Laparoscopic versus open surgery for treatment of colorectal cancer

Background: Colorectal cancer (CRC) is the fourth most frequently diagnosed cancer in United States and has the second highest cancer related mortality rate after lung cancer. Cancer of the colon is equally frequent in men and women while cancer of the rectum occur 20-50% more frequently in men. This study aimed to compare the outcome of laparoscopic and open approach in surgical management of colorectal carcinoma and to better selection of the best procedure for treatment of colorectal cancer.Patients and Method: This prospective randomized study included 18 cases who underwent colorectal surgeries during the period October, 2019 till October, 2020 in the Surgery Unit at Zagazig Faculty of Medicine. These patients were subdivided into equal two groups: 9 cases underwent the open approach while the remaining 9 cases underwent the laparoscopic approach, with a period of one year follow up postoperative. Results: Intraoperatively, the laparoscopic group showed some cons like total operative time (p = 0.001) and time needed for dissection (p < 0.001), which were significantly higher when compared to the open group. In the postoperative period, close monitoring of all clinical and laboratory parameters was performed with bedside imaging by ultrasound in indicated cases. The laparoscopic group took the upper hand over open group regarding day of first motion, when to start oral intake and hospital stay (p = <0.001, <0.001 and 0.002 respectively).Conclusion: Analysis of the scientific literature confirmed that for the curative treatment of colon and rectal cancer, laparoscopy is not inferior to open surgery with respect to overall survival, disease-free survival and rate of recurrence

Anticancer effects of punicalagin and 5-fluorouracil on laryngeal squamous cell carcinoma: an <i>in vitro</i> study

The purpose of this study was to assess the apoptotic effects of punicalagin alone and in combination with 5-fluorouracil (5-FU) on laryngeal squamous cell carcinoma (Hep-2) cell line. Hep-2 cells were cultured and divided into four groups: Group 1 received no therapy and served as control, Group 2 received 5-FU only, Group 3 received punicalagin only, and Group 4 received a combination of 5-FU and punicalagin. After 48 hours of incubation, cellular changes were examined under an inverted microscope. The methyl thiazolyl tetrazolium assay, caspase-3 gene level, and vascular endothelial growth factor (VEGF) level were assessed. The control group showed the highest mean value of cancer cell proliferation rate (1.595±0.58), followed by the punicalagin group (1.263±0.447), then the 5-FU group (0.827±0.256), while the combination group showed the lowest proliferation rate (0.253±0.111). The combination group showed the highest mean value of caspase-3 concentration (3.177±0.736), followed by the 5-FU group (1.830±0.646), and punicalagin group (0.741±0.302), while the control group showed the lowest mean value (0.359±0.117). Regarding VEGF levels, the control group had a statistically significant higher mean value, followed by the punicalagin and 5-FU groups, and finally, the combination group which showed the lowest value. Punicalagin exerts an anticancer effect through anti-proliferative action and induction of apoptosis on Hep-2 cell line. Combining punicalagin with 5-FU potentiates its anti-proliferative, apoptotic, and anti-angiogenic actions. It, further, helps in mitigating the putative side effects of 5-FU by reducing the dose required for its therapeutic effects

