The Adaptation of Emotional Autonomy Scale into Turkish and Examinatıon of Emotional Autonomy an Non-Clinical Adolescence Sample

Bu çalışmada Duygusal Özerklik Ölçeği'nin (DÖÖ) doğrulayıcı faktör analizi ve madde cevap kuramı kullanımı ile Türkçe’ye uyarlanması ve psikometrik özelliklerinin incelenmesi amaçlanmıştır. Materyal ve Metot: Çalışma, İzmir’de farklı sosyodemografik özelliklere sahip dört lisedeki 14-20 yaş arasındaki 600’ü kız, 445’i erkek ve altısı cinsiyet belirtmemiş toplam 1,051 öğrenci ile gerçekleştirilmiştir. Çalışmada veri toplam aracı olarak DÖÖ ve Ana-Baba ve Ergen İlişki Envanteri kullanılmıştır. 20 maddeli DÖÖ, ebeveyni idealleştirmeme, ebeveyne bağımlı olmama, ebeveyni insan olarak algılama ve bireyleşme alt ölçeklerini kapsamaktadır. Bulgular: Ölçeğin içtutarlık katsayısı 0,78 ve Guttman iki yarım test güvenirliği 0,79, üç hafta arayla yapılan test-tekrar test güvenirlik katsayısı 0,65 olarak bulunmuştur. Madde cevap kuramı ile yapılan analizlerde 1, 2, 4, 9, 11 ve 18 numaralı maddelerde iki parametreli modele uyumu gözlenmiştir. 3, 8, 10, 14, 16 ve 19 numaralı maddeler en düşük seviyede madde ayırt ediciliği, 7, 17 ve 18. maddeler düşük, 6, 8 ve 10. maddeler yüksek madde güçlük düzeyi göstermişlerdir. Ölçeğin dört faktörlü yapısının test edildiği Doğrulayıcı Faktör Analizi sonucunda iyi uyum katsayısı 0,81 olarak elde edilmiştir. Ölçeğin Ana-Baba ve Ergen İlişki Envanteri Genel Anlaşmazlık ve Bütünlük alt ölçekleri ile bağıntı düzeyi sırasıyla 0,55 ve 0,48 bulunmuştur. Sonuç: Madde cevap kuramı ile yapılan analizler bu ölçek yapısının bazı sorunlu yönlerini göstermiştir. Bu sonuç, duygusal özerkliğin çok boyutlu doğasından kaynaklanmaktadır. Bu nedenle ileride duygusal özerkliğin belirleyicileri ve sonuçlarına ilişkin yapılacak çalışmalarda çok boyutlu yapısı dikkate alınmalıdır. Bazı sınırlılıklara karşın, geniş bir Türk öğrenci örnekleminde yapılan derinlemesine yapısal analizler, DÖÖ’nün kullanışlı olduğunu göstermiştir.The study is aimed to adapt the Emotional Autonomy Scale (EAS; Steinberg & Silverberg, 1986) to Turkish through the use of confirmatory factor analysis and item response theory, and to examine the psychometric characteristics of the scale. Material and Method: The study was done among 1,051 students (600 girls, 445 boys, 6 not identified sexuality; aged 14-20) in four high schools from different socioeconomic levels in İzmir. In the study, the Turkish form of the EAS and the Parent-Adolescent Relationship Questionnaire (PARQ) were used as data collection tools. Emotional Autonomy was measured by 20-item EAS, which included deidealization, nondependency on parents, perceives parents as people, and individuation subscales. Results: The internal consistency coefficient was 0.78 and the Guttman split-half coefficient was 0.79. The test-retest reliability by three weeks was 0.65. The analysis of items by item-response theory indicated that the six items (item 1, 2, 4, 9, 11, and 18) represented a good fit to the two-parameter model fit. The analysis of items by item response theory indicated that item 3, 8, 10, 14, 16 and 19 to be the least discriminant item, and consecutively item 7, 17 and 18 followed. The most discriminant items happened to be 6, 8, and 10. The four factor structure of the scale was tested and the Goodness of Fit Index was 0.81 through confirmatory factor analysis. The correlation coefficients between the EAS total score, and the PARQ Global Distress and Cohesion Subscales were 0.55 and -0.48 respectively. Conclusion: The analysis of items by item-response theory showed some problematic aspects of the construction of this scale. This result is due to the fact the emotional autonomy is very likely to be multidimensional in nature. Therefore, in future studies of predictors and outcomes of the emotional autonomy, multidimensionality should be taken into account. Despite some limitations, an in-depth structural analysis of the EAS in a large sample of Turkish students indicates that it is possible to give a useful interpretation to the EAS

