Zewnętrzna kontrapulasacja w leczeniu choroby niedokrwiennej serca. Mechanizmy działania

Zewnętrzna kontrapulsacja (EECP) jest nową metodą terapii, stosowaną przede wszystkim w przypadkach dławicy piersiowej opornej na tradycyjne leczenie. Mechanizm działania EECP polega na podwyższaniu rozkurczowego ciśnienia tętniczego i perfuzji naczyń wieńcowych, obniżeniu oporu obwodowego oraz zwiększeniu obciążenia wstępnego serca. W następstwie dochodzi do poprawy czynności lewej komory, obniżenia produkcji czynników natriuretycznych, udrażniania lub tworzenia nowych naczyń krążenia obocznego oraz wzrostu reaktywności śródbłonka naczyniowego. Jednym z podstawowych czynników wywołujących niniejsze zmiany na poziomie naczyń wieńcowych i obwodowych tętniczek oporowych jest zwiększone naprężenie ścinające (shear stress), wynikające z nasilenia przepływu krwi. Jego wpływ zaznacza się poprzez aktywność enzymatyczną oraz ekspresję genów. Dotychczas opisany wpływ EECP na układ sercowo-naczyniowy pozwala stwierdzić, że może to być bezpieczna i skuteczna metoda leczenia, a jej mechanizm działania wydaje się być jednym z bardziej fizjologicznych. (Folia Cardiol. 2004; 11: 483–488

Zewnętrzna kontrapulasacja w leczeniu choroby niedokrwiennej serca. Podstawy kliniczne

Ze względu na coraz większą zapadalność na chorobę niedokrwienną serca oraz coraz częstsze występowanie dławicy opornej na tradycyjne formy leczenia opracowano nowe metody terapii, do których zalicza się m.in. zewnętrzną kontrapulsację (EECP). Zasada działania EECP polega na sekwencyjnym zwiększaniu ucisku na łożysko naczyniowe kończyn dolnych, skoordynowanym z cyklem pracy serca. Po zakończeniu 35-godzinnej cyklicznej terapii zaobserwowano zmniejszenie częstości występowania dolegliwości o charakterze wieńcowym, redukcję stopnia nasilenia dławicy piersiowej w skali CCS, poprawę tolerancji wysiłku w czasie próby wysiłkowej oraz zmniejszenie hipoperfuzji mięśnia sercowego w badaniach radioizotopowych. Efekty kliniczne leczenia za pomocą EECP sugerują celowość jej zastosowania u pacjentów z dławicą piersiową oporną na tradycyjne formy leczenia. Dalsze obserwacje mogą przyczynić się do zwiększenia liczby wskazań do przeprowadzania zabiegów zewnętrznej kontrapulsacji. (Folia Cardiol. 2004; 11: 407-413

Zewnętrzna kontrapulasacja w leczeniu choroby niedokrwiennej serca. Mechanizmy działania

Zewnętrzna kontrapulsacja (EECP) jest nową metodą terapii, stosowaną przede wszystkim w przypadkach dławicy piersiowej opornej na tradycyjne leczenie. Mechanizm działania EECP polega na podwyższaniu rozkurczowego ciśnienia tętniczego i perfuzji naczyń wieńcowych, obniżeniu oporu obwodowego oraz zwiększeniu obciążenia wstępnego serca. W następstwie dochodzi do poprawy czynności lewej komory, obniżenia produkcji czynników natriuretycznych, udrażniania lub tworzenia nowych naczyń krążenia obocznego oraz wzrostu reaktywności śródbłonka naczyniowego. Jednym z podstawowych czynników wywołujących niniejsze zmiany na poziomie naczyń wieńcowych i obwodowych tętniczek oporowych jest zwiększone naprężenie ścinające (shear stress), wynikające z nasilenia przepływu krwi. Jego wpływ zaznacza się poprzez aktywność enzymatyczną oraz ekspresję genów. Dotychczas opisany wpływ EECP na układ sercowo-naczyniowy pozwala stwierdzić, że może to być bezpieczna i skuteczna metoda leczenia, a jej mechanizm działania wydaje się być jednym z bardziej fizjologicznych. (Folia Cardiol. 2004; 11: 483–488

Zewnętrzna kontrapulasacja w leczeniu choroby niedokrwiennej serca. Podstawy kliniczne