Małżoraczki i otwornice ze środkowego miocenu zachodniego brzegu Zatoki Suezkiej

The microfauna described here come from the marine sediments of the Miocene Hommath Formation, from the west coast of the Gulf of Suez. Fifty five ostracod species have been distinguished including five new ones. The co-occurring foraminifera served as stratigraphical 'and ecological indicators. The age of the fauna has been determined as Middle Miocene though with hesitation. A similar assemblage of microfauna, especially ostracodes has been found in Miocene sediments from the Sirte Basin of Central Libya.Przedmiotem pracy są małżoraczki z osadów mioceńskich występujących na zachód Zatoki Suezkiej (Egipt). Dla określenia ich wieku i środowiska wykorzystano towarzyszące im otwornice. Do celów porównawczych użyto też mikrofauny ze zbiorów pierwszej autorki częściowo przez nią już opisanej (Bismuth et al. 1978, Szczechura 1980). Fauna ta pochodzi z mioceńskiej Formacji Marada z Basenu Syrty (Libia) (fig. 1). Próbki z Egiptu pochodzą z dwóch odsłonięć (x₁ i x₂) z rejonu Gabal Akheider (fig. 2, 3, 4), z osadów uchodzących za południowo-zachodnie przedłużenie Formacji Hommath. Formację tę zaliczano do środkowego bądź górnego miocenu. Opisano 56 taksonów małżoraczków (Tabela 1, pls. 1—12), w tym 4 nowe gatunki: Cytherelloidea sissinghi, Neomonoceratina ruggierii, N. keiji i Hemicyprideis aegyptiaca. Małżoraczki nie pozwalają jednoznacznie określić wieku osadów. Jednakże spotykana tu Pokornyella minor, znana dotąd z oligocenu i dolnego miocenu i Loculicytheretta libyca obecna jedynie w osadach dolnego i środkowego miocenu, obok gatunków występujących wyłącznie w osadach dolnego i środkowego miocenu i/albo pliocenu tj. Cytherella libyaensis, Chrysocythere cataphracta cataphracta, Keijella africana i Falsocythere maccagnoi, pozwalają sądzić, że reprezentowany jest tu środkowy miocen. Także otwornice sugerują środkowomioceński wiek osadów; Mississippina neagui znana jest dotąd tylko z tego poziomu, a Borelis melo przekracza jego dolną i górną granicę, prawdopodobnie bardzo nieznacznie. Wśród małżoraczków równowiekowych osadów z miocenu Libii obecna jest Ruggieria micheliniana (Bosquet), charakterystyczna dla dolnego miocenu Europy i Azji (Turcji) i Paleocosta ocellata Ciampo opisana ze środkowego miocenu Europy. Gatunki te dodatkowo przemawiają za przynależnością badanych tutaj osadów do raczej starszego niż młodszego miocenu. Bardziej jednoznacznie, zarówno małżoraczki jak i otwornice, zdają się określać warunki środowiska; wskazują one na wody normalnie zasolone, tropikalne, płytkie (litoralne) i raczej niespokojne, będące być może pod wpływem upwellingów. Jest jednak bardzo prawdopodobne, że posiadane próbki mikrofaunistyczne są dalece zmodyfikowane w stosunku do biocenozy, a tym samym z rezerwą należy przyjmować sugerowaną przez nie interpretację środowiska. Z rozprzestrzenienia opracowanych małżoraczków wynika, że znaczna większość gatunków ograniczona jest do obszaru śródziemnomorskiego, a tylko nieliczne rodzaje (Cistacythereis, Chrysocythere, Keijella, Falsocythere, Paijenborchellina i Loculicytheretta) ograniczone są do tego obszaru, bądź przekraczają go w kierunku południowo-wschodnim i południowo-zachodnim, Te ostatnie zdają się wywodzić w większości z Afryki północnej, a następnie migrować do Europy południowej przypuszczalnie przez Bliski Wschód. Na uwagę zasługuje znaczne podobieństwo mikrofauny miocenu Egiptu i Libii; ponad 70% wspólnych gatunków małżoraczków sugeruje zarówno podobne środowisko jak i podobny wiek osadów

Późnoalbskie - wczesno/środkowocenomańskie małżoraczki z Płaskowyżu Pólnocnej Galali (Egipt)

