Inappropriate cardioverter-defibrillator discharge continues to be a major problem in clinical practice

Background: The purpose of this study was to determine the rate and causes of inappropriate rhythm detection, and to compare adequacy of ventricular arrhythmia detection by single-chamber and dual-chamber cardioverter-defibrillators (ICD). Methods: We evaluated 190 patients (age 57.2 ± 11.2 years) with ICD. Follow-up: 34.3 ± ± 22 months. Dual-chamber ICD was used in 54 patients. Results: We evaluated 2244 arrhythmia events recognized as of ventricular origin, including ventricular tachycardia and ventricular fibrillation. 431 events (19.2%) were recognized erroneously and resulted in an inappropriate ICD discharge. Most cases of inappropriate therapies (182 events, 42.23%) were due to atrial fibrillation or flutter. Overall, inappropriate arrhythmia detection was found in 64 (33.6%) of 190 patients. In terms of the number of affected patients, the most common cause of inappropriate ICD discharge was sinus tachycardia - 23 (12.1%) patients, followed by atrial fibrillation - 16 (8.4%) patients. Among 54 patients with dual-chamber ICD, inappropriate therapy was noted in 21 (38.8%) patients, (T wave oversensing, sinus tachycardia and atrial fibrillation etc.). No significant difference was seen in the rate of inappropriate therapy due to a rapid supraventricular rhythm between patients with single-chamber versus dual-chamber ICD. In contrast, patients with single-chamber ICD more often experienced inappropriate therapy due to atrial fibrillation (155 vs. 28 patients) and sinus tachycardia (66 vs. 9 patients). Conclusions: Despite of introduction of new generations of ICDs, the problem of inappropriate ICD discharge could not be eliminated. The major problem is distinction between supraventricular arrhythmia and ventricular tachyarrhythmia

Błędne interwencje lecznicze kardiowerterów-defibrylatorów - nadal istotny problem kliniczny

Wstęp: Jednym z ważniejszych problemów, jakie dotyczą pracy kardiowerterów-defibrylatorów (ICD), są nieadekwatne terapie. Szczególnie dotyczy to pacjentów, u których występują tachyarytmie nadkomorowe. Celem pracy było określenie częstości i przyczyn występowania zaburzeń detekcji, a także porównanie adekwatności detekcji arytmii komorowych w ICD jedno- i dwujamowych, ze szczególnym uwzględnieniem współwystępowania arytmii nadkomorowych. Metody: Analizie poddano 190 osób (36 kobiet i 154 mężczyzn, w średnim wieku 57,2 ± 11,2 roku), którym wszczepiono ICD. Średni czas obserwacji wyniósł 34,3 ± 22 miesiące. U 136 pacjentów implantowano ICD jednojamowy, u 54 - dwujamowy. Wyniki: Przeanalizowano łącznie 2233 epizody określone jako komorowe (VT, VF). Ustalono, że 431 (ok. 19,2%) epizodów było rozpoznanych nieprawidłowo i doprowadziło do nieadekwatnej reakcji ICD. Najwięcej nieadekwatnych terapii, 182 (42,23%), wystąpiło z powodu migotania bądź trzepotania przedsionków, 66 (15,31%) - tachykardii zatokowej, 66 (15,31%) - zaburzeń czucia o charakterze oversensingu sygnału innego niż załamek T, 61 (14,15%) - oversensingu fali T, 40 (9,28%) - uszkodzenia elektrody, 11 (2,56%) - slow VT, 3 (0,7%) - nieutrwalonego VT, 2 (0,46%) - częstoskurczu nadkomorowego. W grupie 190 pacjentów zaburzenia detekcji wystąpiły u 64 (ok. 33,6%) osób. Najczęstszą przyczyną nieadekwatnej terapii - pod względem liczby osób, które je doświadczyły - była tachykardia zatokowa. Zjawisko to wystąpiło u 23 (12,1%) pacjentów. Migotanie przedsionków stwierdzono u 16 (8,4%) chorych. Wśród 54 pacjentów, którym implantowano urządzenie dwujamowe, nieadekwatnych terapii doświadczyło 21 (38,8%), a najczęstszym powodem okazały się sterowanie załamkiem T, tachykardia zatokowa oraz migotanie przedsionków. Wyniki porównania odsetków osób, które doświadczyły nieadekwatnych terapii związanych z szybkimi rytmami nadkomorowymi, w grupie pacjentów z jednojamowym ICD i chorych z dwujamowym urządzeniem, wskazują na brak istotnych różnic między nimi. Natomiast w przypadku liczby epizodów znacznie więcej nieadekwatnych terapii z powodu migotania przedsionków (155 v. 28) i tachykardii zatokowej (66 v. 9) zaobserwowano w grupie osób z jednojamowym ICD. Wnioski: Przez ponad 20 lat, mimo wprowadzania kolejnych generacji urządzeń (w tym dwujamowych ICD) oraz stosowania coraz bardziej wyszukanych algorytmów analizujących sygnały pochodzące z serca, nie udało się wyeliminować zjawiska nieadekwatnych terapii. Tachykardia zatokowa oraz migotanie lub trzepotanie przedsionków stanowią największy problem dla ICD w różnicowaniu z tachyarytmiami komorowymi. Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 1: 38-4

