PRENATAL DIAGNOSIS FOR SPINAL MUSCULAR ATROPHY

Amaç: Spinal musküler atrofi (SMA), spinal kord ön boynuz hücrelerinin dejenerasyonu, proksimal kaslarda ilerleyici güçsüzlük ve atrofi ile karakterize olup, en sık rastlanan kalıtsal alt motor nöron hastalığıdır. Hastalığın günümüz şartlarında tedavi edilemez olması, prenatal veya preimplantasyon genetik tanının önemine işaret etmekte olup bu amaçla yapılan çalışmalar hastalığın önlenmesinde önemlidir. Gereç ve yöntem: Çalışmada, ailesinde SMA tanısı almış 12 çiftin amniyosentez veya koriyon villus örnekleri SMN1 geninde bulunan delesyonlar açısından Polimeraz Zincir Reaksiyonu-Restriksiyon Fragment Uzunluk Polimorfizm (PCR-RFLP) yöntemleri kullanılarak analiz edilmiştir. Bulgular: Olguların üçünde (%25) exon 7 ve 8 de delesyon saptanmıştır. Sonuç: Elde edilen veriler literatürdeki sonuçlar ile karşılaştırılmış ve SMA hastalığı için prenatal tanının önemi tartışılmıştır. SUMMARY Objective: Spinal muscular atrophy (SMA) is the most common heritable lower motor neuron disease, characterised by degeneration of anterior horn cells of spinal cord and progressive weakness and atrophy in the proximal muscles. Because of Spinal Muscular Atrophy is known as incurable, prenatally and preimplatation genetic diagnosis are considered as the best approaches for this disease. Material and method: In this study, amniosythesis or chorion villus samples obtained during the prenatal diagnosis from 12 subjects with a history of SMA, were analysed for deletion of exon 7 and 8 located in SMN1 gene by Polymerase Chain Reaction-Restriction Fragment Length Polymorphism (PCR-RFLP). Results: Three of 12 subjects had exon 7 and 8 deletions (%25). Conclusion: Results were compared with the literature and the importance of prenatally diagnosis for SMA was discussed

SOTOS SYNDROME: A RARE CAUSE OF TALL STATURE

Sotos sendromu, endokrin bir bozukluk olmaksızın hızlı büyümeyle karakterize birhastalıktır. Ondört yaşında kız hasta boy uzunluğu şikayeti nedeniyle başvurdu. Doğumdave postnatal izlemlerinde boyunun yaşıtlarına göre üst sınırlarda olduğuöğrenilen hastanın klinik incelemelerinde mental retardasyon, makrosefali ve üstsınırda boy persentili saptandı. Bu bulgularla olguya sotos sendromu tanısı konuldu.Bu olgu sunumumuzda aşırı boy uzaması yakınması ile başvuran ve fizik muayenesindedismorfik bulgular saptanan hastaların ayırıcı tanısında sotos sendromunununda düşünülmesinin vurgulanması istenildi.Sotos syndrome is a disorder which is characterized by rapid growth without anyendocrine defect. A 14-year-old female patient was admitted with a complaint of tallstature. Her history revealed that her height was at the upper limits compared to herpeers at the time of birth and during the postnatal follow-ups. Clinical examinationsshowed mental retardation, macrocephaly, and a height percentile at the upper limit.Sotos syndrome was diagnosed with these clinic findings. In this case report, we aimedto stress the necessity of considering the rarely seen Sotos syndrome when making thedifferential diagnosis of patients who apply with the complaint of excessive growth anddemonstrate dismorphic findings at the physical examination

