The role of a surdologist and a speech pathologist in forensic analysis of voice and speech

Forenzika glasa i govora predstavlja disciplinu primenjene fonetike koja se, počevši od šezdesetih godina dvadesetog veka, učestalo koristi u istražnim i sudskim procesima širom sveta. Metode koje se koriste u okviru ove forenzičke discipline su se vremenom menjale, umnožavale i usavršavale, što je neminovno uslovljavalo prilagođavanje postupanja veštaka za glas i govor njihovim zahtevima. Osnovni zahtev svih metoda koje se koriste u forenzičkoj fonetici se odnosi na formalno obrazovanje veštaka koji metode primenjuju.Veštačenja glasa i govora se uobičajeno rade komisijski, a tim veštaka obavezno čine stručnjak iz oblasti glasa i govora (lingvista, surdolog ili logoped) i inženjer (po mogućstvu elektrotehničke struke). Kao dodatni član tima, ukoliko se proceni da postoji potreba, može se angažovati i psiholog, iako je praksa pokazala da u većini slučajeva ne postoji opravdana potreba za njegovim uključivanjem u proces veštačenja. Nalazi veštaka i njihovo stručno mišljenje se smatraju validnim na sudu, i u Srbiji i u inostranstvu, a metodologija rada je regulisana nizom domaćih i međunarodnih propisa koji se odnose na ovu oblast veštačenja.Forensic analysis of voice and speech is a discipline of applied phonetics which has been frequently used in research and court proceedings worldwide starting from the 1960s. The methods which are used within this forensic discipline have changed, multiplied and developed through time, which inevitably necessitated the adjustment of voice and speech experts’ techniques to their requirements. The basic requirement of all methods used in forensic analysis of voice and speech relates to formal education of the experts who apply those methods. Forensic analysis of voice and speech is usually performed by a commission, while the team of experts by definition comprises an expert in the field of voice and speech (a surdologist, a speech pathologist and linguist,) and an engineer. A psychologist can also be engaged as an additional team member if it assessed that there is such a need, although the practice has shown that in most cases there is no valid need for his or her involvement in the process of forensic analysis. The findings of forensic experts and their expert opinion are considered valid in court in both Serbia and abroad, while the methodology of work are stipulated by a series of domestic and international regulations which relate to this field of forensic analysis

The role of a surdologist and a speech pathologist in forensic analysis of voice and speech

Forenzika glasa i govora predstavlja disciplinu primenjene fonetike koja se, počevši od šezdesetih godina dvadesetog veka, učestalo koristi u istražnim i sudskim procesima širom sveta. Metode koje se koriste u okviru ove forenzičke discipline su se vremenom menjale, umnožavale i usavršavale, što je neminovno uslovljavalo prilagođavanje postupanja veštaka za glas i govor njihovim zahtevima. Osnovni zahtev svih metoda koje se koriste u forenzičkoj fonetici se odnosi na formalno obrazovanje veštaka koji metode primenjuju.Veštačenja glasa i govora se uobičajeno rade komisijski, a tim veštaka obavezno čine stručnjak iz oblasti glasa i govora (lingvista, surdolog ili logoped) i inženjer (po mogućstvu elektrotehničke struke). Kao dodatni član tima, ukoliko se proceni da postoji potreba, može se angažovati i psiholog, iako je praksa pokazala da u većini slučajeva ne postoji opravdana potreba za njegovim uključivanjem u proces veštačenja. Nalazi veštaka i njihovo stručno mišljenje se smatraju validnim na sudu, i u Srbiji i u inostranstvu, a metodologija rada je regulisana nizom domaćih i međunarodnih propisa koji se odnose na ovu oblast veštačenja.Forensic analysis of voice and speech is a discipline of applied phonetics which has been frequently used in research and court proceedings worldwide starting from the 1960s. The methods which are used within this forensic discipline have changed, multiplied and developed through time, which inevitably necessitated the adjustment of voice and speech experts’ techniques to their requirements. The basic requirement of all methods used in forensic analysis of voice and speech relates to formal education of the experts who apply those methods. Forensic analysis of voice and speech is usually performed by a commission, while the team of experts by definition comprises an expert in the field of voice and speech (a surdologist, a speech pathologist and linguist,) and an engineer. A psychologist can also be engaged as an additional team member if it assessed that there is such a need, although the practice has shown that in most cases there is no valid need for his or her involvement in the process of forensic analysis. The findings of forensic experts and their expert opinion are considered valid in court in both Serbia and abroad, while the methodology of work are stipulated by a series of domestic and international regulations which relate to this field of forensic analysis