Middle Cretaceous ostracodes from two sections in the Northern Galala Plateau, western coastal Gulf of Suez (Egypt) are presented. 30 species have been recorded, of which 4 are new: Asciocythere galalaensis, Perissocytheridea ignota, Eocytheropteron pecteniferum and ?Spinoleberis calcalifera. Most of the species have been known so far from the Albian and/or Cenomanian of the South Tethys, especially the Near East. No species common for these ages from the North and South Tethys i.e. Africa and Europe, have been found. Ostracode associations probably show the late Albian to early/mid-Cenomanian age. The distribution is related to fluctuating conditions within the studied area, from euhaline to brackish/shallow water environments.Opracowano małżoraczki z osadów środkowej kredy, występujących na zachodnim brzegu Zatoki Suezkiej (Egipt). Małżoraczki pochodzą z dwóch odsłonięć (Ras El Abd i Khashm El Galala) (figs. 1—3) z osadów, których dolna część zaliczana jest do facji Piaskowców. Nubijskich, a górna część — do formacji Galala. W oparciu o otwornice Abd-Elshafy i Atta (w druku a, b) zaliczyli dolną część osadów do dolnego cenomanu natomiast górną do górnego cenomanu. Opisano 30 gatunków małżoraczków, w tym 4 nowe: Asciocythere galalaensis, Perissocytheridea ignota, Eocytheropteron pecteniferum i Spinoleberis calcalifera. Analiza ilościowego i jakościowego rozprzestrzenienia małżoraczków pozwoliła wydzielić 2 zespoły (jeden zdominowany przez Cytherella, drugi zdominowany przez Perissocytheridea), występujące przemiennie w badanych profilach (fig. 4) i pozwalające wydzielić 4 ekozony. Uważa się, że wydzielone ekozony są odbiciem fluktuacji w zasoleniu, dynamice i głębokości zbiornika; ekozona z wyraźną obecnością Cytherella odpowiada środowisku morskiemu (euhalinowemu), natomiast ekozona z Perissocytheridea charakteryzuje środowisko brakiczne. Wyróżnione ekozony pokrywają się w znacznym stopniu z biozonami wyróżnionymi w badanych odsłonięciach w oparciu o otwornice (Abd-Elshafy i Atta, w druku b). Małżoraczki sugerują jednak nieco starszy wiek osadów (figs. 2, 3), tj. górnoalbski — wczesno/środkowocenomański. Uznaje się, że ekozona 1 (w oparciu o małżoraczki zaliczona do albu) reprezentuje środowisko regresywne, natomiast ekozona 2 (?3) (na podstawie małżoraczków zaliczona do cenomanu) wyraża stopniowe tendencje w kierunku otwartego morza. Sugerowane tendencje w rozwoju środowiska środkowokredowego są w zgodzie z proponowanymi „krzywymi transgresji-regresji” dotyczącymi albu-turonu na Środkowym i Dalekim Wschodzie opracowanymi przez Riché i Přestat (1980). Z rozprzestrzenienia regionalnego badanych małżoraczków wynika, że są one ograniczone do Afryki północnej i Bliskiego Wschodu, wykazując większe podobieństwo do synchronicznych małżoraczków z tego drugiego obszaru. Należą one zatem do północnoafrykańsko-bliskowschodniej prowincji małżoraczkowej wydzielonej przez Babinot (1985)

Prevalence of enteric viruses in wastewater in Egypt after the COVID-19 pandemic

People's hygienic habits greatly affect the spreading rate of enteric viruses. After the COVID-19 pandemic, many people followed announced precautions and improved their hygienic status to protect themselves from SARS-CoV-2 infection. Here, we studied if this indirectly affected the prevalence of enteric viruses in Egypt. A total of 21 samples (one sample per week) were collected from the Zenin wastewater treatment plant (WWTP) through the period between August 2021 and March 2022. Detection of adenovirus, hepatitis A virus (HAV), and rotavirus showed their presence in 66, 14.3, and 9.5% of the collected samples, respectively. Comparing those percentages to previously published data concerned with the detection of the same viruses from the same WWTP or others revealed a remarkable decrease in the prevalence of the three viruses after the COVID-19 pandemic. This allows the conclusion that safety precautions against SARS-CoV-2 lead indirectly to a reduction of adenovirus, HAV, and rotavirus prevalence rates. HIGHLIGHTS Safety precautions against SARS-CoV-2 lead indirectly to a remarkable reduction in the prevalence rates of enteric viruses.; Prevalence of adenovirus decreased to 66% after the pandemic.; Hepatitis A virus showed 14.3% positivity of tested samples.; Rotavirus prevalence became 9.5% after the pandemic.; All those prevalence percentages were remarkably less than detection percentage before the COVID-19 pandemic.