Online packing of rectangles and d-dimensional cubes

Wydział Matematyki i InformatykiPrzedmiotem tej rozprawy jest pakowanie online d-wymiarowych boxów oraz d-wymiarowych kostek. Oznaczmy przez b(d) [przez c(d), odpowiednio] największą liczbę taką, że dowolny ciąg d-wymiarowych boxów [kostek, odpowiednio] o krawędziach długości co najwyżej 1 i całkowitej objętości nie większej niż b(d) [niż c(d), odpowiednio] można upakować w d-wymiarowej kostce jednostkowej (tzn. kostce o krawędziach długości 1). W rozdziale 2 prezentuję algorytm pakowania online prostokątów. Stosując ten algorytm pokazuję, że b(2) jest większe lub równe 0,2837. Ponadto w rozdziale 3 dowodzę, że b(d) jest nie mniejsze niż (3-2√2)·3-d dla d większego niż 2. W rozdziale 4 wykazuję, że jeżeli n jest nie mniejsze niż 3 oraz d jest równe 3 lub 4 albo jeżeli n jest liczbą naturalną dodatnią oraz d większe niż 4, to dowolny ciąg d-wymiarowych kostek o krawędziach długości nie większej niż 1 i o całkowitej objętości co najwyżej (n+1) ·2-d można upakować online w n jednostkowych d-wymiarowych kostkach. W rozdziale 5 pokazuję, że powyższy wynik jest słuszny również dla n = 1 i d = 4, to znaczy, że c(4) jest większe lub równe 1/8. Jest to najważniejsza część niniejszej rozprawy. W rozdziale 6 podaję wyniki (bez dowodów) dotyczące zagadnienia pakowania do binów.In this dissertation I examine the online packing of d-dimensional boxes and d-dimensional cubes. Denote by b(d) [by c(d), respectively] the greatest number such that any sequence of d-dimensional boxes [cubes, respectively] of edge length smaller than or equal to 1 and of total volume not greater than b(d) [than c(d), respectively] can be packed online into the d-dimensional unit cube (i.e., a cube of edges of length 1). In Chapter 2, I describe an algorithm for online packing of rectangles. By using this algorithm I show that b(2) is greater than or equal to 0.2837. Moreover, in Chapter 3 I prove that b(d) is not smaller than (3-2√2)·3-d for d greater than 2. In Chapter 4 I show that if n is integer not smaller than 3 and d equals 3 or 4, or if n is positive integer and d is greater than 4, then any sequence of d-dimensional cubes of edge lengths not greater than 1 whose total volume does not exceed (n+1) ·2-d can be online packed into n unit d-dimensional cubes. In Chapter 5 I show that this result holds true also for n = 1 and d = 4, i.e., c(4) is greater than or equal to 1/8. This is the crucial result in the dissertation. In chapter 6 I give results (without proofs) regarding the bin packing problem