Ze względu na coraz większą zapadalność na chorobę niedokrwienną serca oraz coraz częstsze występowanie dławicy opornej na tradycyjne formy leczenia opracowano nowe metody terapii, do których zalicza się m.in. zewnętrzną kontrapulsację (EECP). Zasada działania EECP polega na sekwencyjnym zwiększaniu ucisku na łożysko naczyniowe kończyn dolnych, skoordynowanym z cyklem pracy serca. Po zakończeniu 35-godzinnej cyklicznej terapii zaobserwowano zmniejszenie częstości występowania dolegliwości o charakterze wieńcowym, redukcję stopnia nasilenia dławicy piersiowej w skali CCS, poprawę tolerancji wysiłku w czasie próby wysiłkowej oraz zmniejszenie hipoperfuzji mięśnia sercowego w badaniach radioizotopowych. Efekty kliniczne leczenia za pomocą EECP sugerują celowość jej zastosowania u pacjentów z dławicą piersiową oporną na tradycyjne formy leczenia. Dalsze obserwacje mogą przyczynić się do zwiększenia liczby wskazań do przeprowadzania zabiegów zewnętrznej kontrapulsacji. (Folia Cardiol. 2004; 11: 407-413

Clinical course and outcome of SARS-CoV-2 infection in multiple sclerosis patients treated with disease-modifying therapies — the Polish experience

Introduction. The aim of this study was to report the course and outcome of SARS-CoV-2 infection in multiple sclerosis (MS) patients treated with disease-modifying therapies (DMTs) in Poland. A major concern for neurologists worldwide is the course and outcome of SARS-CoV-2 infection in patients with MS treated with different DMTs. Although initial studies do not suggest an unfavourable course of infection in this group of patients, the data is limited.Materials and methods. This study included 396 MS patients treated with DMTs and confirmed SARS-CoV-2 infection from 28 Polish MS centres. Information concerning patient demographics, comorbidities, clinical course of MS, current DMT use, as well as symptoms of SARS-CoV-2 infection, need for pharmacotherapy, oxygen therapy, and/or hospitalisation, and short-term outcomes was collected up to 30 January 2021. Additional data about COVID-19 cases in the general population in Poland was obtained from official reports of the Polish Ministry of Health.Results. There were 114 males (28.8%) and 282 females (71.2%). The median age was 39 years (IQR 13). The great majority of patients with MS exhibited relapsing-remitting course (372 patients; 93.9%). The median EDSS was 2 (SD 1.38), and the mean disease duration was 8.95 (IQR 8) years. Most of the MS patients were treated with dimethyl fumarate (164; 41.41%). Other DMTs were less frequently used: interferon beta (82; 20.70%), glatiramer acetate (42; 10.60%), natalizumab (35;8.84%), teriflunomide (25; 6.31%), ocrelizumab (20; 5.05%), fingolimod (16; 4.04), cladribine (5; 1.26%), mitoxantrone (3; 0.76%), ozanimod (3; 0.76%), and alemtuzumab (1; 0.25%). The overall hospitalisation rate due to COVID-19 in the cohort was 6.81% (27 patients). Only one patient (0.3%) died due to SARS-CoV-2 infection, and three (0.76%) patients were treated with mechanical ventilation; 106 (26.8%) patients had at least one comorbid condition. There were no significant differences in the severity of SARS-CoV-2 infection regarding patient age, duration of the disease, degree of disability (EDSS), lymphocyte count, or type of DMT used.Conclusions and clinical implications. Most MS patients included in this study had a favourable course of SARS-CoV-2 infection. The hospitalisation rate and the mortality rate were not higher in the MS cohort compared to the general Polish population. Continued multicentre data collection is needed to increase the understanding of SARS-CoV-2 infection impact on the course of MS in patients treated with DMTs

Planowanie przychodów ze sprzedaży na przykładzie przedsiębiorstw z branży produkcji filmów, nagrań wideo, programów telewizyjnych, nagrań dźwiękowych i muzycznych

<p>This report presents forecast of sales by the method of percentage of sales. The study analyzed the business of film production</p

Left ventricular mass : correlation with fatness, hemodynamics and renal morphology

Background: Left ventricular mass (LVM) is correlated with body composition and central hemodynamics as well as kidney function. Recently, fat-free mass has been considered to be more strongly correlated with LVM in comparison to other descriptors of fatness. We therefore address the question of whether comprehensive descriptors of fatness, central hemodynamics and renal characteristics demonstrate the association with left ventricular mass in healthy non-obese population. Material/Methods: 119 healthy non-obese subjects (53 females, 66 males, mean age 50 yrs) were evaluated. Central hemodynamics was measured by Pulse Wave Analysis, left ventricular mass was assessed by echocardiography, fatness was evaluated by anthropometry, bioimpedance, and ultrasound. Results: Left ventricular mass index (LVMI) correlated to the same extent with central and peripheral blood pressure but not with descriptors of wave reflection. Fat-free mass as well as intraabdominal fat correlated to a similar extent with LVMI. Kidney morphological characteristics indexed to body surface area were associated inversely and independently with LVMI. Conclusions: Comprehensive assessment of fatness reinforced the concept that intraabdominal fat compartment is strongly correlated with left ventricular mass. Descriptors of wave reflection are not associated with left ventricular mass. The interrelationsh between kidney morphology and LVMI indicates that such associations may be a biologically plausible phenomenon