Periton Diyalizi Hastalarında, Rezidüel Renal Fonksiyonların Kaybı Boylamsal Ürik Asit ve CRP Düzeyleri ile İlişkili midir?

Amaç: Periton diyalizi yapan hastalarda rezidüel renal fonksiyonların morbidite ve mortalite üzerinde olumlu etkileri vardır. Amacımız, periton diyalizi başlanmadan önceki bazal verilerin ve başlandıktan sonra ilk üç yıldaki boylamsal ürik asit ve C-reaktif protein (CRP) düzeyinin rezidüel renal fonksiyon kaybı üzerindeki etkilerinin araştırılmasıdır. Gereç ve Yöntem: Retrospektif kohort bir çalışmadır. Son dönem böbrek yetmezliği nedeni ile periton diyalizi başlanan 34 hasta çalışmaya dahil edildi. Primer sonlanım noktası rezidüel renal fonksiyon kaybıydı ve rezidüel idrar miktarının 200 mL/24 saatten az olması olarak tanımlandı. Hastalar, periton diyalizi başlandıktan sonra üç yıl boyunca veya RRF kaybı olana kadar takip edildi. Hastaların klinik ve laboratuvar verileri hasta dosyalarından kaydedildi. Bulgular: Takip süresi 32,7 (12,9-36) aydı. Periton diyalizi başlandıktan 22,1±9,8 ay sonra 10 hastada rezidüel renal fonksiyon kaybı oldu. Boylamsal ürik asit düzeyi 6,1±1,2 mg/dL ve boylamsal CRP düzeyi 0,5 (0,3-0,7) mg/dL idi. Rezidüel renal fonksiyon kaybı olan hastalarda, bazal sodyum, trigliserid düzeyleri daha düşük iken parathormon düzeyi daha yüksekti. Her iki grup arasında boylamsal ürik asit ve CRP düzeyi açısından fark yoktu. Periton diyalizi başlanmadan önceki parathormon [tehlike oranı (HR), 1.003; %95 güven aralığı (GA) 1.001-1.006; p=0,013], sodyum (HR 0,801; %95 GA 0,665-0,965; p=0,019) ve vücut kitle indeksi (HR 0,817; %95 GA 0,684-0,975; p=0,025) rezidüel renal fonksiyon kaybı için risk faktörüydü. Sonuç: Periton diyalizi hastalarında, bazal sodyum, trigliserid ve vücut kitle indeksi rezidüel renal fonksiyon kaybı için risk faktörü olarak bulunmuştur. Rezidüel renal fonksiyon kaybı ile boylamsal CRP ve ürik asit düzeyi arasında ilişki gösterilememiştir. İdeal ürik asit ve CRP düzeyinin belirlenmesi için prospektif çalışmalara ihtiyaç vardır

Serum adipocyte fatty acid binding protein level and evaluation of its relationship with metabolic syndrome among women with previous gestational diabetes mellitus