Signed poetry

Uvod: Poezija je oduvek percipirana kao umetnost koja se stvara u pisanoj, a izražava u vokalnoj formi putem recitovanja. Za mnoge kritičare i ljubitelje poezije 19. veka ona predstavlja ritmičku i vibrantnu sintezu koja se ogleda u izražajnom glasanju koje je oplemenjeno pokretima i facijalnom ekspresijom, sadrži muzičke elemente u vidu različitih modusa metra, ritma i rime koji je oplemenjuju, čine multidimenzionalnom, ekspresivnom i prefinjenom. Generacije stručnjaka su smatrale da je stvaranje poezije dar ili talenat koji nije dostupan gluvim i nagluvim osobama. Cilj: Cilj ovog rada je da ukaže na istorijske i sociokulturne okvire, specifičnosti, poteškoće i doprinos savremene tehnologije u izražavanju znakovne poezije gluvih osoba. Metode: Primenjene metode su uporedna analiza, evaluacija i sistem dedukcije i indukcije u razmatranju dostupne literature. Rezultati: Znakovna poezija je veoma dugo imala neformalni karakter i izvodila se u zajednici gluvih na zabavama, skupovima i druženjima. Mnogi naučnici, kritičari, nisu ni pomišljali da gluve osobe mogu stvarati poeziju, biti pesnici. Međutim, Džon Karlin (John Carlin, 1813‒1891), iako kongenitalno gluva osoba, bio je veoma talentovan pesnik, pisac i slikar. Njegovim savremenicima je ta činjenica bila iznenađenje i izazivala je nevericu. Zahvaljujući njegovom primeru, i oni i njihovi naslednici shvatili su da gluvoća ne ograničava mogućnosti za bavljenje ovim vidom umetnosti. Znakovna poezija je vizuelna umetnička forma koja postaje sve aktuelnija u zajednici gluvih i čujućih osoba. Iako nije imala istu istoriju i institucionalnu podršku u različitim državama sveta, znakovna poezija izaziva sve veće interesovanje, finansijsku podršku i priznanje, pre svega zahvaljujući razvoju tehnologije. Zaključak: Savremeni svet predstavlja idealan okvir za razvoj i afirmaciju znakovne poezije. Danas gluvi pesnici snimaju svoju znakovnu poeziju ili prevode poeziju drugih autora na znakovni jezik, tako da su video snimci dostupni i prilagođeni široj javnosti.Introduction: Poetry has always been perceived as an art that is created in writing and expressed in vocal form through recitation. For many critics and lovers of 19th-century poetry, it represents a rhythmic and vibrant synthesis that is reflected in the expressive voice followed by movements and facial expression, contains musical elements in the form of different modes of meter, rhythm, and rhyme that refine it and make it multidimensional, expressive, and refined. Generations of experts have considered the creation of poetry to be a gift or talent unavailable to the deaf and hard of hearing. Aim: The aim of this paper is to point out the historical and sociocultural frameworks, specificities, difficulties, and the contribution of modern technology in the expression of signed poetry of deaf people. Methods: The applied methods are comparative analysis, evaluation, and the system of deduction and induction in considering the available literature. Results: Signed poetry has had an informal character for a very long time and was performed in the deaf community at parties, gatherings, and get- togethers. Many scientists and critics did not even think that deaf people could create poetry or be poets. However, John Carlin (1813-1891), although a congenitally deaf person, was a very talented poet, writer, and painter. To his contemporaries, this fact was a surprise and caused disbelief. Thanks to his example, both they and their successors realized that deafness does not limit the possibilities for practicing this form of art. Signed poetry is a visual art form that is becoming more and more relevant in the deaf and hearing community. Although it did not have the same history and institutional support in different countries of the world, signed poetry is attracting increasing interest, financial support, and recognition, primarily thanks to the development of technology. Conclusion: The modern world represents an ideal framework for the development and affirmation of signed poetry. Today, deaf poets record their own signed poetry or translate the poetry of other authors into sign language, so that the videos are available and adapted to the general public

