14 Radioterapia kobiet z nieoperacyjnym rakiem błony śluzowej macicy-przegląd technik stosowanych w Wielkopolskim Centrum Onkologii

Radioterapia jest jedną z radykalnych metod terapeutycznych w leczeniu raka endometrium. Jako samodzielna, jest metodą z wyboru w leczeniu kobiet zdyskwalifikowanych od operacji z powodu zaawansowania choroby lub schorzeń współistniejących. Polega ona na połączeniu napromieniania z pól zewnętrznych z brachyterapią dojamową. Od samego początku techniki stosowanej brachyterapii zmieniały się w poszukiwaniu metody optymalnej.Pragniemy przedstawić porównanie trzech metod leczenia promieniami nieoperacyjnego raka endometrium stosowanych w naszym ośrodku.Materiał i metodaCharakterystyka grup porównawczych.Metoda leczenia: technika manchesterska, liczba chorych – 156, w tym 41 w I, 16 w II i 99 w III stopniu zaawansowania wg FIGO; metoda Heymana, liczba chorych – 116, w tym 43 w I, 6 w II, 67 w III stopniu zaawansowania wg FIGO; after-loading 2-sondy, liczba chorych 28, w tym w 20 w III stopniu zaawansowania wg FIGO.Techniki leczeniaTechnika manchesterska, polegająca na aplikacji do jamy macicy sondy Unijnej oraz 2 aplikatorów w sklepienia pochwy. Źródło promieniowania – Rad 226. Czas leczenia około 96–120 godzin w dwóch seriachleczenia.Metoda Heymana, jama macicy wypełniona w całej swej objętości tubkami z Radem 226, uzupełniona aplikacją Radu w sklepienia pochwy. Czas leczenia około 96–120 godzin w dwóch seriach leczenia.Metoda after-loading, 2 lekko zakrzywione sondy umieszczane w jamie macicy. Źródło promieniowania Cez 137, dawka 45–55 Gy/A, czas leczenia 30–50 godzin w dwóch seriach leczenia.Wszystkie chore poddane były napromienianiu z pól zewnętrznych, przy użyciu 9 MeV fotonów. Dawka 40–44 Gy na okolicę miednicy mniejszej podawana była w konwencjonalnej frakcjonacji 2 Gy dziennieprzez 5 dni w tygodniu.WynikiPrzeżycia 5-letnie kobiet leczonych sondą linijną. 5 lat przeżyło 35 ze 156 tj. 22,7% w stopniu zaawansowania I-16 z 41 tj. 39%, II-5z16tj. 31%, III-14 z 99 tj. 14,1%.Spośród kobiet leczonych metodą Heymana 5 lat przeżyło 67 ze116 tj. 57,7% w stopniu zaawansowania I-36 z 43 tj.83,7%, II-2 z 6 tj. 33,3%, III-29 z 67 tj. 29%.Dla kobiet leczonych metodą after-loading określono przeżycia 2-letnie ze względu na stosunkowo krótki okres stosowaniatej metody (od1994 roku). Przedstawiana leczona była w latach 1994–1996. Czas obserwacji min. 24 miesiące.2 lata przeżyły 23 z 28 tj. 82,1% chorych, w stopniu zaawansowania I tj. 100%, II tj. 100%, III 15 z 20 tj. 75% (trzy chore żyją z objawami choroby).Odczyny powikłania wczesna i późne:Sonda linijna: odbytnica-55, pęcherz moczowy-7 razem 39,7%.Metoda Heymana: odbytnica-60, pęcherz moczowy-6 razem 56,9%.After-loading: odbytnica-6, pęcherz moczowy-5 razem 39,2%.Wnioski1.Metoda brachyterapii z użyciem sondy Unijnej, aplikowanej do macicy, okazała się techniką o najmniejszej skuteczności terapeutycznej najniższy wskaźnik przeżyć 5-letnich.2.Najwięcej powikłań po leczeniu zaobserwowano przy stosowaniu techniki leczenia wg Heymana.3.Obecnie stosowana technika after-loading jest metodą dającą porównywalny odsetek wyleczeń do metody Heymana, bez zwiększania ryzyka powikłań popromiennych. Jest jednocześnie metodą o znacznie krótszym czasie leczenia oraz zmniejszający w sposób istotny narażenie personelu na promieniowanie