Online packing of rectangles and d-dimensional cubes

Wydział Matematyki i InformatykiPrzedmiotem tej rozprawy jest pakowanie online d-wymiarowych boxów oraz d-wymiarowych kostek. Oznaczmy przez b(d) [przez c(d), odpowiednio] największą liczbę taką, że dowolny ciąg d-wymiarowych boxów [kostek, odpowiednio] o krawędziach długości co najwyżej 1 i całkowitej objętości nie większej niż b(d) [niż c(d), odpowiednio] można upakować w d-wymiarowej kostce jednostkowej (tzn. kostce o krawędziach długości 1). W rozdziale 2 prezentuję algorytm pakowania online prostokątów. Stosując ten algorytm pokazuję, że b(2) jest większe lub równe 0,2837. Ponadto w rozdziale 3 dowodzę, że b(d) jest nie mniejsze niż (3-2√2)·3-d dla d większego niż 2. W rozdziale 4 wykazuję, że jeżeli n jest nie mniejsze niż 3 oraz d jest równe 3 lub 4 albo jeżeli n jest liczbą naturalną dodatnią oraz d większe niż 4, to dowolny ciąg d-wymiarowych kostek o krawędziach długości nie większej niż 1 i o całkowitej objętości co najwyżej (n+1) ·2-d można upakować online w n jednostkowych d-wymiarowych kostkach. W rozdziale 5 pokazuję, że powyższy wynik jest słuszny również dla n = 1 i d = 4, to znaczy, że c(4) jest większe lub równe 1/8. Jest to najważniejsza część niniejszej rozprawy. W rozdziale 6 podaję wyniki (bez dowodów) dotyczące zagadnienia pakowania do binów.In this dissertation I examine the online packing of d-dimensional boxes and d-dimensional cubes. Denote by b(d) [by c(d), respectively] the greatest number such that any sequence of d-dimensional boxes [cubes, respectively] of edge length smaller than or equal to 1 and of total volume not greater than b(d) [than c(d), respectively] can be packed online into the d-dimensional unit cube (i.e., a cube of edges of length 1). In Chapter 2, I describe an algorithm for online packing of rectangles. By using this algorithm I show that b(2) is greater than or equal to 0.2837. Moreover, in Chapter 3 I prove that b(d) is not smaller than (3-2√2)·3-d for d greater than 2. In Chapter 4 I show that if n is integer not smaller than 3 and d equals 3 or 4, or if n is positive integer and d is greater than 4, then any sequence of d-dimensional cubes of edge lengths not greater than 1 whose total volume does not exceed (n+1) ·2-d can be online packed into n unit d-dimensional cubes. In Chapter 5 I show that this result holds true also for n = 1 and d = 4, i.e., c(4) is greater than or equal to 1/8. This is the crucial result in the dissertation. In chapter 6 I give results (without proofs) regarding the bin packing problem

Zearalenone in the Intestinal Tissues of Immature Gilts Exposed per os to Mycotoxins

Zearalenone and its metabolites, α-zearalenol and β-zearalenol, demonstrate estradiol-like activity and disrupt physiological functions in animals. This article evaluates the carryover of zearalenone and its selected metabolites from the digesta to intestinal walls (along the entire intestines) in pre-pubertal gilts exposed to low doses of zearalenone over long periods of time. The term “carryover” describes the transfer of mycotoxins from feed to edible tissues, and it was used to assess the risk of mycotoxin exposure for consumers. The experimental gilts with body weight of up to 25 kg were per os administered zearalenone at a daily dose of 40 μg/kg BW (Group E, n = 18) or placebo (Group C, n = 21) over a period of 42 days. In the first weeks of exposure, the highest values of the carryover factor were noted in the duodenum and the jejunum. In animals receiving pure zearalenone, the presence of metabolites was not determined in intestinal tissues. In the last three weeks of the experiment, very high values of the carryover factor were observed in the duodenum and the descending colon. The results of the study indicate that in animals exposed to subclinical doses of zearalenone, the carryover factor could be determined by the distribution and expression of estrogen receptor beta

Activity of Zearalenone in the Porcine Intestinal Tract

This study demonstrates that low doses (somewhat above the No Observed Adverse Effect Level, NOAEL) of the mycoestrogen zearalenone (ZEN) and its metabolites display multispecificity towards various biological targets in gilts. The observed responses in gilts were surprising. The presence of ZEN and zearalenols (ZELs) did not evoke a response in the porcine gastrointestinal tract, which was attributed to dietary tolerance. Lymphocyte proliferation was intensified in jejunal mesenteric lymph nodes, and lymphocyte counts increased in the jejunal epithelium with time of exposure. In the distal digestive tract, fecal bacterial counts decreased, the activity of fecal bacterial enzymes and lactic acid bacteria increased, and cecal water was characterized by higher genotoxicity. The accompanying hyperestrogenism led to changes in mRNA activity of selected enzymes (cytochrome P450, hydroxysteroid dehydrogenases, nitric oxide synthases) and receptors (estrogen and progesterone receptors), and it stimulated post-translational modifications which play an important role in non-genomic mechanisms of signal transmission. Hyperestrogenism influences the regulation of the host’s steroid hormones (estron, estradiol and progesteron), it affects the virulence of bacterial genes encoding bacterial hydroxysteroid dehydrogenases (HSDs), and it participates in detoxification processes by slowing down intestinal activity, provoking energy deficits and promoting antiporter activity at the level of enterocytes. In most cases, hyperestrogenism fulfils all of the above roles. The results of this study indicate that low doses of ZEN alleviate inflammatory processes in the digestive system, in particular in the proximal and distal intestinal tract, and increase body weight gains in gilts