Signed poetry

Uvod: Poezija je oduvek percipirana kao umetnost koja se stvara u pisanoj, a izražava u vokalnoj formi putem recitovanja. Za mnoge kritičare i ljubitelje poezije 19. veka ona predstavlja ritmičku i vibrantnu sintezu koja se ogleda u izražajnom glasanju koje je oplemenjeno pokretima i facijalnom ekspresijom, sadrži muzičke elemente u vidu različitih modusa metra, ritma i rime koji je oplemenjuju, čine multidimenzionalnom, ekspresivnom i prefinjenom. Generacije stručnjaka su smatrale da je stvaranje poezije dar ili talenat koji nije dostupan gluvim i nagluvim osobama. Cilj: Cilj ovog rada je da ukaže na istorijske i sociokulturne okvire, specifičnosti, poteškoće i doprinos savremene tehnologije u izražavanju znakovne poezije gluvih osoba. Metode: Primenjene metode su uporedna analiza, evaluacija i sistem dedukcije i indukcije u razmatranju dostupne literature. Rezultati: Znakovna poezija je veoma dugo imala neformalni karakter i izvodila se u zajednici gluvih na zabavama, skupovima i druženjima. Mnogi naučnici, kritičari, nisu ni pomišljali da gluve osobe mogu stvarati poeziju, biti pesnici. Međutim, Džon Karlin (John Carlin, 1813‒1891), iako kongenitalno gluva osoba, bio je veoma talentovan pesnik, pisac i slikar. Njegovim savremenicima je ta činjenica bila iznenađenje i izazivala je nevericu. Zahvaljujući njegovom primeru, i oni i njihovi naslednici shvatili su da gluvoća ne ograničava mogućnosti za bavljenje ovim vidom umetnosti. Znakovna poezija je vizuelna umetnička forma koja postaje sve aktuelnija u zajednici gluvih i čujućih osoba. Iako nije imala istu istoriju i institucionalnu podršku u različitim državama sveta, znakovna poezija izaziva sve veće interesovanje, finansijsku podršku i priznanje, pre svega zahvaljujući razvoju tehnologije. Zaključak: Savremeni svet predstavlja idealan okvir za razvoj i afirmaciju znakovne poezije. Danas gluvi pesnici snimaju svoju znakovnu poeziju ili prevode poeziju drugih autora na znakovni jezik, tako da su video snimci dostupni i prilagođeni široj javnosti.Introduction: Poetry has always been perceived as an art that is created in writing and expressed in vocal form through recitation. For many critics and lovers of 19th-century poetry, it represents a rhythmic and vibrant synthesis that is reflected in the expressive voice followed by movements and facial expression, contains musical elements in the form of different modes of meter, rhythm, and rhyme that refine it and make it multidimensional, expressive, and refined. Generations of experts have considered the creation of poetry to be a gift or talent unavailable to the deaf and hard of hearing. Aim: The aim of this paper is to point out the historical and sociocultural frameworks, specificities, difficulties, and the contribution of modern technology in the expression of signed poetry of deaf people. Methods: The applied methods are comparative analysis, evaluation, and the system of deduction and induction in considering the available literature. Results: Signed poetry has had an informal character for a very long time and was performed in the deaf community at parties, gatherings, and get- togethers. Many scientists and critics did not even think that deaf people could create poetry or be poets. However, John Carlin (1813-1891), although a congenitally deaf person, was a very talented poet, writer, and painter. To his contemporaries, this fact was a surprise and caused disbelief. Thanks to his example, both they and their successors realized that deafness does not limit the possibilities for practicing this form of art. Signed poetry is a visual art form that is becoming more and more relevant in the deaf and hearing community. Although it did not have the same history and institutional support in different countries of the world, signed poetry is attracting increasing interest, financial support, and recognition, primarily thanks to the development of technology. Conclusion: The modern world represents an ideal framework for the development and affirmation of signed poetry. Today, deaf poets record their own signed poetry or translate the poetry of other authors into sign language, so that the videos are available and adapted to the general public

