ضربه سر مدراس، در مقایسه با سایر مقیاس&zwnj; های مورد استفاده در این زمینه مقیاسی دقیق، سریع و در عین حال ساده&zwnj; تر و کاربردی &zwnj;تر است؛ لذا انجام پژوهش&zwnj; های بیشتر با هدف کاربرد جهت تریاژ بیماران در اورژانس توصیه می &zwnj;شود

Effect of co-administration of morphine and nicotine on cardiovascular function in two-kidney one clip hypertensive (2K1C) rats

Cardiovascular morbidity and mortality are potentiated with smoking and hypertension. The aim of this study was to investigate the effects of morphine and nicotine co-administration on cardiovascular function in two-kidney one-clip hypertensive (2K1C) rats. Thirty-two male rats were divided into four groups as follow: Vehicle, morphine, nicotine and nicotine + morphine. All drugs were administered for 8 weeks. Baroreflex sensitivity (BRS), heart rate and blood pressure were measured using a Power Lab data acquisition. Plasma rennin activity (PRA) and serum concentration of nitric oxide (NO) were measured using Elisa method. To induce hypertension, the renal artery of left kidney was clipped for 8 weeks. A significant decrease in systolic blood pressure (SBP), diastolic blood pressure (DBP) and mean arterial pressure (MAP) was observed in nicotine + morphine group compared to vehicle and nicotine groups (p<0.05). Serum concentration of NO was lower in nicotine + morphine group compared to morphine group and significantly higher than nicotine group. The BRS was lower in the nicotine + morphine group compared to other groups. The PRA level was higher in nicotine + morphine compared to morphine group but it was higher than nicotine group. This study demonstrated that prolonged co-consumption of morphine and nicotinedecreased PRA and blood pressure and increased the serum concentration of NO in hypertensive rats. Co-administration of morphine and nicotine decreased BRS in 2kic hypertensive rats probably via central nervous system

Effect of hydro-alcoholic extract of Teucrium polium, Descurainia sophia and Artemisia aucheri on naloxone-precipitated morphine withdrawal in male rat

زمینه و هدف: سندرم ترک یکی از عوارض خطرناک و بحرانی سوء استفاده از مواد مخدر است و درمان آن از اولویت‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بهداشتی و درمانی محسوب می شود. هدف این مطالعه بررسی اثر عصاره خاکشیر، درمنه و کلپوره بر علائم ناشی از سندرم ترک مورفین می باشد. روش‌ بررسی: در این مطالعه تجربی، 40 سر موش صحرایی نر به چهار گروه مساوی شامل: گروه کنترل که مورفین، نالوکسان و آب مقطر دریافت کردند، گروه وابسته به مورفین و درمان با عصاره خاکشیر ( mg/kg 400)، گروه وابسته به مورفین و درمان با عصاره کلپوره (mg/kg 600) و گروه وابسته به مورفین و درمان با عصاره درمنه (mg/kg 200) تقسیم شدند. گروه‌ها بمدت 7 روز مورفین دریافت کردند. بعد از وابستگی، در روز هفتم، عصاره ها به هر حیوان از طریق یک کاتتر دهانی- معدی داده شد. یک ساعت بعد mg/kg 0/5 نالوکسان بصورت داخل صفاقی تزریق و هر حیوان جداگانه در قفس به مدت چهل دقیقه به صورت مستقیم مشاهده وسپس متغیرهای کیفیت مدفوع، تعداد دفعات دفع، وزن مدفوع، درازکشیدن، خارش و پرش تعیین گردید. یافته‌ها: در این مطالعه تجربی عصاره خاکشیر سبب کاهش معنی ‌دار بر شاخص‌های دراز کشیدن، درصد کاهش وزن و خارش نسبت به گروه کنترل شد. در گروه تحت درمان با عصاره کلپوره، کاهش معنی دار دفعات پرش و دراز کشیدن در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد. عصاره درمنه نیز، شاخص خارش را در مقایسه با کنترل کاهش داد. نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که عصاره ‌های مورد نظر اثر قابل ملاحظه‌‌ای بر کاهش علایم سندرم ترک ناشی از مورفین دارند. مطالعات بیشتری برای تأثیر اثر این گیاهان بر سندرم ترک مورفین توصیه می شود

