Assessing the Effectiveness of Board Game-based Learning for Enhancing Problem-Solving Competency of Lower Secondary Students

The use of game-based learning in education is prevalent. However, the effectiveness of it as a tool for promoting real world problem-solving competency in STEM education is yet unclear. The main research question was how well the board game-based learning improves students’ problem-solving competency in lower secondary schools. Mixed-method research was used with embedded design comprising of one group pretest-posttest quasi-experiment, and case study. The research developed a GBL model based on three specifically designed board games and experimented with three classes of 30 students each by two participating teachers in two schools using one of the games for one lesson. Students’ problem-solving competency was assessed quantitatively before and after each class and analyzed by descriptive statistics. Qualitative data were collected through observation, focus group discussions, and in-depth interviews and analyzed by content analysis. The results found that GBL model consists of problem-solving concept. learning process, learning content, and game mechanics. Teachers used the model following learning process for different learning objectives. Students’ problem-solving behavior and skill scores increased after participating GBL, while changes in self-efficacy were mixed. Students’ learning experiences were positive with high engagement. This study shows how GBL can be practically used with various serious games and applied in different classes, and it suggests teachers to apply this model to promote student problem-solving proficiency

Teaching democracy while students leave their shoes at the door : attending to mundane practices of power inequality in Thai schools

Thailand experienced a democratic revolution in 1932, and for over 80 years has identified as a constitutional monarchy. Despite being recognised then as relatively progressive within Southeast Asia, over the past decade Thailand’s democracy has been in oscillation, if not regress. Some public support for coups d’état remains, elections have been popularly opposed or stalled, and ‘special mechanisms’ have been normalised into the country’s political culture. At the same time, the notion of individual rights often remains a foreign concept in practice. Such phenomena are in contrast to attempts at integrating democratic and civic education in schools, the purpose of which have been to foster democratic values towards the political development of the nation. Focusing on the mundane occurrences that have been overlooked in previous attempts at educational reform, this chapter seeks to uncover and problematise quotidian schooling practices in Thailand. We contend that ordinary school routines work to reproduce underlying misconceptions about democracy that remain prevalent across Thai society. Practices common across public schools that we critique include: students being the only group required to take off their shoes before entering classrooms, the differences between teachers’ and students’ meals, and the norm of classroom interruptions by school administration. We argue that such subtle practices may influence students’ beliefs, behaviours and learning about democracy in spite of the intentions of the formal curriculum. Educating students about democracy, therefore, requires attention to the hidden curriculum of habits and values embedded within ordinary school practices

ผลของโครงสร้างเป้าหมายของชั้นเรียนที่มีต่อเป้าหมายเชิงสัมฤทธิ์ของนิสิต(The Effect of Classroom Goal Structure on Student’s Achievement Goals)

บทคัดย่อ การศึกษาครั้งนี้มีความมุ่งหมายเพื่อทดสอบอิทธิพลของโครงสร้างเป้าหมายที่มีต่อเป้าหมายเชิงสัมฤทธิ์  โดยโครงสร้างเป้าหมายคือบรรยากาศที่สะท้อนถึงเป้าหมายของชั้นเรียน แบ่งออกเป็น โครงสร้างเป้าหมายเพื่อการแสดงผลงาน และความเชี่ยวชาญ ส่วนเป้าหมายเชิงสัมฤทธิ์นั้นคือความคิดเกี่ยวกับความสามารถเมื่อสิ้นสุดพฤติกรรม ซึ่งอาศัยแนวคิดรูปแบบเป้าหมายแบบ 2x2 มาใช้ในการศึกษา การศึกษาครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงทดลองแบบแฟคเตอร์เรียลที่มีการสุ่มสมบูรณ์ โดยมีนิสิตคณะศึกษาศาสตร์ จำนวน 60 คน เป็นผู้มีส่วนร่วมในการวิจัย นิสิตทำแบบสอบถามความเชื่อเกี่ยวกับความฉลาด และเป้าหมายเชิงสัมฤทธิ์ก่อนเริ่มกิจกรรม จากนั้นนิสิตเข้าเรียนในวิชาทฤษฎีการเรียนรู้เป็นเวลา 6 สัปดาห์ เมื่อเสร็จสิ้นกิจกรรม นิสิตทำแบบสอบถามโครงสร้างเป้าหมาย และเป้าหมายเชิงสัมฤทธิ์ ข้อมูลที่ได้จากแบบสอบถามทั้งหมดนำมาวิเคราะห์ด้วยการวิเคราะห์ความแปรปรวนร่วมแบบสองทาง ผลการศึกษาพบว่า โครงสร้างเป้าหมายเพื่อการแสดงผลงานส่งผลต่อเป้าหมายเพื่อการแสดงผลงานแบบเข้าหาและอิทธิพลจะเพิ่มขึ้นเมื่อร่วมกับโครงสร้างเป้าหมายเพื่อความเชี่ยวชาญ โครงสร้างเป้าหมายเพื่อการแสดงผลงานทำให้เกิดเป้าหมายเพื่อการแสดงผลงานแบบหลีกเลี่ยง โครงสร้างเป้าหมายเพื่อ     ความเชี่ยวชาญต้องร่วมกับโครงสร้างเป้าหมายเพื่อการแสดงผลงานทำให้เกิดเป้าหมายเพื่อความเชี่ยวชาญแบบเข้าหา และโครงสร้างเป้าหมายเพื่อการแสดงผลงานทำให้เกิดเป้าหมายเพื่อความเชี่ยวชาญแบบหลีกเลี่ยง   คำสำคัญ: โครงสร้างเป้าหมาย เป้าหมายเชิงสัมฤทธิ์ การวิเคราะห์ความแปรปรวนแบบสองทา