Znakovni jezik - osnovni način komunikacije gluvih

Sign languages are natural, living languages, used by Deaf communities around the world. They are not mere collections of gestures and they are not universal. They are full languages, independent of the spoken languages used by the hearing society surrounding them. Signed and spoken languages are produced and perceived in radically different ways. While spoken languages are produced by the vocal tract and perceived by the auditory channel, signed languages are produced by the hands, but also other nonmanual articulators like the head, face, and body, and are perceived visually. It is a commonly held belief that sign languages are simply some form of 'spoken language on the hands' but, in fact, sign language vocabularies and grammars are very different from those of spoken languages. Signers who know one sign language find it hard under normal conversational circumstances to understand the signer of another, as each sign language has a vocabulary and cultural heritage specific to its national Deaf community.Znakovni jezici su prirodni, živi jezici koje koriste gluve osobe širom sveta. Oni nisu samo kolekcija znakova, i nisu univerzalni. Znakovni jezici su ranopravni jezici, nezavisni od govornih jezika koje koriste čujuće osobe. Produkcija i percepcija znakovnih i govornih jezika se značajno razlikuju. U produkciji govornih jezika učestvuje vokalni trakt, a percecipiraju se putem čula sluha, dok se kod znakovnih jezika produkcija ostvaruje pokretima ruku, glave i tela, a percepiraju se vidom. Često se smatra da znakovni jezici predstavljaju samo oblik izražavanja govornih jezika rukama, ali činjenica je da se vokabular i gramatika znakovnih jezika veoma razlikuju od govornih. Pošto svaki znakovni jezik ima vokabular i kulturalno nasleđe specifično za konkretnu zajednicu gluvih, osoba koja je ovladala jednim znakovnim jezikom teško će, pod uobičajenim komunikacijskim okolnostima, razumeti nekoga ko koristi drugi znakovni jezik

The role and the significance of fingerspelling alphabet With the deaf and the hard of hearing

Uvod: Razvoj jezika, proces usvajanja govora i artikulacije glasova kod gluvih i nagluvih, praćen je intenzivnom upotrebom prstne azbuke. U Srbiji postoje i paralelno se koriste jednoručna i dvoručna prstna azbuka, kao i ćirilična i latinična. One su drugačije i različite za svaki jezik. To znači da u svakom jeziku ima onoliko daktilema (daktilnih slova - znakova) koliko ima grafema (slova) u pismu tog jezika. Daktilologija je jednoručna prstna azbuka, dok se dvoručna naziva hirologija. Hirologiju znatno više koriste mala deca u procesu početnog savladavanja čitanja i pisana, dok odrasli gluvi više koriste daktilologiju. Daktilologija se znatno brže pokazuje, jedna ruka ostaje slobodna, što olakšava njenu primenu. Cilj: Cilj rada je da se utvrdi uloga i značaj primene daktilologije i hirologije kod gluvih i nagluvih. Metode: Primenjene su metode analize i evaluacije relevantne dostupne literature. Rezultati: Pregledom literature, uočava se značajna uloga i aktivna primena i daktilologije i hirologije. Naročito se izdvaja primena prstne azbuke u savladavanju procesa artikulacije, učenju početnog pisanja i čitanja, savladavanju novih reči i bogaćenju rečnika. Prstnom azbukom se iskazuju svi oni pojmovi (naročito opšti i apstraktni, ali i stručna terminologija mnogih nauka) koji ne postoje u znakovnom jeziku, koji je prvi, primarni jezik gluvih osoba. Brojna istraživanja ukazuju na značaj primene prstne azbuke tokom čitanja govora sa usana. Svi glasovi nisu jednako vidljivi na usnama, pa se pokazivanjem daktilnog znaka olakšava ovaj proces. Zaključak: Značaj upotrebe prstne azbuke, naročito na ranom uzrastu gluve i nagluve dece, je veliki. Početna komunikacija, otežana usled nerazvijenog govora se olakšava. Na starijim uzrastima, kao i kod odraslih gluvih i nagluvih, primena prstne azbuke takođe zauzima bitno mesto. Uporedo sa korišćenjem znakovnog jezika, prstna azbuka pomaže boljoj i uspešnijoj komunikaciji i smanjuje nesporazume, nastale usled specifičnosti svakog pojedinačnog znakovnog jezika.Introduction: The development of language, speech learning, and sound articulation process with the deaf and the hard of hearing is accompanied by the intensive use of the fingerspelling alphabet. In Serbia, there are one-handed and two-handed fingerspelling alphabets, as well as Cyrillic and Latin ones, which are used in parallel. They are different and various for each language. That means that each language has as many dactylemes (dactylic letters – signs) as there are graphemes (letters) in the alphabet of that language. Dactylology is the one-hand fingerspelling alphabet, whereas the two-handed fingerspelling alphabet is called chirology. Chirology is used considerably more by small children in the process of initial learning of reading and writing, while deaf adults rather use dactylology. Dactylology is presented much faster, as one hand remains free, which facilities its use. Aim: The study aims to establish the role and significance of the application of dactylology and chirology with the deaf and the hard of hearing. Methods: The methods of analysis and evaluation of the available relevant literature were applied. Results: The review of literature shows the significant role and the active application of both dactylology and chirology. What is distinguished in particular is the application of the fingerspelling alphabet in learning the articulation process, learning initial writing and reading, learning new words, and in the enrichment of vocabulary. The fingerspelling alphabet is used to express all those terms (especially the general and abstract ones, but the professional terminology of many sciences as well) which do not exist in sign language, which is the first and the primary language of deaf persons. Numerous research studies point to the significance of the application of the fingerspelling alphabet in lipreading. Not all sounds are equally visible on the lips, and thus the presentation of a dactylic sign facilitates this process. Conclusion: The significance of the use of the fingerspelling alphabet, especially at an early age of deaf and hard-of-hearing children, is huge. The initial communication, aggravated as the result of undeveloped speech, is made easier. At older ages, as well as with deaf and hard-of- hearing adults, the use of the fingerspelling alphabet is also important. The fingerspelling alphabet, in parallel with the use of sign language, contributes to better and more effective communication and reduces misunderstandings occurring as a result of the specific features of each individual sign language