Gestasyonel diabetes mellitus (GDM) ilk defa gebelikte ortaya çıkan veya saptanan anormal glukoz intoleransıdır. GDM' nin patogenezinde önemli rol oynayan insülin direnci, birçok kadında doğumdan sonra devam etmektedir. Bu nedenle GDM öyküsü olan kadınlar, metabolik sendrom (MS) ve kardiyovasküler hastalıklar açısından risklidir. Adiposit yağ asidi bağlayıcı protein (A-FABP) yağ doku ve makrofalarda bulunan, hücre içi yağ asidi taşınmasında görevli proteindir. Dolaşımdaki A-FABP düzeyinin, MS, DM ve ateroskleroz ile ilişkili olduğu gösterilmiştir. Bu çalışmamızda GDM öyküsü olan kadınlarda MS ve kardiyovasküler hastalıklarla ilişkili risk faktörlerini, subklinik aterosklerozu ve bunların serum A-FABP düzeyi ile ilişkisini inceledik. Çalışmaya 120 GDM öyküsü olan kadın ile 53 sağlıklı ve GDM öyküsü olmayan kadın alındı. GDM öyküsü olan kadınların % 37.50' sinde bozulmuş açlık glukozu ve bozulmuş glukoz toleransı, % 16.66' sında DM ve % 35.83' ünde MS saptandı. GDM öyküsü olan kadınların daha obez ve insülin dirençlerinin daha fazla olduğu görüdü. MS ve DM gelişimi için prediktif değeri olan serum A-FABP düzeyinin GDM öyküsü olan kadınlarda ve özellikle MS saptanan alt grupta daha yüksek olduğu gösterildi. Serum A-FABP düzeyinin MS kriterlerinden bel çevresi ile bağımsız bir ilişkisi olduğu saptandı. GDM öyküsü olan kadınlardan glukoz tolerans bozukluğu olanlarda düzeylerinin daha yüksek olduğu gösterildi. Ayrıca GDM öyküsü olan kadınlarda erken sayılabilecek bir dönemde karotis intima media kalınlığının arttığı ve serum A-FABP düzeylerinin karotis İMK ile ilişkili olduğu bulundu. Sonuç olarak, GDM öyküsü olan kadınlarda serum A-FABP düzeyi yüksek saptanmıştır. Serum A-FABP düzeyi, GDM öyküsü olan kadınlarda erken dönemde metabolik bozuklukların değerlendirilmesi için kullanılabilir. Gestational diabetes mellitus (GDM) is defined as carbohydrate intolerance diagnosed for the first time during pregnancy. Insulin resistance which plays an important role in the pathogenesis of GDM may continue after delivery. Because of this, women with previous GDM (pGDM) have increased risk of metabolic syndrome and cardiovascular diseases. Adipocyte fatty acid binding protein (A-FABP) is a cytoplasmic protein which is involved in fatty acid transport in adipocytes and macrophages. Circulating A-FABP has been reported to be associated with MS, DM and atherosclerosis. In this study, we aimed to determine the risk factors associated with MS and cardiovascular diseases, the development of subclinical atherosclerosis and to evaluate the relationship of metabolic risk factors and subclinical atherosclerosis with serum A-FABP in women with pGDM. One hundred and twenty women with pGDM and 53 healthy women with no history of pGDM were enrolled. The prevalence of impaired fasting glucose/impaired glucose tolerance, DM and MS were 37.50 %, 16.66 % and 35.83 % among women with pGDM, respectively. Women with pGDM were detected to be more insulin resistant and obese. Serum A-FABP, which is associated with development of MS and DM, was higher among women with pGDM and especially among the subclass with MS. Serum A-FABP was independently associated with waist circumference but not with the other contributers of MS. Serum A-FABP was higher in women with pGDM who had glucoce intolerance. Carotis intima meida thickness (CIMT) was higher in women with pGDM and serum A-FABP was associated with CIMT. In conclusion, serum A-FABP is higher in women with pGDM. Serum A-FABP level can be used as an early indicator of metabolic disturbances in women with pGDM

İki önemli diyabet komplikasyonunun nrf2 gen polimorfizmleri ile ilişkisinin değerlendirilmesi

