Farklı İrreversibl Hidrokolloid Ölçü Materyallerinin Zamana Bağlı Boyutsal Değişimlerinin Karşılaştırılması

Amaç: İrriversibl-hidrokolloid ölçü materyallerinin, firmaların belirttiği bekleme zamanlarının, model netliğini ve ölçünün boyutsal stabilitesini etkileyip etkilemediğinin araştırılmasıdır. Gereç ve Yöntemler: İki aljinat ölçü materyali Hydrocolor 5 (Zhermack), Colorchange (Cavex) ve 1 polivinilsiloksan ölçü materyali (kontrol) kullanıldı. Her materyal için paslanmaz çelikten ana modelden 50 ölçü alındı. Ölçü materyalleri hemen alçısı dökülen ve 1, 2, 3, 5 gün sonra alçısı dökülen gruplar oluşturuldu (n=10). Modellerden dijital kaliper ile ölçümler yapılarak ölçü materyallerinin boyutsal stabiliteleri karşılaştırıldı. Data tek yönlü ANOVA, Bonferroni ve t testleri ile istatistiksel olarak analiz edildi. Bulgular: Boyutsal stabiliteyi açısından materyal-zaman etkileşimi anlamlı bulundu (p=0.007). 1. gün, Affinis-DCode – Hydracolor (p=0.015) ve Affinis-DCode – Cavex (p=0.011) arasındaki fark anlamlı; Hydracolor - Cavex arasındaki fark istatistiksel anlamsızdır. 5. gün, Affinis-DCode – Hydracolor (p=0.012), Affinis-DCode – Cavex (p<0.001) ve Hydracolor – Cavex (p<0.001) ölçü maddeleri arasında fark anlamlı bulundu. Hydrocolor (p=0.189) ve Affinis-DCode (p=0.436) için boyutsal değişim istatistiksel olarak anlamsız iken, Cavex 2. ve 5. gün değerlerinde boyutsal değişim anlamlı düzeyde artmıştır. (p=0.003). Bağımsız iki grup t testi ile yapılan değerlendirmede ise başlangıç da gruplar arası fark yok iken 1. 2. 3. ve 5. günlerde farklar istatistiksel olarak anlamlıdır. Sonuç: Başlangıçta irreversibl-hidrokolloid ölçü maddeleri benzer davranış gösterse de, 5. Gün değerlendirmelerinde Cavex en fazla boyutsal değişime uğradı. Farklı marka ve bekleme zamanları irreversibl-hidrokolloid ölçü materyallerinin boyutsal stabilitesini etkilemektedir. Klinik açıdan en doğru yaklaşım, alınan ölçülerden en kısa sürede model eldesinin yapılması boyutsal değişimi minimum seviyede tutacaktır

Real-world efficacy and safety of Ledipasvir plus Sofosbuvir and Ombitasvir/Paritaprevir/Ritonavir +/- Dasabuvir combination therapies for chronic hepatitis C: A Turkish experience

Background/Aims: This study aimed to evaluate the real-life efficacy and tolerability of direct-acting antiviral treatments for patients with chronic hepatitis C (CHC) with/without cirrhosis in the Turkish population.Material and Methods: A total of 4,352 patients with CHC from 36 different institutions in Turkey were enrolled. They received ledipasvir (LDV) and sofosbuvir (SOF)+/- ribavirin (RBV) ombitasvir/paritaprevir/ritonavir +/- dasabuvir (PrOD)+/- RBV for 12 or 24 weeks. Sustained virologic response (SVR) rates, factors affecting SVR, safety profile, and hepatocellular cancer (HCC) occurrence were analyzed.Results: SVR12 was achieved in 92.8% of the patients (4,040/4,352) according to intention-to-treat and in 98.3% of the patients (4,040/4,108) according to per-protocol analysis. The SVR12 rates were similar between the treatment regimens (97.2%-100%) and genotypes (95.6%-100%). Patients achieving SVR showed a significant decrease in the mean serum alanine transaminase (ALT) levels (50.90 +/- 54.60 U/L to 17.00 +/- 14.50 U/L) and model for end-stage liver disease (MELD) scores (7.51 +/- 4.54 to 7.32 +/- 3.40) (p<0.05). Of the patients, 2 were diagnosed with HCC during the treatment and 14 were diagnosed with HCC 37.0 +/- 16.0 weeks post-treatment. Higher initial MELD score (odds ratio [OR]: 1.92, 95% confidence interval [CI]: 1.22-2.38; p=0.023]), higher hepatitis C virus (HCV) RNA levels (OR: 1.44, 95% CI: 1.31-2.28; p=0.038), and higher serum ALT levels (OR: 1.38, 95% CI: 1.21-1.83; p=0.042) were associated with poor SVR12. The most common adverse events were fatigue (12.6%), pruritis (7.3%), increased serum ALT (4.7%) and bilirubin (3.8%) levels, and anemia (3.1%).Conclusion: LDV/SOF or PrOD +/- RBV were effective and tolerable treatments for patients with CHC and with or without advanced liver disease before and after liver transplantation. Although HCV eradication improves the liver function, there is a risk of developing HCC.Turkish Association for the Study of The Liver (TASL

