Urządzenia wspomagające pracę komór: leczenie pomostowe do momentu uzyskania ponownej wydolności komory lub do czasu przeszczepu oraz leczenie docelowe

Mimo postępów w zakresie farmakoterapii dotyczących skutecznej blokady neurohumoralnej u chorych z niewydolnością serca, ciągle zwiększa się liczba chorych z nasilonymi objawami, a chorobowość związana z niewydolnością serca i wskaźniki śmiertelności są nadal wysokie. Obecnie najskuteczniejszą metodą leczenia krańcowej niewydolności serca jest przeszczepienie serca. Jednak znacznym jej ograniczeniem jest brak organów do transplantacji. Z tego powodu rośnie znaczenie urządzeń, które mogą skutecznie podtrzymać funkcję układu krążenia u ciężko chorych pacjentów z niewydolnością serca. Ich zastosowanie może stanowić leczenie pomostowe zanim będzie możliwa transplantacja serca. W badaniu REMATCH wykazano, że urządzenia mogą też spełniać rolę leczenia docelowego u chorych niekwalifikujących się do przeszczepu. Najnowsze badania wskazują, że urządzenia do wspomagania lewej komory mogą też służyć jako pomost do wyleczenia. Oprócz produktów firm zagranicznych dostępny jest także polski system (PCAS) przygotowywany obecnie do wprowadzenia na rynek międzynarodowy. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 54–64

The ventricular assist device: a bridge to ventricular recovery, a bridge to heart transplantation or destination therapy?

Despite advances in pharmacological treatments aimed at a neurohormonal blockade for heart failure, there is still a growing number of patients with advanced symptoms who suffer significant morbidity and mortality. At present the most effective cure for end-stage congestive heart failure is cardiac transplantation. This method is severely limited owing to a lack of available organs. This is why ventricular assist devices (VADs) capable of completely supporting the circulation are taking on an increasingly important role in heart failure therapy. VADs are important bridges to cardiac transplantation. The Randomised Evaluation of Mechanical Assistance for the Treatment of Congestive Heart Failure (REMATCH) trial revealed that they could be used as long-term destination therapy for non-transplant candidates. The latest studies show that VAD support may also function as a bridge to ventricular recovery and enable this procedure to take place. Apart from foreign devices, there is the Polish system (PCAS), which is being prepared for introduction into global practice. (Cardiol J 2007; 14: 14–23

New methods in laboratory diagnostics of dilated cardiomyopathy

Dilated cardiomyopathy (DCM) is a multifactorial heart disease in which there is enlargement and systolic dysfunction of one or both ventricles. The exhaustion of compensatory mechanisms leads to symptoms of congestive heart failure, which is a significant problem in contemporary cardiology. DCM is still diagnosed using clinical assessment; echocardiography is necessary, and in some clinical situations we need hemodynamic assessment in order to identify the etiology and progression of heart disease. These tests are necessary for choice of treatment and qualification for heart transplant. Investigators are looking for new, valuable, additional parameters which could be of use in screening and heart disease progression assessment, and which may be helpful in the management and risk stratification of patients with DCM. These monitoring and prognostic tools in patients with chronic heart failure can be biomarkers, such as natriuretic peptides: BNP and NT-proBNP, cardiac troponins or inflammatory cytokines and their receptors. Moreover, there are ongoing research projects concerning persistently elevated uric acid, Ca-125 and osteopontin concentrations for the identification of patients with DCM, as well as adverse prognoses

Zastosowanie kontrapulsacji wewnątrzaortalnej - Kantrowitz Cardio VADTM i kontapulsacji zewnątrzaortalnej w terapii mechanicznego wspomagania niewydolnego serca