The role and the significance of fingerspelling alphabet With the deaf and the hard of hearing

Uvod: Razvoj jezika, proces usvajanja govora i artikulacije glasova kod gluvih i nagluvih, praćen je intenzivnom upotrebom prstne azbuke. U Srbiji postoje i paralelno se koriste jednoručna i dvoručna prstna azbuka, kao i ćirilična i latinična. One su drugačije i različite za svaki jezik. To znači da u svakom jeziku ima onoliko daktilema (daktilnih slova - znakova) koliko ima grafema (slova) u pismu tog jezika. Daktilologija je jednoručna prstna azbuka, dok se dvoručna naziva hirologija. Hirologiju znatno više koriste mala deca u procesu početnog savladavanja čitanja i pisana, dok odrasli gluvi više koriste daktilologiju. Daktilologija se znatno brže pokazuje, jedna ruka ostaje slobodna, što olakšava njenu primenu. Cilj: Cilj rada je da se utvrdi uloga i značaj primene daktilologije i hirologije kod gluvih i nagluvih. Metode: Primenjene su metode analize i evaluacije relevantne dostupne literature. Rezultati: Pregledom literature, uočava se značajna uloga i aktivna primena i daktilologije i hirologije. Naročito se izdvaja primena prstne azbuke u savladavanju procesa artikulacije, učenju početnog pisanja i čitanja, savladavanju novih reči i bogaćenju rečnika. Prstnom azbukom se iskazuju svi oni pojmovi (naročito opšti i apstraktni, ali i stručna terminologija mnogih nauka) koji ne postoje u znakovnom jeziku, koji je prvi, primarni jezik gluvih osoba. Brojna istraživanja ukazuju na značaj primene prstne azbuke tokom čitanja govora sa usana. Svi glasovi nisu jednako vidljivi na usnama, pa se pokazivanjem daktilnog znaka olakšava ovaj proces. Zaključak: Značaj upotrebe prstne azbuke, naročito na ranom uzrastu gluve i nagluve dece, je veliki. Početna komunikacija, otežana usled nerazvijenog govora se olakšava. Na starijim uzrastima, kao i kod odraslih gluvih i nagluvih, primena prstne azbuke takođe zauzima bitno mesto. Uporedo sa korišćenjem znakovnog jezika, prstna azbuka pomaže boljoj i uspešnijoj komunikaciji i smanjuje nesporazume, nastale usled specifičnosti svakog pojedinačnog znakovnog jezika.Introduction: The development of language, speech learning, and sound articulation process with the deaf and the hard of hearing is accompanied by the intensive use of the fingerspelling alphabet. In Serbia, there are one-handed and two-handed fingerspelling alphabets, as well as Cyrillic and Latin ones, which are used in parallel. They are different and various for each language. That means that each language has as many dactylemes (dactylic letters – signs) as there are graphemes (letters) in the alphabet of that language. Dactylology is the one-hand fingerspelling alphabet, whereas the two-handed fingerspelling alphabet is called chirology. Chirology is used considerably more by small children in the process of initial learning of reading and writing, while deaf adults rather use dactylology. Dactylology is presented much faster, as one hand remains free, which facilities its use. Aim: The study aims to establish the role and significance of the application of dactylology and chirology with the deaf and the hard of hearing. Methods: The methods of analysis and evaluation of the available relevant literature were applied. Results: The review of literature shows the significant role and the active application of both dactylology and chirology. What is distinguished in particular is the application of the fingerspelling alphabet in learning the articulation process, learning initial writing and reading, learning new words, and in the enrichment of vocabulary. The fingerspelling alphabet is used to express all those terms (especially the general and abstract ones, but the professional terminology of many sciences as well) which do not exist in sign language, which is the first and the primary language of deaf persons. Numerous research studies point to the significance of the application of the fingerspelling alphabet in lipreading. Not all sounds are equally visible on the lips, and thus the presentation of a dactylic sign facilitates this process. Conclusion: The significance of the use of the fingerspelling alphabet, especially at an early age of deaf and hard-of-hearing children, is huge. The initial communication, aggravated as the result of undeveloped speech, is made easier. At older ages, as well as with deaf and hard-of- hearing adults, the use of the fingerspelling alphabet is also important. The fingerspelling alphabet, in parallel with the use of sign language, contributes to better and more effective communication and reduces misunderstandings occurring as a result of the specific features of each individual sign language