The results of breast conservative therapy in early breast cancer in Greatpoland Cancer Centre

We are presenting results of our treatment during 3 years (1993–1995) in Greatpoland Cancer Centre.We treated 67 women with early breast cancer performing breast conservative surgery and radiation therapy. For treatment we chose women with breast tumor up to 3 cm in diameter and unpalpable axillary lymph nodes. The therapy consisted of quadrantectomy and axillary dissection and then radiation therapy.Chemotherapy was used for patients with histologically positive lymph nodes metastases. Due to the local recurrence the mastectomy was performed in four patients. Five women were treated with cytostatics because of metastases to the liver and bones.Three women died. The other women remain in the periodical observation in our hospital. These results have a preliminary character, because of the short follow up

Group 2i Isochrysidales produce characteristic alkenones reflecting sea ice distribution

AbstractAlkenones are biomarkers produced solely by algae in the order Isochrysidales that have been used to reconstruct sea surface temperature (SST) since the 1980s. However, alkenone-based SST reconstructions in the northern high latitude oceans show significant bias towards warmer temperatures in core-tops, diverge from other SST proxies in down core records, and are often accompanied by anomalously high relative abundance of the C37 tetra-unsaturated methyl alkenone (%C37:4). Elevated %C37:4 is widely interpreted as an indicator of low sea surface salinity from polar water masses, but its biological source has thus far remained elusive. Here we identify a lineage of Isochrysidales that is responsible for elevated C37:4 methyl alkenone in the northern high latitude oceans through next-generation sequencing and lab-culture experiments. This Isochrysidales lineage co-occurs widely with sea ice in marine environments and is distinct from other known marine alkenone-producers, namely Emiliania huxleyi and Gephyrocapsa oceanica. More importantly, the %C37:4 in seawater filtered particulate organic matter and surface sediments is significantly correlated with annual mean sea ice concentrations. In sediment cores from the Svalbard region, the %C37:4 concentration aligns with the Greenland temperature record and other qualitative regional sea ice records spanning the past 14 kyrs, reflecting sea ice concentrations quantitatively. Our findings imply that %C37:4 is a powerful proxy for reconstructing sea ice conditions in the high latitude oceans on thousand- and, potentially, on million-year timescales.</jats:p

Geochemical composition of Vistulian loess and micromorphology of interstadial palaeosols at the Kolodiiv site (East Carpathian Foreland, Ukraine

This paper summarizes geochemical and palaeopedological investigations of the Upper Pleistocene loess-palaeosol sequences at the Kolodiiv site. The Kolodiiv 2, 3 and 5 profiles were selected for this study. The Kolodiiv 2 profile contains loesses, interglacial (Eemian) and interstadial (Vistulian) palaeosols. A set of Early Vistulian soils over lying Eemian gyttja and peat is exposed in the Kolodiiv 3 and 5 profiles. The mineral composition of the 50-2 mm silt fraction was analysed using non-oriented powder samples by means of X-ray dif - fraction. The total concentrations of nine major (Si, Ti, Al, Fe, Mn, Mg, Ca, K and Na) and nine trace elements (Zn, Pb, Ni, Rb, Cr, Sr, Ba, Co, V) as well as the humus content and loss on ignition were measured. The major elements concentrations in mineral deposits from the Kolodiiv 2 loess-palaeosol sequence indicate that the loess particles were derived from poorly weathered source rocks that have under - gone at least one sedimentary cycle. Climatic conditions have strongly in fluenced the mobilization and accumulation of elements in the palaeosol horizons due to the changes in the intensity of weathering and pedogenic processes. For the micromorphological study, ten samples from the Kolodiiv 3 and 5 profiles were used. Thin sections representing the Kolodiiv and Dubno set of palaeosols from Early Vistulian and Middle Pleniglacial show, be sides palaeopedologic characteristics, significant evidence of redeposition of sediments and soils