Zastoinowa niewydolność serca (CHF) to stan, w którym następuje upośledzenie funkcji serca jako pompy, powodujące zmniejszenie obwodowego przepływu krwi, która nie pokrywa zapotrzebowania metabolicznego tkanek. Częstość występowania CHF ocenia się na 1% populacji. Z wiekiem odsetek ten gwałtownie rośnie, sięgając 6-10% u osób powyżej 65. rż. Mimo istotnych postępów rokowanie jest niekorzystne, a w zaawansowanej fazie choroby roczna śmiertelność przekracza 50%. Celem niniejszej pracy jest omówienie zastosowania kontrapulsacji wewnątrzaortalnej (IABP) i nowych urządzeń do krótko- i średnioterminowego częściowego wspomagania krążenia. Kontrapulsacja wewnątrzaortalna jest najczęściej stosowaną w praktyce klinicznej metodą wspomagania krążenia. Balon do IABP zazwyczaj wprowadza się przez tętnicę udową; chory jest unieruchomiony, co zwiększa odsetek powikłań. Ryzyko zgonu związanego z powikłaniami IABP, w tym przede wszystkim niedokrwieniem kończyny dolnej i krwawieniami, wynosi 3-5% i zwiększa się w przedłużonej kontrapulsacji wewnątrzaortalnej. Wykazano, że przedłużona IABP ratuje bądź przedłuża życie i często umożliwia doczekanie do przeszczepu serca. Korzystne rezultaty przedłużonej IABP wynikają z powrotu funkcji ogłuszonego mięśnia sercowego oraz stopniowego rozwoju krążenia obocznego do obszarów niedokrwienia. Wprowadzane do praktyki klinicznej nowe urządzenia do przedłużonej kontrapulsacji nie unieruchamiają chorych, pozwalają uniknąć powikłań, a także wpływają na poprawę hemodynamiczną i funkcjonalną niewydolnego serca

Zastosowanie kontrapulsacji wewnątrzaortalnej - Kantrowitz Cardio VADTM i kontapulsacji zewnątrzaortalnej w terapii mechanicznego wspomagania niewydolnego serca

Zastoinowa niewydolność serca (CHF) to stan, w którym następuje upośledzenie funkcji serca jako pompy, powodujące zmniejszenie obwodowego przepływu krwi, która nie pokrywa zapotrzebowania metabolicznego tkanek. Częstość występowania CHF ocenia się na 1% populacji. Z wiekiem odsetek ten gwałtownie rośnie, sięgając 6-10% u osób powyżej 65. rż. Mimo istotnych postępów rokowanie jest niekorzystne, a w zaawansowanej fazie choroby roczna śmiertelność przekracza 50%. Celem niniejszej pracy jest omówienie zastosowania kontrapulsacji wewnątrzaortalnej (IABP) i nowych urządzeń do krótko- i średnioterminowego częściowego wspomagania krążenia. Kontrapulsacja wewnątrzaortalna jest najczęściej stosowaną w praktyce klinicznej metodą wspomagania krążenia. Balon do IABP zazwyczaj wprowadza się przez tętnicę udową; chory jest unieruchomiony, co zwiększa odsetek powikłań. Ryzyko zgonu związanego z powikłaniami IABP, w tym przede wszystkim niedokrwieniem kończyny dolnej i krwawieniami, wynosi 3-5% i zwiększa się w przedłużonej kontrapulsacji wewnątrzaortalnej. Wykazano, że przedłużona IABP ratuje bądź przedłuża życie i często umożliwia doczekanie do przeszczepu serca. Korzystne rezultaty przedłużonej IABP wynikają z powrotu funkcji ogłuszonego mięśnia sercowego oraz stopniowego rozwoju krążenia obocznego do obszarów niedokrwienia. Wprowadzane do praktyki klinicznej nowe urządzenia do przedłużonej kontrapulsacji nie unieruchamiają chorych, pozwalają uniknąć powikłań, a także wpływają na poprawę hemodynamiczną i funkcjonalną niewydolnego serca

Malignancy-Associated Dyslipidemia

Cholesterol and triglycerides, important lipid constituents of cell, are essential to carry out several vital physiological functions. Lipids might be associated with cancers because they play a key role in the maintenance of cell integrity. The pathway for cholesterol synthesis may also produce various tumorigenic compounds and cholesterol serves as a precursor for the synthesis of many sex hormones linked to increased risk of various cancers. In some malignant diseases, blood cholesterol undergoes early and significant changes. The mechanism for the link between cancer and cholesterol remains controversial. The dates from studies are confusing because both hypolipidemia and hypercholesterolemia might be connected with malignancy. Not only cancers but also antineoplastic therapies have an influence on lipid profile. There are also dates suggesting that antihyperlipemic drugs might nfluenced malignancy

