Çoklu Primer Tümörler - Tek Merkez Deneyimi

Amaç: Onkolojik hastalıkların erken tanı ve tedavisinde yeni gelişmeler hayatta kalma oranlarının artmasına neden olsa da, artmış sağ kalım oranlarına bağlı olarak gelişen uzun takipler sırasında ikinci primer maligniteler ortaya çıkabilmektedir. İkincil primer tümörlerin gelişimi için birçok faktör vardır. En önemlisi, yaşlı hastalar ın uzun vadede kanserojenlere maruz kalma olasılıkları daha yüksektir. Çoklu primer tümörler, genellikle iki malignite tanısı arasındaki zaman çizelgesine bağlı olarak metakron veya senkron olarak görülür. Senkron hastalıklar sıklıkla benzer karsinojenlere maruz kalma sonucu oluşsa da, metakron olanlar daha çok primer tümörün tedavisine bağlı advers etkilerle ilişkili olabilir. Bu tek merkezli çalışma, Ocak 2007 ile Aralık 2016 arasında multipl primer tümörlü hastaların klinikopatolojik özelliklerini araştırmayı amaçladı ve bunlardan 20'si senkron, 36'sı metakron olarak toplam 56 hasta dahil edildi. En yaygın kanser çiftlerinin erkeklerde kolon-akciğer ve prostat-mesane, kadınlarda meme-kolon ve meme-tiroid olduğu tespit edilmiştir. Yöntemler: Ocak 2007 ile Aralık 2017 tarihleri arasında merkezimizde takip edilen ÇPT’ lü hastaların dosyaları retrospektif olarak incelendi, 56 hastada multiple primer tümör olduğu tespit edildi. Hastaların cinsiyetler, yaşları tespit edildi. Tümörün hangi organlarda oluştuğu, ne zaman geliştiği, bulunabilen etyolojik veriler, sağ kalım oranları araştırıldı. Tüm istatistiksel analizler Package for Social Sciences (SPSS v 15.0, SPSS Inc., Chicago, IL, USA) ile yapıldı. Sonuç: Senkron hastalıklar genellikle benzer kanserojenlere maruz kalmanın bir sonucu olarak ortaya çıkarken, metakronöz hastalıkların primer tümörlerin tedavisinin yan etkileri ile ilişkili olması muhtemeldi

Efficacy of subsequent treatments in patients with hormone-positive advanced breast cancer who had disease progression under CDK 4/6 inhibitor therapy.

Background There is no standard treatment recommended at category 1 level in international guidelines for subsequent therapy after cyclin-dependent kinase 4/6 inhibitor (CDK4/6) based therapy. We aimed to evaluate which subsequent treatment oncologists prefer in patients with disease progression under CDKi. In addition, we aimed to show the effectiveness of systemic treatments after CDKi and whether there is a survival difference between hormonal treatments (monotherapy vs. mTOR-based). Methods A total of 609 patients from 53 centers were included in the study. Progression-free-survivals (PFS) of subsequent treatments (chemotherapy (CT, n:434) or endocrine therapy (ET, n:175)) after CDKi were calculated. Patients were evaluated in three groups as those who received CDKi in first-line (group A, n:202), second-line (group B, n: 153) and >= 3rd-line (group C, n: 254). PFS was compared according to the use of ET and CT. In addition, ET was compared as monotherapy versus everolimus-based combination therapy. Results The median duration of CDKi in the ET arms of Group A, B, and C was 17.0, 11.0, and 8.5 months in respectively; it was 9.0, 7.0, and 5.0 months in the CT arm. Median PFS after CDKi was 9.5 (5.0-14.0) months in the ET arm of group A, and 5.3 (3.9-6.8) months in the CT arm (p = 0.073). It was 6.7 (5.8-7.7) months in the ET arm of group B, and 5.7 (4.6-6.7) months in the CT arm (p = 0.311). It was 5.3 (2.5-8.0) months in the ET arm of group C and 4.0 (3.5-4.6) months in the CT arm (p = 0.434). Patients who received ET after CDKi were compared as those who received everolimus-based combination therapy versus those who received monotherapy ET: the median PFS in group A, B, and C was 11.0 vs. 5.9 (p = 0.047), 6.7 vs. 5.0 (p = 0.164), 6.7 vs. 3.9 (p = 0.763) months. Conclusion Physicians preferred CT rather than ET in patients with early progression under CDKi. It has been shown that subsequent ET after CDKi can be as effective as CT. It was also observed that better PFS could be achieved with the subsequent everolimus-based treatments after first-line CDKi compared to monotherapy ET