27.03.2023 tarihine kadar kullanımı yazar tarafından kısıtlanmıştırIntroduction: Oxidative stress participates in the pathogenesis of microvascular complications of type 2 diabetes mellitus (T2DM). Nuclear factor E2-related factor 2 (Nrf2) is a transcription factor that regulates the expression of antioxidant genes in response to oxidative stress. Polymorphisms in the promoter region of Nrf2 have been shown to be associated with various diseases. Our aim is to evaluate the association of rs35652124 (T>C), rs6706649 (G>A), rs6721961 (T>G) single nucleotide polymorphisms in the promoter region of the Nrf2 gene with diabetic nephropathy (DNP) and diabetic foot ulcers (DFU) in patients with T2DM. Methods: The study included 110 patients with DNP and 60 patients with DFU. As control group, diabetic patients without DNP and DFU (n=90) were enrolled. All patients had T2DM. After DNA isolation, single nucleotide polymorphisms were studied by polymerase chain reaction. Results: Patients in DNP group were older (p=0,039) and had longer duration of diabetes (p=0,042) than patients in control group. When compared to the control group, DNP group had lower estimated glomerular filtration rate (eGFR) (p0,001) and higher albuminuria level (p0,001). The genotype distribution of rs35652124 (T>C) and rs6721961 (T>G) was not different between patients with DNP and patients in the control group (p=0,192 and p=0,072, respectively). The distribution of rs6706649 (G>A) genotypes was statistically different among patients with DNP and the control group (p=0,048). When rs6706649 (G>A) polymorphism was evaluated, only GA genotype was shown to increase the risk of DNP (Exp(B)=2,888, 95% CI 0,160-7,189, p=0,023) when compared to GG genotype. Patients with DFU were older and had longer duration of diabetes than patients in the control group (p=0,013 and p=0,006, respectively). Patients with DFU had higher HbA1c, lower eGFR and higher albuminuria level when compared to the control group (p=0,003, p=0,001 and p0,001, respectively). The frequencies of genotypes of rs35652124 (T>C), rs6706649 (G>A) and rs6721961 (T>G) were similar between patients with DFU and the control group (p=0,118, 0,625 and p=0,196, respectively). These polymorphisms were not associated with DFU. Conclusion: While rs6706649 (G>A) polymorphism GA genotype was a risk factor for DNP, no association was found between rs35652124 (T>C) and rs6721961 (T>G) polymorphisms and DNP. These polymorphisms were not associated with DFU.Giriş: Oksidatif stres, tip 2 diyabetes mellitusun (T2DM) mikrovasküler komplikasyonlarının patogenezinde rol almaktadır. Nükleer faktör E2 ile ilişkili faktör 2 (Nrf2), oksidatif strese yanıt olarak antioksidan genlerin ekspresyonunu regüle eden önemli bir transkripsiyon faktörüdür. Nrf2' nin promotör bölgesindeki polimorfizmlerin bazı hastalıklar ile ilişkili olduğu bildirilmektedir. Amacımız, T2DM olan hastalarda Nrf2 geninin promotör bölgesinde yer alan rs35652124 (T>C), rs6706649 (G>A) ve rs6721961 (T>G) polimorfizmlerinin diyabetik nefropati (DNP) ve diyabetik ayak ülserleri (DAÜ) gelişimi ile ilişkisinin irdelenmesidir. Yöntem: Çalışma grubu, DNP' si olan 110 hasta ve DAÜ olan 60 hastadan, kontrol grubu ise DNP ve DAÜ olmayan 90 hastasından oluşturulmuştur. Tüm hastaların T2DM' si vardır. Kişilerden alınan kan örneklerinden DNA izolasyonu yapıldıktan sonra Nrf2 geni promotör bölgesinde bulunan rs35652124 (T>C), rs6706649 (G>A) ve rs6721961 (T>G) polimorfizmleri polimeraz zincir reaksiyonu (PCR) yöntemi ile çoğaltılarak değerlendirilmiştir. Bulgular: DNP grubunun yaşı ve diyabet süresi kontrol grubu ile kıyaslandığında daha yüksek bulundu (sırasıyla p=0,039 ve p=0,042). Kontrol grubu ile DNP grubu karşılaştırıldığında, DNP grubunda tahmini glomeruler filtrasyon hızı (tGFH) daha düşük (p0,001) ve albüminüri düzeyi daha yüksek bulundu (p0,001). DNP ile kontrol grubu rs35652124 (T>C) ve rs6721961 (T>G) polimorfizmleri açısından incelendiğinde genotip dağılımları arasında istatistiksel olarak bir benzerlik bulunuyorken (sırasıyla p=0,192 ve p=0,072) rs6706649 (G>A) genotip dağılımı bakımından ise aralarında anlamlı bir farklılığın olduğu belirlendi (p=0,048). rs6706649 (G>A) polimorfizmi DNP riski için incelendiğinde Wild-type olan GG genotipi GA genotipi ile kıyaslandığında sadece GA genotipinin DNP riskini arttırabildiği (Exp(B)=2,888, %95 Güven aralığı 0,160-7,189, p=0,023) gösterildi. rs6721961 (T>G) ve rs35652124 (T>C) polimorfizmlerinin DNP açısından bir risk faktörü olamayacağı vurgulandı. DAÜ grubundaki hastaların yaşı ve DM süresi kontrol grubu ile karşılaştırıldığında daha yüksek olarak bulundu (sırasıyla p=0,013 ve p=0,006). Ayrıca bu hastalarda biyokimyasal verileri kontrol grubu ile kıyaslandığında HbA1c düzeyinin daha yüksek, tGFH' nin daha düşük ve albüminüri düzeyinin ise daha yüksek olduğu belirlendi (sırasıyla p=0,003, p=0,001 ve p0,001). DAÜ olan hastalar çalışılan polimorfizmler açısından kontrol grubu ile kıyaslandığında rs35652124 (T>C), rs6706649 (G>A) ve rs6721961 (T>G) polimorfizmlerin genotip dağılımları arasında anlamlı bir farklılığın olmadığı belirlendi (sırasıyla p=0,118, 0,625 ve p=0,196). Bu üç polimorfizmin DAÜ için risk faktörü olmadığı gözlendi. Sonuç: Çalışma bulgularımıza göre rs6706649 (G>A) polimorfizminin GA genotipinin DNP riskini arttırabilmekte iken rs35652124 (T>C) ve rs6721961 (T>G) polimorfizmlerinin DNP gelişimi ile ilişkili olmadığı belirlendi. Diğer yandan bu polimorfizminin DAÜ riski üzerine etkisi olmadığı gözlend