Communication and social skills of deaf and Hard-of-hearing children

Kako ćemo funkcionisati u svakodnevnim aktivnostima, ostvari- vati svoje potrebe i sticati znanja u velikoj meri zavisi od veština komunikacije i sposobnosti uspostavljanja adekvatnih socijalnih kon- takata. Barijere u komunikaciji koje su kod gluvih i nagluvih osoba pri- sutne, neminovno dovode do nedovoljnog ili neadekvatnog razumevanja društvenih događanja i pravila. Sfera socijalnog ponašanja kod gluvih i nagluvih osoba može biti veoma narušena. Cilj ovog rada je da prikaže specifičnosti razvoja komunikativnih i socijalnih veština kod gluve i nagluve dece, od najranijeg uzrasta, preko predškolskog, pa sve do sfere obrazovanja. Komunikativne i socijalne veštine gluvih i nagluvih učenika zavi- se od različitih faktora i uslova koji ih okružuju. One su preduslov us- pešne socijalne inkluzije i uključivanja u društvo. Trebalo bi istaći značaj razvoja rane komunikacije koja se odvija u porodici, kao prvog pre- duslova za razvoj socijalnih veština. Faktori kao što su: podsticaj- no okruženje, adekvatni vizuelni i akustički stimulusi, rad rehabili- tatora, nastavnika u redovnim školama i defektologa, zatim rad na ranom razvoju govora i jezika, prisutnost tumača/interpretatora za znakovni jezik, mogu pozitivno uticati na razvoj socijalnih veština i odnosa sa vršnjacima koji čuju.How we are going to function in everyday activities, meet our needs and gain knowledge depends to a large degree on our communication skills and ability to establish adequate social contacts. Communication barriers which deaf and hard-of-hearing persons have, inevitably lead to insufficient or inadequate understanding of social events and rules. The sphere of social behaviour can be very much impaired in deaf and hard-of-hearing persons. The aim of this paper is to show the specificities of the development of communication and social skills in deaf and hard-of-hearing children, from their earliest age, through their preschool age, up to the sphere of their education. The communication and social skills of the deaf and hard-of-hearing students depend on the different factors that surround them. They are a prerequisite for successful social inclusion and being included in the society. We should emphasize the importance of the development of early communication, that takes place within the family, as the first prerequisite for the development of social skills. Factors such as a supportive environment, adequate visual and acoustic stimuli, the work of rehabilitators, regular school teachers and special education teachers, and then working on the early development of speech and language influence their development greatly. Early adoption of sign language, bilingual education which has been more and more prevalent in the world, as well as the presence of sign language interpreters in regular institutions – schools, can positively influence the development of social skills in deaf and hard-of-hearing persons and their relationships with their hearing peers