87/Radiochemioterapia chorych na zaawansowanego raka szyjki macicy – wpływ toksyczności leczenia na przebieg zaplanowanej procedury terapeutycznej

Leczenie skojarzone z udziałem radykalnej radioterapii i chemioterapii chorych na raka szyjki macicy wiąże się z nasileniem toksyczności w porównaniu z samą radioterapią. Obecność objawów niepożądanych w zależności od stopnia ich nasilenia może wpływać na realizację zaplanowanej zgodnie z obowiązującym protokołem procedury postępowania.Celem pracyjest ocena toksyczności radiochemioterapii chorych na zaawansowanego raka szyjki macicy i jej wpływ na realizację zaplanowanej procedury terapeutycznej – radio i chemioterapii.Materiał i metodykaBadaniem objęto 130 chorych na raka szyjki macicy w stopniu IIIB otrzymujących radiochemioterapię. Leczenie obejmowało radykalną radioterapię (teleradioterapia fotonami 9 lub 15 MV, technika „box”, planowanie 3D, brachyterapia LOR – 2 frakcje) z cotygodniowym podawaniem Cisplatyny 40 mg/m2 (6 kursów). Planowane dawki fizyczne z obu części radioterapii wynosiły w punktach referencyjnych wg ICRU: A 80 Gy, B 60 Gy, P (pęcherz moczowy) oraz R (odbytnica) <70 Gy, całkowity czas leczenia nie powinien przekraczać 8 tygodni. Obliczono średnie dawki otrzymane przez chore w analizowanych punktach wraz z odchyleniami standardowymi. Oceniono tolerancję leczenia: toksyczność hematologiczną w skali WHO, odczyny popromienne w odbytnicy i pęcherzu moczowym w skali EORTC/RTOG.WynikiW trakcie prowadzonego leczenia niedokrwistość stwierdzono u 47 chorych (36.2%), leukopenię u 89 (68.5%), granulocytopenię u 36 (27.7%), trombocytopenię u 2 (1.6%) chorych. Odczyny popromienne ze strony odbytnicy wystąpiły u 36 chorych (27.7%) w stopniu I i II, natomiast w pęcherzu moczowym u 34 (26.1%) chorych również w stopniu I i II. Nie obserwowano odczynów stopnia III i IV. Średni czas trwania terapii wynosił 53.7 dni (+/− 18.3), 56% chorych zakończyło leczenie w czasie krótszym niż 50 dni. Łączne średnie dawki fizyczne w analizowanych punktach wynosiły: w punkcie A – 80.7 Gy (+/− 0.8), dawkę większą od 80 Gy otrzymało 54% chorych, w punkcie B (przymacicza) – 62.6 Gy (+/− 0.6), 77% chorych otrzymało dawkę powyżej 60 Gy. Dawki w punktach referencyjnych narządów zdrowych u wszystkich chorych były mniejsze od 70 Gy. Średnia liczba kursów chemioterapii wynosiła 5.3 (+/− 1.1)Wnioski1) Poziom toksyczności leczenia skojarzonego z udziałem radio i chemioterapii jest akceptowalny. 2) Prowadzenie skojarzonej równoczesnej radiochemioterapii nie wpłynęło na realizację zaplanowanej terapii. Obniżenie dawek w pewnej grupie chorych było wynikiem analizy indywidualnego rozkładu dawek w miednicy