Exposure to Low Zearalenone Doses and Changes in the Homeostasis and Concentrations of Endogenous Hormones in Selected Steroid-Sensitive Tissues in Pre-Pubertal Gilts

This study was undertaken to analyze whether prolonged exposure to low-dose zearalenone (ZEN) mycotoxicosis affects the concentrations of ZEN, α-zearalenol (α-ZEL), and β-zearalenol (β-ZEL) in selected reproductive system tissues (ovaries, uterine horn—ovarian and uterine sections, and the middle part of the cervix), the hypothalamus, and pituitary gland, or the concentrations of selected steroid hormones in pre-pubertal gilts. For 42 days, gilts were administered per os different ZEN doses (MABEL dose [5 µg/kg BW], the highest NOAEL dose [10 µg/kg BW], and the lowest LOAEL dose [15 µg/kg BW]). Tissue samples were collected on days seven, twenty-one, and forty-two of exposure to ZEN (exposure days D1, D2, and D3, respectively). Blood for the analyses of estradiol and progesterone concentrations was collected in vivo on six dates at seven-day intervals (on analytical dates D1–D6). The analyses revealed that both ZEN and its metabolites were accumulated in the examined tissues. On successive analytical dates, the rate of mycotoxin accumulation in the studied tissues decreased gradually by 50% and proportionally to the administered ZEN dose. A hierarchical visualization revealed that values of the carry-over factor (CF) were highest on exposure day D2. In most groups and on most exposure days, the highest CF values were found in the middle part of the cervix, followed by the ovaries, both sections of the uterine horn, and the hypothalamus. These results suggest that ZEN, α-ZEL, and β-ZEL were deposited in all analyzed tissues despite exposure to very low ZEN doses. The presence of these undesirable compounds in the examined tissues can inhibit the somatic development of the reproductive system and compromise neuroendocrine coordination of reproductive competence in pre-pubertal gilts

The Expression of Type-1 and Type-2 Nitric Oxide Synthase in Selected Tissues of the Gastrointestinal Tract during Mixed Mycotoxicosis

The aim of the study was to verify the hypothesis that intoxication with low doses of mycotoxins leads to changes in the mRNA expression levels of nitric oxide synthase-1 and nitric oxide synthase-2 genes in tissues of the gastrointestinal tract and the liver. The experiment involved four groups of immature gilts (with body weight of up to 25 kg) which were orally administered zearalenone in a daily dose of 40 μg/kg BW (group Z, n = 18), deoxynivalenol at 12 μg/kg BW (group D, n = 18), zearalenone and deoxynivalenol (group M, n = 18) or placebo (group C, n = 21) over a period of 42 days. The lowest mRNA expression levels of nitric oxide synthase-1 and nitric oxide synthase-2 genes were noted in the sixth week of the study, in particular in group M. Our results suggest that the presence of low mycotoxin doses in feed slows down the mRNA expression of both nitric oxide synthase isomers, which probably lowers the concentrations of nitric oxide, a common precursor of inflammation

Changes in the Subpopulations of Porcine Peripheral Blood Lymphocytes Induced by Exposure to Low Doses of Zearalenone (ZEN) and Deoxynivalenol (DON)

Zearalenone and deoxynivalenol are secondary metabolites of fungi of the genus Fusarium. The presence of mycotoxins in cereals and the resulting contamination of feeds and foods pose health risks for animals and humans. The dangers associated with high doses of mycotoxins have been extensively researched but very little is known about NOAEL (No Observed Adverse Effect Level) doses or exposure to a combination of mycotoxins (mixed mycotoxicoses). The aim of this study was to determine the effects of six-week exposure to NOAEL doses of individual and combined mycotoxins on the subpopulations of CD4+8−, CD4−8+ and CD4+8+ lymphocytes in the peripheral blood of pigs. The experiment was performed on 72 gilts with average body weight of 25 kg, divided into three experimental groups (E1, E2 and E3, administered zearalenone (ZEN), deoxynivalenol (DON) and ZEN + DON, respectively, on a daily basis) and a control group (C) receiving placebo. Changes in lymphocyte subpopulations were evaluated by flow cytometry at weekly intervals (experimental days 7, 14, 21, 28, 35 and 42). A linear increase in the percentage of CD4+8+ lymphocytes was highly correlated with time (r = 0.682) in group C. The correlations and linear increase in the above subpopulation were disrupted in the remaining groups. In group E3, a statistically significant (p < 0.05) decrease in CD4+8+ counts was observed in week 5, which could point to a transient depletion of regulatory mechanisms of immune responses. The noted results also suggest that in mixed mycotoxicosis, ZEN and DON exerted stronger immunomodulatory effects