COMPARISON OF APOLIPOPROTEIN E GENE POLYMORPHISM AND PLASMA LIPID AMOUNTS IN OBESE AND DISLIPIDEMIC TURKISH CHILDREN

Amaç: Apolipoprotein E gen polimorfizmi ile lipid metabolizması arasındaki ilişkipopulasyon çalışmalarında ortaya konulmuştur. Obez olan çocuklarda apolipoproteinE gen polimorfizmi ile plazma lipid düzeyleri arasındaki ilişki ve obezite ilebirlikte olan dislipidemilerde apolipoprotein E gen polimorfizmi araştırılmıştır.Yöntemler: İnsülin bağımlı diyabeti, karaciğer ve böbrek yetmezliği bulunmayan,plazma lipid düzeyini etkileyecek ilaç kullanmayan, primer obezitesi bulunan 57 çocukve normal kilolu 18 çocuk olmak üzere toplam 75 çocuğun plazma lipid düzeylerinebakılmış ve apolipoprotein E (Apo E) gen polimorfizmi polimeraz zincir reaksiyonu ileanaliz edilmiştir.Bulgular: Obez çocuklarda Apo AI düzeyleri yüksek saptanmıştır. Obez ve obezolmayan grupta E2/E3 dağılımı sırasıyla %10,5, %27,8; E3/E3 dağılımı sırasıyla %80,7,%61; E3/E4 dağılımı sırasıyla %7, %5,6 olarak bulunmuştur. Obez olan grupta E4/E4fenotipi, obez olmayan grupta E2/E4 fenotipi görülmemiştir. Obez olan grupta E2/E4dağılımı %1,8, obez olmayan grupta E4/E4 fenotip dağılımı %5,6 bulunmuştur. Allelsıklıkları obez ve obez olmayan grupta sırasıyla epsilon 2 (ε2) alleli için %6,1, %14;epsilon3 (ε3) alleli için %89,5, %78; epsilon 4 (ε4) alleli için %4,4, %8 olarak benzerbulunmuştur. Bütün gruplarda en sık allelin ε3 olduğu görülmüştür.Sonuç: Apo E allel ve fenotip dağılımının obez ve sağlıklı çocuklarda benzer olduğugözlenmiştir. Obez çocuklarda total kolesterol, Apo B, Apo AI ortalama düzeyi, obezolmayan çocuklara göre daha yüksek bulunmuş, trigliserid düzeyleri obez olan gruptaobez olmayan gruba göre belirgin yükseklik göstermiştir. Objective: The relationship between Apolipoprotein E (Apo E) gene polymorphismand lipid metabolism was presented by the population studies. The aim of this studywas to search the relationship between Apo E gene polymorphism and plasma lipidlevels in obese children and to search Apo E gene polymorphism in dislipidemiascoexisting with obesity. Methods: Seventy five children (57 were primary obese, 18 were normal weight) wereanalysed by polymerase chain reaction for Apo E gene polymorphism and plasmatriglyceride, HDL, LDL and Apo B amounts were evaluated. Excluding criterias for thestudy group are insulin dependent diabetes mellitus, hepatic and renal failure andmedication because of they might affect the lipid concentration in plasma.Results: The Apo AI levels were significantly elevated in obese children. HDL, LDLand Apo B levels were nearly at the same levels while triglycerides levels were muchhigher in obese group than non-obese group, but the difference was not foundstatistically significant. In obese and non-obese group the E2/E3 distribution was10.5% and 27.8%; E3/E3 was 80.7% and 61% and E3/E4 was 7% and 5.6% respectively.The E4/E4 phenotype was not determined in obese group while the E2/E4 phenotypewas not seen in non-obese group. E2/E4 distribution was 1.8% in obese children andE4/E4 distribution was 5,6% in non-obese children . Allele frequencies in obese andnon-obese children for epsilon 2 (ε2) were found as 6.1% and 14%; for epsilon 3 (ε3)89.5% and 78% and for epsilon 4 (ε4) 48% and 4% respectively. There was no significantdifference between the groups according to allele frequency (p>0.05). The ε3 was foundthe most frequent allele in all the groups.Conclusion: Apo E allele and phenotype distribution were found similar in obese andnon-obese children. The Apo AI levels were significantly elevated in obese children