Depresyon tanılı kız ergenlerde intihar davranışının doğası ve gelişimsel bağlamı:|bKimlik duygusu, ergen-ebeveyn ilişkileri ve duygusal özerklik

GİRİŞ İntihar davranışı 'bireyin ölmeye dair niyet ve isteğini' barındıran intihara ilişkin tüm davranış ve düşünceleri kapsayan genel bir kavramdır. Son yıllarda büyük bir hızla artan ergen intiharları ile ilişkili yapılan çalışmalar; psikopatoloji dışında, ergenebeveyn ilişki niteliği, duygusal özerklik ve kimlik duygusu gibi gelişimsel bağlamla ilgili yaşanan sorunların ergen intiharlarında önemli bir rol oynadığına dikkat çekmektedir. Çalışmada depresyon tanılı kız ergenlerde, intihar davranışının doğasının ve gelişimsel bağlamının belirlenmesi ve klinik ve gelişimsel bağlam ile ilişkili değişkenlerin depresif kız ergenlerin intihar davranışı üzerine yordayıcı etkilerinin araştırılması amaçlanmıştır. YÖNTEM Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk ve Ergen Psikiyatrisi Bölümü Ergen Birimi'ne ilk kez başvuran ve daha önce psikiyatrik tedavi öyküsü olmayan 15-17 yaş arasındaki kız ergenler bu araştırmanın örneklemini oluşturmuştur (n=111). Yarı yapılandırılmış görüşme ile major depresif bozukluk tanısı alan kız ergenlerden, son 12 ay içinde intihar girişim yapmış olanlar MDB+girişim grubunu (n=39), son 12 ay içinde intihar eyleminin eşlik etmediği, kendini öldürmekle ilişkili aktif ya da pasif düşünceleri olan ergenler MDB+düşünce grubunu (n=40), son 12 ay içinde intihar girişimi ve düşüncesi olmayan ergenler ise MDB grubunu oluşturmuştur (n=32). Kontrol grubu ise, yaş, sosyoekonomik düzey, ana-baba eğitim ve ana-baba meslek grupları açısından benzer, ruhsal ya da bedensel herhangi bir rahatsızlığı, intihar davranışı ve/veya KZVD öyküsü olmayan kız ergenlerden oluşturulmuştur (n=46). Çalışmada sosyodemografik veri formu, sosyoekonomik düzey ölçeği, BECK Depresyon Envanteri, Ana Baba İlişki Envanteri (PARQ), Kimlik Duygusu Değerlendirme Aracı (KDDA), Duygusal Özerklik Ölçeği (DÖÖ) ve KIDDO-Kındl Yaşam Kalitesi Ölçeği kullanılmıştır. İntihar davranışı olan hastalara ayrıca klinisyen tarafından Özkıyım Değerlendirme Formu uygulanmıştır. BULGULAR Çalışmamızda intihar girişimi olan depresif kız ergenlerin büyük bir oranınının girişimlerini, plan yapmadan impulsif doğada gerçekleştirdikleri, ve girişimleri sonrasında ölüm düşüncelerinin devam ettiği belirlenmiştir. Ergenler girişimleri ile ilgili tetikleyici etkenler olarak en sık aile, arkadaş ve okul ile ilgili yaşadıkları sorunları göstermiş ve yöntem olarak evde kolay ulaşılabilir olan ilaçlarla girişim yaptıklarını belirtmişlerdir. Girişim yapan depresif kız ergenlerin girişimlerine yönelik en sık belirttikleri motivasyonlar, emosyonel stresin dışa vurumu, stresli durumlar karşısında kontrol kaybı, aileyle ilişkili algılanan sorunlar ve sorun yaşanılan kişiyi üzme ya da cezalandırma isteği olmuştur. Ergenlerin en sık bildirdikleri yaşamı sürdürme nedenleri aile ve yakın arkadaşları olmuş; özgül plan ve amaçlar, gelecek algısı ve kendisine karşı sorumluluk duygusu daha az sıklıkta yaşamı sürdürme nedeni olarak gösterilmiştir. Girişim yapan depresif kız ergenlerin yaklaşık üçte ikisi, yakın çevresi ya da arkadaş grubundan intihar davranışı olan kişi ya da kişilerin olduğunu bildirmiştir. İntihar davranışı üzerine etki eden risk değişkenlerini belirlemek amacıyla kontrol ve hasta grupları bir arada ordinal regresyon analizi ile incelenmiştir. Bağımsız değişkenler olarak; sosyodemografik değişkenlerden, sosyoekonomik düzeyin, klinik değişkenlerden, depresyon şiddeti ve yaşam kalitesi algısının, gelişimsel bağlamla ilişkin değişkenlerden, ergen-ebeveyn ilişkisinde algılanan genel anlaşmazlığın, kimlik duygusuna ilişkin sorunların ve duygusal özerklik düzeyinin ayrı ayrı intihar girişim riski üzerine anlamlı bir etki gösterdiği belirlenmiştir. İntihar girişim riski üzerine etki eden bağımsız değişkenler çalışma grupları bir arada alınarak ordinal regresyon analizi ile incelendiğinde, depresyon şiddeti ve ebeveynle çatışma algısının depresif kız ergenlerin intihar girişim riski üzerine anlamlı olarak etki eden değişkenler olduğu belirlenmiştir. SONUÇ Depresyon tanısı olan kız ergenlerde, düşük sosyoekonomik düzey, şiddetli depresyon, düşük yaşam kalitesi algısı, ebeveynle olan ilişkide yüksek çatışma algısı, kimlik duygusuna ilişkin yaşanan sorunlar ve yüksek duygusal özerklik artmış intihar girişim riski ile ilişkili bulunmuştur. Bu değişkenlerden özellikle depresyon şiddeti ve ebeveynle yaşanan çatışma düzeyinin yüksek oluşunun, depresif kız ergenlerin intihar girişim riski üzerine anlamlı olarak etki ettiği belirlenmiştir