The mechanisms of atrial fibrillation in hyperthyroidism

Atrial fibrillation (AF) is a complex condition with several possible contributing factors. The rapid and irregular heartbeat produced by AF increases the risk of blood clot formation inside the heart. These clots may eventually become dislodged, causing embolism, stroke and other disorders. AF occurs in up to 15% of patients with hyperthyroidism compared to 4% of people in the general population and is more common in men and in patients with triiodothyronine (T3) toxicosis. The incidence of AF increases with advancing age. Also, subclinical hyperthyroidism is a risk factor associated with a 3-fold increase in development of AF. Thyrotoxicosis exerts marked influences on electrical impulse generation (chronotropic effect) and conduction (dromotropic effect). Several potential mechanisms could be invoked for the effect of thyroid hormones on AF risk, including elevation of left atrial pressure secondary to increased left ventricular mass and impaired ventricular relaxation, ischemia resulting from increased resting heart rate, and increased atrial eopic activity. Reentry has been postulated as one of the main mechanisms leading to AF. AF is more likely if effective refractory periods are short and conduction is slow. Hyperthyroidism is associated with shortening of action potential duration which may also contribute to AF

The Multi-Biomarker Approach for Heart Failure in Patients with Hypertension

We assessed the predictive ability of selected biomarkers using N-terminal pro-brain natriuretic peptide (NT-proBNP) as the benchmark and tried to establish a multi-biomarker approach to heart failure (HF) in hypertensive patients. In 120 hypertensive patients with or without overt heart failure, the incremental predictive value of the following biomarkers was investigated: Collagen III N-terminal propeptide (PIIINP), cystatin C (CysC), lipocalin-2/NGAL, syndecan-4, tumor necrosis factor-α (TNF-α), interleukin 1 receptor type I (IL1R1), galectin-3, cardiotrophin-1 (CT-1), transforming growth factor β (TGF-β) and N-terminal pro-brain natriuretic peptide (NT-proBNP). The highest discriminative value for HF was observed for NT-proBNP (area under the receiver operating characteristic curve (AUC) = 0.873) and TGF-β (AUC = 0.878). On the basis of ROC curve analysis we found that CT-1 > 152 pg/mL, TGF-β 2.3 ng/mL, NT-proBNP > 332.5 pg/mL, CysC > 1 mg/L and NGAL > 39.9 ng/mL were significant predictors of overt HF. There was only a small improvement in predictive ability of the multi-biomarker panel including the four biomarkers with the best performance in the detection of HF—NT-proBNP, TGF-β, CT-1, CysC—compared to the panel with NT-proBNP, TGF-β and CT-1 only. Biomarkers with different pathophysiological backgrounds (NT-proBNP, TGF-β, CT-1, CysC) give additive prognostic value for incident HF in hypertensive patients compared to NT-proBNP alone.The study was financed by JUVENTUS PLUS grant 2012 (No. IP2011003271) of the Polish Ministry of Science and Higher Education (MNiSW) and research grant of Medical University in Lodz and MNiSW No. 502-03/5-139-02/502-54-008

Elevated Level of DNA Damage and Impaired Repair of Oxidative DNA Damage in Patients with Recurrent Depressive Disorder

Background: Depressive disorder (DD), including recurrent DD (rDD), is a severe psychological disease, which affects a large percentage of the world population. Although pathogenesis of the disease is not known, a growing body of evidence shows that inflammation together with oxidative stress may contribute to development of DD. Since reactive oxygen species produced during stress may damage DNA, we wanted to evaluate the extent of DNA damage and efficiency of DNA repair in patients with depression. Material and Methods: We measured and compared the extent of endogenous DNA damage – single- and double-strand breaks, alkali-labile sites, and oxidative damage of the pyrimidines and purines – in peripheral blood mononuclear cells isolated from rDD patients (n=40) and healthy controls (n=46) using comet assay. We also measured DNA damage evoked by hydrogen peroxide and monitored changes in DNA damage during repair incubation. Results: We found an increased number DNA breaks, alkali-labile sites, and oxidative modification of DNA bases in the patients compared to the controls. Exposure to hydrogen peroxide evoked the same increased damage in both groups. Examination of the repair kinetics of both groups revealed that the lesions were more efficiently repaired in the controls than in the patients. Conclusions: For the first time we showed that patients with depression, compared with non-depresses individuals, had more DNA breaks, alkali-labile sites, and oxidative DNA damage, and that those lesions may be accumulated by impairments of the DNA repair systems. More studies must be conducted to elucidate the role of DNA damage and repair in depression