Structure of myelin P2 protein from equine spinal cord

Equine P2 protein has been isolated from horse spinal cord and its structure determined to 2.1 Å. Since equine myelin is a viable alternative to bovine tissue for large-scale preparations, characterization of the proteins from equine spinal cord myelin has been initiated. There is an unusually high amount of P2 protein in equine CNS myelin compared with other species. The structure was determined by molecular replacement and subsequently refined to an R value of 0.187 (<sub>free</sub> = 0.233). The structure contains a molecule of the detergent LDAO and HEPES buffer in the binding cavity and is otherwise analogous to other cellular retinol-binding proteins

Environmental failure mode and effects analysis (FMEA) – a new approach to methodology

The purpose of this paper is to present a concept of FMEA analysis for environmental aspects, together with a discussion of the importance, implementation and application of the proposed concept. The analyses and the developed E-FMEA methodology have resulted in a proposal of management tools for manufacturing processes

Reviewing ecopsychology research: exploring five databases and considering the future

This brief article aims to provide an overview of the current dispersal of the term ecopsychology within the academic literature. It summarizes the results found when entering the term ecopsychology into five academic databases. The numbers of hits are discussed and comparisons are made with other related terms. The results are further broken down to provide a snapshot of the type of material referred to in these searches. A more detailed inspection of the material referenced in journal articles is undertaken. Here, popular outlets and dates of publication are highlighted. A final search for articles that report original research data directly associated with ecopsychology is also reported. Possible reasons for the low yield and the implications of this are highlighted along with suggested pathways forward

14 Radioterapia kobiet z nieoperacyjnym rakiem błony śluzowej macicy-przegląd technik stosowanych w Wielkopolskim Centrum Onkologii

Radioterapia jest jedną z radykalnych metod terapeutycznych w leczeniu raka endometrium. Jako samodzielna, jest metodą z wyboru w leczeniu kobiet zdyskwalifikowanych od operacji z powodu zaawansowania choroby lub schorzeń współistniejących. Polega ona na połączeniu napromieniania z pól zewnętrznych z brachyterapią dojamową. Od samego początku techniki stosowanej brachyterapii zmieniały się w poszukiwaniu metody optymalnej.Pragniemy przedstawić porównanie trzech metod leczenia promieniami nieoperacyjnego raka endometrium stosowanych w naszym ośrodku.Materiał i metodaCharakterystyka grup porównawczych.Metoda leczenia: technika manchesterska, liczba chorych – 156, w tym 41 w I, 16 w II i 99 w III stopniu zaawansowania wg FIGO; metoda Heymana, liczba chorych – 116, w tym 43 w I, 6 w II, 67 w III stopniu zaawansowania wg FIGO; after-loading 2-sondy, liczba chorych 28, w tym w 20 w III stopniu zaawansowania wg FIGO.Techniki leczeniaTechnika manchesterska, polegająca na aplikacji do jamy macicy sondy Unijnej oraz 2 aplikatorów w sklepienia pochwy. Źródło promieniowania – Rad 226. Czas leczenia około 96–120 godzin w dwóch seriachleczenia.Metoda Heymana, jama macicy wypełniona w całej swej objętości tubkami z Radem 226, uzupełniona aplikacją Radu w sklepienia pochwy. Czas leczenia około 96–120 godzin w dwóch seriach leczenia.Metoda after-loading, 2 lekko zakrzywione sondy umieszczane w jamie macicy. Źródło promieniowania Cez 137, dawka 45–55 Gy/A, czas leczenia 30–50 godzin w dwóch seriach leczenia.Wszystkie chore poddane były napromienianiu z pól zewnętrznych, przy użyciu 9 MeV fotonów. Dawka 40–44 Gy na okolicę miednicy mniejszej podawana była w konwencjonalnej frakcjonacji 2 Gy dziennieprzez 5 dni w tygodniu.WynikiPrzeżycia 5-letnie kobiet leczonych sondą linijną. 5 lat przeżyło 35 ze 156 tj. 22,7% w stopniu zaawansowania I-16 z 41 tj. 39%, II-5z16tj. 31%, III-14 z 99 tj. 14,1%.Spośród kobiet leczonych metodą Heymana 5 lat przeżyło 67 ze116 tj. 57,7% w stopniu zaawansowania I-36 z 43 tj.83,7%, II-2 z 6 tj. 33,3%, III-29 z 67 tj. 29%.Dla kobiet leczonych metodą after-loading określono przeżycia 2-letnie ze względu na stosunkowo krótki okres stosowaniatej metody (od1994 roku). Przedstawiana leczona była w latach 1994–1996. Czas obserwacji min. 24 miesiące.2 lata przeżyły 23 z 28 tj. 82,1% chorych, w stopniu zaawansowania I tj. 100%, II tj. 100%, III 15 z 20 tj. 75% (trzy chore żyją z objawami choroby).Odczyny powikłania wczesna i późne:Sonda linijna: odbytnica-55, pęcherz moczowy-7 razem 39,7%.Metoda Heymana: odbytnica-60, pęcherz moczowy-6 razem 56,9%.After-loading: odbytnica-6, pęcherz moczowy-5 razem 39,2%.Wnioski1.Metoda brachyterapii z użyciem sondy Unijnej, aplikowanej do macicy, okazała się techniką o najmniejszej skuteczności terapeutycznej najniższy wskaźnik przeżyć 5-letnich.2.Najwięcej powikłań po leczeniu zaobserwowano przy stosowaniu techniki leczenia wg Heymana.3.Obecnie stosowana technika after-loading jest metodą dającą porównywalny odsetek wyleczeń do metody Heymana, bez zwiększania ryzyka powikłań popromiennych. Jest jednocześnie metodą o znacznie krótszym czasie leczenia oraz zmniejszający w sposób istotny narażenie personelu na promieniowanie