Efficacy and safety of oral semaglutide with flexible dose adjustment versus sitagliptin in type 2 diabetes (PIONEER 7): a multicentre, open-label, randomised, phase 3a trial

Background: Oral semaglutide is the first oral formulation of a glucagon-like peptide-1 (GLP-1) receptor agonist developed for the treatment of type 2 diabetes. We aimed to compare the efficacy and safety of flexible dose adjustments of oral semaglutide with sitagliptin 100 mg. Methods: In this 52-week, multicentre, randomised, open-label, phase 3a trial, we recruited patients with type 2 diabetes from 81 sites in ten countries. Patients were eligible if they were aged 18 years or older (19 years or older in South Korea), had type 2 diabetes (diagnosed ≥90 days before screening), HbA1c of 7·5–9·5% (58–80 mmol/mol), and were inadequately controlled on stable daily doses of one or two oral glucose-lowering drugs (for 90 days or more before screening). Participants were randomly assigned (1:1) by use of an interactive web-response system, stratified by background glucose-lowering medication at screening, to oral semaglutide with flexible dose adjustments to 3, 7, or 14 mg once daily or sitagliptin 100 mg once daily. To approximate treatment individualisation in clinical practice, oral semaglutide dose could be adjusted on the basis of prespecified HbA1c and tolerability criteria. Two efficacy-related estimands were prespecified: treatment policy (regardless of treatment discontinuation or use of rescue medication) and trial product (on treatment and without use of rescue medication) for participants randomly assigned to treatment. The primary endpoint was achievement of HbA1c of less than 7% (53 mmol/mol) at week 52 and the confirmatory secondary efficacy endpoint was change in bodyweight from baseline to week 52. Safety was assessed in all participants who received at least one dose of study drug. This trial is registered with ClinicalTrials.gov, number NCT02849080, and European Clinical Trials Database, EudraCT number 2015-005593-38, and an open-label extension is ongoing. Findings: Between Sept 20, 2016, and Feb 7, 2017, of 804 patients assessed for eligibility, 504 were eligible and randomly assigned to oral semaglutide (n=253) or sitagliptin (n=251). Most participants were male (285 [57%] of 504) with a mean age of 57·4 years (SD 9·9). All participants were given at least one dose of their allocated study drug except for one participant in the sitagliptin group. From a mean baseline HbA1c of 8·3% (SD 0·6%; 67 mmol/mol [SD 6·4]), a greater proportion of participants achieved an HbA1c of less than 7% with oral semaglutide than did with sitagliptin (treatment policy estimand: 58% [134 of 230] vs 25% [60 of 238]; and trial product estimand: 63% [123 of 196] vs 28% [52 of 184]). The odds of achieving an HbA1c of less than 7% was significantly better with oral semaglutide than sitagliptin (treatment policy estimand: odds ratio [OR] 4·40, 95% CI 2·89–6·70, p&lt;0·0001; and trial product estimand: 5·54, 3·54–8·68, p&lt;0·0001). The odds of decreasing mean bodyweight from baseline to week 52 were higher with oral semaglutide than with sitagliptin (estimated mean change in bodyweight, treatment policy estimand: −2·6 kg [SE 0·3] vs −0·7 kg [SE 0·2], estimated treatment difference [ETD] −1·9 kg, 95% CI −2·6 to −1·2; p&lt;0·0001; and trial product estimand: −2·9 kg [SE 0·3] vs −0·8 kg [SE 0·3], ETD −2·2 kg, −2·9 to −1·5; p&lt;0·0001). Adverse events occurred in 197 (78%) of 253 participants in the oral semaglutide group versus 172 (69%) of 250 in the sitagliptin group, and nausea was the most common adverse event with oral semaglutide (53 [21%]). Two deaths occurred in the sitagliptin group during the trial. Interpretation: Oral semaglutide, with flexible dose adjustment, based on efficacy and tolerability, provided superior glycaemic control and weight loss compared with sitagliptin, and with a safety profile consistent with subcutaneous GLP-1 receptor agonists. Funding: Novo Nordisk A/S