Emergence of Terbinafine Resistant Trichophyton mentagrophytes in Iran, Harboring Mutations in the Squalene Epoxidase (SQLE) Gene

Introduction: Trichophyton mentagrophytes and T. interdigitale are important causative agents of superficial mycoses, demonstrating emergent antifungal drug resistance. We studied the antifungal susceptibility profiles in Iranian isolates of these two species. Methods: A total of 96 T. interdigitale and 45 T. mentagrophytes isolates were subjected to molecular typing by ribosomal ITS region. Antifungal susceptibility profiles for terbinafine, griseofulvin, clotrimazole, efinaconazole, luliconazole, amorolfine and ciclopirox were obtained by CLSI broth microdilution method. The squalene epoxidase (SQLE) gene was subjected to sequencing for mutations, if any, in isolates exhibiting elevated MICs for terbinafine. Results: Luliconazole and efinaconazole showed the lowest MIC values against T. mentagrophytes and T. interdigitale isolates. There were five isolates with terbinafine MICs >= 32 mu g/mL in our sample. They belonged to T. mentagrophytes type VIII and harbored two alternative SQLE gene sequence variants, leading to Phe397Leu and Ala448Thr or Leu393Ser and Ala448Thr substitutions in the enzyme. All terbinafine resistant strains could be inhibited by luliconazole and efinaconazole. Conclusion: This study documented a step in the global spread of resistance mechanisms in T. mentagrophytes. However, treatment alternatives for resistant isolates were available. Keywords:Trichophyton mentagrophytes; SQLE; terbinafine; antifungal drug resistance; Ira

Effect of hydro-alcoholic extract of Artemisia aucheri on castor oil-induced diarrhea in male rat

زمینه و هدف: اسهال یکی از مشکلات بهداشتی در سراسر جهان و یکی از شایع ترین علل مرگ در کودکان است. در این پژوهش اثر عصاره درمنه کوهی (aucheri Artemisia) بر اسهال ایجاد شده توسط روغن کرچک مطالعه شده است. روش بررسی: در این مطالعه تجربی 30 سر موش صحرایی نر به پنج گروه مساوی شامل گروه های دریافت کننده عصاره با دوزهای 50، 100 و 200 (mg/kg)، دیفنوکسیلات (mg/kg 5) و گروه شاهد یا حلال (سرم فیزیولوژی) تقسیم شدند. یک ساعت پس از خوراندن داروها یا حلال در حجم ml/kg 10، روغن کرچک به مقدار 2 میلی لیتر به هر حیوان از طریق یک کاتتر دهانی- معدی داده شد. سپس دفع حیوان جداگانه در قفس به مدت پنج ساعت مشاهده شد و کیفیت، تعداد دفعات و وزن مدفوع تعیین گردید. داده ها با استفاده از آزمون ANOVA و تست تعقیبی Tukey آنالیز شدند و 05/0P< به عنوان اختلاف معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: دیفنوکسیلات و دوزهای mg/kg 100 و mg/kg 200 درمنه، درصد کاهش وزن حیوانات، تعداد دفعات دفع و وزن کل مدفوع را کاهش دادند (05/0

Effects of electrical stimulation of dorsal raphe nucleus on neuronal response properties of barrel cortex layer IV neurons following long-term sensory deprivation