Renal amiloidoz tanısı konan olguların klinikopatolojik olarak değerlendirilmesi

Amiloidoz, protein katlanmasındaki bozukluğa sekonder, birçok organda, ekstraselüler alanda fibriller yapıda proteinlerin birikmesi ile karakterize sistemik hastalıklar grubudur. Amiloidozda en önemli morbidite ve mortalite nedenlerinden biri böbrek tutulumudur. Amacımız, merkezimizde renal amiloidoz tanısı konulan hastaların histolojik ve klinik olarak değerlendirilmesi ve diğer merkezlerle karşılaştırılmasıdır. Çalışmada Ocak 2005 ile Aralık 2012 arasında Ege Üniversitesi' nde renal amiloidoz tanısı konan 122 hasta retrospektif olarak değerlendirildi. Hastaların klinik ve laboratuvar verileri, renal replasman tedavileri ve sağkalımları ile ilgili bilgileri hastane kayıtlarından elde edildi. En sık amiloidoz tipi AA amiloidozdu. Hastaların % 13.9' unda tiplendirme yapılamadı. Tiplendirilemeyen amiloidozu olan hastalarda serum kreatinin düzeyi anlamlı olarak yüksekti. Mediyan takip süresi 24 ay olan çalışmada, renal replasman tedavisi ihtiyacı olan hasta oranı yaklaşık %40 idi. Hasta sağkalımı, AA amiloidoz grubunda AL ve tiplendirilemeyen gruba göre ve böbrek sağkalımı ise AA ve AL amiloidoz grubunda tiplendirilemeyen amiloidoz grubuna göre daha iyiydi. Renal amiloidoz prognostik skorunun artması ile renal sağkalımın azaldığı gösterildi. Sonuç olarak, renal amiloidoz nadir görülen bir hastalık olsa da morbiditesi ve mortalitesi yüksektir. AA amiloidoz ülkemizde en sık amiloidoz tipidir. Hastaların bir kısmında tiplendirme yapılamaması nedeniyle amiloidoz tiplerinin doğru saptanması için yeni yöntemler gerekmektedir. Skorlama sistemleri ile amiloidozun derecelendirilmesi, böbrek ve hasta sağkalımı ve tedaviye yanıtın değerlendirilmesi açısından önemli olabilir

Mean Platelet Volume in Women with Gestational Diabetes

Purpose: Mean platelet volume (MPV) is an indicator of platelet activation which plays an important role in the pathogenesis of atherosclerosis. The purpose of this study was to compare MPV values in patients with previous gestational diabetes (pGDM), who have different degrees of carbohydrate intolerance with that in women without pGDM; and to retrospectively analyze MPV in these women during pregnancy. Material and Method: One hundred and five consecutive women with gestational diabetes mellitus (GDM) and 40 women with negative screening for GDM were studied. Results: There was no statistically significant difference in MPV between women with pGDM and health controls. Although not significant, women with pGDM developing type 2 diabetes had elevated levels of MPV compared to their normoglycemic counterparts (p=0.092). MPV was positively correlated with fasting glucose levels (r=0.215, p=0.009). During pregnancy, the mean platelet volume was significantly higher in women with GDM than in healthy pregnant controls (p<0.05). Discussion: Our results suggest that alterations in MPV levels are associated with diabetic state rather than underlying insulin resistance

Prediction of developing metabolic syndrome after gestational diabetes mellitus.

Objective: To determine the predictors of subsequent development of metabolic syndrome (MS) in women with previous gestational diabetes mellitus (GDM)

Is fasting glucose level during oral glucose tolerance test an indicator of the insulin need in gestational diabetes?

Maintenance of a good metabolic control improves foetal and maternal outcomes in gestational diabetes mellitus (GDM). The aim of this study is to investigate the utility of diagnostic oral glucose tolerance test (OGTT) in prediction of the need of insulin in patients with GDM

Cancer and insomnia

The prevalence of sleep disruptions have been reported in 30-50% of cancer patients. Most insomnia cases that involve cancer patients occur in various stages of the disease, with a particular emphasis in the advanced stages. In the literature, insomnia is a specific sleep disruption that is more defined in cancer patients as a symptom or clinical disorder. In oncology patients, insomnia is not only one symptom but a cluster of symptoms that are associated with many risk factors. Better evaluation of the risk factors in cancer patients will be of great assistance for the treatment of sleep disorders in cancer patients. Since there are various diagnostic tests for insomnia, it is important that the diagnosis and follow up is in parallel with these methods. The methods should be proven reliable to validate diagnosis and outcomes for oncology patients

Diagnostic and therapeutic efficacy of double-balloon endoscopy in patients with small intestinal diseases: Single-center experience in 513 procedures

Background/Aims: Double-balloon endoscopy (DBE) is a technique that enables the evaluation and treatment of small intestinal diseases. The aim of the study was to evaluate the indications, therapeutic interventions, complications, and safety and to describe the experience with DBE in Turkish patients

Management of hyperglycemia in gestational diabetes mellitus

Gestational diabetes mellitus is a common disorder which is defined as any degree of glucose intolerance with onset at, or first recognized during pregnancy. Women with gestational diabetes are at greater risk for many adverse pregnancy outcomes and maternal or fetal mortality. We tried to conduct the cumulative experience regarding the management of the disease, especially emphasizing the novel therapeutic approaches like new types of insulin preparations, oral hypoglycemic agents and herbal drugs or supplements. In this review important recent patents are also discussed. © 2008 Bentham Science Publishers Ltd