Complete disentanglement by partial pure dephasing

We study the effect of pure dephasing on the entanglement of a pair of two-level subsystems (qubits). We show that partial dephasing induced by a super-Ohmic reservoir, corresponding to well-established properties of confined charge states and phonons in semiconductors, may lead to complete disentanglement. We show also that the disentanglement effect increases with growing distance between the two subsystems.Comment: Final, considerably extended version, 6 pages, 4 figure

18 Nowoczesne metody planowania leczenia

Zadaniem planowania leczenia jest taki dobór parametrów napromieniania chorego, który pozwala uzyskać optymalny rozkład dawek. Celem jednak jest nie tylko uzyskanie optymalnego rozkładu dawek w symulowanym komputerowo obiekcie tkankopodobnym ale u rzeczywistego pacjenta po jego napromienieniu.Celem poniższej pracy jest analiza możliwości i trudności zdefiniowania różnic przy porównywaniu systemów planowania leczenia. Autorzy starają się wykazać, że samo porównanie technicznych możliwości obliczeń dawek jest niewystarczające i powinno być uzupełnione analizą całego procesu postępowania z pacjentem od zebrania danych topometrycznych i dozymetrycznych aż do weryfikacji dawek in-vivo podczas napromieniania.Postęp technologiczny, który dokonał się w ostatnich latach umożliwił zwiększenie dokładności napromieniania oraz zastosowanie zindywidualizowanych technik napromieniania (konformalnych) dla każdego pacjenta. Wynika z tego konieczność zebrania dla każdego pacjenta wielu danych: wymiarów zewnętrznych ciała, kształtu organów wewnętrznych, gęstości tkanek, itp. Następnie uwzględnienie tych danych podczas obliczeń dawek oraz przekazanie wyniku planowania leczenia, tj. wybranych parametrów wiązki bądź położeń źródeł oraz parametrów układu pacjent-źródło do systemu zarządzającego aparatem terapeutycznym. Końcowym etapem jest sprawdzenie dawek in-vivo.Do niedawna opisany system polegał na pomiarach wymiarów pacjenta drutem, wykonywaniu zdjęć lokalizacyjnych RTG jedynie dla wzorcowego chorego oraz na ręcznym ustawieniu parametrów wiązki lub pozycji źródła zapisanych na karcie. Stąd pomimo posiadania komputerowego systemu planowania leczenia dokładność planowania rozkładów dawki znacznie przewyższała dokładność zebrania danych i dokładność napromieniania. Dokładność otrzymanego rozkładu dawek była znacznie niższa od dokładności dawek zaplanowanych.Obecnie coraz częściej proces planowania zaczyna się postrzegać jako część zintegrowanego procesu postępowania z pacjentem. Wprowadzono pojęcie linii terapeutycznej, które powinno objąć nie tylko zintegrowany logicznie zestaw urządzeń ale również ciąg czynności. W brachyterapii zintegrowana linia składa się z (1) urządzenia do lokalizacji aplikatorów, (2) komputerowego systemu planowania dawek oraz (3) aparatu terapeutycznego. Nastąpiło więc zbliżenie brachyterapii do teleterapii. Wynika to częściowo z przyjęcia do leczenia grupy chorych na niektóre nowotwory nieginekologicze gdzie wymagana jest większa dokładność dawki oraz monitorowanie powikłan u chorych na nowotwory ginekologiczne, związane z bliskością pomiędzy obszarem napromienianym i narządami krytycznymi (pęcherz, odbytnica).Ponadto brachyterapia często uzupełniana jest teleterapią. Wiążą się z tym problemy łączenia dawek. Jedną z trudności jest inne oddziaływanie dawki pochłoniętej w krótkim czasie (brachyterapia) i dawki, której pochłonięcie nastąpiło w czasie znacznie dłuższym (teleterapia). Podstawą jednak oceny łącznego oddziaływania obu dawek jest możliwość ich przedstawienia w tym samym układzie współrzędnych. Wobec przyjęcia innych układów odniesień w brachyterapii i teleterapii było to utrudnione do czasu wprowadzenia przestrzennego obliczania dawek. Analiza błędów w łącznym przedstawieniu dawek po tele- i brachyterapii wymaga też uwzględnienia innej filozofii unieruchamiania chorego w obu technikach. W teleterapii, przy zewnętrznym źródle dąży się do tego by napromieniany obszar nie zmieniał swojego położenia. W brachyterapii, często z góry bierze się pod uwagę możliwość przemieszczeń całych zespołów narządów wewnętrznych i ich ruch uwzględnia osię poprzez ustabilizowanie aplikatora właśnie przy tych narządach.Opisane zagadnienia utrudniają porównanie systemów planowania leczenia będących produktem różnych firm. Ocenić bowiem należy nie tylko obliczony rozkład dawek ale również dokładność jego uzyskania u rzeczywistego pacjenta po zakończeniu radioterapii. Jak wynika z doświadczeń autorów, deklarowana zgodność logiczna urząsdzeń różnych producentów jest niepełna i powoduje albo utratę części danych albo obniżenie dokładności całego procesu. Stąd może się okazać, że zastosowanie bardziej zaawansowanego technologicznie urzqdzenia, ale nie zintegrowanego z całym procesem radioterapii nie poprawia dokładności uzyskanych dawek w radioterapii