Hyperactive delirium and its symptomatic treatment with risperidone in a paediatric patient: a case report

Yektas, Cigdem/0000-0002-5951-7253WOS: 000480592800017Delirium is a rapid-onset disorder with a fluctuating course and a wide range of underlying causes. It is commonly characterized by altered mental status, disturbance of consciousness and cognition, as well as disruptions in the sleep-wake cycle. Although delirium is a relatively complicated condition due to the variability of aetiological risk factors, clinical manifestations, and progress; it is generally reversible. An accurate identification of underlying causes and risk factors is therefore essential for early-stage diagnosis and positive treatment outcomes in delirium cases. Paediatric delirium can be due to various aetiologies and its clinical signs can differ from those of adults. Because of the increased prevalence of missed cases of delirium in paediatric population and relative scarcity of the publications based on Turkish cases, this case presentation can be deemed important. We present a 16-year-old boy diagnosed with Hodgkin's lymphoma who has recurrent hyperactive delirium symptoms such as disorientation, irritability, psychomotor agitation, and visual hallucinations during his chemotherapy sessions and respond to low-dose risperidone treatment

Evaluation of Sociodemographic and Clinical Profiles of Adolescents Under-18 Years of Age Referred by the Judicial Authorities for Marriage License

Yektas, Cigdem/0000-0002-5951-7253WOS: 000493402900011Objective: The aim of this study was to investigate the sociodemographic and clinical characteristics of adolescents referred to a university hospital by the judicial authority for determining whether any mental and physical impediments to marriage exist. Methods: 70 adolescents who were consulted to child and adolescent psychiatry inquired by the judicial authorities if there was any impediment to marriage were included to study. Psychiatric examination of the adolescents was performed according to DSM 5. Data obtained from the study were examined retrospectively with the method of file scanning system. Results: Mostly (94.3%) female children with a mean age of 16.05 +/- 0.2 years were included in the study. None of the children attended to school during the assessment. Most (89.5%) of the children were living in a family environment with a low socioeconomic level. The most frequently psychiatric diagnoses were; attention-deficit hyperactivity disorder (%4.3, n=3), depressive disorder (%4.3, n=3), mental retardation (%2.8, n=2) and post-traumatic stress disorder (%1.4, n=1). 85.7% of the children decided to marry individuals they got acquainted from their immediate circle or from social media, while marriage of only 14.3% (n=10) of them were previously arranged by their families. Conclusions: Socio-economic level, family characteristics and attending to school are important predisposing factors for early marriages. It was also considered that marriage at this age means an attempt for gaining an early autonomy. Encouraging to continue formal education for the development of healthy autonomy will be an important factor to prevent early marriages