Impacts of ZnO as a nanofertilizer on fenugreek: some biochemical parameters and SCoT analysis

Abstract Background Zinc oxide nanoparticles (ZnO NPs) can be considered as nanofertilizer providing zinc as an essential micronutrient for plant growth and production at specific safe dose, however, above this dose; ZnO NPs induce oxidative stress. The present research aimed to evaluate some physiological and molecular effects of ZnO NPs on Trigonella foenum-graecum (fenugreek) plant. Results The ZnO NPs were applied at five different concentrations (10, 20, 30, 40, and 50 mg/l) via soaking fenugreek seeds for 24 h. Fenugreek seedlings were harvested after 14 days for biomass and biochemical analyses. The results revealed that increasing ZnO NPs concentration led to a significant increase in all measured parameters until peaked at 30 mg/l; after that, a decline trend was detected. However, malondialdehyde (MDA) increased significantly just at higher concentrations of ZnO NPs (40 and 50 mg/l). In addition, genetic variation measure using start codon targeted (SCoT) markers revealed that ZnO NP treatments exhibited limited genetic variation. Conclusion Results showed that treatment with ZnO NPs at 30 mg/l can improve biomass, bioactive compounds, and antioxidant activity of fenugreek seedlings, besides being safe for DNA. So, this concentration could be a decent nanofertilizer for fenugreek plant

Facile and Convenient Synthesis of New Thieno[2,3-b]-Thiophene Derivatives

A facile and convenient synthesis of bis(2-(1H-benzo[d]imidazol-2(3H)-ylidene)-3-oxopropanenitrile), bis((3-amino-5-(methylthio)-1H-pyrazol-4-yl)methanone) and bis(2-thioxo-1,2-dihydropyrimidine-5-carbonitrile) derivatives incorporating a thieno- [2,3-b]thiophene moiety via versatile, readily accessible diethyl 3,4-dimethylthieno-[2,3-b]thiophene-2,5-dicarboxylate (1) is described

Triangular fibrocartilage and ligamentous injury of the wrist joint: Does MR arthrography improve diagnosis over standard MRI?

Objective: To detect the added value of magnetic resonance arthrography (MRA) over MRI in different triangular fibrocartilage complex (TFCC) and intrinsic wrist ligament lesions. Patients and methods: MRI and MRA were achieved in 57 patients presented with wrist pain. Another symptompless Ten control individuals with negative MRI and MRA findings were included. Images were assessed for the presence of TFCC, scapholunate ligament (SCL) and lunotriquetral ligament (LTL) lesions. Imaging findings were compared with arthroscopic findings in all cases. Results: Out of fifty-seven patients, 38 males (66.6%) and 19 females (33.3%) (age range 19–61 years (mean = 34.3 years) were included in the study, The sensitivity, specificity and accuracy of MRI and MRA for TFCC peripheral tears were 79.16%, 100%, 85.29% and 91.66%, 100%, and 94.11% respectively, the sensitivity, specificity and accuracy of MRI and MRA for TFCC central tears were 60%, 100%, 80% and 90%, 100%, and 95% respectively. Sensitivity, specificity and accuracy of MRI and MRA for SCL partial tears were 63.15%, 100%, 75.86% and 94.73%, 100% and 96.55%, respectively. For LTL partial tears, the values were 20%, 100%, 73.33% and 80%, 100%, and 93.33% respectively. Conclusion: MR arthrography is highly accurate for the evaluation of TFCC and ligamentous injury of the wrist joint