"Vitapan classical" ve "Vitapan 3D-Master" renk anahtarları kullanılarak renk seçimi yapılmış metal destekli seramik kronların, doğal dişe göre renk uyumlarının araştırılması

Günümüz restoratif dişhekimliğinin temel amaçlardan biri, kaybedilen doğal diş estetiğinin en iyi şekilde hastaya yeniden kazandırılmasıdır. Bu amaçla; piyasaya yeni sürülen “Vitapan 3D-Master” ticari marka fabrikasyon renk anahtarlarının, aynı firmanın konvansiyonel “Vitapan Classical” renk anahtarına göre renk eşlemede üstünlüğünün olup olmadığı ve bu renk anahtarları kullanılarak renk seçimi yapılmış kronların, doğal dişe göre renk uyumları (gözlem grubu ve spektrofotometre değerlendirmeleri ile) araştırılmıştır. “Vitapan Classical” ve “Vitapan 3D-Master” fabrikasyon renk anahtarları ile doğal dişe uygun renk seçimi yapılarak hastalara metal destekli tek seramik kronlar yapılmıştır. Yapılmış kronların, “Vitapan Classical” ve “Vitapan 3D Master” fabrikasyon renk anahtarları ile bu renk anahtarlarına ait porselen setinden elde edilmiş metal alt yapılı özel renk anahtarlarının renk parametreleri belirlenmesinde ve bunların birbirleriyle karşılaştırılmasında Gratec-Macbeth 3100 model bir spektrofotometre kullanılmıştır. Daha sonra bu veriler, gözlem grubunun tek kronlar için yaptığı renk uyum değerlendirme sonuçları ile karşılaştırılmıştır. Yapılan istatistik analizler sonucunda, gözlemcilerin puan ortalaması, Ε < 3 olan örnekler için yüksek olduğu ve gözlemci ortalamalarının “Vitapan Classical” renk anahtarı ile rengi seçilmiş kronlarda daha yüksek olduğu görülmüştür. Spectrofotometre karşılaştırmasından elde edilen Ε (renk farkı) değerlerinin, gözlem grubu değerlendirmeleri ile negatif yönde bir doğrusal ilişki gösterdiği gözlenmiştir. Başka bir deyişle Ε değeri küçüldükçe, gözlem grubunun kronlara verdiği puanlar yükselmiştir. Ayrıca gözlem grubunda yer alan gözlemciler arasında da pozitif yönde bir korelasyon bulunması kişiye özgü değerlendirme sonuçlarının da birbirini desteklediğini göstermiştir. Fabrikasyon renk anahtarları ile kendisine ait porselen seti kullanılarak hazırlanmış metal alt yapılı özel renk anahtarları arasında Ε < 3 için % 26,9 oranında bir benzerlik görülmüştür. Yine aynı Ε < 3 ön koşulu altında, renk seçiminde kullanılan fabrikasyon renk anahtarları ile hastalara yapılan tek kronlar (klinik uygulama için yapılmış tek kron restorasyonlar) arasında % 36,1 oranında bir uyum olduğu spektrofotometre karşılaştırmaları ile bulunmuştur Seramik restorasyonların yapım aşamasında kullanılan her iki porselen setinden elde edilmiş metal alt yapılı her iki özel renk anahtarının, klinik uygulama sırasında yapılmış tek kronlar ile spektrofotometre karşılaştırmaları, %73,5ʼlik bir başarı oranını göstermiştir. Ayrıca hastalara yapılan metal destekli seramik kronların aydınlık değerlerinin ve renk parametrelerinin (a, b) genel olarak özel renk anahtarının aydınlık değerine ve renk parametrelerine daha yakın olduğu görülmüştür. Bu sonuçlar bize; renk anahtarlarının metal alt yapılı olarak üretilmesinin ya da porselen setine uygun özel renk anahtarlarının hazırlanmasının, renk eşlemede kolaylık sağlayacağını dolayısıyla restorasyonlarda sağlanacak estetik başarıyı daha da yükselteceğini göstermiştir. Bu araştırmaya göre; “Vitapan Classical” ve “Vitapan 3D-Master” fabrikasyon renk anahtarı arasında, gözlem grubu ve spektrofotometre değerlendirmelerinin birbirleriyle karşılaştırılması sonucunda renk eşleme yönünden istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmamıştır

Total ve Kısmi Diş Eksikliği Olgularının, Konvansiyonel ve Implant Üstü Protezler Ile Tedavisinde Artex Artikülatör Kullanımının Klinik Etkinliğinin Araştırılması

Objectives: in this study, the clinical efficacy of a fully adjustable articulator and its outcome on patient comfort have been aimed to be studied on conventional and implant supported denture fabrication of patients with complete and partial edentulism. Methods: Totally 40 patients with an age range 35-65 having required clinical criteria have been included and divided into 2 subgroups of 20 patients. in the first group, conventional clinical and laboratory procedures including interocclusal registration, transfer and denture fabrication have been used for rehabilitation of patients with conventional and/or implant supported dentures, while an articulator system was used for the prosthetic rehabilitation of patients requiring conventional and/or implant supported dentures in the second group. Results: in the study group patients that articulator system was used both chewing activity and phonation as well as the aesthetic satisfaction, avoid joint problems or in terms of the decline of existing joint problems have been achieved statistically significant positive results. Conclusion: the results of the study indicated that the patients using dentures fabricated with the aid of the articulator system had higher chewing ability, adequate bite force, no masticatory muscle and/or temporomandibular joint problems,and their speech was not deterioriated and esthetic outcome of the rehabilitation was sufficientAmaç: Dişhekimliğinde kullanılan ve eklem hareketlerini taklit edebilen yardımcı cihazlar mevcuttur. Bu cihazlara artikulatör adı verilir. Artikülatörler; eklem hareketleri ile uyum içinde olan sabit yada hareketli protetik restorasyonların, klinik ve laboratuar aşamaların da kullanılır. Bu çalışmada; total ve kısmi diş eksikliği olan bireylerin konvansiyonel ve implant üstü protezler ile tedavisinde, tam ayarlanabilir (artex marka) artikülatör kullanımının klinik etkinliğinin araştırılması ve hastaların yaşam kalitesine etkisinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Yöntem: Çalışmaya 35 - 65 yaş aralığında, belirlenen kriterlere uygun 40 hasta çalışmaya dahil edilerek 20' şer kişilik 2 alt gruba ayrılmıştır. 1. Grup'da yer alan hastaların konvansiyonel veya implant üstü protezlerinin yapımı sırasında, kapanış kayıtlarının alınması, transferi ve protezlerinin laboratuar aşamaları için konvasiyonel yöntemler kullanılmıştır. 2. Grup'da yer alan hastaların konvansiyonel veya implant üstü protezlerinin yapımı sırasında ise kapanış kayıtlarının alınması, transferi ve protezlerinin laboratuar aşamalarında artikülatör sistemi kullanılarak protezleri üretilmiştir. Bulgular: Artikülatör sisteminin kullanıldığı çalışma grubu hastalarında gerek çiğneme etkinliği ve fonasyon açısından, gerekse estetik memnuniyet ve eklem problemlerinin oluşmaması veya mevcut eklem problemlerinin gerilemesi açısından istatistiksel olarak anlamlı pozitif sonuçlara ulaşılmıştır. Sonuç: Artikülatör sistemi kullanıldığı çalışma grubu hastalarında; çiğneme etkinliğinin yüksek, yeterli ısırma kuvveti uygulanabildiği, çiğneme kaslarında ağrı veya eklem problemlerinin olmadığı, konuşmanın etkilenmediği ve estetik görünümü açısından daha tatminkar olduğu sonucuna varılmıştı

Ağız Gargaralarının Diş Dokusu ve Feldspatik Seramik Restorasyonlarda Oluşturduğu Renk Değişikliklerinin Değerlendirilmesi