Abstract: Objective To evaluate the effect of electrical stimulation of dorsal raphe nucleus (DRN) on response properties of layer IV barrel cortex neurons following long-term sensory deprivation. Methods: Male Wistar rats were divided into sensory-deprived (SD) and control (unplucked) groups. In SD group, all vibrissae except the D2 vibrissa were plucked on postnatal day one, and kept plucked for a period of 60 d. After that, whisker regrowth was allowed for 8-10 d. The D2 principal whisker (PW) and the D1 adjacent whisker (AW) were either deflected singly or both deflected in a serial order that the AW was deflected 20 ms before PW deflection for assessing lateral inhibition, and neuronal responses were recorded from layer IV of the D2 barrel cortex. DRN was electrically stimulated at inter-stimulus intervals (ISIs) ranging from 0 to 800 ms before whisker deflection. Results: PW-evoked responses increased in the SD group with DRN electrical stimulation at ISIs of 50 ms and 100 ms, whereas AW-evoked responses increased at ISI of 800 ms in both groups. Whisker plucking before DRN stimulation could enhance the responsiveness of barrel cortex neurons to PW deflection and decrease the responsiveness to AW deflection. DRN electrical stimulation significantly reduced this difference only in PW-evoked responses between groups. Besides, no DRN stimulation-related changes in response latency were observed following PW or AW deflection in either group. Moreover, condition test (CT) ratio increased in SD rats, while DRN stimulation did not affect the CT ratio in either group. There was no obvious change in 5-HT2A receptor protein density in barrel cortex between SD and control groups. Conclusion: These results suggest that DRN electrical stimulation can modulate information processing in the SD barrel cortex

Bio-effectiveness of the main flavonoids of Achillea millefolium in the pathophysiology of neurodegenerative disorders- a review

The Achillea millefolium L. (Yarrow) is a common herb which is widely being used, worldwide. Achillea is being used for treatment of many disorders since centuries. It is considered safe for supplemental use and flavonoids such as kaempferol, luteolin and apigenin are of main constituents present in Achillea. Most of both antioxidant and anti-inflammatory properties of this herb have been attributed to its flavonoid content. Oxidative and inflammatory processes play important roles in pathogenesis of neurodegenerative diseases. Present review was aimed to review the latest literature evidences regarding application of Achillea and/or its three main flavonoid constituents on epilepsy, Alzheimer's disease, multiple sclerosis, Parkinson's disease and stroke

Randomized Controlled Trial of a Peer Based Intervention on Cardiac Self-efficacy in Patients Undergoing Coronary Artery Bypass Graft Surgery: a 3-year Follow-up Results

Background: Self-efficacy is one's belief in ability to succeed in specific situations and considerable factor to maintaining healthy behaviors. It has an important role in person-centred care and significantly improves after effects of heart attacks. This study aimed to investigate the effects of a peer based intervention on cardiac self-efficacy of the patients after bypass surgery.Methods: In this clinical trial study, 60 patients undergoing bypass surgery were chosen and assigned equally into the control and intervention groups. The patients were assigned into two groups by block randomization. While routine education was presented to the patients in the control group, intervention group were taught using the peer education in two sessions. Cardiac self-efficacy of all the selected patients was assessed orderly in 36-month (3 years) follow-up after surgery. Inclusion criteria used to choose the suitable patients were as the following: no record of CABG surgery, understanding and talking Persian language, willingness to participate in the research, age between 40 and 70 years, no dementia, confusion, mental and psychological problems which might hinder their participation. In addition, exclusion criteria in this study were patient’s death, serious physical problems after CABG surgery, emergency and unexpected surgeries, or cancellation the CABG surgery due to patient’s situation. Data was collected using cardiac self-efficacy scale and analyzed using chi-square, independent t-test and Kolmogorov-Smirnov tests. Results: The patients in both groups were homogenous in terms of demographic data. The mean score of cardiac self-efficacy in the intervention group was significantly different from control group in 3- year follow-up after surgery (P&lt;0.038).Conclusions: Based on this study, accomplishment of peer based intervention can be a beneficial educative-supportive approach in cardiac surgery fields.