Increased Trichotillomania Symptoms in a Child With Fluoxetine Treatment

Tufan, ALI EVREN/0000-0001-5207-6240; Yektas, Cigdem/0000-0002-5951-7253WOS: 000397829400006PubMed: 28118168Trichotillomania (TTM) is a mental disorder characterized by uncontrolled and impulsive hair pulling leading to hair loss, distress, and disordered functioning. Treatment choices include behavioral therapy (especially habit reversal training) and selective serotonin reuptake inhibitors. However, randomized controlled trials conducted with selective serotonin reuptake inhibitors have led to controversial results of effectiveness for TTM. Here, we report a female patient whose TTM symptoms increased after fluoxetine use

L-2-hidroksi glutarik asidüri tanılı bir ergende dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu eştanısı ve atomoksetin tedavisine yanıt: Bir olgu sunumu

L-2-hidroksi glutarik asidüri tanılı bir ergende dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu eş tanısı ve atomoksetin tedavisine yanıt: Bir olgu sunumuL-2-hidroksi glutarik asidüri (L-2 HGA) nadir görülen, yavaş ilerleyen ve otozomal resesifkalıtılan nörodejeneratif metabolik bir hastalıktır. Hastalık mental retardasyon, davranış bozukluğu, ataksi, ekstrapiramidal bulgular ve epileptik nöbetlerle seyreder. Tanı; idrar, plazma ya da serebrospinal sıvıda L-2hidroksiglutarik asid yüksekliği ile konulur. Bu yazıda nöbetler, mental retardasyon, dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu (DEHB) belirtileri, okul başarısında sorunlarla belirti veren ve L-2 HGA tanısı konulan 13 yaşında bir erkek hastadan bahsedilmiş olup nadir görülen bu hastalığa eşlik eden DEHB semptomlarına atomoksetin tedavi yanıtı tartışılmıştır.Attention deficit hyperactivity disorder comorbidity in an adolescent diagnosed with L-2 hydroxyglutaric aciduria and response to atomoxetine treatment: a case reportL-2-hydroxyglutaric aciduria (L-2 HGA) is a rare, neurodegenerative, slowly progressing and autosomal recessively inherited metabolic disorder. The disease progresses with mental retardation, behavioral disorder, ataxia, extrapyramidal signs and epileptic seizures. Diagnosis is made by detection of increased levels of L-2-hydroxyglutaric acid in urine, plasma or cerebrospinal fluid. In this report, we presented a 13 year old male patient diagnosed with L-2 HGA and had seizures, intellectual disability, attention deficit hyperactivity disorder (ADHD) symptoms and failure in school performance. Here we discussed this rare disease with ADHD symptoms and the response to atomoxetine treatment

Spontaneous Ejaculations in an Adolescent With Olanzapine Use: Case Report

Yektas, Cigdem/0000-0002-5951-7253; Tufan, ALI EVREN/0000-0001-5207-6240WOS: 000377267700010PubMed: 26882319Olanzapine (OLZ) is a second-generation atypical antipsychotic (AAP) frequently used in acute and maintenance treatment of children and adolescents with psychotic disorders. Most commonly reported sexual problems caused by AAPs are decreases in libido or arousal, erectile dysfunctions, reduced/abnormal ejaculations, and problems in achieving or maintaining orgasm. Olanzapine is less commonly implicated for those adverse effects, which may reflect its more selective affinity to dopaminergic receptors or more transient effects on prolactin levels. Sexual dysfunction with AAPs, including OLZ, is reported predominantly in adult patients and adverse sexual effects in prepubertal/peripubertal patients with psychosis received scant attention. Studies and reports of sexual adverse effects of AAPs in this special population may benefit clinicians. Therefore, in this study, we report an adolescent male patient with psychosis who developed spontaneous ejaculations with OLZ and whose complaints remitted with change in treatment