Objectives: the aim of this study was to evaluate the effects of 3 commercially available mouth rinses and distilled water as a control group on the color stability of dental ceramic and enamel. Methods: Eighty subjects were enrolled in this study and randomly divided into four groups. Three group prescribed the use of 3 different mouthrinse and as a control group used distilled water. Color values of dental ceramic and enamel were recorded at baseline with a spectrophotometer according to the CIE L*a*b* coordinates. After seven days, the color values of all subjects were re measured and the color change value ?E* was calculated. Data were analyzed using a 2-way analysis of variance at a significance level of.05. Results: There were no significant differences among color change of enamel. the difference between ?E values obtained from different mouthwashes and feldspathic ceramic was not statistically significant. (P>.05). Conclusion: in the study, it was concluded that the mouthrinses on ceramic surfaces caused different levels of coloration than the control group.Amaç: Sıklıkla kullanılan üç farklı ağız gargarasının ve kontol grubu olarak distile suyun kullanıldığı, doğal diş dokusunda ve feldispatik seramik yüzeyinde oluşturduğu renk değişikliklerinin değerlendirilmesi amaçlandı. Gereç ve Yöntem: Çalışmaya 80 hasta katıldı ve rastgele 4 gruba ayrıldı. 3 gruptaki hastaya farklı ağız gargaralarını kullanmaları, kontrol grubuna serum fizyolojik kullanması önerildi. Gargara kullanmaya başlamadan önce renk değerleri spektrofotometre kullanılarak ölçüldü. 7 gün sonra tüm hastalarda renk ölçümleri tekrarlandı. Ölçümler tamamlandıktan sonra ?E* değerleri hesaplandı.Renk değişimlerinin istatistiksel analizi çift yönlü varyans analizi ile (Two-way ANOVA) ?=.05 önem seviyesinde yapıldı. Bulgular: Test edilen gargaraların mine yüzeyinde oluşturduğu renklenme değerlerinde istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmadı. Farklı ağız gargaralarının seramik yüzeyinde oluşturduğu renk değişikliklerinin ?E değeri istatistiksel olarak anlamlı bulunmadı (P>.05). Sonuç: Yapılan çalışmada, seramik yüzeylerde ağız gargaralarının kontrol grubuna göre farklı düzeylerde renklenmelere sebep olduğu sonucu elde edildi

Effect of different cleaning regimens on the adhesion of resin to saliva-contaminated ceramics

PURPOSE: The aim of this study was to evaluate the influence of different cleaning regimens on the microshear bond strength (μSBS) of three different all-ceramic surfaces after saliva contamination. MATERIAL AND METHODS: Cubic ceramic specimens (3 × 3 × 3 mm(3) ) were prepared from three types of ceramics: zirconium dioxide (Z), leucite-reinforced glass ceramic (E), lithium disilicate glass ceramic (EX; n = 12/subgroup). A total of 144 composite resin cylinders (diameter: 1 mm, height: 3 mm) were prepared. Three human-saliva-contaminated surfaces of ceramic specimens were cleaned with either water spray (WS), with 0.5% sodium hypochlorite solution (HC), or with a cleaning paste (CP). Control surface (C) was not contaminated or cleaned. Composite cylinders were bonded to each surface with a resin luting cement. All specimens were stored at 37°C in deionized water until fracture testing. μSBS tests were performed in a universal testing machine (0.5 mm/min), and the results (MPa ± SD) were statistically analyzed (two-way ANOVA, Bonferroni a = 0.05). Fractured surfaces were analyzed to identify the failure types using an optical microscope at 50× magnification. Two representative specimens from all groups were examined with scanning electron microscopy. RESULTS: μSBS test results were significantly affected by the saliva cleaning regimens (p = 0.01) and the ceramic types (p = 0.03). The interaction terms between the ceramic type and saliva cleaning regimen were also significant (p 0.05). In the EX group, C resulted in significantly higher μSBS values (32.6 ± 7.4) than CP (17.4 ± 8.9), WS (15.6 ± 7.3), and HC (14.3 ± 4.5) (p < 0.05); however, C (20.4 ± 7.1) and HC (19.2 ± 7.5) showed higher μSBS values than CP (13.8 ± 4.8) and WS (10.9 ± 5.7) in the E group. Some cohesive failures within the luting resin were observed in the E and EX groups, whereas only adhesive failures were seen in zirconia groups for all surface treatments. CONCLUSIONS: Different ceramic surface cleaning regimens after saliva contamination of the zirconium dioxide revealed μSBS similar to the control group, whereas all surface cleaning regimens tested significantly decreased the bond strength values in the lithium disilicate glass ceramic. The leucite-reinforced glass-ceramic group benefited from 0.5% sodium hypochlorite solution cleaning with increased bond strengths. CLINICAL SIGNIFICANCE: Adhesive cementation of zirconia presents a clinically challenging protocol, and the cementation surface contamination of the zirconia restorations and the inadequate removal of the contaminants increase the risk of failure, as for all ceramic types. This study demonstrated that surface cleaning regimens should be applied according to different ceramic properties