Upotreba daкtilologije кod gluve i nagluve dece

Gluva i nagluva deca, uporedo sa savladavanjem procesa govora i učenjem artikulacije, koriste znakovni jezik kao svoj primarni, prvi jezik. Ovo je naročito izraženo ukoliko potiču iz porodica gluvih roditelja. Tada je i daktilologija nešto sa čim se susreću od najranijeg uzrasta. Daktilologija je jednoručna prstna azbuka, dok daktilema predstavlja prstno slovo. U svakom jeziku ima onoliko daktilema koliko ima grafema (odnosno slova) u pismu tog jezika. Hirologija je veoma sličan pojam. To je dvoručna prstna azbuka. Ona, u Srbiji, može biti ćirilična ili latinična. Gotovo u celom svetu se koristi jednoručna, izuzev u Velikoj Britaniji i zemljama koje su bile pod njenom kolonijalnom vlašću, gde je u upotrebi dvoručna prstna azbuka. Cilj rada je da ukaže na ulogu i značaj primene daktilologije kod gluve i nagluve dece. Primenjene su metode analize i evaluacije relevantne dostupne literature. Došli smo do zaključka da je značaj daktilologije u nastavi sa malom gluvom i nagluvom decom veliki. U obuci početnog čitanja i pisanja, kao autokorektor prilikom savladavanja artikulacije i izgovora glasova, kao pomoć prilikom čitanja govora sa usta i lica sagovornika (kada glasovi slabo vidljivi ili nevidljivi na usnama postaju dostupni usled korišćenja daktilologije), zatim pri učenju novih reči i pojmova. Daktolologijom se iskazuju svi oni pojmovi koji ne postoje u znakovnom jeziku. Lična imena i prezimena, nazivi gradova, država, geografski pojmovi, pojmovi iz oblasti različitih nauka (medicine, prava, matematike, filozofije, psihologije, jezika…), kao i mnogi apstraktni pojmovi kojih u znakovnom jeziku nema. Takođe, uz upotrebu znakovnog jezika, kao primarnog jezika gluvih, uvek se koristi daktilologija, kao i čitanje govora sa usana. U komunikaciji za većinskom zajednicom koja čuje, gluvoj i nagluvoj deci, daktilologija u velikoj meri olakšava komunikaciju i međusobno sporazumevanje

Upotreba daкtilologije кod gluve i nagluve dece

Gluva i nagluva deca, uporedo sa savladavanjem procesa govora i učenjem artikulacije, koriste znakovni jezik kao svoj primarni, prvi jezik. Ovo je naročito izraženo ukoliko potiču iz porodica gluvih roditelja. Tada je i daktilologija nešto sa čim se susreću od najranijeg uzrasta. Daktilologija je jednoručna prstna azbuka, dok daktilema predstavlja prstno slovo. U svakom jeziku ima onoliko daktilema koliko ima grafema (odnosno slova) u pismu tog jezika. Hirologija je veoma sličan pojam. To je dvoručna prstna azbuka. Ona, u Srbiji, može biti ćirilična ili latinična. Gotovo u celom svetu se koristi jednoručna, izuzev u Velikoj Britaniji i zemljama koje su bile pod njenom kolonijalnom vlašću, gde je u upotrebi dvoručna prstna azbuka. Cilj rada je da ukaže na ulogu i značaj primene daktilologije kod gluve i nagluve dece. Primenjene su metode analize i evaluacije relevantne dostupne literature. Došli smo do zaključka da je značaj daktilologije u nastavi sa malom gluvom i nagluvom decom veliki. U obuci početnog čitanja i pisanja, kao autokorektor prilikom savladavanja artikulacije i izgovora glasova, kao pomoć prilikom čitanja govora sa usta i lica sagovornika (kada glasovi slabo vidljivi ili nevidljivi na usnama postaju dostupni usled korišćenja daktilologije), zatim pri učenju novih reči i pojmova. Daktolologijom se iskazuju svi oni pojmovi koji ne postoje u znakovnom jeziku. Lična imena i prezimena, nazivi gradova, država, geografski pojmovi, pojmovi iz oblasti različitih nauka (medicine, prava, matematike, filozofije, psihologije, jezika…), kao i mnogi apstraktni pojmovi kojih u znakovnom jeziku nema. Takođe, uz upotrebu znakovnog jezika, kao primarnog jezika gluvih, uvek se koristi daktilologija, kao i čitanje govora sa usana. U komunikaciji za većinskom zajednicom koja čuje, gluvoj i nagluvoj deci, daktilologija u velikoj meri olakšava komunikaciju i međusobno sporazumevanje