31. Analiza mutacji w genie NBS1 u chorych na czerniaka

Gen NBS1 zlokalizowany na chromosomie 8 (8p21) koduje białko – nibrynę, która wchodzi w skład systemu naprawczego dwuniciowych pęknięć DNA, kompleksu zaangażowanego w rekombinacje chromosomów mejotycznych oraz kompleksu utrzymującego homeostazę telomerów. Homozygotyczna mutacja 657del5 tego genu jest przyczyną zespołu Nijmegen, recesywnie dziedziczonej choroby dysmorficznej. U heterozygotycznych nosicieli mutacji w genie NBS1 657del5, R215W) obserwowana jest zwiększona zachorowalność na nowotwory, w tym również na czerniaka. Celem pracy było ustalenie częstości występowania mutacji w genie NBS1 u chorych na czerniaka. Przebadano 391 chorych na czerniaka, w tym bez obciążonego wywiadu rodzinnego 341. W przypadku 50 chorych u 8 występowały 1 lub 2 czerniaki w rodzinie, u 10 nowotwory płuc, u 8 nowotwory piersi, u 8 nowotwory żołądka, u 6 rak szyjki macicy, u 5 rak prostaty, pozostali wykazywali w wywiadzie występowanie nowotworów nerek, krtani, mózgu, trzustki, białaczki. DNA do badań genetycznych izolowano z limfocytów krwi obwodowej osób chorych stosując zestaw Wizard firmy Promega. Do wyszukiwania mutacji zastosowano technikę PCR-SSCP, posługując się zestawem 19 par starterów analizowano cały gen. Pasma wykazujące zmienioną migrację w żelu wycinano i poddawano sekwencjonowaniu. Dodatkowo do poszukiwania najczęściej występującej w tej genie mutacji – 657del5 wykorzystano multipleksowy PCR. W trakcie prowadzonych analiz zidentyfikowano tylko 4 mutacje weksonie 6 – R215W. Mutacja ta została wykryta u osób niemających historii rodzinnej zachorowań na nowotwory. Jej częstość i patogenność nie została dotąd ostatecznie ustalona, w przeciwieństwie do najczęściej opisywanej mutacji w tym genie 657del5, której nosicielstwo szacuje się na 1/100 – 1-300 w zależności od regionu

Geology, stratigraphy and palaeoenvironmental evolution of the Stephanorhinus kirchbergensis

The sedimentary succession exposed in the Gorzów Wielkopolski area includes Eemian Interglacial (MIS 5e) or Early Weichselian (MIS 5d–e) deposits. The sedimentary sequence has been the object of intense interdisciplinary study, which has resulted in the identification of at least two palaeolake horizons. Both yielded fossil remains of large mammals, alongside pollen and plant macrofossils. All these proxies have been used to reconstruct the environmental conditions prevailing at the time of deposition, as well as to define the geological context and the biochronological position of the fauna. Optically stimulated luminescence dating of the glaciofluvial layers of the GS3 succession to 123.6 ± 10.1 (below the lower palaeolake) and 72.0 ± 5.2 ka (above the upper palaeolake) indicate that the site formed during the Middle–Late Pleistocene (MIS 6 – MIS 5). Radiocarbon-dating of the lacustrine organic matter revealed a tight cluster of Middle Pleniglacial Period (MIS 3) ages in the range of ~41–32 ka cal bp (Hengelo – Denekamp Interstadials). Holocene organic layers have also been found, with C ages within a range of 4330–4280 cal bp (Neolithic). Pollen and plant macrofossil records, together with sedimentological and geochemical data, confirm the dating to the Eemian Interglacial.This research was supported by grant 0201/2048/18 ‘Life and death of extinctrhino (Stephanorhinus sp.) from Western Poland: a multiproxy palaeoenvironmental approach’ financed by the National Science Centre, Poland. LiDAR DTM data presented in this study were used under academic licences DIO.DFT.DSI.7211.1619.2015_PL_N and DIO.DFT.7211.9874. 2015_PL_N awarded to the Faculty of Earth Sciences and the Environmental Management University of Wrocław, in accordance with the Polish legal regulations of the administration of the Head Office of Land Surveying and Cartography