Prescribing Trends of Atypical Antipsychotic Drugs in an Outpatient Unit of a Child and Adolescent Clinic in Turkey

Yektas, Cigdem/0000-0002-5951-7253; Tufan, ALI EVREN/0000-0001-5207-6240WOS: 000423714400006PubMed: 29303800Objective Use of antipsychotic agents in the management of various psychopathologies in Child and Adolescent Psychiatric practice is gradually increasing. This study aimed to evaluate the sociodemographic and clinical features of children and adolescents who applied to an outpatient clinic of child and adolescent psychiatry department in Turkey and were prescribed atypical antipsychotics. Method Patients with prescription codes of ATC N05A (except N05AN lithium) were accepted to denote those with atypical antipsychotic treatment. Sociodemographic and clinical variables, pharmacological mechanisms and groups and use of multiple agents for 212 patients with atypical antipsychotic treatment were collected and recorded. Results Patients (6.6%) evaluated within a year were prescribed antipsychotic agents (APs). The majority of the sample consisted of adolescents and especially females. The most common diagnoses managed with atypical antipsychotic were attention-deficit/hyperactivity disorder, MDD, and mental retardation/intellectual disability in decreasing frequency. Males with attention-deficit/hyperactivity disorder, CD, and autism spectrum disorders and females with MDD and PTSD were more frequently prescribed APs. Most common indications were irritability, impulsivity, and self-harming behaviors. Most common agents were risperidone, aripiprazole, and quetiapine in decreasing order of frequency. Most common adverse effects were reported as sedation, increased appetite, and hyperprolactinemia. Conclusions Our results support the prevalence of off-label use of AP agents in managing various childhood psychopathologies also in Turkey. Further studies from multiple centers and using reliable and valid measurements are needed to determine the extent and predictors of AP use in outpatient samples from different child and adolescent centers

Evaluation of Health Committee Reports of Patients Admitted to the University of Child and Adolescent Department

Yektas, Cigdem/0000-0002-5951-7253WOS: 000419631500009Aim: In this study, we aimed to investigate sociodemographic and clinical characteristics of children and adolescents applied to a university of child and adolescent psychiatry unit and referred to the Disability Health Committee. This study results were also aimed to contribute to the previous studies about child and adolescent psychiatry disabilities. Methods: 352 children and adolescents applied to Duzce University Department of Child and Adolescent Psychiatry and referred to University Disability Health Committee between December 2016-2017 were analyzed retrospectively. Results: 58% (n=204) of patient group were female and 42% (n=148) were male. The mean age was 7.63 +/- 4.45. 38.1 % (134) of the cases were in the range of 0-6 years of age, 46 % (162) of the cases were in the range of 7-12 years of age and 15.6 % (55) of the cases were in the range of 13-28 years of age. The most common reasons for admission were special educational needs due to developmental delays and academic problems. (% 74,7 n=263) and health status report for homecare-payment and salary (% 25,3 n=89). The most common clinical diagnoses were mental retardation and developmental delay (% 36,1 n=127), learning disorder (% 20,2 n=71) and pervasive developmental disorders (% 11,1 n=39) respectively. Conclusion: In pediatric population early diagnoses of developmental delays, autism spectrum disorders and learning disorders and developing medical and educational strategies would help to reduce disability ratios and also enhance academic and social functionality of children

Attention Deficit Hyperactivity Disorder Comorbidity in an Adolescent Diagnosed with L-2 Hydroxyglutaric Aciduria and Response to Atomoxetine Treatment: a Case Report

Yektas, Cigdem/0000-0002-5951-7253; Tufan, ALI EVREN/0000-0001-5207-6240WOS: 000389246300010L-2-hydroxyglutaric aciduria (L-2 HGA) is a rare, neurodegenerative, slowly progressing and autosomal recessively inherited metabolic disorder. The disease progresses with mental retardation, behavioral disorder, ataxia, extrapyramidal signs and epileptic seizures. Diagnosis is made by detection of increased levels of L-2-hydroxyglutaric acid in urine, plasma or cerebrospinal fluid. In this report, we presented a 13 year old male patient diagnosed with L-2 HGA and had seizures, intellectual disability, attention deficit hyperactivity disorder (ADHD) symptoms and failure in school performance. Here we discussed this rare disease with ADHD symptoms and the response to atomoxetine treatment