Chemical etching as a method of combatting adhesive tool wear during severe plastic deformation of commercially-pure titanium

This paper investigates chemical etching as a potential temporary solution to severe adhesive wear experienced during forming of commercially-pure titanium. The aim was to identify contributing factors and experimentally quantify their effects on the etching of CP-Ti and Vanadis 23 tool steel. A comprehensive literature review identified a promising etchant solution, containing 6.5% hydrofluoric acid, 2% formic acid and 2% triethanolamine. A full factorial experiment was designed to test the effects of three factors – hydrofluoric acid concentration, temperature, and time – with statistical analysis to interpret and validate the results. The results confirmed that increasing any of the factors tested leads to a significant increase in titanium dissolution, while only temperature and concentration increases led to a significant increase in steel dissolution. Therefore, a 20°C solution of 3.5% hydrofluoric acid and an etching duration of 35 minutes is recommended for removing adhered titanium without significantly affecting the steel

40 Porównanie możliwości i ocena przydatności systemów planowania leczenia BPS 5,0 oraz plato 1,3 firmy Nucletron

Cel pracyCelem pracy było porównanie możliwości systemów planowania brachyterapii i weryfikacja rozkładów dawek w punktach AI i Ar (wg. ICRU), oraz narządach krytycznych uzyskanych przy planowaniu za pomocą obu systemów.Materiał i metodykaPrzeprowadzono planowanie leczenia dla Selectronu LDR u 65 chorych na raka szyjki macicy. W każdym z przypadków wykonano tradycyjne radiogramy w projekcjach ortogonalnych (dla systemu BPS 5.0) oraz cyfrowo zapisano obrazy fluoroskopowe uzyskane za pomocą systemu IBU (Nucletron), dla dowolnych projekcji uwarunkowanych czytelnością przestrzennego ułożenia aplikatorów w ciele pacjentki. Uzyskane obrazy w obu przypadkach postużyły do komputerowej rekonstrukcji geometrii aplikacji jak i położenia organów krytycznych (pęcherz, rectum).WynikiDla obu systemów planowania leczenia rozkłady dawek nie różnity się znacząco. Jednak planowanie za pomocą systemu PLATO BPS v1.3 okazało się a wiele wygodniejsze zarówno dla pacjentki, jak i dla osoby planującej leczenie. Elektroniczne przesyłane obrazy niosą przy odpowiednim wykonaniu w zasadzie tyle samo informacji co tradycyjne radiogramy. Możliwość natychmiastowego podglądu obrazu umożliwia wybranie projekcji w taki sposób, aby uniknąć efektu przesłaniania się aplikatorów uniemożliwiającego wykonanie prawidłowej rekonstrukcji. Powtarzanie zdjęć w przypadku ich nieprzydatności do procesu rekonstrukcji nie wydłuża procesu planowania w tak znaczqcy sposób, jak w przypadku zdjęć tradycyjnych. Skraca się więc znacznie czas planowania leczenia, co nie jest bez znaczenia dla komfortu pacjentki. Praca w środowisku graficznym umożliwia precyzyjną rekonstrukcję położenia organów krytycznych i optymalizację pcłożenia źródeł pod kątem jak najkorzystniejszego rozkładu dawki.WnioskiSystem PLATO BPS v1.3 okazał się w pełni przydatnym i wygodnym narzędziem przy planowaniu terapii LDR. Precyzja rekonstrukcji i optymalizacji dawki, łatwość stosowania przez odpowiednio przeszkolonego użytkownika przesądza o przewadze nad starszymi systemami planowania. Zweryfikowany za pomocą starszego i sprawdzonego systemu jest przy współpracy z IBU szeroko stosowany w codziennej praktyce klinicznej