Cancer

Kanser için esas itibariyle genetik bir hastalık olduğuna ilişkin ge-niş bir fikir birliği vardır ve somatik hücrelerde bulunan genomu,biriken moleküler değişiklikleri kanser gelişiminde temeldir (Fig.1.1). 1 Son on yılda insan genom dizisinin ulaşılabilirliği ve DNdizileme teknolojisindeki ilerlemeler bu hastalığa ait bilginin çar-pıcı olarak artmasını sağlamıştır. Bu yeni anlayışlar farklı sevi-yelerde onkoloji alanını şekillendirmekte ve dönüştürmektedir.1. Genomik haritalar, tümör sınıflamasını histolojik seviyedengenetik temelli seviyeye yönelterek yeniden şekillendirmiştir.2. Dizayn edilmiş kanser ilaçlarının başarısı, soma-tik genetik değişikliklerin tümör gelişiminde rolü tes-pit edilmiş moleküler değişiklikleri hedef almasıdır.3. Tümör genotipi, kişiselleştirilmiş tedavi konusunda hekime yar-dımcı olur ve bunu hastası için en uygun tedaviyi seçerek yapar.4. Tümöre özgü DNA değişiklikleri, hastalığın tespiti ve takip edil-mesi için yüksek hassaslıkta biyo-işaretleyici özelliği gösterir.5. Son olarak, çoklu kanser genomu üzerinde de-vam eden çalışmalar, yeni tedavi yaklaşımlarına ne-den olan ilave hedeflerin ortaya konması sağlayacaktır.Bu bölümde, sporadik kanserlerdeki genetik temellerin anlaşılmasısüreci derlenecektir. Üzerinde durulacak nokta, kanser gelişimi sıra-sında oluşan genetik değişimlerin kapsamlı ve sistematik değerlen-dirilmesi olacak ve yeni birleştirilmiş genomik yaklaşımlara girişikapsayacaktır. Bu güçlü araçların kullanımı, kanser araştırmaları,tanı ve tedaviler gelecek yıllardaki değişim için hazır bekleyecektir.</p

Localization of the Werner Protein Together with H2AX in gamma-Irradiation-Induced Neoplastic Transformed Human Mesenchymal Stem Cells

The H2A histone family, member X (H2AX), and Werner (WRN) are important proteins for genome and telomere maintenance. WRN has a major role in genome stability, particularly during DNA replication, transcription, recombination, and repair of DNA double-stranded breaks (DSBs) via base excision repair, homologous recombination, or nonhomologous end joining. H2AX plays a part in the rapid, sensitive, cellular response to the ionizing radiation or DNA-damaging chemotherapeutic agents that cause DSBs. This occurs when radiation-induced DSBs trigger the activation of H2AX and begin the damage-repair process. In this study, we investigate the role and localization of WRN together with DNA damage marker H2AX at the radiation-induced damaged sides of both the telomere-immortalized human mesenchymal stem cells (hMSCs) and hMSC-telomere 1 (hMSC-telo1) and in control primary hMSCs. Phosphorylated H2AX and WRN immune staining enabled evaluation of overall genomic integrity and damage/repair. We used peptide nucleic acid-fluorescent in situ hybridization to visualize telomeric damage as a short-term effect. A high-level WRN signal was observed in both primary hMSCs and telomerase-immortalized hMSCs after the cells had been subjected to infrared radiation. Afterward, the irradiation level of the WRN signals decreased considerably, especially in later passages, and WRN was nondetectable in the latest passages of the hMSC Telo1 cells. Contrary to this finding, we found that levels of H2AX phosphorylation in hMSC-telo1 cells increased with time, especially at telomere sides, suggesting that cells with long telomeres and high telomerase activity have the advantage of maintaining genomic integrity. Evaluation of localization of WRN signals demonstrated that WRN does not leave the nucleolus after irradiation. We did not detect the WRN signal at the telomere sides, but we could detect H2AX at the telomeric sides. Thus, our overall data suggest that the WRN protein is not involved in irradiation-induced DNA damage/repair, even at telomeric sides in hMSC and hMSC-telo1